Nie potrafie zajmować sobie wolnego czasu!

[looolitka]

Witam,
Mam problem który odkryłam w zasadzie już bardzo dawno. Nie potrafie organizować sobie wolnego czasu.
Muszę był ciągle czymś zajęta, zostając sama w mieszkaniu dostaje fioła - smutno mi, rozmyślam nad swoim życiem, alalizuje je, depresjonuje się, wkręcam sobie dziwne rzeczy, denerwuje się, planuje nałogowo przyszłość ...
Najchętniej chciałabym by ciągle był ktoś obok mnie. Może to dziwne ale mogłabym pracować po 14 godzin dziennie (byle było to fizycznie do wytrzymania) ale przynajmniej miałabym wypełniony swój czas.

Aktualnie jestem tuż po studiach, zaczynam za kilka tygodni pracę, za kilka dni zamieszkamy też z chłopakiem razem.
Studia - cały czas w akademiku, było bardzo dużo nauki i w pokoju wciąż ktoś był, wolny czas mijał na pogaduchach, pod koniec studiow zaczęłam dodatkowo pracę i właściwie działałam na 2 etaty. Rodzice całe moje życie pracują całymi dniami, więc właściwie ten model życia jest mi najbardziej znany.

Zauważyłam na poważnie problem kilka miesięcy temu (miałam teraz czas staży, egzaminów - miałam tym samym ogromna ilość czasu do nauki a póżniej generalnie oczekiwania na wyniki egzaminów - 2 miesiące).
Nałogowo spotykaŁAM się z znajomymi, chodziłam na spacery, jeździłam na całe tygodnie do rodzicow i załatwiam tuuuuzin formalności związaną z przejściem studia/praca, czytam, sprzątałam. W planach już mam na najbliższy czas kurs angielskiego od przyszłego tyg. Na filmach i książkach często nie mogę się skupic dlatego też nie zajmują one wiele czasu. Generalnie mam wrażenie że przesiaduje w mieszkaniu całymi godzinami i "siedze" na necie.

Nowa prace - będę ją kończyć o 16, mój chłopak będzie wracał pewnie około 19 do mieszkania ... a moja dzisiejsza myśl co ja będę robić przed jego powrotem. ...

Wiem problem z du_py ale ja nie potrafie wyłączyć swojego móżdżku, zastanawiam się nad psychologiem, męczę samą siebie ciągłym rozmyślaniem, analizowaniem podjętych decyzji, gdybaniem co by było gdyby, planowaniem przyszłości ...

Zdecydowałam się na pracę którą wkrótce zaczynam, bardzo długo zastanawiałam się nad inną (z kilku perspektyw lepszą), dziś widząc artykuł o tamtym miejscu pracy ciśnienie aż mi ciśnienei podskoczyło i już żalowalam, że nie wybrałam jej.

Ja naprawdę nie potrafię przestać myśleć o życiu ...

Chłopak twierdzi, że to przez to że mam za dużo wolnego, ale może problem tkwi gdzieś indziej ???

[maacieek]

Możesz sprzątać i bawić się w perfekcyjną panią domu, możesz gotować jakieś mega ambitne potrawy, placki i placuszki dzięki czemu te 3 godziny jakoś miną, albo możesz poszukać jakieś hobby.

[_Aneta]

3 h to mało, a w domu przecież zawsze coś jest do roboty trzeba posprzątać, ugotować, jakieś zakupy zrobić, no nie wiem ja czasem jestem po 13h sama jak mam wolne a tż jest w pracy i rano robie rundke po biedronkach/lidlach/kauflandach, potem coś ogarnę, zrobię obiad... Jakoś czas leci.

[mpt]

To nie czas jest problemem, a Twój sposób myślenia. Nie potrafisz odpoczywać i domykać zadań - rozmyślasz o podjętych decyzjach, bo nie potrafisz powiedzieć: "ok, to już za mną".
Spróbuj nadawać zadaniu fizyczne zakończenie: sprzątasz do 18 i zapisujesz, że skończyłaś. Wybrałaś pracę - zapisujesz to i uznajesz, że ten etap za Tobą. Wracasz z pracy i kończysz tę część dnia.

[Kolor kremowy]

Napisane przez looolitka

Witam,
Mam problem który odkryłam w zasadzie już bardzo dawno. Nie potrafie organizować sobie wolnego czasu.
Muszę był ciągle czymś zajęta, zostając sama w mieszkaniu dostaje fioła - smutno mi, rozmyślam nad swoim życiem, alalizuje je, depresjonuje się, wkręcam sobie dziwne rzeczy, denerwuje się, planuje nałogowo przyszłość ...
Najchętniej chciałabym by ciągle był ktoś obok mnie. Może to dziwne ale mogłabym pracować po 14 godzin dziennie (byle było to fizycznie do wytrzymania) ale przynajmniej miałabym wypełniony swój czas.

