Czy on sie moze zmienić?

[Dusia27]

Cześć dziewczyny, chciałabym Was prosić o opinie - szczerą, nawet do bólu. Jestem bliska rozstania się z mężem, nie jestem pewna, choc tak na prawde decyzje juz podjęłam, tylko odciągam ja w czasie. Postanowiłam zarejestrować sie na forum i zobaczyć co osoby nie związane ze mna na codzien mi powiedzą.



Jestesmy 7 lat po ślubie, on nie pije i nie bije... Ale obraza, krzyczy, grozi, a czasem potrafi nawet złapać mnie za szyje lub wymachiwać zaciśnięta pięścią



Jego nerwy sa zawsze moja wina, słowa ze go "wkur***am" są normą w naszym związku, jak rownież nazywanie mnie debilem, idiotka i mnóstwem innych niecenzuralnych słów. On generalnie bardzo szybko sie denerwuje (nie tylko ma mnie ale tez na ludzi w sklepach, na drodze itp) ale tez szybko mu przechodzi i uważa ze skoro on ma dobry nastrój to ja tez powinnam byc zadowolona. Próba powiedzenia mu, ze jest mi wciaz przykro grozi tym, ze znowu bedzie w złym nastroju. Kiedy mówi "przepraszam" to mam wrażenie , ze to i tak dla niego nic nie znaczy, szczególnie ze przeprasza od 7 lat i jest tylko gorzej. On mówi, ze kiedy w złości mnie obraza to tak na prawdę nie myśli, jednak wciąż to robi, choć wie jak to mnie rani. Kompletnie nie obchodzą go moje łzy, uważa ze robie to by wymusić na nim współczucie... Kiedy mowie, ze płacze bo jestem nieszczęśliwa to kpiąco się śmieje i mówi, ze "pier***e"



Kolejny problem to praca. Ja ma stała, nieźle płatną pracę (dlatego wiem, ze poradzę sobie sama z synkiem nawet bez jego alimentów). On za to przynosi pieniądze do domu, ale pochodzą one z lewych fuch. Czasem go nachodzi by poszukać normalnej pracy, ale jakoś nigdy jej nie znajduje. A ja trochę oddycham z ulga, bo wiem ze wtedy to juz zupełnie zatrulby mi życie - codziennie musiałabym wysłuchiwać jakimi wszyscy są idiotami, jaki on jest bardzo zmęczony, jak cieżko pracuje za marne grosze... Generalnie miałby cały czas zły humor, a ja jestem zawsze pierwsza osoba na której się wyzywa. Tylko co z jego emerytura? Czy na starość beda miała go utrzymywać?



Mogłabym książkę napisać jak za pomocą złego i dobrego nastroju zmusza mnie zeby było tak jak on chce, ale nie chce Was zanudzać



Dnie spędza oglądając mecze i grając w gry. Nie można z nim pogadać, bo on sprowadza wszystkie głębsze rozmowy do wyliczania kto ile razy umył naczynia. Nie można tez zupełnie zwrócić ku uwaga O NIC bo od razu traktuje to jak atak na jego osobę.



Generalnie jest najmądrzejszy, wszystko wie i robi lepiej niż ja, nawet gotuje lepiej (tylko ze to ja gotuje na codzień), wydaje mi się ze ona nawet uważa ze jest atrakcyjniejszy niż ja. Boli mnie, ze nigdy nie słyszę od niego komplementów, za to widzę jaki zachwycony patrzy w lustro.



Z drugiej strony jest dobrym ojcem, troche pomaga mi w domu, jak ma dobry nastrój to wszystko jest wtedy OK, żyjemy jak normalna rodzina, nazywa mnie "zoneczka", mowi ze mnie kocha, jest radosny, wyluzowany - zupełnie inna osoba.



Tylko ze ja nie chce spędzić mojego życia czekając na jego dobry humor, a w międzyczasie być obrażana, płakać po katach i zastanawiać się dlaczego nie mogę mieć normalnego męża i spokojnego związku



On twierdzi ze marzy mi się rycerz na białym koniu, ze mam wygórowane oczekiwania, ze wymyślam problemy, bo to normalne ze facet traci panowanie nad językiem, a skoro on tak nie myśli to wszystko jest OK...



Napiszcie co myślicie, czy on die jeszcze moze zmienić?

[zivah]

Nie. Nie zmieni się.

