związek z o ponad 20 lat starszym i mama

[ewakornat]

Witajcie, chciałabym nakreślić jak wygląda moja sytuacja i poprosić o radę:
mam 33 lata, jestem panną, nigdy nie ułożyłam sobie życia, chociaż miałam kilka związków za sobą. Pracuję ale zarabiam mało, jestem po części uzależniona finansowo od mamy i babci, jestem raczej spokojną osobą, która nigdy nie sprawiała im problemów. Mama i babcia są nadopiekuńcze, wszystko chcą wiedzieć, z trudem przychodzi im myśl, że mogę mieć jakieś prywatne sprawy i rzeczy o których nie chcę mówić. Same przed sobą zwierzają się ze wszystkiego, mama opowiada babci o najdrobniejszych szczegółach swojego związku, streszcza każdą rozmowę, każda sytuacja omawiana jest na forum domu. Dziwi je to, że ja nic o sobie nie opowiadam, prawdopodobnie myślą że nic się w moim zyciu nie dzieje. Jednak dzieje się. Od dłuższego czasu spotykam się z mężczyzną który jest 23 lata ode mnie starszy. Chciałabym kontynuować ten związek i wypadałoby wreszcie przestać się ukrywać. POmimo, że jestem dorosłą kobietą boję się ich reakcji. Babcia już kilka razy w życiu straszyła mnie zawałem, mama jest osobą nerwową. Obie nie dopuszczają do siebie myśli, że ktoś może mieć inne zdanie niż one, po prostu one zawsze "mają rację". Bardzo boję się tej konfrontacji, ze względu na wiek mojego wybranaka. Powiedzcie proszę, czy ta różnica wieku jest aż tak duża? Czy faktycznie robię coś źle? Czy należy się ugiąć i zakończyć ten związek i poszukać kogoś w swoim wieku, żeby nie zawieźć najbliższych? Czasami się zastanawiam, czy może rzeczywiście on nie jest za stary i mama z babcią będa miały rację odwodząc mnie od tego... Dziewczyny, co wy byście powiedziały, gdyby Wasze dziecko przyszło do domu z taką informacją?

[ZamyslonaRoztargniona]

Napisane przez ewakornat

Witajcie, chciałabym nakreślić jak wygląda moja sytuacja i poprosić o radę:
mam 33 lata, jestem panną, nigdy nie ułożyłam sobie życia, chociaż miałam kilka związków za sobą. Pracuję ale zarabiam mało, jestem po części uzależniona finansowo od mamy i babci, jestem raczej spokojną osobą, która nigdy nie sprawiała im problemów. Mama i babcia są nadopiekuńcze, wszystko chcą wiedzieć, z trudem przychodzi im myśl, że mogę mieć jakieś prywatne sprawy i rzeczy o których nie chcę mówić. Same przed sobą zwierzają się ze wszystkiego, mama opowiada babci o najdrobniejszych szczegółach swojego związku, streszcza każdą rozmowę, każda sytuacja omawiana jest na forum domu. Dziwi je to, że ja nic o sobie nie opowiadam, prawdopodobnie myślą że nic się w moim zyciu nie dzieje. Jednak dzieje się. Od dłuższego czasu spotykam się z mężczyzną który jest 23 lata ode mnie starszy. Chciałabym kontynuować ten związek i wypadałoby wreszcie przestać się ukrywać. POmimo, że jestem dorosłą kobietą boję się ich reakcji. Babcia już kilka razy w życiu straszyła mnie zawałem, mama jest osobą nerwową. Obie nie dopuszczają do siebie myśli, że ktoś może mieć inne zdanie niż one, po prostu one zawsze "mają rację". Bardzo boję się tej konfrontacji, ze względu na wiek mojego wybranaka. Powiedzcie proszę, czy ta różnica wieku jest aż tak duża? Czy faktycznie robię coś źle? Czy należy się ugiąć i zakończyć ten związek i poszukać kogoś w swoim wieku, żeby nie zawieźć najbliższych? Czasami się zastanawiam, czy może rzeczywiście on nie jest za stary i mama z babcią będa miały rację odwodząc mnie od tego... Dziewczyny, co wy byście powiedziały, gdyby Wasze dziecko przyszło do domu z taką informacją?

