Czy jesteś z rozbitej rodziny?

[Shemreolin]

Chciałabym zobaczyć ile z nas ma pełną rodzinę, a ile pochodzi z rodzin rozbitych. Wokół mnie wiele osób ma dwoje rodziców razem. Ja nigdy nie widziałam moich rodziców ze soba, a jak już to chyba ze dwa razy w życiu. Rozstali sie jak miałam dwa lata, a moja mama zachorowała na schizofrenie po urodzeniu mojej siostry. Mama ojca nienawidzi i wogóle ma uraz do dzieci. Dostaje ataku szału jak jej mówię, że chcę mieć dzieci. Ciagle mi tłumaczy, że najlepiej sie wysterylizować, byc razem i sie dobrze bawic całe życie i o dzieciach powinnam zapomnieć.

Ja jestem wynkiem wpadki, moja siostra wynikiem krótkiej zgody przed rozwodem. Moi rodzice pobrali się, gdy mama była w ciąży, bo tato nalegał, chciał być odpowiedzialny. A mama wcale nie chciała ani dziecka ani ślubu. Mnie i moja siostrę od aborcji uratowała babcia, która potem bardzo sie nami opiekowała i pomagała mamie z całych sił.

Mojego taty nie znałam tak naprawdę do 12 roku życia, bo mieszkałyśmy z mamą w innym mieście w woj, opolskim. Potem tato wygrał sprawę w sądzie o opiekę nad dziećmi i przyjechałyśmy do Warszawy. Z ojcem miałam beznadziejny kontakt. Parę razy wyrzucał mnie z domu, nawet z pracy mnie wywalił (zatrudnił mnie na miesiac, bym mogła zarobic na studia). Ojciec jest cholerykiem i momentami furiatem. Łatwo go ponoszą emocje, szczególnie gniew.

Dopiero od kilku lat mam bardzo dobry kontakt z ojcem i nauczyłam się z nim rozmawiać. Wcześniej kompletnie nie było szans na porozumienie.

Moja mama mieszka z babcią i dziadkiem, którzy pilnują by brała leki i wogóle normalnie funkcjonowała. Kiedyś ten obowiazek spadnie na mnie. Moja siostra po maturze wyjechała do Hiszpanii i tam została. W sumie przyznała sie, że dopiero tam odżyła i oderwała sie od tego wszystkiego. W liceum miała spore kłopoty ze sobą, miała doły, izolowała się. A ja zwalczałam wszystko uśmiechem i optymizmem. Chociaż... prawdę powiedziawszy, bardzo często zdarzało mi sie wyć w nocy. To był nawet nie płacz tylko wycie w poduszkę.

Czułam się niepotrzebna, niechciana i nierozumiana. Chciałam mieć normalny dom. Jak przychodziłam do znajomych gdzie wszyscy sie kochali i wspierali, to chciałam tam zostać na zawsze. Chłonęłam każdą sekundę spędzoną w szcześliwym domu.

W domu mojego ojca było beznadziejnie, bo on zwiazał sie z głupim babsztylem, który nie znosił mnie i mojej siostry (i vice versa). Potrafiła baba mówić o mojej mamie przykre rzeczy gdy ojca nie było, oskarżała nasze koleżanki o kradzież, albo kazała nam iść do ginekologa, bo się czyms zaraziła i to na pewno od nas, bo śmierdzimy. Na szczeście ojciec juz ją zostawił...po 20 latach! Długo miał klapki na oczach...

Ostatnio, gdy leżeliśmy z TŻ już w łóżku, to tak mnie tknęło i powiedziałam mu, że moja mama nigdy mnie nie przytulała. Powiedziałam to i uświadomiłam to sobie jednocześnie. Ale zaraz zauważyłam, że TŻ już śpi i nie usłyszał. A potem wiele myślałam leżąc w ciemnościach jak bardzo brakowało mi tego przytulania i tego babskiego porozumienia między matką a córką.

Tak mniej wiecej to wygląda. Strasznie chciałabym sama założyć szcześliwa rodzinę, mieć dzieci, dla których będę wspaniałą matką. Bardzo bym chciała mieć córkę. Ale nawet jak mi sie to uda, to zawsze będę mieć w sercu taki smutek, że to szczesliwe dzieciństwo nie przydarzyło się właśnie mi.

Ciekawa jestem jakie są wasze historie i jak sobie z tym radzicie...

