serce i rozum. związek na odległość

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 17:25

Przyznam, że nigdy nie myślałam że będę opisywać swoje problemy na forum, ale jestem w kropce i potrzebuję spojrzenia na sprawę kogoś z zewnątrz.

Z Tż-em jesteśmy ze sobą 2 lata. Znamy się jakieś 10, ale przez ten czas raczej rzadko się widywaliśmy. Jesteśmy w związku na odległość. Nasze rodzinne miejscowości oddalone są od siebie 100km, gdy studiowałam 150km. Ten dystans jest do pokonania, tyle że Tż ma pracę w której ciągle wyjeżdża w delegacje. W praktyce cały tydzień jest gdzieś w Polsce, zjeżdża do domu na weekend i tak w kółko. Nasz kontakt wygląda tak, że wieczorami rozmawiamy ze sobą na gg, chociaż po całym dniu pracy jest wykończony i ja to rozumiem. W weekendy piszemy ze sobą sms-y. Widujemy się różnie – średnio co 2 tygodnie, czasem częściej, czasem rzadziej. Dodatkowo co rok wyjeżdża w delegację za granicę na 4 miesiące.

Tż ma szereg zalet i nieco wad, jak każdy. Nie znam nikogo kto by tak do mnie pasował. Rzadko się kłócimy, ale przyznam że większość sprzeczek wywołuję ja, bo czuję się zaniedbywana i samotna. I tu właśnie jest główny problem. W tym, że w tym związku czuję się niejako sama. Myślę, że jeśli ktoś był w związku na odległość, to wie o czym mówię. Jest się z kimś, ale tak naprawdę zazwyczaj trzeba sobie radzić samemu, spędzać czas z daleka od ukochanej osoby, nie móc się do niej przytulić, zwyczajnie być obok. W związku z tym, że zakończyłam pewien etap w moim życiu (naukę), to zebrało mi się na przemyślenia. Do tej pory twierdziłam, że zrealizujemy plan Tż, który chce kupić mieszkanie w innym mieście. Teraz przemyślałam to z mojej perspektywy. Jestem osobą z rodziny wielodzietnej, zawsze obok było wiele osób, nawet jak wyjechałam na studia to mieszkanie studenckie było zapełnione. Jestem osobą rodzinną, potrzebującą bliskości i towarzystwa. Nie wyobrażam sobie takiej przyszłości, jaka w tej chwili mnie czeka. Cały tydzień wracałabym po pracy do pustego mieszkania, nie mogłabym liczyć na Tż, na zwykłą rozmowę, przebywanie razem, przytulenie się, wszystko to z czym wiąże się bycie z kimś w związku. Czułabym się bardzo osamotniona, jest to całkiem sprzeczne z moim charakterem. Dzieci też bym musiała wychowywać sama, a Tż byłby „weekendowym tatusiem”.

Nie chcę takiej przyszłości i jednocześnie nie wyobrażam sobie bycia z kimś innym. Bardzo Go kocham. Ale nie chcę też cały czas się męczyć ze swoimi uczuciami i osamotnieniem. Powiecie, że widziały gały co brały, tyle że jak jest się zakochanym to ma się różowe okulary na nosie, a poza tym póki się nie wejdzie w taki związek, to nie do końca wiadomo czy się w tym odnajdziemy. Myślałam że jakoś to zniosę. Trzeba mieć naprawdę wiele siły by znieść taki związek. Opisywane przeze mnie uczucia powracają od 2 lat, więc nie jest to kwestia chwilowego braku zajęcia, czy tworzenia sobie problemów.

Przez te 2 lata nie przyzwyczaiłam się ani trochę do formy naszego związku, więc myślę że istnieje małe prawdopodobieństwo żebym nagle to polubiła. Rozmawiałam z Tż…jednym z rozwiązań jakie ja widzę, to to żeby zmienił pracę na stacjonarną. Oczywiście nie chodzi mi o to żeby rzucił pracę tu i teraz, ale np. za rok, gdy kupi mieszkanie i zamieszkamy razem. Niestety wg Niego nie wchodzi to w rachubę. Lubi swoją pracę i nie ma zamiaru jej zmieniać.

Widzicie jakieś inne rozwiązanie? Może ktoś był z Was w podobnej sytuacji? Jaki jest sposób na pogodzenie serca i rozumu? Szczerze mówiąc najbardziej bym chciała usłyszeć że ktoś miał podobne odczucia, ale udało mu się być szczęśliwy.

Lufia · 2011-09-05, 18:25

Witaj...

