Wyprowadzam się...

[Syringa]

Przeprowadzka... Przyznam się - boję się tego nowego życia... w obcym mieście, wśród obcych ludzi, sama... z całym domem na głowie... ze studiami i wszystkim innym... Przechodzę kryzys, jeszcze miesiąc temu byłam zachwycona perspektywą własnego mieszkania i prawdziwego, dorosłego życia ze wszystkimi przywilejami i obowiązkami... A teraz... teraz zwyczajnie się boję , że nie dam rady... Właśnie pakuję się... Jutro wyjeżdżam...

[cattt]

dasz sobie radę zobaczysz
rozpoczęcie studiów to fajny etap w życiu

[gosik79]

jak ja chciałabym mieć możliwość wyprowadzenia się do innego miasta.
studia to najlepszy okres w zyciu kobiety, poznasz masę interesujących ludzi, będziesz eksplorowac nowe, nieznane puby w mieście, zakochasz się ogromie przestrzeni życiowej i mozliwościach jaka wyłaniają się przed tobą
weź mnie ze sobą do plecaka co?

[tootsie]

ja przechodze to samo.tez się boje że nie dam sobie rady na studiach,przebimbam całą kase i nie bede miała za co żyć ale znajomi mówia że nie jest źle wiec troche sie podbudowałam

[Syringa]

Napisane przez gosik79

jak ja chciałabym mieć możliwość wyprowadzenia się do innego miasta.
studia to najlepszy okres w zyciu kobiety, poznasz masę interesujących ludzi, będziesz eksplorowac nowe, nieznane puby w mieście, zakochasz się ogromie przestrzeni życiowej i mozliwościach jaka wyłaniają się przed tobą
weź mnie ze sobą do plecaka co?

Bardzo chętnie bym Cię wzięła By było raźniej i weselej, a, i mniej strachu pewnie też...

[Syringa]

Napisane przez tootsie

ja przechodze to samo.tez się boje że nie dam sobie rady na studiach,przebimbam całą kase i nie bede miała za co żyć ale znajomi mówia że nie jest źle wiec troche sie podbudowałam

Musimy regularnie wymieniać się doświadczeniami, będzie nam raźniej

[Hosenka*]

a gdzie sie przeprowadzasz na studia??

[jenn]

Wyprowadzka na 5 roku studiow z domu rodzinnego byla jedna z najtrafniejszych decyzji w moim zyciu. Na poczatku tez sie balam, ale nigdy tej decyzji nie zalowalam! Nareszcie mialam swiety spokoj, a kiedy przyjezdzalam w odwiedziny do rodzicow bylam traktowana jak super wazny gosc Na pewno sobie poradzisz, a ile sie przy tym nauczysz!

[Mirianka]

a mi się od zawsze marzyły studia w Kraku lub Gdańsku zdobędziesz nowe doświadczenia i poznasz wielu ludzi a imprezy w akademikach u znajomych są de beściackie na pewno będzie dobrze odzywaj się tam czasem i mów jak idzie pozdrowionka i trzymam kciuki

[Pyra1990]

Moja siostra 22 lata tez wyprowadza sie na studia do Poznania... Z tym ze ona bedzie mieszkać z bratem 19 i jego dziewczyna 19. No i z tego co wiem ma pewien respekt przed duzym miestem, wracaniem do domu wieczorem i w ogole nowym zyciem. Ale wiem, ze dadza sobie rade, tym bardziej, ze sa w 3. Jedynie wspolczuję ci ze jestes sama, ale poznasz nowych ludzi o to sie nie martw. Bedzie dobrze.

[M@yk@20]

Fajnie jest mieszkać na studiach bez staruszków- zobaczysz jak Ci się rok rozkręci to codziennie gdzieś będziesz wypadała na imprezy itd. Fajna sprawa...

[Beauty1984]

No właśnie - taka wyprowadzka to naprawdę może być fajna sprawa.
Usamodzielnisz się, poznasz nowe miasto, nowe otoczenie.
Początkowo chyba większość osób czuje się zagubiona, tęskni za domem, boi się czy da sobie radę.
Przecież to wielki krok w dorosłość.
Myślę, że po krótkim czasie odnajdziesz się i będziesz zadowolona. Przynajmniej tego życzę .

[kasiabw]

Uwazam ze przeprowadzka to fantastyczna sprawa! mnie to czeka 15 lipca 2006 roku wiec jeszcze troche czasu ale jakos zleci i nawet sie nie spostrzezemy jak juz bedziemy na swoim

[Syringa]

Napisane przez Hosenka*

a gdzie sie przeprowadzasz na studia??

