próba samobójcza..jak odzyskać chęć życia??

[AAgusiaczeK]

Tydzien temu trafiłam do szpitala, po zazyciu niezliczonej dawki tabletek...wszystkich jakie miałam w domowej apteczce...
Po raz drugi dałam się oszukać facetowi, którego kochm z całych sił...(a może już nie kocham??)..
Nie moglam sobie z tym poradzic...najadłam się tych tableek,,,przeleżałam 3 dni pod kroplówkami, a lekarze walczyli z całych sił o moje zycie...
A ja wolałam nie żyć..a teraz,,,sama nie wiem....
cięzko zapomnieć o tym wielkim zawodzie, o tej miłości, o tym wszystkim...
Jak mam zyć..??..jak zapomniec, jak odzyskac uśmiech na twarzy...

[Szczepcio]

Samobójstwo to najłatwiejsze wyjście, niestety wielu się tego podejmuje...

Uważam, że człowiek jest taką istotą, która wiele zniesie i przecierpi... I naprawdę dla faceta, lub kogokolwiek nie warto marnować sobie życie, szczególnie wtedy kiedy wiemy, że osoba przez nas kochana oszukuje nas. Na pewno potrzebujesz czasu... Staraj się przebywać z ludźmi, może masz kogoś bliskiego komu mogłabyś sie wypłakać, wylać z siebie ten cały żal, złość i smutek. Wszystko wraca do normy po czasie. Bardzo się cieszę, że lekarze zdołali Cie uratować i jest mi bardzo przykro, że zostałaś oszukana. Ale pamiętaj o ludziach, którym na Tobie zależy i pomyśl jak bardzo byś ich skrzywdziła swoją śmiercią.

Żyj dla tych, którzy są Ci życzliwi, a umieraj dla tych, którzy nie są warci nawet Twojego istnienia.

[Cdz]

w pełni zgadzam się z Szepcio. w zyciu bywają bardzo ciężkie chwile.. często wtedy kiedy nam najciężej opuszczają nas osoby, na których nam najbardziej zależało i liczyliśmy na ich pomocną dłoń.. ja sama w najgorszej chwili straciłam jeszcze przyjaciółkę (wydawalo mi sie że nią jest).. nic juz nie miało sensu. NIC. nie bede opowaidac tutaj swojej historii. było cięzko. nie miałam do kogo się zwrócić.. ale powiem, że czas wyleczył rany - nie całkowicie, ale na pewnie rzecyz patrze już z dystansem. mam dystans do ludzi, jestem nieufna, nie potrafie zaufac żadnemu facetowi. ale staram się.. jest coraz łatwiej.. ciągle się boję ale próbuje.
tak naprawdę niewiele mam osób na kótrych mi naprawdę zalezy..ale tylko i wyłącznie dzieki nim jakoś funkcjonuję. warto żyć.. jest tyle rzeczy do zrobienia..skup się na sobie. zrób coś dla siebie - może to poprawi Ci humor, podbuduje. spróbuj znaleźc sobie może jakąś nową pasję, hobby? to naprawdę pomaga trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że wszsytko się ułoży

[Sanderek]

AAgusiaczeK, nie odbierz mnie źle, nie chce prawić kazań, ale to co zrobiłaś bądź usiłowałaś zrobić, było najgłupsze co mogło przyjść Ci do głowy. Dla nikogo a już wcale dla mężyczyny nie można odbierać sobie życia. Nikt naprawde nikt nie jest tego wart aby zniszczyc sobie życie, lub poprostu z nim skończyć. Wiem, że miłośc jest bardzo silnym uczuciem, dzięki któremu widzimy cały świat i ludzi inaczej, widzimy ich tak jak my chcemy widzieć a nie takich jacy oni naprawdę są. Te rózowe okulary odsówają nas od rzeczywistości, co może skłaniać nas do takich myśli. Postaraj zdać sobie sprawe z tego czy On naprawde był tego wart, czy była to osoba, dla której zrobiłabyś wszystko a ona dla Ciebie? Czy naprawdę był to ten mężyczyna, którego szukałas? Miłość sprawia, że jestesmy ślepi, idealizujemy bliskie naszemu sercu osoby, lecz warto zdac sobie z tego sprawę czy był tego wart??? Musisz powolutku wracać do normalnego życia, zwierzyć sie komuś, kto Cie wysłucha, w kogo ramię możesz sie wypłakać i na kogo możesz pokrzyczyc, wywrzeszczeć swoją złość.
Ciesze sie, że lekarzą udało się, Ciebie uratować, całe szczęście !!!
Nie mysl o tym już nigdy, pomysl o osobach, które Ty byś skrzywdziła, gdyby udało Ci sie dokonac Twojego planu. Napewno jest wokól Ciebie mnóstwo osób,dla których jesteś wszystkim, którzy kochają i szanują Cię taką jaka jesteś. Nie rób im przykrości, nie sprawiaj bólu, a przede wszystkim nie sprawiaj bólu samej sobie.
Żyj dla siebie i dla osób, które są Tobie bliskie, i które Ciebie kochają.

