zostane siostra w wieku 21 lat...

[unusual]

Drogie wizazanki nie chce podpinac sie pod temat starej matki, bo problem tutaj dotyczyc bedzie nie matki ,a corki. Czyli mnie.

Sprawa wyglada tak. Mam 21 lat. Jestem jedynaczka. Moja mama ma 42 lata. Dwa dni temu rodzice raczyli mnie powiadomić o 'radosnej' nowinie ,że mama jest w ciazy. Oczywiscie dziecko jest z wpadki, poniewaz kiedys jakistam ginekolog stwierdzil ,ze mama juz w ciaze nie zajdzie kiedy sie o to starala z tata. No i bum! Stalo sie...

Ale do rzeczy. Ja ciesze sie nawet z siostry/brata bo bylam przez cale zycie jedynaczka. Mam jednak wiele watpliwosci. NIe tylko takich typu, ze roznica wieku miedzy nami bedzie ogromna (gdy on bedzie mial 18 lat to ja bede miala prawie 40 i prawdopodobnie wlasne dzieci i rodzine).

Chodzi glownie o podejscie do sprawy moich rodzicow. Od 2 lat biore tabletki antykoncepcyjne,dlatego ,ze dziecka na razie NIE CHCE. wlasnie wtedy kiedy urodzi sie moje nowe "rodzenstwo" bede na 3 roku studiow, a tak sie sklada ,ze to sa studia w systemie bolonskim (3+2) wiec bede musiala bronic wtedy pracy licencjackiej.
moi rodzice nie widza problemu, mama twierdzi ,ze "moge sobie zatyczki do uszu kupic".
kolejna sprawa to mieszkanie. mieszkamy w domku ,ale niestety pomieszczenia rozmieszczone sa tak ,ze nie wygospodarujemy kolejnego pokoju dla dziecka. Wiec moj pomyslowy tatus wymyslil ,ze przerobi GARAZ na pokoj dla mnie (w moim zamieszka dziecko).

Kiedy zaproponowalam ,ze wyprowadze sie do wynajetego mieszkania zostalam zgaszona. Tata z przekasem zapytal jak sie utrzymam. Oczywiscie powiedzialam ,ze zaczne pracowac dorywczo, ponadto mam stypendium. Ale on wtedy zasugerowal ,ze moge zapomniec o tym ,ze cokolwiek dolozy mi do samodzielnego mieszkania. Dodam ,ze nasza sytuacja finansowa jest stabilna i bardzo dobra. Oczywiscie chodzi o to zeby zatrzymac mnie w domu do opieki nad dzieckiem.

Ponadto moj tata wymyslil ,ze ja zastapie w pracy mame kiedy ona juz bedzie w zaawansowanej ciazy....

Nikt nie bierze pod uwage tego co ja czuje, jakie mam plany i ambicje. Zalezy mi na jak najlepszej ocenie z obrony dyplomu, bo na studiach magisterskich chcialabym zaczac prace w zawodzie. A nie prace w firmie u taty ,ktora jest znacznie ponizej moich ambicji. Chcialam tez na IV roku studiow juz wyprowadzic sie z domu i zamieszkac z chlopakiem bo coraz bardziej przeszkadza nam brak prywatnosci w domu. Teraz juz zupelnie sobie tego nie wyobrazam bo w domu bedzie non stop mama,babcia ,a pozniej niemowle.

Moje potrzeby zostaly zupelnie pominiete. Czuje sie jak mebel ,ktory mozna wyrzucic do garazu. Ale taki ,ktory mozna przy tym wykorzystac jako nianke dla dziecka.

Ja nie chce dziecka. Zabezpieczam sie. To ostatnia rzecz w jaka chcialabym sie wpakowac, a wychodzi na to ,ze odpowiem za nie swoje bledy...

Jestem zla na to wszystko, chcialabym sie cieszyc z rodzenstwa. Ale podejscie mojego taty mnie zalamuje...nie wiem co robic i jak sobie z tym poradzic

[Signomi]

ja bym pogadala z rodzicami ;/ masz 21 lat i wiele dziewczyn w Twoim wieku ma juz męża i dziecko w drodze taka prawda. Jesteś dorosła i możesz odpowiadać za siebie Rodzice nie maja prawa Ciebie trzymac w domu a co dopiero wykorzystywac do opieki nad dzieckiem poza tym kto slyszal zeby swoja corke do garazu wyganiac :/. powiedz ze albo zostajesz w swoim pokoju i chcesz miec cisze albo wyporowadzasz sie i juz

[izazusia]

Może poczujesz się urażona ale uważam ze jesteś skończoną egoistka- oj znalam juz taka-ktora na wieść o siostrze w wieku 20 lat plakala jak głupia.
Powinnaś się cieszyc a nie myśleć ze dziecko ci bedzie przeszkadzalo w obronie dyplomu!!!
I swoją drogą chyba głupio rodzicom wypominać wpadkę...
I jak tu nie wierzyć schematom , które jedynaków zamykają w szufladce egoizmu...