Do Łodzi... nie jest to co prawda tak daleko, ale te 120 km jednak mnie troszkę przeraża...

[jowisia]

Dziewczyny, zastanawialam sie, czy zalozyc nowy watek, ale nie chcialam wzbudzac jakiejs dyskusji, tylko gdzies sie wypisac.
Dlatego postanowilam tu.
*Czekam mnie wlasnie PRZEPROWADZKA.
To nie jest problematyka typu start w dorosle zycie, czy nowe miejsce, w ktorym boje sie, ze sie zagubie - choc to ostatnie na pewno tez.

ZAL MI po prostu.
Zal opuszczac to miejsce - jako miasto najpierw, a jako mieszkanie - po drugie.

PRZYZWYCZAILAM SIE.
Przywyklam do tego miasta. Do tych ludzi, do tych ulic, do tych miejsc. Czuje sie tu dobrze. Wszystko znam. Kocham to miasto. Wyjechac musze. Poniewaz inaczej grozi mi stagnacja, nie moge sie juz tu rozwijac. I podjelam decyzje o wyjezdzie sluszna, choc z rozdzierajacym sercem.

*KOCHAM moje mieszkanie. Wynajmujac je - czulam sie najszczesliwszym czlowiekiem na ziemi. Moje mieszkanie. Z widokiem na stare miasto. W najpiekniejszej dzielnicy. Na najpiekniejszej - znanej ulicy, tak zwanej "lakomej" : sa tu same restauracje, a noca ulica ta zamienia sie w istne widowisko : wszystkie restauracje sa podswietlone, na tarasach stoliczki, krzesla, deptakiem kraza przechodnie, dyskutuja w kawiarenkach do poznych godzin, gra muzyka. Na przeciwko mojego wejscia : stara piekarnia, ktora od 200lat cieszy sie ta sama popularnoscia. Czuje sie tu.. cudownie.
Moje mieszkanie : moje. Dwupietrowe. Malutki pokoik, rozowe sciany, drewniany parkiet na podlodze, okienko na podworko wewnetrzne. Drewniane schodki, a nad nimi pokoik na poddaszu. Sypialnia. Biale sciany, biala kanapa, pufy na podlodze. I to wszystko moje. tylko moje. Moje osiem scian, moj komputer miejsce na kubek z herbata, papiery na podlodze, biale noce spedzone na pisaniu... Moja muzyka, moje kadzidla. Moja niebieska lazienka, moja wanna przyozdobiona kwiatami.
To wszystko juz w krotce nie bedzie moje.

Wyjade stad i zostawie to najwspanialsze mieszkanko, jakie tylko w glowie moglam sobie wyobrazic. Urzadzone przez siebie latami. Moje. Moje katy. Moje miejsce.
Zostawie je.

Wyjade i bede mieszkac w trojke z dwoma kolezankami. Juz nic nie bedzie moje. Wynajem. Wspollokatorstwo. Dzielenie sie. Respektowanie. Wspolna lazienka. Moj pokoik - malutki, skromniutki, jak to na paryz przystalo - za 1000zl jakies 10m moze...

I nic juz nie bedzie moje.
Nie wiem, po co to pisze.
Zal mi.

Po prostu.

[Luba]

Wyprowadzilam sie z domu rodzinnego gdy mialam 20 lat. Juz nigdy tam nie wrocilam, przyjezdzalam w odwiedziny, ale nigdy juz nie wrocilam zeby tam mieszkac.
Pare razy w zyciu przeprowadzalam sie, zmienialam mieszkania, ciagle bylam w ruchu. Nawet jak mielismy juz dzieci to po jakims czasie pakowalismy wszystko i zmienialismy otoczenie. Tak jak jowisia, balismy sie chyba stagnacji, zasiedzenia...
Teraz od 6 lat mieszkamy w jednym miejscu. To jest TO, NASZE MIEJSCE NA ZIEMI. Nie chcemy juz sie przeprowadzac, nie boimy sie stagnacji, nawet lubimy ten spokoj, to ze zyjemy powoli, bez wiecznej bieganiny. Starzejemy sie chyba... Ale jakos nam sie to podoba.
Taka jest kolej rzeczy, ze opuszczamy rodzinny dom i mimo, ze sie boimy to zawsze jakos ukladamy sobie zycie i przezywamy je wg swojego scenariusza. Poznajemy nowych ludzi, uczymy sie nowych rzeczy i to jest naturalne, chociaz taki skok w nieznane napawa nas strachem. Ale w koncu chyba dla kazdego w zyciu przychodzi taki moment kiedy ma dosyc poszukiwania, poznawania ciagle nowych ludzi. Kiedy nie boimy sie juz stagnacji i nudy... ale wrecz tesknimy za nia, bo jestesmy zmeczeni, mamy przesyt nowych rzeczy.
Na tym polega zycie... chyba

