jak wyglądać i być pewną siebie?

[fhancuzeczka]

Napisane przez Angel_ek

Ja jak przyszłam do LO stałam sie w pewien sposób pewniejsza i trochę bardziej zamknięta w sobie[?] Jest to duza szkoła dlatego ubieram się jak chcę i czasem zwacam na siebie uwagę. Jeżeli chodzi o wygląd to czuję się pewnie, ale schody zaczynają się kiedy ktoś chce mnie bliżej poznać. Czuję że zamknęłam się w sobie kiedyś potrafiłam być duszą towarzysta a teraz nie potrafię. myślę że ludzie którzy mnie otaczają są naprawdę ok ale stresuje mnie to że np. oni myślą o mnie zadobrze... tzn że jeżeli mnie poznaja to się rozczarują [?] chociaż z drugiej stony ludzie którzy mnie znają naprawde bardzo mnie cenią[nie chce zeby to zabrzmialo jak przechwalanie sie]. Ale jakoś nie potrafię się otworzyć Myślę czasem że właśnie to pierwsze wrażenie było złe [?] Teraz żałuję ale nie poradzę nic na nieśmiałość. Przez to staciłam możliwość poznania wielu interesujących osob, kilku chłopakom tez dałam kosza

no wlasnie ze mna jest podobnie...

[Soledad]

szczerze to zal mi was... mam przyjaciolke strasznie niesmiala i tez widze jak wiele szans przemyka sie jej przed oczami bo boi sie odpowiedziec, zapoznac...

chociaz w druga strone tez niezawsze jest rozowo... ja do pewnosci jeszcze mam w sobie upartosc. i nie daj Boze jak wpadne na kogos jak ja i zaczne sie klocic... wielu osobom tez nie odpowiada moja szczerosc i to ze krytykuje jak sadze ze cos jest nie tak a nie slodze ze wszystko piknie. przez to czesc osob sie odwraca.

[Angel_ek]

hmm tylko że ja jestem chyba jakaś dziwna. Bo nie chodzi o to że w ogóle się boję odezwać czy postawić na swoim bo z tym problemów nie mam tylko poprostu jakoś boję się dać poznać siebie tak naprawdę i dogłębnie [?]

[dominisia21]

Nie myśl co inni ludzie o Tobie pomyślą... tym bardziej jeśli Cię nie znają... jeśli na starcie wyrobią sobie negatywną opinie... to ich problem bo mogli poznać wartościową osóbkę... a niedali sobie na to szansy...

[fhancuzeczka]

Napisane przez dominisia21

Nie myśl co inni ludzie o Tobie pomyślą... tym bardziej jeśli Cię nie znają... jeśli na starcie wyrobią sobie negatywną opinie... to ich problem bo mogli poznać wartościową osóbkę... a niedali sobie na to szansy...

ale ja sie takimi rzeczami wlasnie przejmuje... bo jak komu sie nie spodobam, to przekazuje to co o mnie mysli innym osobom, ktorzy automatycznie przyjmujac ta informacje i widzac mnie, obgaduja mnie z innymi ze jestem taka i taka (nawet mnie nie znając!) to jest moim zdaniem wielki absurd, ale nie jest miłe bo raz juz mialam taka sytuacje i naprawde poczułam sie urazona. nawet kilka osob z ktorymi chciałam nawiązac kontakt, nie chciało ze mna rozmawiac, sluszac uprzednio o mnie plotki to boli, nawet bardzo

[dominisia21]

za bardzo bierzesz to wszystko do siebie... nigdy nie do godzisz wszystkim, zawsze ktoś będzie miał do Ciebie jakieś -,,ale". Zawsze będzie coś komuś nie pasić, i też sie będziesztym przejmować?? Dla mnie to jest besensu, takie uprzedzenie do człowieka, nie znając go...Nawed nie chciałabym takich ludzi poznawać, przekonywać do siebie...szkoda mojego czasu a jak już pisałąm w cześniej to ich strata

[Ryfka]

Mi się wydaje, że drogie panie za poważnie biorą świat. Więcej luzu, więcej śmiechu i dystansu do siebie. Każdemu się zdarza coś palnąć nie z tej bajki, zrobić giga-gafę, albo chodzić cały dzień z wielką plamą na tyłku. Ojej. Każdemu może się nie spodobać twoje poczucie humoru, albo poglądy na sytuację polityczną w kraju. No i co z tego? Masz prawo mysleć co innego. Masz prawo byc taka, jaką masz ochotę być. I jeśli Ty będziesz swoją największą fanką- to oni też wezmą Cię taką jaką jesteś. Nawet z rozmazanym tuszem i z innymi poglądami.