[Fresa]

Napisane przez unusual

Drogie wizazanki nie chce podpinac sie pod temat starej matki, bo problem tutaj dotyczyc bedzie nie matki ,a corki. Czyli mnie.

Sprawa wyglada tak. Mam 21 lat. Jestem jedynaczka. Moja mama ma 42 lata. Dwa dni temu rodzice raczyli mnie powiadomić o 'radosnej' nowinie ,że mama jest w ciazy. Oczywiscie dziecko jest z wpadki, poniewaz kiedys jakistam ginekolog stwierdzil ,ze mama juz w ciaze nie zajdzie kiedy sie o to starala z tata. No i bum! Stalo sie...

Ale do rzeczy. Ja ciesze sie nawet z siostry/brata bo bylam przez cale zycie jedynaczka. Mam jednak wiele watpliwosci. NIe tylko takich typu, ze roznica wieku miedzy nami bedzie ogromna (gdy on bedzie mial 18 lat to ja bede miala prawie 40 i prawdopodobnie wlasne dzieci i rodzine).

Chodzi glownie o podejscie do sprawy moich rodzicow. Od 2 lat biore tabletki antykoncepcyjne,dlatego ,ze dziecka na razie NIE CHCE. wlasnie wtedy kiedy urodzi sie moje nowe "rodzenstwo" bede na 3 roku studiow, a tak sie sklada ,ze to sa studia w systemie bolonskim (3+2) wiec bede musiala bronic wtedy pracy licencjackiej.
moi rodzice nie widza problemu, mama twierdzi ,ze "moge sobie zatyczki do uszu kupic".
kolejna sprawa to mieszkanie. mieszkamy w domku ,ale niestety pomieszczenia rozmieszczone sa tak ,ze nie wygospodarujemy kolejnego pokoju dla dziecka. Wiec moj pomyslowy tatus wymyslil ,ze przerobi GARAZ na pokoj dla mnie (w moim zamieszka dziecko).

Kiedy zaproponowalam ,ze wyprowadze sie do wynajetego mieszkania zostalam zgaszona. Tata z przekasem zapytal jak sie utrzymam. Oczywiscie powiedzialam ,ze zaczne pracowac dorywczo, ponadto mam stypendium. Ale on wtedy zasugerowal ,ze moge zapomniec o tym ,ze cokolwiek dolozy mi do samodzielnego mieszkania. Dodam ,ze nasza sytuacja finansowa jest stabilna i bardzo dobra. Oczywiscie chodzi o to zeby zatrzymac mnie w domu do opieki nad dzieckiem.

Ponadto moj tata wymyslil ,ze ja zastapie w pracy mame kiedy ona juz bedzie w zaawansowanej ciazy....

Nikt nie bierze pod uwage tego co ja czuje, jakie mam plany i ambicje. Zalezy mi na jak najlepszej ocenie z obrony dyplomu, bo na studiach magisterskich chcialabym zaczac prace w zawodzie. A nie prace w firmie u taty ,ktora jest znacznie ponizej moich ambicji. Chcialam tez na IV roku studiow juz wyprowadzic sie z domu i zamieszkac z chlopakiem bo coraz bardziej przeszkadza nam brak prywatnosci w domu. Teraz juz zupelnie sobie tego nie wyobrazam bo w domu bedzie non stop mama,babcia ,a pozniej niemowle.

Moje potrzeby zostaly zupelnie pominiete. Czuje sie jak mebel ,ktory mozna wyrzucic do garazu. Ale taki ,ktory mozna przy tym wykorzystac jako nianke dla dziecka.

Ja nie chce dziecka. Zabezpieczam sie. To ostatnia rzecz w jaka chcialabym sie wpakowac, a wychodzi na to ,ze odpowiem za nie swoje bledy...

Jestem zla na to wszystko, chcialabym sie cieszyc z rodzenstwa. Ale podejscie mojego taty mnie zalamuje...nie wiem co robic i jak sobie z tym poradzic

To ile ten domek ma sypialni? dwie tylko? rodziców i Twoją?