[aga21087]

Oj napewno sie uda wszystko ja sie wyprowadzialm od rodziców i mieszkam z przyjaciółka mieszkam prawie 35 kilometrów od rodzinki i zyje samodzielnym dorosłym zyciem na poczatku jest ciezko ale z czasem zobaczysz jak to fajnie

[tak-po-prostu]

ja mysle ze to normalne taki strach. jak tylko sie okaze ze wszystko jest w porzadku(juz Ty sie o to postarasz prawda? ) to Ci przejdzie i bedziesz sie cieszyc samodzielnym zyciem

[jowisia]

Napisane przez Luba

Wyprowadzilam sie z domu rodzinnego gdy mialam 20 lat. Juz nigdy tam nie wrocilam, przyjezdzalam w odwiedziny, ale nigdy juz nie wrocilam zeby tam mieszkac.
Pare razy w zyciu przeprowadzalam sie, zmienialam mieszkania, ciagle bylam w ruchu. Nawet jak mielismy juz dzieci to po jakims czasie pakowalismy wszystko i zmienialismy otoczenie. Tak jak jowisia, balismy sie chyba stagnacji, zasiedzenia...
Teraz od 6 lat mieszkamy w jednym miejscu. To jest TO, NASZE MIEJSCE NA ZIEMI. Nie chcemy juz sie przeprowadzac, nie boimy sie stagnacji, nawet lubimy ten spokoj, to ze zyjemy powoli, bez wiecznej bieganiny. Starzejemy sie chyba... Ale jakos nam sie to podoba.
Taka jest kolej rzeczy, ze opuszczamy rodzinny dom i mimo, ze sie boimy to zawsze jakos ukladamy sobie zycie i przezywamy je wg swojego scenariusza. Poznajemy nowych ludzi, uczymy sie nowych rzeczy i to jest naturalne, chociaz taki skok w nieznane napawa nas strachem. Ale w koncu chyba dla kazdego w zyciu przychodzi taki moment kiedy ma dosyc poszukiwania, poznawania ciagle nowych ludzi. Kiedy nie boimy sie juz stagnacji i nudy... ale wrecz tesknimy za nia, bo jestesmy zmeczeni, mamy przesyt nowych rzeczy.
Na tym polega zycie... chyba

[nafiyqa]

Hmm no to moze takie doswiadczone przeprowadzka dziewczyny jak Wy doradza cos mlodszej kolezance ktora to czeka juz w tym roku?

[kiniaczeq]

Napisane przez Syringa

Przeprowadzka... Przyznam się - boję się tego nowego życia... w obcym mieście, wśród obcych ludzi, sama... z całym domem na głowie... ze studiami i wszystkim innym... Przechodzę kryzys, jeszcze miesiąc temu byłam zachwycona perspektywą własnego mieszkania i prawdziwego, dorosłego życia ze wszystkimi przywilejami i obowiązkami... A teraz... teraz zwyczajnie się boję , że nie dam rady... Właśnie pakuję się... Jutro wyjeżdżam...

a ja poprostu wierze że ci sie uda

[jowisia]

Ja sie tak strasznie balam....! zreszta mozna poczytac w poprzednich postach... ALe NIE ZALUJE ZA NIC A SWIECIE! Znalazlam swoje miejsce na ziemi!
Jestem szczesliwa... i wiem ze to byla najmadrzejsza decyzja, jaka zdarzylo mi sie podjac od lat.
Nie bojmy sie zmian.

[nafiyqa]

A ja, jesli moge, napisze cos od siebie.. U mnie w domu nikt nie wierzy w to, ze uda mi sie wyprowadzic. Planuje oddalic sie o przeszlo 500 km od domu rodzinnego i wiem, ze to dosc spora odleglosc. Wszyscy tylko powtarzaja, ze sobie nie poradze, smieja sie, ze nie dam rady, ze nie znajde pracy.. I bez tego bardzo sie boje, a ta mysl, ze w swych planach jestem osamotniona przeraza mnie jeszcze bardziej.