[fhancuzeczka]

kurcze, dziewczyny, chyba faktycznie za bardzo sie przejmuje takimi sprawami... ale ja po prostu nie mogla bym tak nagle wszyskiego "olać" i udawac ze sie nie przejmuje pewnymi sprawami

[koletynka]

Moim zdaniem na pewnośc siebie wpływa to, jak byliśmy wychowywani, zwłaszcza rodzice i szkoła. Może także w późniejszym okresie, gdy dziecko staje się nastolatkiem, na pewnośc siebie wpływa grupa rówieśnicza - bo jest taki czas, kiedy rówieśnicy i ich zdanie jest ponad wszystkim
fhancuzeczka pisałaś, że jako dziecko byłaś bardziej pewna siebie. Może wydarzyło się coś w Twoim życiu, co mogło nawet podświadomie wpłynąć na Twoją samoocenę. Może to być nauczyciel, który kilka razy skrytykował złośliwie jakąś wypowiedź. Może to być bliższy lub dalszy znajomy, który parę razy powiedział coś, co Cie zabolało. Na pewnośc siebie ogromny wpływ mają także rodzice, bo jeśli oni akceptują dziecko, krytykują konstruktywnie a nie żeby upokorzyć, jeśli dają zawsze odczuć, że akceptują wybory dziecka, a jeśli nie akceptują potrafią porozmawiać i siłą argumentów zamknąć sprawę - to naprawdę jest bardzo dużo. Zastanów się, kiedy zaczęłaś tracić pewnośc siebie, kiedy był ten moment, że już nie byłaś taka pewna jak kiedyś. To może pomóc.
A co do opinii innych ludzi - nie wszyscy muszą Cię lubić. A friend of all is a friend of none

[koletynka]

Dwa razy poszło...

[Angel_ek]

koletynka dobrze gadasz
hmmm mi się wydaje że moi rodzice popełnili błąd. Choć jestem jedynaczką to wcale mnie nie rozpieszczają wg jakis stereotypow. A właśnie wymagają cały czas... Czasem potrafią mi dać odczuć że jestem wielkim nic zwłaszcza ojciec... nie ważne są moje argumenty bo On i tak wie lepiej...
Jednego jestem pewna że w przyszłości moje dzieci będę rozpieszczać

[fhancuzeczka]

Napisane przez koletynka

Moim zdaniem na pewnośc siebie wpływa to, jak byliśmy wychowywani, zwłaszcza rodzice i szkoła. Może także w późniejszym okresie, gdy dziecko staje się nastolatkiem, na pewnośc siebie wpływa grupa rówieśnicza - bo jest taki czas, kiedy rówieśnicy i ich zdanie jest ponad wszystkim
fhancuzeczka pisałaś, że jako dziecko byłaś bardziej pewna siebie. Może wydarzyło się coś w Twoim życiu, co mogło nawet podświadomie wpłynąć na Twoją samoocenę. Może to być nauczyciel, który kilka razy skrytykował złośliwie jakąś wypowiedź. Może to być bliższy lub dalszy znajomy, który parę razy powiedział coś, co Cie zabolało. Na pewnośc siebie ogromny wpływ mają także rodzice, bo jeśli oni akceptują dziecko, krytykują konstruktywnie a nie żeby upokorzyć, jeśli dają zawsze odczuć, że akceptują wybory dziecka, a jeśli nie akceptują potrafią porozmawiać i siłą argumentów zamknąć sprawę - to naprawdę jest bardzo dużo. Zastanów się, kiedy zaczęłaś tracić pewnośc siebie, kiedy był ten moment, że już nie byłaś taka pewna jak kiedyś. To może pomóc.
A co do opinii innych ludzi - nie wszyscy muszą Cię lubić. A friend of all is a friend of none

to prawda, była taka sytuacja, która strasznie mnie zabolała. Odsuneło sie ode mnie wtedy większość znajomych...

[fhancuzeczka]

Napisane przez Angel_ek

koletynka dobrze gadasz
hmmm mi się wydaje że moi rodzice popełnili błąd. Choć jestem jedynaczką to wcale mnie nie rozpieszczają wg jakis stereotypow. A właśnie wymagają cały czas... Czasem potrafią mi dać odczuć że jestem wielkim nic zwłaszcza ojciec... nie ważne są moje argumenty bo On i tak wie lepiej...
Jednego jestem pewna że w przyszłości moje dzieci będę rozpieszczać

u mnie co prawda nie jest tak zle, ale bywa tak, ze wiedza cos lepiej ode mnie (ale racja jest oczywiscie po mojej stronie )

ojj radze ci nie ropieszczac swoich dzieci, bo pozniej bedziesz miala z nimi wieksze problemy co prawda nie mam jeszcze dzieci, ale wierz mi ze to jest potworna udrega wychowywac rozpieszczone dzieci...

pozdrowienia

[Kasia_L]

Ostatnio byłam na bardzo podbudowującym wykładzie pewnego profesora. Sugerował, by dostrzegać swoje sukcesy i otwarcie mówić o nich innym. Z tym drugim osobiście miewam problemy, co dyktowane jest dziwnie pojmowaną "skromnością". Uczulał, że o wiele lepiej postrzegane są osoby, które osiągnęły sukces i nie chodzi tu tylko o jakieś wielkiej rangi osiągnięcia. Powiedział też, że osoby zbyt często użalające się nad swoim losem, stanem zdrowia itp. w konsekwencji przestają być lubiane, bo ich towarzystwo z biegiem czasu staje się męczące. O takich sprawach radził rozmawiać w najbliższym tylko gronie zaufanych osób.