Dla rodziców też pewnie ta sytuacja jest trudna, ale mama JUŻ jest w ciąży i wybacz, ale twierdzenie, że dziecko ędzie przeszkadzało Ci w nauce jest trochę egoistyczne.

Porozmawiajcie na spokojnie, gdy opadną emocje, jak będzie wyglądała Wasza przyszłość.

Zawsze możesz się wyprowadzić, jak Ci się coś nie podoba.
Rzuć studia, idź do pracy i problem z głowy.

[piwn00ka]

powiem ci prawde...ja jestem dzieckiem ktore urodzilo sie jak mama miala 38 a tata 40 lat, mam 17 lat starsza siostre jej dzieci sa mniej mlodsze ode mnie niz ja od mojej siostry.ona tez sie cieszyla na mysl o mnie...
ale tak naprawde w domu byl taki sajgon przeze mnie mimo iz mamy dwu poziomowy dom ze zawalila klase trzecia liceum...bo bylo po prostu w domu ciezko pomagala mamie w domu w pracy jeszcze doszedl jej bunt ze caly swiat sie w kolo mnie kreci.
gorsze jest to ze twoje rodzenstwo bedzie mialo tak starych rodzicow bo uwierz mi ze jak ona bedzie miec 18lat a mamusia 60 to dobrego kontaktu ze soba nie beda miec bo ja juz na niektore tematy po prostu nie gadam ze swoja mama nie widze sensu inne spojrzenie na swiat.

[wesna]

Może nie powinnam tego pisać, ale strasznie dziwi mnie Twoje egoistyczne podejście do tej sprawy.

Masz 21 lat więc za niedługo wyprowadzisz się od rodziców (góra 4 lata), zostawisz ich wtedy samych. Nie pomyślałaś o tym, że może dobrze, że bedą mieli małego dzieciaka przy sobie? Bedą mieli na kogo przelewać swoje rodzicielskie instynkty i komu poświęcać czas.

A poza tym jednemu się cholernie dziwię. Nie martwisz się o to, czy dziecko urodzi się zdrowe? Czy mamie nic się nie stanie przy porodzie? Czy donosi ciąże? Jedynym Twoim zmartwieniem jest to, że w domu będzie hałas i, że będziesz musiała odstąpić trochę powierzchni swojej siostrze/bratu? Muszę przyznać, że to strasznie egoistyczne...

Co do jednego muszę się zgodzić: Twoi rodzice postąpili trochę nierozsądnie majstrując sobie w tak późnym wieku dzieciaczka, ale trudno... stało się... nie jest to ich wina bo lekarz ewidentnie wprowadził ich w błąd.

[Fresa]

Napisane przez piwn00ka

powiem ci prawde...ja jestem dzieckiem ktore urodzilo sie jak mama miala 38 a tata 40 lat, mam 17 lat starsza siostre jej dzieci sa mniej mlodsze ode mnie niz ja od mojej siostry.ona tez sie cieszyla na mysl o mnie...
ale tak naprawde w domu byl taki sajgon przeze mnie mimo iz mamy dwu poziomowy dom ze zawalila klase trzecia liceum...bo bylo po prostu w domu ciezko pomagala mamie w domu w pracy jeszcze doszedl jej bunt ze caly swiat sie w kolo mnie kreci.

No, nie przesadzajmy, że młodsze rodzeństwo jest takim balastem i że to przez Twoje narodziny siostra zawaliła rok w szkole.
Chyba, że miała przy Tobie 24-godzinne dyżury przez 7 dni w tygodniu? to rzeczywiście nie miała kiedy się uczyć.

[paula78]

Rozumiem ,ze moze to by dla ciebie szok i trudno jest ci sie odnalezc tym bardziej ze rodzice chyba sie ciesza a 42 lata na 2 dziecko nie ma tragedii.

Jednak jestes doroslą osoba wiec moze warto zaczac zyc troche bardziej na wlasny rachunek i sie zwyczajnie usamodzielnic.

Zrob plan czego ty chcesz i czego oczekujesz i spokojnie przedstaw go rodzicom ,ktorzy maja prawny obowiazek utrzymywac cie do 25 rou zycia gdy sie uczysz nie sugeruje wejscia na sciezke sądową bo wierze ,ze rodzice sa madrymi ludzmi .

Moze warto byloby im powiedziec o swoich odczuciach i problemie z zagubieniem a jednoczesnie okazac troche radosci w koncu to bedzie twoje rodzenstwo i dziecko twoich rodzicow.Nie ma nic dziwnego jesli poprosza cie o pomoc w koncu jestes dorosla odpowiedzialna starsza siostra ,komu mieliby bardziej ufac niz tobie ?
dlaczego zakladasz ,ze bedziesz opiekunką /

dlaczego odrzucasz prace u ojca /zadna praca nie hanbi a bedzie co wpisac w cv.
zakladasz ze bedziesz miala super ambitna prace po studiach ?zycze tego ale roznie w zyciu bywa.

