Rodziny wielodzietne - co sądzicie? Czy chcecie taką mieć?

[marsi11]

Napisane przez MamaKtosia

U mnie jest podobnie więc myślę, że to 2+3 wynika właśnie z jakiegoś wzorca rodzinnego. No, ale nic najwyżej sobie na starość jakieś większe zwierzę kupię i będę mieć substytut

weszłam dziś przypadkiem na Twój blog i pokochałam go
jak na ciężarną przystało, wyję i czytam

[_vixen_]

Ja też czytam bloga Mamy Ktosia i jej koleżanek, chciałabym jakąs notkę o tym, jak sobie radzić ze stresem w ciąży, o trudnych ciążach, bo o tym rzadko się sensownie pisze.

[MamaKtosia]

Napisane przez marsi11

weszłam dziś przypadkiem na Twój blog i pokochałam go
jak na ciężarną przystało, wyję i czytam

Dziękuje(my) bardzo miło coś takiego przeczytać ja wyje, żeby moje dziecko numer 2 w końcu wyleźć zechciało bo nie mam się w co ubrać w te upały, a dziecko numer 1 chce na dwór!

Napisane przez _vixen_

Ja też czytam bloga Mamy Ktosia i jej koleżanek, chciałabym jakąs notkę o tym, jak sobie radzić ze stresem w ciąży, o trudnych ciążach, bo o tym rzadko się sensownie pisze.

Ok przekaże dziewczynom - mają większe doświadczenie w takich sprawach. Ja raczej ciąże fizjologiczne znam. No i neurobiologię . Jak macie życzenia to zgłaszać.

[wika82]

Napisane przez MamaKtosia

Dziękuje(my) bardzo miło coś takiego przeczytać ja wyje, żeby moje dziecko numer 2 w końcu wyleźć zechciało bo nie mam się w co ubrać w te upały, a dziecko numer 1 chce na dwór.

Na upały zaopatrzyłam się jedną krótką spódniczkę w h&m w biało granatowe paski rozmiar M za 19,90 zł. Kupowałam ja jakieś 2 miesiące temu i jestem mile zaskoczona, że nie muszę jej nosić pod brzuchem, guma delikatna nie uciska w ogóle.
Jakoś tydzień w niej przeżyję.
No, ale Tobie zostały 2 dni według planu. Trzymam kciuki, żeby dziecko nr 2 podjęło męską decyzję i wyszło JUŻ..!!

[marsi11]

Napisane przez _vixen_

Ja też czytam bloga Mamy Ktosia i jej koleżanek, chciałabym jakąs notkę o tym, jak sobie radzić ze stresem w ciąży, o trudnych ciążach, bo o tym rzadko się sensownie pisze.

a wiesz co ja chciałabym przeczytać? jak przejść ciąże z małym dzieckiem i nie zwariować? Mam 16 miesięcznego szkraba za którym nie nadążam, przeczytałabym coś z przymróżeniem oka
na co tez uważać? obawiam się kopniaków, maluch ciągle po mnie łazi, skacze, domaga się noszenia- staram się to ograniczać ale siłą rzeczy trzeba przewinąć, wykąpać ,podsadzić do krzesełka
dziękuję Bogu,że czuję się świetnie bo nie wiem jakbym inaczej dała radę

sama od siebie mogę dodać jednego plusa- chyba za bardzo nie przytyje spalam przy nim tyle kcal a jeść nie nadażąm

[Klarissa]

Napisane przez marsi11

a wiesz co ja chciałabym przeczytać? jak przejść ciąże z małym dzieckiem i nie zwariować? Mam 16 miesięcznego szkraba za którym nie nadążam, przeczytałabym coś z przymróżeniem oka
na co tez uważać? obawiam się kopniaków, maluch ciągle po mnie łazi, skacze, domaga się noszenia- staram się to ograniczać ale siłą rzeczy trzeba przewinąć, wykąpać ,podsadzić do krzesełka
dziękuję Bogu,że czuję się świetnie bo nie wiem jakbym inaczej dała radę

sama od siebie mogę dodać jednego plusa- chyba za bardzo nie przytyje spalam przy nim tyle kcal a jeść nie nadażąm

