Szukam miłości, ale nie nadaję się do dobrych związków, pomocy.

[melon_dale]

Co robić? Miłość jest dla mnie ważną rzeczą w życiu, zresztą jak chyba dla każdego. Chciałabym mieć przy sobie kogoś, kto będzie mnie kochał i wspierał. Dobrego, czułego, opiekuńczego faceta. Problemem i paradoksem jest to, że ja się nie nadaję do takich związków. Zawsze wygląda to tak, że takich do rany przyłóż odrzucam, bo nie czuję do nich nic albo nawet, gdy wydaje mi się, że mi się podobają, zaczynam się nudzić, czegoś mi brakuje. Natomiast gdy jest ta nutka niepewności, jakieś emocje (np. mój trochę niedostępny były), przywiązuję się bardzo mocno, chcę więcej, czekam na kontakt. Zakochuję się silnie. To nie tak, że czuję się najszczęśliwsza, gdy facet jest jakiś patologiczny, że bije, wyzywa, a ja tak kocham i cierpię. To raczej inny schemat - załóżmy, że bardzo ważne jest dla mnie wsparcie, bliskość, czułość. Spotykam więc kogoś, kto wydaje mi się taki być. Np. dużo przytula, potrafi wysłuchać. Wydaje mi się ideałem, zakochuję się. Ale zakochuję się tylko wtedy, gdy jest ta niepewność. Np. mimo tego, że przytula i wspiera, to jednak nie zawsze jest. Nie, że zostawia mnie w ważnych sytuacjach, ale np. nie jestem na początku pewna, czy mu zależy i czekam na jakiś sygnał. Albo ma czas dla mnie rzadziej niż ja dla niego. To rodzi frustracje, ale też w jakiś sposób napędza mnie do działania, czekania na niego, miłość, związek. Czekam i tęsknię, ale też jest wielka radość, gdy okazuje się, że wszystko w porządku. Facetów, na których nie muszę czekać, bo są i mówią mi o tym, że są przy mnie, dla mnie, jakoś nie umiem docenić. Ostatnio doszłam do wniosku, że z takim podejściem nigdy nie stworzę stałego związku, bo wiecznie będą skrajne emocje, konflikty, problemy, kłótnie. Jak się z tego uwolnić, odczyć, zacząć kochać tych właściwych i nie nudzić się z nimi? Mam 25 lat.

[glorylife]

Podpinam się do tematu. Mam dokładnie tak samo. Porządni, zainteresowani faceci bardzo szybko mnie nudzą, wręcz są dla mnie męczący.
Za to ci niedostępni, gdzie jest iskierka niepewności kiedy odpiszą, czy znajdą czas powodują niesamowite emocję, które odbieram za miłość, choć tak naprawdę pewnie są emocjonalnym zaburzeniem.

Myślałam nad tym długo, zastanawiam się, czy może ma na to wpływ niedostępny emocjonalnie ojciec, pewnie tak...

[anna_joanna]

otóż jest całkiem dobrze opisana w literaturze teoria mówiąca o tym dlaczego przywiązujemy się bardziej do tych, którzy nas odtrącają, tutaj działają konkretne mechanizmy i biochemia mózgu doprowadzająca do paradoksu, że im bardziej walczymy o coś, tym mocniej się przywiązujemy....

[nellady]

Ja zawsze uwielbiałam łobuzów, spotykałam się z facetami, którzy siedzieli w więzieniu. Ogólnie uwielbiałam niepewność, stabilność była dla mnie nudna. Aż do czasu, kiedy związałam się z alkoholikiem. Co prawda sporo wycierpiałam, ale wszystko zrozumiałam. Jakby mnie ktoś kamieniem uderzył w głowę, przy pomocy rodziny i przyjaciół uwolniłam się od niego i obiecałam sobie, że nigdy więcej. Dosłownie chwilę później poznałam mojego obecnego TŻta i mimo wad jest cudownym człowiekiem. I zrozumiałam, że to, że mam dobrego faceta, z poczuciem humoru, który bardzo o mnie dba, jest wykształcony wcale nie jest nudne. Dopiero teraz jestem szczęśliwa i dojrzałam mając 30 lat

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 00:20 ---------- Poprzedni post napisano o 00:17 ----------

Napisane przez glorylife

Podpinam się do tematu. Mam dokładnie tak samo. Porządni, zainteresowani faceci bardzo szybko mnie nudzą, wręcz są dla mnie męczący.
Za to ci niedostępni, gdzie jest iskierka niepewności kiedy odpiszą, czy znajdą czas powodują niesamowite emocję, które odbieram za miłość, choć tak naprawdę pewnie są emocjonalnym zaburzeniem.