Życzę powodzenia, trzymam kcikuki, szybkiego powrotu do zdrowia
Pozdrawiam
Sanderek

[martiniątko]

Napisane przez Szczepcio

Uważam, że człowiek jest taką istotą, która wiele zniesie i przecierpi

Łatwo jest powiedziec ... Ludzka wytrzymalosc na taki stres jest rozna, niektorzy sa w stanie to zniesc, a inni po prostu...umieraja z bolu psychicznego. Ciezko jest cos mowic na taki powazny temat przez Internet. Agus, widze, ze chcesz zyc, ale Twoja dusza jest chora. Tzn, nie mam na mysli nic zlego, chodzi mi o to ze cierpisz i potrzebujesz lekarza... Zrob to dla siebie, zapisz sie gdzies do psychologa, bedzie Ci latwiej i szybciej "wyzdrowiejesz". Trzymam za Ciebie kciuki, badz dzielna

[rzastin]

Myślę, że potrzebujesz pomocy specjalisty i to pilnie! Wydaje mi się, że powinnaś być pod opieką psychologa i być w trakcie psychoterapii, nie ma się co oszukiwać, tu nie wchodzi w grę zwykłe przygnębienie, nie powinnaś zmagać się z tym sama tylko wyjść z tego także przy pomocy lekarza.
Pozdrawiam

[marcelina73]

AAgusiaczeK, ponieważ samobójstwo jest tematem zupełnie serio, a
kojarzę Cię z innych, bardzo różnych wątków, pozwoliłam sobie przejrzeć Twoje posty i wydaje mi się, że faktycznie masz poważny problem, tylko nie bardzo wiem jaki.
Przepraszam, jeśli moje spostrzeżenia i uwagi są błędne. Jeśli faktycznie właśnie masz za sobą próbę samobójczą, to wydaje mi się, że powinnaś poszukać pomocy specjalisty.

[pkawecka]

Napisane przez AAgusiaczeK

Tydzien temu trafiłam do szpitala, po zazyciu niezliczonej dawki tabletek...wszystkich jakie miałam w domowej apteczce...
Po raz drugi dałam się oszukać facetowi, którego kochm z całych sił...(a może już nie kocham??)..
Nie moglam sobie z tym poradzic...najadłam się tych tableek,,,przeleżałam 3 dni pod kroplówkami, a lekarze walczyli z całych sił o moje zycie...
A ja wolałam nie żyć..a teraz,,,sama nie wiem....
cięzko zapomnieć o tym wielkim zawodzie, o tej miłości, o tym wszystkim...
Jak mam zyć..??..jak zapomniec, jak odzyskac uśmiech na twarzy...