Kurde, ale syn słyszy ojca, widzi jego zachowanie. Po co małemu niszczyć dzieciństwo?
Nie pije, nie bije - no spoko ale znęca się psychicznie. Pakuj się i uciekaj zanim zrobi Ci krzywdę.

Wysłane z mojego HM 1S przy użyciu Tapatalka

[letitiah]

Napisane przez Dusia27

Cześć dziewczyny, chciałabym Was prosić o opinie - szczerą, nawet do bólu. Jestem bliska rozstania się z mężem, nie jestem pewna, choc tak na prawde decyzje juz podjęłam, tylko odciągam ja w czasie. Postanowiłam zarejestrować sie na forum i zobaczyć co osoby nie związane ze mna na codzien mi powiedzą.



Jestesmy 7 lat po ślubie, on nie pije i nie bije... Ale obraza, krzyczy, grozi, a czasem potrafi nawet złapać mnie za szyje lub wymachiwać zaciśnięta pięścią



Jego nerwy sa zawsze moja wina, słowa ze go "wkur***am" są normą w naszym związku, jak rownież nazywanie mnie debilem, idiotka i mnóstwem innych niecenzuralnych słów. On generalnie bardzo szybko sie denerwuje (nie tylko ma mnie ale tez na ludzi w sklepach, na drodze itp) ale tez szybko mu przechodzi i uważa ze skoro on ma dobry nastrój to ja tez powinnam byc zadowolona. Próba powiedzenia mu, ze jest mi wciaz przykro grozi tym, ze znowu bedzie w złym nastroju. Kiedy mówi "przepraszam" to mam wrażenie , ze to i tak dla niego nic nie znaczy, szczególnie ze przeprasza od 7 lat i jest tylko gorzej. On mówi, ze kiedy w złości mnie obraza to tak na prawdę nie myśli, jednak wciąż to robi, choć wie jak to mnie rani. Kompletnie nie obchodzą go moje łzy, uważa ze robie to by wymusić na nim współczucie... Kiedy mowie, ze płacze bo jestem nieszczęśliwa to kpiąco się śmieje i mówi, ze "pier***e"



Kolejny problem to praca. Ja ma stała, nieźle płatną pracę (dlatego wiem, ze poradzę sobie sama z synkiem nawet bez jego alimentów). On za to przynosi pieniądze do domu, ale pochodzą one z lewych fuch. Czasem go nachodzi by poszukać normalnej pracy, ale jakoś nigdy jej nie znajduje. A ja trochę oddycham z ulga, bo wiem ze wtedy to juz zupełnie zatrulby mi życie - codziennie musiałabym wysłuchiwać jakimi wszyscy są idiotami, jaki on jest bardzo zmęczony, jak cieżko pracuje za marne grosze... Generalnie miałby cały czas zły humor, a ja jestem zawsze pierwsza osoba na której się wyzywa. Tylko co z jego emerytura? Czy na starość beda miała go utrzymywać?



Mogłabym książkę napisać jak za pomocą złego i dobrego nastroju zmusza mnie zeby było tak jak on chce, ale nie chce Was zanudzać



Dnie spędza oglądając mecze i grając w gry. Nie można z nim pogadać, bo on sprowadza wszystkie głębsze rozmowy do wyliczania kto ile razy umył naczynia. Nie można tez zupełnie zwrócić ku uwaga O NIC bo od razu traktuje to jak atak na jego osobę.



Generalnie jest najmądrzejszy, wszystko wie i robi lepiej niż ja, nawet gotuje lepiej (tylko ze to ja gotuje na codzień), wydaje mi się ze ona nawet uważa ze jest atrakcyjniejszy niż ja. Boli mnie, ze nigdy nie słyszę od niego komplementów, za to widzę jaki zachwycony patrzy w lustro.



Z drugiej strony jest dobrym ojcem, troche pomaga mi w domu, jak ma dobry nastrój to wszystko jest wtedy OK, żyjemy jak normalna rodzina, nazywa mnie "zoneczka", mowi ze mnie kocha, jest radosny, wyluzowany - zupełnie inna osoba.



Tylko ze ja nie chce spędzić mojego życia czekając na jego dobry humor, a w międzyczasie być obrażana, płakać po katach i zastanawiać się dlaczego nie mogę mieć normalnego męża i spokojnego związku



On twierdzi ze marzy mi się rycerz na białym koniu, ze mam wygórowane oczekiwania, ze wymyślam problemy, bo to normalne ze facet traci panowanie nad językiem, a skoro on tak nie myśli to wszystko jest OK...



