Zaburzenia odżywiania - dylemat co do sprzedania gitary, by wydać pieniądze na ciuchy

[15latek2gimnazjum]

Zacznijmy od tego, że w dotychczasowym roku szkolnym był kulminacyjny moment moich zaburzeń odżywiania - trochę przytyłem, prawie wszystkie ubrania stały się na mnie za małe, nie chodziłem w ogóle do szkoły, bo po prostu nie mogłem na siebie patrzeć. Zauważyłem, że na moje postrzeganie samego siebie bardzo duży wpływ mają właśnie ubrania. Obecnie mam 5 koszulek, 2 pary spodni, 2 bluzy (mówię o tych dobrych rozmiarach). Boję się, że zawalę kolejny rok - wpływa to również na to, że nie uprawiam żadnych sportów, nie wychodzę z domu, bo po prostu nie mam na siebie co włożyć. Mógłbym sprzedać gitarę elektryczną (na której od dwóch lat nie gram, bo w pewnym sensie przed zaburzenia odżywiania straciłem do niej całkowity zapał), ale z kolei coś mówi mi, bym tego nie robił, bo gitara zawsze była bliska mojemu sercu i od dzieciaka gram. Dobrze grać na elektryku nie umiem, jedynie na akustyku bardzo dobrze mi idzie, ale jednak jest to jakiś sentyment - w końcu wydałem wtedy na to 2 800, a sama myśl, że już tej gitary miał nie będę, wywołuje we mnie dziwne uczucie. Po prostu nie mogę się z nią rozstać, choć nie gram.
Z drugiej strony wiem, że jeśli nie kupię wreszcie dobrych ciuchów (w których będę się czuć pewny siebie), zawalę kolejny rok. Będę się wstydził wychodzić z domu i tak dalej. (u rodziców wsparcia pieniężnego mieć nie będę, bo w tym roku mieli bardzo dużo wydatków i powiedzieli, że ciuchów mam dużo, więc mi niepotrzebne - nie zauważają niestety, że z rozmiaru XS znalazłem się w M, eh...).
Argumentem za sprzedażą jest również, ze gitara nigdy nie była moim konikiem. Lubię ten instrument, ale nie ciagnie mnie do niego - zawsze chciałem grać na perkusji, którą właśnie mam zamiar kupić w przyszłym roku za pieniądze z bierzmowania.

Wiem, że za mnie nie zdecydujecie, ale chciałbym usłyszeć wasze opinie które może pomogą mi w wyborze. Z góry bardzo dziękuję za zaangażowanie.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Napisane przez 15latek2gimnazjum

Zacznijmy od tego, że w dotychczasowym roku szkolnym był kulminacyjny moment moich zaburzeń odżywiania - trochę przytyłem, prawie wszystkie ubrania stały się na mnie za małe, nie chodziłem w ogóle do szkoły, bo po prostu nie mogłem na siebie patrzeć. Zauważyłem, że na moje postrzeganie samego siebie bardzo duży wpływ mają właśnie ubrania. Obecnie mam 5 koszulek, 2 pary spodni, 2 bluzy (mówię o tych dobrych rozmiarach). Boję się, że zawalę kolejny rok - wpływa to również na to, że nie uprawiam żadnych sportów, nie wychodzę z domu, bo po prostu nie mam na siebie co włożyć. Mógłbym sprzedać gitarę elektryczną (na której od dwóch lat nie gram, bo w pewnym sensie przed zaburzenia odżywiania straciłem do niej całkowity zapał), ale z kolei coś mówi mi, bym tego nie robił, bo gitara zawsze była bliska mojemu sercu i od dzieciaka gram. Dobrze grać na elektryku nie umiem, jedynie na akustyku bardzo dobrze mi idzie, ale jednak jest to jakiś sentyment - w końcu wydałem wtedy na to 2 800, a sama myśl, że już tej gitary miał nie będę, wywołuje we mnie dziwne uczucie. Po prostu nie mogę się z nią rozstać, choć nie gram.
Z drugiej strony wiem, że jeśli nie kupię wreszcie dobrych ciuchów (w których będę się czuć pewny siebie), zawalę kolejny rok. Będę się wstydził wychodzić z domu i tak dalej. (u rodziców wsparcia pieniężnego mieć nie będę, bo w tym roku mieli bardzo dużo wydatków i powiedzieli, że ciuchów mam dużo, więc mi niepotrzebne - nie zauważają niestety, że z rozmiaru XS znalazłem się w M, eh...).
Argumentem za sprzedażą jest również, ze gitara nigdy nie była moim konikiem. Lubię ten instrument, ale nie ciagnie mnie do niego - zawsze chciałem grać na perkusji, którą właśnie mam zamiar kupić w przyszłym roku za pieniądze z bierzmowania.