Ja w drugiej ciąży normalnie nosiłam na rękach pierwsze dziecko, praktycznie do dnia porodu nie stanowiło to dla mnie problemu. Odnośnie skakania po brzuszku to gdzieś w okolicach 4 miesiąca powiedziałam, że tam jest lokator i skakać od tej pory nie wolno, córka nie skakała już później, ale wręcz uwielbiała zasypiać trzymając mi głowę na brzuchu, też praktycznie do porodu tak spałyśmy W sumie nie wiem, ale jakoś tak spokojnie było, jak miałam gorsze dni to oglądałyśmy bajki albo ja leżałam a córka się bawiła obok. Na pewno było mi łatwiej niż teraz z dwójką szalejących po domu dzieci

[marsi11]

Napisane przez Klarissa

Ja w drugiej ciąży normalnie nosiłam na rękach pierwsze dziecko, praktycznie do dnia porodu nie stanowiło to dla mnie problemu. Odnośnie skakania po brzuszku to gdzieś w okolicach 4 miesiąca powiedziałam, że tam jest lokator i skakać od tej pory nie wolno, córka nie skakała już później, ale wręcz uwielbiała zasypiać trzymając mi głowę na brzuchu, też praktycznie do porodu tak spałyśmy W sumie nie wiem, ale jakoś tak spokojnie było, jak miałam gorsze dni to oglądałyśmy bajki albo ja leżałam a córka się bawiła obok. Na pewno było mi łatwiej niż teraz z dwójką szalejących po domu dzieci

no włąśnie, dwójkę szalejącą to ja mam
Leoś jest jeszcze malutki i nie rozumie,że w brzuszku ktoś jest, tłumaczę mu,że coś mnie boli,że nie wolno skakać ale myślę,że jeszcze troszkę czasu upłynie
co do noszenia- oczywiście,że ja też noszę, staram się ograniczać ale ostatnio przeraziła mnie myśl- spotkalam znajomą z takim ogromnym brzucholem- 8 miesiąc ciąży i powiem Ci,że przez chwilę zastanawialam się jak już będę takich rozmiarów to łatwo mi na pewno nie będzie

ale takie problemy to pikuś w sumie

[Klarissa]

Napisane przez marsi11

no włąśnie, dwójkę szalejącą to ja mam

Nie wiedziałam. To w takim razie na pewno nie masz lekko.

Leoś jest jeszcze malutki i nie rozumie,że w brzuszku ktoś jest, tłumaczę mu,że coś mnie boli,że nie wolno skakać ale myślę,że jeszcze troszkę czasu upłynie

To w takim razie po prostu zakaż skakania i koniec. Ja raz miałam pod koniec ciąży wypadek - córka sobie zapomniała i z całej siły skoczyła na mnie gdy siedziałam na kanapie, powiem ci, że w lekkim stresie pędziłam na usg, ale małemu nic kompletnie się nie stało.

co do noszenia- oczywiście,że ja też noszę, staram się ograniczać ale ostatnio przeraziła mnie myśl- spotkalam znajomą z takim ogromnym brzucholem- 8 miesiąc ciąży i powiem Ci,że przez chwilę zastanawialam się jak już będę takich rozmiarów to łatwo mi na pewno nie będzie

ale takie problemy to pikuś w sumie

Ja w ogóle mam problemy z kręgosłupem, a w ciąży to już szczególnie i zawsze starałam się dzieci nosić na biodrze bo jak noszę na rękach to potem ledwo żyję tak mnie boli. Także nawet w 9 miesiącu spokojnie da się dziecko nieść na biodrze a w drugiej ręce jeszcze zakupy i serio nie wiem czy to ja tak miałam, ale na prawdę nie odczuwałam tego jako specjalny dyskomfort. Trudniej mi było wleźć do wanny niż nosić córkę A wyjątkowo była w okresie ciążowym przytulaśna, jakby czuła, że coś się pozmienia.