Napiszcie co myślicie, czy on die jeszcze moze zmienić?

Przemoc w rodzinie nie jest tylko wtedy, kiedy mąż uderzy żonę patelnią. Łapanie za szyję, a nawet psychiczne znęcanie się, to też przemoc.

Nie zmieni się. Odejdź. Sama to rozważałaś, więc po prostu to zrób. Nie ma się co oszukiwać.

[201607040950]

Napisane przez Dusia27

Jestesmy 7 lat po ślubie, on nie pije i nie bije... Ale obraza, krzyczy, grozi, a czasem potrafi nawet złapać mnie za szyje lub wymachiwać zaciśnięta pięścią

Och zmieni się na pewno.
To się zmieni.

[Dusia27]

Czytam Wasze komentarze i myśle sobie jaka jestem żałosna. Dokładnie wiem co powinnam zrobic, wiem ze wszyscy macie racje, a jednak boje sie tej burzy ktora nadejdzie kiedy bede sie wyprowadzała.



Moja mama długo namawiała mnie by próbować, starać sie to naprawiać, tłumaczyć ale teraz nawet ona mowi, ze nie moze juz dłużej patrzeć jak cierpię i jestem emocjonalnie szarpana



Powiedziała, ze jezeli z nim zostanę to za 10 lat bede zastraszona i przedwcześnie postarzała z nerwów



To na prawde do mnie trafiło, ale chciałam jeszcze usłyszeć opinie obcych - cos w styku złapania za ramiona i potrząśnięcia



Przejrzałam forum i widze, ze w trakcie rozwodów mozna dostać tutaj duzo wsparcia - ciesze sie z tego bo na pewno bede go potrzebowała, fajnie ze jest miejsce gdzie mozna napisac i pogadac z osobami ktore przeszły przez to samo. Dziekuje

[201604220918]

Współczuję, sama przechodziłam przez coś podobnego ze strony bliskiej osoby. Też próbowałam tę osobę usprawiedliwiać, ale przejrzałam na oczy.
Tacy ludzie się nie zmieniają, chyba, że na gorsze.
Dasz sobie radę 😉 Najważniejsze, że dostrzegasz problem i chcesz się uwolnić, no i masz wsparcie mamy.
Będzie dobrze, trzymam kciuki 😃

Отправлено с моего SM-G531F через Tapatalk

[zakonna]

Autorko. na wsparcie psychiczne w tym wątku możesz liczyć. sama już w wiesz ze musisz, dla dobra twojego i dziecka, rozstać się z mężem. Żyjesz w związku z przemocowcem. Dobrze byłoby gdybyś poszukala psychologa lub terapeuty, bo wychodzenie z takiej relacji nie jest proste.

[ajah]

Napisane przez Dusia27

Czytam Wasze komentarze i myśle sobie jaka jestem żałosna. Dokładnie wiem co powinnam zrobic, wiem ze wszyscy macie racje, a jednak boje sie tej burzy ktora nadejdzie kiedy bede sie wyprowadzała.



Moja mama długo namawiała mnie by próbować, starać sie to naprawiać, tłumaczyć ale teraz nawet ona mowi, ze nie moze juz dłużej patrzeć jak cierpię i jestem emocjonalnie szarpana



Powiedziała, ze jezeli z nim zostanę to za 10 lat bede zastraszona i przedwcześnie postarzała z nerwów



To na prawde do mnie trafiło, ale chciałam jeszcze usłyszeć opinie obcych - cos w styku złapania za ramiona i potrząśnięcia



Przejrzałam forum i widze, ze w trakcie rozwodów mozna dostać tutaj duzo wsparcia - ciesze sie z tego bo na pewno bede go potrzebowała, fajnie ze jest miejsce gdzie mozna napisac i pogadac z osobami ktore przeszły przez to samo. Dziekuje

Nie, on się nie zmieni (gdyby się zmienił to byłby cud).
Twoje obawy przed burzą przy wyprowadzce są słuszne, jak najbardzie, bo większość takich mężczyzn przy utracie kontroli sytuacji ( w tym utracie partnerki) zachowuje się bardziej agresywnie niż wcześniej.


