Dda

[fiolusiek]

Ja z moim pierwszym TŻtem bylam prawie 3 lata, o ile to mozna nazwac zwiazkiem. Z obecnym jestem juz 7 miesiecy, ale... czuje ze ten zwiazek zaczyna mnie nudzic On jest kochany, normalny, czuly, troskliwy, i taki zakochany we mnie A ja czuje ze z mojej strony wszystko zaczelo sie wypalac

[E.J.]

Napisane przez linaya

Kiedyś nie wyobrażałam sobie, jak mogłabym pierwsza wyznać facetowi miłość. Ba, wyznac miłość w ogóle. Czy wyobrażać sobie siebie z jakimkolwiek TŻ w przyszłości, jako małżeństwo - dla mnie to była czarna magia w białych stringach. Gdy koleżanki mi opowiadały, jak to bardzo kochają swoich TŻ, że marzą skrycie o ślubie z nimi kiedys tam - wydawały mi się dziwne i śmieszne. Właściwie dopiero przy moim obecnym TŻ przestałam mieć takie obawy.

miałam tak samo i dzięki obecnemu TŻ zaczynam lepiej, inaczej o tym myśleć.

Napisane przez julijaa

Mój TŻ jest DDA...
Dopiero zdałam sobie z tego sprawę... Opowiadał mi o tym, że jego rodzice się rozwiedli, a później jego ojciec miał problemy z alkoholem. Kiedy miał 13-14 lat wpadł w złe towarzystwo. Naszczęscie później pomógł mu przyjaciel i przestał zadawać się z tymi ludźmi. Przeżył rozwód i alkoholizm ojca - mówi, że już to ma za sobą. Martwię się o Niego... Obserwowałam Go na imprezach - dużo pije. Sam mówi, że sie boi jak to sie moze skończyć... Po za tym jest mu trudno otwarcie rozmawiać o uczuciach. Wcześniej traktował dziewczyny bardzo przedmiotowo i tylko w jednym celu... Rozmawialiśmy o tym na początku związku. Powiedziałam mu, ze sie boje, nie chcę być jakąś kolejną do kolekcji. Rozumie to i szanuje mnie. Tak mówi i tak mi sie wydaje. Nie jesteśmy ze sobą długo, bo zaledwie 2 miesiace.
Nie mam pojęcia jak mam zacząc z Nim rozmowę na temat tego, że jest DDA. I, ze sie boje o Niego ;(

Po prostu powiedz, że się martwisz i boisz o niego.
Wg mnie możesz powiedzieć że czytałaś kiedyś o takich osobach, które miały takich rodziców i nazywają się właśnie tak a tak....

[wilczyca]

julijaa - powiedz, że się niego martwisz. Powinien to docenić, tym bardziej że sam się boi jak to się może skończyć... Więc dostrzega problem a to najważniejsze...
życie z DDA jest możliwe, chociaż nie jest łatwe, ale może jakaś terapia? Oczywiście nie każda osoba wychowana w rodzinie dysfunkcyjnej/alkoholowej ma problemy...może się okazać, że wcale terapii potrzebować nie będzie

A ja się wreszcie dodzwoniłam i mają wolne terminy, jutro idę do ośrodka na rozmowę, jestem taka podekscytowana, może wreszcie będę normalna...

[E.J.]

Napisane przez wilczyca

A ja się wreszcie dodzwoniłam i mają wolne terminy, jutro idę do ośrodka na rozmowę, jestem taka podekscytowana, może wreszcie będę normalna...

super
Hm...to może też pomyślę o takiej terapii....bo mam też poskręcaną psychikę....