[Debrah]

Taka mnie dziś strzeliła myśl : jestem fanem RB i tak dalej i tak dalej, poświęcam masę czasu córce (przez 2 lata w domu chcę być jeszcze, do końca studiów - potem dziecko do przedszkola), właściwie całą dobę. Ona jest mega tulaśna.
I teraz np pomyślałam sobie wczoraj - że to cholernie trudne musi być jakbym np teraz była w ciąży i zaraz pojawi się siostra/brat. Czasu bym dla niej miała mniej niż mam teraz, dla maluszka też miałabym mniej czasu niż dla córki gdy była noworodkiem.
Ciężkie to do pogodzenia - obie strony trochę.. "cierpią"

[hje]

Napisane przez _vixen_

Ja się boję zdecydować na kolejne dziecko z takich przyczyn, że panicznie sie boję urodzenia chorego dziecka, że nie donoszę i urodzę wcześniaka. Zresztą teraz nie jest najlepszy czas na dziecko z różnych względów. Pewnie za kilka ładnych lat się zdecyduję.

Podpisuję się pod tym... Tym bardziej, że pierwszą ciążę miałam absolutnie bezproblemową, a córka jest okazem zdrowia i sobie wmawiam, że przez to, no nie wiem... "za karę" druga ciąża będzie masakrą, albo właśnie dziecko będzie chore...

Napisane przez MamaKtosia

U mnie jest podobnie więc myślę, że to 2+3 wynika właśnie z jakiegoś wzorca rodzinnego. No, ale nic najwyżej sobie na starość jakieś większe zwierzę kupię i będę mieć substytut

U nas też jest 2+3, ale ja mam jakieś takie chore podejście, że jak jest trójka, to ten jeden chłopak/jedna dziewczyna jest pokrzywdzone, bo nie ma towarzysza w swojej płci
Ja to zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci, chłopca i dziewczynkę, tak idealnie


Dla mnie rodzina wielodzietna zaczyna się właśnie od 2+3. W sumie chyba tylko dlatego, że w różnych urzędach, przy załatwianiu rodzinnego itp., itd., rodzinę wielodzietną nazywa się właśnie taką z trójką dzieci i więcej.
Ja mam dwójkę rodzeństwa (jestem najmłodsza i u rodziców akurat się sprawdziło, że trzecie było wpadką), mój tż ma czwórkę, więc u nich dopiero było wesoło
Jednak dawniej dużo więcej było rodzin takich "na full" wielodzietnych: moja mama miała 6 rodzeństwa, teściowa ma 9, a teść - 10

[Klarissa]

Napisane przez Debrah

Taka mnie dziś strzeliła myśl : jestem fanem RB i tak dalej i tak dalej, poświęcam masę czasu córce (przez 2 lata w domu chcę być jeszcze, do końca studiów - potem dziecko do przedszkola), właściwie całą dobę. Ona jest mega tulaśna.
I teraz np pomyślałam sobie wczoraj - że to cholernie trudne musi być jakbym np teraz była w ciąży i zaraz pojawi się siostra/brat. Czasu bym dla niej miała mniej niż mam teraz, dla maluszka też miałabym mniej czasu niż dla córki gdy była noworodkiem.
Ciężkie to do pogodzenia - obie strony trochę.. "cierpią"

Trochę tak, tzn. nie jest już tak jak przy pierwszym dziecku, żadne z nich nie dostanie 100% uwagi matki, bo zawsze jest to drugie, o którym też się myśli. Z drugiej strony właśnie patrzę jak się gonią teraz, cieszą, śmieją, piszczą z radości - jak córka była sama jedna to tego nie miała No i dwójką dzieci można się równie dobrze zająć jak jednym - pod względem opieki, zabawy, spędzania czasu itd. Nie wiem jak przy 3 czy 4, na pewno trudniej. Dlatego dla mnie dwoje dzieci z małą różnicą wieku to maks a tak to może jeszcze kiedyś trzecie, ale dopiero jak ci podrosną na tyle, że nie będę im non stop potrzebna.

