62 część Zazdrośnic:D

[Jovisse]

Mam właśnie podobne zdanie. Mój TŻ jest bardzo wierzący i to on z powrotem sprowadził mnie do Kościoła. Ale nie żyjemy wg ich nauk, niestety. Byłam teraz u spowiedzi po ponad 5 latach, ale chyba nie potrafię tak siebie okłamywać. Bo spowiedź to żal za grzechy i postanowienie poprawy, a ja kocham mojego K. z całego serca i kochanie się z nim jest dla mnie czymś nie tylko fizycznym, ale przede wszystkim duchowym, takie wspaniałe połączenie w jedno. I nigdy nie będę tego żałowała. Z kolei On, wierzący, świadomy, że nie żyjemy wg zasad boi się ślubu. Wie, że ten krok ( na który ja jestem gotowa) 'uprawomocniłby' nasz związek, a jednak zwleka. Tego też nie rozumiem...

[BYou]

Mi się wydaje, że też dużo zależy od podejścia księdzaswego czasu, mając "focha" na Boga omijałam kościół szerokim łukiem. Aż w końcu poszłam za radą Crozee() znalazłam mądrego, fajnego spowiednika, wylałam swoje żale i o dziwo On powiedział, że w mojej sytuacji też byłby zły na Boga
My mieszkaliśmy razem przed ślubem, seks był nieodłącznym elementem naszego wspólnego życiaOboje się na to godziliśmyprzed ślubem spowiadałam się z seksu przedślubnego, brania tabletek, mieszkania z B. i dostałam rozgrzeszenie. Ale wiem, że sporo Dziewczyn ma z tym problem. Nie zgadzam się z wszystkimi zasadami głoszonymi przez kk, wkurza mne poruszanie kwestii politycznych podczas kazania, dlatego czasem wolę pójść sobie poza mszą do kościoła, posiedzieć i "porozmawiać". Roszpunkę ochrzcimy bo to dla nas ważne

[Gwizdak]

Cześć


Ale się nie wyspaliśmy - Mrówa się wybudziła w nocy i chyba od 2 do 5:30 na zmianę przy niej siedzieliśmy. Biedny tż siedzi w pracy, ja mam lepiej, bo młoda pospała do 11, ale i ta mnie głowa boli z niewyspania :/

Napisane przez Jovisse

Po pierwsze, sprawa seksu/mieszkania razem. Bo wiadomo, jak jest powszechnie, ale jednak są pary, które zachowują wstrzemięźliwość (które podziwiam swoją drogą). I jak to w ogóle ma się do Waszej wiary. Bardzo ciężki temat, ale mam wiele wewnętrznych wątpliwości i chciałabym wiedzieć, jakie Wy macie na ten temat zdanie.

ja Ci wiele nie pomogę, bo sama jestem ateistką i nie stanowiło to dla mnie dylematu wiary.

Napisane przez aleksandrettaa

Co do sex to dla mnie jest on naturalną i integralną częścią związku. Bo samo chodzenie na kawę to można przecież uskuteczniać z wieloma a sex to przejście pewnej granicy, maksymalna bliskość itd. Więc tak uprawialiśmy sex bez ślubu. Mieszkaliśmy też razem. Z tym miałam trochę dylemat moralny bo źle się czułam będąc niejako wykluczoną z kościoła. Wiedziała, że nie mogę iść do komunii, nie dostanę rozgrzeszenia. I w związku z tym, że kościół mnie "potępiał" to jakoś odsunęłam się od kościoła muszę przyznać. Ślub wzięliśmy kościelny i było to dla mnie ważne. Choć przyznaję, że katolickich zasad planowania rodziny nie uznaję i nie zamierzam stosować. Nie wierzę w skuteczność, nie jestem systematyczna i dopuszczam tylko jedno miejsce mierzenia temperatury - pod pachą.

