Związake - kiedy wiadomo, czy walczyć , czy jednak pókść swoją drogą

[kicia34]

Witam serdecznie wszystkich:

Założyłam między innymmi konto z nadzieją,że może znajdę tutaj pomoc i porady bardziej doświadcoznych koleżanek. Mam obecnie najpoważniejszy problem w życiu jak do tej pory.
Mam 27 lat i jestem z czteroletnim związku z partnerem o 10 lat starszym.Mieszkamy razem 3, 5 roku, bardzo szybko zaczęliśmy być razem od poznania.Zaznaczę ,że połączyła nas chemia, od początku wiele rzeczy nas różniło. Z miłości wyjechałam z partnerem z Warszawy przeprowadziliśmy się na prowincję a ostatecznie kupiliśmy dom na wsi, a właściwie na odludziu.Nie zastanowiłam się dobrze, wydawało mi się,że chce wszystkiego tego co on. Klócimy się notorycznie od 1,5 roku.Nie robiliśmy sobie żadnych przerw. Może powinniśmy?
Ja często robie partnerowi wymówki ponieważ ukończyłam bardzo dobre studia i w moim mniemaniu mogłam w Warszqwie się rozwijać, a tutaj mam po prostu jakąś tam pracę, wprawdzie cały czas się dokształcam uczę się kilku nowych języków, ale przez te 3 lata nie zaklimatyzowałam się tutaj.I partner chyba to odczuł,że ja żałuję wyjazdu.Kłócimy się o wszystko o pieniądze, poglądy, sprzątanie nie wiem czy mamy takie same cele życiowe.Wielokrotnie próbowałam poważnie rozmawiać, pisać listy z prośbą czy moglibyśmy coś zmienić. Partner rzadko kiedy ze mną rozmawia, wraca a pracy ( jest managerem w dużej firmie) i siada na 5 godizn przed telwizorem, nigdzie nie wychodzimy nawet w weekendy.Zauważyłam u siebie stany depresyjne. W złości potrafi mi powiedzieć,jak np. zle poukładam naczynia w zmywarce,że nie nadaję się na matkę jego dzieci i on sobie nie wyobraża ze mną zyć. Kilkukrotnie po awanturze wyganiał mnie z domu.Czy my przekroczyliśmy pewną granicę po któej nie ma powrotu do normaqlności.Kocham go, ale chciałabym aby wszystko było normalnie, abym miała się do kogo przytulić. Nie ma też sexu pomiędzy nami i generalnie jest takie wypalenie.Bardoz proszę o doświadczone koleżnaki i kolegów o porady , czy wtaki związke ma szanse na przetrwanie czy będzię to wieczna wspólna mordęga

[zagubiona89r]

Napisane przez kicia34

Witam serdecznie wszystkich:

Założyłam między innymmi konto z nadzieją,że może znajdę tutaj pomoc i porady bardziej doświadcoznych koleżanek. Mam obecnie najpoważniejszy problem w życiu jak do tej pory.
Mam 27 lat i jestem z czteroletnim związku z partnerem o 10 lat starszym.Mieszkamy razem 3, 5 roku, bardzo szybko zaczęliśmy być razem od poznania.Zaznaczę ,że połączyła nas chemia, od początku wiele rzeczy nas różniło. Z miłości wyjechałam z partnerem z Warszawy przeprowadziliśmy się na prowincję a ostatecznie kupiliśmy dom na wsi, a właściwie na odludziu.Nie zastanowiłam się dobrze, wydawało mi się,że chce wszystkiego tego co on. Klócimy się notorycznie od 1,5 roku.Nie robiliśmy sobie żadnych przerw. Może powinniśmy?
Ja często robie partnerowi wymówki ponieważ ukończyłam bardzo dobre studia i w moim mniemaniu mogłam w Warszqwie się rozwijać, a tutaj mam po prostu jakąś tam pracę, wprawdzie cały czas się dokształcam uczę się kilku nowych języków, ale przez te 3 lata nie zaklimatyzowałam się tutaj.I partner chyba to odczuł,że ja żałuję wyjazdu.Kłócimy się o wszystko o pieniądze, poglądy, sprzątanie nie wiem czy mamy takie same cele życiowe.Wielokrotnie próbowałam poważnie rozmawiać, pisać listy z prośbą czy moglibyśmy coś zmienić. Partner rzadko kiedy ze mną rozmawia, wraca a pracy ( jest managerem w dużej firmie) i siada na 5 godizn przed telwizorem, nigdzie nie wychodzimy nawet w weekendy.Zauważyłam u siebie stany depresyjne. W złości potrafi mi powiedzieć,jak np. zle poukładam naczynia w zmywarce,że nie nadaję się na matkę jego dzieci i on sobie nie wyobraża ze mną zyć. Kilkukrotnie po awanturze wyganiał mnie z domu.Czy my przekroczyliśmy pewną granicę po któej nie ma powrotu do normaqlności.Kocham go, ale chciałabym aby wszystko było normalnie, abym miała się do kogo przytulić. Nie ma też sexu pomiędzy nami i generalnie jest takie wypalenie.Bardoz proszę o doświadczone koleżnaki i kolegów o porady , czy wtaki związke ma szanse na przetrwanie czy będzię to wieczna wspólna mordęga

