Zespół Aspergera kontra własne potrzeby i plany na przyszłość.

[Yin]

Po powrocie z oddziału psychiatrycznego i licznych przeprowadzonych badaniach stwierdzono u mnie Zespół Aspergera z histrionicznym zaburzeniem osobowości. Mam przepisane antydepresanty i leki uspokajające, które mają mi pomóc w radzeniu sobie z ZA. Terapeutka pochwaliła mnie, ponieważ w związku z ZA poczyniłam spore postępy: wyleczyłam się z obsesyjnych zainteresowań, przestałam zachowywać się w sposób ekscentryczny. W związku z zaburzeniem osobowości będę mieć terapię głównie mającą na celu radzenie sobie z odrzuceniem, jednak najabrdziej dołuje mnie fakt tego ZA.

Czytałam, że ZA można zaleczyć, ale nie wyleczyć. Że można nauczyć się nawiązywać kontakty z innymi, ale i tak choroba będzie dała sobie we znaki, czyli co ? Zawsze miałam głebokie i wielkie pragnienia mieć sporą ilość znajomych, mieć bliskich przyjaciół, faceta....chciałabym kochać i czuć się kochana, obdarzać kogoś uczuciem i brać a tu ? Mam silne kłopoty z odczytem emocji i zachowań innych ludzi - choć już nauczyłam się rozpoznawać rozczarowanie, irytacje, złość, zażenowanie - tak pozytywnych rzeczy nie potrafie. To samo z komunikacją...nie potrafie wyrazić tego co czuję, gdy czuję ciepło wychodzę na zimną i oschłą. To samo w nawiązaniu relacji - tutaj to jest już dno bez dna.

Czy czas sie pogodzić z tym, że raczej multum znajomych (a może nawet i w ogóle), przyjaciół i związku/rodziny mieć nie będę ? Mam konto na forum dla ludzi z ZA i praktycznie wszyscy mimo wieloletnich terapii nadal są samotnikami i przed depresją chronią ich leki i psychotropy. Powoli muszę zmienić swoje plany na przyszłość - może pochłonąć się jakiejś kreatywnej pracy, która nie będzie wymagać znajomości, pracy w grupie, jakiejś pasji która zapomni o samotności ? Nie wiem - teraz o jedyne o czym myśle to czekać na działanie antydepresantów bo muszę zaakceptować swój stan rzeczy.

[eae59dc78e1e9e84c064a10ad74dde2dd7f297a0_6313dc73a6c64]

Za wiele nie pomoge, bo nie mam doswiadczenia w tego typu zaburzeniach, ale ostatnio przeczytalam bardzo ciekawa rzecz, ze oksytocyna, nazywana też "hormonem zaufania" ze względu na rolę w powstawaniu więzi społecznych, może pomóc pacjentom z autyzmem/ZA w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi. Sa prowadzone badania i rózne artykuly online na ten temat. Moze warto sie zaglebic?

[cholernarejestracja]

Weź pod uwagę, że na forum wypowiadają się pewnie głównie ludzie, którzy tych przyjaciół nie mają i chcą na to ponarzekać i się wyżalić. A Ci, którzy mimo ZA w życiu społecznym sobie radzą po prostu tego nie potrzebują. Ja ma przyjaciela z lekkim ZA i on ma duże grono znajomych, jakoś z tym żyje, to nie jest nieosiągalna mrzonka.

A sądząc po innych Twoich tematach chyba się z kimś spotykasz, więc nie może być aż tak źle, nie?

Bierz leki, chodź na terapię i będzie dobrze.

[Lexie]

Napisane przez Yin

Czytałam, że ZA można zaleczyć, ale nie wyleczyć. Że można nauczyć się nawiązywać kontakty z innymi, ale i tak choroba będzie dała sobie we znaki, czyli co ? Zawsze miałam głebokie i wielkie pragnienia mieć sporą ilość znajomych, mieć bliskich przyjaciół, faceta....chciałabym kochać i czuć się kochana, obdarzać kogoś uczuciem i brać a tu ? Mam silne kłopoty z odczytem emocji i zachowań innych ludzi - choć już nauczyłam się rozpoznawać rozczarowanie, irytacje, złość, zażenowanie - tak pozytywnych rzeczy nie potrafie. To samo z komunikacją...nie potrafie wyrazić tego co czuję, gdy czuję ciepło wychodzę na zimną i oschłą. To samo w nawiązaniu relacji - tutaj to jest już dno bez dna.