Trzeba umieć się cieszyć z tego, co się ma i dostrzegać tego zalety. Dał przykład:
Znajomi jeździli drogimi samochodami, gdy ktoś inny starym rowerem. Posiadacz roweru nie użalał się: "ale to niesprawiedliwe, oni zarabiają mnóstwo pieniędzy i jeżdzą wymarzonymi samochodami", ale mówił "ja mam swój rower, który lubię. Jeżdżąc do pracy rowerem, łączę przyjemne z pożytecznym, poprawiając swoją kondycję" itd.

Nie chodzi też o to, by wszystko olać. Należy znaleźć złoty środek, by nie rozpamiętywać nie wiadomo jak długo przykrych sytuacji. Przypomnijcie sobie, jak niektóre problemy wydawały się ogromne w chwili gdy miały miejsce. A ile z nich pamiętamy teraz

[fhancuzeczka]

dobrze powiedziane

[koletynka]

Dziękuję dziewczyny za miłe słowa, podniosłyście moją pewność siebie
Wydaje mi się, że my,kobitki, mamy problem z mówieniem o swoich sukcesach i mocnych stronach. Od dziecka jesteśmy uczone skromności, przytakiwania itd. Spójrzcie choćby na to: chłopcy w szkole są "zdolni ale leniwi" a dziewczynki jakie są? PRACOWITE! Zawsze jak o tym mówię albo piszę, to mnie trzęsie.
Inna rzeczą jest, że wydaje mi się, przynajmniej w moim przypadku, że żeby mój sukces został dostrzeżony muszę włożyć w to znacznie więcej pracy niż facet, który byłby w analogicznej sytuacji. Mam brata na pierwszym roku ekonomii. Sama jestem na piątym roku pedagogiki. Moja mama mówi"Wiesz, Agusiu, boję się o Maćka (to mój brat) bo egzaminy na ekonomii są strasznie trudne" HALO!? A na pedagogice nie były? Osiągnięcie średniej 4,5 na pierwszym roku wcale nie było błahostką. No, ale ja jestem pracowita, a on zdolny ale leniwy....!
Obiecałam sobie, że jak będę miała córkę, wychowam ją tak, żeby nie wstydziła się swoich sukcesów, nie była skromna i cicha ale rozpychała się w życiu łokciami,będę jej mówiła że jest zdolna i mądra. Nauczę ją walczyć o swoje (sama mam z tym problemy) Nie zamknę jej w zardzewiałych stereotypach.

[paulakrk]

To zdecydowanie kwestia wychowania.
To rodzice od najmłodszych lat celowo lub mimochodem kształtują naszą psychikę, warunkując tym samym pozniejsze zachowania i podejscie do życia.

Mnie zawsze powtarzano ,ze jestem taka madra, ladna, moge miec wszystko co tylko zechcę jesli tylko się do tego przyłoże...
I tak wlasnie teraz jest.
Jestem obrzydliwie pewna siebie i naprawde nie wiem co by sie musialo stac by ,moje podejscie do zycia i swojej osoby się zmieniło.

I odwrotnie - z zahukanej, niesmialej, zakompleksionej szarej myszy nie zrobimy przebojowej bizneswomen lub demona seksu.
Nie ten typ.

[eM!]

Napisane przez paulakrk

I odwrotnie - z zahukanej, niesmialej, zakompleksionej szarej myszy nie zrobimy przebojowej bizneswomen lub demona seksu.
Nie ten typ.

;]

[Ryfka]

Napisane przez paulakrk

Mnie zawsze powtarzano ,ze jestem taka madra, ladna, moge miec wszystko co tylko zechcę jesli tylko się do tego przyłoże...
I tak wlasnie teraz jest.
Jestem obrzydliwie pewna siebie i naprawde nie wiem co by sie musialo stac by ,moje podejscie do zycia i swojej osoby się zmieniło.