Jesteś dorosła, masz prawo zyc swoim życiem, podejmować sama decyzję, a nie uzależniac je od mamy czy babci.
Poszukać sobie kogoś w swoim wieku żeby mama i babcia były zadowolone? No slaby pomysł

Jestem w podobnym wieku do ciebie i na tym etapie różnica wieku ok. 25 lat nie jest odczuwalna.

Co może się rodzinie nie spodobać? Tylko pesel czy jakaś przeszłość, zawód partnera?

Nie ma szans żebyś uniezaleznila się finansowo?

[nieodkryta]

Napisane przez ewakornat

Witajcie, chciałabym nakreślić jak wygląda moja sytuacja i poprosić o radę:
mam 33 lata, jestem panną, nigdy nie ułożyłam sobie życia, chociaż miałam kilka związków za sobą. Pracuję ale zarabiam mało, jestem po części uzależniona finansowo od mamy i babci, jestem raczej spokojną osobą, która nigdy nie sprawiała im problemów. Mama i babcia są nadopiekuńcze, wszystko chcą wiedzieć, z trudem przychodzi im myśl, że mogę mieć jakieś prywatne sprawy i rzeczy o których nie chcę mówić. Same przed sobą zwierzają się ze wszystkiego, mama opowiada babci o najdrobniejszych szczegółach swojego związku, streszcza każdą rozmowę, każda sytuacja omawiana jest na forum domu. Dziwi je to, że ja nic o sobie nie opowiadam, prawdopodobnie myślą że nic się w moim zyciu nie dzieje. Jednak dzieje się. Od dłuższego czasu spotykam się z mężczyzną który jest 23 lata ode mnie starszy. Chciałabym kontynuować ten związek i wypadałoby wreszcie przestać się ukrywać. POmimo, że jestem dorosłą kobietą boję się ich reakcji. Babcia już kilka razy w życiu straszyła mnie zawałem, mama jest osobą nerwową. Obie nie dopuszczają do siebie myśli, że ktoś może mieć inne zdanie niż one, po prostu one zawsze "mają rację". Bardzo boję się tej konfrontacji, ze względu na wiek mojego wybranaka. Powiedzcie proszę, czy ta różnica wieku jest aż tak duża? Czy faktycznie robię coś źle? Czy należy się ugiąć i zakończyć ten związek i poszukać kogoś w swoim wieku, żeby nie zawieźć najbliższych? Czasami się zastanawiam, czy może rzeczywiście on nie jest za stary i mama z babcią będa miały rację odwodząc mnie od tego... Dziewczyny, co wy byście powiedziały, gdyby Wasze dziecko przyszło do domu z taką informacją?

1. Czy na rozpad poprzednich związków miały wpływ Twoja mama i/lub babcia?
2. Czy mama wychowywała Cię samotnie?

Zarówno matka jak i babcia przejawiają zachowania mocno toksyczne. Wypytywanie w szczegółach o Twoje sprawy prywatne,wręcz oczekiwanie, że sama wszytko powiesz, jak i zastraszanie (typu: zawał) to przekroczenie granicy. Odczuwam, że tym ogniwem zapalnym jest babcia - wychowała mamę tak, że jej się opowiada, a mama powtarza schemat na Tobie. Pierwsza rada: uniezależnij się od nich finansowo. Często ludzie stosują zasadę "płacę = mam prawo", najbardziej widoczne jest to w związkach, gdy mąż kontroluje żonę, bo przecież to on zarabia, on płaci. Druga sprawa: odcięcie pępowiny, raz a dobrze. Niezależnie od zawałów, krzyków, awantur. Przede wszystkim zadaj sobie pytanie, czy chcesz ją odciąć. Może jest to z jakiegoś powodu wygodne dla Ciebie.

Różnica wieku - zależy od punktu widzenia. Ja osobiście bardzo popieram takie związki Najważniejsze, żebyś czuła się szczęśliwa i żeby partner Cię szanował. To nie Twoja mama ani też babcia spędzą z nim życie, tylko Ty i to Ty musisz wybrać i zadecydować. Zastanawia mnie jedynie, czy nie kompensujesz sobie takim związkiem np. braku ojca w życiu(?) - nie wspomniałaś czy masz normalne relacje z ojcem.