Jeśli z nim zostaniesz to za 10 lat możesz już nie żyć lub borykać się z problemami zdrowotnymi na skutek pobicia. Już teraz jesteś zastraszona.
Odejdź od niego, znajdź dla siebie pomoc. Nawet jeśli będzie trudno, to będzie to lepsze niż kontynuowanie związku z takim popaprańcem.

[Zilka]

Ja sądzę, że się zmieni. Prędzej czy później poczujesz tą zaciśniętą pięść na twarzy.

[201701300929]

Napisane przez Dusia27

Napiszcie co myślicie, czy on die jeszcze moze zmienić?

oczywiscie, ze moze - kazdy moze.

Ale szansa na to mała

[kennedy]

Napisane przez Dusia27

Cześć dziewczyny, chciałabym Was prosić o opinie - szczerą, nawet do bólu. Jestem bliska rozstania się z mężem, nie jestem pewna, choc tak na prawde decyzje juz podjęłam, tylko odciągam ja w czasie. Postanowiłam zarejestrować sie na forum i zobaczyć co osoby nie związane ze mna na codzien mi powiedzą.



Jestesmy 7 lat po ślubie, on nie pije i nie bije... Ale obraza, krzyczy, grozi, a czasem potrafi nawet złapać mnie za szyje lub wymachiwać zaciśnięta pięścią



Jego nerwy sa zawsze moja wina, słowa ze go "wkur***am" są normą w naszym związku, jak rownież nazywanie mnie debilem, idiotka i mnóstwem innych niecenzuralnych słów. On generalnie bardzo szybko sie denerwuje (nie tylko ma mnie ale tez na ludzi w sklepach, na drodze itp) ale tez szybko mu przechodzi i uważa ze skoro on ma dobry nastrój to ja tez powinnam byc zadowolona. Próba powiedzenia mu, ze jest mi wciaz przykro grozi tym, ze znowu bedzie w złym nastroju. Kiedy mówi "przepraszam" to mam wrażenie , ze to i tak dla niego nic nie znaczy, szczególnie ze przeprasza od 7 lat i jest tylko gorzej. On mówi, ze kiedy w złości mnie obraza to tak na prawdę nie myśli, jednak wciąż to robi, choć wie jak to mnie rani. Kompletnie nie obchodzą go moje łzy, uważa ze robie to by wymusić na nim współczucie... Kiedy mowie, ze płacze bo jestem nieszczęśliwa to kpiąco się śmieje i mówi, ze "pier***e"



Kolejny problem to praca. Ja ma stała, nieźle płatną pracę (dlatego wiem, ze poradzę sobie sama z synkiem nawet bez jego alimentów). On za to przynosi pieniądze do domu, ale pochodzą one z lewych fuch. Czasem go nachodzi by poszukać normalnej pracy, ale jakoś nigdy jej nie znajduje. A ja trochę oddycham z ulga, bo wiem ze wtedy to juz zupełnie zatrulby mi życie - codziennie musiałabym wysłuchiwać jakimi wszyscy są idiotami, jaki on jest bardzo zmęczony, jak cieżko pracuje za marne grosze... Generalnie miałby cały czas zły humor, a ja jestem zawsze pierwsza osoba na której się wyzywa. Tylko co z jego emerytura? Czy na starość beda miała go utrzymywać?



Mogłabym książkę napisać jak za pomocą złego i dobrego nastroju zmusza mnie zeby było tak jak on chce, ale nie chce Was zanudzać



Dnie spędza oglądając mecze i grając w gry. Nie można z nim pogadać, bo on sprowadza wszystkie głębsze rozmowy do wyliczania kto ile razy umył naczynia. Nie można tez zupełnie zwrócić ku uwaga O NIC bo od razu traktuje to jak atak na jego osobę.



Generalnie jest najmądrzejszy, wszystko wie i robi lepiej niż ja, nawet gotuje lepiej (tylko ze to ja gotuje na codzień), wydaje mi się ze ona nawet uważa ze jest atrakcyjniejszy niż ja. Boli mnie, ze nigdy nie słyszę od niego komplementów, za to widzę jaki zachwycony patrzy w lustro.



Z drugiej strony jest dobrym ojcem, troche pomaga mi w domu, jak ma dobry nastrój to wszystko jest wtedy OK, żyjemy jak normalna rodzina, nazywa mnie "zoneczka", mowi ze mnie kocha, jest radosny, wyluzowany - zupełnie inna osoba.