Tak, jeśli masz ZA, to zawsze będzie Ci trudniej odczytywać i komunikować emocje. Ale nie sądzę, że powinnaś się poddawać na starcie. Powinnaś próbować, uczyć się, ćwiczyć umiejętności społeczne i iść powoli do przodu.

Nie sądzę, by spędzanie czasu na takim forum, gdzie większość ludzi to osoby przygnębione, samotne i pewnie też narzekające, przysłużyło Ci się. W efekcie się tylko zdołujesz. A możliwe, że osoby z ZA, a przy tym spełnione, posiadające rodzinę, przyjaciół - po prostu nie przesiadują na takim forum, bo nie czują potrzeby.

Nie chcę umniejszać problemów związanych z ZA, ale większość ludzi ma jakąś cechę, która utrudnia im jakiś aspekt życia. Jedni są chorobliwie nieśmiali, inni niezdecydowani, inni uciekają przed problemami... Ty masz problem z odczytem i przekazywaniem emocji. Musisz to zaakceptować i starać się nabyć takie umiejętności, by sobie z tym radzić i móc żyć normalnie, choć z trudnościami na tym polu.

[mogg]

Napisane przez Yin

Po powrocie z oddziału psychiatrycznego i licznych przeprowadzonych badaniach stwierdzono u mnie Zespół Aspergera z histrionicznym zaburzeniem osobowości. Mam przepisane antydepresanty i leki uspokajające, które mają mi pomóc w radzeniu sobie z ZA. Terapeutka pochwaliła mnie, ponieważ w związku z ZA poczyniłam spore postępy: wyleczyłam się z obsesyjnych zainteresowań, przestałam zachowywać się w sposób ekscentryczny. W związku z zaburzeniem osobowości będę mieć terapię głównie mającą na celu radzenie sobie z odrzuceniem, jednak najabrdziej dołuje mnie fakt tego ZA.

Czytałam, że ZA można zaleczyć, ale nie wyleczyć. Że można nauczyć się nawiązywać kontakty z innymi, ale i tak choroba będzie dała sobie we znaki, czyli co ? Zawsze miałam głebokie i wielkie pragnienia mieć sporą ilość znajomych, mieć bliskich przyjaciół, faceta....chciałabym kochać i czuć się kochana, obdarzać kogoś uczuciem i brać a tu ? Mam silne kłopoty z odczytem emocji i zachowań innych ludzi - choć już nauczyłam się rozpoznawać rozczarowanie, irytacje, złość, zażenowanie - tak pozytywnych rzeczy nie potrafie. To samo z komunikacją...nie potrafie wyrazić tego co czuję, gdy czuję ciepło wychodzę na zimną i oschłą. To samo w nawiązaniu relacji - tutaj to jest już dno bez dna.

Czy czas sie pogodzić z tym, że raczej multum znajomych (a może nawet i w ogóle), przyjaciół i związku/rodziny mieć nie będę ? Mam konto na forum dla ludzi z ZA i praktycznie wszyscy mimo wieloletnich terapii nadal są samotnikami i przed depresją chronią ich leki i psychotropy. Powoli muszę zmienić swoje plany na przyszłość - może pochłonąć się jakiejś kreatywnej pracy, która nie będzie wymagać znajomości, pracy w grupie, jakiejś pasji która zapomni o samotności ? Nie wiem - teraz o jedyne o czym myśle to czekać na działanie antydepresantów bo muszę zaakceptować swój stan rzeczy.