[Mallutka]

Napisane przez linaya

Pokręcone relacje z facetami to chyba specjalność DDA.
Ja zauważyłam, że zawsze na stałych partnerów wybieram podświadomie facetów rozsądniejszych ode mnie, rozważniejszych, głównie w sprawach picia i balowania. To ja zawsze jestem tą, co więcej pije, rozrabia, tańczy na stole i flirtuje z płcią przeciwną Nie wyobrażam sobie zamartwiania się o to, czy mój TŻ dziś nie przesadzi z procentami, pilnowania go, proszenia i grożenia, tego wszystkiego, co przeżywała moja mama względem mojego ojca
Co do skakania z kwiatka na kwiatek - miałam tak, jak byłam młodsza.
Co do lęku przed bliskością - chyba w jakiś sposób zostało mi to do dzisiaj. Kiedyś nie wyobrażałam sobie, jak mogłabym pierwsza wyznać facetowi miłość. Ba, wyznac miłość w ogóle. Czy wyobrażać sobie siebie z jakimkolwiek TŻ w przyszłości, jako małżeństwo - dla mnie to była czarna magia w białych stringach. Gdy koleżanki mi opowiadały, jak to bardzo kochają swoich TŻ, że marzą skrycie o ślubie z nimi kiedys tam - wydawały mi się dziwne i śmieszne. Właściwie dopiero przy moim obecnym TŻ przestałam mieć takie obawy.

Wiesz dlaczego zmieniłaś zdanie??

Napisane przez fiolusiek

Ja z moim pierwszym TŻtem bylam prawie 3 lata, o ile to mozna nazwac zwiazkiem. Z obecnym jestem juz 7 miesiecy, ale... czuje ze ten zwiazek zaczyna mnie nudzic On jest kochany, normalny, czuly, troskliwy, i taki zakochany we mnie A ja czuje ze z mojej strony wszystko zaczelo sie wypalac

Może gdzieś podświadomie potrzebujesz emocji, napięcia, chaosu...
Tylko czy warto??

[Paprotka_]

Mój TŻ jest DDA. Jego rodzice rozwiedli się gdy był mały, matka piła na umór. Wraz z nia babcia, dziadek i jego cioteczny brat. Z tego co mówił (a mówi niechętnie a ja nie wyciągam) wychował się w pijackiej melinie. Dopiero przed maturą, gdy okazało się że nie ma warunków na naukę zamieszkał z ojcem i jego nową rodziną. Z ojcem relacje miał tragiczne, traktowany był ostro, jak śmieć a nie jak syn. Gdyby nie jego macocha (kobieta starsza od niego około 10 lat) to nie wiem jakby wyglądało jego życie. Ona dała mu trochę ciepła rodzinnego i normalności. A przynajmniej próbowała. Kiedy zaczynalismy się spotykać on mieszkał z ojcem. Wyprowadził się za moją namową. Przekonałam go że da sobie radę, że nie jest az taki bezradny. Odzyskał spokój ale ma czasami problem z samym sobą, dopadają go echa przeszłości. Ma obniżone poczucie własnej wartości. Dziś ma 25 lat, po tym wszystkim co przeszedł dla mnie jest czułym, ciepłym partnerem. Czasami ma zapędy "dyktatorskie" ale go temperuję i na to nie pozwalam. Jego mama zmarła 3 lata temu. Po tym jak się od niej wyprowadził sporadycznie ją odwiedzał ale był gnojony przez jej kolejnych kochasi. Nienawidzi jej a przynajmniej tak mówi. Na pogrzebie był bo zmusil go do tego ojciec. Grobu nie odwiedza. O matce wspomniał może ze 3 razy. Martwi mnie to bo kiedy widzę jak sobie podśpiewuje "LIST DO M" Dżemu i zamysla przy tym, to mam wrazenie, że jednak cały czas to gryzie. Zasugerowałam kiedyś psychologa. Nie był nawet taki bardzo przeciwny ale i nic w tym kierunku nie zrobił. Nie wiem czy powinnam w tym kierunku działać. Na co dzień tematu jego przeszłosci nie ma. Czasami tylko dopadają go wspomnienia. Nie chciałabym drążyć ale jednoczesnie chciałabym pomóc, wiem że trzeba delikatnie. Może jednak przesadzam?