Pogadaj z mama tak po babsku i dorosle,jak sie czuje o jej uczuciach.

wiecej optymizmu,wyjdz im bardziej na przeciw.

[biala17a]

trudno uwierzyc w twoje slowa, ze nawet sie cieszysz z rodzenstwa. Ewidentnie ci to nie na reke, bo moze placz dziecka, moze mniejsze kieszonkowe, przejmiesz troche obowiazkow domowych mamy. Ale do licha, jestescie rodzina, moze to truizm, ale powinnas ich wspierac rodzicow, szczegolnie mame a nie myslec tylko o sobie.

tez jestem taka pozna "niespodzianka", urodzilam sie w marcu, a w maja wypadla matura mojej najstarszej siostry, zdala swietnie. Pomimo duzej roznicy wieku, dzis, kiedy jestem na studiach swietnie dogaduje sie z rodzenstwiem, choc maja juz swoje rodziny. A i mama twierdzi, ze takie dziecko odmładza, bo jest dla kogo sie starac ;-)

[Alice in Wonderland]

a dlaczego patrszysz tylko na siebie, swoje problemy, ciesz sie dziewczyno i aby wszytsko bylo dobrze, aby Twa mamusia donosila ciaze i dziecko bylo zdrowe, a wszytskie inne sie ulozy, tylko obliczasz, analizujesz... egoistyczne
przeciez niedlugo sie wyprowadzisz, wiec jaki problem aby dziecko mieszkalo w Twoim pokoju? nie boj sie, napewno owy maluch nie przeszkodzi Ci tak w studaich, ani w dalszym zyciu

[mary_alice_young]

moim zdaniem troche przesadzacie z tymi oskarzeniami o egoizm. Tu nie chodzi o to, ze autorka jest egoistką i chce rodziców, kase itp dla siebie, tylko ze poczula się jakby nagle odepchnięta na bok, nikt nie wziął w tej sprawie pod uwagę jej planów. kup sobie zatyczki, wyprowadz się do garażu - no każdy by się wkurzył o takie podejście rodziców do sprawy.

skoro chcesz zamieszkać z chłopakiem to moim zdnaiem nie powinnaś zmieniać planów, tylko zacząć układac sobie życie jak chcesz.
ktos tam powiedział, ze nie mozesz oskarżać rodziców o to ze wpadli. zgadzam się. ale tez nie powinnas z tego powodu nagle rezygnować ze wszystkiego.
no i porozmawiaj z rodzicami, moze oni nie wiedzą że zle się z tym czujesz..

[Nikogo Słoneczko]

ja jestem w klasie maturalnej, mam rocznego brata i uwierz mi wcale nie przeszkadza w nauce. A ile radosci!
Bedzie dobrze, ja tez sie obawialam jak to bedzie jak sie urodzi (moja mama ma 42lata), a teraz nie moge sobie wyobrazic ze mogloby go nie byc, pozdrawiam

[iizabelaa]

Choć ja nie byłam jedynaczką i dzielenie się to była u mnie normalka i siostry kocham nad życie

to cię rozumiem wyobrażam sobie, jaki to musi być szok dla siebie, kiedy po 21 latach bycia jedynym dzieckiem rodziców, nagle ma się pojawić ktoś jeszcze

Powiedz mamie, rodzicom na spokojnie to co tutaj dzisiaj napisałaś na tym forum, myślę, że cię zrozumieją.

Na pewno się wszystko ułoży

[Hultaj]

Myślę, że czas i rozmowy (uparte trwanie przy swoim) mogą pomóc.

Co do obrony i zatyczek do uszu, rodzice mają rację, tu jakoś bedziesz musiala ścierpieć pogorszenie warunków i nie ma nawet o czym mowić.

Co do wyprowadzki, gadaj, gadaj, staraj się mieć po swojej stronie najpierw mamę, i może mama z czasem przemowi tacie do rozsądku. Z drugiej strony wiesz, jak macie dom, mimo wszystko, to ja się nie dziwię, że tata się buntuje przeciwko temu, że ma ci dokładać do lokum bo chcesz iść na swoje, podczas gdy masz gdzie mieszkać. nawet jeśli chodzi o zasadę. Ale ciąża trochę trwa, nie ustepuj w wysiłkach.