Ja tak samo

[capriola_87]

Napisane przez aleksandrettaa

Ja myślę, że jest w tym coś. Tylko przyczyna jest inna. Bo ludzie, którzy są tak wierni zasadom kościoła, tak głęboko wierzący by trwać w czystości potem też będą trwać w małżeństwie mimo wszystko. Choć to wcale nie znaczy, że będą szczęśliwym małżeństwem. Oni po prostu nie rozstaną się bo przecież jest to sprzeczne z zasadami. A ludzie którzy podchodzą luźniej do zasad potem pewnie prędzej podejmą decyzję o rozstaniu jeśli małżeństwo okaże się traumą.

zgadzam się

i też nie wierzę w NPR

[Gwizdak]

Napisane przez BYou

Mi się wydaje, że też dużo zależy od podejścia księdza

w ostatnim Newsweeku (świątecznym) jest wywiad ze spowiednikiem, który zrobił na mnie wrażenie - bardzo mądry człowiek. Zastanawiałam się czytając ilu takich jest. Bo jak słucham relacji ze spowiedzi swoich koleżanek, to czasem naprawdę... i też się zastanawiam czasem na ile to jest prawda, a na ile jest to przesadzone.

[aleksandrettaa]

Napisane przez Jovisse

Mam właśnie podobne zdanie. Mój TŻ jest bardzo wierzący i to on z powrotem sprowadził mnie do Kościoła. Ale nie żyjemy wg ich nauk, niestety. Byłam teraz u spowiedzi po ponad 5 latach, ale chyba nie potrafię tak siebie okłamywać. Bo spowiedź to żal za grzechy i postanowienie poprawy, a ja kocham mojego K. z całego serca i kochanie się z nim jest dla mnie czymś nie tylko fizycznym, ale przede wszystkim duchowym, takie wspaniałe połączenie w jedno. I nigdy nie będę tego żałowała. Z kolei On, wierzący, świadomy, że nie żyjemy wg zasad boi się ślubu. Wie, że ten krok ( na który ja jestem gotowa) 'uprawomocniłby' nasz związek, a jednak zwleka. Tego też nie rozumiem...

Może boi się ślubu bo to coś nieodwracalnego? Wiesz ślub to ogromne zobowiązanie. Obiecujesz być z kimś do końca życia a to szmat czasu. Obiecujesz być z nim w chorobie a jak pomyślisz o opiece nad kimś cieżko chorym, np. sparaliżowanym, kto leży w pieluchach to zaczynasz rozumieć wagę tej przysięgi. To nie tak łatwo obiecać tak wiele drugiemu człowiekowi i tak sobie myślę, że może wbrew naszym wylewanym na wątku żalom pt. "na co on czeka?", to jednak dobrze, że oni zwlekają z tym krokiem aż poczują się gotowi.

Jeny ale mnie na rozkminy wzięło

[BYou]

Napisane przez aleksandrettaa

Ja myślę, że jest w tym coś. Tylko przyczyna jest inna. Bo ludzie, którzy są tak wierni zasadom kościoła, tak głęboko wierzący by trwać w czystości potem też będą trwać w małżeństwie mimo wszystko. Choć to wcale nie znaczy, że będą szczęśliwym małżeństwem. Oni po prostu nie rozstaną się bo przecież jest to sprzeczne z zasadami. A ludzie którzy podchodzą luźniej do zasad potem pewnie prędzej podejmą decyzję o rozstaniu jeśli małżeństwo okaże się traumą.

Znam takie małżeństwa...trwają w tym jak współlokatorzy, mając osobne pólki w lodówce...no ale rozstanie nie bo co ludzie powiedzą. Ważne, że spowiedź co miesiąc, msza co niedzielę. A dzieci cierpią. I oni chyba też.

[Jovisse]

Wiecie, NPR jest w porządku, pod warunkiem, że kobieta ma wszystko jak w zegarku ( a tak niestety bywa bardzo rzadko) i że doskonale zna swoje ciało, ćwiczyła wszystko przez dłuższy czas i jest w małżeństwie, kiedy ewentualna wpadka nie stanowiłaby problemu. Myślę, że kobiety, które latami stosują NPR już są tak głęboko w temacie, że to może nawet działać Także nie jestem do tego negatywnie nastawiona...
Zwłaszcza, że od 5 lat zażywam anty i wizja trucia się tym większość życia nie jest mi bliska i próbuję znaleźć jakieś sensowne rozwiązanie, które można by zastosować po ślubie

---------- Dopisano o 12:25 ---------- Poprzedni post napisano o 12:24 ----------

Napisane przez aleksandrettaa

Może boi się ślubu bo to coś nieodwracalnego? Wiesz ślub to ogromne zobowiązanie. Obiecujesz być z kimś do końca życia a to szmat czasu. Obiecujesz być z nim w chorobie a jak pomyślisz o opiece nad kimś cieżko chorym, np. sparaliżowanym, kto leży w pieluchach to zaczynasz rozumieć wagę tej przysięgi. To nie tak łatwo obiecać tak wiele drugiemu człowiekowi i tak sobie myślę, że może wbrew naszym wylewanym na wątku żalom pt. "na co on czeka?", to jednak dobrze, że oni zwlekają z tym krokiem aż poczują się gotowi.