Tylko ze ja nie chce spędzić mojego życia czekając na jego dobry humor, a w międzyczasie być obrażana, płakać po katach i zastanawiać się dlaczego nie mogę mieć normalnego męża i spokojnego związku



On twierdzi ze marzy mi się rycerz na białym koniu, ze mam wygórowane oczekiwania, ze wymyślam problemy, bo to normalne ze facet traci panowanie nad językiem, a skoro on tak nie myśli to wszystko jest OK...



Napiszcie co myślicie, czy on die jeszcze moze zmienić?

A po co mialby sie zmirniac jak od 7 lat go znosisz..

[xxsven]

Gdyby po wszystkim przepraszał, żałował, widział ze złe robi to wtedy moze jakas terapia i praca nad sobą wyprowadziłaby was na prosta. Z tego co mowisz jednak, to on nie widzi w tym nic złego, a usprawiedliwieniem jest, ze go zdenerwowałaś. W takim razie, czemu miałby Cie nie uderzyć? Jeśli go wystarczajaco zdenerwujesz, zrobi to, a potem bedzie Cie przekonywać ze zasługiwałas i zachowywać sie jakby nic sie nie stało. Człowiek nie panuje nad sobą i nie ma z tym problemu, bałabym sie wiec nie tylko o siebie, ale tez o dziecko, które moze kiedys tatę "wku**i". Szkoda życia, im dłużej to potrwa tym trudniej bedzie odejść i niższe bedzie poczucie wartości, wiec zrób to dla siebie i dla swojego dziecka, odejdź od niego. Poproś tate/brata/kolegę zeby z Tobą pojechał i był przy tej rozmowie, zeby mu czasem nie odbiło i nie bądź jedna z tych kobiet, która chodzi pobita albo laduje w szpitalu czekając az "on sie zmieni". Gdzieś czeka na Ciebie facet, który bedzie Cie kochać i szanować, dla którego bedziesz ideałem kobiety a nie debilka, któremu Twój płacz bedzie łamać serce. Warto chyba odejść, jeśli można miec cos o wiele lepszego, zdrowa relacje. Powodzenia i duzo siły oraz stanowczości

[Cindy28]

Może się zmienić - na gorsze. Będzie Cię lał, aż ziemia jęczy. A Ty będziesz udawać, że wszystko jest ok, maskować siniaki, wybite zęby i usprawiedliwiać go w oczach syna, co jest chyba najgorsze.

Skoro wiesz, że nic nie jest w Twoim związku dobre ani normalne, to nie ma co przedłużać - zabierz dziecko, załóż sprawę rozwodową. Warto też zatroszczyć się o pomoc psychologiczną, również dla synka. A skoro mąż jest agresywny, to przy kolejnym wyskoku zadzwoń na policję, poproś o błękitną kartę oraz pomyśl o zakazie zbliżania się - opinia psychologa dziecięcego będzie tutaj bardzo przydatna.

Powodzenia .

[201701261449]

Wystarczało mi przeczytanie kilku pierwszych wersów. Trzyma cię za szyję, wrzeszczy, no i jeszcze pytasz, czy on się zmieni. Nie. Nie zmieni. A ty powinnaś wiedzieć już to.

[Hultaj]

On się nie zmieni na lepsze bo to taki temperament. Znam (o których wiem na pewno) 2 takich mężczyzn.
Cholerycy.
Nie sądzę także, aby Cię zaczął bić. Ale tu musisz jasno wytyczyć granice.

Jeśli jesteś umęczona psychicznie i chcesz odejść, to odejdź.
W takim małżeństwie da się żyć i nawet się nie wykończyć. Ale czy warto - nie wiem.

---------- Dopisano o 22:27 ---------- Poprzedni post napisano o 22:26 ----------

Aha, taki charakter na stare lata może być bardzo bardzo ciężki. Wydaje mi się, że ten typ nie łagodnieje, tylko wprost przeciwnie, staje się coraz trudniejszy. Szczególnie, że to jest agresja, pierwotne instynkty.

[Kama2345]

Dusiu przepraszam, albo jesteś głupia albo naiwna. Rób ewakuacje...