Wiem, że za mnie nie zdecydujecie, ale chciałbym usłyszeć wasze opinie które może pomogą mi w wyborze. Z góry bardzo dziękuję za zaangażowanie.

Przeczytałam inne Twoje wypowiedzi na forum. Nawet nie umiem wyrazić, jak mi przykro, że rodzice bagatelizują Twoje problemy... Czy próbowałeś może porozmawiać o tym, co Cię boli i gryzie, z psychologiem szkolnym lub swoją wychowawczynią? A może masz w szkole jakiegoś nauczyciela, któremu ufasz, i któremu możesz się zwierzyć? Może jakąś bliską ciocię, babcię, życzliwą sąsiadkę, którą lubisz. Może masz jakiegoś kolegę wtajemniczonego w Twoje sprawy, z którego rodzicami mógłbyś pogadać, poradzić się ich?

Piszę o osobach dorosłych, bo wiem, że taki ktoś, kto Cię zna, może Ci bardzo pomóc, doradzić, rzetelnie spojrzeć na Twoją sytuację i naprawdę zmienić Twoje życie. Bo skoro nie zdałeś kilku przedmiotów na koniec zeszłego roku, to znaczy, że nie jest w porządku. I dylemat, czy sprzedać gitarę, czy nie, to tylko czubek góry lodowej, coś, co jest tylko symptomem tego, jak Ci na co dzień ciężko samemu...

Czytałam w innych Twoich wątkach, że starasz się samodzielnie poradzić sobie z depresją. Tu też piszesz, że przez rok nie chodziłeś do szkoły, że z powodu niskiej samooceny nie chcesz wychodzić z domu. Dobry przyjaciel, a na początek chociaż jeden dobry kolega, oraz pomoc dorosłej, odpowiedzialnej osoby to jest to, czego naprawdę potrzebujesz.

[Adrianna_8]

Według mnie problemem nie jest gitara, a zaburzenia odżywiania. Idź na dobra terapię, spróbuj rozwiązać ten problem. Wtedy może zaakceptujesz siebie i część problemów odejdzie.

Nie masz możliwości dorobić sobie przez wakacje? Wtedy miałbyś na ubrania.

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Napisane przez Adrianna_8

Nie masz możliwości dorobić sobie przez wakacje? Wtedy miałbyś na ubrania.

To jest piętnastoletni chłopiec, który właśnie zawalił rok szkolny - przez cały rok nie chodził na lekcje... On musi się zająć nauką, a nie zarabianiem pieniędzy na nowe ubrania... Jak myślisz, co możemy mu jeszcze mądrego, dobrego doradzić? Ja się martwię, że on jest z tym wszystkim sam

[15latek2gimnazjum]

Niestety w szkole nie mam żadnego nauczyciela, którego mógłbym się poradzić, bo i tak wszystko poszłoby do rodziców, czego nie chcę. Niestety z nimi to jest tak - potrafią mi tylko wytykać, jakim to jestem nikim i jak to do niczego w życiu nie dojdę, codziennie opowiadać, jak weźmie mnie karetka do szpitala psychiatrycznego (a decyzję taką argumentują tym, że powinienem tam trafić, bo nie mam znajomych...) i inne bzdury. Nie chcę obrażać moich rodziców, bo wiele dla mnie zrobili, ale nigdy nie wspierali mnie w tym, co naprawdę było ważne. Mają obraz mnie, który oni uważają za prawdziwy, no i na tym się kończy. W szkole mamy tylko pedagoga, a ta pani już wiele uczniowskich sekretów rozpowiedziała po pokoju nauczycielskim, a wychowawca wdrażał w to klasę.