[Debrah]

Chyba pierwsze miesiące sa najgorsze, co? Dziecko przy piersi/ na mamie a tu starszak potrzebuje uwagi - i trudno się dziwić. Potem rodzi się więź z rodzeństwem, młodsze staje się mobilne - to pewnie jest fajnie. Ale ten początek to ciężko.

Jest tu ktoś kto ma rodzeństwo z różnicą wieku 4 lata i więcej? jak relacje?
Ja prawdopodobnie nie będę sobie mogła pozwolić na drugie dziecko z małą różnicą wieku.. a jednak macierzyństwa po raz drugi to chyba nie chcę sobie odbierać.

[Klarissa]

Napisane przez Debrah

Chyba pierwsze miesiące sa najgorsze, co? Dziecko przy piersi/ na mamie a tu starszak potrzebuje uwagi - i trudno się dziwić. Potem rodzi się więź z rodzeństwem, młodsze staje się mobilne - to pewnie jest fajnie. Ale ten początek to ciężko.

Emocjonalnie to ciężko na początku u nas było, bo córka mocno przeżywała pojawienie się brata mimo, że wydawało nam się, że przygotowaliśmy ją na to najlepiej jak się tylko dało. Jednak opowiadanie w teorii o bracie, a praktyka jak się on pojawił to 2 różne rzeczy. Potem ciężko było jak mały zaczął się przemieszczać, wstawać i trzeba go było nieustannie pilnować albo znajdywać zajęcie, teraz jest trochę luz bo już się razem ze sobą pobawią.

Jest tu ktoś kto ma rodzeństwo z różnicą wieku 4 lata i więcej? jak relacje?
Ja prawdopodobnie nie będę sobie mogła pozwolić na drugie dziecko z małą różnicą wieku.. a jednak macierzyństwa po raz drugi to chyba nie chcę sobie odbierać.

Ja mam o 5 lat starszego brata oraz o 10 lat młodszego. Dopóki mieszkaliśmy wszyscy razem kontakt mieliśmy normalny, bliski chociaż wiadomo, że bracia razem na piwko nie poszli jak jeden miał lat 20 a drugi 5 Teraz wszyscy są dorośli, to jest inaczej, ale i tak większy kontakt mam ze starszym bratem - oboje mamy rodziny, dzieci, młodszy brat to jeszcze kawaler, wieczny student z zamętem pod kopułą

[a79790139dd0658ebd8b23ce8e3846ca00e1de31_65bd8201a8975]

Napisane przez Debrah

Jest tu ktoś kto ma rodzeństwo z różnicą wieku 4 lata i więcej? jak relacje?
Ja prawdopodobnie nie będę sobie mogła pozwolić na drugie dziecko z małą różnicą wieku.. a jednak macierzyństwa po raz drugi to chyba nie chcę sobie odbierać.

Ja mam brata starszego o 5 lat i nasz kontakt jest praktycznie zerowy. Dlatego chciałabym, żeby pomiędzy moimi dziećmi była mała różnica wieku. Moim zdaniem idealna byłaby 2 lata różnicy. Ale czy to się kiedykolwiek uda. Marzy mi się 3 dzieci ale to chyba oznaczałoby zrezygnowanie całkowicie z pracy. Jak pracodawca by patrzył na kobietę która co chwila jest w ciąży.

[Luba]

Napisane przez Debrah

Chyba pierwsze miesiące sa najgorsze, co? Dziecko przy piersi/ na mamie a tu starszak potrzebuje uwagi - i trudno się dziwić. Potem rodzi się więź z rodzeństwem, młodsze staje się mobilne - to pewnie jest fajnie. Ale ten początek to ciężko.

Jest tu ktoś kto ma rodzeństwo z różnicą wieku 4 lata i więcej? jak relacje?
Ja prawdopodobnie nie będę sobie mogła pozwolić na drugie dziecko z małą różnicą wieku.. a jednak macierzyństwa po raz drugi to chyba nie chcę sobie odbierać.

