Czy to może być schizofrenia?

[xpsychodramax]

Od pewnego czasu wydaje mi się, że wszyscy, dosłownie WSZYSCY mnie nienawidzą, obgadują, a nawet, że chcą mnie zniszczyć. Mam wrażenie, że każdy, kogo mijam się na mnie gapi, wszędzie czuję się jak intruz, że nie powinno mnie tam być, nawet gdy spędzam czas ze znajomymi i pomimo że jest fajnie to chwilami mam wrażenie, że oni woleliby być beze mnie i że tak naprawdę mnie nie potrzebują, pomimo że zapewniają, że tak nie jest. Zrobiłam się bardzo wrażliwa, jedno słowo potrafi sprawić, że wpadam w histerię, zaczynam płakać, tracę kontrolę nad sobą, nie mogę się opanować, wydusić z siebie słowa, a czasami nawet nabrać oddechu, czasami robie się agresywna, ponadto samookaleczam się. Jestem bardzo podejrzliwa, każdego o coś podejrzewam, nawet bezpodstawnie, np.: mój chłopak opowiadał mi kiedyś, że pewna dziewczyna z jego szkoły się do niego uśmiecha, ja od razu odniosłam wrażenie, że on już mnie nie chce, że wolałby inną, gdy poszedł, zaczęłam płakać, przeżywałam to przez jakiś czas, myślałam nawet nad zerwaniem, naprawdę miałam wrażenie, że mnie zdradza, jak nie z tą to z inną. Ponadto często wydaje mi się, że ktoś za mną stoi, że nie jestem sama, choć tak naprawdę nikogo nie ma. Ostatnio jak robiłam kanapkę odniosłam wrażenie, że ktoś za mną stoi, zerwałam się, serce zaczęło mi szybciej bić, zaczęłam płakać i pobiegłam do łóżka. Często mam napady złości lub nie mogę na czymś skupić uwagi, skoncentrować się. Nie lubię wychodzić z domu, bo boję się, że znowu wszyscy będą się na mnie patrzeć. Wczoraj jak wracałam do domu zauważyłam, że spojrzał na mnie pewien mężczyzna, który przechodził obok, zrobiło mi się gorąco na całym ciele, a po chwili zapytał mnie o coś. Zestresowałam się i odpowiedziałam coś głupiego, nie miało to za wiele wspólnego z tym o co mnie zapytał i przyspieszyłam żeby jak najszybciej być w domu. Nie mam zbyt wielu znajomych, można nawet powiedzieć, że boję się ludzi. Co prawda lubię przebywać ze znajomymi, ale boję się, że wolą spędzać czas beze mnie. Najwięcej czasu spędzam w domu, czytając książki itp. Czy powinnam udać się do specjalisty? Rozmawiałam z mamą, ale ona mówi, że przesadzam albo że sobie coś wmawiam. Czasami sobie myślę, że mi to z wiekiem przejdzie (mam 16 lat), ale już sama ze sobą nie mogę wytrzymać.

[Damayanti]

jeżeli uważasz, że coś Ci dolega to idź do psychiatry - nie trzeba skierowania i nawet nie musisz mówić nic mamie.

ale taka rada na przyszłość - nie ma co przetrząsać internetów, w poszukiwaniu objawów, bo zawsze się coś znajdzie - jak nie depresja, to rak, jak nie rak to coś.

[mrsdarkside]

Ja bym tu upatrywała bardziej depresji niż schizofrenii... Do psychologa albo psychiatry.

[xpsychodramax]

chodzi o to, że najpierw zaczęło się to wszystko i w między czasie zaczęłam się interesować tymi chorobami itd :p

[mpt]