No i zdaję sobie sprawę, że problemem nie jest sama gitara, a zaburzenia. Jednak duży wpływ na moje zaburzenia ma właśnie sposób w jaki się ubieram, jak wyglądam, krój ubrań itp. Wiadome, że nie tylko od ubioru to zależy, ale czasami czuję się w ubraniach "szczuplej" a czasami "grubiej".

[Marta Piatek]

Sprzedaj gitare bez zalu. Za zgoda rodzicow oczywiscie. Kup sobie ubrania jesli myslisz ze faktycznie to jest glownym problemem. Jesli poprawi sie Twoje samopoczucie i sie ogarniesz to za jakis czas mozesz ja odkupic. A teraz skoncentruj sie na walce z depresja. Moze przy okazji za pieniadze z gitary moglbys spotkac sie z psychoterapeuta? Powodzenia.

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

A ja Ci poradzę, abyś udał się do ciuchlandu. Ciuchów w rozmiarze M jest tam od groma i ciut ciut. Może nie idź od razu na wyprzedaż bo możesz się rozczarować ale np. na 50% albo nowy towar. Bluzki nie muszą być nówki sztuki nieśmigane.
Jeżeli będziesz potrzebował czegoś na kilka lat jak kurtka czy buty to sprzedałabym wtedy tą gitarę.
Aaa i przyzwyczaj się. Dorastasz i jeszcze bardziej urośniesz. Nie ma się co tym przejmować bo to całkowicie normalne.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Masz 15 lat, przechodzisz okres dojrzewania, a Twoje cialo sie zmienia. To normalne, ze czujesz sie w nim niekomfortowo i jak "nie Ty", bo te zmiany zachodza bardzo szybko i gwaltownie. Z punktu widzenia kobiety, ja, jak i wiele innych w Twoim wieku mialo ogromne kompleksy na punkcie tego, jak zmienialo sie nasze cialo i jego proporcje. Przez najblizsze kilka lat bedziesz swiadkiem tych zmian w swoim ciele i mimo tego, ze Tobie wydaja sie one monstrualne, dla osoby z zewnatrz na pewno wygladasz zupelnie normalnie (rozmiar M to nie nadwaga ani otylosc).

W tej chwili najwazniejsze jest, abys zatroszczyl sie o siebie i swoje samopoczucie. Jesli nie masz w szkole zaufanej osoby mozesz taka rozmowe przeprowadzic np. z lekarzem rodzinnym. Kiedy mialam 16 lat rozstali sie moi rodzice i pomoc otrzymalam od lekarza pierwszego kontaktu.

Twoi rodzice na pewno chca dla Ciebie jak najlepiej, niestety nie kazdy jest na tyle dojrzaly aby poradzic sobie z wychowaniem nastoletniego chlopca, ludzie popelniaja bledy. Bledy Twoich rodzicow bardzo zranily Ciebie i Twoja samoocene, musisz jednak zrozumiec, ze z Toba nie ma zadnego problemu, po prostu rodzice nie do konca potrafia Cie zrozumiec.

Jesli czujesz, ze nowe ubrania to cos, czego potrzebujesz aby zaczac normalnie funkcjonowac, kup je. Popros o pieniadze kogos z rodziny lub sprzedaj gitare. Ale przede wszystkim poszukaj pomocy, bo ludzie to stworzenia spoleczne i nikt nie jest stworzony do tego, aby radzic sobie zupelnie sam.