Jeny ale mnie na rozkminy wzięło

Jest w tym na pewno wiele prawdy Pocieszające jest to, że w takim przypadku wiem, że dobrze przemyśli sobie sprawę i że będzie pewien, czego chce

[BYou]

Aleks służy Ci wstawanie o 11

Gwizdak czytałam wywiad
u nas kiedyś był młody wikary, ciągłe skargi na niego były bo wyrzucał z konfesjonału jak się przyznało do brania tabletek, seksu wylądował na jakiejś wioskowej parafii:/ podejścia nie zmienił.
A jednak sporo księży wychodzi do ludzi, tylko to wciąż kropla w morzu. Chciałabym żeby został zniesiony celibat-może łatwij byłoby im zrozumieć problemy par, rodzin...

[aleksandrettaa]

Napisane przez BYou

Znam takie małżeństwa...trwają w tym jak współlokatorzy, mając osobne pólki w lodówce...no ale rozstanie nie bo co ludzie powiedzą. Ważne, że spowiedź co miesiąc, msza co niedzielę. A dzieci cierpią. I oni chyba też.

Wiesz, to jest przykre ale mnie bardziej przerażają historie kobiet, które trwają przy mężu który pije i bije bo to przecież ślubny to odejść nie można.

[medeline]

Aleks, zgadzam się w 100% z tym, co napisałaś. Ale jest jeden kruczek - osoba, dla której ślub był ważny także w kwestii duchowej/religijnej też może trwać w związku mimo wszystko. Niezależnie od tego, czy seks przedmałżeński był,czy nie. Bo ślubowaliśmy, bo przysięgaliśmy nie opuścić siebie nawzajem aż do śmierci.
Wszystko jest sprawą indywidualną. W końcu osoby głęboko wierzące, biorące ślub kościelny mają prawo w niektórych przypadkach do rozwodu kościelnego... I z jakiegoś powodu one są. Nie znam statystyk ani opracowań, ale strzelam w ciemno, że nie zawsze powodem jest ten konkretny omawiany seks.
Poza tym sztywno trzymać się zasad kościoła, w każdej kwestii, potrafią tylko święci. Bo nie żyją już innymi ludźmi, tylko samym Bogiem.

[BYou]

Napisane przez aleksandrettaa

Wiesz, to jest przykre ale mnie bardziej przerażają historie kobiet, które trwają przy mężu który pije i bije bo to przecież ślubny to odejść nie można.

tego mój móżdżek nie ogarnia:/i nigdy nie ogarnie.

[aleksandrettaa]

Napisane przez BYou

Aleks służy Ci wstawanie o 11

A to będę nadal tak wstawać Tylko mojemu tż nie mówcie

Dobra ja uciekam na pocztę i po zakupy a potem do nauki. Muszę napisać wypracowanie na angielski a to u mnie zawsze droga przez mękę. Żegnam was zatem

---------- Dopisano o 12:31 ---------- Poprzedni post napisano o 12:29 ----------

Napisane przez medeline

Aleks, zgadzam się w 100% z tym, co napisałaś. Ale jest jeden kruczek - osoba, dla której ślub był ważny także w kwestii duchowej/religijnej też może trwać w związku mimo wszystko. Niezależnie od tego, czy seks przedmałżeński był,czy nie. Bo ślubowaliśmy, bo przysięgaliśmy nie opuścić siebie nawzajem aż do śmierci.
Wszystko jest sprawą indywidualną. W końcu osoby głęboko wierzące, biorące ślub kościelny mają prawo w niektórych przypadkach do rozwodu kościelnego... I z jakiegoś powodu one są. Nie znam statystyk ani opracowań, ale strzelam w ciemno, że nie zawsze powodem jest ten konkretny omawiany seks.
Poza tym sztywno trzymać się zasad kościoła, w każdej kwestii, potrafią tylko święci. Bo nie żyją już innymi ludźmi, tylko samym Bogiem.

