Ratowanie wcześniaków dylematem etycznym

[maruda80]

Napisane przez _vixen_

A co z dzieckiem? Czy lezace dziecko, ktore jedynie umie krzyczec jak opisane w artykule jest szczesliwe i chce zyc?

Zapytam przewrotnie: A gdybyś to ty była takim dzieckiem?

[_vixen_]

Napisane przez maruda80

Zapytam przewrotnie: A gdybyś to ty była takim dzieckiem?

To nie chcialabym tak zyc. A ktos swiadomie by chcial?

[meggykotka]

Wydaje mi się okrutne i samolubne zmuszanie kogoś do takiego życia w bólu ("Ja Cię kocham, ty żyjesz, więc na pewno jesteś szczęśliwa").

[Olivvek]

Napisane przez _vixen_

A co z dzieckiem? Czy lezace dziecko, ktore jedynie umie krzyczec jak opisane w artykule jest szczesliwe i chce zyc?

Dokładnie.
Druga rzecz- za czyje pieniądze ta opieka 24/7?

---------- Dopisano o 11:44 ---------- Poprzedni post napisano o 11:43 ----------

Napisane przez maruda80

Zapytam przewrotnie: A gdybyś to ty była takim dzieckiem?

Pozwolę sobie odpowiedzieć - prawdopodobnie nie kumałabym nawet, czy żyję, jak żyję, co się dzieje i czy to dobrze, czy źle

[_vixen_]

Napisane przez meggykotka

Wydaje mi się okrutne i samolubne zmuszanie kogoś do takiego życia w bólu ("Ja Cię kocham, ty żyjesz, więc na pewno jesteś szczęśliwa").

Dla mnie to tez egoizm. Czy nasze czyste sumienie, religia jest wazniejsze niz cierpienie malego dziecka, ktore nie ma wyboru?

---------- Dopisano o 11:46 ---------- Poprzedni post napisano o 11:44 ----------

Napisane przez Olivvek

Dokładnie.
Druga rzecz- za czyje pieniądze ta opieka 24/7?

---------- Dopisano o 11:44 ---------- Poprzedni post napisano o 11:43 ----------



Pozwolę sobie odpowiedzieć - prawdopodobnie nie kumałabym nawet, czy żyję, jak żyję, co się dzieje i czy to dobrze, czy źle

Albo bys ciagle cierpiala, bo uszkodzenia mozgu robia swoje, nadwrazliwisc na bodzce.

[golgie]

moje zdanie jest takie:bezwzględnie ratować

[meggykotka]

Napisane przez Olivvek

Dokładnie.
Druga rzecz- za czyje pieniądze ta opieka 24/7?

---------- Dopisano o 11:44 ---------- Poprzedni post napisano o 11:43 ----------



Pozwolę sobie odpowiedzieć - prawdopodobnie nie kumałabym nawet, czy żyję, jak żyję, co się dzieje i czy to dobrze, czy źle

Ja pozwolę sobie zadać inne pytanie: A co jeśli kumasz i nie możesz tego powiedzieć/wyrazić?

[julka910]

Ja nie mialam na myśli dziecka cierpiącego fizycznie, nie kontaktującego ze światem.

Zresztą nie wiem co bym zrobiła i mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała takich decyzji podejmować.

[_vixen_]

Napisane przez golgie

moje zdanie jest takie:bezwzględnie ratować

I co dalej z tymi bardzo ciezko chorymi?

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

No jak to co?
Matka przewaznie sama zostaje, z koniecznością opuszczenia pracy i opieką 24/7, zęby w scianę wbijając. Czasem zdarzy się cud i ojciec nie odejdzie, więc jeszcze jakaś wypłata jest.

[Olivvek]

Napisane przez meggykotka

Ja pozwolę sobie zadać inne pytanie: A co jeśli kumasz i nie możesz tego powiedzieć/wyrazić?

To normalnie scenariusz z horroru
Nikt by mnie nie pocieszał, bo nie wiedziałby, że jestem świadoma, nikt by nie próbował znaleźć sposobu by się porozumieć- z tego samego powodu, to jest sens tak trwać? A najgorsze by chyba było, jakby mnie tak trzymali latami pod aparaturą. Kiedy by mnie odłączali, to na pewno chorą psychicznie.

[Sosnowa]

Temat grubego kalibru, oby żadna z nas nie musiała go rozważać z bliższej perspektywy.