[Hultaj]

jeśli nie masz innego wyjścia i rodzice nie pomogą to
- oczywiście, że sprzedaj gitarę. muzykiem nie jesteś, grasz hobbystycznie. to ważna sprawa, lubisz to, ale możesz kupić gitarę w przyszłości, ważniejsze, abyś wyszedł na prostą
- niezależnie - szukaj pomocy terapuetów. Dziwię się trochę, że uwaliłeś rok i przesiedziałeś w domu rok z powodu braku ubrań w których czułbyś się dobrze a rodzice nie szukali dla Ciebie pomocy.
- pomysł z ciucholandami jest bardzo dobry. nie musisz kupować super drogich ciuchów. ale to już nie przegadasz, jak się upierasz że dobrze wygląda się tylko w spodniach za 300 zł to już się nie poradzi.
- skoro jest taki problem z brakiem wsparcia od rodziców czy dostępem do psychologa u Ciebie (?) - spróbuj zdrowo się odchudzić. Myślałeś o tym aby uprawiać sport? Jest najlepszy. Rower. Rolki. Karnet na basen. Siłownia. Nie wiem czy masz dostęp. Jeśli tak porozmawiaj z rodzicami by oplacili Ci wejściówki na basen.
Nie głódź się.
Tak w ogóle to chyba bardziej martwi (nie wiem jaką masz budowę ciała) że miałeś rozmiar xs i do niego chcesz wrócić, niż że teraz masz M,
e-M-ka to przecież jest dobry rozmiar.

[WŁADCZYNI]

Szkoła nigdzie nie zgłosiła tych nieobecności?

[Glodomorek]

Ciuchy można kupić za niewielkie pieniądze np na grupach sprzedażowych na fb, na portalach z ogłoszeniami olx. Nastolatkowie rosną szybko i możesz trafić fajne ciuchy w swoim rozmiarze. Poszperaj w lumpeksach też.
Jeśli ciągnie cię do perkusji, to możesz sprzedać gitarę bez żalu, ewentualnie kupić za część kwoty jakiegoś akustyka (domyślam się, że taniej chodzą niż elektryczne), albo odłożyć część kwoty już na perkusję.

[Kelecka]

Nic nie rob.
Siedz w domu.
Nie chodz do szkoly, bo nie masz sie w co ubrac.
Zakoncz edukcja na podstawowce, bo przeciez to jak wygladasz jest wazniejsze.

Powodzenia.

[mellitus]

Kto u Ciebie stwierdził zaburzenia odżywiania i depresję? Leczysz się?

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez Kelecka

Nic nie rob.
Siedz w domu.
Nie chodz do szkoly, bo nie masz sie w co ubrac.
Zakoncz edukcja na podstawowce, bo przeciez to jak wygladasz jest wazniejsze.

Powodzenia.

Taka argumentacja w stronę, bądź co bądź, jeszcze dziecka, jest naprawdę piękna. Gratuluję.

[Kelecka]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;76012636]Taka argumentacja w stronę, bądź co bądź, jeszcze dziecka, jest naprawdę piękna. Gratuluję.[/QUOTE]

Widzisz, ja sobie zawsze mysle w takich sytuacjach, co bym zrobila, gdyby to bylo moje dziecko.

I z cala pewnoscia nie moglo by liczyc na zadne, ale to ZADNE przywileje, w tym kase na zakupy, gitary, perkusje, dzikie weze, tak dlugo jak dlugo nie ogarnelo by sprawy najwazniejszej czyli szkoly. Ot cala filozofia.

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

Napisane przez Kelecka

Widzisz, ja sobie zawsze mysle w takich sytuacjach, co bym zrobila, gdyby to bylo moje dziecko.

I z cala pewnoscia nie moglo by liczyc na zadne, ale to ZADNE przywileje, w tym kase na zakupy, gitary, perkusje, dzikie weze, tak dlugo jak dlugo nie ogarnelo by sprawy najwazniejszej czyli szkoly. Ot cala filozofia.