Mimo, iż jestem młodsza, przeżyłam etap w moim życiu pod tytułem związek na odległość. Moja pierwsza miłość wyjachała uczyć sie do Warszawy. Po 3 miesiącach zerwałam.
Teraz jestem od 2 lat w szczęśliwym związku z mężczyzną który mieszka 5 km ode mnie.
Podziwiam osoby, które wytrzymują. Podziwiam Ciebie, ale sama bym nie potrafiła. Dzien bez mojego chłopaka jest dniem straconym, to takie rozkoszne uzależnienie.

Co do twojego partnera ja bym spróbowała dosadnie mu powiedzieć co myślisz. Z twojego postu wyczytałam, że nie chce zmian bo lubi swoją prace. Chyba zapomniał o tobie, o twoich potrzebach.
Albo masz doczynienia z pracoholikiem, albo jest mu wygodnie mieć kobiete na gg i co drugi wefend.

Cokolwiek zrobisz życze powodzenia i wytrwałości, bo widać, że zależy ci na tym zapracowanym mężczyźnie.

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 18:49

Lufia dzięki za odpowiedź.
Zależy i to bardzo, dlatego w tym trwam.
Wcześniej przez dwa lata mówiłam co czuję w związku z tym jak wyglądają nasze relacje i jak oddziałuje na mnie Jego praca. Teraz mieliśmy kilka, jak to piszesz "dosadnych" rozmów...Twierdzi, że lubi swoją pracę i nie ma zamiaru jej zmienić (nigdy). Od razu sobie wkręcił, że nie chce rzucać pracy "żeby siedzieć na kasie w biedronce i nienawidzić swojej pracy". Wg mnie możliwości jest wiele...To tylko praca. Z drugiej strony czuję się jak świnia prosząc Go o tak duże wyrzeczenie.
Właściwie tkwimy w martwym punkcie, bo nikt z nas nie ma zamiaru zrezygnować -On z pracy, ja z postanowień. Niemal się rozstaliśmy, jednak chcę poszukać jeszcze jakiś rozwiązań...

mnbv1990 · 2011-09-05, 18:59

Ja na wlasne zyczenie nie zrezygnowalabym z milosci...nie wiesz co Cie czeka, jak wasze zycie sie ulozy, moze zycie go zmusi do rzucenia tej pracy? mysle,ze mozesz bardzo zalowac,bardzo i tego sie nie da cofnac

Lufia · 2011-09-05, 19:26

A nie ma możliwości abyś ty przeniosła się bliżej niego??

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 19:35

Cytat:

Napisane przez mnbv1990

Ja na wlasne zyczenie nie zrezygnowalabym z milosci...nie wiesz co Cie czeka, jak wasze zycie sie ulozy, moze zycie go zmusi do rzucenia tej pracy? mysle,ze mozesz bardzo zalowac,bardzo i tego sie nie da cofnac

wiem i tego się boję

Cytat:

Napisane przez Lufia

A nie ma możliwości abyś ty przeniosła się bliżej niego??

nie, zresztą to niewiele da, bo i tak większość tygodnia jest gdzieś w Polsce. Za jakiś rok moglibyśmy razem zamieszkać, ale i tak większość tego czasu będę sama i w tym główny problem. Ta sytuacja niewiele zmieni, bo zamiast widywać się np. co dwa tygodnie, to będziemy się widzieć co tydzień...także charakter związku pozostanie mniej więcej taki sam.

Lufia · 2011-09-05, 20:13

Musisz wybrać... czy liczyć na poprawe, jakąś zmiane z jego strony??
A może masz już dość siedzenia sama w czterech ścianach...

Mnie zasmuciłby fakt, że nie chce myśleć o zmianach, bo lubi swoją prace... a co z tobą??

wisienka_na_torcie · 2011-09-05, 20:29

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

Przyznam, że nigdy nie myślałam że będę opisywać swoje problemy na forum, ale jestem w kropce i potrzebuję spojrzenia na sprawę kogoś z zewnątrz.

Z Tż-em jesteśmy ze sobą 2 lata. Znamy się jakieś 10, ale przez ten czas raczej rzadko się widywaliśmy. Jesteśmy w związku na odległość. Nasze rodzinne miejscowości oddalone są od siebie 100km, gdy studiowałam 150km. Ten dystans jest do pokonania, tyle że Tż ma pracę w której ciągle wyjeżdża w delegacje. W praktyce cały tydzień jest gdzieś w Polsce, zjeżdża do domu na weekend i tak w kółko. Nasz kontakt wygląda tak, że wieczorami rozmawiamy ze sobą na gg, chociaż po całym dniu pracy jest wykończony i ja to rozumiem. W weekendy piszemy ze sobą sms-y. Widujemy się różnie – średnio co 2 tygodnie, czasem częściej, czasem rzadziej. Dodatkowo co rok wyjeżdża w delegację za granicę na 4 miesiące.