Pamiętaj zawsze o jednym że często bywa tak że 100- stu osobom się nie uda stworzyć związku stałego mając ZA , ale być może ty będziesz tą 101 której sie powiedzie.
Ja bym teraz skupiła się właśnie na nauczeniu się odczytywać emocje - znalzła lakarza który by docierał do mnie bo przecież z tym bywa różnie.
Nie izoluj się od ludzi całkowicie , rób malutkie kroczki, czasami warto zrobić krok do tyłu aby potem znrobić dwa do przodu .
Może warto być zapisywała te wszystkie odczucia które w sobie nosisz w zeszycie. Nie zakładaj z góry że nie będziesz mieć rodziny, męża bo masz ZA - staraj sie pracować nad sobą, w miarę możliwości żyć normalnie, a nóż znajdzie się ten odpowiedni który wyciągnie rękę i wesprze cie, pokocha , życzę ci dużo siły i wytrwałości.

[201607111042]

Napisane przez cholernarejestracja

Weź pod uwagę, że na forum wypowiadają się pewnie głównie ludzie, którzy tych przyjaciół nie mają i chcą na to ponarzekać i się wyżalić. A Ci, którzy mimo ZA w życiu społecznym sobie radzą po prostu tego nie potrzebują. Ja ma przyjaciela z lekkim ZA i on ma duże grono znajomych, jakoś z tym żyje, to nie jest nieosiągalna mrzonka.

A sądząc po innych Twoich tematach chyba się z kimś spotykasz, więc nie może być aż tak źle, nie?

Bierz leki, chodź na terapię i będzie dobrze.

To samo chciałam napisać.

[MissChievousTess]

Kojarzę Cię z forum i zawsze sprawiałaś wrażenie osoby nieco przewrażliwionej na własnym punkcie, może biorącej czasem za dużo do siebie i nieco pesymistycznie nastawionej do życia, ale nigdy bym nie podejrzewała, że masz ZA.
A znam trochę osób z ZA, niektóre są w udanych związkach. Myślę, że nie jest z Tobą aż tak źle skoro nie zorientowałam się, że możesz mieć taki problem.
Myślę, że dziewczyny mają rację, że na forum będą wylewać gorzkie żale przede wszystkim Ci, którym się w życiu nie powiodło a nie Ci, którzy poradzili sobie z ZA.
Sądzę, że powinnaś dbać o leczenie jeśli go potrzebujesz i nie zakładać z góry najgorszego bo przecież zakładając najgorsze możesz wpaść w pułapkę mechanizmu samospełniającego się proroctwa.
ZA można żyć pełnią życia. Znam takie osoby w udanych związkach mieszkające m.in. w Szwecji. Nie jest to wyrok, nie skazuje z góry na niepowodzenie. W Polskich warunkach pewnie nadal nieco stygmatyzuje, jak przyznanie się do jakichkolwiek problemów ze zdrowiem psychicznym, ale przecież nie musisz mówić każdemu co Ci dolega. Grunt to wiedzieć jak sobie radzić. A tym odczytywaniem emocji to bym się tak nie przejmowała. Moim zdaniem część tego "odczytywania" to mit, dużo skuteczniejsza w kontaktach z ludźmi jest komunikacja werbalna i moim zdaniem nad tym możesz i powinnaś pracować. Jak chcesz mieć znajomych, robisz coś w tym kierunku to pewnie będziesz ich mieć. 99% sukcesu jeśli chodzi o znajomości to możliwość poświęcenia komuś czasu i uwagi. Wcale nie trzeba komuś czytać w myślach by móc się z tą osobą zaprzyjaźnić, więc nie zakładaj, że jesteś z góry na przegranej pozycji. Ja tam odbieram Cię jako sympatyczną osobę i chciałabym mieć taką znajomą jak Ty. Wydaje mi się tylko, że masz jakiś dołek, stany depresyjne i z tym powinnaś coś zrobić. A tak poza tym to nie uważam, żebyś jakoś mocno odbiegała od normy.

[201605161006]

Popieram to co napisała Cholernarejestracja - na takim forum siedzą Ci którym marnie w życiu idzie, a Ci którzy mają ten zespół a wiodą normalne życie nie potrzebują takiego forum, a zwłaszcza nie pod kątem żalenia się tylko co najwyżej praktycznych rad w kwestii leczenia itp.