Jeśli to wszystko i tak nic Ci nie da, obroń dyplom na jak najlepszą ocenę, w najgorszym razie zaszywaj się w czytelniach i szukaj pracy, podejmij ją bez względu na pomysly rodziców. Skoro praca w firmie ojca Cię nie interesuje, to po prostu nie możesz ustąpić i tyle.

[madie]

Ja myslę, że ogarnęła Ciebie panika. Za wcześnie myśleć tak nagle o tylu sprawach. Ochłoniesz z czasem i myślę że będzie dobrze
Zgadzam się, że to dość egoistyczne podejście z Twojej strony, może to szok, może... mam nadzieję

[Ponura]

A ja bardzo dobrze rozumiem autorkę. W takiej sytuacji ostro bym się wkurzyła. Oczywiście nie na to, że moja matka jest w ciąży. Ale na sugestię
o wyprowadzce do garażu odpowiedziała bym wyprowadzką. Z domu. Jesteś dorosła. Podejmij pracę, nawet dorywczo, zamieszkaj z kimś: niekoniecznie chłopakiem, bo wiadomo, że sama się raczej nie utrzymasz. Dorośli ludzie potrafią na siebie zarobić i siebie utrzymać, prawda?

Nie masz obowiązku niańczyć dziecka swojej matki. Ja nienawidzę, jak ktoś z góry zakłada, że coś zrobię.

[Hultaj]

Czemu tak na nią najeżdżacie o egoizm, przecież nie buntuje się przeciwko faktowi, że będzie mieć rodzeństwo, ale przeciwko temu, że rodzice (tata) chcą jej układać życie. I też uważam, że na razie jesteś po prostu tym zdolowana i przerażona, że tak jest nie po Twojemu, ale do rozwiązania jest jeszcze czas i myslę, że wszystko spokojnie Ci się może ułożyć.

[Ponura]

Napisane przez Hultaj

Czemu tak na nią najeżdżacie o egoizm, przecież nie buntuje się przeciwko faktowi, że będzie mieć rodzeństwo, ale przeciwko temu, że rodzice (tata) chcą jej sami układać życie. I też uważam, że na razie jesteś po prostu tym zdolowana i przerażona, ale do rozwiązania jest jeszcze czas i myslę, że wszystko spokojnie Ci się może ułożyć.

O no o to właśnie mi chodzi. Dodam jeszcze, że nie znoszę małych dzieci i zajmowanie się takim byłoby dla mnie udręką. Sto razy bardziej wolę zaharowywać się na własne utrzymanie.

[Hultaj]

A tak w ogóle ten garaż masz w piwnicy? Male okna są?
Czy normalnie przylegający do domu? Bo wtedy wystarczyłoby wymienić okna na wieksze, i faktycznie mozna spokojnie zaadoptować pomieszczenie na sypialnię, w dodatku może miałabyś tam bardziej intymnie, niż masz obecnie?
Małe dziecko powinno być bliżej rodziców, normalne, jakieś ustępstwa czekac Cię muszą, a akurat zmiany garażu na pokój, jeśli warunki byłyby ok, nie uważałabym za tragedię.
Ale nie wiem przecież, jaki macie dom.

[callow]

Napisane przez Fresa

Rzuć studia, idź do pracy i problem z głowy.

oj koleżanka porade teraz dała. jeśli pisze, że studia są dla niej ważne to stwierdzenie 'rzuć studia' jest bez sensu;|

Napisane przez Signomi

ja bym pogadala z rodzicami ;/ masz 21 lat i wiele dziewczyn w Twoim wieku ma juz męża i dziecko w drodze taka prawda. Jesteś dorosła i możesz odpowiadać za siebie Rodzice nie maja prawa Ciebie trzymac w domu a co dopiero wykorzystywac do opieki nad dzieckiem poza tym kto slyszal zeby swoja corke do garazu wyganiac :/. powiedz ze albo zostajesz w swoim pokoju i chcesz miec cisze albo wyporowadzasz sie i juz

i z tym się calkowicie zgadzam

[Hultaj]

Oj, laski, z tym garażem to piszecie, jakby co najmniej do ciemnicy rodzice chcieli ta starsza córkę wpędzić. Trochę otwartości na różne rozwiązania, od rodzicieli się tego oczekuje, a gdzie samemu ta drobna przypadlość? Z garażu można zrobić normalny przyjemny pokój! Najważniejsze tylko, by nie byl ciemną betoniarnią, bo jeśli to jest w piwnicy, to nie ma co snuc sielskich widoków. Znaczy się, przynajmniej dla mnie, bo lubię duże okna.