w przypadkach gdy dochodzi do próby samobójczej (i to nie ważne, czy towarzyszyła temu rzeczywista chęć pozbawienia się życia czy była to tylko demonstracja w celu zwrócenia na siebie uwagi) zawsze konieczna jest pomoc specjalisty. w cywilizowanych krajach niedoszli samobójcy są z urzędu pod opieką terapeuty. u nas jak jest każdy widzi.
AAgusiaczeK ja ciebie rozumiem. są takie chwile w życiu, kiedy człowiek chce tylko żeby go przestało boleć cos tam w środku, ale czy to jest wyjście? jeżeli utrata miłości pozbawia cię chęci do życia to oznacza, że twoja kondycja psychiczna jest dramatyczna. nie lekceważ tego. poszukaj pomocy, naprawdę.
to twoje życie i nikt za ciebie go nie moze przeżyć ani naprawić. a skoro jednak wyszłaś z tego to znaczy, że gdzieś w głębi duszy chcesz żyć i jeszcze definitywnie nie straciłaś sensu istnienia.
ja cię będę wspierać i dziewczyny też, ale nie mozemy ci pomóc, bo to nie nasze kompetencje. trzymam kciuki - i czekamy na wieści.

[Ewulinka]

Napisane przez AAgusiaczeK

Tydzien temu trafiłam do szpitala, po zazyciu niezliczonej dawki tabletek...wszystkich jakie miałam w domowej apteczce...
Po raz drugi dałam się oszukać facetowi, którego kochm z całych sił...(a może już nie kocham??)..
Nie moglam sobie z tym poradzic...najadłam się tych tableek,,,przeleżałam 3 dni pod kroplówkami, a lekarze walczyli z całych sił o moje zycie...
A ja wolałam nie żyć..a teraz,,,sama nie wiem....
cięzko zapomnieć o tym wielkim zawodzie, o tej miłości, o tym wszystkim...
Jak mam zyć..??..jak zapomniec, jak odzyskac uśmiech na twarzy...

pare lat temu chcialam zrobic dokladnie to samo...oszukał mnie facet ,ktory byl dla mnie całym swiatem,wszystko co robilam,robilam z mysla o nim,cale moje zycie krecilo sie wokol niego kiedy wszystko sie skonczylo bylam totalnie zalamana,odechcialo mi sie wszystkiego,moje zycie nie mialo juz sensu,bylam z nim taka szczesliwa,tak bardzo go kochalam i nagle wszystko stracilam...
przestalam chodzic do szkoly,o niczym nie myslalam jak tylko o nim
pewneo dnia poszlam sie pozegnac z moimi najelpszymi przyjaciolmi ech...pamietam jak weszlam do kolegi do zakladu jubilerskiego i zaryczana powiedzialam mu ze ide sie zabic...bylam juz gotowa to zrobic ale tak pomyslalam sobie o mojej mamie i mlodszym braciszku...zrobilabym im straszne swinstwo...
w takim stanie bylam kilka miesiecy ale na szczescie wyszlam z tego i nie zaluje
nie przezylabym tylu wpanialych chwil,nie poznalabym tylu fajnych ludzi
na poczatku jest bardzo ciezko,nic nie ma sensu,nic sie nie chce ale na to poprostu trzeba czasu,wiem ze to zabrzmi banalnie ale trzeba wyjsc wtedy do ludzi,najgorsze co moze byc to zamknac sie w sobie i unikac kontaktow z innymi-to tylko wydluza czas i cierpienie
trzeba spotykac sie z przyjaciolmi,wyzalic sie im,wyplakac,powiedziec co lezy na sercu nie raz,nie dwa ale nawet codzinnie
szukaj oparcia u przyjaciol,naprawde to pomaga,zajmie to jakis czas AAgusiaczeK jestem pewna ze uda ci sie dojsc do normalnosci
trzymaj sie cieplutko

[Lena :)]

Dwa lata temu moja bardzo dobra koleżanka, praktycznie jak siostra bo znamy sie prawie że od urodzenia, zrobiła to samo co Ty... tyle że to ja zastałam ją prawie że nieprzytomną po zażyciu takiej ilości leków i przeżywałam z nią ten koszmar. wiem jedno, to o czym piszesz nie jest mi obce i wiem też że ważne jest abyś sobie uświadoimila że są na świecie osoby, które Cię naprawdę kochają - tak za wszystko i pomimo wszystko
3mam ogromnie kciuki
wierzę, że dasz sobie radę

[Joey]

Napisane przez rzastin

Myślę, że potrzebujesz pomocy specjalisty i to pilnie! Wydaje mi się, że powinnaś być pod opieką psychologa i być w trakcie psychoterapii, nie ma się co oszukiwać, tu nie wchodzi w grę zwykłe przygnębienie, nie powinnaś zmagać się z tym sama tylko wyjść z tego także przy pomocy lekarza.
Pozdrawiam

To samo chciałam napisać.

