Śmierć bliskiej osoby

[careen]

hej dziewczyny... taki mam problem, kilka miesięcy temu umarła bliska mi osoba. bardzo trudno mi sobie z tym poradzić, najgorszy był pierwszy tydzień, gdzie ledwo dawałam radę być z kimś (szkoła mnie przerastała w pewnym momencie), potem zaczęło być lepiej, teraz mam straszne huśtawki nastrojów, raz jest lepiej, raz gorzej, płaczę prawie każdej nocy, wszystko mi przypomina o tej osobie myślałam o psychologu szkolnym, ale nie mam odwagi i jakoś tak mi głupio strasznie...
macie jakieś "domowe" sposoby, żeby sobie z tym poradzić? bardzo proszę o pomoc

[Ostre wasabi]

Napisane przez careen

hej dziewczyny... taki mam problem, kilka miesięcy temu umarła bliska mi osoba. bardzo trudno mi sobie z tym poradzić, najgorszy był pierwszy tydzień, gdzie ledwo dawałam radę być z kimś (szkoła mnie przerastała w pewnym momencie), potem zaczęło być lepiej, teraz mam straszne huśtawki nastrojów, raz jest lepiej, raz gorzej, płaczę prawie każdej nocy, wszystko mi przypomina o tej osobie myślałam o psychologu szkolnym, ale nie mam odwagi i jakoś tak mi głupio strasznie...
macie jakieś "domowe" sposoby, żeby sobie z tym poradzić? bardzo proszę o pomoc

Stan obniżonego nastroju jest podobno normalny po takich sytuacjach życiowych jak pogrzeby czy rozwody. Jednak jeśli przedłuża się ten stan, to nie pomogą żadne domowe sposoby. Trzeba udać się do specjalisty, niekoniecznie szkolnego

[careen]

Ostre Wasabi - dzięki za szybką odpowiedź. Nie bardzo uśmiecha mi się szukanie psychologa poza szkołą, bo nie mam pieniędzy.

[201608251020]

Czy ja mogę prosić moderatora o szybką akcję na tych trollach (a właściwie pewnie jednym trollu)? Dziękuję z góry

Careen do psychologa można iść też na NFZ, choć kolejki są długie... :/

[dance makabre]

Stara, ale życiowa prawda- czas leczy rany. Nie ma żadnych "domowych sposobów", żeby pogodzić się z czyimś odejściem. Jeśli jesteś wierząca, możesz szukać ukojenia w Bogu.
Ale generalnie polecam wizytę u psychologa, ten stan nie powinien się tak ciągnąć...


Jak to się dzieje, że ten troll jest zalogowany na 3 kontach na raz?

[careen]

Napisane przez dance makabre

Jeśli jesteś wierząca, możesz szukać ukojenia w Bogu.

jestem niewierząca, ale sama muszę przyznać, że już z bezsilności kilka razy poszłam do kościoła, pierwszy raz od ponad... pięciu lat (nie licząc pogrzebu i ślubów). nic nie pomogło niestety, tyle tylko, że płakałam tam, a nie w domu

[olinka123]

Ten ktoś umarł nagle czy chorował?

[cochonnetta]

Po pierwsze to

Wiem, co czujesz, bo sama straciłam nie tak dawno (1,5 roku temu) bardzo bliską mi osobę (Tatę) i to nagle, niespodziewanie, z dnia na dzień.. a to jest chyba najgorsze.

Może Cię nie pocieszę, ale myślę, że taka strata boli bardzo długo, zapewne nawet do końca życia. Trzeba nauczyć się z tym żyć, po prostu. Niestety nie jest łatwo, u mnie tak naprawdę dopiero po jakimś czasie włączyła się taka prawdziwa żałoba. Na początku nie wierzyłam w to co się stało, miałam mnóstwo spraw pogrzebowych i innych do załatwienia. Dopiero parę miesięcy później dotarło do mnie, że tak naprawdę już nigdy go nie zobaczę. Brakowało mi go i brakuje.. Mimo, że minęło tyle czasu to często coś mi się przypomni i zaczynam płakać, ale żyje normalnie. Na co dzień jestem szczęśliwa i dzięki temu chyba sama zaczęłam bardziej doceniać życie.

Myślę, że żadnej "domowe" recepty na to nie ma. Każdy odczuwa żałobę na swój sposób. Po stracie bardzo bliskiej osoby ten stan może trwać długo. (kiedyś słyszałam opinię psychologa, że ok. rok - dwa).

Trzymaj się!

[careen]

olinka, chorowała przez mniej więcej 2 lata, raz było dobrze, raz kiepsko, ale wszyscy mówili, że "są jakieś szanse"...

coconcheta, dziękuję bardzo! ja na początku nie bardzo wierzyłam w to, co powiedziała mi mama, potem na pogrzebie nie płakałam wcale, tylko ja musiałam wszystkich pocieszać, za to płakałam jak byłam sama, w łazience albo sypialni... bardzo trudno mi się z tym pogodzić, mam lepsze i gorsze chwile, ale głównie jestem smutno albo przynajmniej przygnębiona dzięki wszystkim za posty.