[eweska]

Moi rodzice sa razem i szczesliwi

[Kattie7]

o Shem... czytałam przez łzy Twoje losy tak mi przykro że tak Ci sie życie ułożyło... Przytulam Cie

właściwie to nie powinnam sie wypowiadać, bo nie jestem z rozbitej rodziny, ale strasznie mnie to zasmuciło... zawsze mnie zasmuca że przez czyjeś błędy ktos inny cierpi...
Mój TŻ jest z rozbitej rodziny. Szczegółów nie będe opowiadać, bo strasznie to przykre i chce mi się płakać... więc po części Cie rozumiem, choć pewnie i tak nie do końca, bo ja tego nie przeszłam...
Ale powiem Ci, ze u mnie w domu tez nie ma jakoś specjalnie dużo miłości, mimo iż jesteśmy wszyscy razem. To znaczy dużo miłości jest, ale rzadko pokazywanej na zewnątrz. Jest normalnie, bez wylewności. Często każdy zajmuje sie swoimi własnymi sprawami. Czasem mam wrażenie, że żyjemy w jednym domu nie razem a obok siebie

[the magus]

rozeszli się jak miałam 6 lat.

[noseknosek]

ja mam trochę inną sytuację, moi rodzice rozwiedli się kiedy mnie jeszcze nie było na świecie, ale... jestem ich wspólnym dzieckiem. Są ze sobą cały czas, a rozwód był ze względów majątkowych (mieli za dużo majątku jak na PRL...).. którą odpowiedź zaznaczyc?

[patrycjaaP]

Moi rodzice są ze sobą 20 lat. Kłóca sie czasem - owszem
Ale jest im razem dobrze choć czasem ciężko byłoo.. ale to nic, najważniejsze ze jest dobrze
W domu jest nas 4 dzieci, sa przygody, smutne sytuacje, ale jestesmy razem i dobrze nam jest. Pieniędzy nie brakuje, rodzice ciężko pracują by namnieczego nie brakowało żebyśmy mogli się kształcić i normlanie żyć. Mój tata nie jest wylewny - ale wyścisukje mnie co chwilę Mamusia ciągle powatarza " co ja bym bez ciebie zrobiła" lub " jak ja sie ciesze, że cie mam" - kocham ją najbardziej na świecie. Wiec miłości mi nie brakuje

[Ona_17]

Moi rodzice rozstali sie 10 lat temu...
Od tego momentu nie mialam okazji zobaczyc mojego taty...
Po jego odejsciu bylo nam bardzo ciezko.. Ale go nawet nie interesowalo czy mamy co wlozyc do garnka Na szczescie dalismy sobie rade
i ciagle dajemy Dlatego, ze moja mama jest najwspanialsza mama na swiecie, jest takze moja najlepsza przyjaciolka, z ktora moge porozmawiac doslownie o wszystkim i zawsze moge na nia liczyc

[Zuzannka]

moi rodzice sie roztali z jakieś 4-5 lat temu
moj ojciecjak to zwylke bywa zdradziła moja matke w wieu 13 lat dowiedziałam sie o jego zdradzie
swoj romans zaczał 7 lat wczesniej
nigdy nie zapomne jak moja mam przyszła do domu potym jak sie dowiedziała o jego romansie od jego kochanki (a ona przychodziła bezczelnie do mojego domu i udawała przyjaciółke mojej mamy)
i wtedy moj ojciez zaczał pić (został alkoholikiem) juz wyszedł z tego
ogolnie przez mojego tatusia miałam niezłe jazdy
potrafił nie przychodzić do domu z kilka dni i oczywiście nerwy i płacz "co z nim jest?" "gdzie on jest?" ogolnie rzecz biorąc byłam wykonczona i psychicznie i fizycznie
i nawet pewno dnia w sierpniu powiedział do mnie ze sie wyprowadza 28 sierpnia z domu byłoby moze ok ale to był akurat dzień moich urodzin
fajny prezent mój tatus mi podarował
ale pamietam dzien jak siedziałam w domu sama z siostra
przyszedł ojciec do domu i nagłe usłyszałam cos w pokoju weszłam i zobaczyłam ze ojciec sie pakuje tak bez słowa
wyszedł i podał adres gdzie teraz bedzie mieszkał......
dzisiaj z perpektywy czasu mysle ze to było dobre rozwiazanie ta jego wyprowadzka
teraz on jest w połowie szczęsliwy chociaz życie rzuca mu kłody pod nogi
a i moja mama znalazła sobie człowieka z którym naprawde jest szcęsliwa
i który zasługuje na nią
i ja jestem teraz szcęsliwsza i wypoczeta