W skrócie ja myślę tak - należy ratować, a w rozsądnym momencie zaprzestać uporczywej terapii (kiedy taki moment jest, to już pewnie temat na dalszą dyskusję i to najlepiej z udziałem osób obeznanych z tematem).

Przecież nie można przewiedzieć "co" z takie wcześniaka będzie. Medycyna jest zaskakująca, czasem pozornie zdrowe dzieci szybko się pogarszają. A jest wiele przypadków, w których takie przedwcześnie urodzone dzieci całkiem nieźle sobie poradziły. Niepełnosprawność niepełnosprawności nie równa. Jest wiele osób niepełnosprawnych, fizycznie i psychicznie, które są szczęśliwe. Są z kolei piękne, młode i zdrowiutkie osoby, ba! u szczytu sławy - które popełniają samobójstwo, albo się staczają, bo nie widzą sensu życia.
Jeśli by np. zdecydować, że każde dziecko poniżej np. 24 tygodnia jest kładzione w łóżeczku, żeby zaczekało na śmierć, to można pozbawić kogoś szansy na coś bezcennego - jego własne życie. Może z gorszym wzrokiem, może mniej sprawnego fizycznie,ale innego życia nie będzie miał. To jego jedyna szansa. Inna sprawa, że część osób wyjdzie z tego jako roślinki i, zgadzam się, że to wielka tragedia. Ale nie wydaje mi się, żeby pozbawianie szansy kogoś kto może żyć, żeby ktoś inny, ktoś będzie bardziej poszkodowany mniej cierpiał jest sprawiedliwe.

Ogólnie temat ciężki. Bardzo. Ale w skrócie - próbować ratować. Zawsze. Byle nie przesadzić ze sztucznym podtrzymywaniem życia.

[***luna]

Napisane przez _vixen_

A co z dzieckiem? Czy lezace dziecko, ktore jedynie umie krzyczec jak opisane w artykule jest szczesliwe i chce zyc?

To jest kwestia poruszana trylionrazy na wizazu.
Co to jest szczęście?
To po pierwsze.
Mam wrazenie, żemiliony ludzi mimo tego, że mają ręce, nogi, przeciętnie działajacy mózg ptrzezywawieczne niezadowolenie i jeczy o swoim nieszczęściu.

Nie wierzę w to, że dziecko tylko lezy i krzyczy. Nie wierzę w to, że niepełnosprawność czyni je wmniejszym stopniu czlowiekiem i uniemozliwia komunikację czy rozwoj.

Skracając dywagacje: lata świetlne temu dzieci niepełnosprawne zamykano w ośrodkachjako niezdolne do komunikacjii rozwoju. Przykłady pokazują, że wielu przypadkach rzeczywistość była inna i możliwości dzieci wiele wieksze.
Tym dzieciom jak i ich rodzicom powinno należeć się wsparcie, pomoc i opieka.

[Sosnowa]

Bo tu jest jeszcze problem trochę filozoficzny. Czym jest cierpienie? Bo każdy je przeżywa. Każdy ma inne granice wytrzymałości. I czy gorsze fizyczne czy psychiczne. I jeszcze wziąć pod uwagę, że każdy inaczej je przeżywa.

---------- Dopisano o 12:21 ---------- Poprzedni post napisano o 12:19 ----------

Napisane przez ***luna

To jest kwestia poruszana trylionrazy na wizazu.
Co to jest szczęście?
To po pierwsze.
Mam wrazenie, żemiliony ludzi mimo tego, że mają ręce, nogi, przeciętnie działajacy mózg ptrzezywawieczne niezadowolenie i jeczy o swoim nieszczęściu.

Nie wierzę w to, że dziecko tylko lezy i krzyczy. Nie wierzę w to, że niepełnosprawność czyni je wmniejszym stopniu czlowiekiem i uniemozliwia komunikację czy rozwoj.

Skracając dywagacje: lata świetlne temu dzieci niepełnosprawne zamykano w ośrodkachjako niezdolne do komunikacjii rozwoju. Przykłady pokazują, że wielu przypadkach rzeczywistość była inna i możliwości dzieci wiele wieksze.
Tym dzieciom jak i ich rodzicom powinno należeć się wsparcie, pomoc i opieka.

O! i to jest równie dobre pytanie.... Żeby się nie pospieszyć z miłosierdziem i za kogoś zdecydować, ze on nie będzie szczęśliwy i spisać go na straty.