[elamem]

Miałam kolegę z ZA i choć nie miał wielu przyjaciół to miał dobrych kolegów i właśnie mnie - szczerą przyjaciółkę. Niestety musiałam zakończyć tą znajomość bo TŻ był zazdrosny potwornie, ale z sympatią wspominam tamtą znajomość i uwierz, że osobę z ZA można szczerze polubić nawet z jej innością, na którą z czasem nawet przestaje się zwracać uwagę. Chłopak dodatkowo uczy w wyższej szkole jest więc szychą

[Faxu]

Napisane przez Yin

Czy czas sie pogodzić z tym, że raczej multum znajomych (a może nawet i w ogóle), przyjaciół i związku/rodziny mieć nie będę ? Mam konto na forum dla ludzi z ZA i praktycznie wszyscy mimo wieloletnich terapii nadal są samotnikami i przed depresją chronią ich leki i psychotropy. Powoli muszę zmienić swoje plany na przyszłość - może pochłonąć się jakiejś kreatywnej pracy, która nie będzie wymagać znajomości, pracy w grupie, jakiejś pasji która zapomni o samotności ? Nie wiem - teraz o jedyne o czym myśle to czekać na działanie antydepresantów bo muszę zaakceptować swój stan rzeczy.

Najważniejsze to nie skreślać swoich marzeń tylko dlatego, że masz ZA. Jasne, że to utrudnia kontakty z ludźmi, ale nie uniemożliwia. Bez sensu jest się wycofać i nie walczyć o wymarzoną przyszłość z takiego powodu
Znałam kilka osób z ZA, niektórym udało się zrobić spore postępy - znaleźć przyjaciół i szczęśliwie się zakochać.

Wydaje mi się też, że dobrym wyjściem jest po prostu nie ukrywanie choroby i otwarte mówienie o niej. Bo niestety przy ZA od razu widać, ze coś jest nie tak. Inaczej patrzy się na taką osobę, gdy wiadomo, że jest jaka jest bo po prostu ma ZA.

[201605161006]

Kiedyś w innym wątku pisałaś, że stwierdzono u Ciebie narcyzm. Myślę, że to bardziej ten problem może zniechęcać do Ciebie ludzi, niż ZA.

[201604181004]

Autorko wątku nie chcę być niemiła, ale jak widziałam twoje posty na forum, to zgadzam się z tym co takasobie pisała powyżej. Myślę że ZA akurat nie jest ogromnym problemem, bo wiele osób udzielających się tutaj przyznaje się do tego zespołu, a funkcjonują. Musisz popracować nad sobą i się nie zniechęcać, bo czasami źle reagujesz. To żaden wyrok...

[Puolatar]

A ja tak z innej beczki. Jezeli znasz dobrze angielski, poszukaj w medycznej (dobrze przygotowanej merytorycznie) prasie artykulow o wplywie diety bezglutenowej na pacjentow z ZA.
Osobiscie znam jeden przypadek, w ktorym wylaczenie z diety glutenu, pomoglo pacjentowi niemalze wrocic do normalych relacji ze swiatem
Powodzenia!

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Yin]

Napisane przez Puolatar

A ja tak z innej beczki. Jezeli znasz dobrze angielski, poszukaj w medycznej (dobrze przygotowanej merytorycznie) prasie artykulow o wplywie diety bezglutenowej na pacjentow z ZA.
Osobiscie znam jeden przypadek, w ktorym wylaczenie z diety glutenu, pomoglo pacjentowi niemalze wrocic do normalych relacji ze swiatem
Powodzenia!

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Nie mogę z takiej diety skorzystać bo jestem (z powodu chorób somatycznych) na diecie bez laktozy i białka pochodzenia zwierzęcego także pozbycie się glutenu spowodowało, że jadłabym chyba wodę i rośliny

Co do narcyzmu to w psychiatryku mialam MMPI-2 i on wykluczyl narcyzm ale wskazał histrioniczne zaburzenie osobowosci (choc jest ono podobne do narcyzmu). Tamten psycholog dał diagnoze bez testów.