Między moimi dziećmi jest 5 lat różnicy, dogadują się bardzo dobrze, od początku właściwie. Jak mała była jeszcze w głębokim wózku to podsłuchałam syna jak mówił kolegom w piaskownicy: chciałem mieć siostrę i mam siostrę, chciałem miec piękną i mam piękną
Do teraz mam z nimi mega spokój, ostatnio byli w domu sami cały miesiąc, bez problemu ich zostawiliśmy, wiedziałam, że sobie poradzą i że będą sobie pomagać a nic durnego nie wywiną

U nas przez pierwsze dwa miesiące tata był też w domu (pierwszy miesiąc całkowicie poświęcił starszemu dziecku, (wyjścia do zoo, spacery, rajdy po placach zabaw itd) a potem już poszło z górki, mały był zafascynowany siostrą i niewiele mu przeszkadzało. Owszem zdarzało mi się karmić piersią i rysować jednocześnie auta ale to nie było specjalnie uciążliwe.
Jak mała nauczyła się chodzić to musieliśmy wprowadzić zasadę, że drzwi do pokoju syna mogą być zamykane na klucz, bo mu rozwalała budowle z lego. Mogła tam wchodzic tylko za pozwoleniem brata lub pod opieką dorosłego

[żurawinka]

Mała różnica wieku jest ok jeśli nie mniejsza niż 2 lata moim zdaniem, u nas to jest 2,7 i idealnie. Starsza w ogóle nie jest zazdrosna, opiekuje się młodym, chwali się nim, pokazuje że on jest jej na placu np. całuje itd.
Myślę że ciężkie są 3 pierwsze miesiące, dziecko jest blisko matki, a tu starszakowi trzeba coś ugotować/podać/pobawić się Moja już była samodzielna wtedy więc nie wiem jak to jest jak dziecko dopiero się uczy robić na nocnik, albo jeszcze zapampersowane, ledwo chodzi, nie mówi a tu już następny maluszek - nie wyobrażam sobie takiej małej różnicy wieku

U znajomych dzieci z różnicą wieku 10 lat widzę że pojawiło się trochę zazdrości, zapomina się że przez 10 lat te dzieci były jedynakami i ich życie bardziej się zmieniło niż takich kilkulatków, ale po początkowym okresie dopasowywania jest duża opieka nad mniejszym i fajna więź

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

U moich dzieci jest dokładnie 22 miesięcy różnicy i nie uważam, żeby pierwsze 3 miesiące były tymi najtrudniejszymi Tzn. może i dla kogoś innego będą, dla mnie były to około pierwszych 10 miesięcy takimi ciężkimi. Wiadomo, starszak zazdrosny, świat wywrócił mu się do góry nogami, chociaż on z takich, co każdemu da się sprzedać. Za to młodsza wisiałaby tylko na mnie (zostało jej do dzisiaj) i jak pierwszy miesiąc był lajtowy (zapominając o paskudnym połogu), tak im ona starsza tym trudniej.
Ale żyję nadzieją, że potem, gdy już będą starsze pójdą za sobą w ogień i mój trud się opłaci.

[_vixen_]

A ja myślę, że różnica wieku nie ma wpływu na relacje między dziećmi. Jasne, że 10 latek z roczniakiem specjalnie się nie pobawi, ale nie zmienia to faktu, że jak dorosną mogą się świetnie dogadywać, co nie jest z automatu dane rodzeństwo z małą różnicą wiekową, bo przecież każdy chyba zna podobne przypadki.

[Klarissa]

Napisane przez _vixen_

A ja myślę, że różnica wieku nie ma wpływu na relacje między dziećmi. Jasne, że 10 latek z roczniakiem specjalnie się nie pobawi, ale nie zmienia to faktu, że jak dorosną mogą się świetnie dogadywać, co nie jest z automatu dane rodzeństwo z małą różnicą wiekową, bo przecież każdy chyba zna podobne przypadki.

