Boję się ludzi, jestem wrogo nastawiona do świata.. źle mi z tym:(

[koocham]

Witam

Mam straszny problem ze sobą. Może kilkakrotnie był poruszany podobny temat, ale chciałabym indywidualnie poprosić o radę. Od zawsze byłam mało pewna siebie. Od jakiegoś czasu próbuje z tym walczyć. Udało mi się ustalić podłoże nieśmiałości. Mój ojciec nadużywa alkoholu, co bardzo negatywnie na mnie wpłynęło, poza tym mama mnie nie docenia. Nie umiem w jej oczach nic zrobić, nic mi nie wychodzi-nigdy nie umiałam i nic mi sie nie udaje. Wiele artykułów o tym przeczytałam. I wiem, że to wpłynęło negatywnie na moją osobowość. Zaczęłam z tym walkę. Próbuję uzmysłowić sobie ile mam zalet. W domu to mi dobrze wychodzi, lecz właśnie...problem zaczyna się, gdy wychodzę do ludzi. Ostatnio zaczęłam oceniać ludzi...zbyt pochopnie oceniać. Jestem wrogo nastawiona nie do życia, tylko do ludzi. Gubię się w świecie. Dobrze czuje się w swoim ciele-w domu. Podoba mi się to, że jestem inna, ze wyrożnia mnie naturalnosc, opanowanie, to, że nie muszę pić by dobrze się bawić i to, że jestem ambitna, akceptuje swoj wygląd, podobam sie sobie. Kiedy wyjde do ludzi mam wrazenie, że kazdy sie na mnie patrzy. Ze zwraca uwage na to jak wygladam, na kazde moje slowo. Przez to nienaturalnie się zachowuje, jestem spięta..boję się, że ktos mnie wysmieje...jestem cicha i całkowicie skryta...w dodatku jak obserwuje niektore zachowania ludzi, to odrazu mnie od nich odrzuca... Chce się zmienić, bo okropnie sie z tym czuję Proszę, o drobne rady i od tych maksymalnie pewnych siebie i tych mniej.. kazda najmniejsza wskazowka mi się przyda*

[koocham]

nikt nie pomoże?

[czaroownica87]

skąd ja to znam...:|
zajrzyj na http://www.dda.pl/ bo masz ewidentne "nasze" cechy...

Trzeba z tym walczyć - po prostu...małymi kroczkami. Wymądrzać się nie będę bo sama sobie nie radzę z własnym życiem niestety, ale to wiem na pewno.

Gdyby życie mogło być prostsze...ech

[malutka 166]

Witaj...Jestem dokładnie taka sama jak Ty. Poza problemem alkoholowym w rodzinie, to jesteśmy takie same, to samo zachowanie , uczucia, odczucia...

Ja miewam takie napady "negatywności" do ludzi, że jak idę miastem to mam ochotę ludzi powystrzelać. Drażnią mnie, denerwują. W domu jest dobrze, myślę o sobie to samo co Ty. Bo tak się czuję. Tylko nie mogę tego "utrzymać" kiedy wychodzę między ludźmi, nasuwam czapkę z daszkiem na oczy i patrzę pod nogi. Nie lubię poznawać nowych ludzi, bo czuję że mnie od razu oceniają negatywnie (choć racjonalnie nie mają powodu), ale wiem że to też moja wyobraźnia.

Niestety, żeby się tym uporać próbowałam wielu metod, sposobów. W koncu poszłam na terapię. Mija rok, a ja poza tym, że miewam przebłyski odwagi i nei daję się ludziom tłamsić (bo były takie sytuacje), to jednak ten lęk, niepewność nie zniknęły...To bardzo trudne. Wymaga długotrwałej i systematycznej pracy, choć ja tak własnie się staram, to bywa trudno, nieraz poleją się łzy...
Trzymam bardzo mocno kciuki by Tobie się udało..

Gdybyś chciała pogadać, napisz na PW, napewno odpiszę..

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

złożony problem.
ja na twoim mscu poszlabym do psychologa, bo czytac w artykulach a pogadac z kims obiektywnym o ty to dwie rzeczy