Myślałam nad tym długo, zastanawiam się, czy może ma na to wpływ niedostępny emocjonalnie ojciec, pewnie tak...

Niedostępny emocjonalnie ojciec- u mnie raczej to samo.
Ogólnie też ludzie, którzy są DDA lub DDD często tak mają.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Mialam identycznie. Zawsze odrzucalam facetow, ktorzy za mna wrecz latali, dawali gwiazdke z nieba i wolalam zlosliwych, ironicznych, niedostepnych. Krecilo mnie to . Ja tez chyba dojrzalam. Co prawda maz ma te wszystkie cechy wlasnie. Jestesmy juz kilka lat i mi sie nie znudzil.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[nie_to_nie]

U mnie było dokładnie to samo. Tylko kiedy walczyłam, zabiegałam mężczyzna był dla mnie atrakcyjny. Terapia otworzyła mi oczy na schematy, które wyniosłam z domu.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[MsN]

Napisane przez melon_dale

Co robić? Miłość jest dla mnie ważną rzeczą w życiu, zresztą jak chyba dla każdego. Chciałabym mieć przy sobie kogoś, kto będzie mnie kochał i wspierał. Dobrego, czułego, opiekuńczego faceta. Problemem i paradoksem jest to, że ja się nie nadaję do takich związków. Zawsze wygląda to tak, że takich do rany przyłóż odrzucam, bo nie czuję do nich nic albo nawet, gdy wydaje mi się, że mi się podobają, zaczynam się nudzić, czegoś mi brakuje. Natomiast gdy jest ta nutka niepewności, jakieś emocje (np. mój trochę niedostępny były), przywiązuję się bardzo mocno, chcę więcej, czekam na kontakt. Zakochuję się silnie. To nie tak, że czuję się najszczęśliwsza, gdy facet jest jakiś patologiczny, że bije, wyzywa, a ja tak kocham i cierpię. To raczej inny schemat - załóżmy, że bardzo ważne jest dla mnie wsparcie, bliskość, czułość. Spotykam więc kogoś, kto wydaje mi się taki być. Np. dużo przytula, potrafi wysłuchać. Wydaje mi się ideałem, zakochuję się. Ale zakochuję się tylko wtedy, gdy jest ta niepewność. Np. mimo tego, że przytula i wspiera, to jednak nie zawsze jest. Nie, że zostawia mnie w ważnych sytuacjach, ale np. nie jestem na początku pewna, czy mu zależy i czekam na jakiś sygnał. Albo ma czas dla mnie rzadziej niż ja dla niego. To rodzi frustracje, ale też w jakiś sposób napędza mnie do działania, czekania na niego, miłość, związek. Czekam i tęsknię, ale też jest wielka radość, gdy okazuje się, że wszystko w porządku. Facetów, na których nie muszę czekać, bo są i mówią mi o tym, że są przy mnie, dla mnie, jakoś nie umiem docenić. Ostatnio doszłam do wniosku, że z takim podejściem nigdy nie stworzę stałego związku, bo wiecznie będą skrajne emocje, konflikty, problemy, kłótnie. Jak się z tego uwolnić, odczyć, zacząć kochać tych właściwych i nie nudzić się z nimi? Mam 25 lat.

Myślę, że mogę mieć podobnie bo w głowie istnieje fakt ''podobają mi się Ci niedostępni'', ''nie dla mnie''. Nie mam dużego doświadczenia w związkach, pół roczny, bardzo dużo randek i jakieś niezobowiązujące seksy, ale nie wiem nic można powiedzieć o związkach. Mimo tego wiem, że podobają mi się i kręcą mnie Ci tajemniczy, niedostępni (od razu zaznaczam, że nie mam na myśli damskich bokserów i brutali) oraz takich, którzy wyglądają na ''nie jestem dla Ciebie'' albo mi to mówią bądź piszą.

U mnie ma to związek niestety czy stety (nie podzielam zadowolenia z faktu, że zostałam wychowana wprost typowo w duchu chłodu emocjonalnego i toksyny ze strony matki oraz również w duchu niedostępnie emocjonalnego ojca bo raczej tak było) kwestia wychowania w kompletnej patologii, kwestia złych wzorców i takiego domu, ale podoba mi się (na teraz), że jarają mnie tacy faceci.

Nie lubię generalizacji czy też stereotypów, ale często się zakłada, że jeśli dziewczyna jest nieśmiała czy też skryta to do niej będzie idealnie pasować gościu podobny do niej. Z jednej strony rozumiem, że podobieństwa się przyciągają, ale z drugiej wcale tak nie musi być. Rozumiem podobny temperament czy charakter, ale nie zawsze jest jednak tak, że dobierze się do siebie na przykład dwóch osobników nieśmiałych.

