Jak być szczęśliwym z samym sobą?

[konwaliowa_eu]

Czy uważacie, że byłybyście w stanie być szczęśliwe żyjąc same bez partnera?

Jak spędzałybyście wtedy dzień? Inaczej niż obecnie?

[pasternak]

Napisane przez konwaliowa_eu

Czy uważacie, że byłybyście w stanie być szczęśliwe żyjąc same bez partnera?

Jak spędzałybyście wtedy dzień? Inaczej niż obecnie?

To bez partnera da się żyć?
Jak kobieta się nie pląta wokół męskich gaci, to znaczy, że żyje sama?

I co ma spędzanie dnia do bycia z kimś? Przecież to chyba oczywiste, że jeśli z kimś jestem to się widujemy, a jeśli jestem sama, to nie. A czy jestem z facetem czy nie jestem to plan dnia jest mniej więcej taki sam, związek to dodatek do życia, a nie integralna, nierozłączna część.

[chunky_kat]

Ja teraz jestem sama i mimo że nic szczególnego nie dzieje się w moim życiu, to dawno nie byłam tak szczęśliwa jak teraz
Mój dzień wygląda podobnie jak za czasów związku minus spotkania z facetem, rozmowy przez telefon, pisanie z nim itp, a plus odkrywanie dawnych uciech, bo mam więcej czasu dla rodziny, na czytanie i ogólnie rzeczy, które zawsze lubiłam robić. Trochę ciężko było się przyzwyczaić do bycia samą, ale fajnie jest

[if_devon]

Tylko długo człowiek tak nie pociągnie. Kiedyś czytałem, że samotność, bardziej wykańcza człowieka niż alkohol.

[exspirans]

Wieczna samotność to raczej prowadzi do autodestrukcji. Szczerze mówiąc to po ponad roku czasu w związku bardzo intensywnie przeżytym nie potrafiłbym tak łatwo zająć się po prostu codziennymi sprawami. Dłuugo by trzeba było czekać na powrót do normalności.
Po pewnym czasie pewnie bym jakoś wpadła rytm, ale w końcu zaczęła by mi doskwierać potrzeba przytulenia się czy coś

[201705230905]

Co to za pytanie w ogóle?

Od kiedy nasze szczęście i nasze życie zależy w pełni od jednej osoby? No sorki, ja wielokrotnie byłam dużo szczęśliwsza samej niż z kimś.

[Leszy]

Ciekawe, że zakładasz AŻ tyle tematów o tej samej tematyce. U jakiegoś specjalisty byłaś?

[martynusia222]

Nie wiem czy można być szczęśliwym, ja nie jestem.

[kcia161991]

Napisane przez konwaliowa_eu

Czy uważacie, że byłybyście w stanie być szczęśliwe żyjąc same bez partnera?

Jak spędzałybyście wtedy dzień? Inaczej niż obecnie?

Byłam szczęśliwa zanim poznałam partnera i jestem szczęśliwa będąc z nim.
Spędzałam dzień tak samo będąc sama, spędzam tak samo będąc z nim tj. nie rezygnuję nagle gwałtownie ze swoich zajęć, pasji, pracy, sportu i przyjaciół.

[poshh]

Współczuję ludziom, którzy żeby być szczęśliwi potrzebują związku. Moim zdaniem to nawet trochę przerażające

[niusiak25]

To zależy od charakteru człowieka. Jedni np.odpoczywają w samotności a inni muszą wyjść między ludzi pogadać. Co człowiek to inna historia...

[telka146]

Ja chyba byłam szczęśliwsza bez partnera (!!!) choć go kocham. Jednak jest przyczyna wielu rozterek (z mojej własnej winy) i dopiero uczę sie jak byc w związku, duzo mysle (za duzo) i analizuje a to bolesny proces. Niepotrzebnie to wszystko robie, ale dopiero sie uczę.
Wtedy tez miałam wiecej czasu dla siebie, na siłownie itd. Inna kwestia, ze za nim go spotkałam miałam mniej obowiązków w pracy i na uniwersytecie, wiec wszystko sie tak jakos zbiegło.
Ale tak, zdecydowanie mozna byc szczęśliwym BEZ partnera.

