Czuje się gorsza...

[xyz089]

Niestety, czuję się gorsza. Jestem w związku z facetem, któremu wszystko się udaje. Skończył bardzo dobre studia, jest wykształcony, ma opłacalny zawód i świetną pracę. Oprócz tego jest bardzo inteligetną osobą. Wiem, jak bardzo ważne jest dla niego bycie z kimś równie zaradnym i inteligetnym. Wszystkie jego poprzednie dziewczyny miały pokończone najlepsze uczelnie i nie odbiegały od niego. Nie odbiegały tak jak ja.
Dotychczas uwazałam się za inteligetną, zaradną osobę. Studiowałam 3 lata( lic) i studia skończylam z wyróżnieniem. Byłam z siebie dumna. Rok temu dostałam się na mgr, ale bardzo cięzko mi szło, wybrałam sobie zbyt ambitny kierunek, nie spokrewniony z licencjatem i.. niestety poległam. Pomimo wszelkich staran po prostu nie przeszlam, nie był to kierunek dla mnie widocznie.
Niestety od tej pory zaczał się mój dylemat. Czuję sie gorsza, od niego, ciągle się porównuje. Wiem jak bardzo mu zależało abym skończyła tamte studia, dała radę, znalazła równie dobrą pracę jak on. Czułam nacisk, przymus. Nie wiem skąd to sie wzieło...
Ogólnie teraz czuje sie osobą bezwartościową. Pracy nie ma, nowe studia będzie cięzko podjąc bo po pierwsze wybór w moim mieście mały, po drugie nie stać mnie na prywatne uczelnie. Wyjazd do innego miasta jest dla mnie troche nieosiągalny, ponieważ nie chce zostawiać jego i wszystkiego co mam.
Wiem, ze on pomimo wszystko stara się mnie wspierać, mówi, że to nie ważne, ze dla niego to sie nie liczy, że przecież jedne studia skończyłam, żebym sie nie zadreczała , że on mnie kocha itd, ale wiem , że w głębi myśli inaczej. Znam go i wiem jak dużo wymaga od siebie i innych. Wiem, ze przyjdzie do niego myśl, że może mógł znaleść kogoś kto jest na równi z nim...
Jest mi ciężko z tą myślą. Chciałabym zmienić podejście, uwierzyć w siebie i w to, ze jego słowa są szczere.

[201605021613]

Kochana, nie jestes gorsza!!!! w koncu Ci sie powiedzie!!!!

On jest z Tobą bo chce! A tym zadręczaniem się możesz tylko doprowadzić się do jakiejś depresji, albo zniszczyć związek.
Takie ustaw9iczne porównywanie się i unoszenie ambicjami może się przyczynić do problemów w związku. Masz faceta i on Cię kocha doceń to co masz, reszta przyjdzie potem

Wielu ludzi zmienia kierunki studiów, czy nie daje rady

Głowa do góry!

[wredniareczka02]

A może jednak jest tak jak mówi. Nie jest ważne to czym się obecnie zajmujesz, tylko to jakim jesteś człowiekiem? Trudno zrozumieć jakie są relacje między wami, jak długo jesteście razem i co powoduje, że tak myślisz...
Teraz szukam pracy, mój TŻ świetnie się realizuje, ma dobrą pracę, ale nie daje mi odczuć, że jestem gorsza... Może po prostu nei czujesz się doceniona

[Dariella]

jesteśmy różni, jeden robi to drugi tamto... niemniej każdy powinien robić to co czuje, że chce robić, a nie porównywać.... lepsze albo gorsze...

Ciesz się, że jemu się udaje! I nie mów, że odbiegasz....wybrał Ciebie, bo na pewno go zafascynowałaś A jeśli dużo wymaga to wie ile jesteś warta i ile możesz zdziałać!