Tż ma szereg zalet i nieco wad, jak każdy. Nie znam nikogo kto by tak do mnie pasował. Rzadko się kłócimy, ale przyznam że większość sprzeczek wywołuję ja, bo czuję się zaniedbywana i samotna. I tu właśnie jest główny problem. W tym, że w tym związku czuję się niejako sama. Myślę, że jeśli ktoś był w związku na odległość, to wie o czym mówię. Jest się z kimś, ale tak naprawdę zazwyczaj trzeba sobie radzić samemu, spędzać czas z daleka od ukochanej osoby, nie móc się do niej przytulić, zwyczajnie być obok. W związku z tym, że zakończyłam pewien etap w moim życiu (naukę), to zebrało mi się na przemyślenia. Do tej pory twierdziłam, że zrealizujemy plan Tż, który chce kupić mieszkanie w innym mieście. Teraz przemyślałam to z mojej perspektywy. Jestem osobą z rodziny wielodzietnej, zawsze obok było wiele osób, nawet jak wyjechałam na studia to mieszkanie studenckie było zapełnione. Jestem osobą rodzinną, potrzebującą bliskości i towarzystwa. Nie wyobrażam sobie takiej przyszłości, jaka w tej chwili mnie czeka. Cały tydzień wracałabym po pracy do pustego mieszkania, nie mogłabym liczyć na Tż, na zwykłą rozmowę, przebywanie razem, przytulenie się, wszystko to z czym wiąże się bycie z kimś w związku. Czułabym się bardzo osamotniona, jest to całkiem sprzeczne z moim charakterem. Dzieci też bym musiała wychowywać sama, a Tż byłby „weekendowym tatusiem”.

Nie chcę takiej przyszłości i jednocześnie nie wyobrażam sobie bycia z kimś innym. Bardzo Go kocham. Ale nie chcę też cały czas się męczyć ze swoimi uczuciami i osamotnieniem. Powiecie, że widziały gały co brały, tyle że jak jest się zakochanym to ma się różowe okulary na nosie, a poza tym póki się nie wejdzie w taki związek, to nie do końca wiadomo czy się w tym odnajdziemy. Myślałam że jakoś to zniosę. Trzeba mieć naprawdę wiele siły by znieść taki związek. Opisywane przeze mnie uczucia powracają od 2 lat, więc nie jest to kwestia chwilowego braku zajęcia, czy tworzenia sobie problemów.

Przez te 2 lata nie przyzwyczaiłam się ani trochę do formy naszego związku, więc myślę że istnieje małe prawdopodobieństwo żebym nagle to polubiła. Rozmawiałam z Tż…jednym z rozwiązań jakie ja widzę, to to żeby zmienił pracę na stacjonarną. Oczywiście nie chodzi mi o to żeby rzucił pracę tu i teraz, ale np. za rok, gdy kupi mieszkanie i zamieszkamy razem. Niestety wg Niego nie wchodzi to w rachubę. Lubi swoją pracę i nie ma zamiaru jej zmieniać.

Widzicie jakieś inne rozwiązanie? Może ktoś był z Was w podobnej sytuacji? Jaki jest sposób na pogodzenie serca i rozumu? Szczerze mówiąc najbardziej bym chciała usłyszeć że ktoś miał podobne odczucia, ale udało mu się być szczęśliwy.

1. Piszesz, że rzadko się kłócicie... jesteś pewna, że nie wynika to z tego, ze zwyczajnie nie macie okazji, że rzadko się widujecie? Na ile tak naprawdę go znasz?
2. Pogrubione moim zdaniem jest odpowiedzią na wszytsko. Facet lubi pracę i nie ma zamiaru jej zmieniać. Mimo Twoich obaw o samotnych tygodniach, weekendowym ojcostwie i braku kogokolwiek, do kogo można otworzyć usta. Pomyśl, co jest w takim razie jego priorytetem.

Nie krytykuję Twojego faceta , ale moim zdaniem macie trochę inne wizje życia. Jemu pasuje taka praca, to, że żyje "na walizkach" i , co ważne, nie ma zamiaru jej zmienić. Tobie taki układ chyba przestaje się podobać i co się dziwić, sama nie chciałabym mieć męża i ojca dzieci od niedzieli i święta, dla mnie to nie związek...
Zapytam jeszcze, on też planuje Waszą wspólną przyszłość w dłuższej perspektywie? Dom, dzieci? Czy żyje raczej tym co jest tu u teraz?

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 20:48

planuje ślub, dzieci, kupno mieszkania. Życie na walizkach mu nie przeszkadza. Przyzwyczaił się.

klempaa · 2011-09-05, 20:51

Nie potrafiłabym być w takim związku. Nie zdecydowałabym się na niego nigdy w życiu.

Związek na odległość ma wg mnie sens tylko w jednym przypadku - gdy rozłąka jest tymczasowa z konkretnie określonym jej końcem. U was tak nie ma.