Aktualnie jestem tuż po studiach, zaczynam za kilka tygodni pracę, za kilka dni zamieszkamy też z chłopakiem razem.
Studia - cały czas w akademiku, było bardzo dużo nauki i w pokoju wciąż ktoś był, wolny czas mijał na pogaduchach, pod koniec studiow zaczęłam dodatkowo pracę i właściwie działałam na 2 etaty. Rodzice całe moje życie pracują całymi dniami, więc właściwie ten model życia jest mi najbardziej znany.

Zauważyłam na poważnie problem kilka miesięcy temu (miałam teraz czas staży, egzaminów - miałam tym samym ogromna ilość czasu do nauki a póżniej generalnie oczekiwania na wyniki egzaminów - 2 miesiące).
Nałogowo spotykaŁAM się z znajomymi, chodziłam na spacery, jeździłam na całe tygodnie do rodzicow i załatwiam tuuuuzin formalności związaną z przejściem studia/praca, czytam, sprzątałam. W planach już mam na najbliższy czas kurs angielskiego od przyszłego tyg. Na filmach i książkach często nie mogę się skupic dlatego też nie zajmują one wiele czasu. Generalnie mam wrażenie że przesiaduje w mieszkaniu całymi godzinami i "siedze" na necie.

Nowa prace - będę ją kończyć o 16, mój chłopak będzie wracał pewnie około 19 do mieszkania ... a moja dzisiejsza myśl co ja będę robić przed jego powrotem. ...

Wiem problem z du_py ale ja nie potrafie wyłączyć swojego móżdżku, zastanawiam się nad psychologiem, męczę samą siebie ciągłym rozmyślaniem, analizowaniem podjętych decyzji, gdybaniem co by było gdyby, planowaniem przyszłości ...

Zdecydowałam się na pracę którą wkrótce zaczynam, bardzo długo zastanawiałam się nad inną (z kilku perspektyw lepszą), dziś widząc artykuł o tamtym miejscu pracy ciśnienie aż mi ciśnienei podskoczyło i już żalowalam, że nie wybrałam jej.

Ja naprawdę nie potrafię przestać myśleć o życiu ...

Chłopak twierdzi, że to przez to że mam za dużo wolnego, ale może problem tkwi gdzieś indziej ???

Uwazam,ze masz problem,skoro nie potrafisz spędzić czasu sama ze sobą w ciszy i spokoju,tylko od razu masz smutki i nerwy.
Można by tez powiedziec,ze nie umiesz odpoczywać,bo masz wzorzec wiecznie pracujących rodziców i w akademiku ciągle sie cos działo,ale to analizowanie, "depresjonowanie", smutki o czymś świadczą.

[lordMarcy]

Napisane przez looolitka

Muszę był ciągle czymś zajęta, zostając sama w mieszkaniu dostaje fioła - smutno mi, rozmyślam nad swoim życiem, alalizuje je, depresjonuje się, wkręcam sobie dziwne rzeczy, denerwuje się, planuje nałogowo przyszłość ...
Najchętniej chciałabym by ciągle był ktoś obok mnie.

Mam dokładnie tak samo. Sama wpędzam się w zły nastrój, rozmyślam, analizuję,tracę chęci na cokolwiek. Na dodatek mam bardzo dużo wolnego czasu, co pogłębia problem. Mam bliskich, przyjaciół, rodzinę, mogę się z nimi spotykać, wiadomo, że nikt nie będzie siedział ze mną cały dzień, chociaż i tak nie ma dnia żebym gdzieś nie wyszła chociaż na godzinę pogadać z przyjaciółką. Ale kiedy zostaję sama w domu czuję się samotna, bardzo samotna, zaczynam myśleć o wszystkim, dołuję się (mieszkam sama).. Codziennie mam takie chwile, każdego wieczora.
Naprawdę uważacie, że to jest jakiś poważniejszy problem? Czasami wydaję mi się, że nie potrafię żyć, docenić wszystkiego, chociaż bym chciała.

[asia1010]

Mam to samo :-D

Wysłane z mojego C1905 przy użyciu Tapatalka

[kcia161991]

Jeżeli ustawisz sobie chłopaka w centrum Twojego wolnego czasu i będziesz tylko czekała na jego powrót to nie wiem ile ten związek jeszcze potrwa... serio nie masz żadnych pasji?? Sport? bieganie? siłka? Z drugiej strony zazdroszczę Ci takiego problemu, bo ja bym chciała żeby doba trwała 48 h by zdążyć ze wszystkim

[201607040940]

milo też posurfować w necie