[Ponura]

Napisane przez callow

oj koleżanka porade teraz dała. jeśli pisze, że studia są dla niej ważne to stwierdzenie 'rzuć studia' jest bez sensu;|

Fresa raczej nie daje rad bez sensu. Daje takie, z którymi się nie zgadzam, ale nie bez sensu.

Cóż - rzuć studia i idź do pracy to rada brutalna, ale fair. Skoro autorka nie chce mieć z bachorkiem nic do czynienia to musi wyprowadzić się z domu. Dopóki mieszka w domu rodziców to musi dostosować się do ich reguł. Najlepiej byłoby w ramach rozsądnego kompromisu.

Ale jak się nie ma, co się lubi, to... Się wyprowadza. Choć nie trzeba rzucać studiów. Można i pracować i studiować. Namęczy się człowiek trochę, ale cóż...

[Ponura]

Napisane przez Hultaj

Oj, laski, z tym garażem to piszecie, jakby co najmniej do ciemnicy rodzice chcieli ta starsza córkę wpędzić. Trochę otwartości na różne rozwiązania, od rodzicieli się tego oczekuje, a gdzie samemu ta drobna przypadlość? Z garażu można zrobić normalny przyjemny pokój! Najważniejsze tylko, by nie byl ciemną betoniarnią, bo jeśli to jest w piwnicy, to nie ma co snuc sielskich widoków. Znaczy się, przynajmniej dla mnie, bo lubię duże okna.

Pytanie, czy to rzeczywiście będzie taki 'zaadoptowany' garaż czy zostanie z takimi fajnymi, dyskretnymi drzwiami

Ale zawsze - jak już Ci zrobią drzwi, to jeszcze niech zrobią toaletę i mały prysznic. Bunkrujesz się, zostawiasz mały otwór w drzwiach, żeby kurier z markietu internetowego mógł Ci papu podawać i jednocześnie robisz podkop, żeby się dyskretnie wymykać... PRzepraszam, to głupawka...

[1264cfbd25b40f51a2184bab410ce1a999cc0a39_625ded7235d3c]

ale na nia najechałyście na wstępie a ja wiem co ona ma w głowie.
Jak miałam 18 lat to mama mi pow ze jest w ciaży. wpadli. też to rpzeżywałam.
teraz sis ma coś ok 1,5 roku (chya nigdy nie zapamietam jej daty urodzin, a narazie pamietam dlatego ze 2 dni później zdałam prawko )

jasne były noce pt "siostrze wychodzi ząb" ale dało sie żyć i wiecie co? załatwiłam sobie stopery w uszy.

ale wiadomo sa też minusy. mam już 2 tydz ferie i nie moge sie spokojnie od rana pouczyć bo ona ejst chora i musi siedziec w domu. wiec jak uda mi sie ja uśpić (rodzice w pracy , brat na obozie) to po godzinie jakiś debil wierci w ścianie albo dzwoni domofonem) .
nie moge sie uczyć i sie wściekam przez co ostatnio sie kłuce z rodzicami.
najbardziej ucierpieli rodzice bo musieli sie przeniesć spać do "telewizyjnego" a siostra ma pokój swój w ich sypialni heh.

także moja rada : wyluzuj. będzie co ma być nie zmienisz tego.
ja sie chyba ok roku rpzyzwyczajałam do niej. i zaczęłam jej okazywać "uczucia" jak wyjechałam na miesiac z domu.

[unusual]

Napisane przez Fresa

To ile ten domek ma sypialni? dwie tylko? rodziców i Twoją?
Zawsze możesz się wyprowadzić, jak Ci się coś nie podoba.
Rzuć studia, idź do pracy i problem z głowy.

W moim domu sa tylko 2 sypialnie. Tak wyszlo.

Co do rzucenia studiow. NIe zamierzam tego zrobic. Jestem ambitna osoba. Mam stypendium. Od zawsze dobrze sie uczylam i zalezalo mi na wyksztalceniu. I taka opcja nie wchodzi w gre. NIe bede stawiala calego swojego zycia na glowie. NIe poswiece swojej przyszlosci.

Co do tego ,ze sie nie ciesze to nie macie racji. Napisalam ,ze ciesze sie z rodzenstwa ,ale jednoczesnie martwie sie. Mam do tego pelne prawo ,zeby sie martwic i bac tego co nastapi. Moje zycie wywroci sie o 180 stopni. I to calkowicie nie z mojej winy. Kazdy moze miec watpliwosci. Oczywiscie wszystkiego nie wyrzucam rodzicom, o wpadce itp. Dobrze wiem ,ze mama nie moze sie denerwowac.