---------- Dopisano o 12:34 ---------- Poprzedni post napisano o 12:21 ----------

... jestem w trakcie czytania artykułu i póki co mam wrażenie, że większym problemem jest nie temat czy ratować tylko kiedy zaprzestać uporczywej terapii.. zobaczymy jak się rozwnie dalej.

---------- Dopisano o 12:36 ---------- Poprzedni post napisano o 12:34 ----------

O! no i się odbiłam od abonamentu

[ptysza]

ja jestem mama wczesniaka, nie takiego skrajnego bo corka urodzila sie w 29 tyg

pamietam jak kiedys bylam z nia na rehabilitacji, obok cwiczylo jakies dziecko chyba terminowe, i obok siedziala matka tego dziecka, i ona tak gadala gadala i chyba nie wiedziala ze moja to wczesniak

zaczela temat wczesniactwa i stwierdzila ze kiedys bylo lepiej, nie wiadomo po co to takie dzieci ratuja, kiedys to byla naturalna selekcja i tak powinno byc nadal, inne matki jej przytaknely

do dzis pamietam jak mi zly stanelo w oczach, jak wielka gole poczulam w gardle

moja corka ma teraz 1,5 roku i ma sie dobrze

[Sosnowa]

Szkoda, że się nie odezwałaś. Miałaby nauczkę

[julka910]

Napisane przez ptysza

ja jestem mama wczesniaka, nie takiego skrajnego bo corka urodzila sie w 29 tyg

pamietam jak kiedys bylam z nia na rehabilitacji, obok cwiczylo jakies dziecko chyba terminowe, i obok siedziala matka tego dziecka, i ona tak gadala gadala i chyba nie wiedziala ze moja to wczesniak

zaczela temat wczesniactwa i stwierdzila ze kiedys bylo lepiej, nie wiadomo po co to takie dzieci ratuja, kiedys to byla naturalna selekcja i tak powinno byc nadal, inne matki jej przytaknely

do dzis pamietam jak mi zly stanelo w oczach, jak wielka gole poczulam w gardle

moja corka ma teraz 1,5 roku i ma sie dobrze

Ciekawe czy byłyby takie "mądre" gdyby ich dzieci były walczącymi o życie wcześniakami.

Nie znoszę słuchać mądrości osób, które nie wiedzą o czym mówią najczęściej takie wywody nie mają nic wspólnego z rzeczywistością.

[dawidowskasia]

Napisane przez Olivvek

Temat dyskusyjny i drażliwy, rzeczywiście jest to straszny dylemat :/ powiem, jak ja uważam: wg mnie, jeśli nie ucierpi mózg, trzeba ratować. Nawet, jeśli dziecko miałoby być np. sparaliżowane, czy mieć niedowład, w dzisiejszych czasach może skończyć szkoły, pracować, być członkiem społeczeństwa. Dla mnie najgorsze co może być to upośledzenie umysłowe. Co z tego, że dziecko będzie mogło chodzić, biegać, jak nie będzie sobie zdawało sprawy, co można z tym zrobić?

Też tak uważam. Natomiast nie wiem co masz na mysli pisząc o upośledzeniu?
Do jakiego stopnia?
Moja koleżanka ma córkę z lekkim uposledzeniem umysłowym. Ćwiczenia, zajęcia mega dużo dają Dzieciak ogólnie jest radosny i szczęsliwy.

Napisane przez Olivvek

A potem zasiłki, fundacje; ogólnie nazywam taką osobę kulą u nogi społeczeństwa.

dla mnie kulą u nogi są zboczeńcy w więzieniach utrzymywani z pieniędzy podatników a nie matka z chorym dzieckiem

[pendraiw]

Napisane przez dawidowskasia

Też tak uważam. Natomiast nie wiem co masz na mysli pisząc o upośledzeniu?
Do jakiego stopnia?
Moja koleżanka ma córkę z lekkim uposledzeniem umysłowym. Ćwiczenia, zajęcia mega dużo dają Dzieciak ogólnie jest radosny i szczęsliwy.


dla mnie kulą u nogi są zboczeńcy w więzieniach utrzymywani z pieniędzy podatników a nie matka z chorym dzieckiem

[blekitne_niebo]

Napisane przez _vixen_

Pamietam przyklad z ksiazki Holowni, kiedy mloda lekarka z trudem uratowala noworodka. Za rok przyszla matka z dzieckiem niewidomym, nieslyszacym, ciezko uposledzonym i zapytala, co ma z nim zrobic. Pomyslalam, ze kiedys takie dziecko by odeszlo, matka byc moze urodzila drugie, zdrowe i miala zupelnie inne zycie.