[Margarita]

Ja w ogóle nie pojmuję jak możesz się jeszcze zastanawiać? Naprawdę tych 7 lat męczarni to jeszcze mało?! Czekasz aż Ci w końcu przywali?
Rety kobieto, otrząśnij się i zacznij normalnie żyć. Straciłaś już sporo lat, ale nadal wiele przed Tobą.
Oczywiście, że te dni kiedy mu powiesz, że odchodzisz, a później wszystkie sprawy okołorozwodowe - to będzie trudny moment. Ale zawsze miej przed oczami wizję siebie w przyszłości, w miłym i spokojnym świecie, gdzie nie będzie miejsca dla takiego drania jak Twój mąż. To co możesz zyskać na rozstaniu jest znacznie więcej niż to co masz i zrekompensuje Ci z nawiązką trudy związane z rozwodem.

[201607040950]

Napisane przez Hultaj

On się nie zmieni na lepsze bo to taki temperament. Znam (o których wiem na pewno) 2 takich mężczyzn.
Cholerycy.
Nie sądzę także, aby Cię zaczął bić. Ale tu musisz jasno wytyczyć granice.

Jeśli jesteś umęczona psychicznie i chcesz odejść, to odejdź.
W takim małżeństwie da się żyć i nawet się nie wykończyć. Ale czy warto - nie wiem.

---------- Dopisano o 22:27 ---------- Poprzedni post napisano o 22:26 ----------

Aha, taki charakter na stare lata może być bardzo bardzo ciężki. Wydaje mi się, że ten typ nie łagodnieje, tylko wprost przeciwnie, staje się coraz trudniejszy. Szczególnie, że to jest agresja, pierwotne instynkty.

A ten wniosek to na jakiej podstawie? Sądzisz, że się przez lata będzie skupiał tylko na łapaniu jej za gardło i ew. próbach duszenia, ale bił to raczej nie będzie?

[bluebluesky]

Marnujesz sobie zycie, ktore masz tylko jedno, tak samo jak twoj syn, na przemocowca. Nie on sie nigdy nie zmieni, moze byc wylacznie gorzej. Tu nie pomoze terapia, bo facet juz teraz nie ma dla ciebie za grosz szacunku i to pewne, ze juz sie go nie nauczy. Jak najszybciej skladaj wniosek o rozwod!

Napisane przez Dusia27

Kolejny problem to praca. Ja ma stała, nieźle płatną pracę (dlatego wiem, ze poradzę sobie sama z synkiem nawet bez jego alimentów). On za to przynosi pieniądze do domu, ale pochodzą one z lewych fuch. Czasem go nachodzi by poszukać normalnej pracy, ale jakoś nigdy jej nie znajduje. A ja trochę oddycham z ulga, bo wiem ze wtedy to juz zupełnie zatrulby mi życie - codziennie musiałabym wysłuchiwać jakimi wszyscy są idiotami, jaki on jest bardzo zmęczony, jak cieżko pracuje za marne grosze... Generalnie miałby cały czas zły humor, a ja jestem zawsze pierwsza osoba na której się wyzywa. Tylko co z jego emerytura? Czy na starość beda miała go utrzymywać?

Dnie spędza oglądając mecze i grając w gry. Nie można z nim pogadać, bo on sprowadza wszystkie głębsze rozmowy do wyliczania kto ile razy umył naczynia. Nie można tez zupełnie zwrócić ku uwaga O NIC bo od razu traktuje to jak atak na jego osobę.

Generalnie jest najmądrzejszy, wszystko wie i robi lepiej niż ja, nawet gotuje lepiej (tylko ze to ja gotuje na codzień), wydaje mi się ze ona nawet uważa ze jest atrakcyjniejszy niż ja. Boli mnie, ze nigdy nie słyszę od niego komplementów, za to widzę jaki zachwycony patrzy w lustro.

Przeciez to jakis pajac ostatni! Lewe fuchy, gry, brak przyszlosci, kariery. Na prawde nie ma sensu tracic zycia na takie zero!

[hoacynka]

Pewnie się zmieni, tylko na gorsze.
Radzę odejść zanim zacznie stosować przemoc również na dziecku.

[analein9]

Wydaje mi się, ze jedyną szansą na ratowanie tego małżeństwa to terapia na którą powinien pójść Twój mąż. Bez tego to na pewno się nie zmieni. Jeżeli się nie zgodzi, to odejdź od niego, nie męcz się, nie wiadomo czy np nie zacznie Cie bić.