Też miałam taki problem kiedyś, porównywałam się do jego byłych....ale po co? Teraz studiuję to co lubię, zajmuje się tym czym pragnę....pomimo iż wszyscy kpią sobie z mojego kierunku studiów :P

[kennedy]

Napisane przez xyz089

Niestety, czuję się gorsza. Jestem w związku z facetem, któremu wszystko się udaje. Skończył bardzo dobre studia, jest wykształcony, ma opłacalny zawód i świetną pracę. Oprócz tego jest bardzo inteligetną osobą. Wiem, jak bardzo ważne jest dla niego bycie z kimś równie zaradnym i inteligetnym. Wszystkie jego poprzednie dziewczyny miały pokończone najlepsze uczelnie i nie odbiegały od niego. Nie odbiegały tak jak ja.
Dotychczas uwazałam się za inteligetną, zaradną osobę. Studiowałam 3 lata( lic) i studia skończylam z wyróżnieniem. Byłam z siebie dumna. Rok temu dostałam się na mgr, ale bardzo cięzko mi szło, wybrałam sobie zbyt ambitny kierunek, nie spokrewniony z licencjatem i.. niestety poległam. Pomimo wszelkich staran po prostu nie przeszlam, nie był to kierunek dla mnie widocznie.
Niestety od tej pory zaczał się mój dylemat. Czuję sie gorsza, od niego, ciągle się porównuje. Wiem jak bardzo mu zależało abym skończyła tamte studia, dała radę, znalazła równie dobrą pracę jak on. Czułam nacisk, przymus. Nie wiem skąd to sie wzieło...
Ogólnie teraz czuje sie osobą bezwartościową. Pracy nie ma, nowe studia będzie cięzko podjąc bo po pierwsze wybór w moim mieście mały, po drugie nie stać mnie na prywatne uczelnie. Wyjazd do innego miasta jest dla mnie troche nieosiągalny, ponieważ nie chce zostawiać jego i wszystkiego co mam.
Wiem, ze on pomimo wszystko stara się mnie wspierać, mówi, że to nie ważne, ze dla niego to sie nie liczy, że przecież jedne studia skończyłam, żebym sie nie zadreczała , że on mnie kocha itd, ale wiem , że w głębi myśli inaczej. Znam go i wiem jak dużo wymaga od siebie i innych. Wiem, ze przyjdzie do niego myśl, że może mógł znaleść kogoś kto jest na równi z nim...
Jest mi ciężko z tą myślą. Chciałabym zmienić podejście, uwierzyć w siebie i w to, ze jego słowa są szczere.

mi sie wydaje ze problem jest w tobie przede wszystkim. Tobie sie wydaje ze jestes gorsza, ze nie zalugujesz na niego. wazna zebys nie dreczyla ani siebie ani jego...

Jest jeszcze taka mozliwosc ze on mowi ze kocha a jak znajdzie taka dziewczyne ktora mu bardziej odpowiada...ale na to nie masz wplywu prawda? bo jezeli zwiazek upada bo nie masz magistra a on ma to co to za zwiazek....

[prettysimple]

"Całe nasze nieszczęście bierze się z porównywania do innych".

[xyz089]

Tak, na pewno, wiele jest w tym racji co mówicie. Ze problem leży we mnie, że to ja siebie pewnie zawiodłam i wydaje mi się, że każdy patrzy na to tak jak ja, ze zawiodłam każdego. Wymagałam od siebie wiele i sie rozczarowałam własną osoba. Chyba wpadam w jakąś depresje, szukam pracy, pracy nie ma, szukam ciągle jakieś deski ratunku aby jednak tego mgr mieć i poszerzyć możliwości, a jak na złość , albo zamykają kierunek albo nie spełniam wymagań. Owszem moglabym wszystko rzucić, wyjechać do innego miasta i tam studiować, ale wtedy wiem, że związek by się rozpadł na dobre.
Nie mniej jednak, znam swojego Tż, jesteśmy razem ok. 2 lat i wiem co jest dla niego ważne. Jego znajomi, przyjaciele, to zazwyczaj osoby równie wykształcone i zarabiające tak dobrze jak on, na wysokich stanowskich pomimo młodego wieku. Dla niego model rodziny jest taki, że żona musi pracować, zarabiać i tak aby żyć na poziomie. Zawsze mi to powtarzał, że aby do czegoś dojść trzeba we dwoje pracować i dobrze zarabiać. Ciągle opowiada o sukcesach swoich znajomych, o tym kto dostał rewelacyjną prace, jacy są zaradni. Wiem, że jego uspokajanie mnie, mówienie, ze jest wszystko ok, że mgr nie ważny, że praca się znajdzie to jest krótkotrwałe. Że będzie szukał czegoś więcej niż to co ma.