Z drugiej strony jakby nie uratowała i dziecko by umarło to dopiero byłaby afera na całą Polską - "Lekarka która doprowadziła do śmierci noworodka". Brutalna prawda jest taka że lekarz ma mieć przede wszystkim czysto w papierach, a kobieta zostaje z ciężko chorym dzieckiem - ale to już jej problem, nie lekarza.

Widziałam dużo bardzo, bardzo ciężkich przypadków - z reguły kobiety zostają z tym same, bez męża, bez pracy, bezgranicznie poświęcając się dziecku, często kosztem innych swoich dzieci. Bardzo często są to takie prostoduszne i bogobojne kobiety, bez wykształcenia, które zemdlałyby na słowo "aborcja", które tak naprawdę od początku swojego życia żyją w gorsecie konwenansów, piętrzących się problemów, biedy i braku pracy. One często nie wiedzą że ich życie mogłoby wyglądać inaczej, że nie musi być ciągłym cierpieniem.
Ostatni czytałam o przypadku nie wcześniaka, ale małego chłopca któremu w wyniku sepsy trzeba było amputować wszystkie kończyny. któremu został sam korpus. Nie wiem czy na miejscu jego rodziców zdecydowałabym się na tak rozległą amputację.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Dziewczyny, bo z upośledzeniem umysłowym jest naprawdę różnie. Może być lekkie, umiarkowane, znaczne i głębokie. I tak naprawdę w pełni samodzielnie żyć będzie potrafiła osoba z lekkim uu. Nie ma co się oszukiwać (a i to nie zawsze, bo jeśli dojdą do tego schorzenia np. ruchowe czy emocjonalne to kanał).

Ja znam i młodzież, i dorosłych z lekkim - przy czym nie znam dwóch takich samych osób. Jedna osoba świadectwo z paskiem, ale nie ma opcji samodzielnego funkcjonowania, bo emocje na poziomie 6 latka (prawie pełnoletnia osoba), a druga = w życiu rozmawiając ot, tak czy w ogóle patrząc na zachowanie nikt by nie poznał upośledzenia, a osoba nie jest w stanie tabliczki mnożenia opanować. Tyle, że samodzielnie da sobie radę w życiu, a ta od paska na pewno nie.

Tu się nie da generalizować i już.

[MonikaFaustyna]

Ja się urodziłam w 28 tygodniu ciąży. 2 miesiące spędziłam w inkubatorze. Wszystko mam sprawne i żyję normalnie. Mojej rodzinie też wmawiali, że nie widzą dobrych rokowań, bo wcześniak, a to było 25 lat temu. Moi rodzice zaryzykowali i żyję, a zaraz zostaną dziadkami.

Teraz oczywiście jest bardziej rozwinięta technologia. Wiem, że urodzenie dziecka przed 28 tygodniem, to jest spore ryzyko dla jego życia i zdrowia. Nie wiem sama, co bym zrobiła, gdyby się okazało, że dziecko ma się urodzić w 23 czy 24 t.c. i będzie mocno upośledzone. Chyba wolałabym zaoszczędzić mu cierpień.

http://www.babyboom.pl/niemowleta/wc...o_to_taki.html

[julka910]

Napisane przez dawidowskasia

dla mnie kulą u nogi są zboczeńcy w więzieniach utrzymywani z pieniędzy podatników a nie matka z chorym dzieckiem

Zgadzam się.

[a298662d510bb0f537bc3b0c2466fe273199e5e8_64a898f2369c4]

Przeczytałam z uwagą cały wątek.

Napisane przez _vixen_

Pamietam przyklad z ksiazki Holowni, kiedy mloda lekarka z trudem uratowala noworodka. Za rok przyszla matka z dzieckiem niewidomym, nieslyszacym, ciezko uposledzonym i zapytala, co ma z nim zrobic. Pomyslalam, ze kiedys takie dziecko by odeszlo, matka byc moze urodzila drugie, zdrowe i miala zupelnie inne zycie.

Ta książka tak bardzo mną wstrząsnęła, że od tamtej pory nie odważyłam się wypowiedzieć swojego zdania na ten temat.

Napisane przez _vixen_

I co dalej z tymi bardzo ciezko chorymi?

Nikt nie wie, czy uratowany wcześniak będzie chory, czy zdrowy. Nowoczesna medycyna to nie tylko błogosławieństwo, to także przekleństwo naszych czasów.