Nie zakladam tez z gory ,ze nie bede pomagac rodzicom przy dziecku. Oczywiscie ,ze bede. Jednak nie pozwole zrobic z siebie pelnoetatowej nianki,a to wlasnie sugeruje moj ojciec. Uwierzcie mi ,ale to despotyczny czlowiek. Mysli tylko w kategoriach co ja
-musze
-powinnam
- nie powinnam
ale o tym co bym chciala czy jakie mam plany to juz nie...

Jak do tej pory pomagalam rodzicom w firmie ,ale na zasadzie przyslugi. Nie zamierzam tam pracowac na etacie, bo na IV roku chce zaczac staz zwiazany z moimi studiami. W branzy ,ktorej bede pracowac jest duza konkurencja i prace trzeba zaczac juz w trakcie studiow zeby w ogole moc konkurowac na rynku.

Moje podejscie moze byc egoistyczne z waszego punktu widzenia ,ale nic na to nie poradze. Staram sie o to zeby sobie ulozyc zycie, co mialo byc juz niedlugo.

Bardzo bym chciala byc przy narodzinach dziecka ,cieszyc sie nim razem z rodzicami. Jednak jak na razie podejscie mojego taty mnie przeraza. NIe chce sobie nawet wyobrazic sytuacji odwrotnej ,gdybym to ja byla w ciazy...

Jesli chodzi o kwestie technicza, to garaz jak to garaz. Male okienko i tyle. Tak czy owak chcialabym sie wyprowadzic bo i tak musi to kiedys nastapic. Dlatego bede drazyla temat. Mam na to 8 miesiecy ,a nawet dluzej.

W kazdym razie dziekuje Wam bardzo za wsparcie.

[marta6704]

Szczerze mówiąc za dużo strych słów o autorce i jej egoiźmie.
Dziewczyna na pewno jest w szoku, no cóż ma 21 lat, a tu nagle małe dziecko w domu, mnóstwo wyrzeczeń czeka ją i jej rodziców.
Wiem cos o tym bo mam młodsze rodzeństwo.

Co do zamieszkaniu w garażu hmm to zależy jakby ten garaż wyglądał, bo jeśli to pomieszczenie w piwnicy czy jakos pod ziemią, wolałabym zacisnąć pasa, iść do pracy dorywczo i szukać mieszkania.

Unusual jesteś już dorosłą osobą więc rodzice nie mogą rozkazać ci zostać w domu, jeśli dasz rade się utrzymać sama to nie czekaj na zgode rodziców jeśli chcą cię koniecznie zatrzymać w domu.
Naprawde rozumiem twoje rozgoryczenie, ale jak twoja siostra/ brat się urodzi będziesz szczęśliwa, wiadomo problemy nadejdą, ale małe dzieci nie są aż takie straszne, co do nauki zatyczki i tyle.

Mojego brata kocham ponad wszystko, naprawde fajnie wspominam okres kiedy uczestniczyłam czynnie w jego wychowaniu, rodzeństwo jest naprawde czymś świetnym i sama po jakimś czasie się o tym przekonasz.

[Nais]

Nie uważam, że autorka jest egoistką, natomiast wydaje mi się, że nieco dramatyzuje
Unusual, powiem ci co myślę o tej sytuacji.
Po pierwsze, może nowy pokój nie jest złym pomysłem. Po pierwsze, garaż jest zwykle nieco na uboczu, więc życie rodzinne, płacz dziecka (o ile będzie płakać - są takie dzieci, które mało płaczą, dlaczego zakładasz, że twoja siostra/braciszek będzie dużo płakać?) przeszkadzałyby ci mniej. Natomiast mogłabyś negocjować w kwestii remontu i mieć naprawdę fajne lokum dla siebie, nawet może z osobnym wejściem.
Uważam, że pomoc przy dziecku to będzie naturalna sprawa, natomiast nie musisz się godzić na bycie niańką, bo to nie twoje dziecko. Będziesz miała wolny czas - pomożesz, ale nie możesz z tego powodu zawalić studiów i swojego życia towarzyskiego. To dziecko twoich rodziców i przede wszystkim oni powinni się opiekować maleństwem, natomiast jeśli czasem poproszą cię o pomoc, to chyba nic złego.
Kwestia pracy w firmie ojca - jeśli nie chcesz zastąpić mamy, to tego nie rób. Jeśli usłyszysz, że oni ci dają pieniądze i masz robić to, co ci każą, wtedy powiedz im, że sami sobie to dziecko zrobili, i sami niech się martwią o pracownika.
Piszesz, że za około dwa lata chcesz się wyprowadzić z domu. Nie powinnaś wtedy oczekiwać, że rodzice to sfinansują, natomiast nie dziwię się też, że ie chcą tego zrobić teraz. Małe dziecko w domu to nie powód, żeby z niego uciekać, a skoro tego chcesz, sama powinnaś zadbać o swoje finanse. Jesteście dobrze sytuowani, ale to rodzice zarabiają te pieniądze a nie ty i ty nie możesz nimi dysponować - tak jak oni nie mogą cię uczynić niańką dla niemowlaka.

