Prokrastynacja, czyli zgubne odkładanie na później... cz.IV

[WomenInTheMirror]

Napisane przez Nebula

Btw, czy któraś z Was ubiegała się kiedyś o wizę do USA? Ciężko było? czy jako student jest łatwiej? Chciałabym udać się na tą rozmowę kwalifikacyjną za jakiś czas, ale zupełnie nie wiem czy mam to załatwiać tutaj, czy w Edim (w Gla nie ma ambasady). Nie wiem czy statut studenta z UK będzie obowiązywał podczas ubiegania się o wizę. dziś będę dzwonić, ale może któraś z Was ma jakieś doświadczenia.

Nebulko, nie wiem jak to wygląda w UK, ale opiszę jak to wygląda w polskim konsulacie. Na początku wypełniasz wniosek ds-160 online (bardzo dużo szczegółowych pytań na temat Ciebie: co robisz, ile zarabiasz, Twojej rodziny, w jakim celu jedziesz, Twoich podróży w ostatnich latach itd.). Po wypełnieniu wniosku uiszczasz opłatę w specjalnym banku, po zaksięgowaniu wpłaty, możesz umówić telefonicznie spotkanie z konsulem. Nikt nie jest zwolniony z rozmowy oprócz maleńkich dzieci i osób w sędziwym wieku. Na rozmowie z konsulem (która przeprowadzana jest po polsku lub po angielsku) przedstawiasz swoje dokumenty (paszport, wniosek, zdjęcie oraz dodatkowe dokumenty potwierdzające cel wyjazdu - np. bilety lotnicze, zabukowany hotel, bądź zaproszenie z firmy z USA jeśli to wyjazd biznesowy). Konsul wydaje decyzję. Paszport z wizą odbiera się w specjalnych punktach firmy kurierskiej TNT. Wiza obecnie kosztuje prawie 500 zł. Spotkania są w Warszawie i w Krakowie.
Na jakiej zasadzie mieszkasz w UK? Czy masz jakieś karty rezydenta?Nie wiem jak to może się nazywać w UK, ale w Polsce są to karty pobytu (jeśli obywatel spoza UE) lub np. zaświadczenia o zarejestrowaniu pobytu obywatela UE. I w Polsce w większości konsulatów posiadając taki dokument można starać się o wizę tutaj na miejscu. Jeśli nie mogłabyś tego zrobić w UK to oczywiście obowiązuje Cię Twój obywatelski kraj. Paszport jest Ci potrzebny w oryginale dopiero na rozmowie z konsulem i później jest zabierany na kilka dni w celu wystawienia wizy, więc możesz np. załatwić to podczas urlopu.
Mam nadzieję, że przyda Ci się to info

Napisane przez inga86

Zaryzykowałam i udało się!!!! Przystali na moją propozycję, a ja czuję, że postąpiłam uczciwie i właściwie!!!! :d:d:d po tylu godzinach nerwów skaczę z radości!!!! :d:d:d

Wow! Gratulacje! Podziwiam za odwagę, że szczerze przedstawiłaś swoją sytuację przyszłemu pracodawcy.

----------------------------------------------------------------------
U mnie jakoś marnie ostatnio. Wszystko w moim życiu jest albo do dupy, albo średnie Ostatnio na dokładkę ciągle zalatwiam jakieś sprawy po pracy i wracam po 20 do domu. Nie mam już wtedy sił na nic. Na domiar złego, byłam dziś u lekarza. Okazało się, że muszę zrobić dodatkowe badania i wisi nade mną ewentualność operacji. Brr... Trochę się zdenerwowałam nawet nie z tego powodu co powiedział lekarz, tylko że miesiąc temu konsultowałam te wyniki z innym lekarzem (bo długo musiałam czekać na wizytę do tego dzisiejszego) i tamta lekarka powiedziała, że tutaj kompletnie nic nie mam i że szkoda mojego czasu na dodatkowe badania. A dzisiaj usłyszałam kompletnie co innego przedstawiając dokładnie te same badania... Ehh

[bura kocurka]

Napisane przez Patri

Powróciłam do wpisywania aktywności dziennej w półgodzinach.
Nie pozwala to na zawieszenie się i gapienie w ścianę.
Pokazuje jak szybko zmyka czas i na co jest przeznaczany.
Sprawia, że wypełniam dzień aktywnościami, że nie marnuję czasu na zastoje.
Cały czas zerkam na zegarek i daję sobie limity czasowe różnych aktywności.
Nadal nie spełniam swoich "marzeń" aktywościowych (języki obce, szydełko, nie wiem co jeszcze), ale organizuję życie domowe, już samo to zajmuje mi dużo czasu.
Wczoraj przygotowywałam część stroju dla Julki za zabawę choinkową, zeszło długie godziny. (Wrzucę może w poście bloga)
A przedwczoraj pomagałam TŻ z jego plikiem, też mi trochę z tym zeszło.
Poza tym czytam.

Mam energię, chętnie wstaję rano, budzę się bez budzika o 6:30 i rozmyślam w pozytywnym - planowym - sensie do 7:00.
A o 7:00 zaczyna się dzień, ścielę łózko, ubieram się, odprowadzam młodą, nie kładę się już.
To postęp, sukces.

Podjęłam wyzwanie z FB robienia przysiadów.
-1 dzień 20, 2-30, 3-40, 4-45, 5-przerwa, dziś 6-50.

Podjęłam wyzwanie szukania wesołej/pozytywnej sytuacji każdego dnia.

Przyleciał na parapet gołąb. Jakiś bardziej kolorowy niż przeciętny. Jakaś domieszka pomarańczu w tych jego szarościach. Przyglądam się... a on ma na szyi skórkę od kromki chleba! Hahahahaha.

Gramy z dzieckiem w scrabble - jej ruch:
-Sprawdź czy dasz rade ułożyć jakiś wyraz: oko, nos, ja.
-AAAA, nieeeee, dajcie mi spokój!
-???
-Bo ja chcę ułożyć słowo ESENCJA.
I faktycznie ułożyła. Nieco nas zatkało. Nos.... Oko....

Julka:
Słowianka to taka pani co ubija mleko... Haaaaaaaaaaaa!!!

Podjęłam wyzwanie niefarbowania włosów.
(To ostatnie nie wymaga ode mnie wiele )

Nie podjęłam wyzwania dotyczącej szperania po rynku pracy i szukania jej dla siebie.
Trudno. Był zryw z CV do sklepu i na tym koniec.
(S)Próbuję alternatywnych możliwości zarabiania.

Napisałam do pana coacha od prokrastynacji z linku, który tu wrzuciłam, odpisał.

Miłego dnia Wam życzę.
Do sklikania.

Wyedytowałaś post i go przeoczyłam

Wow, ile działania!
Julka jak zwykle genialna

Czy Tobie ten pan od prokrastynacji też tak powoli odpisuje?

Napisane przez Bonjour_tristesse

Śpiewałam kiedyś w teatrze. Teraz to zostaje mi jakiś amatorski zespół albo nie wiem co
Będę się martwic kiedy spełnię pierwszy warunek

Wow No to Ty na pewno świetnie śpiewasz Przynajmniej nie potrzebujesz do tego lekcji, są strasznie drogie Także w sumie finansowa część tego postanowienia nie jest tu AŻ tak istotna

Napisane przez change

ale te co mnie poznały na żywo wiedzą jak jest i to tylko pozory, tak na prawde jak przychodzi co do czego to siedzę jak mysz pod miotłą i czuje się jakbym nie miała osobowości i była najnudniejsza osoba świata

Naprawdę...nie jest z Tobą tak źle jak to widzisz w swojej wyobraźni
Fajnie Cię widzieć taką wesołą - nawet wirtualnie

A faceta bym brała na Twoim miejscu

Napisane przez inga86

Zaryzykowałam i udało się!!!! Przystali na moją propozycję, a ja czuję, że postąpiłam uczciwie i właściwie!!!! :d:d:d po tylu godzinach nerwów skaczę z radości!!!! :d:d:d

Super!!! klask i:

Napisane przez czerwieclipiec

Buuuraa? Mówisz, że masz dużo swetrów? I za krótkich sukienek?
Emilkowy pomysł kiermaszu ubrań bardzo mi się podoba, tylko pewnie trzeba by się do Łodzi kopnąć, żebyś wagonu ciuchów ze sobą nie woziła po kraju.

No mam dużo Ogrom Ale nie zrobiłam im jeszcze zdjęć nawet...tylko część ciuchów mam obfoconą, tą którą próbowałam już sprzedać/oddać z marnym skutkiem

Ok...to do końca tygodnia postaram się porobić fotki i je umieścić na imageshacku (podeślę Wam linka, jak komuś się coś spodoba to bardzo proszę...).

Napisane przez Aper

Cięzko mi was nadrobić w klubie i na wątku. Głupio mi się teraz odzywać ni z gruchy, czy z pietruchy skoro nie odpowiem na to co na mój ostatni wpis na wątku odpowiedziałyście...
Dziekuję za każde dobre słowo, i za każdą odp na mój ostatni post. I w ogóle za to, że jesteście.

Z pozytywów - dziś siadłam do nowej "listy stu" nie moge odszukać swojej starej (chyba prawie 2 lata temu - Chryste, ile czasu - ja stworzyłam).
Działała

Nie przejmuj się - ostatnio straszny tu ruch

Też myślałam nad listą 100...ale raczej tą Tygryskową, na ten rok. Tylko oczywiście znowu walczę ze sobą, bo jednak tamta pierwsza na niewiele mi się zdała...ta niby byłaby z terminem wykonania konkretniejszym, ale jakoś to planowanie kompletnie mi nie wychodzi

Fajnie, że u Ciebie działała

---------- Dopisano o 21:40 ---------- Poprzedni post napisano o 21:37 ----------

Napisane przez WomenInTheMirror

Nebulko, nie wiem jak to wygląda w UK, ale opiszę jak to wygląda w polskim konsulacie. Na początku wypełniasz wniosek ds-160 online (bardzo dużo szczegółowych pytań na temat Ciebie: co robisz, ile zarabiasz, Twojej rodziny, w jakim celu jedziesz, Twoich podróży w ostatnich latach itd.). Po wypełnieniu wniosku uiszczasz opłatę w specjalnym banku, po zaksięgowaniu wpłaty, możesz umówić telefonicznie spotkanie z konsulem. Nikt nie jest zwolniony z rozmowy oprócz maleńkich dzieci i osób w sędziwym wieku. Na rozmowie z konsulem (która przeprowadzana jest po polsku lub po angielsku) przedstawiasz swoje dokumenty (paszport, wniosek, zdjęcie oraz dodatkowe dokumenty potwierdzające cel wyjazdu - np. bilety lotnicze, zabukowany hotel, bądź zaproszenie z firmy z USA jeśli to wyjazd biznesowy). Konsul wydaje decyzję. Paszport z wizą odbiera się w specjalnych punktach firmy kurierskiej TNT. Wiza obecnie kosztuje prawie 500 zł. Spotkania są w Warszawie i w Krakowie.
Na jakiej zasadzie mieszkasz w UK? Czy masz jakieś karty rezydenta?Nie wiem jak to może się nazywać w UK, ale w Polsce są to karty pobytu (jeśli obywatel spoza UE) lub np. zaświadczenia o zarejestrowaniu pobytu obywatela UE. I w Polsce w większości konsulatów posiadając taki dokument można starać się o wizę tutaj na miejscu. Jeśli nie mogłabyś tego zrobić w UK to oczywiście obowiązuje Cię Twój obywatelski kraj. Paszport jest Ci potrzebny w oryginale dopiero na rozmowie z konsulem i później jest zabierany na kilka dni w celu wystawienia wizy, więc możesz np. załatwić to podczas urlopu.
Mam nadzieję, że przyda Ci się to info

Krótko Cię znam...ale jak czytam Twoje posty, to zawsze mam wrażenie, że jesteś kopalnią wiedzy

---------- Dopisano o 22:19 ---------- Poprzedni post napisano o 21:40 ----------

Napisane przez WomenInTheMirror

U mnie jakoś marnie ostatnio. Wszystko w moim życiu jest albo do dupy, albo średnie Ostatnio na dokładkę ciągle zalatwiam jakieś sprawy po pracy i wracam po 20 do domu. Nie mam już wtedy sił na nic. Na domiar złego, byłam dziś u lekarza. Okazało się, że muszę zrobić dodatkowe badania i wisi nade mną ewentualność operacji. Brr... Trochę się zdenerwowałam nawet nie z tego powodu co powiedział lekarz, tylko że miesiąc temu konsultowałam te wyniki z innym lekarzem (bo długo musiałam czekać na wizytę do tego dzisiejszego) i tamta lekarka powiedziała, że tutaj kompletnie nic nie mam i że szkoda mojego czasu na dodatkowe badania. A dzisiaj usłyszałam kompletnie co innego przedstawiając dokładnie te same badania... Ehh

Nic dziwnego, że nie masz na nic siły, jeżeli tyle czasu pochłania Ci praca

A co do diagnozy...nie brzmi dobrze. Ale skoro jeden lekarz mówi tak, drugi inaczej...może jeszcze trzeba trzeciego? Kurcze, to jest masakra, żeby tak się różniły dwie diagnozy

[czerwieclipiec]

Napisane przez bura kocurka

No mam dużo Ogrom Ale nie zrobiłam im jeszcze zdjęć nawet...tylko część ciuchów mam obfoconą, tą którą próbowałam już sprzedać/oddać z marnym skutkiem

Ok...to do końca tygodnia postaram się porobić fotki i je umieścić na imageshacku (podeślę Wam linka, jak komuś się coś spodoba to bardzo proszę...).