[Zmijka]

Shemreolin
Moi rodzice rozeszli sie, gdy miałam cztery lata. Mimo to mieliśmy z ojcem jakiś kontakt, brał nas na wakacje i czesto na wycieczki w weekendy, potem sie przeniósł na drugi koniec Polski, założył rodzine i skończyły się czeste odwiedziny, widze go teraz raz albo dwa razy w roku. Mam jeszcze trójkę rodzenstwa, któym mama też musiałą się opiekować, więc nie mogła każdemu dziecku zbyt dużo uwagi poświecic, dodatkowo musiała dużo pracowac by nas utrzymać. Miała dzięki temu bardzo dużo swobodu. Przez ten brak czasu nie nauczyłąm się jak okazywać uczucia.
Mimo wszystko ciesze sie, że moi rodzice się rozeszli, ponieważ mój ojciec napewno by duży rygor w domu wprowadził i mogła bym zapomniec o robieniu tego co lubie i wracaniu o której chce godzinie Może miała tez ciezkie dziecinstwo, ale chociaz w dorosłę życie weszłam przygotowana na Wszystko.
Tylko niewiem czy bede umiałą założyc własną rodzinę.

[Shemreolin]

Napisane przez noseknosek

ja mam trochę inną sytuację, moi rodzice rozwiedli się kiedy mnie jeszcze nie było na świecie, ale... jestem ich wspólnym dzieckiem. Są ze sobą cały czas, a rozwód był ze względów majątkowych (mieli za dużo majątku jak na PRL...).. którą odpowiedź zaznaczyc?

Powinnaś zaznaczyć, że są szczęśliwą rodziną. Celowo nie napisałam "rozwiedli" tylko "rozeszli".

[Bridget]

moi rodzice rozeszli się, gdy miałam 8 lat. mama przeżyła to strasznie, dowiedziała się o innej kobiecie.

ojciec założył nową rodzinę, mam przyrodnią 15-letnią siostrę, którą uwielbiam.

drugą żonę ojca poznałam na swoje własne życzenie. podczas wakacji dziadkowie jechali do Taty, zadzwoniłam do Niego i spytałam, czy mogę przyjechać. i pojechałam.

nie pamiętam zbytnio tego pierwszego spotkania, raczej drugie - gdy była już w ciąży.

długo miałam żal do ojca, po rozwodzie nie chciałam się z Nim spotykać, bałam się Go.

potem zaczęłam regularnie jeźdźić do Ojca, urodziła się Maja. z Gośką co prawda w super zażyłych stosunkach nigdy nie byłam, ale lubiłyśmy się.

2 lata temu po długiej chorobie zmarła na raka
ojciec został z Mają sam. od tego czasu mam lepszy kontakt z Nimi niż z matką, niestety.

Mama związała się z facetem (jest z Nim zresztą do dziś), z którym im byłam starsza bardziej sie kłóciłam. musiałam się wyprowadzić na stancję, dość miałam awantur i picia w domu.

[ciekawa_świata]

Jestem w tzw. pełnej rodziny czasem jest lepiej, czasem gorzej, ale zawsze razem



Shemreolin

[Shemreolin]

A czy to, że jesteście z rozbitych rodzin rzutuje jakoś na wasze kontakty damsko-męskie? Ja zawsze sie musiałam w kimś podkochiwać, lgnąć do kogoś. Musiałam być ciagle w kimś zakochana. Jak już sie zakocham to na amen i jestem bardzo wierna. Ale jednocześnie bardzo potrzebuję duzo uwagi i ciepła, wręcz potrafię sie dopominać o jakieś kwiaty, przytulasy i adorowanie. Teraz juz raczej tego ine robię, ale kiedys potrafiłam być naprawdę nieznośna. Chciałabym by mój facet traktował mnie jak księżniczkę i bym ciagle czuła, że mnie kocha. Ale co dziwne, sama potrafię często partnera odpychać, jestem niemiła i nieczuła. Tak jakbym chciała się odizolować zupełnie.