Terapię przeszłam, ale to była inna sytuacja, zupełnie nie dotyczyła facetów niedostępnych, tajemniczych i tych z etykietami ''nie dotykać!'', ''nie jestem dla Ciebie'', ale jeśli będzie mi coś takiego potrzebne to pomyślę o tym.

Jestem trochę przed 30-stką więc może muszę jeszcze bardziej do tego dojrzeć. Zobaczę co się kiedyś w tej kwestii zmieni, jednak takiego faceta bym chciała na partnera mimo, że nie mam stu procentowej pewności i gwarancji, że nadaje się dla takiej osoby jak ja czy w ogóle na związek dla takiej osoby jak ja.

Autorko myślę, że masz podobnie. Może jesteś DDA/DDD? Ludzie z domów dotkniętych tą ''przypadłością'' tak mają, są powściągliwi, zdystansowani, mogą być ''emocjonalnie puści'' (ja tak czułam i w sumie nie wiem czy to dalej nie występuje), a przerzucając to na płeć, kobiety mogą mieć również te same cechy co faceci. Kobiety mogą lubić takich facetów, mogą ich kręcić takie egzemplarze.

Autorko masz taki sam problem, zwyczajnie lubisz takich facetów. Nie wiem co Ci doradzić, może pomyśl skąd to się wzięło i zastanów się nad tym co napisałam powyżej. Może to zwyczajnie Cię dotyczy. Raczej innego wytłumaczenia nie ma. Może też terapia czy spotkania z psychologiem się przydadzą? Na pewno nie zaszkodzą, a mogą Ci pomóc ''otworzyć oczy'' jeśli czegoś zwyczajnie nie widzisz czy nie jesteś tego świadoma.

[D_94]

Czy któraś z was poradziła sobie z tym problemem?



Gdy jestem w normalnej relacji czuję się nieswojo i mój mózg zaczyna sobie wyobrażać jakieś kłótnie i emocje np. że się pokłócimy, a potem on przyjdzie, przeprosi i będzie znowu cudownie. Boję się, że w chwili słabości sama zacznę prowokować takie sytuacje. Potrzebuję wielkich emocji, żeby czuć, że mu zależy i gdy ich brakuje zaczynam go testować, czy na pewno mu zależy...

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Pani_Robot]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88364318]Treść usunięta[/QUOTE]

To w zasadzie bardzo typowe, ale... no właśnie, u osób wymagających psychoterapii. Bardzo często powiązane z wzorcem relacji jakie się miało lub obserwowało w najbliższej rodzinie.

Nie jestem specjalistą, ale w tej dziedzinie chyba najlepiej pracuje się w Terapii Schematów, 3 fali CBT czyli DBT.

[D_94]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88364318]Treść usunięta[/QUOTE]

Tak. Po rozstaniu rok chodziłam na terapię i się z nikim nie spotykałam na poważnie. Moim głównym problemem jest to, że emocje mną kierują i gdy jest dobrze tylko czekam na katastrofę.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[KarmelowaKrowka]

O matko... Nic się nie martw. Łobuz kocha najmocniej. Beciak później wychowa twoje bękarty

[Pani_Robot]

Napisane przez D_94

Tak. Po rozstaniu rok chodziłam na terapię i się z nikim nie spotykałam na poważnie. Moim głównym problemem jest to, że emocje mną kierują i gdy jest dobrze tylko czekam na katastrofę.

A miałaś to wyznaczone jako cel terapii? Bo chodzi chyba głównie o akceptację emocji i nauczenie się ich regulacji.

[D_94]

Napisane przez Pani_Robot

A miałaś to wyznaczone jako cel terapii? Bo chodzi chyba głównie o akceptację emocji i nauczenie się ich regulacji.

Mówiliśmy dużo o emocjach, ale chyba nic o ich regulacji. Ogólnie bardziej chodziło o to, abym zaakceptowała stabilność i nudę w relacjach i naprawdę zaczęłam to doceniać i wolę takie relacje od tych, gdy ktoś mnie olewa. To nie jest tak, że ja tesknię za tymi emocjami. Ja nie chcę nigdy więcej takiego związku. Bardziej powiedziałabym, że czuję się od nich uzależniona i moja podświadomość czuje się nieswojo bez nich.

To co stosuję po terapii to, gdy pojawia się w mojej głowie jakiś niepokój zamiast kojarzyć to z rodzicami czy z byłym chłopakiem, przypominam sobie podobną sytuację z obecnym chłopakiem, która zakończyła się dobrze. Do tego w każdej takiej sytuacji robię sobie notatki, gdzie "tłumaczę" sobie, że przecież wszystko jest dobrze i nie ma powodu do niepokoju.