Oczywiście, odniosłam się do konkretnej teorii wygłoszonej przez tego spowiednika.

[gothka152]

Napisane przez capriola_87

hmm... zaciekawiałaś mnie bardzo. Czemu nie chcesz własnych a adopcję dopuszczasz? Bo jednak jeśli ludzie nie chcą dzieci to raczej żadnych Nie spotkałam się jeszcze z takim podjeściem jak Twoje

Napisałam, że nie chcę biologicznych dzieci a nie że wcale nie chcę
Własne dziecko to dla mnie każde dziecko, którego jestem matką- obojętnie, czy je urodziłam czy adoptowałam. Dziecko kocha się tak samo.

[BYou]

Gocia , a co TZ na to?

[Jovisse]

Napisane przez gothka152

Napisałam, że nie chcę biologicznych dzieci a nie że wcale nie chcę
Własne dziecko to dla mnie każde dziecko, którego jestem matką- obojętnie, czy je urodziłam czy adoptowałam. Dziecko kocha się tak samo.

Hmm... Na pewno adoptowane dziecko można bardzo pokochać, ale nie jestem pewna, czy to będzie to samo co dziecko poczęte z miłości między Tobą, a Twoim mężem, dziecko, które rosło w Twoim łonie i Ty je urodziłaś... Nie byłam matką i nie mam żadnego doświadczenia w tej kwestii, ale myślę, że jest tu pewna, niewielka różnica

[capriola_87]

Napisane przez gothka152

Napisałam, że nie chcę biologicznych dzieci a nie że wcale nie chcę
Własne dziecko to dla mnie każde dziecko, którego jestem matką- obojętnie, czy je urodziłam czy adoptowałam. Dziecko kocha się tak samo.

Jasne, rozumiem. Tylko to nie jest odpowiedź na moje pytanie Czemu nie chcesz biologicznych, a adoptowane już tak?

[gothka152]

Napisane przez BYou

Gocia , a co TZ na to?

Zgadzamy się pod tym względem

Rozumiem, że dla kogoś posiadanie biologicznego dziecka jest w życiu priorytetem i że wiążąc się z kimś zakłada, że zostanie rodzicem. Dlatego nigdy nie ukrywałam swojego podejścia i od początku jasno wyrażałam swoje poglądy.
Tż jest moim pierwszym partnerem ,,na poważnie"- w sensie, że to nie jest przelotna znajomość. On też wiedział, jakie mam zdanie na temat posiadania dzieci ale poruszyłam ten temat też po jakimśtam czasie bycia razem.
Powiedziałam, że go kocham i wiem, że on kocha mnie ale jeśli własne dziecko jest dla niego w życiu ważne to zrozumiem, jeśli będzie chciał odejść. Pod tym względem nie da się iść na kompromis i mieć dziecko w połowie.
Ale na szczęście zgodziliśmy się ze sobą Biologiczne stanowcze nie, co do adopcji- jesteśmy na to otwarci i kiedy przyjdzie czas, kiedy do tego dojrzejemy- przemyślimy sprawę.

[medeline]

Napisane przez Jovisse

Hmm... Na pewno adoptowane dziecko można bardzo pokochać, ale nie jestem pewna, czy to będzie to samo co dziecko poczęte z miłości między Tobą, a Twoim mężem, dziecko, które rosło w Twoim łonie i Ty je urodziłaś... Nie byłam matką i nie mam żadnego doświadczenia w tej kwestii, ale myślę, że jest tu pewna, niewielka różnica

Pewnie niewielka. Głównie chodzi pewnie o więź, którą pielęgnuje się 9mies, bo się o nie martwisz, dbasz, bo wiesz, że to twoje dziecko i partnera. Ale adoptowane po urodzeniu równie będzie kochane, bo przecież miłość do dzieci nie bierze się z powietrza, tylko z przebywania z nim, z opieki. Więc pewnie jest jakiś wspólny punkt miłości obu takich dzieci...