Chyba nie do końca, moja mama ma 3 rodzeństwa, jest najstarsza, najlepszy kontakt ma z trochę młodszym bratem i siostrą, z najmłodszym bratem (prawie 20 lat młodszym) praktycznie wcale nie ma kontaktu. Ja z młodszym bratem też mam słaby, po prostu jesteśmy na totalnie innym etapie życia i nie ma za bardzo o czym rozmawiać, mój brat nie ma pojęcia jeszcze jak to jest mieć rodzinę inne priorytety niż pójście na imprezkę i odespanie do 16-stej

[_vixen_]

20 lat to faktycznie duża różnica, prawie pokolenie. Mam znajomą, która ma o 14 lat młodszą siostrę i bardzo sobie chwali, jak mała się urodziła, rodzice się nią bardziej zajęli, a ona mogła spokojnie rozpoczynać nastoletnie imprezowe życie Teraz też się dogadują nieźle. Za to z dwójką, trójką maluchów jest straszna orka, nie oszukujmy się Mnie się czasem marzy maluszek, bo to małe i słodkie, a urodzić zdrowe dziecko to za☠☠☠iste przeżycie, że tak elegancko powiem ale jak pomyślę, ze to małe się drze, nie śpi po nocach, trzeba non stop karmić, cycki bolą, mleko leci, przewijać, nosić, lulać, a tak mam perspektywę wakacji w ciepłym kraju bez żadnego ogona, to się odechciewa

[Klarissa]

Napisane przez _vixen_

20 lat to faktycznie duża różnica, prawie pokolenie. Mam znajomą, która ma o 14 lat młodszą siostrę i bardzo sobie chwali, jak mała się urodziła, rodzice się nią bardziej zajęli, a ona mogła spokojnie rozpoczynać nastoletnie imprezowe życie Teraz też się dogadują nieźle. Za to z dwójką, trójką maluchów jest straszna orka, nie oszukujmy się Mnie się czasem marzy maluszek, bo to małe i słodkie, a urodzić zdrowe dziecko to za☠☠☠iste przeżycie, że tak elegancko powiem ale jak pomyślę, ze to małe się drze, nie śpi po nocach, trzeba non stop karmić, cycki bolą, mleko leci, przewijać, nosić, lulać, a tak mam perspektywę wakacji w ciepłym kraju bez żadnego ogona, to się odechciewa

Ja osobiście uważam na bazie własnych doświadczeń rzecz jasna, że to i tak jest najprostszy etap, serio. Znacznie dla mnie gorzej jest jak trzeba dwoje dzieci upilnować, u mnie jest różnica 2 lata i 4 miesiące, i tak na prawdę gorzej zrobiło się jak syn zaczął raczkować.

Wolałam już to nocne wstawanie niż teraz kiedy czasem nie wiem co mam w ręce łapać - a to w kiblu coś moczy, a to pije wodę z kranu, a to grzebie w koszu na śmieci... w jednym pokoju ja sprzątam, w drugim on sieje chaos i zniszczenie a siostra mu to skutecznie umożliwia np. korzysta z wc i nie zamknie drzwi - a dla niego to okazja, z której żal nie skorzystać, bo generalnie nie wolno mu się bawić w łazience. Ciągle coś rozwala albo robić coś głupiego. Ostatnio byłam z nimi u lekarza - jak mu się zaczęło nudzić to najpierw się kładł na podłodze a potem zaczął ją lizać i weź to ogarnij - jedno rozbierz/ubierz do badania, a drugie w tym czasie pilnuj jeszcze żeby podłóg "nie myło". I tak jest ze wszystkim - plac zabaw - jedno woła mamo pohuśtaj mnie, drugie w tym czasie właśnie wchodzi na wysoką zjeżdżalnię, syn włazi na karuzelę, córka chce zjechać po rurze... syn właśnie ma plan wejść do fontanny, córka jęczy, że zgubiła buty... czasem mi się wydaje, że oszaleję przy nich czasem nie wiem, w którą stronę mam lecieć. A rok temu był spokój - córka grzebała w piachu a syn leżał we wózku, rety jak było bosssko

[_vixen_]

No i właśnie, ja bym się bala, że nie wyrobiłabym nerwowo z takimi maluchami i wiecznie bym się na nie darła.