Teraz jest już coraz lepiej i naprawdę widzę postępy w moim zachowaniu i sposobie bycia. A im więcej ja się staram tym lepiej jest między nami. Nie przejmuje sie juz głupotami, że np. TŻ miał zły humor i krzyknął. Wczesniej wszytsko brałam ciągle do siebie i odbierałam jako brak uczucia. Z wielu rzeczy potrafiłam zrobić dramat.

W sumie to nie czułam sie pewnie. Jakbym nie potrafiła uwierzyć, że ktoś mnie po prostu może pokochac i byc ze mną. Wietrzyłam ciagle jakieś oszustwo, że on udaje miłośc, że jest ze mną dla seksu itp. dzięki bogu paranoje mie przechodzą.

[windykatorka]

Rodzice są razem,są szczęśliwi,kochają się.

Czyli-pełna rodzina

[anczysko1]

Ja nie jestem z rozbitek rodziny, ale przeczytałam to co napisałaś Shemreolin i bardzo mi przykro, że zycie Cię tak źle potraktowało. Życzę Ci aby Twoja rodzina którą założysz w przyszłości była cała i szczęśliwa

[awia]

Moi rodzice sa razem. ale nie sa szczesliwi,
nie wiem czy lepiej by bylo, jakby sie rozeszli. moi rodzice sa dziwni strasznie, tez mieli trudne dziecinstwa.
na szczescie nic sie takiego nie dzieje - oboje prcauja, utrzymuja mnie i brata(oboje studiujemy)
wiec moze przesadzam pewnie niejedna z was by tak chciala. trudna sytuacja.

[Zuzannka]

hmm ja sie boje związków
jezeli mój ojciec zdradził nie tylko moja matke, ale i mnie i moją siostre
a wkoncu ojciec jest do pewnego czasu najwazniejszym mężczyną w Twoim zyciu
i ja sie boje tego ze jakiś facet zrobi to samo i mi
dlatego jak narazie jestem osobą wolną bez zobowiazan
wprawdzie jest tam jakis TŻ na horyzoncie ale to juz sie troche psuje
i nic z tego raczej nie bedzie

[cattt]

odp.1

[edit:jakieś 2 lata temu zaznaczylabym odp.4 ]

[Roxette]

jestem z pełnej rodziny

za kilka dni, dokładnie 4 lipca moi rodzice będą obchodzić 25lecie ślubu a więc srebrne wesele

[Momo]

Mama rozwiodła się z ojcem i bardzo dobrze zrobiłaBył alkoholikiem.
Shem myślę,że gdy będziesz miała kiedyś dziecko,to pokochasz je podwójnie.Będziesz chciała mu dać jak najwięcej miłości i na pewno dasz.

[Elwinga]

Moi rodzice rozstali się w zeszłym roku, czyli miałam wtedy 29 lat.

W efekcie mam poczucie, że przynależę do dwóch grup naraz: do grupy dzieci rozwiedzionych rodziców (bo tak jest teraz) i do grupy dzieci wychowanych w pełnej rodzinie (bo choć małżeństwo moich rodziców było dość burzliwe, to jednak zaczęło się psuć dopiero kilka lat temu). To trochę schizofreniczne uczucie, bo wszystkie znane mi dzieci rozwiedzionych rodziców przeżyły ich rozwód, gdy same były jeszcze dziećmi albo młodszymi nastolatkami.

[króliczek]

Shem

pełna, szczęśliwa rodzina.
Nieco nadopiekuńcza mama, ale zawsze przy mnie, mimo wzlotów i upadków.
O tacie pisać nie będę, bo to temat rzeka. O mężczyźnie mojego życia

[MaRtUhA]

moi rodzice czysto teoretycznie są razem, ale ojciec od kilku lat mieszka za granicą więc widuję go ok 3 razy w roku.wygląda to zatem jakby razem nie byli.nie rozwioda się tylko i wyłacznie ze względu na mojego 4 letniego brata

[mafdalena]

Napisane przez Shemreolin

A czy to, że jesteście z rozbitych rodzin rzutuje jakoś na wasze kontakty damsko-męskie? Ja zawsze sie musiałam w kimś podkochiwać, lgnąć do kogoś. Musiałam być ciagle w kimś zakochana. Jak już sie zakocham to na amen i jestem bardzo wierna. Ale jednocześnie bardzo potrzebuję duzo uwagi i ciepła, wręcz potrafię sie dopominać o jakieś kwiaty, przytulasy i adorowanie. Teraz juz raczej tego ine robię, ale kiedys potrafiłam być naprawdę nieznośna. Chciałabym by mój facet traktował mnie jak księżniczkę i bym ciagle czuła, że mnie kocha. Ale co dziwne, sama potrafię często partnera odpychać, jestem niemiła i nieczuła. Tak jakbym chciała się odizolować zupełnie.