Może faktycznie ogólnie czuję się w tym związku niedoceniona. Ale jakoś wcześniej nie rzucało mi się to tak w oczy jak teraz. Ogólnie byłam szczęśliwa i nie chciałam niczego zmieniać. Teraz też, ciężko z nim walczyć, wmawiać mu co on niby myśli, skoro on mówi co innego.

Chyba jednak najbardziej mnie to wszystko przeszkadza. Miałam wieksze ambicje, większe chęci, wieksze plany niż to z czym stoję.

[201610041047]

Napisane przez xyz089

że on mnie kocha itd, ale wiem , że w głębi myśli inaczej.

na pewno bardzo dobrze go znasz ale mimo wszystko nie siedzisz w jego głowie więc może nie wmawiaj sobie że on coś myśli jeśli sam twierdzi że jest inaczej głowa do góry

[Candy_lips]

To niedobrze, gdy w związku czujesz się niedoceniona. Wiesz, nie rób wszystkiego "pod chłopaka". Bo ja to widzę tak, że Ty robisz wiele tak bardziej po to, by Go nie stracić. Jeżeli nawet nie chcesz mieć magistra, bo możesz nie chcieć, to nie kończ, bo chłopak by chciał. Jeżeli zbyt wiele Was różni, to może niepotrzebnie związałaś się z Nim? To nic złego, że nie podołałaś, każdy ma prawo. A znaleźć pracę możesz, nie czekaj, szukaj pracy, stażu, zdobywaj doświadczenie. Ale przede wszystkim myśl o swoim rozwoju, a nie o tym, by tylko przypodobać się facetowi.

[loottie]

skoro źle się z tym czujesz to zmień to, idź na inne studia mgr i po problemie. Użalanie się nad sobą i niezadowolenie z siebie samo nie zniknie.

Aaa, a wymówki, że za daleko na nowe studia, że za drogo, że nie chcesz go zostawiać....no to sooory. Mogę Ci powiedzieć, że jesteś suuper i pełnowartościowa, ale to nie pomożę. Tylko sama sobie możesz pomóc. Jak bardzo zależy komuś, to pójdzie do pracy jakiejkolwiek, na dwa etaty nawet-jako kelnerka, kasjerka, sprzataczka itd. i zarobi na studia. Twój facet doszedł do tego co ma swoja pracą. Ty też możesz.

[Trinette]

Napisane przez kennedy

mi sie wydaje ze problem jest w tobie przede wszystkim. Tobie sie wydaje ze jestes gorsza, ze nie zalugujesz na niego. wazna zebys nie dreczyla ani siebie ani jego...

Zgadzam się z tym.

Ostatnio zauważyłam, że faceci u kobiet szukają tych cech, których sami nie posiadają. Koleżanki mąż jest strasznie inteligentnym człowiekiem i pod tym względem widać różnicę między nimi. Jednak patrząc na to jak się droczą lub ona go rozśmiesza/przytula, widzi się z jego strony wielką miłość. To samo mam u siebie w związku. Wszystko polega na tym by się uzupełniać Kiedyś też miałam z tego powodu kompleksy, ale TŻ mi uświadomił, że on kocha mnie taką jaką jestem - takiego śmiesznego ludka

[Madzialenka_21]

Ja również uważam, że bardziej czujesz się niedoceniona niż gorsza.
Gdyby chłopak miał z tym jakiś problem to raczej by z Tobą nie był, ale jeśli uważasz inaczej to powiedz mu o tym.