Wydaje mi się, że podstawą waszych obecnych problemów jest fakt, że ważne życiowe decyzję podjęliście w erze totalnej chemii motylków i niezbyt racjonalnego myślenia a kiedy to wszystko przygasło zaczęliście myśleć i pojawiły się problemy.

Na chwilę obecną Ty żałujesz, że się w ogóle przeprowadziłaś, masz stany depresyjne, jesteś nieszczęśliwa, niespełniona i chciałabyś więcej od życia, a on Ci wykrzykuje, że nie nadajesz się na matkę jego dzieci, wygania z domu i raczej niezbyt dąży do poprawy sytuacji (Twoje próby spełzły na niczym).

Moim zdaniem to już jest mordęga, w której nie ma miłości. Nie wiem czy powinniście zerwać, ale na pewno odpocząć od siebie, przemyśleć kilka rzeczy i zastanowić się czy chcecie świadomie (a nie pod wpływem chwili) decydować się na wspólne życie i pracować nad związkiem, czy każde idzie w swoją stronę.

[carmelca]

Gdy w zwiazku zostaje przekroczona pewna granica, tak jak sie to stało u Was, to-moim zdaniem- nie ma już szans na to co było na początku. Jeżeli już ktoś sobie pozwoli na zbyt duzo to będzie pozwalał sobie na coraz więcej. I nie pomoże tu przerwa, bo poprawić się może na jakis czas, ale nie na długo. Później wszystko wraca do "normalności", czyli do kłótni, wyzwisk itd.
Byłam w takiej sytuacji i nie pomagały rozmowy, straszenie odejściem, płacz. Tylko ja się męczyłam, tylko mnie to gryzło, jego chyba nie bo nie widział problemu. W końcu odeszłam bo tak żyć się nie da.
Kicia34, jestes jeszcze młoda, spotkasz faceta który naprawdę na Ciebie zasługuje i który będzie Cię szanował. Tego Ci zyczę. Powodzenia

[Rarita]

Nie znam dokładnie sytuacji więc na pewno nie będę ci doradzać rozstania, nie powinnaś podejmować pochopnych decyzji... ale może spróbowałabyś porozmawiać z partnerem co myślałby o ewentualnej przeprowadzce? Wydaje mi się, że decyzja o zakupie domu na wsi była trochę pochopna i bardziej twoja niż jego, widać że się tam tylko męczysz... Może zmiana pracy lub w ogóle środowiska dobrze by wam zrobiła?

[nicka01]

Napisane przez kicia34

Kilkukrotnie po awanturze wyganiał mnie z domu.Czy my przekroczyliśmy pewną granicę po któej nie ma powrotu do normaqlności.Kocham go, ale chciałabym aby wszystko było normalnie, abym miała się do kogo przytulić. Nie ma też sexu pomiędzy nami i generalnie jest takie wypalenie.Bardoz proszę o doświadczone koleżnaki i kolegów o porady , czy wtaki związke ma szanse na przetrwanie czy będzię to wieczna wspólna mordęga

Amen

[201803290936]

Napisane przez zagubiona89r

Wydaje mi się, że podstawą waszych obecnych problemów jest fakt, że ważne życiowe decyzję podjęliście w erze totalnej chemii motylków i niezbyt racjonalnego myślenia a kiedy to wszystko przygasło zaczęliście myśleć i pojawiły się problemy.