[kahoko hino]

autorko, uciekaj.

po pierwsze - zorganizuj sobie wsparcie psychoterapeuty podczas całego procesu. już jesteś wykończona, a jest sporo do zrobienia.

idź do prawnika, dowiedz się, jak będzie z rozwodem i prawdopodobnie mocnym ograniczeniem praw rodzicielskich - ja bym nie chciała mieć takiego człowieka obok swojego dziecka.

czy mieszkanie jest na Ciebie/ na Was? własnościowe/wynajem? porozmawiaj z prawnikiem, jak to rozwiązać.

wywieź dziecko na tydzień do rodziców. niech nie będzie świadkiem najgorszych momentów.

masz jakieś rodzeństwo, rodzinę, która mogłaby Cię wspierać na miejscu? dobrze by było, żeby był 'świadek', gdy powiesz mężowi o pozwie o rozwód (i ew. wyniesieniu go z mieszkania/Twojej wyprowadzce z dzieckiem). szarpanie za szyję to już przemoc fizyczna, więc owszem, on Cię bije - jeszcze nie patelnią, ale bije. jeszcze.

mając tego świadka w formie wsparcia, albo się wyprowadź (nie podawaj nowego adresu), albo niech on się wyprowadzi, a Ty zmień zamki.

gdy całość się zakończy, odbierz syna od rodziców i ciesz się wolnością. pozostaje jeszcze dociągnąć rozwód od strony prawnej, ale już przynajmniej nie będziesz z tym wariatem pod jednym dachem spać.

odwagi

[milionmalychkawalkow]

I jeszcze w sprawie alimentow. To, ze "sobie poradzisz" bez jego pieniedzy nie oznacza, ze on nie musi placic alimentow. Jest ojcem. Ma OBOWIAZEK lozyc na swoje dziecko, bo alimenty sa dla twojego syna, a nie dla ciebie.

Wysłane z mojego Che2-L11 przy użyciu Tapatalka

[SusanSneaky]

Moim zdaniem (niestety) powinnaś podjąć jakieś stanowcze kroki, bo dalej będziesz się męczyć (o ile nie zacznie być gorzej). Odbądź z nim poważną rozmowę, w której jasno dasz mu do zrozumienia, że jeśli się nie zmieni, to nie widzisz dla Was szansy i będziesz wnosić o rozwód. Jeśli boisz się odbyć z nim taką rozmowę w cztery oczy, to weź ze sobą kogoś, kto jest wtajemniczony w całą tę sytuację. I nie jesteś żałosna, bo takie decyzje nigdy nie są łatwe. Jesteś ODWAŻNA, że w ogóle chcesz coś zmienić. Według mnie lepiej zapewnić sobie i synowi spokojną przyszłość, niż męczyć się kolejne lata u boku takiego człowieka. Znam sytuację osób, które są 25 lat po ślubie. On jest alkoholikiem, ciągle poniża żonę, która niestety nie jest na tyle odważna co Ty i nie jest w stanie odejść od męża. Ty jesteś już o krok dalej niż ona, ale najpierw zdobądź się na tę ostatnią rozmowę z mężem, która uzmysłowi Ci, jakie dalsze kroki podjąć.

[Hellfire]

Spakuj jego rzeczy i wywal tego chwasta.
Wnieś sprawę o rozwód, załatw sobie biegłego psychologa który napisze Ci przekonującą opinię do sądu abyś poza orzeczeniem o winie męża dostała cały majątek dla siebie a jemu zafundowała dodatkowe problemy

[donanet]

Z czasem będzie tylko gorzej. Im bedziesz starsza, tym bardziej będzie tobą poniewierał. Pan i Władca umocni się w przekonaniu, że jest bezkarny i wolno mu wszystko. Najgorsze jeśli będzie tobą pomiatał na oczach dziecka.

[Rambo007]

Napisane przez Dusia27

Dnie spędza oglądając mecze i grając w gry. Nie można z nim pogadać, bo on sprowadza wszystkie głębsze rozmowy do wyliczania kto ile razy umył naczynia. Nie można tez zupełnie zwrócić ku uwaga O NIC bo od razu traktuje to jak atak na jego osobę.
Napiszcie co myślicie, czy on die jeszcze moze zmienić?

Moim zdaniem jest uzależniony od komputera/grania/internetu a to są typowe objawy nałogu.

Jeżeli jest dobrym ojcem to daj mu szansę z chińskim ostrzeżeniem albo odbędzie odwyk i detoks od toksyny która was niszczy (daj mi spokój, daj mi grać) albo znajdziesz sobie pocieszyciela.

Będzie to ciężki bój jak z każdym uzależnionym ale można to przy bożej pomocy wygrać.