Niezależnie od tego, jak bym faceta kochala- nie i już. Po to jestem w związku, by mieć TŻta blisko, a cały tydzien siedziec sama w domu czekając weekendu. I te 4 miesięczne wyjazdy dodatkowo?
Nie, nie i jeszcze raz nie.

---------- Dopisano o 20:51 ---------- Poprzedni post napisano o 20:50 ----------

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

planuje ślub, dzieci, kupno mieszkania

I jak on to widzi? Że będzie tak dalej pracował, a Ty się wszystkim zajmiesz?

wisienka_na_torcie · 2011-09-05, 20:57

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

planuje ślub, dzieci, kupno mieszkania. Życie na walizkach mu nie przeszkadza. Przyzwyczaił się.

A jak to sobie wyobraża? Pytałaś go? Ty będziesz prowadzić dom, wychowywać dzieci, które będą miały ojca na niedziele, a w chwilach słabości będziesz się zadowalać telefonem albo smsem... Przemyśl to dobrze, ja bym się na coś takiego nie zdecydowała. Według mnie ten facet na pierwszym miejscu stawia pracę, bo gdyby tak nie było, znalazłby inną, stacjonarną, własnie ze względu na dom, dzieci, ślub.

Cytat:

Napisane przez klempaa

Niezależnie od tego, jak bym faceta kochala- nie i już. Po to jestem w związku, by mieć TŻta blisko, a cały tydzien siedziec sama w domu czekając weekendu. I te 4 miesięczne wyjazdy dodatkowo?
Nie, nie i jeszcze raz nie.

Ja też nie.

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 21:00

Cytat:

Napisane przez klempaa

(...)
I jak on to widzi? Że będzie tak dalej pracował, a Ty się wszystkim zajmiesz?

tak, On będzie dalej pracować w taki sam sposób. Ja będę pracować, opiekować się domem, ewentualnymi dziećmi.

klempaa · 2011-09-05, 21:01

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

tak, On będzie dalej pracować w taki sam sposób. Ja będę pracować, opiekować się domem, ewentualnymi dziećmi.

Odpowiada Ci taki pomysł?

wisienka_na_torcie · 2011-09-05, 21:01

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

tak, On będzie dalej pracować w taki sam sposób. Ja będę pracować, opiekować się domem, ewentualnymi dziećmi.

I co Ty na to?

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 21:06

Cytat:

Napisane przez klempaa

Odpowiada Ci taki pomysł?

Cytat:

Napisane przez wisienka_na_torcie

I co Ty na to?

Nie odpowiada mi to, stąd między innymi ten wątek, i chcę go przekonać do zmian, ale wszystkie argumenty jakich używam trafiają jak kulą w płot. On lubi swoją pracę, nie odnajdzie się w innej. Roztoczyłam przed min całą wizję o mojej samotności, weekendowym wychowywaniu przez niego dzieci itd. ale to nic nie daje....

klempaa · 2011-09-05, 21:07

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

Nie odpowiada mi to i chcę go przekonać do zmian, ale wszystkie argumenty jakich używam trafiają jak kulą w płot. On lubi swoją pracę, nie odnajdzie się w innej. Roztoczyłam przed min całą wizję o mojej samotności, weekendowym wychowywaniu przez niego dzieci itd. ale to nic nie daje....

No bo on się nie zmieni. Lepiej się do tej mysli przyzwyczaj.

Masz 2 opcje:
-zgodzic się na chory układ proponowany przez królewicza
-pójść po rozum do głowy i poszukac kogos, kogo bedziesz równiez obchodziła Ty, a nie tylko czubek jego włąsnego nosa.

wisienka_na_torcie · 2011-09-05, 21:09

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

Nie odpowiada mi to i chcę go przekonać do zmian, ale wszystkie argumenty jakich używam trafiają jak kulą w płot. On lubi swoją pracę, nie odnajdzie się w innej. Roztoczyłam przed min całą wizję o mojej samotności, weekendowym wychowywaniu przez niego dzieci itd. ale to nic nie daje....

To może zapytaj co jest dla niego ważniejsze, to , że lubi tę pracę, czy to, że chce związać z Tobą przyszłość ( związać, a nie podyktować, jak to ma wyglądać, a Ty tylko biernie akceptujesz).

Z resztą, jestem zdania, że skoro on w ten sposób myśli, to coś z jego strony w tym związku jest nie tak.

Lufia · 2011-09-05, 21:13

Jak facet woli prace jak ciebie...

Jest mu tak wygodnie i już... jak on sobie wyobraża ślub?? Który weekend będzie miał dla ciebie??
A dzieci?? Ciekawe czy będą rozpoznawać własnego ojca skoro będą go widziały go przez parenaście weekendów w roku...