Iiiiiii! Może w klubie pozakładamy sobie wątki wymiankowe?
Albo wzajemnie zmobilizujemy się (a najbardziej ja) do założenia takich wizażowych, z punktami za transakcje i w ogóle? Ale to chyba w moim przypadku nie zadziała, bo do wymiany mam raczej kosmetyki, nie ciuchy.


No dobra, unikam myślami tematu jak mogę, ale zamelduję. Przedstawiłam profesorowi dotychczasowe postępy pracy i pytania dotyczące dalszego jej przebiegu. Było niemiło. Ale teraz znam najbliższe kroki do wykonania (mniej-więcej) i co może nawet formalnie ważniejsze: profesor nie może twierdzić, że pracę kupiłam. W sumie to ciągle mi niemiło. Poza tym sprawy uczelniane przybierają niefajny obrót, a kolejne godziny spędzane nad projektami nie przynoszą żadnych (literalnie żadnych) efektów. Poza zniechęceniem. Wisielcze poczucie humoru trochę mnie ratuje.


Women, nie jesteś osamotniona w uczuciu bezradności przy starciu ze służbą zdrowia. To nie pociesza, ale tak po prostu jest. Musimy przedzierać się przez sprzeczne diagnozy i nie mamy pewności, że dobrze wybieramy. Trzymaj się.

[bura kocurka]

Napisane przez czerwieclipiec

Iiiiiii! Może w klubie pozakładamy sobie wątki wymiankowe?
Albo wzajemnie zmobilizujemy się (a najbardziej ja) do założenia takich wizażowych, z punktami za transakcje i w ogóle? Ale to chyba w moim przypadku nie zadziała, bo do wymiany mam raczej kosmetyki, nie ciuchy.


No dobra, unikam myślami tematu jak mogę, ale zamelduję. Przedstawiłam profesorowi dotychczasowe postępy pracy i pytania dotyczące dalszego jej przebiegu. Było niemiło. Ale teraz znam najbliższe kroki do wykonania (mniej-więcej) i co może nawet formalnie ważniejsze: profesor nie może twierdzić, że pracę kupiłam. W sumie to ciągle mi niemiło. Poza tym sprawy uczelniane przybierają niefajny obrót, a kolejne godziny spędzane nad projektami nie przynoszą żadnych (literalnie żadnych) efektów. Poza zniechęceniem. Wisielcze poczucie humoru trochę mnie ratuje.

Bawiłam się kiedyś w wymianki na wizażu...ale bardzo się zraziłam. Masa dziewczyn była nieuczciwa i wymienianie na odległość z nieznajomymi przestało mnie zupełnie bawić Później sprzedawałam i wymieniałam się na facebooku, na żywo, z łodziankami. Spoko było, ale później się zepsuło...dziewczyny odwoływały spotkania, ustawiały się chmarami w kolejce, po czym jedna po drugiej rezygnowały...aktualnie na tej grupie jest taki misz-masz i tłok, że nic kompletnie nie daje się zorganizować. Byłam na stacjonarnym kiermaszu - sprzedałam 2 rzeczy, a tak to stałam tam jak słup soli z całą masą ubrań. Próbowałam stron typu szafa czy vinted. Nigdy nic na nich nie sprzedałam Wróciłam do allegro, ale jest drogie, a nie zawsze można się pozbyć czegoś z sukcesem.
A jednocześnie mam niektóre rzeczy naprawdę ładne, niezniszczone...szkoda mi ich wyrzucić, wolę, żeby ktoś się z nich cieszył. Część oddaję zaprzyjaźnionej rodzinie gdzie jest dużo dzieci i młodych dziewczynek, więc one się cieszą, ale też nie wszystko się dla nich nadaje. Np. nie wiem co robić z butami - na nie nie pasują, a wyrzucić też szkoda

Szkoda, że tak kiepsko z tą uczelnią u Ciebie...ale jest to pewna motywacja, żeby zamknąć to jak najszybciej i spadać. Marna motywacja, niezbyt może optymistyczna, ale zawsze jakaś...

[Patri]

Napisane przez Joanna XL

Co do ubezpieczenia - to nie jest chyba takie proste (podkreślam chyba) - do 26 roku życia studenci są ubezpieczeni przy rodzicach ; po 26 roku życia trzeba się zgłosić na uczelni żeby to ona przejęła opłacanie składek.

No przecież to właśnie napisałam.

[bura kocurka]

Napisane przez Patri

No przecież to właśnie napisałam.

No...nie do końca. Napisałaś, że może płacić za mnie członek rodziny. A nie może...chyba, że wyciągałabym osobiście od taty lub mamy tą absurdalną kwotę co miesiąc i osobiście płaciła nfz-towi ubezpieczenie

[Patri]

Napisane przez emi_lka

Kocurko, odnośnie dyplomu - nawet, jeśli uznajesz, że jest "śmieciowy", to czy nie miałabyś lepszego samopoczucia, wiedząc, że domknęłaś ten "projekt" - właśnie zyskując dyplom?Zwłaszcza będąc tak blisko końca?

O to mi właśnie chodziło z tym pluciem w brodę.

Napisane przez emi_lka

Patri, fajnie, że angażujesz się i wypełniasz swój czas czymś ważnym dla Was i Ciebie. Jakie alternatywne sposoby zarobkowania rozważasz? Co z korepetycjami?

Te, o których wyczytałam w blogu AniaMaluje.
Nie dałam jeszcze ogłoszenia o korkach.

Napisane przez emi_lka

Na tym etapie, na którym jestem, dobrze działa na mnie poczucie, że robię właściwe rzeczy - wypełniam obowiązki, dobrze się odżywiam, angażuję w relacje itp.
Więc dziś dzień z pomodoro i dobrze zdefiniowaną listą zadań.

---------- Dopisano o 15:02 ---------- Poprzedni post napisano o 14:58 ----------

Napisane przez Bonjour_tristesse

Jakiś czas temu pisałam tu o swoim rozstaniu z tż. Jakoś śmiesznie łatwo to przyjęłam. Nadal mam ochotę z nim rozmawiać, ale zauważyłam, że jestem samowystarczalna. Nie wiem jak się między nami ułoży, ale teraz nie zamierzam o tym myśleć. Moje wnioski z tego związku są następujące:
1. ryzykować i nie zwlekać

Natomiast moje aktualne priorytety na życie:
1. Praca (prace) z dochodem min. 2500 na rękę
2. Staż w magazynie - trwa od poniedziałku. Jestem porażona ogromem pracy i trochę bezsensownością tego, że znów robię coś za darmo. Ale z drugiej strony im więcej piszę tym lepiej i z większą łatwością mi to przychodzi. Traktuję więc ten staż jak taki trening pisania i poniekąd językowy.

Dalsze priorytety:

3. Wyprowadzenie się z domu
4. Powrót do śpiewania. Mam pewnie z 10-cio letnie zaległości, ale tak naprawdę to jest coś do czego mam największy talent
5. Kurs przewodnika lub programowania
6. Korki z francuskiego

Brzmi nieźle.
Powodzenia!
Pkt nr 2 mnie zainteresował.

[bura kocurka]

Napisane przez Patri

Nie dałam jeszcze ogłoszenia o korkach.

A właśnie, dlaczego?

[Patri]

Napisane przez change

OFFTOP (musiałam podzielić wiadomość : P)

Się dzieje Mam przeczucie, ze sytuacja rozwinie się w pożądaną stronę. Życzę tego!

---------- Dopisano o 15:17 ---------- Poprzedni post napisano o 15:15 ----------

Napisane przez inga86

Zaryzykowałam i udało się!!!! Przystali na moją propozycję, a ja czuję, że postąpiłam uczciwie i właściwie!!!! :d:d:d po tylu godzinach nerwów skaczę z radości!!!! :d:d:d

Wielkie gratulacje!!!!!

---------- Dopisano o 15:29 ---------- Poprzedni post napisano o 15:17 ----------

Napisane przez bura kocurka

No...nie do końca. Napisałaś, że może płacić za mnie członek rodziny. A nie może...chyba, że wyciągałabym osobiście od taty lub mamy tą absurdalną kwotę co miesiąc i osobiście płaciła nfz-towi ubezpieczenie

To co napisałam o uczelni się zgadza?
Bardzo długo płaciła za mnie mama, wiele osób z recepcji u lekarza reagowało na to niedowierzaniem, poniżaniem i prychaniem. Również na porodówce - przybiegły dwa sępy:
"chyba jest pani trochę za stara, żeby mamusia panią ubezpieczała" - szpital na Solcu.
Za chwilę jednak okazywało się, ze wszystko jest w porządku i członek rodziny może mnie ubezpieczać.
No ale mogę się mylić. Nie warto mnie słuchać, lepiej sprawdzić.
Ubezpieczenie od matki ustało gdy matka poszła na emeryturę - a to było ze 2-3 lata temu?, wtedy się zarejestrowałam w urzędzie pracy.

---------- Dopisano o 15:32 ---------- Poprzedni post napisano o 15:29 ----------

Napisane przez bura kocurka

A właśnie, dlaczego?

Prokrastynacja i milion powodów, żeby nie ruszyć palcem.

[bura kocurka]

Napisane przez Patri

To co napisałam o uczelni się zgadza?
Bardzo długo płaciła za mnie mama, wiele osób z recepcji u lekarza reagowało na to niedowierzaniem, poniżaniem i prychaniem. Również na porodówce - przybiegły dwa sępy:
"chyba jest pani trochę za stara, żeby mamusia panią ubezpieczała" - szpital na Solcu.
Za chwilę jednak okazywało się, ze wszystko jest w porządku i członek rodziny może mnie ubezpieczać.
No ale mogę się mylić. Nie warto mnie słuchać, lepiej sprawdzić.
Ubezpieczenie od matki ustało gdy matka poszła na emeryturę - a to było ze 2-3 lata temu?, wtedy się zarejestrowałam w urzędzie pracy.

Hmm...to rzeczywiście dziwne, że tak było można U mojego taty powiedzieli mu, żeby mi przypomniał, że muszę się ubezpieczyć gdzie indziej, bo jak skończę 26 lat, to oni mnie wyrejestrowują Jedyne co, to wiem, że można samemu opłacać składki - no ale wtedy trzeba sporo płacić za to z własnej kasy.

A to o uczelni się zgadza
Nie denerwuj się tak...przecież napisałam to tylko, żebyś wiedziała czemu i Joanna i ja Cię poprawiamy Zresztą to nieistotne. Najwyraźniej przez ten czas zmieniły się przepisy, bo teraz jest tak jak jest. Po 26 roku życia nie jestem już traktowana jako uczące się dziecko moich rodziców i nie mogę być przez nich ubezpieczona. Może mnie ubezpieczyć uczelnia, to się nie zmieniło - ale muszę iść i się spytać jak to wygląda formalnie...

[change]

Napisane przez Patri

Się dzieje Mam przeczucie, ze sytuacja rozwinie się w pożądaną stronę. Życzę tego!

