Mąż zdradził mnie, gdy byłam w ciąży. Powód? Nie chciałam się z nim kochać

Nigdy nie przypuszczałam, że koniec mojej wymarzonej ciąży będzie dla mnie takim horrorem. Zamiast cieszyć się narodzinami córeczki i układać jej ubranka w szafce, zastanawiam się, czy mój mąż zasługuje, by być ojcem i mężem.

Kiedy tylko zaręczyliśmy się z Maćkiem, pojawił się temat dzieci. Byliśmy zgodni - trójka, jak najszybciej po ślubie. Obydwoje jesteśmy jedynakami i marzyliśmy i dużej rodzinie, o tym że nasze dzieci będą się zawsze wspierać. Rzeczywistość okazała się brutalna… Zaczęliśmy się starać o dziecko rok po ślubie. Minął miesiąc, trzy, pięć… Oczywiście wyobrażałam sobie, że już po miesiącu test ciążowy będzie pozytywny. Nie był. Przyjaciółki uspokajały mnie, że to normalne, że wizyta u lekarza to najwcześniej rok po bezskutecznych staraniach. Nie wytrzymałam tak długo. Po 9 miesiącach prób, poszliśmy do specjalisty, Przebadał nas i orzekł:

- Są państwo zdrowi, proszę spokojnie próbować dalej, w końcu się uda.

Wiec próbowaliśmy. Wyliczałam dni płodne, zmienialiśmy pozycje, szukałam najbardziej niesamowitych sposobów internecie. Po jakimś czasie seks stał się u nas obowiązkiem jak mycie zębów. Zero przyjemności. Przynajmniej dla mnie.

Ratunek w in vitro

Po kolejnym pół roku znowu wylądowaliśmy u lekarza, który bezradnie rozłożył ręce.

– Nie ma żadnych medycznych powodów, by nie mogli państwo mieć dzieci. To może być jakaś blokada psychiczna. Może porozmawiają państwo z psychologiem? - zaproponował.

Porozmawialiśmy. Bez żadnych efektów. Po kolejnych kilku miesiącach zdecydowaliśmy się na inseminację. Potem kolejną. Po trzeciej, która skończyła się klęską, lekarz zaproponował:

- Może spróbują państwo in vitro? To w tym momencie chyba jedyna szansa.

Nie zastanawialiśmy się długo - tak bardzo chcieliśmy dziecko! Zabieg in vitro nie jest tani, część pieniędzy pożyczyliśmy od rodziców Maćka. Pełno nadziei przeszliśmy całą procedurę i stawiliśmy się na zabieg.

Wiecie co czuje kobieta, która słyszy od lekarza, że ostatnia nadzieja legła w gruzach?

Płakałam chyba przez tydzień, nie miałam siły wstać z łóżka. Przyjaciele namawiali nas na adopcję. Rozważałam to, ale Maciek był przeciwny:

- Zrozum, nie będę umiał pokochać dziecka, które nie będzie z mojej krwi, moich genów. Zawsze będę myślał o jego prawdziwych rodzicach i o tym, że to tak naprawdę obce dziecko. Nie chcę cię oszukiwać, że spróbujemy i może się uda. Wiem, że mi się nie uda - tłumaczył mi.

Uszanowałam to. Wolałam, że był szczery i stawiał sprawę jasno, niż gdyby za kilka lat mielibyśmy skończyć na terapii z pytanie, dlaczego nie kocha dziecka.

Tylko co ze mną? Widok kobiet z wózeczkami na ulicy sprawiał mi taki ból, że starałam się jak najmniej wychodzić z domu. Tylko do pracy i z powrotem Zaczęłam unikać znajomych, którzy mieli dzieci.

Dla dziecka zrezygnowałam ze wszystkiego!

Któregoś wieczoru Maciek objął mnie i zaproponował:

- Spróbujmy jeszcze raz in vitro. Rafał pożyczy nam pieniądze. Jeśli się nie uda, porozmawiamy o adopcji.

Zgodziłam się. Wiedziałam, jaka to rozpacz, gdy usłyszysz, że in vitro się udało. Ale gotowa byłam walczyć.

Dzień, w którym usłyszałam, że zabieg się udał i jestem w ciąży, był najcudowniejszym dniem w moim życiu. Nawet w dniu ślubu nie byłam tak szczęśliwa!

Natychmiast poszłam na zwolnienie, choć dobrze się czułam. Kupiłam suplementy dla ciężarnych, zmieniłam dietę, by była jak najzdrowsza. Dużo leżałam, chodziłam na niezbyt forsowne spacery. Lekarz wprawdzie twierdził, że jestem w dobrym stanie i nie ma żadnego zagrożenia dla ciąży, ale nie chciałam ryzykować. Lepiej dmuchać na zimne niż potem przez całe życie sobie wyrzucać, że zniszczyłam rodzinne szczęście.

Maciek mnie w tym bardzo wspierał - gotował dla mnie obiady, żeby nie musiała stać w kuchni, sprzątał, wieczorami masował mojej stopy. Był przeszczęśliwy!

Jedynym punktem spornym okazał się seks. Dla mnie było jasne, że do porodu nie ma tematu. Tak, wiem, lekarze mówią, że seks nie zagraża ciąży.

Ale tylko kobieta, która tak jak ja - przez 5 lat walczyła o dziecko - zrozumie, jak bardzo starałam się chronić tę ciążę. Nawet jeśli przesadzałam!

Maciek nie mógł tego zrozumieć.