Nawet na ubrania dopasowane rozmiarem do niego?

[Kelecka]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;76024666]Nawet na ubrania dopasowane rozmiarem do niego?[/QUOTE]

Przeciez napisal, ze w swoim rozmiarze ubrania posiada, a nie chodzil do szkoly, bo nie sa fajne.
Serio w glowie mi sie to nie miesci.

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

Napisane przez Kelecka

Przeciez napisal, ze w swoim rozmiarze ubrania posiada, a nie chodzil do szkoly, bo nie sa fajne.
Serio w glowie mi sie to nie miesci.

Napisane przez 15latek2gimnazjum

trochę przytyłem, prawie wszystkie ubrania stały się na mnie za małe, nie chodziłem w ogóle do szkoły, bo po prostu nie mogłem na siebie patrzeć. Zauważyłem, że na moje postrzeganie samego siebie bardzo duży wpływ mają właśnie ubrania. Obecnie mam 5 koszulek, 2 pary spodni, 2 bluzy (mówię o tych dobrych rozmiarach).

Serio?

[mellitus]

Napisane przez Kelecka

Przeciez napisal, ze w swoim rozmiarze ubrania posiada, a nie chodzil do szkoly, bo nie sa fajne.
Serio w glowie mi sie to nie miesci.

Też tak odebrałam wypowiedź Autora. A wymienione ubrania to te, w których się dobrze czuje.

I też mi się w głowie nie mieści, że dziecko, które może swobodnie dysponować sporą gotówką, tzn sprzedać gitarę, planować zakup perkusji, ma problem PRAWDZIWY z zawartością szafy. Autor jest typowym nastolatkiem tylko trochę bardziej zagubionym i nieco zbyt rozpuszczonym jak na mój gust. Wszyscy dorośli są źli, kluczową sprawą jest wygląd i fajne ciuchy i kasa z bierzmowania. A wywiązywanie się z obowiązków? Kto by się przejmował takimi rzeczami?

[kasianna94]

Chłopaku weź się w garść!
Wiem, że łatwo mówić będąc z boku całej sytuacji, ale naprawdę dasz radę. Przede wszystkim staraj się normalnie jeść. Nie wiem na jakim etapie są te twoje jak to nazwałeś "zaburzenia odżywiania", ale czy skok z xl do m jest aż tak ogromny? No mniejsza z tym. Napisz trochę więcej o tym co jesz, bo być może wystarczy po prostu trochę zbilansować dietę. Regularne posiłki, bogate w owoce, warzywa. Ostatni posiłek - kolacja, nie ma podjadania w nocy. Do tego ruch. Nie musisz od razu być najlepszym sportowcem na świecie, ale po raz kolejny REGULARNE ćwiczenia. Choćby jakieś proste, gimnastyczne, ale codziennie.
Sytuacja w szkole. Miej ich gdzieś. Zajmij się sobą swoimi zainteresowaniami (nie rzucaj tej muzyki, jeśli gdzieś w głębi czujesz, że to jest to, niech te twoje "zaburzenia odżywiania" nie przesłaniają hobby) niekoniecznie tym jak wyglądasz. Ja na przykład kompletnie nie mam wyczucia smaku co do ubioru (serio, a na dodatek jestem kobietą), ale zawsze miałam gdzieś co inni o tym myślą i tyle. Ubrania masz, jak coś to poszukaj jeszcze w lumpeksie (w tej kwestii pisały już Ci dziewczyny), ale ja bym nie robiła tego kosztem gitary. Jak już poczujesz pewność siebie to gadaj z ludźmi, ale nie stresuj się teraz opiniami. No i oczywiście gdy jesteś w szkole to wypadałoby się czegoś pouczyć, ale o tym chyba nie muszę wspominać.
Jeżeli jednak nadal uważasz, że jest aż tak bardzo źle, to może warto poszukać psychologa. Nie wiem gdzie mieszkasz, ale w internecie można znaleźć różnych ludzi, nie tylko przyjmujących prywatnie. Jak coś to napisz co to za miasto (jak nie chcesz ujawniać to na pw) i coś znajdziemy
Serio uda Ci się. Za miesiąc szkoła i głupio byłoby to znowu zepsuć. Trzeba trochę pracy (REGULARNEJ pracy ), ale z pozytywnym nastawieniem ogarniesz to. Głowa do góry