No nie obraziłabym się, ale gdzieś w środku mnie mówi coś, że to niemożliwe, no i nie chodzi o to, że moge sie nie spodobac, bo w sumie to zdarzaja sie pary ciacho + piekna inaczej ona wiec mam pół procenta szans, że go oczaruje taka jaka jestem, ale generalnie to wydaje mi sie, ze ma duze powodzenie, wsrod znajomych dziewczyny spiewajace i grajace i mieszka troche za daleko...
Plusem dla niego jest to, ze ma chyba fb od pol roku dopiero (od razu skojarzenie zalozyl w czerwcu jak tamten zerwal ze mna znajomosc) i chyba nie za bardzo uzywa tego narzedzia do filtrowania z innymi i nie zbyt go ogarnia, wiec ta obawa ze lecialby na kilka frontów troche zmalała...
Zobaczymy, nie bede stawać na głowie, zeby coś z tego było... teraz to nie wiem co mam robić, żeby czesciej z nim pisać i sie mu nie narzucac Fajnie by było mieć taką naturalną i swobodną relacje, osobe na ktorej mozna polegac w kazdej sytuacji, ale nie wiem jak to sie robi...

Odebrałam dzisiaj dyplom za konferencje, spotkanie ze starymi znajomymi. A dodatkowe zaskoczenie:
- od jednego profesora lesnika dostalam bombki drzewne - takie przekroje roznych gatunkow drzew powiazane kokardkami. ponoć jest jakis konkurs, gdzie trzeba odgadnac nazwy gatunkow po tych slojach wlasnie i profesor sam mial z tym problem
- zaprzyjazniona Pani z ktora pracowalam napomknela swojej dobrej znajomej (tez z nia mialam do czynienia w trakcie pracy) ze sie rozgladam za czyms na miejscu i pogadala ze mna, ze bedzie byc moze szukac osoby na zastepstwo dla innej i czy bylabym zainteresowana, jest nawet opcja ze mogalbym dostac takie stanowisko z marszu, bo sie sprawdzilam minus, ze dopiero od kwietnia. Ale w razie gdyby szukanie pracy sie przedluzalo...
Zaskoczylo mnie to ogromnie, bo bylo jeszcze pare dziewczyn w mojej sytuacji i to tylko mi chyba cos takiego zaproponowali, ale moze dlatego ze ja chce zostac w tym samym miejscu i otwarcie o tym mowilam i chodze tu na rozmowy...
- pani Ambas... znowu mi napomknela o tym ze lunchyk, ktory nam przepadl jest aktualny, mimo ze juz nie mamy kontaktu i mile to rowniez bylo.

Ale mimo tego jakos nastroj mi siadl... Przytlacza mnie to wpadanie z hura optymizmu w marazm...

[emi_lka]

Byłam dziś na szkoleniu, które okazało się stratą czasu...
Jedynie indywidualna rozmowa z prowadzącym na koniec pozwoliła mi zyskać jakiś przydatny trop. Przeraża mnie takie marnotrawienie środków i czasu innych ludzi. Jedyny plus to taki, że lepiej wiem, jakich błędów nie popełniać w swojej praktyce...
Wymyśliłam jedno rozwiązanie odnośnie mojego najważniejszego teraz projektu. Mam nadzieję, że uda mi się je zastosować skutecznie i trochę się uspokoję, bo jestem mega zestresowana, że coś robię źle. Chciałabym już to skończyć, a jeszcze sporo przede mną.

Napisane przez czerwieclipiec

No dobra, unikam myślami tematu jak mogę, ale zamelduję. Przedstawiłam profesorowi dotychczasowe postępy pracy i pytania dotyczące dalszego jej przebiegu. Było niemiło. Ale teraz znam najbliższe kroki do wykonania (mniej-więcej) i co może nawet formalnie ważniejsze: profesor nie może twierdzić, że pracę kupiłam. W sumie to ciągle mi niemiło. Poza tym sprawy uczelniane przybierają niefajny obrót, a kolejne godziny spędzane nad projektami nie przynoszą żadnych (literalnie żadnych) efektów. Poza zniechęceniem. Wisielcze poczucie humoru trochę mnie ratuje.

Współczuję, częściowo przeżywam teraz podobne stany, tylko w trochę innych okolicznościach. Trzymaj się dzielnie, grunt to nie popaść w totalną rezygnację. Trzeba szukać jakichś źródeł energii, dzięki której usiądzie się do pracy znów lub wysiedzi się dłużej. U mnie wrócił ruch - i to już bardzo duża pozytywna zmiana. Poza tym pracując z pomodoro, w przerwach czytam sobie o górskich wędrówkach, bo takie fantazjowanie (wizualizowanie widoków i zachwytów) dobrze na mnie działa. Poza tym staram się dzielić moim przeżywaniem z ludźmi (dużo telefonuję...) - niby nie posuwam się do przodu... a jednak porządkuję przynajmniej uczucia, później współodczuwam cudze i jakoś mnie to odświeża.
Ja mam okropny problem z negatywnymi myślami.

Napisane przez czerwieclipiec

Iiiiiii! Może w klubie pozakładamy sobie wątki wymiankowe?
Albo wzajemnie zmobilizujemy się (a najbardziej ja) do założenia takich wizażowych, z punktami za transakcje i w ogóle? Ale to chyba w moim przypadku nie zadziała, bo do wymiany mam raczej kosmetyki, nie ciuchy.

Świetny pomysł! Ja mam bardzo mało ubrań

---------- Dopisano o 17:38 ---------- Poprzedni post napisano o 17:20 ----------

Napisane przez Patri

O to mi właśnie chodziło z tym pluciem w brodę.

Te, o których wyczytałam w blogu AniaMaluje.
Nie dałam jeszcze ogłoszenia o korkach.

Ciekawe są te źródła zarobkowania, gdyby zbudować sobie na tej bazie dobrą strategię, która by się sprawdziła i pozwoliła wypracować konkretny zysk, na przykład w połączeniu z korepetycjami, to byłoby ok. Jednak nie mogę się pozbyć odczucia, że to jednak działania półśrodkowe.

Ostatnio analizuję mój sposób działania w sytuacjach kryzysowych. Potrafię się zaktywizować, działać skutecznie, bez wahania, podejmując ryzyko i wyciskając z siebie energię i siły, o które siebie już bym nawet nie podejrzewała.
Rozważam sobie taką sytuację, że teraz, nagle - dzieje się coś nieoczekiwanego. Choroba TŻta/rodziców/ciąża - coś, co zaburza normalne funkcjonowanie i ten stan okazuje się stanem dłużej trwającym. Przecież zobowiązania, których się podjęłam, są do wykonania mimo pojawienia się nowych zadań. Prawdopodobny scenariusz jest taki, że mobilizuję wszelkie zasoby i staram się sprostać sytuacji. Ogarniam to, czego nie ogarnęłam w zwykłym trybie, napotykając na milion dylematów, wątpliwości i niemocy a do tego staram się sprostać nowym wyzwaniom.
Oczywiście rozważam to bardzo subiektywnie, myślę o konkretnej sytuacji, w której jestem.
Chciałabym osiągnąć taki poziom mobilizacji i koncentracji w sprawach projektowych, jakby za chwilę miało spaść na mnie coś naprawdę ważnego zdrowotno-życiowo-relacyjnego.

Napisane przez change

Ale mimo tego jakos nastroj mi siadl... Przytlacza mnie to wpadanie z hura optymizmu w marazm...

Dużo dobrego się zadziało
Próbowałaś jakichś sposobów radzenia sobie z tymi skrajnościami? Szukanie przyczyn zmiany nastroju, racjonalizowanie przyczyn, relaksacja, skupianie na działaniach, zamiast na stanie itp...? Najważniejsze, to osiągnąć przynajmniej umiejętność działania w ustalonym trybie mimo tych huśtawek (z punktu widzenia operacyjnego oczywiście)...

[Cindy28]

Wyje.bało mi całą wiadomość, więc wybaczcie, ale nie będę cytować jeszcze raz, bo jeśli znowu się skasuje, to dodatkowo trafi mnie szlag .

Będzie zatem w skrócie. Wybaczcie jeśli kogoś pominę.

Czerwiec, również chętnie Cię poznam.
I resztę Dziewczyn oczywiście też, jeśli będzie taka możliwość .
Jak na UA? Co w rezultacie kupiłaś dzieciom?

Patri, widzę że w jednym czasie zrobiłyśmy podejście do squatów, tylko Ty jesteś dzień do przodu. Trzymam kciuki za naszą wytrwałość .

Change, gratuluję dyplomu, samych pozytywnych odzewów od ludzi, propozycji pracy i fajnego kolegi. Tak jak Dziewczyny pisały - brałabym i ja na Twoim miejscu .

Kocurko, co do ciuchów - znam doskonale ten ból.
Ale wzięłam się na sposób.
Nie wystawiam już na alle za sporą kasę + robię lepsze zdjęcia .
Wystawiam wszystko od 9.90. Żeby zminimalizować koszty dołączam tylko jedno zdjęcie + resztę wklejam z fotosika.
Wtedy aukcja kosztuje 0.08 gr.
Czasem też proszę Psiapsiółę, żeby ze swojego konta podbiła nieznacznie kwotę.
Zauważyłam, że im większe zainteresowanie, tym więcej obserwujących zaczyna licytować. Takie działanie psychologiczne .
Co do kwestii 'lepszych zdjęć' staram się, żeby były bardziej artystyczne, pokazywały możliwość aranżacji danego ciucha. W załączeniu przykład tego, co staram się robić.
I faktycznie ludzie to kupują.
Zazwyczaj zdjęcia, opis aukcji + wystawienie zajmują mi ok 40 min. Sukienki zazwyczaj sprzedają się w granicach 30-60 zł, więc - jakby nie było, opłaca się.

Jeśli chodzi o wymianki, to chętnie wymieniam ciuchy na kosmetyki - w szafie cały czas wprowadzam minimalizm .
I na szczęście nikt mnie jeszcze nie oszukał, a jeśli nawet chciał, to mu się nie udało.

Nebulko, przytulam . Na pewno doskonale dasz sobie radę ze wszystkimi zawirowaniami. Dużo zdrówka i sił .

Woman, Dziewczyny dobrze radzą z zasięgnięciem opinii u trzeciego lekarza. A jeśli trzeba, to i kolejnego. Powodzenia.

Ingo, dobrze że tak wyszło z pracą. Jesteś fair wobec siebie i wobec nich. Mam nadzieję, że mimo tego, że to praca za biurkiem - rozwiniesz skrzydła .


U mnie różnie. Znalazłam pracę z moim językiem. Ale. Tych 'ale' jest tak dużo, że nawet nie piszę cv ani nie aplikuję.
Ogólnie pełnia mnie dobija, no i chciałabym się w końcu wyspać.

[bura kocurka]

Napisane przez Cindy28

Kocurko, co do ciuchów - znam doskonale ten ból.
Ale wzięłam się na sposób.
Nie wystawiam już na alle za sporą kasę + robię lepsze zdjęcia .
Wystawiam wszystko od 9.90. Żeby zminimalizować koszty dołączam tylko jedno zdjęcie + resztę wklejam z fotosika.
Wtedy aukcja kosztuje 0.08 gr.
Czasem też proszę Psiapsiółę, żeby ze swojego konta podbiła nieznacznie kwotę.
Zauważyłam, że im większe zainteresowanie, tym więcej obserwujących zaczyna licytować. Takie działanie psychologiczne .
Co do kwestii 'lepszych zdjęć' staram się, żeby były bardziej artystyczne, pokazywały możliwość aranżacji danego ciucha. W załączeniu przykład tego, co staram się robić.
I faktycznie ludzie to kupują.
Zazwyczaj zdjęcia, opis aukcji + wystawienie zajmują mi ok 40 min. Sukienki zazwyczaj sprzedają się w granicach 30-60 zł, więc - jakby nie było, opłaca się.

Wszystko to robię Ceny mam niskie, ceną za wysyłkę też nie straszę, zdjęcia robię ładne, wszystkie są na imageshacku Ale nie ma reguły. Jedną rzecz sprzedaję za 60 zł, drugą za 40 zł, trzecią za 10 zł, a niektóre, chociaż są bardzo ładne, zalegają i są wystawiane już 5 czy 6 raz I to są właśnie te moje rzeczy-bolączki. Bo nie wyrzucę ich, ale jakoś nikt ich nie chce przygarnąć i nawet mało osób wchodzi na te akurat aukcje

[Cindy28]

Napisane przez bura kocurka

Wszystko to robię Ceny mam niskie, ceną za wysyłkę też nie straszę, zdjęcia robię ładne, wszystkie są na imageshacku Ale nie ma reguły. Jedną rzecz sprzedaję za 60 zł, drugą za 40 zł, trzecią za 10 zł, a niektóre, chociaż są bardzo ładne, zalegają i są wystawiane już 5 czy 6 raz I to są właśnie te moje rzeczy-bolączki. Bo nie wyrzucę ich, ale jakoś nikt ich nie chce przygarnąć i nawet mało osób wchodzi na te akurat aukcje

Zazwyczaj jak wystawiam 2/3 rzeczy tego samego dnia, to przynajmniej jedna musi być firmy typu NewLook, Atmosphere albo inne M&S. Laski zazwyczaj szukają tych marek, a przy okazji wpada im w oko to, co niekoniecznie ma modną metkę .