[aleksandrettaa]

Napisane przez medeline

Pewnie niewielka. Głównie chodzi pewnie o więź, którą pielęgnuje się 9mies, bo się o nie martwisz, dbasz, bo wiesz, że to twoje dziecko i partnera. Ale adoptowane po urodzeniu równie będzie kochane, bo przecież miłość do dzieci nie bierze się z powietrza, tylko z przebywania z nim, z opieki. Więc pewnie jest jakiś wspólny punkt miłości obu takich dzieci...

Myślę, że różnica jest w hormonach. To one odpowiadają w pewien sposób za miłość macierzyńską.

[Gwizdak]

Napisane przez gothka152

Zgadzamy się pod tym względem

Rozumiem, że dla kogoś posiadanie biologicznego dziecka jest w życiu priorytetem i że wiążąc się z kimś zakłada, że zostanie rodzicem. Dlatego nigdy nie ukrywałam swojego podejścia i od początku jasno wyrażałam swoje poglądy.
Tż jest moim pierwszym partnerem ,,na poważnie"- w sensie, że to nie jest przelotna znajomość. On też wiedział, jakie mam zdanie na temat posiadania dzieci ale poruszyłam ten temat też po jakimśtam czasie bycia razem.
Powiedziałam, że go kocham i wiem, że on kocha mnie ale jeśli własne dziecko jest dla niego w życiu ważne to zrozumiem, jeśli będzie chciał odejść. Pod tym względem nie da się iść na kompromis i mieć dziecko w połowie.
Ale na szczęście zgodziliśmy się ze sobą Biologiczne stanowcze nie, co do adopcji- jesteśmy na to otwarci i kiedy przyjdzie czas, kiedy do tego dojrzejemy- przemyślimy sprawę.

Przyznam, że nie rozumiem, ale nie muszę Ludzi adopotujących dzieci zawsze podziwiałam i podziwiam, sama chciałbym adoptować dziecko, bądź ustanowić rodzinę zastępczą, o ile będę miała po temu warunki. Ale nie wiem, czy umiałabym pokochać jak własne. Mam obawę, że nie i jest to dla mnie poważny argument na nie.

[gothka152]

Napisane przez Jovisse

Hmm... Na pewno adoptowane dziecko można bardzo pokochać, ale nie jestem pewna, czy to będzie to samo co dziecko poczęte z miłości między Tobą, a Twoim mężem, dziecko, które rosło w Twoim łonie i Ty je urodziłaś... Nie byłam matką i nie mam żadnego doświadczenia w tej kwestii, ale myślę, że jest tu pewna, niewielka różnica

Nie zgodzę się z Tobą. Moje dziecko to moje dziecko. Albo je przyjmuję ze wszystkim albo wcale.
I na biologiczne i na adoptowane czekasz; nie wiesz, jakie będzie. To ty je wychowasz i ukształtujesz. I poród i adopcja to proces, który trzeba przejść.
Można bezgranicznie kochać adoptowane, można nienawidzić swojego biologicznego.
Dla mnie różnicy nie ma ale to tylko moje zdanie Mówię tak, jak czuję a czuję, że uczucia wygrywają z biologią. To jak z rodzeństwem- tak samo kochasz to, które urodziła Twoja mama, jak i to, które jest adoptowane.

Napisane przez capriola_87

Jasne, rozumiem. Tylko to nie jest odpowiedź na moje pytanie Czemu nie chcesz biologicznych, a adoptowane już tak?

Zapytałaś, dlaczego nie chcę własnych dzieci a ja napisałam, że własne to dla mnie zarówno biologiczne, jak i adoptowane
A dlaczego nie chcę? Ciąża i poród mnie obrzydzają, nie godzę się na to. Po prostu.

[BYou]

Gociu rozumiem najważniejsze, że Wy się zgadzacie w tej kwestii.

Mi myślenie o adopcji-moje idealne myślenie- zmieniło się po przeczytaniu dwóch blogów-droga przez piekło i tuptusie adoptusie. Nie wykluczamy całkowicie ale jesteśmy już ostrożniejsi.

[Gwizdak]

Napisane przez medeline

Pewnie niewielka. Głównie chodzi pewnie o więź, którą pielęgnuje się 9mies, bo się o nie martwisz, dbasz, bo wiesz, że to twoje dziecko i partnera. Ale adoptowane po urodzeniu równie będzie kochane, bo przecież miłość do dzieci nie bierze się z powietrza, tylko z przebywania z nim, z opieki. Więc pewnie jest jakiś wspólny punkt miłości obu takich dzieci...

