Prokrastynacja, czyli zgubne odkładanie na później... cz.IV

[inga86]

Ja bardziej ten cytat, ktory przytoczylam rozumiem jako odpowiedz na moje pytanie jak robic to czego nie chce, zeby osiagnac to co chce. Widziec wyraznie swoj cel i z nim wiazac uczucia, a nie z tym co jest po drodze. Nie lubie sie pocic i meczyc, ale chce miec wysportowane cialo, wiec powinnam miec wizje siebie w bikini, a nie skupiac sie na tym, ze nie chce mi sie cwiczyc. Wtedy motywacja przyjdzie sama. Moze nie da sie polubic tego co po drodze, tych trudnosci i frustracji, ale mozna zyc wizja przyszlej satysfakcji. Nieudacznik to za mocne slowo, ale to kwestia mojego tlumaczenia. Moglam wstawic czlowiek niespelniony

[Elfia4]

Napisane przez Joanna XL

Także nie sądzę żebyś potrzebowała rad od kogoś kto 10 kg chudnie przez rok - mistrzem efektywności i szybkości nie jestem

10 kg rocznie to spora utrata wagi. Ja od roku regularnie ćwiczę i ubytek wagi mam niewielki, za to cm ubywa zauważalnie. Przez okres, kiedy nie ćwiczyłam brzuch czy uda były grubsze i nie miały rzeźby.
Waga nie jest najważniejszym kryterium oceniania efektywności odchudzania, a bywa zwodnicza, bo ćwicząc możesz przybierać na wadze tracąc centymetry, a podczas ścisłej diety tracisz najpierw wodę, więc waga spada, ale to złudzenie, bo w tym czasie nie ubywa ci proporcjonalnie dużo tłuszczu.

Napisane przez isza89

Zmotywowałaś mnie - kończę tylko nitkę i zabieram się za podania.

Hehe, ja i motywacja? Sama wymagam motywowania Tak czy inaczej fajnie, że się zabrałaś za to, bez względu na to, co cię zainspirowało

Napisane przez bura kocurka

Ja też

Poza tym potwornie jestem wrażliwa na krytykę i to jej się boję. Że czegoś tam nie umiem, ktoś mnie skrytykuje albo sobie o mnie "pomyśli"...i już paraliż Albo bezceremonialnie wyrzuci mnie skądś i będzie mi strasznie, strasznie wstyd...a ponieważ wstyd to dla mnie tak straszne uczucie, że niemal odczuwam fizyczny ból, więc wiadomo - boję się i uciekam

Skąd ja to znam... miewam podobnie. Wolę nie zrobić czegoś, niż ryzykować porażkę lub krytykę.
Perfekcjonizm też mnie zabija. Nie potrafię zabrać się za coś, jeśli wiem już na wstępie, że efekt nie będzie taki, jak założyłam. Półśrodki to nie dla mnie, a przynajmniej nie we wszystkich dziedzinach, bo jednak w pewnych kwestiach potrafię dać sobie na luz, poimprowizować i nie przejmować się detalami. W innych sprawach znowu musi być wszystko na tip top, albo wcale.

[emi_lka]

Hej, jestem - żyję, ledwo
Myślę o Was ciepło

[Nebula]

Napisane przez ellefant

Ech, Nebulko, jestem ostatnią osobą, która chciałaby kategoryzować ludzi w ten sposób, naprawdę.
Ja siebie uważam za nieudacznicę, bo wizja porażki przesłania mi cały cel. Jestem nią obezwładniona i sparaliżowana. A najlepsze jest to, że pewnie jest to związane z perfekcjonizmem. Pisałyśmy o tym wyżej: jeśli coś nie jest (lub przynajmniej w naszym wyobrażeniu takowe nie będzie) perfekcyjne i idealne jest do chrzanu.
Nie mogę też przestać myśleć o tym co przeczytałam: że bezsensownie utożsamiam błędy czy porażki z własną osobą, ze mną, że jeśli coś nie jest idealne cierpi na tym moje własne poczucie wartości, że jeśli coś mi nie wyjdzie dla mnie samej oznacza to, że to ja jestem do kitu, a nie praca lub zadanie, które wykonałam.

to też jest mój wielki problem, dlatego jest ostatnio tak nieciekawie i tak - w moich oczach jestem do chrzanu, niezależnie ile i jak zrobię. kijowo to wygląda, nie wiem jak z tym wygrać.