[bura kocurka]

Napisane przez Cindy28

Zazwyczaj jak wystawiam 2/3 rzeczy tego samego dnia, to przynajmniej jedna musi być firmy typu NewLook, Atmosphere albo inne M&S. Laski zazwyczaj szukają tych marek, a przy okazji wpada im w oko to, co niekoniecznie ma modną metkę .

Uhuu,..wszystkie mają takie metki (mania second handów ). To jest też kwestia jakoś terminu i tego co akurat wpadnie komuś w oko...nie ma kurcze reguły u mnie Wiadomo, że lepiej idzie sprzedaż reszty, jeśli jest chociaż jedna rzecz oblegana...ale z tym też nie zawsze utrafię

[change]

Napisane przez emi_lka

Współczuję, częściowo przeżywam teraz podobne stany, tylko w trochę innych okolicznościach. Trzymaj się dzielnie, grunt to nie popaść w totalną rezygnację. Trzeba szukać jakichś źródeł energii, dzięki której usiądzie się do pracy znów lub wysiedzi się dłużej. U mnie wrócił ruch - i to już bardzo duża pozytywna zmiana. Poza tym pracując z pomodoro, w przerwach czytam sobie o górskich wędrówkach, bo takie fantazjowanie (wizualizowanie widoków i zachwytów) dobrze na mnie działa. Poza tym staram się dzielić moim przeżywaniem z ludźmi (dużo telefonuję...) - niby nie posuwam się do przodu... a jednak porządkuję przynajmniej uczucia, później współodczuwam cudze i jakoś mnie to odświeża.
Ja mam okropny problem z negatywnymi myślami.



Świetny pomysł! Ja mam bardzo mało ubrań

---------- Dopisano o 17:38 ---------- Poprzedni post napisano o 17:20 ----------



Ciekawe są te źródła zarobkowania, gdyby zbudować sobie na tej bazie dobrą strategię, która by się sprawdziła i pozwoliła wypracować konkretny zysk, na przykład w połączeniu z korepetycjami, to byłoby ok. Jednak nie mogę się pozbyć odczucia, że to jednak działania półśrodkowe.

Ostatnio analizuję mój sposób działania w sytuacjach kryzysowych. Potrafię się zaktywizować, działać skutecznie, bez wahania, podejmując ryzyko i wyciskając z siebie energię i siły, o które siebie już bym nawet nie podejrzewała.
Rozważam sobie taką sytuację, że teraz, nagle - dzieje się coś nieoczekiwanego. Choroba TŻta/rodziców/ciąża - coś, co zaburza normalne funkcjonowanie i ten stan okazuje się stanem dłużej trwającym. Przecież zobowiązania, których się podjęłam, są do wykonania mimo pojawienia się nowych zadań. Prawdopodobny scenariusz jest taki, że mobilizuję wszelkie zasoby i staram się sprostać sytuacji. Ogarniam to, czego nie ogarnęłam w zwykłym trybie, napotykając na milion dylematów, wątpliwości i niemocy a do tego staram się sprostać nowym wyzwaniom.
Oczywiście rozważam to bardzo subiektywnie, myślę o konkretnej sytuacji, w której jestem.
Chciałabym osiągnąć taki poziom mobilizacji i koncentracji w sprawach projektowych, jakby za chwilę miało spaść na mnie coś naprawdę ważnego zdrowotno-życiowo-relacyjnego.

Emi czyli też masz chyba gorszy nastrój ostatnio? Ale widzę, że dzielnie sobie z nim radzisz, taka praca z pomodoro i podejmowanie małych kroczków budzi mój głęboki podziw. Mam nadzieje, że po prostu jesteś typem południowca i jedynym co Cie w tej chwili może pozbawiać energii jest brak słońca, bo wydaje mi się, że w tych miesiacach wiosenno-letnich niemal nieustannie bije od Ciebie duży power. Poza tym taka praca jest bardzo wyczerpujaca, to normalne ze czlowiek czasem sie troche wypali...
Tez kocham góry i mam nadzieje, ze bedziesz mogla sobie niedlugo pozwolic na prawdziwa górską wędrówke i odpoczynek na łonie natury...

Ciekawe jest też to co napisałaś o skrajnych sytuacjach. "Czlowiek wie tyle o sobie na ile go sprawdzono", rzeczywiscie gdy sie okazuje ze jestesmy zdani na siebie, albo ze jesli czegos nie zrobimy to bedzie bardzo kiepsko to potrafimy dzialac machinalnie, nie wiem czy ten stan gdyby nawet daloby sie go wywolac bylby dobry... Bo jednak bycia w gotowosci jest bardzo wyczerpujace...
W kwestii pracy mnie rowniez powstrzymuje "dobra" sytuacja ekonomiczna, tj. wsparcie rodziny, dach nad glową przed bardzo aktywnym poszukiwaniem, gdybym tego nie miala pewnie coby nie skonczyc pod mostem wziela bym sie w garsc i szybko zapomniala, ze sie czegos boje czy nie potrafie... Jak widac wszystko siedzi w glowie.

Napisane przez emi_lka

Dużo dobrego się zadziało
Próbowałaś jakichś sposobów radzenia sobie z tymi skrajnościami? Szukanie przyczyn zmiany nastroju, racjonalizowanie przyczyn, relaksacja, skupianie na działaniach, zamiast na stanie itp...? Najważniejsze, to osiągnąć przynajmniej umiejętność działania w ustalonym trybie mimo tych huśtawek (z punktu widzenia operacyjnego oczywiście)...

Emi jak zwykle trafna ocena z Twojej strony... Chyba nadal nie do końca rozumiem ten mechanizm mojego postępowania, na zajeciach z psychologiem teraz jest głównym tematem analiza różnych sytuacji myśli i zachowań, więc chyba i tej sprawie się bardziej przyjże, jednym z ćwiczeń jest codzienna ocena według skali samopoczucia pod względem lęku i "depresji" czyli ogólnego samopoczucia. To jest dobre,że robi się to codziennie a nie dopiero podczas cotygodniowych wizyt, bo wiele skrajnych emocji po takim czasie ulatuje, nie są już tak jednoznaczne i wyraźne... Tutaj już od tego tygodnia widze tendencje, że wzleciałam z samopoczuciem i niskim poziomem lęku dosyć wysoko, a wystarczyło, że sytuacja jedna czy druga przestała się tak pozytywnie rozwijać (akcja, kolega...) czy zawiodłam sama siebie (mój wyglad, samopoczucie, rozmemłanie, pominiecie jakis zaplanowanych aktywnosci) , ze zaczynam w glowie miec jedna wielka gonitwe mysli jak te wszystkie aktywnosci są bez sensu, ile to pracy kosztuje i w ogole nic nie robie i wszystko na nie.. Zaczeło się w sumie też od tego, że wrocilam do mieszkania,a siostra zostawila balagn wychodzac do pracy i caly moj dobry humor po rozmowie z kolega szlag trafił...i bylam mega rozdrazniona, mimo ze staralam sie nad tym zapanowac. Najpierw juz mialam przygotowana litanie ktora jej wyglosze (uprala mi jeszcze moja chuste niepotrzebnie:r olleyes:), po czym wzielam gleboki oddech i chwile sie zastanowilam czy nie lepiej rozwiazac to inaczej i po prostu po prosic o to by sprzatala kosmetyki czy rozsypane produkty z toaletki i ze przeciez mi nie raz sie zdarzylo wypasc do pracy i zostawic sajgon, wiec nie zrobila tego celowo... Ale i tak ona wrocila zla jak osa i skonczylo sie klotnia mimo moich dobrych checi, ofc sie pogodziłysmy po 15 minutach

To co mi chyba mogloby unormować te wachniecia to taka regularna pomoc (fundacja/wolontariat) i po prostu codzienne rutynny - sport/modlitwa/picie dobrej herbaty/ksiazka...

Tak jak dobijam sie tym, ze nie mam bliskiej relacji wydaje mi sie ze jest zupelnie bez sensu, bo moge przeciez w pelni cieszyc sie zyciem nawet teraz, robic to co lubie, rozwijac sie, poznawac setki nowych ludzi i to nie musi sie wiazac z pustka, nie rozumiem u siebie czemu kojarze zwiazek ze spelnieniem... na pozor moze sie wydawac, ze wielu ludzi w takich relacjach traci siebie, wpadaja w rutyne i w ogole w sumie mniej sie dzieje. Troche podobudowala mnie pewna blogerka, jest urocza dziewczyna, mysle ze niczego jej nie brakuje, a nie wstydzi sie tego, ze jest singlem i ogolnie wyglada jakby byla zakochana, bo tak promienieje, a bardziej widze ze inwestuje sama w siebie i staje sie jeszcze fajniejsza...

Dzisiaj nadal czuje, ze jedyną moją aktywnoscia bedzie ksiazka i lozko... ale nie tyle z lenistwa, co z jakiegos fizycznego wyczerpania....

W kazdym razie musze dzisiaj wykonac dwa telefony i napisac waznego maila ;p

Wymyslilam tez sobie, ze bede czytać wiecej rzeczy z zakresu rozwoju osobistego, bo to też daje dużo pozytywnego powera i wiedzy o sobie samym...

---------- Dopisano o 10:20 ---------- Poprzedni post napisano o 10:14 ----------

Cindy ta szmaragadowa sukienka jest boska, uwielbiam ten kolor <3 (ta druga zreszta tez) i w ogole swietny pomysł z tymi stylizacjami, nie dziwie się, ze ciuchy schodzą

[grey_cat]

Napisane przez Bonjour_tristesse

Jakiś czas temu pisałam tu o swoim rozstaniu z tż. Jakoś śmiesznie łatwo to przyjęłam. Nadal mam ochotę z nim rozmawiać, ale zauważyłam, że jestem samowystarczalna. Nie wiem jak się między nami ułoży, ale teraz nie zamierzam o tym myśleć. Moje wnioski z tego związku są następujące:
1. ryzykować i nie zwlekać

Natomiast moje aktualne priorytety na życie:
1. Praca (prace) z dochodem min. 2500 na rękę
2. Staż w magazynie - trwa od poniedziałku. Jestem porażona ogromem pracy i trochę bezsensownością tego, że znów robię coś za darmo. Ale z drugiej strony im więcej piszę tym lepiej i z większą łatwością mi to przychodzi. Traktuję więc ten staż jak taki trening pisania i poniekąd językowy.