Teraz jest już coraz lepiej i naprawdę widzę postępy w moim zachowaniu i sposobie bycia. A im więcej ja się staram tym lepiej jest między nami. Nie przejmuje sie juz głupotami, że np. TŻ miał zły humor i krzyknął. Wczesniej wszytsko brałam ciągle do siebie i odbierałam jako brak uczucia. Z wielu rzeczy potrafiłam zrobić dramat.

W sumie to nie czułam sie pewnie. Jakbym nie potrafiła uwierzyć, że ktoś mnie po prostu może pokochac i byc ze mną. Wietrzyłam ciagle jakieś oszustwo, że on udaje miłośc, że jest ze mną dla seksu itp. dzięki bogu paranoje mie przechodzą.

A ja mam tak teraz, chociaż moi rodzice są razem to jakoś nie czuje tej miłości, wiem- są szczęśliwi choć czasem było naprawde źle, też jakos nie przypominam sobie by mama czy tato przytulali mnie czy okazywali miłość w wieku np. podstawowki (gdy byłam mlodsza to czułam to ale później juz raczej brakowalo mi tego...) jak teraz patrze sie przez pryzmat traktowania mojej siostry, ktora ma 10 lat to sadze ze jej wiecej mama poswieca uwage (moze to tez troche zazdrosc...) w glebi serca pomimo ze mam juz te 18lat to chcialabym sie do niej przytulac albo zeby ona mnie przytulala tak bez powodu brakuje mi tego bardzo, nie potrafie okazywac czesto uczuc bo nie nauczyli mnie tego rodzice, wydaje mi sie ze czesto jestem uwazana za zimna dziewczyne a wcale tak nie jest i chyba dlatego tez lgne do mojego TŻ jak tylko moge, oczekuje ciaglych wyznan, dowodow milosci, przytulan, pocalunkow i wogole zeby był ze mna, czasem nie moge uwierzyc ze kocha mnie taka jaka jestem i za to ze jestem wogole, a to takie naturalne przeciez...

[Lovella]

Zaznaczyłam odpowiedź nr 4, niestety.

[lain]

u mnie na szczescie wszystko w jak najlepszym porzadku. odpowiedz nr 1

[pzs1]

Moi rodzice rozstali się gdy miałam 13 czy 14 lat. Żałujętylko że moja mama nie zostawiła ojca wcześniej. Mój ojciec ją zdradzał mimo iż kiedy wracał "z pracy" około 23 czekał na niego ciepły obiad. Robił mamie awantury o mnie, o to że byłam grubym dzieckiem, wypominał mi to na każdym kroku i wstydził sięmnie.

Nie zapomnę momentu kiedy poszłam z mamą do teatru i gdyby nie przejście między siedzeniami to ojciec ze swoją kochanką siedzieliby obok nas. Ale mu wtedy obciachu narobiłam ( w czasie przerwy w spektaklu podeszłam do niego i zapytałam czemu z nami nie przyszedł).

Nigdy też nie zapomnę dnia, który przesądził o rozstaniu moich rodziców. Byliśmy wtedy nad morzem, był to dzień powrotu do Warszawy. Rano obudził mnie płacz mojej mamy, która była cała posiniaczona, miała rozciętą głowę bo ojciec pobił ją w nocy. Od tamtej chwili nienawidzę go. Widuję się z nim raz w miesiącu kiedy przywozi mi alimenty. Nie kontaktuję się z jego rodzicami bo dla nich jużnie jestem rodziną(zwłaszcza dla jego matki) co dali mi do zrozumienia 4 lata temu w Wigilię.

Nigdy nie wybaczę ojcu tego co zrobił mamie, tego że powiedział, że kiedyś zobaczy jąna dnie. Nie pozwolę na to. I jeśli kiedyś ob będzie potrzebował mojej pomocy nie otrzyma jej. Znalazł sobie partnerke z dzieckiem (ta dziewczynka ma w tej chwili 15 lat), niech one mu pomagają.