[Taverney]

O Boże!
Agusiu, nie czekaj, tylko biegnij do psychologa. Dziwi mnie, że będąc w szpitalu nie byłaś już pod jego opieką.
Ja jestem po dwóch próbach (obie to tabletki), wiem, jak ciężko i źle się potem z tego wychodzi, jaki ciężar jest w człowieku.
Bardzo ważne jest, żeby mieć chęć z tego wyjść, żeby znajeźć sobie jakiś cel, nawet z pozoru błachy, ale dzięki któremu uczepisz się życia. Bardzo ważne jest wsparcie najbliższych, ale najważniejsze jest, żeby zmienić to, co siedzi w Twojej głowie, co doprowadziło do takiego stanu. Trzeba pokonać depresję, trzeba zastosować farmakologię, pomoc psychologa JEST KONIECZNA! Proszę Cię, wiem, że to trudna decyzja, ale musisz się przemóc.
Jestem najlepszym przykładem, że mnie to pomogło, a psycholog powiedział mi, że nie było innego wyjścia, on mi naprawdę pomógł.
I niestety, smutna prawda, myśli samobójcze, nieleczone wracają, człowiek znów w akcie bezsilnej desperacji sięga po ucieczkę... tak było w moim przeypadku, znowu przeszłam koszmar, nie pozwól, żeby to i Ciebie spotkało. Trzymam za Ciebie kciuki

[Szczepcio]

Napisane przez martiniątko

Łatwo jest powiedziec ... Ludzka wytrzymalosc na taki stres jest rozna, niektorzy sa w stanie to zniesc, a inni po prostu...umieraja z bolu psychicznego. Ciezko jest cos mowic na taki powazny temat przez Internet. Agus, widze, ze chcesz zyc, ale Twoja dusza jest chora. Tzn, nie mam na mysli nic zlego, chodzi mi o to ze cierpisz i potrzebujesz lekarza... Zrob to dla siebie, zapisz sie gdzies do psychologa, bedzie Ci latwiej i szybciej "wyzdrowiejesz". Trzymam za Ciebie kciuki, badz dzielna

Wierz mi, że gdybym sama nie przechodziła przez coś podobnego nie napisałabym tak. Jeżeli tylko człowiek chce, może wykrzesać z siebie takie pokłady energii, o których nawet nie miał pojęcia.

[martiniątko]

Napisane przez Szczepcio

Wierz mi, że gdybym sama nie przechodziła przez coś podobnego nie napisałabym tak. Jeżeli tylko człowiek chce, może wykrzesać z siebie takie pokłady energii, o których nawet nie miał pojęcia.

Chodzilo mi o to, ze ludzie cechuja sie rozna wytrzymaloscia psychiczna. To, ze Ty bylas w stanie podniesc sie z depresji, swiadczy o tym, ze jestes silna, ale inni moga tacy nie byc. Tak jak jeden organizm zniesie ciezka chorobe i wyzdrowieje, tak inny moze umrzec. Psychike nieslusznie traktuje sie jak cos co mozna naginac do nieskonczonosci. I dlatego wielu ludzi potepia samobojcow, twierdzac ze "ida na latwizne", "uciekaja" itd. A przeciez depresja to choroba, jesli organizm jest slaby to umiera...

[Szczepcio]

Napisane przez martiniątko

Chodzilo mi o to, ze ludzie cechuja sie rozna wytrzymaloscia psychiczna. To, ze Ty bylas w stanie podniesc sie z depresji, swiadczy o tym, ze jestes silna, ale inni moga tacy nie byc. Tak jak jeden organizm zniesie ciezka chorobe i wyzdrowieje, tak inny moze umrzec. Psychike nieslusznie traktuje sie jak cos co mozna naginac do nieskonczonosci. I dlatego wielu ludzi potepia samobojcow, twierdzac ze "ida na latwizne", "uciekaja" itd. A przeciez depresja to choroba, jesli organizm jest slaby to umiera...