[dance makabre]

Napisane przez careen

olinka, chorowała przez mniej więcej 2 lata, raz było dobrze, raz kiepsko, ale wszyscy mówili, że "są jakieś szanse"...

coconcheta, dziękuję bardzo! ja na początku nie bardzo wierzyłam w to, co powiedziała mi mama, potem na pogrzebie nie płakałam wcale, tylko ja musiałam wszystkich pocieszać, za to płakałam jak byłam sama, w łazience albo sypialni... bardzo trudno mi się z tym pogodzić, mam lepsze i gorsze chwile, ale głównie jestem smutno albo przynajmniej przygnębiona dzięki wszystkim za posty.

Na początku stycznia zmarła moja ukochana babcia... Taka, z którą spędzało się wszystkie wakacje, opiekowała się gdy byłaś chora, nie widziała świata poza wnukami. Chorowała długo, a ostatnie kilka miesięcy to była dla niej prawdziwa męka. Przerzuty do mózgu, wycie z bólu w nocy mimo morfiny.
Więc gdy to się już stało, gdy odeszła we śnie, pierwsze co zrobiłam, gdy się dowiedziałam, to... popłakałam się z ulgi. Że już nie cierpi, że już się nie boi. I ze smutku- bo to już? Ale jakoś jeszcze nie dochodziło to do mojej świadomości.
Potem prawie półtora tygodnia względnie normalnego życia- byłam przygnębiona, ale bez przesady, chodziłam do szkoły, potrafiłam się cieszyć. Potem pogrzeb, który był koszmarem. Widok trumny rozdzierał mi serce na strzępki, więc wolałam patrzeć gdziekolwiek indziej, oglądałam witraże, własne stopy, byle nie tam. Przysięgłam sobie, że nie będę płakać, więc zagryzałam wargi, do bólu. I jeszcze ksiądz, który wciąż powtarzał, żebyśmy się nie martwili, bo spotkamy zmarłą w zastępach niebieskich- a cała moja najbliższa rodzina jest niewierząca, miałam ochotę wstać i wykrzyczeć mu w twarz, że wcale nie, już nigdy jej nie zobaczymy.
Potem nagle spadł na mnie jakiś... stan. Depresyjny, przypuszczam. Wewnętrzne piekło, nie chcę o tym pisać, nie potrafiłabym nawet opisać, co czułam. Nikomu nie życzę. Poprawiło się po rozmowie z osobą, która cierpi na przewlekłą depresję. Wylanie uczuć, opisanie tego wszystkiego i wrażenie, że ktoś to rozumie.
Od tamtego czasu żyję normalnie- jasne, raz jest dobrze, raz gorzej, ale generalnie o tym nie myślę. Tylko czasami spadnie na mnie jakieś niejasne skojarzenie, jakiś widok albo zapach przypomni mi o czymś, co robiłyśmy razem i wtedy przychodzi myśl, że to już był ostatni raz, że nigdy więcej... I przychodzą łzy.
Teraz to, czego boję się najbardziej, to zapomnieć.

Nie wiem, czy to, co napisałam Ci pomoże, ale... może i ja potrzebowałam to z siebie wyrzucić?

[olinka123]

careen, może się wydać okrutne to, co napiszę, ale spójrz na to z innej strony. Jeżeli ktoś długo (tutaj 2 lata) choruje, to dla niego śmierć jest wybawieniem. Dla jego bliskich straszne, bo nie ma już z nimi ukochanej osoby. Ale ten ktoś już nie cierpi, nie męczy się, nic go nie boli.
Nie jest tak, że ten ktoś was zostawił, opuścił. On dalej jest z wami - we wspomnieniach, opowiadaniach, na zdjęciach.
Prawie 4 lata temu zmarła osoba, której dużo zawdzięczam - zmarła nagle, jednego dnia śmieje się, rozmawia, następnego dnia telefon, że nie żyje. Po pierwszym szoku przez długi czas patrzyłam na jej zdjęcie, robiłam wyrzuty, rozmawiałam. Z tym zdjęciem. Po jakimś czasie pogodziłam się z losem, przestałam gadać do zdjęcia, skupiłam się na tym, jakim ten ktoś był człowiekiem, ile dobrego zrobił, kim dzięki niemu jestem. Był i go nie ma, ale zostawił po sobie ślad w wielu ludziach. I dzięki temu ciągle żyje.
Daj sobie czas, chcesz płakać - płacz. Czas uleczy ranę, blizna zostanie, mniejsza albo większa, ale da się z nią żyć.

[careen]

dziewczyny, nie macie nawet pojęcia, jak mi bardzo pomagacie, dziękuję Wam