**201803290936** · 2011-09-05, 21:25

W tym przypadku użycie terminu "związek" jest... nadużyciem. To raczej układ (wygodny głównie dla pana), jakaś tam (niepotrzebnie przeciągnięta) znajomość. Związek na odległość ma sens, jeżeli ludzie wiedzą, że wcześniej, czy później (najlepiej wcześniej, niż później) nastąpi połączenie dróg - zamieszkanie w jednym miejscu, znalezienie dla siebie większej ilości czasu. Tutaj znajomość ciągnie się i ciągnie i na nic takiego się nie zanosi - nie widać celu, sensu (bo to nie ma chyba celu i sensu). W sumie zresztą o czym tu dużo gadać: facet powiedział, że nie zamierza tego zmieniać, nie widzi potrzeby ku temu. I to w sumie mówi wszystko. To nie ma przyszłości i chyba sama dobrze o tym wiesz, autorko wątku, ale jeszcze chcesz się nieco połudzić, że zdarzy się cud.

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 21:28

szczerze to chyba jednak praca jest ważniejsza. Ma swój cel kupienia mieszkania. Na ten cel musi wziąć kredyt i spłacanie zajmie jakieś 30 lat. Jak się dowiedziałam przez ten czas nie przewiduje zmiany pracy... Dla niego moje argumenty są stawianiem warunków. I stwierdził że skoro nie chce z nim być to On to rozumie...masakra

---------- Dopisano o 21:28 ---------- Poprzedni post napisano o 21:26 ----------

Cytat:

Napisane przez Doris1981

W tym przypadku użycie terminu "związek" jest... nadużyciem. To raczej układ (wygodny głównie dla pana), jakaś tam (niepotrzebnie przeciągnięta) znajomość. Związek na odległość ma sens, jeżeli ludzie wiedzą, że wcześniej, czy później (najlepiej wcześniej, niż później) nastąpi połączenie dróg - zamieszkanie w jednym miejscu, znalezienie dla siebie większej ilości czasu. Tutaj znajomość ciągnie się i ciągnie i na nic takiego się nie zanosi - nie widać celu, sensu (bo to nie ma chyba celu i sensu). W sumie zresztą o czym tu dużo gadać: facet powiedział, że nie zamierza tego zmieniać, nie widzi potrzeby ku temu. I to w sumie mówi wszystko. To nie ma przyszłości i chyba sama dobrze o tym wiesz, autorko wątku, ale jeszcze chcesz się nieco połudzić, że zdarzy się cud.

tak, bardzo bym tego chciała, nie przeczę, ale nie ma szans

wisienka_na_torcie · 2011-09-05, 21:28

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

szczerze to chyba jednak praca jest ważniejsza. Ma swój cel kupienia mieszkania. Na ten cel musi wziąć kredyt i spłacanie zajmie jakieś 30 lat. Jak się dowiedziałam przez ten czas nie przewiduje zmiany pracy... Dla niego moje argumenty są stawianiem warunków. I stwierdził że skoro nie chce z nim być to On to rozumie...masakra

Ciekawe po co mu to mieszkanie tak właściwie...

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 21:31

Cytat:

Napisane przez wisienka_na_torcie

Ciekawe po co mu to mieszkanie tak właściwie...

no chyba żeby mieć swoje miejsce...dla mnie też się znajdzie, jeśli pójdę na taki układ jak On proponuje.

**201803290936** · 2011-09-05, 21:32

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

szczerze to chyba jednak praca jest ważniejsza. Ma swój cel kupienia mieszkania. Na ten cel musi wziąć kredyt i spłacanie zajmie jakieś 30 lat. Jak się dowiedziałam przez ten czas nie przewiduje zmiany pracy... Dla niego moje argumenty są stawianiem warunków. I stwierdził że skoro nie chce z nim być to On to rozumie...masakra

---------- Dopisano o 21:28 ---------- Poprzedni post napisano o 21:26 ----------

tak, bardzo bym tego chciała, nie przeczę, ale nie ma szans

Facet się właściwie już z Tobą rozstał - w sensie psychicznym. On najwidoczniej nie rozumie czym jest związek.

klempaa · 2011-09-05, 21:33

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

no chyba żeby mieć swoje miejsce...dla mnie też się znajdzie, jeśli pójdę na taki układ jak On proponuje.

na weekendy

weekendowe mieszkanie, weekenowa żonka, weekendowe dzieci.... życ nie umierać!

nie wiem, co Ty jeszcze w tym związku robisz.

---------- Dopisano o 21:33 ---------- Poprzedni post napisano o 21:32 ----------

Cytat:

Napisane przez Doris1981

Facet się właściwie już z Tobą rozstał - w sensie psychicznym. On najwidoczniej nie rozumie czym jest związek.

mam wrażenie Autorko, zę nie spławił Cię, bo przydaje mu się laska do seksu i tyle (nie chcę Cię obrażać, stwierdzam fakt ).

wisienka_na_torcie · 2011-09-05, 21:34

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

no chyba żeby mieć swoje miejsce...dla mnie też się znajdzie, jeśli pójdę na taki układ jak On proponuje.