Oczywiście, zgadzam się

[Luba]

Napisane przez marcelina73

AAgusiaczeK, ponieważ samobójstwo jest tematem zupełnie serio, a
kojarzę Cię z innych, bardzo różnych wątków, pozwoliłam sobie przejrzeć Twoje posty i wydaje mi się, że faktycznie masz poważny problem, tylko nie bardzo wiem jaki.
Przepraszam, jeśli moje spostrzeżenia i uwagi są błędne. Jeśli faktycznie właśnie masz za sobą próbę samobójczą, to wydaje mi się, że powinnaś poszukać pomocy specjalisty.

Popieram marceline73 z calej sily.
Ja tez Cie kojarze AAgusiaczku z roznych watkow. Kiedy przeczytalam ten o samobojstwie to naprawde bardzo powaznie do niego podeszlam, bo samobojstwo to juz naprawde powazny problem. Chcialam zobaczyc jakies Twoje inne posty (zrobilam to, co marcelina73) bo chcialam zobaczyc czy sygnalizowalas wczesniej cos co mogloby swiadczyc o az takich problemach, ktore sklaniaja do samobojstwa. Nic takiego nie znalazlam, wrecz przeciwnie. Prawie w tym samym czasie kiedy zalozylas watek o samobojstwie, wypowiadalas sie na temat swojej sukni slubnej...
Jesli to swiadczy o tym, ze otrzasnelas sie z szoku po samobojstwie to swietnie. Oczywiscie nikt nie musi na forum wywnetrzac sie ciagle i nawet jesli jest zalamany nie musi tego okazywac, tak wiec tak jak marcelina bardzo Cie przepraszam, jesli moje spostrzezenia sa bledne.

Jesli naprawde jestes po probie samobojczej to naprawde strasznie Ci wspolczuje i radze skorzystac z pomocy specjalisty, bo jesli czlowiek siega po tak ostateczne rozwiazanie to raczej sam sobie ze swoimi problemami nie poradzi.

[AAgusiaczeK]

Dziekuje Wam za wszystkie wypowiedzi..jesteście Kochane...już jest mi troszke lepiej, ale ten dramat jest we mnie głęboko..
A co do wytrzymałości ludzkiej natury...moja ma dośc...kilka lat temu straciłam mame i każda strata kogos bliskiego jest dla mnie coraz trudniejsza do zniesienia,,
Bedąc w szpitalu wielokrotnie rozmawiałam z psychiatra, który wręcz zalecił mi wizyty regularne u psychologa i z pewnośącia to zrobie.
Drugi raz już nie próbowałabym tego zrobić, ale moja psychika jest w fatalnym stanie, dlatego zdaje sobie sprawe z konieczności terapii.
Nie bedę opowiadac dokładnie całej historii bo chyba nawet nie chce,jest strasznie skomplikowana,ale dziękuje Wam,że jesteście,,,taka bliskośc też pomaga.
A przyjaciele moi...są...kocham ich, ale tak trudno wziąść się w garść,,już chyba nawet brak mi sił prosić ich o pomoc.
Najbardziej przezył to mój tata i teraz ciesze się, że mi sie nie udało, bo tato by tego nie przeżył..
Dziekuje Wam,że jesteście takie wspaniałe i kochane

[AAgusiaczeK]

Napisane przez Luba

Popieram marceline73 z calej sily.
Ja tez Cie kojarze AAgusiaczku z roznych watkow. Kiedy przeczytalam ten o samobojstwie to naprawde bardzo powaznie do niego podeszlam, bo samobojstwo to juz naprawde powazny problem. Chcialam zobaczyc jakies Twoje inne posty (zrobilam to, co marcelina73) bo chcialam zobaczyc czy sygnalizowalas wczesniej cos co mogloby swiadczyc o az takich problemach, ktore sklaniaja do samobojstwa. Nic takiego nie znalazlam, wrecz przeciwnie. Prawie w tym samym czasie kiedy zalozylas watek o samobojstwie, wypowiadalas sie na temat swojej sukni slubnej...
Jesli to swiadczy o tym, ze otrzasnelas sie z szoku po samobojstwie to swietnie. Oczywiscie nikt nie musi na forum wywnetrzac sie ciagle i nawet jesli jest zalamany nie musi tego okazywac, tak wiec tak jak marcelina bardzo Cie przepraszam, jesli moje spostrzezenia sa bledne.