[verumka]

Ja jestem zdania, że człowiek musi nauczyć się żyć sam ze sobą.

Jasne, że fajnie jest mieć kogoś, spędzać z kimś wieczory, mieć się do kogo odezwać. Samotność na dłuższą metę bywa przerażająca i przytłaczająca, widać to zwłaszcza po starszych ludziach, którzy z różnych powodów zostali sami.

Ale szukanie sobie partnera na siłę, byle kogo, byle był, bo boję się samotności, to jest porażka. Czasem lepiej pobyć samemu, niż dać się omamić jakiemuś toksykowi, który skutecznie zamieni nasze życie w piekło (takich wątków na intymnym jest od groma).

Ja długo byłam sama. Owszem, na początku czułam się z tym źle, bo wszystkie moje koleżanki kogoś już miały, a ja dalej taka "sama jak palec". Kiedy z własnej winy trafiłam na nieodpowiedniego faceta, który dał mi w kość, zrozumiałam że samotność też może być fajna, tylko trzeba zmienić sobie podejście. Nie traktować tej samotności jako czegoś złego, a jako coś co może nas rozwijać.

[Nameria]

Ja umiem żyć bez faceta. Mój często wyjeżdża w delegacje, czasem na dłużej niż 2 tygodnie i ja bardzo lubię ten stan kiedy jestem sama. Nie muszę się na niego oglądać, jak chcę iść gdzieś to idę. Organizuję sobie czas pod siebie i bardzo lubię być sama.
Najważniejsze to mieć jakąś pasję, hobby, spotykać się z ludźmi a nie siedzieć w domu jak kołek.

[dryda]

Umiem żyć sama,
ale wolę żyć z kimś, kogo kocham.
Nie tylko dlatego że jest "łatwiej", bo nie zawsze jest, ale dlatego, że mając siebie mozna więcej i bardziej się chce.

[favianna]

Jest podstawowa różnica pomiędzy słowami sama a samotna. Samotnym można być tez w związku. Można też żyć samemu nie czując się samotnym . Dodatkowo umiejętność życia tylko ze sobą i radzenia sobie samemu to podstawa dorosłości i dopiero od tego punktu można startować do budowania fajnego związku. Po to aby być z kimś dla niego samego, a nie bo ktoś jest mi potrzebny żeby zagluszac leki czy być proteza na różne braki.

[93Strawberry]

Oczywiście, że tak. Mogę żyć z kimś, mogę i sama. Dobrze mi z samą sobą, lubię siebie, nigdy się nie nudzę. Jeśli miałabym wybierać pomiędzy kiepskim związkiem na zasadzie ,,oby ktoś był" a samotnością, to wybieram drugie.

[Ararauna]

Po pierwsze - myślę, że życie człowieka będącego w związku niewiele różni się od życia człowieka, który nie jest w związku. No, może poza takimi drobnymi typowo-związkowymi sprawami, ale życie codziennie ogólnie rzecz biorąc wygląda niemalże identycznie.
Po drugie - mimo że żywot związkowca jest fajny i w ogóle, to wydaje mi się jednak, że najlepiej i tak czuję się tylko we własnym towarzystwie. Ale mówię to biorąc pod uwagę całokształt moich relacji z ludźmi, a nie że źle mi się żyje z moim TŻtem Obecność drugiego człowieka jest, owszem - niezastąpiona, ale jak mam ochotę porobić coś swojego (porysować, poczytać, popisać, pooglądać filmy itd.), to nie lubię jak ktoś mi się wtrąca i zaczepia.
W sumie to bycie z kimś w dużej mierze przypomina posiadanie kota

[doriiska]

Napisane przez dryda

Umiem żyć sama,
ale wolę żyć z kimś, kogo kocham.
Nie tylko dlatego że jest "łatwiej", bo nie zawsze jest, ale dlatego, że mając siebie mozna więcej i bardziej się chce.