Dalsze priorytety:

3. Wyprowadzenie się z domu
4. Powrót do śpiewania. Mam pewnie z 10-cio letnie zaległości, ale tak naprawdę to jest coś do czego mam największy talent
5. Kurs przewodnika lub programowania
6. Korki z francuskiego

Powodzenia, fajnie ze sobie tak dajesz rade po rozstaniu z tz

Napisane przez change

Eh dziewczyny dziękuje za docenienienie , ale te co mnie poznały na żywo wiedzą jak jest i to tylko pozory, tak na prawde jak przychodzi co do czego to siedzę jak mysz pod miotłą i czuje się jakbym nie miała osobowości i była najnudniejsza osoba świata, jak sobie przypomne swoje skrepowanie jak pierwszy raz miałam odezwać się do Patri - Patri to czlowieka oniesmiela wrecz! czy wygadanie Ingi to z czym do ludzi WOGLE Moja idolkami jest oczywiscie Fairy i Bura jesli chodzi o dynamizm i otwartosc itd , pewnosc siebie Czerwiec, a Nebulka z Tygrysem jesli chodzi o bycie duszami towarzystwa, Emilka z Halimą esencje dostojnosci i ciepla, ktore nawet jak milczą/sluchaja wydaja sie być mega interesujace Oczywiscie to tylko wycinek tego jakie fajne jestescie tylko podkreslenie tego co rzuca sie w oczy, bo nie umiem ujac inaczej...:roll eyes:

Uznałam, że po prostu już mam dość marazmu i dość poczucia pustki i dłużej tak nie zniosę i stwierdziłam, ze nie mam nic do stracenia, musze coś z siebie po prostu dac innym, żeby zakiełkowało i troche kiełkuje, aczkolwiek nadal nie mam kogoś z kim mogłabym tak po prostu pogadać o wszystkim zawracałam trochę głowe znajomej, ale widze ze jest zajeta swoim nowym facetem i tez chyba sobie dam z tym spokoj...dlatego miedzy innymi tak intensywnie i szczegolowo dzisiaj tutaj... wizaz jest troche bardziej cierpliwy, a wizazanki nieocenione i wyrozumiale


Paradoksem jest własnie zaczepianie obcych ludzi do którego podchodze na luzie, ale może to też kwestia pracy (roznosiłam ulotki, byłam hostessą, sprzedawcą etc) Dzisiaj psycholozka sie ze mna smiala, ze o ironio losu osoba z fobia spoleczna organizuje tyle rzeczy i tez bardzo mnie pochwaliła za te aktywnosci ... Powiedziala, ze u mnie to chyba jest bardziej na zasadzie górek i dołków, raz jestem otwarta a innym razem sie wycofuje, mialam ograniczyc czestotliwosc wizyt, ale z kazda kolejna przekonuje sie ze warto zabulić (a ciut po nowym roku jest drozej)...Podkreslila ze te wszystkie mysli negatywne są automatyczne typu "jestem beznadziejna" i musze je dusić w zarodku, nie moge widziec rzeczy czarno-biało. Ogromnie polecam P r z y s t a n P s y c h o l o g i c z n a i babeczke ktora ja zalozyla, bo do niej chodze (m.in behawioralno-poznawcza)

Change, naprawde swietnie sobie radzisz. Bylam naprawde pod wrazeniem Twojej listy. Ostatnio coraz czesciej staram sie dusic te 'jestem beznadziejna' mysli, bo realistycznie myslac, tak nie jest. Mam sporo rzeczy do poprawy, do nauczenia, czy nawykow, ktore chce zwalczyc, ale coraz czesciej zaczyanm doceniac swoje osiagniecia.

PS Teraz bardzo chce Was wszystkie poznac

Napisane przez inga86

Zaryzykowałam i udało się!!!! Przystali na moją propozycję, a ja czuję, że postąpiłam uczciwie i właściwie!!!! :d:d:d po tylu godzinach nerwów skaczę z radości!!!! :d:d:d

Super! Jednak uczciwosc (tzn uczciwe postawienie sprawy) poplaca

Nebula - trzymaj sie, mam nadzieje, ze sie niedlugo lepiej poczujesz

Bura - pomysl sobie, ze w sumie naprawde niewiele Ci zostalo, wiec moze warto skonczyc? Taki final push i bedzie z glowy, a tak byc moze zawsze bedziesz zalowac, ze jednak nie udalo Ci sie tego doprowadzic do konca?

Zaczelam diete od wczoraj, bo przybyly mi 2-3kg po swietach. Nic dziwnego, spedzilam dobre 3 czy 4 tygodnie sie obzerajac, wiec te pare kilogramow to nie jest az tak duzo. Troche brakuje mi motywacji do wszystkiego, najchetniej poszlabym do lozka. Wlasnie tak robie codziennie po przyjsciu do domu

[emi_lka]

Napisane przez change

Emi czyli też masz chyba gorszy nastrój ostatnio? Ale widzę, że dzielnie sobie z nim radzisz, taka praca z pomodoro i podejmowanie małych kroczków budzi mój głęboki podziw. Mam nadzieje, że po prostu jesteś typem południowca i jedynym co Cie w tej chwili może pozbawiać energii jest brak słońca, bo wydaje mi się, że w tych miesiacach wiosenno-letnich niemal nieustannie bije od Ciebie duży power. Poza tym taka praca jest bardzo wyczerpujaca, to normalne ze czlowiek czasem sie troche wypali...
Tez kocham góry i mam nadzieje, ze bedziesz mogla sobie niedlugo pozwolic na prawdziwa górską wędrówke i odpoczynek na łonie natury...

Nie jestem raczej typem południowca... trochę oczywiście jestem zależna od sytuacji pogodowej, ale podobne stany na pewno mogę zidentyfikować w innych okresach. Kluczowe dla nich jest: presja czasu, daleka perspektywa dłuższego wyluzowania, poczucie niewyrabiania się i niedawania z siebie wszystkiego...
Tak, aspekt wypalenia jest w tym wszystkim widoczny...

Napisane przez change

Ciekawe jest też to co napisałaś o skrajnych sytuacjach. "Czlowiek wie tyle o sobie na ile go sprawdzono", rzeczywiscie gdy sie okazuje ze jestesmy zdani na siebie, albo ze jesli czegos nie zrobimy to bedzie bardzo kiepsko to potrafimy dzialac machinalnie, nie wiem czy ten stan gdyby nawet daloby sie go wywolac bylby dobry... Bo jednak bycia w gotowosci jest bardzo wyczerpujace...

Ad. podkreślonego - racja Przywołuję to jednak w kontekście konkretnego działania odwlekanego - jako sposób właśnie na pokonanie prokrastynowania w konkretnym obszarze.

Napisane przez change

W kwestii pracy mnie rowniez powstrzymuje "dobra" sytuacja ekonomiczna, tj. wsparcie rodziny, dach nad glową przed bardzo aktywnym poszukiwaniem, gdybym tego nie miala pewnie coby nie skonczyc pod mostem wziela bym sie w garsc i szybko zapomniala, ze sie czegos boje czy nie potrafie... Jak widac wszystko siedzi w glowie.

Właśnie - jednak poczucie, że choć się musi, to nie musi się do końca - trochę deprymuje jednak

Napisane przez change

Emi jak zwykle trafna ocena z Twojej strony... Chyba nadal nie do końca rozumiem ten mechanizm mojego postępowania, na zajeciach z psychologiem teraz jest głównym tematem analiza różnych sytuacji myśli i zachowań, więc chyba i tej sprawie się bardziej przyjże, jednym z ćwiczeń jest codzienna ocena według skali samopoczucia pod względem lęku i "depresji" czyli ogólnego samopoczucia. To jest dobre,że robi się to codziennie a nie dopiero podczas cotygodniowych wizyt, bo wiele skrajnych emocji po takim czasie ulatuje, nie są już tak jednoznaczne i wyraźne... Tutaj już od tego tygodnia widze tendencje, że wzleciałam z samopoczuciem i niskim poziomem lęku dosyć wysoko, a wystarczyło, że sytuacja jedna czy druga przestała się tak pozytywnie rozwijać (akcja, kolega...) czy zawiodłam sama siebie (mój wyglad, samopoczucie, rozmemłanie, pominiecie jakis zaplanowanych aktywnosci) , ze zaczynam w glowie miec jedna wielka gonitwe mysli jak te wszystkie aktywnosci są bez sensu, ile to pracy kosztuje i w ogole nic nie robie i wszystko na nie.. Zaczeło się w sumie też od tego, że wrocilam do mieszkania,a siostra zostawila balagn wychodzac do pracy i caly moj dobry humor po rozmowie z kolega szlag trafił...i bylam mega rozdrazniona, mimo ze staralam sie nad tym zapanowac. Najpierw juz mialam przygotowana litanie ktora jej wyglosze (uprala mi jeszcze moja chuste niepotrzebnie:r olleyes:), po czym wzielam gleboki oddech i chwile sie zastanowilam czy nie lepiej rozwiazac to inaczej i po prostu po prosic o to by sprzatala kosmetyki czy rozsypane produkty z toaletki i ze przeciez mi nie raz sie zdarzylo wypasc do pracy i zostawic sajgon, wiec nie zrobila tego celowo... Ale i tak ona wrocila zla jak osa i skonczylo sie klotnia mimo moich dobrych checi, ofc sie pogodziłysmy po 15 minutach

To co mi chyba mogloby unormować te wachniecia to taka regularna pomoc (fundacja/wolontariat) i po prostu codzienne rutynny - sport/modlitwa/picie dobrej herbaty/ksiazka...

Tak jak dobijam sie tym, ze nie mam bliskiej relacji wydaje mi sie ze jest zupelnie bez sensu, bo moge przeciez w pelni cieszyc sie zyciem nawet teraz, robic to co lubie, rozwijac sie, poznawac setki nowych ludzi i to nie musi sie wiazac z pustka, nie rozumiem u siebie czemu kojarze zwiazek ze spelnieniem... na pozor moze sie wydawac, ze wielu ludzi w takich relacjach traci siebie, wpadaja w rutyne i w ogole w sumie mniej sie dzieje. Troche podobudowala mnie pewna blogerka, jest urocza dziewczyna, mysle ze niczego jej nie brakuje, a nie wstydzi sie tego, ze jest singlem i ogolnie wyglada jakby byla zakochana, bo tak promienieje, a bardziej widze ze inwestuje sama w siebie i staje sie jeszcze fajniejsza...

Myślę, że te ćwiczenia obserwacyjne są bardzo dobre - pozwalają trochę oddzielić nas - analitycznych i racjonalnych od nas - emocjonalnych i działających w afekcie (wtedy gdy jest wyraźna dysproporcja między tymi sferami) i umieć zaplanować i zrealizować działania w oderwaniu od afektu.

Co do poczucia braku - relacji. Nadmierna koncentracja na braku powoduje, że staje się on dominującą cechą charakteryzującą. Wtedy, gdy jest tylko jedną cechą z wielu - zyskuje stosowny dla siebie rozmiar (nie pochłania innych komponentów osobowych) - obok tego, czym się dysponuje (zainteresowania, działania, cechy charakteru, relacje z ludźmi). Jednocześnie właśnie te inne obszary aktywności i angażowanie się w nie, zamiast skupienia na braku, zwiększają okoliczności np. nawiązania relacji z innymi...

[Patri]

A ja od 2 dni notuję poważny spadek nastroju.
Jestem sobą zmęczona.
Ubieganie się o pracę = udawanie kogoś.
Obowiązki = nie nadaję się, moje rozmemłanie, głupota, dwie lewe ręce, z czym do ludzi.

Nie założyłam uszczelki w zaparzaczu do kawy i wybuchł, ozdabiając kawą ściany, lodówkę i kuchenkę gazową. A to wszystko przy moich rodzicach siedzących gościnnie z okazji występów Julki. To się popisałam. I takie dziwne rzeczy robię dość często. Ktoś inny by, nie wiem, pomyślał? Wiedziałby, jak się zabrać za czynność zaparzania kawy? Ale ja, idiotka ... czegóż wymagać, tak?

Mam wrażenie, że ludzkość dookoła jakoś sprawniej przetwarza informacje. Ja nie koduję. No debil i tyle. Co tu się czarować.

Praca, zarabianie, życie - to jakaś nie moja bajka, ja się do tego zwyczajnie nie nadaję. Przerastają mnie proste sprawy.

Wczoraj spałam praktycznie cały dzień. Na obiad byłą zupka chińska.
Dziś Julka miała występy i perspektywa gości, z których przynajmniej jeden jest mocno oceniający skłoniła mnie do posprzątania. W godzinę uwinęłam się z grubsza ze sprzątaniem, ogarnięciem siebie. Potem trochę w kuchni - zrobiłam muffinki i takie cosie na ząb z ciasta francuskiego z szynką, cebulą, serem. Wszystko to praktycznie gotowce.

Rodzice już poszli.

Ja się znów rozpadam na kawałki.
A co.

[emi_lka]

Napisane przez Patri

A ja od 2 dni notuję poważny spadek nastroju.
Jestem sobą zmęczona.
Ubieganie się o pracę = udawanie kogoś.
Obowiązki = nie nadaję się, moje rozmemłanie, głupota, dwie lewe ręce, z czym do ludzi.

Nie założyłam uszczelki w zaparzaczu do kawy i wybuchł, ozdabiając kawą ściany, lodówkę i kuchenkę gazową. A to wszystko przy moich rodzicach siedzących gościnnie z okazji występów Julki. To się popisałam. I takie dziwne rzeczy robię dość często. Ktoś inny by, nie wiem, pomyślał? Wiedziałby, jak się zabrać za czynność zaparzania kawy? Ale ja, idiotka ... czegóż wymagać, tak?

Mam wrażenie, że ludzkość dookoła jakoś sprawniej przetwarza informacje. Ja nie koduję. No debil i tyle. Co tu się czarować.