Napisane przez xpsychodramax

Od pewnego czasu wydaje mi się, że wszyscy, dosłownie WSZYSCY mnie nienawidzą, obgadują, a nawet, że chcą mnie zniszczyć. Mam wrażenie, że każdy, kogo mijam się na mnie gapi, wszędzie czuję się jak intruz, że nie powinno mnie tam być, nawet gdy spędzam czas ze znajomymi i pomimo że jest fajnie to chwilami mam wrażenie, że oni woleliby być beze mnie i że tak naprawdę mnie nie potrzebują, pomimo że zapewniają, że tak nie jest. Zrobiłam się bardzo wrażliwa, jedno słowo potrafi sprawić, że wpadam w histerię, zaczynam płakać, tracę kontrolę nad sobą, nie mogę się opanować, wydusić z siebie słowa, a czasami nawet nabrać oddechu, czasami robie się agresywna, ponadto samookaleczam się. Jestem bardzo podejrzliwa, każdego o coś podejrzewam, nawet bezpodstawnie, np.: mój chłopak opowiadał mi kiedyś, że pewna dziewczyna z jego szkoły się do niego uśmiecha, ja od razu odniosłam wrażenie, że on już mnie nie chce, że wolałby inną, gdy poszedł, zaczęłam płakać, przeżywałam to przez jakiś czas, myślałam nawet nad zerwaniem, naprawdę miałam wrażenie, że mnie zdradza, jak nie z tą to z inną. Ponadto często wydaje mi się, że ktoś za mną stoi, że nie jestem sama, choć tak naprawdę nikogo nie ma. Ostatnio jak robiłam kanapkę odniosłam wrażenie, że ktoś za mną stoi, zerwałam się, serce zaczęło mi szybciej bić, zaczęłam płakać i pobiegłam do łóżka. Często mam napady złości lub nie mogę na czymś skupić uwagi, skoncentrować się. Nie lubię wychodzić z domu, bo boję się, że znowu wszyscy będą się na mnie patrzeć. Wczoraj jak wracałam do domu zauważyłam, że spojrzał na mnie pewien mężczyzna, który przechodził obok, zrobiło mi się gorąco na całym ciele, a po chwili zapytał mnie o coś. Zestresowałam się i odpowiedziałam coś głupiego, nie miało to za wiele wspólnego z tym o co mnie zapytał i przyspieszyłam żeby jak najszybciej być w domu. Nie mam zbyt wielu znajomych, można nawet powiedzieć, że boję się ludzi. Co prawda lubię przebywać ze znajomymi, ale boję się, że wolą spędzać czas beze mnie. Najwięcej czasu spędzam w domu, czytając książki itp. Czy powinnam udać się do specjalisty? Rozmawiałam z mamą, ale ona mówi, że przesadzam albo że sobie coś wmawiam. Czasami sobie myślę, że mi to z wiekiem przejdzie (mam 16 lat), ale już sama ze sobą nie mogę wytrzymać.

Powinnaś porozmawiać z psychologiem, jestes w takim wieku, że przyda Ci się wsparcie- zwłaszcza jeśli się samookaleczasz. Widać, że poczytałaś, ale spokojnie, nie masz schizofrenii

[KrwawaMary86]

Nie wydaje mi się, że to schizofrenia, ale psychiatrą nie jestem. Widać, że masz problemy i skoro sama sobie z nimi nie radzisz (świadczy o tym samookaleczanie się) to radziłabym wybrać się do psychologa lub psychiatry.

[Patrilla]

zgadzam sie z przedmówcami idź do psychologa ewentualnie psychiatry - za dużo tego trzymaj się powodzenia

[PaniPedagog]

tak czułam po poprzednim wątku, że podejrzewasz u siebie dlatego o tym czytasz.

Z drugiej strony jednak, jeżeli o tym czytałaś to po prostu "wynajdujesz" u siebie objawy pasujące do opisu - w każdym razie jednak, jeżeli coś Cię niepokoi idź do psychologa i opowiedz mu o swoich obawach

[Melanchton]

Zrób sobie test wklęsłej maski.

Bardziej mi się widzi, że to nerwica, jak już coś.

Skąd takie problemy u 16latki? Masz trudną sytuację w domu...?

[malamyszka20]

Chyba nie wiesz jak ciezka choroba jest schizofrenia,z tego co piszesz ciebie nie dotyczy. Spokojnie prawdopodobie głównym winowajca twojego zachowania jest wiek dojrzewania,będziesz musiala uzbroić się w cierpliwość i ptrzetrwac to jakoś,minie po jakimś czasie,myśl mądrze nie daj się ponieść hormonom,dobrze zrobi ci rozmowa z psychologiem,znajdź jakies hobby i skup się na czymś i pamiętaj nigdy się nie poddawaj;-)

[Kalini]