Tego też nie jestem pewna, bo moja miłość do dziecka się np. wzięła z powietrza Dziecko własne się kocha, bo jest, nie jestem pewna, że umiałabym tak pokochać cudze. Ale każdy ma w tym względzie inaczej.

---------- Dopisano o 12:58 ---------- Poprzedni post napisano o 12:56 ----------

Napisane przez gothka152

Nie zgodzę się z Tobą. Moje dziecko to moje dziecko. Albo je przyjmuję ze wszystkim albo wcale.
I na biologiczne i na adoptowane czekasz; nie wiesz, jakie będzie. To ty je wychowasz i ukształtujesz. I poród i adopcja to proces, który trzeba przejść.
Można bezgranicznie kochać adoptowane, można nienawidzić swojego biologicznego.
Dla mnie różnicy nie ma ale to tylko moje zdanie Mówię tak, jak czuję a czuję, że uczucia wygrywają z biologią. To jak z rodzeństwem- tak samo kochasz to, które urodziła Twoja mama, jak i to, które jest adoptowane.


Zapytałaś, dlaczego nie chcę własnych dzieci a ja napisałam, że własne to dla mnie zarówno biologiczne, jak i adoptowane
A dlaczego nie chcę? Ciąża i poród mnie obrzydzają, nie godzę się na to. Po prostu.

Tu to nie do końca, chyba, że adoptujesz noworodka, a na to szanse w naszym raju są niewielkie. Trzeba wziąć pod uwagę,że dzieci adopcyjne na ogół już swoje w życiu przeszły,nawet jeśli mają dopiero 6 miesięcy. Rodzice adopcyjni muszą być na to gotowi, umieć się z tym mierzyć, kształtować to co można ukształtować i niwelować skutki tego, co już się stało.

[Hawwa87]

A my nie uprawialiśmy seksu przed ślubem, nie mieszkaliśmy razem, a NPR pomogło mi zajść w ciążę - i nie mam cykli jak w zegarku, każdy ma inną długość, a ostatnie kilka z nich miało długość ponad 40 dni i właśnie dzięki NPR mogłam przewidzieć, co i jak

I jeszcze dodam, że zanim zaszłam w ciążę, oboje zawierzyliśmy nasze dziecko Matce Bożej - tak akurat wyszło, że od 15 sierpnia staramy się co środę być w kościele (dzień, w którym odbywa się nabożeństwo do Matki Bożej właśnie) i w tym cyklu się udało Może to zbieg okoliczności, a może nie... Potem lekarz wykrył u naszego dziecka obrzęk, który mógł świadczyć o czymś złym... Wierzę, że nasze modlitwy przyczyniły się do tego, że wszystko jest w porządku, że na kolejnej wizycie po obrzęku nie było śladu, aż sam lekarz wydawał się być zdziwionym. W tym okresie mojego ogromnego strachu na jednej mszy organista śpiewał "Bogu zaufaj, o nic się nie martw" czy jakoś tak - pierwszy raz słyszałam tę pieśń i się popłakałam... Dziś sobie myślę, że to był w pewnym sensie przełomowy moment.

Więc wiara ma dla mnie ogromne znaczenie i od tego mojego małego cudu wierzę bardziej Choć ktoś może powiedzieć, że nie wiem, czy nie byłoby tak samo, gdyby nie moje modlitwy, ale przecież właśnie na tym polega wiara, nie?

[gothka152]

Napisane przez Gwizdak

Przyznam, że nie rozumiem, ale nie muszę Ludzi adopotujących dzieci zawsze podziwiałam i podziwiam, sama chciałbym adoptować dziecko, bądź ustanowić rodzinę zastępczą, o ile będę miała po temu warunki. Ale nie wiem, czy umiałabym pokochać jak własne. Mam obawę, że nie i jest to dla mnie poważny argument na nie.

Ja nie mam pewności, czy umiałabym pokochać dziecko, które zafunduje mi porodową rzeźnię. I to też jest dla mnie poważny argument na nie.
Był taki film- Musimy porozmawiać o Kevinie. Bardzo dobitnie pokazuję, że nie zawsze urodzić=pokochać.