[żurawinka]

Klarissa a my czekamy aż mały zacznie raczkować - ale ja się boję jak piszesz że się dopiero wtedy rozkręca Na razie po za nocnym wstawaniem to taki mały zaciesz jest normalnie

[_vixen_]

Ja tęsknię czasem za czasami bezdzieciowymi. Za tą wolnością, czyli w sobotę śpimy do 10, idziemy do kina, na piwo, można sobie poleżeć bez dziecka przewalającego się po nas na łóżku... Nie trzeba chodzić na te nudne place zabaw i wysłuchiwać tych rodziców i dziadkow: ostatnio byłam z TŻtem i córką na placu zabaw i jakiś dziadek ostrzegał swojego ok. 4 letniego wnuczka przed niebezpieczeństwem, jakie generowała nasza córka, ktora czyściła energicznie dechę od piaskownicy z piasku:
- Uważaj, bo dziewczynka nasypie Ci piasku w oczy, będzie Cię bolało i pójdziesz do lekarza...
I tak dalej w ten deseń. Mała aż się zaczeła dziwnie na tego dziadka patrzeć, oczy wielkie robila, co TŻ skomentował do mnie po cichu, że słucha, co ten dziadek pier....
Dobijają mnie czasem te place zabaw, jak se pomyśle, że jak miałabym dzieci powiedzmy z odstępem wiekowym co 5 lat, to do czterdziechy stamtąd się nie wydostanę chyba ;_

[Debrah]

Napisane przez _vixen_

Ja tęsknię czasem za czasami bezdzieciowymi. Za tą wolnością, czyli w sobotę śpimy do 10, idziemy do kina, na piwo, można sobie poleżeć bez dziecka przewalającego się po nas na łóżku... Nie trzeba chodzić na te nudne place zabaw i wysłuchiwać tych rodziców i dziadkow: ostatnio byłam z TŻtem i córką na placu zabaw i jakiś dziadek ostrzegał swojego ok. 4 letniego wnuczka przed niebezpieczeństwem, jakie generowała nasza córka, ktora czyściła energicznie dechę od piaskownicy z piasku:
- Uważaj, bo dziewczynka nasypie Ci piasku w oczy, będzie Cię bolało i pójdziesz do lekarza...
I tak dalej w ten deseń. Mała aż się zaczeła dziwnie na tego dziadka patrzeć, oczy wielkie robila, co TŻ skomentował do mnie po cichu, że słucha, co ten dziadek pier....
Dobijają mnie czasem te place zabaw, jak se pomyśle, że jak miałabym dzieci powiedzmy z odstępem wiekowym co 5 lat, to do czterdziechy stamtąd się nie wydostanę chyba ;_

Właśnie jedyne za czym mogę tęsknić jedli chodzi o czasy sprzed dziecka to ten spontan - śpię ile chcę, wracam kiedy chcę, robię co chcę. Teraz nie dospi sie rano, nawet jesli noc była kiepska ito itd. Wtedy było 'kiedy chcę' a teraz 'kiedy sie uda' jednak przed dzieckiem nie jest sie tego świadomym, mimo ze sie wydaje ze tak )
I to jest też argument ' za ' mała różnica wieku między dziećmi. Jak sie wyjdzie z etapu pieluszek i placów zabaw to trudno do nich wrócić a tak to ciach, za jednym zamachem i jeszcze potomek ma towarzystwo.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[mamasierpniowa]