[Red Lipstick]

Mysle, ze troszke przesadzasz. Nie na magistrze konczy sie swiat, wybralas studia nie dla siebie, wiec nie zalamuj sie. Licencjata masz, moze wiec porob jakies kursy, szkolenia? Moze uda Ci sie wskoczyc na jakis staż? Sprobuj sie maksymalnie skupic na tym co mozesz osiagnac i pokazuj swojemu TŻ radość ze swoich malych sukcesow. Jestem przekonana, ze on widzac Twoje zadowolenie rowniez bedzie z ciebie dumny. Pamietaj, zeby sie nie zalamywac, bo nic strasznego sie nie stalo! TZ widzi, ze jestes ambitna.

[Noa_]

myślę, że powinnaś z nim szczerze porozmawiać o swoich uczuciach i obawach, które tu opisałaś. Po prostu przechodzisz taki moment w życiu, że masz pod górkę. Jak najbardziej jesteś osobą wartościową i zapewne inteligentną - akurat to, że wyłożyłaś się na jakimś kierunku studiów nie świadczy w żaden sposób braku inteligencji. Po prostu to nie był kierunek dla Ciebie. Życzę Ci , abyś sobie to wszystko poukładała i odnalazła się w tym. Widać, że jesteś osobą ambitną ( nie jedna osoba olałaby w tym momencie problem) , więc sobie poradzisz

[Chatul]

Napisane przez xyz089

Wszystkie jego poprzednie dziewczyny miały pokończone najlepsze uczelnie i nie odbiegały od niego.

No i? I facet jest z Tobą. Widać, że nie samo wykształcenie jest dla niego najważniejsze.
I słusznie. Bo to nie wykształcenie jest miarą człowieka.

Dotychczas uwazałam się za inteligetną, zaradną osobę. Studiowałam 3 lata( lic) i studia skończylam z wyróżnieniem. Byłam z siebie dumna. Rok temu dostałam się na mgr, ale bardzo cięzko mi szło, wybrałam sobie zbyt ambitny kierunek, nie spokrewniony z licencjatem i.. niestety poległam. Pomimo wszelkich staran po prostu nie przeszlam, nie był to kierunek dla mnie widocznie.

Niestety, tak bywa. Ale przecież na tym świat się nie kończy. Możesz iść robić magistra z innego kierunku Skoro dobrze Ci szło na licencjacie, to może i magistra zrób z tego samego kierunku?
Nikt nie poradziłby sobie na wszystkich kierunkach studiów. Tobie na jednym nie wyszło, więc lepiej poszukać jakiegoś nowego.

Niestety od tej pory zaczał się mój dylemat. Czuję sie gorsza, od niego, ciągle się porównuje. Wiem jak bardzo mu zależało abym skończyła tamte studia, dała radę, znalazła równie dobrą pracę jak on. Czułam nacisk, przymus. Nie wiem skąd to sie wzieło...

On naprawdę wywierał na Ciebie presję? Rozmawiałaś z nim o tym?

Ogólnie teraz czuje sie osobą bezwartościową. Pracy nie ma, nowe studia będzie cięzko podjąc bo po pierwsze wybór w moim mieście mały, po drugie nie stać mnie na prywatne uczelnie.

Może jednak wybierzesz jakiś kierunek, który jest na najbliższej uczelni Spróbować warto

Napisane przez xyz089

Ze problem leży we mnie, że to ja siebie pewnie zawiodłam i wydaje mi się, że każdy patrzy na to tak jak ja, ze zawiodłam każdego. Wymagałam od siebie wiele i sie rozczarowałam własną osoba.

Spróbuj zrozumieć, że nie ma ludzi idealnych. I nikt nie dałby sobie rady na każdym kierunku studiów. Ty wybrałaś taki, który Ci "nie wchodził". Więc wybierz sobie inny.
Ręczę Ci, że większość studentów np. fizyki nie dałoby sobie rady na np. chemii A czy to znaczy, że ci ludzie są mało warci? Niewykształceni? Nie

Dla niego model rodziny jest taki, że żona musi pracować, zarabiać i tak aby żyć na poziomie. Zawsze mi to powtarzał, że aby do czegoś dojść trzeba we dwoje pracować i dobrze zarabiać.

A Tobie w ogóle ten model rodziny pasuje?