Miejsce na co któryś tam weekend i na emeryturę...

Hatszepsut_ · 2011-09-05, 21:41

eh macie rację, w dużej mierze. On mi wprost mówi, że zdania nie zmieni, a ja wciąż żyję nadzieją. Obydwoje jesteśmy uparci, ale chyba powinno cokolwiek do niego trafić. Trudno mi się poddać. Dziękuję Wam za otwarcie mi oczu, na to co od dawna wiem, ale wolę się oszukiwać...

wisienka_na_torcie · 2011-09-05, 21:42

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

eh macie rację, w dużej mierze. On mi wprost mówi, że zdania nie zmieni, a ja wciąż żyję nadzieją. Obydwoje jesteśmy uparci, ale chyba powinno cokolwiek do niego trafić. Trudno mi się poddać.

Gdyby chciał się zmienić i pójśc na kompromis, to by trafiło.

klempaa · 2011-09-05, 21:43

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

eh macie rację, w dużej mierze. On mi wprost mówi, że zdania nie zmieni, a ja wciąż żyję nadzieją. Obydwoje jesteśmy uparci, ale chyba powinno cokolwiek do niego trafić. Trudno mi się poddać. Dziękuję Wam za otwarcie mi oczu, na to co od dawna wiem, ale wolę się oszukiwać...

wg mnie jesteś po prostu potwornie naiwna....

Lufia · 2011-09-05, 21:44

Cytat:

Napisane przez wisienka_na_torcie

Miejsce na co któryś tam weekend i na emeryturę...

Ja bym nawet w emeryture wątpiła

**201803290936** · 2011-09-05, 21:50

Cytat:

Napisane przez Hatszepsut_

eh macie rację, w dużej mierze. On mi wprost mówi, że zdania nie zmieni, a ja wciąż żyję nadzieją. Obydwoje jesteśmy uparci, ale chyba powinno cokolwiek do niego trafić. Trudno mi się poddać. Dziękuję Wam za otwarcie mi oczu, na to co od dawna wiem, ale wolę się oszukiwać...

Żeby coś mogło trafić (a Twoje argumenty są dobre i nie wzięte z sufitu), czy żeby chociaż sprawę mogło się przemyśleć, to musi zaistnieć jeden, ale mega ważny element: trzeba kochać, tak serio i szczerze. On zapewne Cię lubi, darzy Cię uczuciem, ale nie zawsze jest jednoznaczne z miłością. Ty kochasz, jesteś w tym szczera, gdybyś mogła coś dla niego zrobić, to byś zrobiła, ale zauważ - w tym nie ma wzajemności. Z jego strony jest "nie, bo nie" i "nie stawiaj mi warunków". Zapytanie co z przyszłością, co dalej, jak on to sobie wyobraża, to jest wg niego stawianie warunków - to niestety wiele mówi o jakości jego uczucia do Ciebie.