[_vixen_]

Napisane przez ***luna

To jest kwestia poruszana trylionrazy na wizazu.
Co to jest szczęście?
To po pierwsze.
Mam wrazenie, żemiliony ludzi mimo tego, że mają ręce, nogi, przeciętnie działajacy mózg ptrzezywawieczne niezadowolenie i jeczy o swoim nieszczęściu.

Nie wierzę w to, że dziecko tylko lezy i krzyczy. Nie wierzę w to, że niepełnosprawność czyni je wmniejszym stopniu czlowiekiem i uniemozliwia komunikację czy rozwoj.

Skracając dywagacje: lata świetlne temu dzieci niepełnosprawne zamykano w ośrodkachjako niezdolne do komunikacjii rozwoju. Przykłady pokazują, że wielu przypadkach rzeczywistość była inna i możliwości dzieci wiele wieksze.
Tym dzieciom jak i ich rodzicom powinno należeć się wsparcie, pomoc i opieka.

Dalabys rade zajmowac sie takim dzieckiem?

Zgadzam sie tez z tym, co pisze blekitne niebo. Ogolnie ludzie boja sie podejmowania decyzji.

[201706190936]

Napisane przez julka910

Ciekawe czy byłyby takie "mądre" gdyby ich dzieci były walczącymi o życie wcześniakami.

.

Napisane przez dawidowskasia

dla mnie kulą u nogi są zboczeńcy w więzieniach utrzymywani z pieniędzy podatników a nie matka z chorym dzieckiem

dokładnie

[blekitne_niebo]

julka910 ale kto tu jest "mądry" Większość osób pisze o swoich wątpliwościach. Ja nie wiem co bym zrobiła, bo każda decyzja miałaby swoje poważne konsekwencje.

Ponadto co innego przypadek dziecka lekko upośledzonego, co innego ciężko chorego z możliwością wyleczenia, a co innego złożone wady neurologiczne które uniemożliwiają jakikolwiek rozwój.

[ulinkaaa]

Jestem wcześniakiem, po urodzeniu miałam jeden punkt i funkcjonuję w pełni normalnie, nie mam żadnego upośledzenia, ani fizycznego, ani psychicznego. Jakby wtedy lekarze myśleli tak jak niektóre z was, to tylko ręce załamać. Ale widać takie pokolenie, nic poza czubkiem własnego nosa nie widzi.

Ja pracuję z dziećmi upośledzonymi w stopniu lekkim i umiarkowanym, tak jak Szaja. Pomijam fakt, że te dzieci nie powinny funkcjonować w normalnej placówce, a w specjalistycznej, ale nie o tym miałam, jest z nimi na codzień ciężko, bo grupy są liczne, a oni sami wymagają pełnej uwagi, cierpliwości i skupienia, ale nigdy nie widziałam w oczach rodziców choć krzty żalu, że nie są w pełni normalni, co więcej podziwiam za trud wychowawczy, którego mają niejednokrotnie więcej niż rodzice z "normalnymi dziećmi".

[***luna]

Napisane przez _vixen_

Dalabys rade zajmowac sie takim dzieckiem?

Zgadzam sie tez z tym, co pisze blekitne niebo. Ogolnie ludzie boja sie podejmowania decyzji.

Biorąc pod uwagę moje dotychczasowe doświadczenia, jestem przekonana, że tak.

[_vixen_]

Skoro ludziom tak zalezy na zyciu dzieci i tak o nie walcza,to skad tyle tych uposledzonych w osrodkach? Bo ktos nie wytrzymal? Ja sie nawet nie dziwie. Opieka nad zdrowym niemowlakiem bywa ciezka, tez psychicznie, ale wiemy, ze szybko rosnie, bedzie coraz bardziej samodzielne, a co wtedy, gdy nadziei takiej nie ma?

---------- Dopisano o 13:47 ---------- Poprzedni post napisano o 13:43 ----------

Napisane przez ulinkaaa

Jestem wcześniakiem, po urodzeniu miałam jeden punkt i funkcjonuję w pełni normalnie, nie mam żadnego upośledzenia, ani fizycznego, ani psychicznego. Jakby wtedy lekarze myśleli tak jak niektóre z was, to tylko ręce załamać. Ale widać takie pokolenie, nic poza czubkiem własnego nosą nie widzi

Tak, jasne, sami egoisci... kiedys to ludzie byli szlachetni, co najwyzej w jakiejs komorce dziecko uposledzone na dozywocie zamkneli, ale zyc pozwolili.

Ten uposledzony wczesniak raczej tu nie napisze.