Praca, zarabianie, życie - to jakaś nie moja bajka, ja się do tego zwyczajnie nie nadaję. Przerastają mnie proste sprawy.

Wczoraj spałam praktycznie cały dzień. Na obiad byłą zupka chińska.
Dziś Julka miała występy i perspektywa gości, z których przynajmniej jeden jest mocno oceniający skłoniła mnie do posprzątania. W godzinę uwinęłam się z grubsza ze sprzątaniem, ogarnięciem siebie. Potem trochę w kuchni - zrobiłam muffinki i takie cosie na ząb z ciasta francuskiego z szynką, cebulą, serem. Wszystko to praktycznie gotowce.

Rodzice już poszli.

Ja się znów rozpadam na kawałki.
A co.

Przytulam wirtualnie

Widzę inaczej pewne kwestie, o których piszesz.

Sytuacja z "kodowanie danych" - tak, niektóre osoby szybciej przetwarzają dane, unikają takich wpadek. Albo są bardzo skoncentrowane - i często jednozadaniowe.
Ja do nich nie należę Obijam się o bramki w metrze, bo nie wpadnie mi do głowy zeskanowanie karty miejskiej, w pracy próbuję zamykać toaletę na zewnątrz kluczem od swojego pokoju (po prostu mam klucz, to trzeba go użyć) - toaleta nie jest zamykana od zewnątrz.
Raz zdjęłam jeden but rozbierając się w poczekalni do lekarza (prywatny gabinet) - zanim złapałam, że to miejsce publiczne.

Dlaczego? Bo jestem nieuważna i myślę o czymś innym.
Trening uważności pomaga w takich kwestiach. Plus uznanie, że częściowo taka moja uroda - na obniżenie napięcia.

Praca - masz po prostu mało doświadczeń, dlatego wydaje Ci się, że Cię to wszystko przerasta... To tylko wytrych, by się zahibernować!
Oczywiście waga tych emocji i przeżyć nie podlega dyskusji. Tylko trzeba szukać - czy to myśli, czy to działań, czy pomocy - które będą Ci służyć. Czy te jednoznaczne kategoryzacje Ciebie Ci służą?

[bura kocurka]

Napisane przez emi_lka

Przytulam wirtualnie

Widzę inaczej pewne kwestie, o których piszesz.

Sytuacja z "kodowanie danych" - tak, niektóre osoby szybciej przetwarzają dane, unikają takich wpadek. Albo są bardzo skoncentrowane - i często jednozadaniowe.
Ja do nich nie należę Obijam się o bramki w metrze, bo nie wpadnie mi do głowy zeskanowanie karty miejskiej, w pracy próbuję zamykać toaletę na zewnątrz kluczem od swojego pokoju (po prostu mam klucz, to trzeba go użyć) - toaleta nie jest zamykana od zewnątrz.
Raz zdjęłam jeden but rozbierając się w poczekalni do lekarza (prywatny gabinet) - zanim złapałam, że to miejsce publiczne.

Dlaczego? Bo jestem nieuważna i myślę o czymś innym.
Trening uważności pomaga w takich kwestiach. Plus uznanie, że częściowo taka moja uroda - na obniżenie napięcia.

Praca - masz po prostu mało doświadczeń, dlatego wydaje Ci się, że Cię to wszystko przerasta... To tylko wytrych, by się zahibernować!
Oczywiście waga tych emocji i przeżyć nie podlega dyskusji. Tylko trzeba szukać - czy to myśli, czy to działań, czy pomocy - które będą Ci służyć. Czy te jednoznaczne kategoryzacje Ciebie Ci służą?

Zobaczyłam post Patri, zrobiło mi się smutno, że tak się czuje (chociaż każdej z nas zdarza się robić głupie rzeczy...częściej lub rzadziej), ale nie wiedziałam jak ją pocieszyć. I oczywiście pojawił się Twój post, pod którym się podpiszę, bo się zgadzam

Patri, każdy robi różne głupoty...ja też jestem roztrzepana, często nie pomyślę a zrobię, co kończy się...różnie. Albo patrzę się na kogoś jak sroka w gnat, zanim z ogromnym opóźnieniem zajarzę o co chodzi A ponieważ zdarza się to tak często i tak różnym ludziom, to naprawdę nikt nie ma prawa mówić o kimś, że jest z tego powodu tępy. Nikt. Nawet sam sobie! Jedno z drugim nie ma po prostu nic wspólnego. To dekoncentracja (na którą też cierpię i to coraz mocniej...). Ćwiczenia uważności pewnie mogą pomóc, ja myślę że takie nic nie robienie jakie praktykuję pogłębia ten stan. Lepiej usiąść i się skupić na jakiejś czynności, to wydaje się pomagać, bo tak jakby ćwiczy tą koncentrację. Poza tym weź pod uwagę, że roztrzepanie nasila się pod wpływem pewnego rodzaju pogody...np. takiej jak ostatnio. Nie wiem jak tam u Ciebie, ale jesteś w miarę niedaleko, więc pewnie też masz masakryczną pogodę - ciemno od rana, szaro, deszczo-śnieg, ogólnie ble...ja się nie mogę na niczym skupić, mogłabym tylko spać

[ellefant]

Doszłam dzisiaj do rewolucyjnego wniosku (ktoś może go uznać za obarczanie winą innych): w mojej głowie siedzi moja matka

Kiedy przeglądam oferty pracy i w oko wpadnie mi coś godnego zainteresowania zaczynam zastanawiać się, czy aby na pewno nadaję się na dane stanowisko głosik w głowie mówi: przemyśl to dobrze, nie nadajesz się, polegniesz już na wstępie, nawet nie spojrzą na twoją aplikację, jak pogodzisz pracę z opieką nad dziećmi, kiedy pomyślę o osobistym roznoszeniu aplikacji głosik mówi, że to bez sensu, że się nie dogadasz, że wezmą do ręki papiery, a gdy wyjdziesz wyrzucą je do kosza. Głosik w mojej głowie towarzyszy mi codziennie. Jeszcze nie toczę z nim walki, dopiero uświadomiłam sobie, że on nie jest mną. Wystarczy znaleźć sposób na niego. Najdziwniejsze jest to, że momentami jestem jak nastolatka, totalnie zbuntowana wobec matki (najczęściej w bezpośredniej konfrontacji), a kiedy indziej - całkowicie podporządkowana jej opinii (vide głosik).
Nie chce mi się rozkminiać już przeszłości, ale muszę znaleźć sposób na to wszystko, bo zostanę dzieckiem na zawsze.


Patri ja nie widzę tego, co ci się przytrafiło jako "debilizmu". Dla mnie zawsze takie osoby są przecudownie roztrzepane, a ich historie zabawne, ale w pozytywnym znaczeniu. Sama miewam takie, typu wyjście z koszykiem ze sklepu, jeszcze w Polsce o mały włos nie wpakowałam się do cudzego auta, bo identyczne stało obok mojego, nieustannie chowam produkty spożywcze w różne dziwne miejsca, kiedy jeszcze paliłam jechałam samochodem i zdarzyło mi się wrzucić peta tak niefortunnie, że zamiast za oknem wylądował w moim szaliku (taki cieniutko robiony na drutach wąż okręcony parę razy wokół szyi), coś mi śmierdziało, 2 razy wysiadłam, bo myślałam, że gdzieś za fotelem leży, a tu szalik mi się kopcił, na szczęście się zorientowałam
Nie bądź aż tak krytyczna wobec siebie, poza tym każdy może mieć gorszy dzień

Bardzo dużo napisałyście ostatnio, czytałam na bieżąco, ale ciężko mi było przysiąść i się odnieść (dyscyplina w nauce wzięła górę). Nieustannie mnie inspirujecie i uwielbiam was czytać.

[inga86]

Napisane przez emi_lka

Nie jestem raczej typem południowca... trochę oczywiście jestem zależna od sytuacji pogodowej, ale podobne stany na pewno mogę zidentyfikować w innych okresach. Kluczowe dla nich jest: presja czasu, daleka perspektywa dłuższego wyluzowania, poczucie niewyrabiania się i niedawania z siebie wszystkiego...
Tak, aspekt wypalenia jest w tym wszystkim widoczny...


Co do poczucia braku - relacji. Nadmierna koncentracja na braku powoduje, że staje się on dominującą cechą charakteryzującą. Wtedy, gdy jest tylko jedną cechą z wielu - zyskuje stosowny dla siebie rozmiar (nie pochłania innych komponentów osobowych) - obok tego, czym się dysponuje (zainteresowania, działania, cechy charakteru, relacje z ludźmi). Jednocześnie właśnie te inne obszary aktywności i angażowanie się w nie, zamiast skupienia na braku, zwiększają okoliczności np. nawiązania relacji z innymi...

Przy takim stanie nic dziwnego, że pojawia się efekt wypalenia. Mi się wydaje, że kluczowy jest brak perspektywy na wyluzowanie się, co powoduje dodatkowy stres. Widzę po Twoich postach, że masz teraz pod górkę, tym bardziej o siebie zadbaj, o wypoczynek, drobne przyjemności np. masaż przed snem, ciekawy film itp. Mam nadzieję, że dobrze rozumiem o co chodzi i nie trafiam jak kulą w płot

Co do drugiego akapitu, czasem muszę czytać Twój wpis po kilka razy by zrozumieć o co chodzi Czuję się jakbym czytała rozprawę naukową a nie notkę w internecie

Napisane przez Patri

A ja od 2 dni notuję poważny spadek nastroju.
Jestem sobą zmęczona.
Ubieganie się o pracę = udawanie kogoś.
Obowiązki = nie nadaję się, moje rozmemłanie, głupota, dwie lewe ręce, z czym do ludzi.

Nie założyłam uszczelki w zaparzaczu do kawy i wybuchł, ozdabiając kawą ściany, lodówkę i kuchenkę gazową. A to wszystko przy moich rodzicach siedzących gościnnie z okazji występów Julki. To się popisałam. I takie dziwne rzeczy robię dość często. Ktoś inny by, nie wiem, pomyślał? Wiedziałby, jak się zabrać za czynność zaparzania kawy? Ale ja, idiotka ... czegóż wymagać, tak?

Mam wrażenie, że ludzkość dookoła jakoś sprawniej przetwarza informacje. Ja nie koduję. No debil i tyle. Co tu się czarować.

Praca, zarabianie, życie - to jakaś nie moja bajka, ja się do tego zwyczajnie nie nadaję. Przerastają mnie proste sprawy.

Wczoraj spałam praktycznie cały dzień. Na obiad byłą zupka chińska.
Dziś Julka miała występy i perspektywa gości, z których przynajmniej jeden jest mocno oceniający skłoniła mnie do posprzątania. W godzinę uwinęłam się z grubsza ze sprzątaniem, ogarnięciem siebie. Potem trochę w kuchni - zrobiłam muffinki i takie cosie na ząb z ciasta francuskiego z szynką, cebulą, serem. Wszystko to praktycznie gotowce.

Rodzice już poszli.

Ja się znów rozpadam na kawałki.
A co.

Patri nie kodujesz, bo masz za dużo stresu, negatywne myśli, te myśli powodują, że się rozpraszasz, popełniasz błąd, i znów sobie dokopujesz co powoduje kolejny stres. Wpadłaś w pętlę złego nastawienia do siebie. W takim nastroju trudno być uważną i tryskającą energią. Ale zobacz, jak masz bat w postaci rewizji osobistej, to w godzinkę pięknie ogarniasz Emilka dobrze prawi na temat pracy.

Napisane przez emi_lka

Przytulam wirtualnie

Widzę inaczej pewne kwestie, o których piszesz.

Sytuacja z "kodowanie danych" - tak, niektóre osoby szybciej przetwarzają dane, unikają takich wpadek. Albo są bardzo skoncentrowane - i często jednozadaniowe.
Ja do nich nie należę Obijam się o bramki w metrze, bo nie wpadnie mi do głowy zeskanowanie karty miejskiej, w pracy próbuję zamykać toaletę na zewnątrz kluczem od swojego pokoju (po prostu mam klucz, to trzeba go użyć) - toaleta nie jest zamykana od zewnątrz.
Raz zdjęłam jeden but rozbierając się w poczekalni do lekarza (prywatny gabinet) - zanim złapałam, że to miejsce publiczne.