Polecam szczerą rozmowę, w której powiesz im, z czego się cieszysz, czego się boisz, na co się zgodzisz, a na co nie. Najlepiej zaproś rodziców do kawiarni, będzie łatwiej zachować spokój w miejscu publicznym. I nie martw się, bo wszystko powinno być dobrze

[unusual]

Napisane przez marta6704

Mojego brata kocham ponad wszystko, naprawde fajnie wspominam okres kiedy uczestniczyłam czynnie w jego wychowaniu, rodzeństwo jest naprawde czymś świetnym i sama po jakimś czasie się o tym przekonasz.

dzieki Ci bardzo za te slowa mam nadzieje ,ze wlasnie tak bedzie.

Jesli mialabym sie wyprowadzic to dopiero po pol roku od narodzin, zeby sie jakos wszystko uspokoilo. Ale moze byc tak ,ze zakocham sie w malenstwie i nie bede chciala sie wyprowadzac.

Ogolnie to tata zapowiedzial ,ze nie dolozylby sie nic do mojego mieszkania. A wiadomo wynajecie ,rachunki nawet jedzenie. A ja moglabym pracowac tylko dorywczo bo studiuje dziennie.

A co do garazu... To nie jest w piwnicy. Ogolnie to drzwi moglabym zostawic bo sa otwierane na pilot, wiec po imprezie nie musialabym szukac kluczy zartuje oczywiscie. Mam momenty ,ze juz takie glupoty przychodza mi do glowy

Nais dzieki za rade. Rzeczowo mowisz.
Zakladam ,ze malec moze byc placzliwy bo podobno ja wlasnie taka bylam. Spalam tylko przez 2h dziennie.... Ale moze okaze sie ,ze brat/siostra bedzie inny

[Zizione]

Kochana...

ja miałam prawie 20 lat jak urodziła mi się siostrzyczka.
Kiedy mama mi powiedziała że jest w ciąży byłam przerażona-była nas już trójka-ja najstarsza.
Moja mama była ledwie 2 lata młodsza od twojej.
Powiem szczerze-żałuje, cholernie żałuje rzeczy które jej wtedy nadagałam-o naszej nieciekawej sytuacji materialnej, o tym jak sobie damy rade na maciupkim mieszkanku, o niebezpieczeństwach związanych z ciążą w jej wieku...
Bałam się strasznie i przyznaje (o ja głupia) nie chciałam tego dziecka...

Dziś moja siostrzyczka ma 4 latka i jest moim najwiekszym skarbem świata. Jedyną osobę, którą może jestem w stanie kiedyś kochać bardziej, to własne dziecko. Różnica wieku absolutnie mi w niczym nie przeszkadza, choć często jestem brana za jej mamusię i powiem szczerze że mi to nie przeszkadza

Unusual jestem pewna że też starcisz głowę dla waszego maleństwa, a te obawy które masz teraz rozwieją się jak tylko zobaczysz te maluńkie ciałko Zresztą... sama zobaczysz

Edit: Ty się zamartwisz że będziesz miała pokój w garażu-ja jak jeszcze mieszkałam z mamą spałam w jednym pokoju z dwojgiem rodzeństwa

[unusual]

Napisane przez Zizione

Unusual jestem pewna że też starcisz głowę dla waszego maleństwa, a te obawy które masz teraz rozwieją się jak tylko zobaczysz te maluńkie ciałko Zresztą... sama zobaczysz

Dziekuje bardzo Zizione

Chcialabym zeby tak bylo. Mysle ,ze uporam sie tez ze soba. Jest sporo czasu na to na szczescie...

Troche wlasnie martwie sie ,ze kontakt z rodzenstwem nie bedzie taki super przez ta roznice wieku. Moja kolezanka ma siostre o 20 lat starsza i niestety sa dla siebie jak 2 obce osoby. Mam nadzieje ,ze z nami bedzie inaczej.