Napisane przez BYou

Gociu rozumiem najważniejsze, że Wy się zgadzacie w tej kwestii.

Mi myślenie o adopcji-moje idealne myślenie- zmieniło się po przeczytaniu dwóch blogów-droga przez piekło i tuptusie adoptusie. Nie wykluczamy całkowicie ale jesteśmy już ostrożniejsi.

Nigdy też nie wiesz, jakie będzie dziecko urodzone przez Ciebie... Życie jest pełne niespodzianek.

Tyle Jak ktoś chce jeszcze coś wiedzieć- PW
Bo idę dziś do kina na Hobbita

[BYou]

Napisane przez Gwizdak

[/COLOR]
Tu to nie do końca, chyba, że adoptujesz noworodka, a na to szanse w naszym raju są niewielkie. Trzeba wziąć pod uwagę,że dzieci adopcyjne na ogół już swoje w życiu przeszły,nawet jeśli mają dopiero 6 miesięcy. Rodzice adopcyjni muszą być na to gotowi, umieć się z tym mierzyć, kształtować to co można ukształtować i niwelować skutki tego, co już się stało.

nie zawsze da się niwelować niestety. Zwłaszcza u dzieci z fas.


Polecam dla chętnych blog kobiety, która po 10 latach walki rozwiązała adopcję: http://prawiejakmama.bloog.pl/?ticaid=6fd16
po prostu przegrała walkę:/

[capriola_87]

Napisane przez gothka152

Zgadzamy się pod tym względem

Rozumiem, że dla kogoś posiadanie biologicznego dziecka jest w życiu priorytetem i że wiążąc się z kimś zakłada, że zostanie rodzicem. Dlatego nigdy nie ukrywałam swojego podejścia i od początku jasno wyrażałam swoje poglądy.
Tż jest moim pierwszym partnerem ,,na poważnie"- w sensie, że to nie jest przelotna znajomość. On też wiedział, jakie mam zdanie na temat posiadania dzieci ale poruszyłam ten temat też po jakimśtam czasie bycia razem.
Powiedziałam, że go kocham i wiem, że on kocha mnie ale jeśli własne dziecko jest dla niego w życiu ważne to zrozumiem, jeśli będzie chciał odejść. Pod tym względem nie da się iść na kompromis i mieć dziecko w połowie.
Ale na szczęście zgodziliśmy się ze sobą Biologiczne stanowcze nie, co do adopcji- jesteśmy na to otwarci i kiedy przyjdzie czas, kiedy do tego dojrzejemy- przemyślimy sprawę.

Napisane przez gothka152

Zapytałaś, dlaczego nie chcę własnych dzieci a ja napisałam, że własne to dla mnie zarówno biologiczne, jak i adoptowane
A dlaczego nie chcę? Ciąża i poród mnie obrzydzają, nie godzę się na to. Po prostu.

Co do pierwszego, to nadal nie rozumiem. Chodzi o to, że ludzie nie chcą mieć dzieci z różnych powodów. Po prostu nie spotkałam się z opinią że ktoś nie chce mieć biologicznych dzieci, a adoptowane tak i mnie to zaintrygowało

Co do drugiego - o to mi własnie chodziło . Jeśli ciąża i poród są dla Ciebie powodem to to szanuję i rozumiem. Gdybyś to napisała od razu, pewnie nie drążyłabym tematu

[gothka152]

Napisane przez Gwizdak

Tu to nie do końca, chyba, że adoptujesz noworodka, a na to szanse w naszym raju są niewielkie. Trzeba wziąć pod uwagę,że dzieci adopcyjne na ogół już swoje w życiu przeszły,nawet jeśli mają dopiero 6 miesięcy. Rodzice adopcyjni muszą być na to gotowi, umieć się z tym mierzyć, kształtować to co można ukształtować i niwelować skutki tego, co już się stało.

Wierzę i wiem, że miłość potrafi zdziałać cuda Czasem o wiele większe, niż człowiek jest sobie w stanie wyobrazić.

[capriola_87]

Gothka jeszcze jedno: nie oceniam CIę, rozumiem Ja też się panicznie boję ciąży i porodu, ale to chyba nigdy nie będzie dla mnie argument na "nie". Z drugiej strony jednak rozumiem kobiety, dla których może to być bariera nie do przejścia