Napisane przez xpsychodramax

Od pewnego czasu wydaje mi się, że wszyscy, dosłownie WSZYSCY mnie nienawidzą, obgadują, a nawet, że chcą mnie zniszczyć. Mam wrażenie, że każdy, kogo mijam się na mnie gapi, wszędzie czuję się jak intruz, że nie powinno mnie tam być, nawet gdy spędzam czas ze znajomymi i pomimo że jest fajnie to chwilami mam wrażenie, że oni woleliby być beze mnie i że tak naprawdę mnie nie potrzebują, pomimo że zapewniają, że tak nie jest. Zrobiłam się bardzo wrażliwa, jedno słowo potrafi sprawić, że wpadam w histerię, zaczynam płakać, tracę kontrolę nad sobą, nie mogę się opanować, wydusić z siebie słowa, a czasami nawet nabrać oddechu, czasami robie się agresywna, ponadto samookaleczam się. Jestem bardzo podejrzliwa, każdego o coś podejrzewam, nawet bezpodstawnie, np.: mój chłopak opowiadał mi kiedyś, że pewna dziewczyna z jego szkoły się do niego uśmiecha, ja od razu odniosłam wrażenie, że on już mnie nie chce, że wolałby inną, gdy poszedł, zaczęłam płakać, przeżywałam to przez jakiś czas, myślałam nawet nad zerwaniem, naprawdę miałam wrażenie, że mnie zdradza, jak nie z tą to z inną. Ponadto często wydaje mi się, że ktoś za mną stoi, że nie jestem sama, choć tak naprawdę nikogo nie ma. Ostatnio jak robiłam kanapkę odniosłam wrażenie, że ktoś za mną stoi, zerwałam się, serce zaczęło mi szybciej bić, zaczęłam płakać i pobiegłam do łóżka. Często mam napady złości lub nie mogę na czymś skupić uwagi, skoncentrować się. Nie lubię wychodzić z domu, bo boję się, że znowu wszyscy będą się na mnie patrzeć. Wczoraj jak wracałam do domu zauważyłam, że spojrzał na mnie pewien mężczyzna, który przechodził obok, zrobiło mi się gorąco na całym ciele, a po chwili zapytał mnie o coś. Zestresowałam się i odpowiedziałam coś głupiego, nie miało to za wiele wspólnego z tym o co mnie zapytał i przyspieszyłam żeby jak najszybciej być w domu. Nie mam zbyt wielu znajomych, można nawet powiedzieć, że boję się ludzi. Co prawda lubię przebywać ze znajomymi, ale boję się, że wolą spędzać czas beze mnie. Najwięcej czasu spędzam w domu, czytając książki itp. Czy powinnam udać się do specjalisty? Rozmawiałam z mamą, ale ona mówi, że przesadzam albo że sobie coś wmawiam. Czasami sobie myślę, że mi to z wiekiem przejdzie (mam 16 lat), ale już sama ze sobą nie mogę wytrzymać.

Schizofrenia raczej nie, raczej jakiś rodzaj nerwicy czy paranoi. Ale to forum nic Ci nie pomoże, jak najszybciej idź do psychiatry. Ale nie idź z gotową diagnozą, bo ona może wpłynąć na diagnozę lekarza, po prostu opisz objawy, a on już sprawdzi czy masz inne charakterystyczne.
I myślę, że w takiej sytuacji psycholog nie pomoże, nie rozumiem dlaczego ludzie traktują go na równi z psychiatrą, tym bardziej, że taki psychoterapeuta nie musi być wcale psychologiem klinicznym, ba nie musi być wcale psychologiem (o czym zapomina uprzedzić) ;/

[Stookrotka]

Gdybyś naprawdę chorowała na schizofrenię to nie myślałabyś "Chyba mam schizofrenie". Chorzy nie akceptują tego, myślą że inni są chorzy i dziwni, nie on. Zresztą zamiast się "samo diagnozować" idź do lekarza. Albo chociaż psycholog na początek.
Może to niska samoocena i nerwica? Idź do specjalisty.

[mary_poppins]

Napisane przez Stookrotka

Gdybyś naprawdę chorowała na schizofrenię to nie myślałabyś "Chyba mam schizofrenie". Chorzy nie akceptują tego, myślą że inni są chorzy i dziwni, nie on. Zresztą zamiast się "samo diagnozować" idź do lekarza. Albo chociaż psycholog na początek.
Może to niska samoocena i nerwica? Idź do specjalisty.

Zgadzam się.

Do psychiatry warto się wybrać, bo problemy masz na pewno, ale z pewnością sama nie zdiagnozujesz sobie ciężkich chorób typu schizofrenia. Ludzie chorzy nie wiedza, że ich zachowanie i ich myśli nie są normalne.