- Kochanie, wiesz że nasze dziecko jest dla mnie najważniejsze, ale kocham cię i potrzebuje twojej bliskości - przekonywał mnie. - Jakkolwiek to głupi zabrzmi, mam swoje potrzeby. Chyba nie chcesz, żebym skończył jak licealista masturbując się pod prysznicem?

- Maciek, 5 lat walczymy o dziecko, a ty nie jesteś w stanie wytrzymać 7 miesięcy bez seksu? Tyle przeszliśmy, tyle nerwów, płaczu, pieniędzy, a ty chcesz narażać życie naszego dziecka, bo nie wytrzymasz bez bzykania? Czy ty słyszysz, co mówisz? Jak w ogóle przechodzi ci to przez gardło? - krzyczałam na niego, zapominając, ze obiecałam sobie, że w ciąży nie mogę się denerwować.

Wyszedł, trzaskając drzwiami. Ale więcej do tematu seksu już nie wrócił. Myślałam, że zrozumiał, co jest naparwdę ważne.

To twoja wina, że cię zdradziłem!

Na początku lipca Maciek zapytał mnie, czy może wyjechać na męski weekend z kolegami z pracy na Mazury. Zrobiło mi się przykro, że chce mnie zostawić w 7. miesiącu ciąży, ale zgodziłam się. Przez ciążę zrezygnowaliśmy w tym roku z wakacji i wyjazdów. Uznałam, że ten jeden weekend mu się należy, a ja spędzę go z moimi rodzicami.

Wrócił na kacu, ale zadowolony i wesoły. Chyba potrzebował tego oderwania. Wtedy nie wiedziałam, jak bardzo się oderwał…

Jego dobry humor nie trwał długo. Widziałam, że Maciek jest coraz bardziej zdenerwowany i milczący. Pytałam go, czy ma jakieś problemy w pracy, ale zbywał mnie.

Tego wieczoru przyszedł do sypialni, ale nie położył się. Usiadł na skraju łózka i nerwowo obracał zapalniczkę w ręku. Wreszcie wypalił.

- Spałem z inna kobietą.

Czuliście kiedyś, że świat stanął, a potem wszystko zaczęło wirować jak oszalałe? Miałam wrażenie, że mój mózg na chwile się zatrzymał, że na chwilę umarłam.

- Ja, ja, jak to? - wyjąkałam.

- Na wyjeździe z chłopakami. Przyjechały tam Monika i Natalia z pracy. Uwierz mi, ona sama weszła mi do łóżka. Od dawna mnie podrywała, ale myślałem, że to taki pracowy flirt. Nigdy nie pozwalałam na nic więcej. Nie wiedziałem, że Monika będzie na Mazurach. Gdybym wiedział, nie pojechałbym! W jeden wieczór trochę wypiliśmy i poszliśmy się kąpać na golasa - wyrzucał z siebie słowa jak z karabinu maszynowego.

Nagle zaczął krzyczeć:

- Ona zaczęła się mnie kleić w tym jezorze. A ja naprawdę potrzebowałem seksu! Tak długo trzymałaś mnie na odległość! Mówiłem ci, że faceci mają swoje potrzeby, Nie potrafimy wziąć pigułki i zapomnieć o seksie. Gdybyś mnie nie odstawiła, nigdy nie przyszłoby mi coś takiego do głowy. Ale to czysta biologia! Facet musi czasem się wyładować, gdy jest trzymany bez seksu! Nie jestem święty, by wyrzucić gołą kobietę z łózka, kiedy od 5 miesięcy jestem skazany na siebie samego!

- Dlaczego mi to teraz mówisz? - wyszeptałam.

Chwilę milczał, zagryzając dolną wargę. W końcu powiedział:

- Bo ona się chyba we mnie zakochała. Grozi, że sama tobie powie. Mówiłem, jej, że jesteś najważniejszą kobietą w moim życiu. Że tylko ciebie kocham. Że zaraz urodzi się nasza córka. Że gdybym był trzeźwy, to bym jej w życiu nie dotknął. Nie wiem. Może chce się zemścić. Nie chciałem, żebyś usłyszała jej wersję.

Powoli wstałam z łóżka.

- Zawieź mnie do moich rodziców.

- Basiu - popatrzył na mnie błagalnie.

- Nie mogę teraz na ciebie patrzeć. Nie mogę myśleć. I nie mogę się denerwować, bo nie chce za wcześnie urodzić. Ale nie wiem, co dalej. Nie mam siły i ochoty myśleć o tym, co dalej. Powiemy rodzicom, że wyjeżdżasz służbowo i dlatego mnie przywiozłeś.

- Basiu…

- Nie chcę na ciebie patrzeć. Odwieź mnie natychmiast.

Samotna czy zdradzona?

Od tygodnia jestem u rodziców. Wbrew temu co powiedziałam Maćkowi, nie potrafię nie myśleć. Nie odbieram jego telefonów, ale codziennie przysyła mi długie smsy z zapewnieniami, że tylko mnie kocha, a ten seks się nie liczy, bo był spowodowany tylko tym, że był wyposzczony.

Wyposzczony? Czyli to moja wina? Nie dość, że mnie zdradził, to próbuje zepchnąć winę na mnie?

Mdli mnie na samą myśl, że mam z nim mieszkać, rozmawiać i zachowywać się jakby nic się nie stało.

Ale…

Z drugiej strony wkrótce urodzę dziecko. Nie chcę skazywać mojej córeczki na życie bez taty. Nie chcę być samotną matką. Wiem, że Maciek będzie cudownym ojcem. Ale nigdy nie będzie juz dla mnie cudownym ojcem…

Czy potrafię tak żyć?

Ze mężem, który zdradził?

Czy jako samotna matka?

Jak wybrać?