2011-09-05, 17:25	#1
Hatszepsut_ Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-01 Wiadomości: 33	serce i rozum. związek na odległość Przyznam, że nigdy nie myślałam że będę opisywać swoje problemy na forum, ale jestem w kropce i potrzebuję spojrzenia na sprawę kogoś z zewnątrz. Z Tż-em jesteśmy ze sobą 2 lata. Znamy się jakieś 10, ale przez ten czas raczej rzadko się widywaliśmy. Jesteśmy w związku na odległość. Nasze rodzinne miejscowości oddalone są od siebie 100km, gdy studiowałam 150km. Ten dystans jest do pokonania, tyle że Tż ma pracę w której ciągle wyjeżdża w delegacje. W praktyce cały tydzień jest gdzieś w Polsce, zjeżdża do domu na weekend i tak w kółko. Nasz kontakt wygląda tak, że wieczorami rozmawiamy ze sobą na gg, chociaż po całym dniu pracy jest wykończony i ja to rozumiem. W weekendy piszemy ze sobą sms-y. Widujemy się różnie – średnio co 2 tygodnie, czasem częściej, czasem rzadziej. Dodatkowo co rok wyjeżdża w delegację za granicę na 4 miesiące. Tż ma szereg zalet i nieco wad, jak każdy. Nie znam nikogo kto by tak do mnie pasował. Rzadko się kłócimy, ale przyznam że większość sprzeczek wywołuję ja, bo czuję się zaniedbywana i samotna. I tu właśnie jest główny problem. W tym, że w tym związku czuję się niejako sama. Myślę, że jeśli ktoś był w związku na odległość, to wie o czym mówię. Jest się z kimś, ale tak naprawdę zazwyczaj trzeba sobie radzić samemu, spędzać czas z daleka od ukochanej osoby, nie móc się do niej przytulić, zwyczajnie być obok. W związku z tym, że zakończyłam pewien etap w moim życiu (naukę), to zebrało mi się na przemyślenia. Do tej pory twierdziłam, że zrealizujemy plan Tż, który chce kupić mieszkanie w innym mieście. Teraz przemyślałam to z mojej perspektywy. Jestem osobą z rodziny wielodzietnej, zawsze obok było wiele osób, nawet jak wyjechałam na studia to mieszkanie studenckie było zapełnione. Jestem osobą rodzinną, potrzebującą bliskości i towarzystwa. Nie wyobrażam sobie takiej przyszłości, jaka w tej chwili mnie czeka. Cały tydzień wracałabym po pracy do pustego mieszkania, nie mogłabym liczyć na Tż, na zwykłą rozmowę, przebywanie razem, przytulenie się, wszystko to z czym wiąże się bycie z kimś w związku. Czułabym się bardzo osamotniona, jest to całkiem sprzeczne z moim charakterem. Dzieci też bym musiała wychowywać sama, a Tż byłby „weekendowym tatusiem”. Nie chcę takiej przyszłości i jednocześnie nie wyobrażam sobie bycia z kimś innym. Bardzo Go kocham. Ale nie chcę też cały czas się męczyć ze swoimi uczuciami i osamotnieniem. Powiecie, że widziały gały co brały, tyle że jak jest się zakochanym to ma się różowe okulary na nosie, a poza tym póki się nie wejdzie w taki związek, to nie do końca wiadomo czy się w tym odnajdziemy. Myślałam że jakoś to zniosę. Trzeba mieć naprawdę wiele siły by znieść taki związek. Opisywane przeze mnie uczucia powracają od 2 lat, więc nie jest to kwestia chwilowego braku zajęcia, czy tworzenia sobie problemów. Przez te 2 lata nie przyzwyczaiłam się ani trochę do formy naszego związku, więc myślę że istnieje małe prawdopodobieństwo żebym nagle to polubiła. Rozmawiałam z Tż…jednym z rozwiązań jakie ja widzę, to to żeby zmienił pracę na stacjonarną. Oczywiście nie chodzi mi o to żeby rzucił pracę tu i teraz, ale np. za rok, gdy kupi mieszkanie i zamieszkamy razem. Niestety wg Niego nie wchodzi to w rachubę. Lubi swoją pracę i nie ma zamiaru jej zmieniać. Widzicie jakieś inne rozwiązanie? Może ktoś był z Was w podobnej sytuacji? Jaki jest sposób na pogodzenie serca i rozumu? Szczerze mówiąc najbardziej bym chciała usłyszeć że ktoś miał podobne odczucia, ale udało mu się być szczęśliwy. __________________ Człowiek nie jest okręgiem z jednym środkiem – jest elipsą z dwoma ogniskami. Jedno to fakty, a drugie, poglądy. Edytowane przez Hatszepsut_ Czas edycji: 2011-09-05 o 17:27

2011-09-05, 18:25	#2
Lufia Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-08 Lokalizacja: okolice Krakowa Wiadomości: 109	Dot.: serce i rozum. związek na odległość Witaj... Mimo, iż jestem młodsza, przeżyłam etap w moim życiu pod tytułem związek na odległość. Moja pierwsza miłość wyjachała uczyć sie do Warszawy. Po 3 miesiącach zerwałam. Teraz jestem od 2 lat w szczęśliwym związku z mężczyzną który mieszka 5 km ode mnie. Podziwiam osoby, które wytrzymują. Podziwiam Ciebie, ale sama bym nie potrafiła. Dzien bez mojego chłopaka jest dniem straconym, to takie rozkoszne uzależnienie. Co do twojego partnera ja bym spróbowała dosadnie mu powiedzieć co myślisz. Z twojego postu wyczytałam, że nie chce zmian bo lubi swoją prace. Chyba zapomniał o tobie, o twoich potrzebach. Albo masz doczynienia z pracoholikiem, albo jest mu wygodnie mieć kobiete na gg i co drugi wefend. Cokolwiek zrobisz życze powodzenia i wytrwałości, bo widać, że zależy ci na tym zapracowanym mężczyźnie.