[nosferatku]

Napisane przez xpsychodramax

Od pewnego czasu wydaje mi się, że wszyscy, dosłownie WSZYSCY mnie nienawidzą, obgadują, a nawet, że chcą mnie zniszczyć. Mam wrażenie, że każdy, kogo mijam się na mnie gapi, wszędzie czuję się jak intruz, że nie powinno mnie tam być, nawet gdy spędzam czas ze znajomymi i pomimo że jest fajnie to chwilami mam wrażenie, że oni woleliby być beze mnie i że tak naprawdę mnie nie potrzebują, pomimo że zapewniają, że tak nie jest. Zrobiłam się bardzo wrażliwa, jedno słowo potrafi sprawić, że wpadam w histerię, zaczynam płakać, tracę kontrolę nad sobą, nie mogę się opanować, wydusić z siebie słowa, a czasami nawet nabrać oddechu, czasami robie się agresywna, ponadto samookaleczam się. Jestem bardzo podejrzliwa, każdego o coś podejrzewam, nawet bezpodstawnie, np.: mój chłopak opowiadał mi kiedyś, że pewna dziewczyna z jego szkoły się do niego uśmiecha, ja od razu odniosłam wrażenie, że on już mnie nie chce, że wolałby inną, gdy poszedł, zaczęłam płakać, przeżywałam to przez jakiś czas, myślałam nawet nad zerwaniem, naprawdę miałam wrażenie, że mnie zdradza, jak nie z tą to z inną. Ponadto często wydaje mi się, że ktoś za mną stoi, że nie jestem sama, choć tak naprawdę nikogo nie ma. Ostatnio jak robiłam kanapkę odniosłam wrażenie, że ktoś za mną stoi, zerwałam się, serce zaczęło mi szybciej bić, zaczęłam płakać i pobiegłam do łóżka. Często mam napady złości lub nie mogę na czymś skupić uwagi, skoncentrować się. Nie lubię wychodzić z domu, bo boję się, że znowu wszyscy będą się na mnie patrzeć. Wczoraj jak wracałam do domu zauważyłam, że spojrzał na mnie pewien mężczyzna, który przechodził obok, zrobiło mi się gorąco na całym ciele, a po chwili zapytał mnie o coś. Zestresowałam się i odpowiedziałam coś głupiego, nie miało to za wiele wspólnego z tym o co mnie zapytał i przyspieszyłam żeby jak najszybciej być w domu. Nie mam zbyt wielu znajomych, można nawet powiedzieć, że boję się ludzi. Co prawda lubię przebywać ze znajomymi, ale boję się, że wolą spędzać czas beze mnie. Najwięcej czasu spędzam w domu, czytając książki itp. Czy powinnam udać się do specjalisty? Rozmawiałam z mamą, ale ona mówi, że przesadzam albo że sobie coś wmawiam. Czasami sobie myślę, że mi to z wiekiem przejdzie (mam 16 lat), ale już sama ze sobą nie mogę wytrzymać.

To mogą być różne rzeczy, ale nikt na forum internetowym nie może powiedzieć Ci, co to jest lub nie jest. I nikt nie powinien próbować.

do psychiatry nie musisz mieć skierowania i chyba nie potrzebujesz też zgody rodzica. Oprócz tego masz szkolnego pedagoga, jeżeli to jakaś rozsądna osoba - skontaktuj się z nią, powiedz o swoich obawach.

Przyjmij za zasadę, że jeżeli czujesz, że trzeba Ci pomocy, to szukasz pomocy.

---------- Dopisano o 23:37 ---------- Poprzedni post napisano o 23:36 ----------

Napisane przez Stookrotka

Gdybyś naprawdę chorowała na schizofrenię to nie myślałabyś "Chyba mam schizofrenie". Chorzy nie akceptują tego, myślą że inni są chorzy i dziwni, nie on. Zresztą zamiast się "samo diagnozować" idź do lekarza. Albo chociaż psycholog na początek.
Może to niska samoocena i nerwica? Idź do specjalisty.

Masz schizofrenię, czy jesteś wybitnym psychiatrą?

[Mijanou]

Nie chcę się wymądrzać, ale nie jesteś w stanie zdiagnozować sama siebie na podstawie wiedzy wyszperanej w necie.

Ewidentnie coś jest nie tak. Żadna z nas (chyba) nie jest tu fachowcem, by zdiagnozować tak poważną chorobę, jaką jest schizofrenia. A żaden fachowiec nie zaryzykuje diagnozy przez internet na podstawie tak skąpych danych. Skoro jednak sama czujesz, że coś jednak złego się z Tobą dzieje ( samookaleczanie to nie żarty i nie wolno tego lekceważyć) to jak najszybciej poszukaj psychologa/psychiatry (raczej psychiatry). Nie potrzeba skierowania, nie musisz iść z mamą ani informować jej o tej wizycie.

[Lexie]

Nikt Cię nie zdiagnozuje przez forum, ale widać że masz jakieś problemy ze sobą, więc może warto by się zgłosić do specjalisty.