[olenkasz]

Napisane przez Kelecka

Przeciez napisal, ze w swoim rozmiarze ubrania posiada, a nie chodzil do szkoly, bo nie sa fajne.
Serio w glowie mi sie to nie miesci.

Mnie też się nie mieści.
Twoja durnowata ignoracja.

---------- Dopisano o 10:32 ---------- Poprzedni post napisano o 10:30 ----------

Napisane przez kasianna94

Chłopaku weź się w garść!
Wiem, że łatwo mówić będąc z boku całej sytuacji, ale naprawdę dasz radę. Przede wszystkim staraj się normalnie jeść. Nie wiem na jakim etapie są te twoje jak to nazwałeś "zaburzenia odżywiania", ale czy skok z xl do m jest aż tak ogromny? No mniejsza z tym. Napisz trochę więcej o tym co jesz, bo być może wystarczy po prostu trochę zbilansować dietę. Regularne posiłki, bogate w owoce, warzywa. Ostatni posiłek - kolacja, nie ma podjadania w nocy. Do tego ruch. Nie musisz od razu być najlepszym sportowcem na świecie, ale po raz kolejny REGULARNE ćwiczenia. Choćby jakieś proste, gimnastyczne, ale codziennie.
Sytuacja w szkole. Miej ich gdzieś. Zajmij się sobą swoimi zainteresowaniami (nie rzucaj tej muzyki, jeśli gdzieś w głębi czujesz, że to jest to, niech te twoje "zaburzenia odżywiania" nie przesłaniają hobby) niekoniecznie tym jak wyglądasz. Ja na przykład kompletnie nie mam wyczucia smaku co do ubioru (serio, a na dodatek jestem kobietą), ale zawsze miałam gdzieś co inni o tym myślą i tyle. Ubrania masz, jak coś to poszukaj jeszcze w lumpeksie (w tej kwestii pisały już Ci dziewczyny), ale ja bym nie robiła tego kosztem gitary. Jak już poczujesz pewność siebie to gadaj z ludźmi, ale nie stresuj się teraz opiniami. No i oczywiście gdy jesteś w szkole to wypadałoby się czegoś pouczyć, ale o tym chyba nie muszę wspominać.
Jeżeli jednak nadal uważasz, że jest aż tak bardzo źle, to może warto poszukać psychologa. Nie wiem gdzie mieszkasz, ale w internecie można znaleźć różnych ludzi, nie tylko przyjmujących prywatnie. Jak coś to napisz co to za miasto (jak nie chcesz ujawniać to na pw) i coś znajdziemy
Serio uda Ci się. Za miesiąc szkoła i głupio byłoby to znowu zepsuć. Trzeba trochę pracy (REGULARNEJ pracy ), ale z pozytywnym nastawieniem ogarniesz to. Głowa do góry

Kolejna.

Weź się w garść. Smutno ci? To przestań Jesteśmy takie mądre, mamy rozwiązanie na wszystko. Masz depresję? To może rozważ, żeby jej nie mieć, bo depresja jest taka nielogiczna i taka nietrendy!

Gdyby głupota umiała latać.

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Napisane przez Kelecka

Widzisz, ja sobie zawsze mysle w takich sytuacjach, co bym zrobila, gdyby to bylo moje dziecko.

I z cala pewnoscia nie moglo by liczyc na zadne, ale to ZADNE przywileje, w tym kase na zakupy, gitary, perkusje, dzikie weze, tak dlugo jak dlugo nie ogarnelo by sprawy najwazniejszej czyli szkoly. Ot cala filozofia.