temat dla mnie interesujacy , przeczytałam cały . Ja również zawsze się zastanawiałam czy będę chciała mieć jedno dziecko czy może wiecej. Moja córka jest dla mnie całym światem. Chciałabym by miała rodzeństwo. Niestety- ktoś tu napisał , że 1 dziecko wynika z lenistwa . ze matki teraz wolą wakacje w Egipcie. No nie do końca. Ja bym chciała mieć synka, niestety wiem, ze nie dałabym rady go utrzymać. Piszecie, ze jak ktoś bardzo chce to się stanie na rzęsach i da się radę- pewnie- dajemy radę na tyle na ile wymaga tego sytuacja, tylko po co to? Przecież nawet ubogie matki jakoś dają radę odchować 4 dzieci gotując zupy z kurzych łapek na obiad i kąpiąc się w wodze po dzieciach . Ja , pomimo chęci posiadania synka świadomie z tego rezygnuję bo nie chcę żeby moje dziecko musiało zostawać w domu kiedy reszta klasy jedzie na zieloną szkołę bo matki nie stac zeby zapłacic. To nie jest lenistwo tylko rozsadek i odpowiedzialność jaka się za dziecko bierze.

[niut80]

.

[żurawinka]

My trójką wstajemy ok 9 ( mam na myśli siebie i dzieciaki) i wolałabym żeby tak na razie zostało.
Ja place lubię ale z jednym dzieckiem to jeszcze mogłam tam książkę poczytać a teraz nawet jak młody śpi to zaraz jacyś znajomi z dziećmi mnie zaczepiają i nie wypada się z książką schować i udawać że ich nie widzę i trzeba ponawijać w tym kręgu ( co czasem jest fajne ale czasem nie mam ochoty) Więc też miałam myśl "jeszu, nie wyjdę z tego placu przez najbliższe dwa lata"

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez Debrah

Właśnie jedyne za czym mogę tęsknić jedli chodzi o czasy sprzed dziecka to ten spontan - śpię ile chcę, wracam kiedy chcę, robię co chcę. Teraz nie dospi sie rano, nawet jesli noc była kiepska ito itd. Wtedy było 'kiedy chcę' a teraz 'kiedy sie uda' jednak przed dzieckiem nie jest sie tego świadomym, mimo ze sie wydaje ze tak )
I to jest też argument ' za ' mała różnica wieku między dziećmi. Jak sie wyjdzie z etapu pieluszek i placów zabaw to trudno do nich wrócić a tak to ciach, za jednym zamachem i jeszcze potomek ma towarzystwo.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

powiem ci, że to jest OGROMNY argument za U nas 2l. 8mcy różnica - czyli 4 lata i 16mcy dziewczyny mają, potrafią bawić się swietnie - gonią się, chowają razem, jedna coś złapie i ucieka a druga za nią dla towarzystwa bywa, że młode siedzą godzinę w pokoju i NIC ode mnie nie chcą - cudo ja je kocham ogromnie, ale zwyczajnie czasem muszę mieć chwilę bez nich - choćby na rozwieszenie prania (starsza wiesza ze mną, młodsza ściąga) czy ogarnięcie obiadu.

Napisane przez niut80

Idealnie to opisałaś. Ja pierwsze rodziłam w grudniu, mam 34 lata i do 40 jeszcze dwójkę bym chciała urodzić. Czy się to uda to inna kwestia...

powodzenia

Napisane przez żurawinka

My trójką wstajemy ok 9 ( mam na myśli siebie i dzieciaki) i wolałabym żeby tak na razie zostało.
Ja place lubię ale z jednym dzieckiem to jeszcze mogłam tam książkę poczytać a teraz nawet jak młody śpi to zaraz jacyś znajomi z dziećmi mnie zaczepiają i nie wypada się z książką schować i udawać że ich nie widzę i trzeba ponawijać w tym kręgu ( co czasem jest fajne ale czasem nie mam ochoty) Więc też miałam myśl "jeszu, nie wyjdę z tego placu przez najbliższe dwa lata"

godziny wstawania dzieci ewoluują

[Luba]

Ja z kolei chwalę sobie naszą różnice wieku między dziećmi, bo nie dostawałam kociokwiku jak Klarissa, zwyczajnie jak młodsze zrobiło się mobilne to starsze poszło do szkoły. Czyli przed południem miałam tylko jedno dziecko na stanie, a popołudnia już było łatwiej ogarnąć i też dużo przebywali razem, tak jak u Szaji.