Jeszcze dodam, że po Twojej wypowiedzi odczuwa się wpływ osób trzecich na Twój brak pewności siebie , tzn. w wieku 33 lat pytasz innych, co dla Ciebie (!) jest dobre. Być może matka i babcia często decydowały za Ciebie, robiłaś coś wbrew sobie, żeby tylko nie nadepnąć na odcisk lub się nie przeciwstawić. Tutaj potrzebna jest radykalna zmiana Twojego podejścia. Albo sama zauważysz problem i go przepracujesz, albo będziesz w tym tkwić.

[Gbur]

Ty masz 33 lata. Czyli że Twój "chłopak" ma 56 lat tak?

Jak bym miał córkę, która znalazła by się w twojej sytuacji, to pierwszym moim pytaniem było by:

A czy jest przynajmniej bogaty? A później zastanawiał bym się, czy wybranek mojej córki, nie jest czasem jakimś moim kolegom ze szkoły xD

[ewakornat]

Napisane przez nieodkryta

1. Czy na rozpad poprzednich związków miały wpływ Twoja mama i/lub babcia?
2. Czy mama wychowywała Cię samotnie?

.

ad 1. To bardzo trudno stwierdzić, ale chyba tak, mamie i babci poprostu jedni moi wybrankowie się podobali bo tak, a inni nie, z jakichś błahych powodów i wtedy tak długo mi go obrzydzały i przygadywały że samej mi obrzydło.
ad2. Tak, z babcią

Doskonale zdaję sobie sprawę, że mama i babcia są nadopiekuńcze i ze sytuacja jest nienormalna. Ale jak dotychczas nigdy nie zrobiłam nic, co by mogło być ogólnie uznawane za kontrowersyjne (a i tak mi się obrywało i było niezadowolenie). Teraz, kiedy robię coś faktycznie niestandardowego boję się że reakcja będzie spotęgowana (czyli już kompletny koniec świata..)

Jeśli chodzi relacje z partnerem- może coś sobie rekompensuje może nie, ale chciałabym spróbować, nawet jesli cos ni wyjdzie, chciałabym zeby to była moja decyzja. Jeżeli zrezygnuję z tej relacji to z własnej woli a nie ze strachu czy pod naciskiem czy pod groźbą zawału.

---------- Dopisano o 20:45 ---------- Poprzedni post napisano o 20:42 ----------

Napisane przez ZamyslonaRoztargniona

J

Co może się rodzinie nie spodobać? Tylko pesel czy jakaś przeszłość, zawód partnera?

Nie ma szans żebyś uniezaleznila się finansowo?

Poza wiekiem chyba nic takiego strasznego nie ma.
Ciężko mi się całkowicie usamodzielnić, bo zawsze zarabiałam mało w każdej pracy jaką miałam, chyba, że wytrzymałabym o chlebie i wodzie, ale mama z babcia zawsze coś dorzucą to się łatwiej żyje.

[nieodkryta]

Jeszcze dopytam - skoro się ukrywacie, to jak wyglądają wasze spotkania? Gdzie się widujecie? W ogóle zostajesz u niego na noc?

Jakie podejście ma Twój partner do ewentualnego przedstawienia go rodzinie i co do Twoich obaw?

[ewakornat]

Napisane przez nieodkryta

Jeszcze dopytam - skoro się ukrywacie, to jak wyglądają wasze spotkania? Gdzie się widujecie? W ogóle zostajesz u niego na noc?

Jakie podejście ma Twój partner do ewentualnego przedstawienia go rodzinie i co do Twoich obaw?

Narazie to poczatek znajomości, spotykamy się kilka razy w tygodniu, ja nie mieszkam z mamą, wynajmuję sama więc w nocy mnie nikt nie kontroluje. Ale męczące jest takie ukrywanie się bo jak mnie zobaczy kiedyś z takim starszym panem na mieście to będzie to szok...

[0f4d7eb2e6c93082f74e89ef7f138a13b7c455c0]

Treść usunięta