[Mallutka]

Paprotka_ że się posłużę uniwersalną odpowiedzią na każde pytanie "to zależy"
Nie wiem tak naprawdę w którym miejscu masz problem.
Czy z tym, że jego przeszłość stoi między wami, obrasta mchem i jest dla ciebie problemem w budowaniu bliskości??
Czy masz obawy co do przyszłości związane z jego przeszłością (wspomniane zapędy dyktatorskie)??
Widzisz, że sobie nie radzi i ci go żal?? A może jeszcze coś innego??

[Paprotka_]

Najbardziej boli mnie jak widzę że go to gryzie, kiedy miewa swoje "chandrowe dni" właśnie w tym temacie. Kiedy mowi, że chciałby wymienic głowę bo już nie może o tym myślec. Czasami odnosze wrażenie, ze sie obwinia trochę o jej smierć. Że ją zostawił w tym bagnie. Moze to byc moja nadinterpretacja bo zaprzeczył kiedy go o to zapytałam wprost po jego monologu na ten temat.
Z bliskościa problemow nie ma. To ja byłam mniej przytulaśna niż on.
Nie dał mi powodów do obaw co do przyszłości, oprócz wspomnianych "zapedów". Ma je po ojcu. Mam jednak nadzieję, że jeżeli będziemy walczyć z tym od początku to się nie rozwiną. Nie należę do kobiet ktore się podporządkowują łatwo (mój ojciec całkowicie zdominował matkę, ja na to nie pozwolę)

[Mallutka]

Napisane przez Paprotka_

Najbardziej boli mnie jak widzę że go to gryzie, kiedy miewa swoje "chandrowe dni" właśnie w tym temacie. Kiedy mowi, że chciałby wymienic głowę bo już nie może o tym myślec.

Możesz zacząć od czegoś łatwiejszego niż terapia: audycje o DDA, książki lub chociażby nieoficjalna strona DDA...

Z bliskościa problemow nie ma.

Nie dał mi powodów do obaw co do przyszłości, oprócz wspomnianych "zapedów". Ma je po ojcu. Mam jednak nadzieję, że jeżeli będziemy walczyć z tym od początku to się nie rozwiną. Nie należę do kobiet ktore się podporządkowują łatwo (mój ojciec całkowicie zdominował matkę, ja na to nie pozwolę)

Oczywiście, że łatwiej jest nigdy na coś nie pozwolić niż potem wypracowywać nową jakoś w związku.
Choć wierzę, że nawet wieloletnie związku można przeorganizować i zmienić: tylko trzeba chcieć, konsekwentnie pracować nad sobą i być bardzo, bardzo dzielną

[Dziewucha]

Wiecie, dla mnie najgorsze jest to, ze ludzie uzależnieni od alkoholu to niekoniecznie żule pod sklepem, ich czesto od razu nie poznasz, pozory można długo utrzymywać
naprawde dziwie się sobie jak bardzo można kochać kogoś kto krzywdzi i troche się tego boje...

[anna_]

Napisane przez anna_

Witam was

Bardzo prosiłabym osoby zainteresowane o wypełnienie ( myślę, że przyjemnej,
nie męczącej ) ankiety na temat DDA, a dokładniej ich postrzegania instytucji
małżeństwa, zawierania związków małżeńskich.

Ankieta skierowana jest do osób, które jeszcze nigdy nie zawierały
małżeństwa. OTO LINK:

www.ankietka.pl/ankieta/38756/malzenstwo-w-percepcji-doroslych-dzieci-alkoholikow.html
Będę niezmiernie wdzięczna osobom, które by znalazły chwilkę.

Sama jestem DDA i dlatego między innymi postanowiłam pisać pracę licencjacką na ten temat. Wiem jak jest ciężko. U mnie pije Tata. I trudno się żyje z tą myślą, że bliska osoba się niszczy siebie a tym sposobem też swoją rodzinę ...

Pozdrawiam

Dziękuje bardzo gorąco wszystkim kobietkom które wypełniły juz

Brakuję mi jeszcze około 7 wypelnionych ankietek Jesli znajdą się jakieś chetne osoby z góry dziękuje!

Pozdrawiam was serdecznie! Trzymajcie się mocno!!