Osoba z zaburzeniami odżywiania, a więc z totalnie wywróconym na lewą stronę postrzeganiem samego siebie? Z rodzicami którzy go regularnie poniżają? I serio wierzycie, że to głupi gówniarz któremu się nie chce iść do szkoły, bo nie ma modnej koszulki?
Bo jeśli swojemu dziecku też regularnie powtarzasz, że jest nikim, to z pewnością świetnym pomysłem na wychowanie go będzie odebranie mu tych licznych przywilejów w postaci pięciu koszulek w złym rozmiarze.

[mellitus]

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;76066451]Osoba z zaburzeniami odżywiania, a więc z totalnie wywróconym na lewą stronę postrzeganiem samego siebie? Z rodzicami którzy go regularnie poniżają? I serio wierzycie, że to głupi gówniarz któremu się nie chce iść do szkoły, bo nie ma modnej koszulki?
Bo jeśli swojemu dziecku też regularnie powtarzasz, że jest nikim, to z pewnością świetnym pomysłem na wychowanie go będzie odebranie mu tych licznych przywilejów w postaci pięciu koszulek w złym rozmiarze. [/QUOTE]

Pierwsza sprawa, którą próbowałam ustalić, to to czy chłopak ma zaburzenia odżywiania i depresję. Z jego wypowiedzi wynika, że tak mu się wydaje i "leczy się" na własną reke.. Jeśli faktycznie je ma to jedyna opcja jest leczenie. Jeśli rodzice faktycznie bagatelizują taką sprawę to jest tu pole do popisu dla MOPSu i Sądu Rodzinnego. Natomiast jeśli mu się jedynie tak wydaje i używa swoich wyimaginowanych zaburzeń jako wymówkę swojego leserstwa, to glaskajcie go dalej po główce i uzalajcie się jaki jest biedny. Z pewnością bardzo mu to pomoże.
Zaburzenia odzywiania, z tego co można tu wyczytać, Autor wnioskuje że zmiany rozmiaru z xs do m. Nie widzę tu niczego dziwnego u 15letniego chłopaka. To normalne, że w tym wieku chłopak potrafi zjeść konia z kopytami i dalej jest glodny. Ale dopóki Autor nie napisze co ma na myśli pisząc o zaburzeniach odżywiania można tak sobie gdybać.

A zachowania depresyjne u 15 latka? No przecież prawie każdy nastolatek ma takie problemy.

[olenkasz]

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;76066451]Osoba z zaburzeniami odżywiania, a więc z totalnie wywróconym na lewą stronę postrzeganiem samego siebie? Z rodzicami którzy go regularnie poniżają? I serio wierzycie, że to głupi gówniarz któremu się nie chce iść do szkoły, bo nie ma modnej koszulki?
Bo jeśli swojemu dziecku też regularnie powtarzasz, że jest nikim, to z pewnością świetnym pomysłem na wychowanie go będzie odebranie mu tych licznych przywilejów w postaci pięciu koszulek w złym rozmiarze. [/QUOTE]

Wierzą Bo tak jest najłatwiej. Powiedzieć weź się w garść, ogarnij się, nie zapewnię ci niczego, o opiece psychologa/psychiatry nie masz co marzyć, więc skończ te dąsy i w podskokach do szkoły.
Z jednej strony rodzicielstwo bliskości, karmienie do 4 roku życia i najlepiej jeszcze matka w domu do 10 roku z dzieckiem , a potem jak od ziemi odrośnie, to radź se sam, mnie w to nie mieszaj.

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Napisane przez mellitus

Natomiast jeśli mu się jedynie tak wydaje i używa swoich wyimaginowanych zaburzeń jako wymówkę swojego leserstwa, to glaskajcie go dalej po główce i uzalajcie się jaki jest biedny. Z pewnością bardzo mu to pomoże.