[elkiza81]

Napisane przez melon_dale

Co robić? Miłość jest dla mnie ważną rzeczą w życiu, zresztą jak chyba dla każdego. Chciałabym mieć przy sobie kogoś, kto będzie mnie kochał i wspierał. Dobrego, czułego, opiekuńczego faceta. Problemem i paradoksem jest to, że ja się nie nadaję do takich związków. Zawsze wygląda to tak, że takich do rany przyłóż odrzucam, bo nie czuję do nich nic albo nawet, gdy wydaje mi się, że mi się podobają, zaczynam się nudzić, czegoś mi brakuje. Natomiast gdy jest ta nutka niepewności, jakieś emocje (np. mój trochę niedostępny były), przywiązuję się bardzo mocno, chcę więcej, czekam na kontakt. Zakochuję się silnie. To nie tak, że czuję się najszczęśliwsza, gdy facet jest jakiś patologiczny, że bije, wyzywa, a ja tak kocham i cierpię. To raczej inny schemat - załóżmy, że bardzo ważne jest dla mnie wsparcie, bliskość, czułość. Spotykam więc kogoś, kto wydaje mi się taki być. Np. dużo przytula, potrafi wysłuchać. Wydaje mi się ideałem, zakochuję się. Ale zakochuję się tylko wtedy, gdy jest ta niepewność. Np. mimo tego, że przytula i wspiera, to jednak nie zawsze jest. Nie, że zostawia mnie w ważnych sytuacjach, ale np. nie jestem na początku pewna, czy mu zależy i czekam na jakiś sygnał. Albo ma czas dla mnie rzadziej niż ja dla niego. To rodzi frustracje, ale też w jakiś sposób napędza mnie do działania, czekania na niego, miłość, związek. Czekam i tęsknię, ale też jest wielka radość, gdy okazuje się, że wszystko w porządku. Facetów, na których nie muszę czekać, bo są i mówią mi o tym, że są przy mnie, dla mnie, jakoś nie umiem docenić. Ostatnio doszłam do wniosku, że z takim podejściem nigdy nie stworzę stałego związku, bo wiecznie będą skrajne emocje, konflikty, problemy, kłótnie. Jak się z tego uwolnić, odczyć, zacząć kochać tych właściwych i nie nudzić się z nimi? Mam 25 lat.

Szczypta niepewności w związku zmusza partnerów, żeby bardziej dbali o związek. Z drugiej strony jesteś bardzo młoda, masz 25 lat...może zwyczajnie szukasz przygody, tego dreszczyk niepewności, który zawsze towarzyszy początków znajomości, a gdy jesteś pewna swego zaczynasz się nudzić? Powiem Ci z własnego doswiadczenia, nawet w długoletnim związku nie możesz być całkowicie pewna tej drugiej strony. Korzystaj z życia, spotykają się z facetami przez najbliższe 2-3 lata tylko po to, żeby porandkować. Jak tylko się wyszumisz zaczniesz się rozglądać za kim do związku, może akurat Ci czuli, właśnie do rany przyłóż zaczną Cię interesować. Pamiętaj jedno: nic nigdy nie jest dane na zawsze. Stałe trzeba dbać o związek i podsycsc ten ogień. Nutka niepewności zmusza człowieka do większego zaangażowania, tak przynajmniej było ze mną.

Wysłane z mojego SM-J600FN przy użyciu Tapatalka

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

odpowiedzialam w zlym watku

[coccinelle7]

Ja tylko dodam od siebie że pomiędzy milutkimi misiami, a niedostępnymi bad boyami, jest jeszcze rzesza fajnych ogarniętych facetów, którzy są gotowi na relacje, ale mają też swoje pasje i bywają niedostępni.
I w takich celuj ;-)

[Ballantines_1]

Miałam dokładnie tak samo aż nie poznałam TŻ. Teraz mimo, że nie jakiejś nutki niepewności, to żyje nam się dobrze. W sumie nie powiem Ci dlaczego mi się zmieniło.. chyba kwestia spotkania właściwej osoby. TŻ w zasadzie jest moim pierwszym partnerem, którego traktuję też jak przyjaciela i kompana do wszystkiego.. może dlatego zmieniło mi się postrzeganie. W końca w przyjaźni oczekuje się pewności.
Daj sobie czas, słuchaj intuicji i nie rób nic na siłę. Moim zdaniem znajdzie się osoba, przy której poczujesz się zupełnie inaczej niż przy reszcie i będziesz wiedziała, że to jest to.