Problemy z psychika - dążenie do perfekcji (płaski brzuch )

[YoungLady]

Hej mam 17 lat
wzrost: 164 cm
waga: Ok 54kg
Długo myślałam ze poradzę sobie sama zawsze twierdziłam JESTEM SILNA dam rade sama i nie będę pisać tego postu, ale tak nie jest... Wszystko zaczęło się w tym roku od miesięcznego stażu w Niemczech.
Dobrobyt, jaki mnie tam spotkał przejawił się w kg przytyłam do 63 kg.Jak na moja poprzednia budkowe to strasznie dużo? ·( Wyglądałam jak paczek z lukrem) · Po powrocie do Polski znajomi byli w szoku ciągle teksty " wow! To ty?! Ale jesteś gruba!!! " Doprowadzały mnie do szału. Mam skłonność do odkładania się tłuszczyku na brzuchu wiec po powrocie wyglądałam jak w ciąży;( Na początku mnie to nie interesowało, co mówią inni, ale z czasem było mi, co raz bardziej przykro;( stwierdziłam ze wezmę się za siebie zaczęłam bardzo mało jeść nawet 2 jabłka i obiad ( z czasem było jeszcze gorzej dziennie wystarczyło mi nawet 500 kcal, kiedy to chciałam swoim świadectwem zadowolić rodziców. Uczyłam się po nocach spałam po 1-2h na dobę - byłam wykończona) dołożyłam do tego ćwiczenia ( bardzo zależało mi na płaskim brzuchu z czasem stało się to priorytetem) do dziś robie po 300 - 400 brzuszków. Efekty są, ale mam juz dość samej siebie;/ przeliczam wszystko na kcal dosłownie wszystko nawet najmniejsze ilości;( za każde dodatkowe kalorie mam okropne wyrzuty sumienia ( kilka razy doprowadziłam się nawet do wymiotów z tego powodu) ·..Chce ćwiczyć by spalić od razu to, co zjadłam ( nie zawsze mam taka możliwość, bo często jest ktoś w domu) ··Bardzo chce wrócić do normalnego trybu życia, ale tez nie przytyć i nie nabawić się znów dużego brzucha.


Wiem ze nie mogę powiedzcie moim rodzicom o moich problemach, bo jestem pewna ze nie zrozumieją...



Zdaje sobie sporawe ze wizyta u psychologa będzie bardzo wskazana, ale mam przed tym obawy;/··Jak bezpiecznie z tego wyjść?





Prószę o pomoc a nie krytykę...

[moya07]

Dużo znam osób, które właśnie boją się pójść do psychologa czy do ginekologa. Myślę, że musisz się odważyć i pójść do tego psychologa. Oni tylko chcą pomagać, a nie kogoś skrzywdzić.
Wiele osób włąśnie takie uwgai ,,ale ty jestes gruba" bierze na poważnie, a to były tlyko niekiedy żarty.
Myśle, że dla Ciebie właśnie zdrowie powinno być ważniejsze niż wygląd. A zgubić kg można nawet nie po drastycznych głodówkach.

[Katrina78]

Kochana,przeżyłam to samo co Ty, więc doskonale wszystko rozumiem. Jednakże było to dobrych kilkanaście lat temu,kiedy byłam właśnie w Twoim wieku. Mamy dokładnie tyle samo wzrostu.Moja waga wtedy wahała się w granicach 60 kg, natomiast póżniej wyjechałam na au-pair do Niemiec i przytyłam do jakis 63 kg.Podobnie jak Ty zaczęłam wymuszać wymioty,czułam się winna po każdym zjedzonym posiłku,zwaszcza nadprogramowym. Były momenty,że się głodziłam,po czym następnego dnia pochłaniałam dosłownie wszystko. I tak to trwało dosyć długo. Nienawidziłam siebie,nosiłam koszmarne ciuchy,unikałam ludzi. Ale to właśnie ludzie pomogli mi z tego wyjść. Będąc w Niemczech musiałam uczęszczać na kurs niemieckiego,gdzie poznałam świetnych ludzi z różnych zakątków świata. Odbierali mnie inaczej,niż ja siebie. Nie przeszkadzała im moja tusza,lubili mnie taka,jaką po prostu byłam. Zaczęłam się z nimi spotykać ponadprogramowo, towarzysko,w końcu wychodziłam z domu,zapomniałam o jedzeniu-moim ulubionym lekarstwie na wszelkie zło i dietach. Zaczęłam normalnie żyć,miałam dużo obowiązków,praca po pracy spotkania z przyjaciółmi,wię nie było czasu na podjadanie.I jakoś wszystko się dobrze skończyło. Zaczęłam chudnąć,nie szybko lecz powoli,racjonalnie. Oczywiście na spokaniach z przyjaciółmi,które najczęściej odbywały się w knajpkach,uważałam na to,co zamawiam. Moja waga znacznie spadła w dół. Wtedy w końcu poczułam się dobrze sama ze soba.
Tak w krócie wyglądała moja historia. Póżniej się dowiedziałam, że moje zachowanie było bardzo podobne do zachowania dziewczyn chorych na anoreksje czy bulimie. Ostatnio oglądałam program o dziewczynie,która również przeliczała wszystko na kalorie,jadła niewielkie ilości,a następnie ostro ćwiczyła,żeby spalić to co zjadła. Była niewiarygodnie chuda i cierpiała na anoreksję. Odczuwała ciągłe wyrzuty sumienia,po wszystkim co zjadła. Walka z anoreksją jest bardzo trudna i długa.
Takie diety, jak Ty stosujesz to krótka droga do wyniszczenia organizmu. To nie jest sposób. Myśl,że powinnaś udać się szybko do psychologa,bo sie wykończysz psychicznie i fizycznie. No i takich zachowań,jak np. wymuszanie wymiotów, nie można lekceważyć. Mi udało się jakos z tego wyjść,bez pomocy psychologa,ale z pomocą przyjaciół. Natomiast martwie się o Ciebie i powtarzam,zgłoś sie czym prędzej do psychologa.
Bardzo serdecznie pozdrawiam i będę trzymac kciuki

---------- Dopisano o 14:26 ---------- Poprzedni post napisano o 14:08 ----------

To znów ja. Słuchaj,jeżeli to Twoja aktualna waga te 54 kg,to uważam,że jest świetna i nie masz już czym sie przejmować.Osiągnęłaś bardzo dobry pułap przy naszym wzroscie i tego już ę tylko trzymaj. Nie odchudzaj się dalej, bo na pewno świetnie wyglądasz,tylko nie przed sama sobą. Najlepiej wklej tu swoje zdjęcie i zobaczysz, co ludzie napiszą. Myślę,że to by Ci dobrze zrobiło tak na początek. Pozytywna opinia zupełnie obcych ludzi. Podniosłoby to Twoja wiare w siebie,co jest pierwszym sukcesem do uwierzenia w siebie i zaakceptowania swojego ciała.
A ponadto to polecam diete niełączenia,osobiście wdrożyłam w życie,ale nie w celu schudnięcia tylko sposobu odżywiania.Jest świetna. Postaraj się zacząć jeść normalnie,ale omijając bomby kaloryczne. Jak jeszcze pozostaniesz przy swoich ćwiczeniach,ale nie w sensie kary, z poczucia winy po zjedzeniu czegoś. Zobaczysz,że waga się utrzyma i odzyskasz spokój ducha.