Mnie nikt nie powtarzał, że jestem mądra i ładna. Nigdy rodzice mi nie wmawiali, że mam świat na wyciągnięcie ręki, nad czym ubolewam. Nigdy mnie nie rozpieszczano- ja wiem, że oni mnie bardzo kochają, ale nigdy się nade mną nie rozczulali, nie otaczali zachwytem każdego mojego działania. I mimo to jestem pewna siebie i moich możliwości, wierzę, że mam cały świat u stóp. To nie dzięki wychowaniu, to nie dzięki rodzicom. Bo- aż do liceum, byłam zakompleksiona, nieśmiała i nie bardzo w siebie wierzyłam. Ja po prostu w pewnym wieku uwierzyłam, że świadomość kształtuje byt, a nie na odwrót. Uwierzyłam, że to ja jestem kreatorem swojego świata i on może być dokładnie taki, jaki sobie zażyczę. I chcę, żeby był najlepszy ze wszystkich, bo uważam,że na to zasługuje. To jest motor moich dotychczasowych działań

[koletynka]

Napisane przez Ryfka

Uwierzyłam, że to ja jestem kreatorem swojego świata i on może być dokładnie taki, jaki sobie zażyczę. I chcę, żeby był najlepszy ze wszystkich, bo uważam,że na to zasługuje. To jest motor moich dotychczasowych działań

Niee, no po prostu piękne
Jestem pod wrażeniem

[Ryfka]

Wpadłam w patetyczność ale dziękuję

[aalutka]

Napisane przez Divine18

hmmm z doswiadczenia wiem, ze stałam sie naprawde pewna siebie kiedy zaczelam chodzic do liceum- znalazłam chłopaka , zmieniłam towarzystwo, (w którym byłam tłamszona przez tak zwanych "lepszych" i nie mialam nic do powiedzienia !! ) odkryłam moje małe i troszke wieksze talenty i chocby mnie besztano czuje sie pewnie !! z wygladem roznie czasem sobie zaszaleje i dziwnie sie na mnie patrza ale ja juz na to leje nie wstydze sie i nie czerwienie wypowiadam glosno swoje zdanie !

fhancuzeczka nie wiem jak to jest u Ciebie, czy masz poczucie humoru jestes przebojowa? czy raczej melancholijna? wydaje mi sie ze to od tych cech takze zalezy i w moim przypadku przede wszystkim od towarzystwa w jakim sie znajduje, musisz sie przelamac kiedys i wykrzyczec wszystkim co myslisz ! i nie przejmowac sie jak ktos ma do Ciebie jakies wąty albo cos w tym stylu !!! powodzonka

Ja teraz też poszłam do liceum i moje życie całkowicie się zmieniło W gimnazjum czułam się nieakceptowana i niezauważalna i w sumie chyba taka byłam... Nie liczyłam się. Teraz jest inaczej. I zgadzam się z tym, że nowe towarzystwo może wszystko zmienić, bo przed nim od początku roku możesz stać się kimś innym i takim pozostać... I nawet jeśli z charakteru jest się nieśmiałym, to niektórzy ludzie po prostu Cię zauważają i dowartościowują Pozdro

[anusiawawa68]

Nieśmiałość była od zawsze moim problemem. Tak, była. Bo już nie jest. Mogę z pewnością to stwierdzić.

Ale zanim do tego doszło, przeszłam wiele prób. Od dziecka zawsze byłam nieśmiała. W szkole, w domu zawsze byłam "małomówna", nie lubiłam zabierać głosu. Najczęściej siedziałam nad książkami i uczyłam się lub rysowałam albo słuchałam muzyki. Byłam zamknięta w sobie. Miałam tylko jedną zaufaną bliską koleżankę, której mogłam się zwierzyć. Całą podstawówkę i gimnazjum ( wtedy najbardziej zamknęłam się w sobie ) byłam nieśmiała aż do bólu.

Dopiero w liceum zaczełam odkrywać po woli siebie. Nową siebie. W nowej szkole miałam nowych znajomych, którzy nie znali mnie przecież wcześniej, ktorzy chętnie ze mną rozmawiali na przerwach a nawet na lekcjach i czasami nauczyciele zwracali mi uwagę że gadam na zajęciach tak. Ja ! aż nie dowierzałam,ze ja taka spokojna mogę rozmawiać na zajęciach i wtedy też dzięki LUDZIOM nabrałam pewności siebie, samoakceptacji, zaczełam sama zaczepiać ludzi, prosić o pomoc. zaczełam spełniać swoje marzenia.

Ale brakuje mi czegoś jeszcze. Mam dużo kompleksów. Głównie z powodu kilku dodatkowych kilogramów . Ale i nad tym zaczełam teraz pracować. Dodatkowo mam przy sobie kogoś, komu mogę się zwierzać. Kto bardzo mnie wspiera, pomaga mi. Przyjaciel, ktorego mam obudził we mnie potrzebę pozbycia sie wszelkich kompleksów. pracuję nad tym. i mam nadzieję, że uda się.