[fiolusiek]

Napisane przez Dziewucha

Wiecie, dla mnie najgorsze jest to, ze ludzie uzależnieni od alkoholu to niekoniecznie żule pod sklepem, ich czesto od razu nie poznasz, pozory można długo utrzymywać
naprawde dziwie się sobie jak bardzo można kochać kogoś kto krzywdzi i troche się tego boje...

najgorsze to to jak przyjezdza policja i nie wierzy w to co sie dzieje bo to taka porzadna rodzina

[ratta]

U mnie dziś jak zwykle... Gdy goście walą czymś o podłogę wszystko jest ok - uśmiech, gadka szmatka, gdy ktoś z domowników niechcący uderzy i przeprosi, to zaraz 'może ja cię walnę tak w łeb". Milutko... aż mi się przypomniało, że muszę każdy grosz odkładać na wyprowadzkę.

[***luna]

U mnie kiepski dzień, po prostu smut mnie jakoś dopadł

Widziałyście wyznanie Ilony Felicjańskiej? i wystąpienie w Dzień Dobry TVN?

Wypowiedź: jestem chora i się swojej choroby nie wstydzę; a w sumie choruję od jakiś 10 lat i znowu mam nawrót, nieco mnie ... zirytował.

Niech się kobieta ogarnie i przestanie wciskać ludziom kit.
( a może tylko przez moją nadwrażliwość odebrałam jej wypowiedź w taki sposób?)

[E.J.]

Napisane przez ***luna

U mnie kiepski dzień, po prostu smut mnie jakoś dopadł

Widziałyście wyznanie Ilony Felicjańskiej? i wystąpienie w Dzień Dobry TVN?

Wypowiedź: jestem chora i się swojej choroby nie wstydzę; a w sumie choruję od jakiś 10 lat i znowu mam nawrót, nieco mnie ... zirytował.

Niech się kobieta ogarnie i przestanie wciskać ludziom kit.
( a może tylko przez moją nadwrażliwość odebrałam jej wypowiedź w taki sposób?)

Nie słyszałam tego ale dla mnie to się jakoś kłoci, te dwa stwierdzenia "choroba alkoholowa" i "nie wstydzę się tej choroby"

[Cherry Blossom Girl]

Napisane przez E.J.

Nie słyszałam tego ale dla mnie to się jakoś kłoci, te dwa stwierdzenia "choroba alkoholowa" i "nie wstydzę się tej choroby"

A także "nie poczuwam się do odpowiedzialności za wypadek samochodowy, który spowodowałam po d wpływem alkoholu"

[Dziewucha]

Jutro jest ślub mojej siostry a ojciec już wstawiony. Tyle przygotowań, żeby on wszystko zepsuł...
naprawde mam go dosyć, mam jeszcze nadzieje, że jakoś się zachowa...

[blueone]

Napisane przez linaya

Pokręcone relacje z facetami to chyba specjalność DDA.
Ja zauważyłam, że zawsze na stałych partnerów wybieram podświadomie facetów rozsądniejszych ode mnie, rozważniejszych, głównie w sprawach picia i balowania. To ja zawsze jestem tą, co więcej pije, rozrabia, tańczy na stole i flirtuje z płcią przeciwną Nie wyobrażam sobie zamartwiania się o to, czy mój TŻ dziś nie przesadzi z procentami, pilnowania go, proszenia i grożenia, tego wszystkiego, co przeżywała moja mama względem mojego ojca
Co do skakania z kwiatka na kwiatek - miałam tak, jak byłam młodsza.
Co do lęku przed bliskością - chyba w jakiś sposób zostało mi to do dzisiaj. Kiedyś nie wyobrażałam sobie, jak mogłabym pierwsza wyznać facetowi miłość. Ba, wyznac miłość w ogóle. Czy wyobrażać sobie siebie z jakimkolwiek TŻ w przyszłości, jako małżeństwo - dla mnie to była czarna magia w białych stringach. Gdy koleżanki mi opowiadały, jak to bardzo kochają swoich TŻ, że marzą skrycie o ślubie z nimi kiedys tam - wydawały mi się dziwne i śmieszne. Właściwie dopiero przy moim obecnym TŻ przestałam mieć takie obawy.