Jesli naprawde jestes po probie samobojczej to naprawde strasznie Ci wspolczuje i radze skorzystac z pomocy specjalisty, bo jesli czlowiek siega po tak ostateczne rozwiazanie to raczej sam sobie ze swoimi problemami nie poradzi.

Tak to prawda,, planuje slub na sierpień i to bardziej wszystko skoplikowane niż się wydaje,,,ale wiem,że to wydarzenie może mi pomóc, bo facet, z którym jestem jest kims kto kocha mnie ponad wszystko i mimo wszystko i chyba,, a raczej NA PEWNO ciesze sie z tego wydarzenia...Wiem,że to jakby nowy etap w moim życiu,,jakby drugim zyciu...
Wszysstko zaczna powolutku do mnie docierac,,,wiele zaczynam rozumiec i wiem,ze samobójstwo to nie rozwiązanie problemów...

[pkawecka]

Napisane przez AAgusiaczeK

Tak to prawda,, planuje slub na sierpień i to bardziej wszystko skoplikowane niż się wydaje,,,ale wiem,że to wydarzenie może mi pomóc, bo facet, z którym jestem jest kims kto kocha mnie ponad wszystko i mimo wszystko i chyba,, a raczej NA PEWNO ciesze sie z tego wydarzenia...Wiem,że to jakby nowy etap w moim życiu,,jakby drugim zyciu...
Wszysstko zaczna powolutku do mnie docierac,,,wiele zaczynam rozumiec i wiem,ze samobójstwo to nie rozwiązanie problemów...

cieszę się, ze jakoś inaczej już na to patrzysz. otarcie się o śmierć zmienia człowieka na zawsze. najczęściej na lepsze.
ja ciebie kochana naprawdę rozumiem i współczuję wszystkich tych trudności.
trzymaj się. z czasem moze być już tylko lepiej.

[AAgusiaczeK]

Napisane przez pkawecka

cieszę się, ze jakoś inaczej już na to patrzysz. otarcie się o śmierć zmienia człowieka na zawsze. najczęściej na lepsze.
ja ciebie kochana naprawdę rozumiem i współczuję wszystkich tych trudności.
trzymaj się. z czasem moze być już tylko lepiej.

Dziękuje wtedy to rozwiazanie było dla mnie najlepszym a teraz wiem,ze to głupota i żadne wyjście z sytuacji...bo cierpieliby moi najbliżsi a ta osoba, która tak mnie zraniła w tym czasie zwiedzałaby sobie Egipt...
Taka chwila, impuls zupełnej bezradności i cieszę się, że zyje...drugi raz...
Ucieczka przed zyciem nie jest przecież żadnym rozwiązaniem...tym watkiem ostrzegam, bo zycie jest okrutne, ale trzeba zyc dla tych, którzy nas naprawde i szczerze mocno kochają

[pkawecka]

Napisane przez AAgusiaczeK

Dziękuje wtedy to rozwiazanie było dla mnie najlepszym a teraz wiem,ze to głupota i żadne wyjście z sytuacji...bo cierpieliby moi najbliżsi a ta osoba, która tak mnie zraniła w tym czasie zwiedzałaby sobie Egipt...
Taka chwila, impuls zupełnej bezradności i cieszę się, że zyje...drugi raz...
Ucieczka przed zyciem nie jest przecież żadnym rozwiązaniem...tym watkiem ostrzegam, bo zycie jest okrutne, ale trzeba zyc dla tych, którzy nas naprawde i szczerze mocno kochają

to nie życie jest okrutne tylko niektórzy ludzie.
a żyć trzeba najpierw dla siebie, zeby umieć życ dla kogoś.
mówię to z doswiadczenia i trzymam kciuki.

[AAgusiaczeK]

Napisane przez pkawecka

to nie życie jest okrutne tylko niektórzy ludzie.
a żyć trzeba najpierw dla siebie, zeby umieć życ dla kogoś.
mówię to z doswiadczenia i trzymam kciuki.