Uśmiałam się

Postanowiłam dziś, że zrobię sobie listę zadań i odstawię komputer. Wstałam o 7.40, (w kiepskim nastroju, bo niewyspana) ale postanowiłam, że pójdę na lekcję jogi. Poszłam. Byłam z siebie zadowolona. Wróciłam do domu i zachciało mi się płakać, chciałam od razu po przyjściu włączyć komp, no ale przecież nie mogłam. Zaczęłam czuć się jak na detoksie, rozdrażnienie, ręce mi się trzęsły, za nic nie mogłam się wziąć. W końcu odpaliłam, uspokoiłam się. Posiedziałam trochę nad angielskim, na demotach. Poszłam spać. Godzinę temu wstałam, gotuję obiad, robię jakieś drobne rzeczy. Moje uzależnienie od internetu i bezproduktywnego spędzania czasu mnie przeraża
Boję się, że w poniedziałek będzie mi bardzo ciężko, albo może właśnie praca wyrwie mnie z tego marazmu, mam nadzieję.
Nie mogę zdecydować co mam zrobić z tańcem. Na zajęcia po pracy muszę czekać 3h... I wracać ok 23 do domu, a o 6 wstać. Boję się, że nie dam sobie rady. Chcę z nich zrezygnować. Z drugiej strony ktoś mi powiedział, że chcę z tego rezygnować by siedzieć przy komputerze. Sama nie wiem. Chętnie chodziłabym na jogę po pracy, czekałabym 30 min, a nie 3h. Z drugiej strony przepadną mi zajęcia tańca, jeśli na nie nie pójdę. Boję się plucia sobie w brodę, ale z drugiej strony znam siebie. Jak to wygląda z boku? Czy zamiennik joga zamiast tańca i wcześniejszy powrót do domu jest dobry? Czy to jednak ucieczka?

[ellefant]

Napisane przez inga86

Postanowiłam dziś, że zrobię sobie listę zadań i odstawię komputer. Wstałam o 7.40, (w kiepskim nastroju, bo niewyspana) ale postanowiłam, że pójdę na lekcję jogi. Poszłam. Byłam z siebie zadowolona. Wróciłam do domu i zachciało mi się płakać, chciałam od razu po przyjściu włączyć komp, no ale przecież nie mogłam. Zaczęłam czuć się jak na detoksie, rozdrażnienie, ręce mi się trzęsły, za nic nie mogłam się wziąć. W końcu odpaliłam, uspokoiłam się. Posiedziałam trochę nad angielskim, na demotach. Poszłam spać. Godzinę temu wstałam, gotuję obiad, robię jakieś drobne rzeczy. Moje uzależnienie od internetu i bezproduktywnego spędzania czasu mnie przeraża
Boję się, że w poniedziałek będzie mi bardzo ciężko, albo może właśnie praca wyrwie mnie z tego marazmu, mam nadzieję.
Nie mogę zdecydować co mam zrobić z tańcem. Na zajęcia po pracy muszę czekać 3h... I wracać ok 23 do domu, a o 6 wstać. Boję się, że nie dam sobie rady. Chcę z nich zrezygnować. Z drugiej strony ktoś mi powiedział, że chcę z tego rezygnować by siedzieć przy komputerze. Sama nie wiem. Chętnie chodziłabym na jogę po pracy, czekałabym 30 min, a nie 3h. Z drugiej strony przepadną mi zajęcia tańca, jeśli na nie nie pójdę. Boję się plucia sobie w brodę, ale z drugiej strony znam siebie. Jak to wygląda z boku? Czy zamiennik joga zamiast tańca i wcześniejszy powrót do domu jest dobry? Czy to jednak ucieczka?

A na te 3 godziny wracałabyś po pracy do domu? Czy czekałabyś gdzieś w mieście? Ingo, o której normalnie chodzisz spać? Wcześniej niż o 23? Rozważ sobie na ile ważny jest dla ciebie taniec. Ile razy w tygodniu są zajęcia z tańca? Bo jeśli tylko 1 raz to myślę, że jeśli zależy ci właśnie na nim to może warto ten jeden dzień w tygodniu przeżyć trochę bardziej "intensywnie". Satysfakcja z tańca wynagrodzi ci zmniejszoną ilość snu

[Joanna XL]

Napisane przez change

W kwestii pracy mnie rowniez powstrzymuje "dobra" sytuacja ekonomiczna, tj. wsparcie rodziny, dach nad glową przed bardzo aktywnym poszukiwaniem, gdybym tego nie miala pewnie coby nie skonczyc pod mostem wziela bym sie w garsc i szybko zapomniala, ze sie czegos boje czy nie potrafie... Jak widac wszystko siedzi w glowie.

To co mi chyba mogloby unormować te wachniecia to taka regularna pomoc (fundacja/wolontariat) i po prostu codzienne rutynny - sport/modlitwa/picie dobrej herbaty/ksiazka...
omysł z tymi stylizacjami, nie dziwie się, ze ciuchy schodzą

Masz rację -mnie też dobra sytuacja materialna trochę pozbawia determinacji (trochę bardzo) .. Nie żebym narzekała (bo grzech narzekać) ale ...muszę przestawić się na myślenie o tym jak bardzo możan poprawić obecną sytuację
Ostatnio przechodzę strasznąhuśtawkę - dwa dni dobre, dwa złe , potem znowu odbicie od dna ... Też myślę o tych rutynach - to powinno pomóc

Napisane przez grey_cat

Zaczelam diete od wczoraj, bo przybyly mi 2-3kg po swietach. Nic dziwnego, spedzilam dobre 3 czy 4 tygodnie sie obzerajac, wiec te pare kilogramow to nie jest az tak duzo. Troche brakuje mi motywacji do wszystkiego, najchetniej poszlabym do lozka. Wlasnie tak robie codziennie po przyjsciu do domu

Ja ze świąt przywiozłam prawie 5 kg No ale pracowałam na to ponad miesiąc Także nie martw się bo 2-3 to tyle co nic - tydzień/dwa diety i będziesz do przodu Masz jakiś plan ?

Napisane przez Patri

A ja od 2 dni notuję poważny spadek nastroju.
Jestem sobą zmęczona.
Ubieganie się o pracę = udawanie kogoś.
Obowiązki = nie nadaję się, moje rozmemłanie, głupota, dwie lewe ręce, z czym do ludzi.

Nie założyłam uszczelki w zaparzaczu do kawy i wybuchł, ozdabiając kawą ściany, lodówkę i kuchenkę gazową. A to wszystko przy moich rodzicach siedzących gościnnie z okazji występów Julki. To się popisałam. I takie dziwne rzeczy robię dość często. Ktoś inny by, nie wiem, pomyślał? Wiedziałby, jak się zabrać za czynność zaparzania kawy? Ale ja, idiotka ... czegóż wymagać, tak?

Mam wrażenie, że ludzkość dookoła jakoś sprawniej przetwarza informacje. Ja nie koduję. No debil i tyle. Co tu się czarować.

Praca, zarabianie, życie - to jakaś nie moja bajka, ja się do tego zwyczajnie nie nadaję. Przerastają mnie proste sprawy.

Wczoraj spałam praktycznie cały dzień. Na obiad byłą zupka chińska.
Dziś Julka miała występy i perspektywa gości, z których przynajmniej jeden jest mocno oceniający skłoniła mnie do posprzątania. W godzinę uwinęłam się z grubsza ze sprzątaniem, ogarnięciem siebie. Potem trochę w kuchni - zrobiłam muffinki i takie cosie na ząb z ciasta francuskiego z szynką, cebulą, serem. Wszystko to praktycznie gotowce.

Rodzice już poszli.

Ja się znów rozpadam na kawałki.
A co.

Spróbowałabym Cie pocieszać ale dziewczyny już to zrobiły , zresztą sama jestem w podobnym stanie wiec raczej nie będę skuteczna

Z ekspresem - to każdemu mogło się zdarzyć - ja wczoraj wrzuciłam zakupy do koszyka jakiejś Azjatce z dosyć niemiłym/ poirytowanym komentarzem po polsku Oczywiście byłam przekonana że wrzucam do swojego i mówię do męża Za to w zlewie czeka na mnie przypalona patelnia - bo zapomniałam o warzywach Tego typu drobiazgów nie ma nawet co brać pod uwagę w całościowej ocenie.

Napisane przez ellefant

Doszłam dzisiaj do rewolucyjnego wniosku (ktoś może go uznać za obarczanie winą innych): w mojej głowie siedzi moja matka

Kiedy przeglądam oferty pracy i w oko wpadnie mi coś godnego zainteresowania zaczynam zastanawiać się, czy aby na pewno nadaję się na dane stanowisko głosik w głowie mówi: przemyśl to dobrze, nie nadajesz się, polegniesz już na wstępie, nawet nie spojrzą na twoją aplikację, jak pogodzisz pracę z opieką nad dziećmi, kiedy pomyślę o osobistym roznoszeniu aplikacji głosik mówi, że to bez sensu, że się nie dogadasz, że wezmą do ręki papiery, a gdy wyjdziesz wyrzucą je do kosza. Głosik w mojej głowie towarzyszy mi codziennie. Jeszcze nie toczę z nim walki, dopiero uświadomiłam sobie, że on nie jest mną. Wystarczy znaleźć sposób na niego. Najdziwniejsze jest to, że momentami jestem jak nastolatka, totalnie zbuntowana wobec matki (najczęściej w bezpośredniej konfrontacji), a kiedy indziej - całkowicie podporządkowana jej opinii (vide głosik).
Nie chce mi się rozkminiać już przeszłości, ale muszę znaleźć sposób na to wszystko, bo zostanę dzieckiem na zawsze.


Bardzo dużo napisałyście ostatnio, czytałam na bieżąco, ale ciężko mi było przysiąść i się odnieść (dyscyplina w nauce wzięła górę). Nieustannie mnie inspirujecie i uwielbiam was czytać.

za dyscyplinę ...

Sama zastanawiam się jak dojść do ładu z wpływem (często niezamierzonym) moich rodziców na moje życie ... Póki co uświadomiłam sobie pewne rzeczy i nie bardzo wiem co dalej ... Tj wiadomo zaakceptować przeszłość i iść dalej - tylko nie bardzo wiem jak... Więc jak znajdziesz metodę to daj znać

U mnie jak już pisałam huśtawka - dwa super dni, dwa dni zombienia , dziś już nieco lepiej ... Opracowuje konkretne plany dnia - chyba muszę mieć sztywny grafik bo w spontanicznym zaliczaniu zadań jakoś dzień mi ucieka Zobaczymy jak to zadziała ...

I staram się nie być dla siebie zbyt srogim trenerem - bo to i tak nic nie daje.

---------- Dopisano o 16:41 ---------- Poprzedni post napisano o 16:34 ----------

Ingo bliskie jest mi to co mówisz o Internecie i bezproduktywnym spędzaniu czasu... zainspirowałaś mnie - spróbuję zaserwować sobie weekend bez neta rozrywkowego (bo wiadomo używam go w pracy/nauce ale to nie problem - bo w tych celach niestety go nie nadużywam) ... Zero blogow, fejsa, wizażów itd

[change]

Napisane przez Patri

A ja od 2 dni notuję poważny spadek nastroju.
Jestem sobą zmęczona.
Ubieganie się o pracę = udawanie kogoś.
Obowiązki = nie nadaję się, moje rozmemłanie, głupota, dwie lewe ręce, z czym do ludzi.

Nie założyłam uszczelki w zaparzaczu do kawy i wybuchł, ozdabiając kawą ściany, lodówkę i kuchenkę gazową. A to wszystko przy moich rodzicach siedzących gościnnie z okazji występów Julki. To się popisałam. I takie dziwne rzeczy robię dość często. Ktoś inny by, nie wiem, pomyślał? Wiedziałby, jak się zabrać za czynność zaparzania kawy? Ale ja, idiotka ... czegóż wymagać, tak?

Mam wrażenie, że ludzkość dookoła jakoś sprawniej przetwarza informacje. Ja nie koduję. No debil i tyle. Co tu się czarować.

Praca, zarabianie, życie - to jakaś nie moja bajka, ja się do tego zwyczajnie nie nadaję. Przerastają mnie proste sprawy.

Wczoraj spałam praktycznie cały dzień. Na obiad byłą zupka chińska.
Dziś Julka miała występy i perspektywa gości, z których przynajmniej jeden jest mocno oceniający skłoniła mnie do posprzątania. W godzinę uwinęłam się z grubsza ze sprzątaniem, ogarnięciem siebie. Potem trochę w kuchni - zrobiłam muffinki i takie cosie na ząb z ciasta francuskiego z szynką, cebulą, serem. Wszystko to praktycznie gotowce.