a więc to wszystko takie typowe...?ja już wariuję, mój facet bardzo dużo ze mną przeszedł, dużo mi wybaczył, bardzo mnie kocha...a ja co? przestałam się awanturować, czepiać o wszystko, czuję się jakby mi było wszystko jedno...i najgorsze, że brakuje mi tych tzw. "emocji", chaosu,wspólne spędzanie czasu razem w domu doprowadza mnie do szału, bo ja bym chciała spędzać czas na szalonych imprezach do białego rana im on jest bliżej i im jest kochańszy tym ja bardziej obojętnieję. czasami czuję sie jak rozwydrzona panienka, która nie docenia tego co ma. ale ten niepokój coraz bardziej narasta, teraz mam wrażenie, że wręcz zamieram, że nie żyję swoim życiem. nie wiem zupełnie co mam zrobić...z jednej strony wydaje mi się, że go "kocham" na jakiś widocznie porojony sposób i nie chcę go zranić ani stracić, a z drugiej wszystko zaczyna mnie w nim drażnić i wszystko wydaje się ciekawsze i bardziej interesujące bez niego. myślę o tym żeby odejść, darować sobie i jemu...choć wiem, że będę pewnie rozpaczać, żałować i pogrążać się w autodestrukcji.

chociaż ostatnio wszystko się "poprawiło", bo ja nie okazuję tego co się we mnie dzieje. czuję że z mojej strony będzie to tym większe świństwo, w momencie kiedy jemu się wydaje, że wszystko wraca do normy...chciałabym żeby mój TŻ był psychologiem, żeby byl kims mądrzejszym ode mnie. a on jest "tylko" okropnie we mnie zakochanym, bardzo kochanym chłopcem. on nie jest w stanie zrozumieć tego emocjonalnego zoo. czuję się jak potwór i czuję, że zasługuję na kogoś równie pokręconego jak ja...

nadchodzą juwenalia, a ja myślę o tym że potrzebuję się mocno upić,zabawić,zapomnieć o tym wszystkim...cudowna jestem, nieprawdaż

i widzę potworną analogię do mojego poprzedniego związku, czułam się tak samo pod koniec i w końcu go zdradziłam i odeszłam...tylko, że tym razem, z tą świadomością jest mi jeszcze trudniej to zakończyć.

[deser czekoladowy]

Wypełniłam ankietę

[wilczyca]

Napisane przez blueone

a więc to wszystko takie typowe...?ja już wariuję, mój facet bardzo dużo ze mną przeszedł, dużo mi wybaczył, bardzo mnie kocha...a ja co? przestałam się awanturować, czepiać o wszystko, czuję się jakby mi było wszystko jedno...i najgorsze, że brakuje mi tych tzw. "emocji", chaosu,wspólne spędzanie czasu razem w domu doprowadza mnie do szału, bo ja bym chciała spędzać czas na szalonych imprezach do białego rana im on jest bliżej i im jest kochańszy tym ja bardziej obojętnieję. czasami czuję sie jak rozwydrzona panienka, która nie docenia tego co ma. ale ten niepokój coraz bardziej narasta, teraz mam wrażenie, że wręcz zamieram, że nie żyję swoim życiem. nie wiem zupełnie co mam zrobić...z jednej strony wydaje mi się, że go "kocham" na jakiś widocznie porojony sposób i nie chcę go zranić ani stracić, a z drugiej wszystko zaczyna mnie w nim drażnić i wszystko wydaje się ciekawsze i bardziej interesujące bez niego. myślę o tym żeby odejść, darować sobie i jemu...choć wiem, że będę pewnie rozpaczać, żałować i pogrążać się w autodestrukcji.

chociaż ostatnio wszystko się "poprawiło", bo ja nie okazuję tego co się we mnie dzieje. czuję że z mojej strony będzie to tym większe świństwo, w momencie kiedy jemu się wydaje, że wszystko wraca do normy...chciałabym żeby mój TŻ był psychologiem, żeby byl kims mądrzejszym ode mnie. a on jest "tylko" okropnie we mnie zakochanym, bardzo kochanym chłopcem. on nie jest w stanie zrozumieć tego emocjonalnego zoo. czuję się jak potwór i czuję, że zasługuję na kogoś równie pokręconego jak ja...