Fajnie, tylko ciekawe, czy bardziej zaszkodzi prawdziwemu leserowi głaskanie po główce, czy jednak bardziej naprawdę choremu człowiekowi wpędzanie w poczucie winy. Tym bardziej, że taki leser raczej ma wszystko w dupie i nie potrzebuje aprobaty dla swojej strategii życiowej od Wizażu, w przeciwieństwie do piętnastolatka, któremu sypie się psychika, bo rodzicom nie chciało się zawracać sobie głowy czymś takim, jak wspieranie i wychowywanie go.
Nie każdy nastolatek ma takie problemy, że aż boi się wyjść z domu. Dorośli ludzie z powodu depresji, lęków czy zaburzeń odżywiania zawalają dom, pracę, studia, wszystko, często mimo że walczy o nich armia kochających bliskich i nikt oby nie proponuje, żeby im zabrać przywileje to się ogarną. Chociaż dziewczyny z wątku o depresji byłyby wdzięczne za te metody wychowawcze, może nie wiedzą, że są po prostu rozpuszczone.

[Fleur_D]

Napisane przez Kelecka

Nic nie rob.
Siedz w domu.
Nie chodz do szkoly, bo nie masz sie w co ubrac.
Zakoncz edukcja na podstawowce, bo przeciez to jak wygladasz jest wazniejsze.

Powodzenia.

Aż mnie zmroziło. Dla niektórych sensem życia jest dokopać innym, nawet dziecku...

[mellitus]

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;76077856]Fajnie, tylko ciekawe, czy bardziej zaszkodzi prawdziwemu leserowi głaskanie po główce, czy jednak bardziej naprawdę choremu człowiekowi wpędzanie w poczucie winy. Tym bardziej, że taki leser raczej ma wszystko w dupie i nie potrzebuje aprobaty dla swojej strategii życiowej od Wizażu, w przeciwieństwie do piętnastolatka, któremu sypie się psychika, bo rodzicom nie chciało się zawracać sobie głowy czymś takim, jak wspieranie i wychowywanie go.
Nie każdy nastolatek ma takie problemy, że aż boi się wyjść z domu. Dorośli ludzie z powodu depresji, lęków czy zaburzeń odżywiania zawalają dom, pracę, studia, wszystko, często mimo że walczy o nich armia kochających bliskich i nikt oby nie proponuje, żeby im zabrać przywileje to się ogarną. Chociaż dziewczyny z wątku o depresji byłyby wdzięczne za te metody wychowawcze, może nie wiedzą, że są po prostu rozpuszczone.[/QUOTE]

Powtarzam- Autor nie wyjaśnił co z tą jego depresją. A znam zatrważająco dużo nastolatków, którzy nie chodzą do szkoły, bo nie chce im się rano wstawać, wolą pograć w gry... Jeśli to nie jest taki przyoadek- może dacie jakieś konkretne rady, a nie będziecie się jedynie użalać?

[kasianna94]

Dyskusja schodzi na złe tory. Tak jak pisałam wcześniej, jeżeli chłopak uważa, że potrzebuje psychologa to niech napisze skąd jest (choćby na pw) pomożemy coś ogarnąć. W sumie nawet dobrze, żeby się do niego wybrał. Przecież nie wszyscy przyjmują na tym świecie prywatnie.

[Kelecka]

Autor w swoim poprzednim watku napisal, ze depresje i zaburzenia odzywiania sam sobie zdiagnozowal i leczy sie na wlasna reke...

To chyba nawet na swoja nazwe: 'Emo'

[kasianna94]

No ale jeżeli twierdzi, że nie naprawdę ma z kim porozmawiać to taki psycholog byłby odpowiedni, więc poszukanie go wydaje mi się jedynym wyjściem. Najwyżej wytłumaczy chłopakowi żeby zabrał się to roboty jeżeli nie są to realne zaburzenia, w drugiej opcji skieruje go na leczenie czy jakoś tam mu pomoże. Innego rozwiązania nie widzę, bo nadal nie znam szczegółowo jego sytuacji.