Bardzo mądrze napisane, popieram i mam podobne podejście.

[Malinka099]

Żeby być szczęśliwym w związku, to też trzeba być szczęśliwym z samym sobą. Nie rozumiem dlaczego niektóre kobiety uważają, że najważniejszym i jedynym celem życiowym jest wyjście za mąż? Przecież to jest jakaś paranoja! Dziewczyny nawet będąc w związku trzeba mieć zdrowe poczucie własnej odrębności a nie bycie uczepionym gaci faceta (jak to któraś z Was trafnie zauważyła!). Bycie samemu czy w związku nie powinno nas definiować i nie powinno rzutować na nasze szczęście czy jego brak. Nie spłycajmy swojego życia i szczęścia do kwestii "jestem singlem/jestem w związku", bo to głupota świata!

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Napisane przez konwaliowa_eu

Czy uważacie, że byłybyście w stanie być szczęśliwe żyjąc same bez partnera?

Jak spędzałybyście wtedy dzień? Inaczej niż obecnie?

Jezu, ależ to dziwne pytania!

Otóż: jestem przekonana, że kobieta może być szczęśliwa żyjąc sama. Osobiście najszczęśliwasza jestem wtedy, kiedy kocham i jestem kochana.

Jednak aktualnie, dosłownie od paru tygodni nie jestem w związku i - powiem więcej - jestem szczęśliwsza, niż kiedy byłam w związku. Czas spędzam na nauce, pracy, dbaniu o siebie. Najlepsze jest to, że nie muszę spełniać niczyich wymagań: czuję się absolutnie wolna w tym, jakie wybory zawodowe podejmuję, co kupuję, gdzie jadę na weekend. Uwielbiam to, że wreszcie mam czas na to, by napisać pracę mgr, wyjść na rower, pobiegać wieczorem, mam czas na długie, wieczorne kąpiele, rano spokojnie jem sobie śniadanie i nigdzie się nie spieszę. Nie mam już niezapowiedzianych wizyt swojego chłopaka, nie muszę rzucać wszystkiego i kolejny raz odrabiać za niego prace domowe na studiach, kupować mu lekarstwa i zawozić o drugiej w nocy, nie muszę być na każdym ważnym dla niego wydarzeniu sportowym...

Pierwszy raz od dwóch lat mam KAŻDY wieczór dla siebie i KAŻDY weekend dla siebie, mogę dbać i starać się TYLKO o siebie i to jest cudowne!!!

Z tym, że wierzę, że jeszcze kiedyś pokocham i będę kochana. Na razie jednak nie wyobrażam sobie bycia z kimś innym.

---------- Dopisano o 14:59 ---------- Poprzedni post napisano o 14:46 ----------

Napisane przez favianna

Jest podstawowa różnica pomiędzy słowami sama a samotna. Samotnym można być tez w związku. Można też żyć samemu nie czując się samotnym . Dodatkowo umiejętność życia tylko ze sobą i radzenia sobie samemu to podstawa dorosłości i dopiero od tego punktu można startować do budowania fajnego związku. Po to aby być z kimś dla niego samego, a nie bo ktoś jest mi potrzebny żeby zagluszac leki czy być proteza na różne braki.

To bardzo mądre słowa!

Właśnie tu jest clue sprawy: ja podczas swojego ostatniego związku byłam... samotna.
I gdzieś pod koniec trwania tej relacji zrozumiałam, że tak naprawdę...
(to dla mnie strasznie trudne wyznanie)
...że tak naprawdę to ja chyba nie poradziłabym sobie sama, w doroslości. Nie poradziłabym sobie finansowo, nie mialabym osób, na których mogłabym się oprzeć. Nie miałabym co ze sobą zrobić, dokąd pójść.

Tak, chłopak był dla mnie czymś w rodzaju odciągacza uwagi od moich relanych, życiowych problemów. Byłam z nim i dbałam o niego, bo chciałam uciec przed myśleniem o własnych problemach i przed odpowiedzialnością za moje własne życie.