Na chwilę obecną Ty żałujesz, że się w ogóle przeprowadziłaś, masz stany depresyjne, jesteś nieszczęśliwa, niespełniona i chciałabyś więcej od życia, a on Ci wykrzykuje, że nie nadajesz się na matkę jego dzieci, wygania z domu i raczej niezbyt dąży do poprawy sytuacji (Twoje próby spełzły na niczym).

Moim zdaniem to już jest mordęga, w której nie ma miłości. Nie wiem czy powinniście zerwać, ale na pewno odpocząć od siebie, przemyśleć kilka rzeczy i zastanowić się czy chcecie świadomie (a nie pod wpływem chwili) decydować się na wspólne życie i pracować nad związkiem, czy każde idzie w swoją stronę.

Jak wyżej.

[kicia34]

Napisane przez Doris1981

Jak wyżej.

Dziewczyny.Powiedzcie szczerze czy każdy związek kiedy opadną emocje tak wygląda?Czy jednak można być ze sobą wiele lat codziennie razem i się nie znudzić.Nurtuje mnie to pytanie codzinnie. Wiem,że skoro sie zastanawiam to znak,że nic z tego nie będzie poniewż wątpię, ale nawet nie zrobiliśmy sobie nigdy przerwy.Łudzimy sie każdego dnia,że nastepnego bedzie lepiej.Boję się,że to tak do momentu kiedy jedno z nas kogoś nie pozna

[zagubiona89r]

Napisane przez kicia34

Dziewczyny.Powiedzcie szczerze czy każdy związek kiedy opadną emocje tak wygląda?Czy jednak można być ze sobą wiele lat codziennie razem i się nie znudzić.Nurtuje mnie to pytanie codzinnie. Wiem,że skoro sie zastanawiam to znak,że nic z tego nie będzie poniewż wątpię, ale nawet nie zrobiliśmy sobie nigdy przerwy.Łudzimy sie każdego dnia,że nastepnego bedzie lepiej.Boję się,że to tak do momentu kiedy jedno z nas kogoś nie pozna

Tylko, że nuda i rutyna to u was najmniejsze problemy są.

Co zrobić? Odpocznijcie od siebie i przemyślcie oboje czy chcecie razem być i zawalczyć o ten związek. Jeśli tak znów zamieszkajcie razem. Jeśli nie to każde w swoją drogę. Bo to nie jest teraz nuda i rutyna, tylko mordęga właśnie.

[201803290936]

Napisane przez kicia34

Dziewczyny.Powiedzcie szczerze czy każdy związek kiedy opadną emocje tak wygląda?Czy jednak można być ze sobą wiele lat codziennie razem i się nie znudzić.Nurtuje mnie to pytanie codzinnie. Wiem,że skoro sie zastanawiam to znak,że nic z tego nie będzie poniewż wątpię, ale nawet nie zrobiliśmy sobie nigdy przerwy.Łudzimy sie każdego dnia,że nastepnego bedzie lepiej.Boję się,że to tak do momentu kiedy jedno z nas kogoś nie pozna

Ja mam w lutym 6. rocznicę bycia z moim TŻ, mieszkamy razem 4,5 roku, jesteśmy kilka miesięcy po ślubie i jest super. Owszem, kłócimy się, czasami bardzo, ale mimo wszystko szanujemy, chcemy być ze sobą, przyjaźnimy się, lubimy, nie tylko kochamy, a w dodatku jest chemia, super seks, wspólne plany, cele. Bardzo dbamy o nasz związek - obustronnie, okazujemy sobie czułość, zainteresowanie, nie zaniedbujemy tego. Ale mamy też swoje życia: zainteresowania, znajomych - mamy czas tylko dla siebie, szansę, aby od siebie odpocząć, potęsknić.

[delightful_girl]

Jako że autorka wątku napisała go, że tak powiem w dwóch egzemplarzach, zamieszczam tu link do dalszej bądź bardziej rozwiniętej dyskusji tego wątku:

https://wizaz.pl/forum/showthread.ph...1#post16781196