[mogg]

Napisane przez xpsychodramax

Od pewnego czasu wydaje mi się, że wszyscy, dosłownie WSZYSCY mnie nienawidzą, obgadują, a nawet, że chcą mnie zniszczyć. Mam wrażenie, że każdy, kogo mijam się na mnie gapi, wszędzie czuję się jak intruz, że nie powinno mnie tam być, nawet gdy spędzam czas ze znajomymi i pomimo że jest fajnie to chwilami mam wrażenie, że oni woleliby być beze mnie i że tak naprawdę mnie nie potrzebują, pomimo że zapewniają, że tak nie jest. Zrobiłam się bardzo wrażliwa, jedno słowo potrafi sprawić, że wpadam w histerię, zaczynam płakać, tracę kontrolę nad sobą, nie mogę się opanować, wydusić z siebie słowa, a czasami nawet nabrać oddechu, czasami robie się agresywna, ponadto samookaleczam się. Jestem bardzo podejrzliwa, każdego o coś podejrzewam, nawet bezpodstawnie, np.: mój chłopak opowiadał mi kiedyś, że pewna dziewczyna z jego szkoły się do niego uśmiecha, ja od razu odniosłam wrażenie, że on już mnie nie chce, że wolałby inną, gdy poszedł, zaczęłam płakać, przeżywałam to przez jakiś czas, myślałam nawet nad zerwaniem, naprawdę miałam wrażenie, że mnie zdradza, jak nie z tą to z inną. Ponadto często wydaje mi się, że ktoś za mną stoi, że nie jestem sama, choć tak naprawdę nikogo nie ma. Ostatnio jak robiłam kanapkę odniosłam wrażenie, że ktoś za mną stoi, zerwałam się, serce zaczęło mi szybciej bić, zaczęłam płakać i pobiegłam do łóżka. Często mam napady złości lub nie mogę na czymś skupić uwagi, skoncentrować się. Nie lubię wychodzić z domu, bo boję się, że znowu wszyscy będą się na mnie patrzeć. Wczoraj jak wracałam do domu zauważyłam, że spojrzał na mnie pewien mężczyzna, który przechodził obok, zrobiło mi się gorąco na całym ciele, a po chwili zapytał mnie o coś. Zestresowałam się i odpowiedziałam coś głupiego, nie miało to za wiele wspólnego z tym o co mnie zapytał i przyspieszyłam żeby jak najszybciej być w domu. Nie mam zbyt wielu znajomych, można nawet powiedzieć, że boję się ludzi. Co prawda lubię przebywać ze znajomymi, ale boję się, że wolą spędzać czas beze mnie. Najwięcej czasu spędzam w domu, czytając książki itp. Czy powinnam udać się do specjalisty? Rozmawiałam z mamą, ale ona mówi, że przesadzam albo że sobie coś wmawiam. Czasami sobie myślę, że mi to z wiekiem przejdzie (mam 16 lat), ale już sama ze sobą nie mogę wytrzymać.

Do nie jest schizofrenia to nawet nie są paranoje - znam oba przypadki niestety w rodzinie je mam.
Myślę że może masz lęki jakieś, depresje . Idź do psychologa opowiedz to co nam może nauczy cię jak odpowiednio pracować nad sobą

[mary_poppins]

Ja zbliżone objawy miałam przy fobii społecznej. Mogą być mylone z zaburzeniami paranoidalnymi, chociaż natężenie jest zupełnie inne i w ogóle nie da się tego porównać jeśli chodzi o stan chorego.

[PaniPedagog]

Napisane przez nosferatku

To mogą być różne rzeczy, ale nikt na forum internetowym nie może powiedzieć Ci, co to jest lub nie jest. I nikt nie powinien próbować.

do psychiatry nie musisz mieć skierowania i chyba nie potrzebujesz też zgody rodzica. Oprócz tego masz szkolnego pedagoga, jeżeli to jakaś rozsądna osoba - skontaktuj się z nią, powiedz o swoich obawach.

Przyjmij za zasadę, że jeżeli czujesz, że trzeba Ci pomocy, to szukasz pomocy.

---------- Dopisano o 23:37 ---------- Poprzedni post napisano o 23:36 ----------



Masz schizofrenię, czy jesteś wybitnym psychiatrą?

Ona chyba miała na myśli, że wyznacznikiem akurat schizofreni jest branie za realne tego co się z człowiekiem wtedy dzieje, więc nie odczuwa on, że coś jest nie tak, nie zastanawia się nad tym, tylko przyjmuje, że tak jest. Nie umiem tego lepiej opisać. Więc w przypadku akurat tej dziewczyny zaburzenie może akurat być inne.

Natomiast zgadzam się z Toba w kwestii, że jeżeli coś jest nie tak, warto się skonsultować, o czym pisałam wcześniej