A najbardziej mnie boli to, że próbowałam mieć z ojcem jakieś normalne kontakty, nawet przedstawiłam mu mojego TŻ ale zaczął z nas szydzić. Mój TŻ widział go 2 razy i nie chce go więcej widzieć. Nienawidzi go za to, że przez niego płakałam, że muszę się prosić co miesiąc o alimenty, które mi się należą.

Ehhh ale się rozpisałam

[Aeterna]

Nie jestem.

[Shemreolin]

Napisane przez pzs1

Moi rodzice rozstali się gdy miałam 13 czy 14 lat. Żałujętylko że moja mama nie zostawiła ojca wcześniej. Mój ojciec ją zdradzał mimo iż kiedy wracał "z pracy" około 23 czekał na niego ciepły obiad. Robił mamie awantury o mnie, o to że byłam grubym dzieckiem, wypominał mi to na każdym kroku i wstydził sięmnie.

Nie zapomnę momentu kiedy poszłam z mamą do teatru i gdyby nie przejście między siedzeniami to ojciec ze swoją kochanką siedzieliby obok nas. Ale mu wtedy obciachu narobiłam ( w czasie przerwy w spektaklu podeszłam do niego i zapytałam czemu z nami nie przyszedł).

Nigdy też nie zapomnę dnia, który przesądził o rozstaniu moich rodziców. Byliśmy wtedy nad morzem, był to dzień powrotu do Warszawy. Rano obudził mnie płacz mojej mamy, która była cała posiniaczona, miała rozciętą głowę bo ojciec pobił ją w nocy. Od tamtej chwili nienawidzę go. Widuję się z nim raz w miesiącu kiedy przywozi mi alimenty. Nie kontaktuję się z jego rodzicami bo dla nich jużnie jestem rodziną(zwłaszcza dla jego matki) co dali mi do zrozumienia 4 lata temu w Wigilię.

Nigdy nie wybaczę ojcu tego co zrobił mamie, tego że powiedział, że kiedyś zobaczy jąna dnie. Nie pozwolę na to. I jeśli kiedyś ob będzie potrzebował mojej pomocy nie otrzyma jej. Znalazł sobie partnerke z dzieckiem (ta dziewczynka ma w tej chwili 15 lat), niech one mu pomagają.

A najbardziej mnie boli to, że próbowałam mieć z ojcem jakieś normalne kontakty, nawet przedstawiłam mu mojego TŻ ale zaczął z nas szydzić. Mój TŻ widział go 2 razy i nie chce go więcej widzieć. Nienawidzi go za to, że przez niego płakałam, że muszę się prosić co miesiąc o alimenty, które mi się należą.

Ehhh ale się rozpisałam

O boże... strasznie mi przykro, że Twój ojciec to taki palant. Przepraszam za szczerość, ale to prawda. Mój ojciec jest furioatem i kiedys przez niego bardzo płakałam. Ma sporo wad, ale jednak kocha mnie i stara mi sie teraz pomagać. Bardzo dużo rozmawiamy i myślę, że mamy ze sobą też wiele wspólnego, np. poglądy. Zreszta... on sam miał przerąbane dzieciństwo ze zdewociałą babcią, ktroa cały majatek oddała kościołowi. Jego mama zmarła gdy był malutki, a ojciec zwiazał sie z inną kobietą. Jak miał 16 lat to uciekł z domu i utrzymywał się dzięki muzyce i prowadził dość ciekawe życie. Ale przez to wszytsko sam nie bardzo wiedział jak ma stworzyc dom dla swoich dzieci. Dopiero jak już jestem dorosła to rozmawiamy jak ludzie i jesteśmy w stanie się dogadać.

[pzs1]

Nie ma za co przepraszać sama o nim tak myślę. Najbardziej boli mnie to że mam wiele koleżanek z rozbitych rodzin ale stosunki między nimi a ojcami oraz między ich rodzcami są normalne, mój ojciec jest idiotą. Już się z tym pogodziłam, dlatego lepij mi bez niego i żałuję że mama tyle się z nim męczyła.

przypomniało mi się że rok po ich rozstaniu w rocznicę ich ślubu zadzwonił pijany i kazał złożyć mamie zyczenia z okazji rocznicy ich ślubu.