Brak bliskich osób/znajomych

[Snafuu]

Cześć, od dłuższego czasu zmagam się z samotnością i doszło to do takiego punktu, że nie wiem co robić i chce się poradzić na forum bo boję się, że zostanie tak na sporo dłużej. Jestem osobą dość cichą, nieśmiałą ale na przestrzeni ostatnich lat sporo zmieniło się na plus i w odpowiednim towarzystwie jestem tego przeciwieństwem . Od kiedy pamiętam nie miałem zbytnio znajomych, jedynie w szkole. Sytuacja nieco się zmieniła na studiach (jestem na 3 semestrze i dojeżdżam na uczelnie), poznałem kilka świetnych osób, jednak nasze drogi się rozeszły przy podziale na inne grupy i zostałem znów sam, chociaż zawsze kogoś spotkam na uczelni i jest z kim pogadać. Mam kilka hobby z czego, żeby realizować jedno to muszę jeździć po różnych miastach - i ponownie zdarza się, że trafie na kogoś z kim mogę spędzić razem nawet cały dzień. Problem pojawia się jak wracam do domu, poza rodzicami i rodzeństwem nie mam dosłownie nikogo, nie mam z kim spędzić wspólnie czasu, wyjść do kina, zjeść coś, pogadać i trwa to przez lata, nie byłem nigdy w związku a marzy mi się mieć kogoś do kogo mógłbym się przytulić i mieć dla tej osoby znaczenie. Była jedna dziewczyna z którą mogłem porozmawiać dosłownie o wszystkim i po pewnym czasie powiedziała mi co do mnie czuje (nie pamiętam kiedy ostatnim razem się tak cieszyłem... ) ale po tym zaczęło się wszystko komplikować bo znała moją sytuację (znaliśmy się bardzo dobrze) i wiedziała, że co by nie było to będę za nią latał i zaczęła grać w gierki, przestała mieć dla mnie czas..., po tym padła mi psychika bo było to w najgorszym możliwym momencie gdzie skumulowało się wszystko na raz, nie była to ani przyjaźń ani związek(do tego było jeszcze daleko). Najgorsze są dla mnie piątki-weekendy, wieczory albo momenty jak nie jestem czymś zajęty, na samą myśl zaczynam płakać Wieczorami jak jadę przez miasto i widzę wszystkie osoby w moim wieku, pary to pojawiają mi się łzy w oczach i zadaje sobie pytanie dlaczego od tylu lat jest tak a nie inaczej. Przez wakacje zacząłem się zmuszać wychodzić na miasto z nadzieją, że kogoś spotkam lub poznam ale bez skutku. Przez okres szkoły średniej/początek studiów miałem 2-3 kumpli którzy mieszkają w mieście w którym mieszkam i poznałem ich dzięki mojemu hobby o którym pisałem wcześniej, rzadko pisaliśmy, o spotkania nie było mowy bo wszyscy mieli swoich bliższych znajomych (wcześniej spotykaliśmy się przez wspólne zainteresowania) i po masie prób odpuściłem - to był główny powód, że przestaliśmy rozmawiać bo była to relacja dość jednostronna i przeważnie ja się odzywałem a oni jedynie jak mieli do mnie jakiś biznes albo potrzebowali pomocy . Jakiś czas temu przestałem sam pierwszy pisać i nie rozmawiamy od miesięcy. Sam brak znajomych nie boli mnie tak mocno jak brak kogoś bliższego - dziewczyny. Bo znajomi wiadomo - przeważnie są i zaraz może ich nie być. Ale bez znajomych myślę, że ciężko będzie mi poznać jakąś dziewczynę. Nie wiem co z tym zrobić ale widzę, że wyniszcza mnie to . Byłbym bardzo wdzięczny za radę/ukierunkowanie mnie co robić dalej bo nie chce pozostać sam ze sobą na kolejne lata .

[Mileva_]

Jeśli chodzi o poznanie dziewczyny - próbowałeś na portalach internetowych, w grupach zrzeszających osoby o podobnych zainteresowaniach?


Studiujesz dziennie?

[Snafuu]

Dziękuję za odp. Nie próbowałem na takich portalach bo są to hobby gdzie przewyższająca ilość osób to przeważnie faceci (w 95%) . Co roku jeżdżę na 1-2 tygodniowe wyjazdy grupowe za granice związane z moimi zainteresowaniami. Tak jak wspominałem, poznanie kogoś jak gdzieś dalej jadę i coś nas łączy (chociażby uczelnia, zainteresowania) to nie jest jakiś wielki problem. Chodzi mi o to jak wracam w miejsce gdzie spędzam większość czasu - do rodzinnego miasta - wtedy tych osób nie ma i nie mam jak nawet kogoś poznać a nie wyobrażam sobie podbić do kogoś nieznajomego który idzie przez miasto bo byłoby to trochę dziwne, nie wspominając o tym o czym pisałem wcześniej, że jestem trochę cichą osobą i nie potrafię od tak podejść i gadać o niczym .

Tak, studiuję dziennie ale mam trochę luźniejszy semestr i nie jestem codziennie na uczelni, stąd też coraz mocniej odczuwam ten problem.

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[Snafuu]

Z grupek nie zrezygnowałem bo często się na wielu udzielam i ten zacytowany tekst jest o tym jak jest na prawdę a nie dlatego, że tak sobie wmówiłem Druga sprawa to nie są to takie typowe popularne hobby tylko bardziej odłamy i nie ma wiele takich grupek. Kilka razy już się przejechałem na takich znajomościach przez internet, z czego raz bardzo mocno ale też z tego nie zrezygnowałem. Co do stereotypowego myślenia to na pewno się zgodzę z Tinderem bo mam do tej aplikacji dość złe nastawienie po tym co nie raz słyszałem ale nigdy z niej nie korzystałem więc sam się o tym nie przekonałem. Staram się otwierać na ludzi ale nie poprzez internet, według tego co piszesz to chyba będę musiał spróbować

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[PurePurr]

Napisane przez Snafuu

Dziękuję za odp. Nie próbowałem na takich portalach bo są to hobby gdzie przewyższająca ilość osób to przeważnie faceci (w 95%) . Co roku jeżdżę na 1-2 tygodniowe wyjazdy grupowe za granice związane z moimi zainteresowaniami. Tak jak wspominałem, poznanie kogoś jak gdzieś dalej jadę i coś nas łączy (chociażby uczelnia, zainteresowania) to nie jest jakiś wielki problem. Chodzi mi o to jak wracam w miejsce gdzie spędzam większość czasu - do rodzinnego miasta - wtedy tych osób nie ma i nie mam jak nawet kogoś poznać a nie wyobrażam sobie podbić do kogoś nieznajomego który idzie przez miasto bo byłoby to trochę dziwne, nie wspominając o tym o czym pisałem wcześniej, że jestem trochę cichą osobą i nie potrafię od tak podejść i gadać o niczym .

Tak, studiuję dziennie ale mam trochę luźniejszy semestr i nie jestem codziennie na uczelni, stąd też coraz mocniej odczuwam ten problem.

A msz dużą przeszkodę w utrzymywaniu kontaktu z ludźmi z uniwersytetu? To ci troche poszerza zakres znajomych niż tylko rodzinna (i jak rozumiem, mniejsza) miejscowość. Przecież to nie tak, że musisz z kimś mieszkać po sasiedzku.