Rodzice już poszli.

Ja się znów rozpadam na kawałki.
A co.

Patri się naoglądałaś jakiś perfekcyjnych Pań domu itd... moim zdaniem wszystko z Tobą w nalezytym porządku,

"Szczęście wśród inteligentnych osób to najrzadsza rzecz, jaką znam."

Ernest Hemingway


Czasy są naprawde trudne i wszyscy muszą się troche zażynać, żeby jako tako funkcjonować ... Niektórzy maja to szczescie, że mimo iż nie przejawiaja zdolnosci przedsiebiorczych funkcjonuja w takich srodowiskach, w ktorych tego sie od nich np. nie wymaga czy znajduja sobie jakąś spokojną niszę (praca w muzeum ).

Wychowałam się na Jeżycjadzie i Borejkach i moim zdaniem cechą wspólną bohaterów i Twoją jest to, że po prostu jesteś osobą prostolinijną, ale pełną serdeczności i ciepła i takiej niepowtarzalności, ktora już potrafiłaś przekazać swojej córeczce, jesteś wspaniałą mamą i mimo iż mogłabyś jej zapewnić pałac z brylantami myśle, że nie bedzie mogła narzekać na swoje dzieciństwo. Ba wiekszosc dzieci z bogatych domów mogłoby Twojej małej pozazdroscic chwil spedzonych z mama, wspaniałych zabaw i kreatywnosci, ktorej ją uczysz.
To jest cos bezcennego...


Także takie wpadki czy niegramotność jest rzeczą normalną, zresztą na błędach i ekspozycji w takich sytuacjach człowiek się najwięcej uczy, dowiaduje się wtedy czego uniknąć i jakie są jego mocne strony.
Teraz jak przyjmiesz gości to kawa nie wybuchnie, albo olejesz zaparzanie i zrobisz im po prostu cappucino z torebki...

Najwazniejsze, ze wszyscy jestescie zdrowi! Banał, ale wazny...

Ty nie musisz sie odnajdywać w każdej sytuacji zyciowej, bo nie da sie tak. Mozesz sobie znalezc jakas nisze w ktorej bedziesz sie czuła pewnie i po to masz partnera, zeby sie uzupelniac (np on jest wyszczekany w urzedach, Ty za to dbasz o edukacje)...

Ja mam setki przykładów na swoim koncie kiedy mi się coś takiego przydarzyło, bardzo często rozlewam coś przy mojej mamie, bo np nie zwrocilam uwagi ze kartonik miał otwor z drugiej strony itd... Tych sytuacji jest mnostwo, a nawet nie potrafie sobie przypomniec jakiejs konkretnej, bo sie o nich tak latwo zapomina...

[Konwalia11]

Uo matko, co za bol glowy. Przepieknie swieci slonce a mnie czaszka az pulsuje.

Wpadam wlasciwie tylko po to, zeby sie wytlumaczyc z mojego wyzwania.
Rezultat - nie ma szans na terapie. Wolne terminy sa w okolicach przyszlego roku . Dla mnie to jakies nieporozumienie, liczylam sie z kilkoma tygodniami czekania, ale rok? Po kilku probach umowienia sie (wszedzie! automatczna sekretarkaprzed polaczeniem ostrzegala, jak dluga jest kolejka) zadzwonilam do czegos w rodzaju telefonu zaufania, mialam nadzieje, ze pokieruja mnie dalej. A gdziiiieee, tam to dopiero siedziala sierotka - zastanawialam sie, czy to ja jej moze mam udzielic wsparcia psychicznego . Zrobilam co moglam, ale cos czuje, ze plan z terapia nie wypali.

Czytalam Was bardzo pobieznie, kobieta tygodnia jest dla mnie tym razem Inga - mistrzowskie rozwiazanie zawiklanej sytuacji!

Patri - ja tez chcialabym Cie/(Was) poznac, ale caly czas sie waham.
Zaczynam dojrzewac do mysli, ze moze zawarte tutaj znajomosci przerodza sie w cos wiecej niz tylko klub anonimowych odwlekaczy . Na poczatku bylam calkowicie pewna, ze moja aktywnosc tutaj pozostanie jednak w sferze incognito, z roznych powodow.
Po pierwsze dlatego, ze taka postawa pozwala mi na bycie szczera az do bolu - z sama soba, ale tez i z innymi uczestnikami. Odpadaja wszelkie uprzedzenia, sympatie, antypatie. Dociera tylko tekst pisany.
To pozwala mi na bycie neutralna, ale przede wszystkim szczera.
Po drugie - anonimowosc wynika rowniez z zalozen podstawowych samego forum - spotykaja sie tutaj zupelnie obcy ludzie i wymieniaja sie doswiadczeniami, ktorymi nie dziela sie z nikim innym w realu. Kto wie, czy bedac w prywatnym kontakcie z uczestnikami nie najdzie mnie ochota na zakladanie masek lub przemilczanie pewnych kwestii tylko dlatego, ze "przeciez sie znamy" - a glupio tak sie do cna obnazac przez znajomymi?
Tak na marginesie- terapeuci i pacjenci rzadko spotykaja sie prywatnie , a problem w tym, ze my tu wszystkie jestesmy nawzajem swoimi terapeutami i pacjentami. Mnie ta neutralnosc i brak zobowiazan, to codzienne dzielenie sie najintymniejszymi myslami i doswiadczeniami bez wiekszych oczekiwan i zobowiazan - bardzo sie podoba. Boje sie utraty dystansu w realu.
To znaczy - do tej pory tak bylo. Bo jednak powoli kielkuje we mnie taka mysl, zeby wejsc w bardziej prywatna relacje z Wami, moze nie koniecznie grupowo, ale indywidualnie. Mysle, ze czekam z tym jeszcze na moja wewnetrzna gotowosc do tego, na takie jednoznaczne TAK. Wiem, ze strasznie sie rozdrabniam z takimi sprawami, ale bardzo potrzebuje takiej dlugiej fazy oswajania. Nie ma dla mnie w tym temacie opcji dzialania pod wplywem impulsu i zywiolu. (Albo po prostu jednak jestem socjofobem, ktory tylko ladnie potrafi obejsc problem . Nie wykluczam!). Mam nadzieje, ze rozumiesz, co mam na mysli.

Koniec wywodu na dzisiaj, mam ochote odkrecic sobie ta glowe i wymienic na nowa.

[bura kocurka]

Emi - jesteś przemęczona po prostu...stąd Twoje nerwy. Generalnie to wydaje mi się, że za dużo pracujesz...długotrwały stres nikomu nie służy

Grey - chyba wszystkim przybywa "sadła" po świętach i pobytach w gronie rodziny (każdy karmi z miłości...). Myślę, że stracisz je szybko, bo bardzo dobrze Ci szło

Napisane przez inga86

Nie mogę zdecydować co mam zrobić z tańcem. Na zajęcia po pracy muszę czekać 3h... I wracać ok 23 do domu, a o 6 wstać. Boję się, że nie dam sobie rady. Chcę z nich zrezygnować. Z drugiej strony ktoś mi powiedział, że chcę z tego rezygnować by siedzieć przy komputerze. Sama nie wiem. Chętnie chodziłabym na jogę po pracy, czekałabym 30 min, a nie 3h. Z drugiej strony przepadną mi zajęcia tańca, jeśli na nie nie pójdę. Boję się plucia sobie w brodę, ale z drugiej strony znam siebie. Jak to wygląda z boku? Czy zamiennik joga zamiast tańca i wcześniejszy powrót do domu jest dobry? Czy to jednak ucieczka?

Inga, chyba nie chodzisz na taniec codziennie? 1-2 razy w tygodniu można pozwolić sobie na czekanie 3 godziny i wracanie późno do domu, jeśli komuś na czymś zależy

Dziewczyny, popłakałam się ze śmiechu czytając Wasze śmieszne wpadki z zamyślenia Widzisz Patri...przynajmniej jest o czym później opowiadać, jeśli się zapamięta taką sytuację i ma do niej dystans Ja raz podeszłam do innego gostka zamiast do swojego chłopaka, bo się tak zamyśliłam...i stałam przed nim, akurat jednocześnie czegoś szukałam w torebce, więc nie spojrzałam na twarz...ależ on się na mnie zdziwiony patrzył A TŻ miał ubaw po pachy A moja mama jest mistrzynią w rozkojarzeniu - jeśli wychodzi z samochodu, a gdzieś obok stoi inny srebrny, to w zasadzie mogę się spodziewać, że będzie próbowała do niego wsiąść

[change]

Napisane przez grey_cat

Zaczelam diete od wczoraj, bo przybyly mi 2-3kg po swietach. Nic dziwnego, spedzilam dobre 3 czy 4 tygodnie sie obzerajac, wiec te pare kilogramow to nie jest az tak duzo. Troche brakuje mi motywacji do wszystkiego, najchetniej poszlabym do lozka. Wlasnie tak robie codziennie po przyjsciu do domu
PS Teraz bardzo chce Was wszystkie poznac

I "vis a vis"

Też powinnam przejść na diete i nie moge sie do niej zabrać... Nawet nie chodzi o to, że mnie ciągnie do jedzenia. Ale niedługo zaczne wygladać jak swój avatar, o ile już tak nie jest....
Także trzymam kciuki za motywacje i się przyłaczam...

Napisane przez emi_lka

Nie jestem raczej typem południowca... trochę oczywiście jestem zależna od sytuacji pogodowej, ale podobne stany na pewno mogę zidentyfikować w innych okresach. Kluczowe dla nich jest: presja czasu, daleka perspektywa dłuższego wyluzowania, poczucie niewyrabiania się i niedawania z siebie wszystkiego...
Tak, aspekt wypalenia jest w tym wszystkim widoczny...

Jakby powiedział mistrz Joda wyczuwam perfekcjonistyczne podejście...
Myślę, ze to przez to ze jestes osoba bardzo obowiazkowa i odpowiedzialna i bierzesz caly czas na siebie jakies dodatkowe hardcorowe projekty, widac ze nie robisz tych samych rzeczy i praca to nie jest odbebnianie jakiejs rutyny, nic dziwnego, ze czujesz sie zmeczona przez taka presje.
Nie wiem co doradzić, bo skoro mowisz ze nie mozesz sobie pozwolic na wolne to myslenie o wakacjach czy zrobienie sobie przerwy to nie jest dobra rada... Ale moze wlasnie podejscie do tego jako do super fascynujacego zadania, ktore potrwa tylko X czasu a potem sie zakonczy sprawi Ci jakas ulge?
Podczas tej konferencji juz od pierwszych dni czułam się jak dentka...
Nie mogłabym pracowac przy takiej adrenalinie i trybie sen-praca-sen przez 2 tygodnie, dopiero jak zaczely sie jakies emocje zwiazane z tym, ze zaraz to sie skonczy dało mi to troche kopa i sily na bezsenne spedzenie ostatnich godzin (jak wszyscy to wszyscy)...
No i ratowaly mnie tez jakies witaminowe tabletki typu supradyn...

Napisane przez emi_lka

Co do poczucia braku - relacji. Nadmierna koncentracja na braku powoduje, że staje się on dominującą cechą charakteryzującą. Wtedy, gdy jest tylko jedną cechą z wielu - zyskuje stosowny dla siebie rozmiar (nie pochłania innych komponentów osobowych) - obok tego, czym się dysponuje (zainteresowania, działania, cechy charakteru, relacje z ludźmi). Jednocześnie właśnie te inne obszary aktywności i angażowanie się w nie, zamiast skupienia na braku, zwiększają okoliczności np. nawiązania relacji z innymi...

Słusznie, za bardzo sie na tym koncentruje, ale robie to mimowolnie. Predzej czy poźniej zamiast docenić to, ze i tak jest ok łapie sie na tym, ze oceniam swoja egzystencje jako wybrakowana czy beznadziejna...
Paradoks tez polega na tym, ze pamietam jak mialam takie poczucie bezpieczenstwa i stabilnosc, to wcale nie koncentrowalam sie wylacznie na tej relacji, tylko bylam bardziej zmotywowana do innych rzeczy...
Mysle ze jak sobie wprowadze wiecej rutyn w zycie to troche to uczucie zagłusze.



Wykonałam maila i telefon w sprawie oferty pracy, zobaczymy co z tego wyniknie...

Jutro powinnam jak sie wygramole z łózka ogarnac mieszkanie..

Ta pogoda chyba wysysa energie