[201708160922]

Taka dieta nazywa się weganizm

[lilia_pamplemousse]

Napisane przez Yin

Nie mogę z takiej diety skorzystać bo jestem (z powodu chorób somatycznych) na diecie bez laktozy i białka pochodzenia zwierzęcego także pozbycie się glutenu spowodowało, że jadłabym chyba wodę i rośliny

Co do narcyzmu to w psychiatryku mialam MMPI-2 i on wykluczyl narcyzm ale wskazał histrioniczne zaburzenie osobowosci (choc jest ono podobne do narcyzmu). Tamten psycholog dał diagnoze bez testów.

też jestem na diecie bez laktozy, białka pochodzenia zwierzęcego i glutenu. z powodu choroby somatycznej. nie wolno mi też wielu innych produktów.

całkiem smakowicie się odżywiam.

na twoim miejscu bym spróbowała, co prawda nie wiem nic na ten temat, ale coraz więcej mówi się o tym, że dieta bezglutenowa służy, a współcześnie uprawiana pszenica jest niezdrowa.

[Puolatar]

Napisane przez Yin

Nie mogę z takiej diety skorzystać bo jestem (z powodu chorób somatycznych) na diecie bez laktozy i białka pochodzenia zwierzęcego także pozbycie się glutenu spowodowało, że jadłabym chyba wodę i rośliny

Co do narcyzmu to w psychiatryku mialam MMPI-2 i on wykluczyl narcyzm ale wskazał histrioniczne zaburzenie osobowosci (choc jest ono podobne do narcyzmu). Tamten psycholog dał diagnoze bez testów.

Poczytanie kilku sensownych artykulow z pewnoscia Ci nie zaszkodzi.
A moze przekona do sprobowania

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[chwast]

No na pewno nie będziesz osobą z paczką liczącą 15 osób... Ale tak ma tylko określony typ ludzi, a nie, że tylko ludzie z ZA...
Sporo ludzi to ma i jakoś tam sobie żyją, ja np kiedyś znałam taką dziewczynę i naprawdę nie miałabym nic przeciwko żebyśmy się do siebie zbliżyły jeśli chodzi o jakąś głębszą przyjaźń. Ja sama jestem dziwna
Tylko wiesz mimo ZA masz też jakiś tam charakter, osobowość. I może nad tym warto popracowąć?

[b021da5bf142259817d3b5d5900fc01cf3c7c2e4_67241a01ac6ab]

Napisane przez elamem

Miałam kolegę z ZA i choć nie miał wielu przyjaciół to miał dobrych kolegów i właśnie mnie - szczerą przyjaciółkę. Niestety musiałam zakończyć tą znajomość bo TŻ był zazdrosny potwornie, ale z sympatią wspominam tamtą znajomość i uwierz, że osobę z ZA można szczerze polubić nawet z jej innością, na którą z czasem nawet przestaje się zwracać uwagę. Chłopak dodatkowo uczy w wyższej szkole jest więc szychą

Bardzo przykre. Nie powinnaś nazywać siebie jego przyjaciółką, bo "przyjaźń" nie na tym polega.
Przepraszam za off-top, ale bardzo smutne to co napisałaś i to w dodatku bez większych przemyśleń.

[Lexie]

[1=b021da5bf142259817d3b5d 5900fc01cf3c7c2e4_67241a0 1ac6ab;47277904]Bardzo przykre. Nie powinnaś nazywać siebie jego przyjaciółką, bo "przyjaźń" nie na tym polega.
Przepraszam za off-top, ale bardzo smutne to co napisałaś i to w dodatku bez większych przemyśleń. [/QUOTE]

Cóż, to samo pomyślałam. Żadna to przyjaźń.

[kocurzysko]

Ja nie jestem kobietą i mam diagnozę ZA od kilku lat. Nie mam jakiś konkretnych planów na przyszłość, dokładnie nie wiem, co w życiu robić. Wręcz nie mam obycia społecznego, chociaż potrafię np. samemu dojechać na uczelnię (i to od kilku lat). Moja rodzina wydaje mi się nieco patologiczna - rodzice siebie za bardzo nie lubią (dawniej zajścia między nimi mogły wyglądać naprawdę groźnie, bałem się, że tata zabije mamę). Rodzice nierzadko używają wulgaryzmów, krzyczą na dzieci, używają agresji. Tacie nie mówiłem o swojej diagnozie ZA (a to nie jest moja jedyna). Nie miałem też zbyt wielu kontaktów ze specjalistami.