2011-09-05, 18:49	#3
Hatszepsut_ Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-01 Wiadomości: 33	Dot.: serce i rozum. związek na odległość Lufia dzięki za odpowiedź. Zależy i to bardzo, dlatego w tym trwam. Wcześniej przez dwa lata mówiłam co czuję w związku z tym jak wyglądają nasze relacje i jak oddziałuje na mnie Jego praca. Teraz mieliśmy kilka, jak to piszesz "dosadnych" rozmów...Twierdzi, że lubi swoją pracę i nie ma zamiaru jej zmienić (nigdy). Od razu sobie wkręcił, że nie chce rzucać pracy "żeby siedzieć na kasie w biedronce i nienawidzić swojej pracy". Wg mnie możliwości jest wiele...To tylko praca. Z drugiej strony czuję się jak świnia prosząc Go o tak duże wyrzeczenie. Właściwie tkwimy w martwym punkcie, bo nikt z nas nie ma zamiaru zrezygnować -On z pracy, ja z postanowień. Niemal się rozstaliśmy, jednak chcę poszukać jeszcze jakiś rozwiązań... __________________ Człowiek nie jest okręgiem z jednym środkiem – jest elipsą z dwoma ogniskami. Jedno to fakty, a drugie, poglądy.

2011-09-05, 18:59	#4
mnbv1990 Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-01 Wiadomości: 66	Dot.: serce i rozum. związek na odległość Ja na wlasne zyczenie nie zrezygnowalabym z milosci...nie wiesz co Cie czeka, jak wasze zycie sie ulozy, moze zycie go zmusi do rzucenia tej pracy? mysle,ze mozesz bardzo zalowac,bardzo i tego sie nie da cofnac

2011-09-05, 19:26	#5
Lufia Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-08 Lokalizacja: okolice Krakowa Wiadomości: 109	Dot.: serce i rozum. związek na odległość A nie ma możliwości abyś ty przeniosła się bliżej niego??

2011-09-05, 20:13	#7
Lufia Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-08 Lokalizacja: okolice Krakowa Wiadomości: 109	Dot.: serce i rozum. związek na odległość Musisz wybrać... czy liczyć na poprawe, jakąś zmiane z jego strony?? A może masz już dość siedzenia sama w czterech ścianach... Mnie zasmuciłby fakt, że nie chce myśleć o zmianach, bo lubi swoją prace... a co z tobą??

2011-09-05, 20:48	#9
Hatszepsut_ Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-01 Wiadomości: 33	Dot.: serce i rozum. związek na odległość planuje ślub, dzieci, kupno mieszkania. Życie na walizkach mu nie przeszkadza. Przyzwyczaił się. __________________ Człowiek nie jest okręgiem z jednym środkiem – jest elipsą z dwoma ogniskami. Jedno to fakty, a drugie, poglądy. Edytowane przez Hatszepsut_ Czas edycji: 2011-09-05 o 20:53

2011-09-05, 21:13	#18
Lufia Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-08 Lokalizacja: okolice Krakowa Wiadomości: 109	Dot.: serce i rozum. związek na odległość Jak facet woli prace jak ciebie... Jest mu tak wygodnie i już... jak on sobie wyobraża ślub?? Który weekend będzie miał dla ciebie?? A dzieci?? Ciekawe czy będą rozpoznawać własnego ojca skoro będą go widziały go przez parenaście weekendów w roku...

2011-09-05, 21:25	#19
201803290936 Konto usunięte Zarejestrowany: 2006-10 Wiadomości: 43 611	Dot.: serce i rozum. związek na odległość W tym przypadku użycie terminu "związek" jest... nadużyciem. To raczej układ (wygodny głównie dla pana), jakaś tam (niepotrzebnie przeciągnięta) znajomość. Związek na odległość ma sens, jeżeli ludzie wiedzą, że wcześniej, czy później (najlepiej wcześniej, niż później) nastąpi połączenie dróg - zamieszkanie w jednym miejscu, znalezienie dla siebie większej ilości czasu. Tutaj znajomość ciągnie się i ciągnie i na nic takiego się nie zanosi - nie widać celu, sensu (bo to nie ma chyba celu i sensu). W sumie zresztą o czym tu dużo gadać: facet powiedział, że nie zamierza tego zmieniać, nie widzi potrzeby ku temu. I to w sumie mówi wszystko. To nie ma przyszłości i chyba sama dobrze o tym wiesz, autorko wątku, ale jeszcze chcesz się nieco połudzić, że zdarzy się cud.

2011-09-05, 21:41	#26
Hatszepsut_ Raczkowanie Zarejestrowany: 2010-01 Wiadomości: 33	Dot.: serce i rozum. związek na odległość eh macie rację, w dużej mierze. On mi wprost mówi, że zdania nie zmieni, a ja wciąż żyję nadzieją. Obydwoje jesteśmy uparci, ale chyba powinno cokolwiek do niego trafić. Trudno mi się poddać. Dziękuję Wam za otwarcie mi oczu, na to co od dawna wiem, ale wolę się oszukiwać... __________________ Człowiek nie jest okręgiem z jednym środkiem – jest elipsą z dwoma ogniskami. Jedno to fakty, a drugie, poglądy.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)