Poza tym co bedzie jesli oni maja racje i bede musiala ze spuszczona glowa wrocic do domu i przyznac im ze sobie nie poradzilam..? Nie wiem jak ja to przelkne

[Pulpecja:)]

Napisane przez nafiyqa

A ja, jesli moge, napisze cos od siebie.. U mnie w domu nikt nie wierzy w to, ze uda mi sie wyprowadzic. Planuje oddalic sie o przeszlo 500 km od domu rodzinnego i wiem, ze to dosc spora odleglosc. Wszyscy tylko powtarzaja, ze sobie nie poradze, smieja sie, ze nie dam rady, ze nie znajde pracy.. I bez tego bardzo sie boje, a ta mysl, ze w swych planach jestem osamotniona przeraza mnie jeszcze bardziej.

Poza tym co bedzie jesli oni maja racje i bede musiala ze spuszczona glowa wrocic do domu i przyznac im ze sobie nie poradzilam..? Nie wiem jak ja to przelkne

Mam to samo, chcę się wyprowadzić,a nikt we mnie nie wierzy, wszyscy sądzą,że to takie gadanie,że mi się nie uda, że w końcu z tego zrezygnuję. Najgorsze jest to,że sama zaczynam w to wierzyć. Bo jak może mi się udać?
Ale jeszcze im pokażemy Naf A gdzie planujesz się wyprowadzić bo mi to umknęło na naszym wątku?

[nafiyqa]

Napisane przez Pulpecja:)

Mam to samo, chcę się wyprowadzić,a nikt we mnie nie wierzy, wszyscy sądzą,że to takie gadanie,że mi się nie uda, że w końcu z tego zrezygnuję. Najgorsze jest to,że sama zaczynam w to wierzyć. Bo jak może mi się udać?
Ale jeszcze im pokażemy Naf A gdzie planujesz się wyprowadzić bo mi to umknęło na naszym wątku?

Ehh to jest wlasnie najgorsze, ze przez slowa mojej rodziny ja sama mam watpliwosci Chociaz na poczatku tak bardzo tego pragnelam!! Myslisz, ze sobie poradzimy? Chce sie wyprowadzic do TZta, marze o tym od 2 lat i wierze, ze z jego pomoca dam rade! W koncu nie jestem sama A jak z Toba?

[hecate]

Ja sie wyprowadzialam nie tylko obcego miasta co do obcego kraju. Co prawda z moim facetem ale dla mnie byl to duzy krok. Mimo ze mialam lat ponad 20 to w domu babcia, mama robily za mnie prawie wszystko - nie widzialam jak wlacza sie pralke, jak prasowac itp.

W ciagu kilku dni nauczylam sie wszystkiego - Teraz odpowiedzialni jestesmy za swoje rachunki, jedzenie, pranie... ogolnie za swoje zycie.

I tak jest lepiej.

[nafiyqa]

To mozemy sobie podac reke, bo ja do takich rzeczy tez mam 2 lewe rece Prasowac NAWET porafie, gorzej wlasnie z pralka i gotowaniem, bo w domu zawsze mam wszystko gotowe...

[hecate]

Napisane przez nafiyqa

To mozemy sobie podac reke, bo ja do takich rzeczy tez mam 2 lewe rece Prasowac NAWET porafie, gorzej wlasnie z pralka i gotowaniem, bo w domu zawsze mam wszystko gotowe...

To szybko sie nauczysz, zobaczysz jakie to proste Fajnie ejst byc pania wlasnego czasu, pieniedzy...

Jesli zostawie syf w kuchni to moj syf i ja go posprzatam bez niczyjego gadania 'teraz teraz teraz'

[Pulpecja:)]

Napisane przez nafiyqa

Ehh to jest wlasnie najgorsze, ze przez slowa mojej rodziny ja sama mam watpliwosci Chociaz na poczatku tak bardzo tego pragnelam!! Myslisz, ze sobie poradzimy? Chce sie wyprowadzic do TZta, marze o tym od 2 lat i wierze, ze z jego pomoca dam rade! W koncu nie jestem sama A jak z Toba?

A ja jestem sama. Chcę się wyprowadzić na studia, marzy mi się Wrocław (atmosfera, kluby, po prostu akademickie miasto), ale wtedy byłabym całkowicie sama. Albo Łódź, gdzie wybiera się moja przyjaciółka, ale za to miasto nie ma już tego czegoś, więc sama nie wiem co mam wybrać.

Co do prac domowych to też jestem lewa ręka z wszystkiego,ale Polak potrafi,więc tego obawiam się najmniej

[Sathi]

Ja we wrześniu też się wyprowadzam.
I to nie o 500 km a do innego kraju, na druga półkulę.
Jak ja sobie dam rade - nie wiem, ale kiedyś trzeba się usamodzielnić.
Także jeszcze kilka miesięcy podoceniam rodzinne obiadki i wyprane ciuchy
A potem - jak sobie pościelę tak się wyśpię