Jakoś tak przyznałam się sama przed sobą, że gdybym miała pracę (a wtedy właśnie ją straciłam), gdybym miała głebsze przyjaźnie (a wtedy odizolowałam się od znajomych), gdybym się nie zaniedbała (a wtedy nie byłam w najlepszej formie)... to bym odeszła.

I postanowiłam nie czekać na nic, odeszłam i teraz najpierw chcę odzyskać niezależność, dopiero potem myśleć o jakimkolwiek związku. Do tej pory zawsze robiłam na odwrót. I myślę, że to był mój poważny błąd.

To banalne, co piszę, ale wierzę, że może komuś kiedyś pomoże.

[Kreciola]

Ja jestem w takiej sytuacji, że nie wiem jak się z kimś żyje. Nigdy nikogo nie miałam.
Czuję się samotna i nie potrafię sobie zorganizować czasu samej ze sobą. Czy można być szczęśliwą będąc samą? Chyba trzeba się najpierw dowiedzieć czy umie się być z kimś i jak to jest, żeby wiedzieć czy da radę być szczęśliwą w pojedynkę.

[Emilcia96]

Napisane przez Kreciola

Ja jestem w takiej sytuacji, że nie wiem jak się z kimś żyje. Nigdy nikogo nie miałam.
Czuję się samotna i nie potrafię sobie zorganizować czasu samej ze sobą. Czy można być szczęśliwą będąc samą? Chyba trzeba się najpierw dowiedzieć czy umie się być z kimś i jak to jest, żeby wiedzieć czy da radę być szczęśliwą w pojedynkę.

Lepiej żyć teraz samej niż byś miała żyć samej po rozstaniu ;D
Ktoś kiesyś na tym forum napisał, żeby się nie przejmować, bo jak będzemy smutasami to żaden facet nie zwróci na nas uwagi wiesz ja po rozstaniu też długo nie mogłam sobie znaleźć miejsca, zaczęłam uczyć się do matury, potem mój były się odezwał i przynajmniej on wypełnia mi czas. Co prawda boję się wakacji, ale wiem, ze po nich zacznę swojego rodzaju nowe życie, będzie mi łatwiej wypełnicz czas, bo będę mieszkać z jakimiś dziewczynami z którymi zawsze będę mogła pogadać, może zaprzyjaźnić Napisałąm Ci na PW

[blackdrees]

na pewno jest to możliwe, żeby być szczęśliwym z samym sobą. czasem tylko trzeba zmienić nasze nastawienie. Mnie w zmianie myślenia bardzo pomogła książka Drzwi do szczęścia Evansa. Jeśli macie trudne momenty, chwile zawahania to warto sięgnąć po tę książkę.

[moniaszelki]

Tylko ze jest roznica miedzy samotnym spedzaniem czasu na hobby kiedy tz jest w delegacji, nie ma go, a co innego gdy caly czas jest sie samym. Jesli tz wyjechal, masz swiadomosc ze kocha, ze wroci, ze po prostu jest. A bedac samemu tego nie ma.

[Aysell]

Napisane przez konwaliowa_eu

Czy uważacie, że byłybyście w stanie być szczęśliwe żyjąc same bez partnera?Jak spędzałybyście wtedy dzień? Inaczej niż obecnie?

Miałam partnera, od dłuższego czasu już nie mam, a zatem mogę porównać. Jestem bardzo, bardzo szczęśliwa i najlepiej czuję się właśnie teraz. Nie zamierzam w najbliższej przyszłości z nikim się wiązać, bo nie widzę takiej potrzeby. Dzień spędzam zwyczajnie, robię co lubię i nigdy się nie nudzę.