Chyba nie jest ze mną zbyt dobrze, bo ja zyje dla wszystkich dookoła a dla siebie najmniej.....
Mam nadzieje,ze zmienie kiedyś swój styl myślenia....jak na razie walcze ze sobą....
Z dnia na dzień coraz lepiej, ale jak mówie dla innych a nie dla siebie..

[elsi]

Kochana Agusiu.
Zdarzyło się tak w moim życiu, że znalazłam się w bardzo podobnej sytuacji do Twojej, choć na szczęście nie zdecydowałam się na taki krok jak Ty. Wspominając tamte chwile, myślę o tym, co mi najbardziej pomagało i choć to bardzo proste rady, może Ci się przydadzą w tym trudnym momencie. A mianowicie nie pozwalaj sobie nigdy na bezczynność! W samotności, gdy siedzimy w czterech ścianach, myśli atakują bez litości. Musisz postarać się o to byś miała zajętą każdą minutę! I najlepiej, by ten czas upływał w towarzystwie. Do końca życia będę wdzięczna mojej koleżance, która w tamtym okresie wiernie mnie wspierała. Zdecydowała się nawet wyjechać ze mną na wakacje, choć prawdopodobieństwo dobrej zabawy i wypoczynku z koleżanką w depresji było marne Dzięki niej stało się jednak inaczej i spędziłam jedne z najfajniejszych wakacji w życiu.
Teraz, po upływie 8 lat od tamtego czasu po raz n-ty cieszę się, że żyję. Choć długo to trwało, odnalazłam wreszcie prawdziwą miłość swojego życia, porównując to uczucie z tamtym... nie ma porównania! I wiem, że warto było walczyć o siebie, swoje życie, swoją przyszłość, by przeżywać teraz coś takiego
Kochana trzymam za Ciebie kciuki! Wierzę, że sobie poradzisz! Nie znamy się, ale gdybyś chciała się wyżalić, polecam swoje GG. Podobno umiem dobrze słuchać (czytać)
Pozdrawiam

[AAgusiaczeK]

Jutro przyjedzie do mnie ktoś, kto kocha mnie ponad wszystko, bedzie ze mną i mam nadzieje, dojde do siebie.
Choć mówią,że czasem trzeba długo iśc by dojśc do siebie.
Chciałam wyrzucić dziś zdjęcie tego ach nawet nie wiem jak Go nazwac i...........nie udało się- schowałam je jedynie głęboko w szafie.
Jutro ide do psychologa, bo raz jest lepiej a raz gorzej. Teraz jestem tak smutna,że

[elsi]

Napisane przez AAgusiaczeK

Jutro przyjedzie do mnie ktoś, kto kocha mnie ponad wszystko, bedzie ze mną i mam nadzieje, dojde do siebie

A Ty, czy Tu go kochasz tak samo? Bo trochę się pogubiłam...
Siły i uśmiechu życzę

[AAgusiaczeK]

Ja tez się w swoich uczuciach pogubiłam................ .............jak małe dziecko, ktore nie wie czy chce wiśniowego czy truskawkowego lizaka.....

[elsi]

[emurulez77]

chyba troche sie pogubilam.... yyy... ten szpital, zawod milosny i planowany slub oraz wizyta kogos kto bardzo Cie kocha?? Chyba, ze nie potrafie zrozumiec czytanego tekstu..

Tak czy inaczej, nie warto przekreslac wlasnego zycia! Walcz, bo masz je tylko jedno!

[AAgusiaczeK]

Walcze, walcze, z każdą chwilą coraz bardziej...jakbym dostała nowe zycie..

p.s. wiem,że to wszystko skomplikowane, ale na dzis dzień jest juz niezwykle proste, bo o przeszłości musze i cche zapomnieć,,więc już nie opowiadam.
Walcze




znikam na 2 tygodnie, małe wakacje może pomogą....wróce mam nadzieje nowa i pełna energii

[oaza]

czas czas i jeszcze raz czas to jedyne Twoje lekarswo
Teraz to trudno zrozumiec ale po wszystkim,gdy rany na sercu sie zabloznią przekonasz sie o tym
Pozwodzenia życzę.