nadchodzą juwenalia, a ja myślę o tym że potrzebuję się mocno upić,zabawić,zapomnieć o tym wszystkim...cudowna jestem, nieprawdaż

i widzę potworną analogię do mojego poprzedniego związku, czułam się tak samo pod koniec i w końcu go zdradziłam i odeszłam...tylko, że tym razem, z tą świadomością jest mi jeszcze trudniej to zakończyć.

podpisuję się wszystkimi 4 łapami mam wrażenie jakbym sama to napisała

[Cherry Blossom Girl]

Dziewczyny, bardzo chciałabym Wam coś doradzić, ale chyba nie potrafię. Pamiętam, że jak mieszkałam z obojgiem rodziców i ojciec w ciągu alkoholowym wpadał w fazę "kocham was wszystkich" wkurzałam się i czekałam kiedy w końcu będzie "normalnie" czyli kiedy znowu będzie agresywny i zacznie mnie poniżać.
Natomiast w kontaktach z TŻtem bardzo cenię sobie spokój nie wyobrażam sobie, żebym mogła go w jakiś sposób skrzydzić, jest kochany.
Ale sądzę, że to umiłowanie spokoju wynika z tego, że jestem dość spokojną osobą, a moja mama, chociaż nie pije, nadal pewnie ma zakodowane niektóre zachowania. No i często zmienia jej się nastrój, czyli miewam w domu "karuzelę" tylko bez alkoholu.

[201610310857]

Można dołączyć?

[***luna]

Napisane przez Edeldredzia

Można dołączyć?

witamy

[201610310857]

)

[***luna]

blueone wszystko zależy od ciebie.
To jest takie koło destrukcji. Jeśli chce coś zmienić czeka cię terapia i ogromna praca nad sobą.
Może wyjściem z sytuacji jest związek z kimś, kto zapewni dużą dynamikę, ale nie w tak strasznie destrukcyjny sposób.


Niestetynie ma łatwych rozwiązań.

Ja nadal mam okresy,w których jestem okropnie wybuchowa, bez powodu i reaguję zupełnie nie tak jak trzeba.

Moim marzeniem jest spokój, z drugiej strony nadal wiąże się z poczuciem nudy i braku wyzwań.


Ale staram się.


Edeldredzia napisz coś o sobie może .

[201610310857]

więc tak, mieszkam sobie w centralnej polsce, Uczę się w szkole średniej,. od5 lat mieszkam tylko z Mamą i siostrą, co jest wielkim szczęściem

[Cherry Blossom Girl]

Napisane przez ***luna

blueone wszystko zależy od ciebie.
To jest takie koło destrukcji. Jeśli chce coś zmienić czeka cię terapia i ogromna praca nad sobą.

Popieram.Tylko terapia coś da, pewne zachowania są zakorzenione bardzo głęboko, psychiatra mi powiedział, że to siedzi w neuronach.

[zza_rogu]

Witam...

Ja też DDA...

[Cherry Blossom Girl]

Napisane przez zza_rogu

Witam...

Ja też DDA...

Witaj

[ratta]

Witam nowe dziewczyny

Doszłam dziś do wniosku, że nie znoszę, gdy mój ojciec jest miły, bo wtedy jest gorzej gdy zaczyna być agresywny. Mój dystans się trochę zmniejsza, żeby się powiększyć jeszcze bardziej, taka cisza przed burzą, i większe wyrzuty sumienia, bo przecież dobry dla mnie jest, to nie mogę zwrócić uwagi, że zachowuje się jak cham.

Jedyne co mi się udaje, to mój związek z TŻ. Też wszystko zaczynało mi się nudzić, ale przeszłam przez ten etap i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Widzę, jaka jestem okropna, ile żądam, a on za nic mnie nie krytykuje, to najlepszy facet, jakiego mogłam spotkać.