Napisane przez poshh

Współczuję ludziom, którzy żeby być szczęśliwi potrzebują związku. Moim zdaniem to nawet trochę przerażające

Ja również, bardzo współczuję. Według mnie podstawą bycia szczęśliwym z kimś jest umiejętność bycia szczęśliwym samemu ze sobą, a tego tym ludziom chyba niestety brakuje.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez Kreciola

Ja jestem w takiej sytuacji, że nie wiem jak się z kimś żyje. Nigdy nikogo nie miałam.
Czuję się samotna i nie potrafię sobie zorganizować czasu samej ze sobą. Czy można być szczęśliwą będąc samą? Chyba trzeba się najpierw dowiedzieć czy umie się być z kimś i jak to jest, żeby wiedzieć czy da radę być szczęśliwą w pojedynkę.

Też nikogo nie miałam, na dodatek jestem w takim wieku, że Wizaż zasądził, że jak się nie miało faceta do tej pory, to NA PEWNO coś ze mną nie tak To takie pocieszenie, bo założę się, że jesteś młodsza.

Powiem Ci, że ja zostałam zmuszona przez życie, żeby nauczyć się żyć samej i być sama ze sobą szczęśliwa. W młodzieńczych latach byłam zakompleksiona, moje poczucie własnej wartości leżało i kwiczało, często płakałam z żalu nad moim życiem, nikt mnie nie kocha bla bla bla. Ale może to i dobrze, że miałam kopa do pracy nad sobą, nikt mnie nie uratował z mojej czarnej dziury, sama doszłam do stanu, w którym mam wewnętrzną harmonię.

Jak być szczęśliwym? Być dobrym dla siebie, być swoim najlepszym przyjacielem, wierzyć w siebie, rozwijać się, pielęgn0wać kontakty z ludźmi (nie trzeba być w związku, żeby doświadczyć miłości innych ludzi, nie stawiajmy miłości partnerskiej na piedestale), mieć kontakt z naturą i z własnym ciałem. Nie wiem jak to wytłumaczyć. Być tu i teraz i na tym się skupić, nie zamartwiać się.

[telka146]

Pisałam tu na poczatku maja, kiedy jeszcze byłam w związku. Pisałam ze chyba byłam szczęśliwsza sama. 3 tyg pozniej facet mnie zostawił.
Dzisiaj z perspektywy czasu widze, ze mój zwiazek nie byl szczęśliwy, a ja nie miałam jaj zeby go przerwać.
Trwa mój proces gojenia ran, próbuje jakos sie odnaleźć. Chce byc szczesliwa z sama
sobą, poszukać dla siebie ważnych rzeczy, tego co sprawia mi przyjemność. Mysle, ze to bedzie długi proces, ale juz sie na niego cieszę. Bo poznam najważniejsza dla siebie osobę- mnie!ImageUploadedByWizaz Forum1433719027.741777.jpg

[tardisgirl60]

Człowiek to zwierzę stadne, niestety tak jest. Ja ogólnie jestem samotniczka, będąc sama ze sobą regeneruje baterie by potem lepiej czuć się w stadzie. Dlatego potrzebuje tej samotności ale nie oznacza to że chce być singielka. Lubię bliskość, tęsknotę, każdy czasem musi się wygadac, przytulic. Przez jakiś czas byłam sama i bardzo dobrze sobie z tym radzę ale w końcu poczułam ze czegoś mi brakuje i powoli dążę do tego by być w związku.
Oczywiście są też przypadki skrajne. U mnie to nic na siłę, bo byłam już w takim związku ze byłam mega nieszczęśliwa. Szkoda życia. Wole być sama niż uzależniac swoje szczęście od posiadania TŻa. To jest chore, a mam takie koleżanki które są w związkach bo tak trzeba i juz, a jak facet je zostawi to się rozpadna, albo zostaną z kimś kto traktuje je jak gowno, za przypomnieniem.

[blackdrees]

Ja jestem sama już dość długo i wiem, że można być szczęśliwym samemu. Ale też czasem mam chwile zawahania, teraz idzie nowy rok i jestem pełna optymizmu do tego, że się dużo może zmienić. Bardzo pozytywnie do zmian nastawiła mnie też książka Katarzyny Michalak sekretnik, dzięki niej uwierzyłam, że marzenia się spełniają.