---------- Dopisano o 01:21 ---------- Poprzedni post napisano o 01:21 ----------

Napisane przez emi_lka

Hej, jestem - żyję, ledwo
Myślę o Was ciepło

Trzymaj się

[inga86]

Perfekcjonistki kochane

Spać nie mogę i serial oglądam.

[Konwalia11]

Napisane przez ellefant

Konwalio idę na Polowanie na Talenty. Mają zatrudnić 100 osób, pisałam w klubie.

To juz? Myslalam, ze sporo czasu jeszcze zostalo, no to trzymam wszystkie mozliwe kciuki i czekam na relacje, chetnie poczytam, jak to wyglada od srodka!

Napisane przez emi_lka

Hej, jestem - żyję, ledwo
Myślę o Was ciepło

My o Tobie tez!

[ellefant]

Napisane przez emi_lka

Hej, jestem - żyję, ledwo
Myślę o Was ciepło

Napisane przez inga86

Perfekcjonistki kochane

Spać nie mogę i serial oglądam.

Przeczytałam cię w nocy, też nie mogłam spać.

Zrezygnowałam z korepetytorki, dam radę sama, co ma być to będzie

[inga86]

Elle trzymam kciuki i tak jestes wielka, ze juz odwazylas sie mowic.

Emi jak Twoj szafot? Jak samopoczucie?



Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[isza89]

Elle - dasz radę!

[Patri]

Napisane przez bura kocurka

Patri, coś wiadomo z Twoją pracą?

Nic jeszcze.

Napisane przez bura kocurka

Borze liściasty...jestem takim nieudacznikiem, uch Chyba ze 70% rzeczy chcę mieć po prostu z głowy, żadnego celu nie widzę, tylko mieć to za sobą i już

ufff, i ja.

---------- Dopisano o 17:10 ---------- Poprzedni post napisano o 17:07 ----------

Napisane przez bura kocurka

Poza tym potwornie jestem wrażliwa na krytykę i to jej się boję. Że czegoś tam nie umiem, ktoś mnie skrytykuje albo sobie o mnie "pomyśli"...i już paraliż Albo bezceremonialnie wyrzuci mnie skądś i będzie mi strasznie, strasznie wstyd...a ponieważ wstyd to dla mnie tak straszne uczucie, że niemal odczuwam fizyczny ból, więc wiadomo - boję się i uciekam

A nie wiem co ja tam sobie myślę oprócz tego, że chcę już mieć coś za sobą (co nawet było kiedyś jakimś celem..ale stres zawsze sprawia, że pod koniec myślę o tym jako o czymś, co trzeba przejść i mieć z głowy i odczuć ulgę, że tego już nie ma)

Jesu, identycznie mam... Identycznie.

---------- Dopisano o 17:17 ---------- Poprzedni post napisano o 17:10 ----------

Napisane przez Elfia4

1Wolę nie zrobić czegoś, niż ryzykować porażkę lub krytykę.

To jest zabójcze.
U mnie prowadzi do... braku jakiegokolwiek działania.

Coś w temacie nietolerowania niedoskonałości - zaniosłam coś takiego właśnie na terapię, opisałam w poście: http://matbaza.blogspot.com/2012/08/...n-pozniej.html

[emi_lka]

DZIĘKUJĘ

Częściowo jutro się dowiem, jak mój szafot, a częściowo za miesiąc, a ostatecznie za około 2 miesiące (jeśli częściówki pójdą pomyślnie, w co całkowicie wątpię). Ogólnie jestem zdruzgota i wyczerpana psychofizycznie. I okrutnie zła na siebie.

Napisane przez inga86

Ja bardziej ten cytat, ktory przytoczylam rozumiem jako odpowiedz na moje pytanie jak robic to czego nie chce, zeby osiagnac to co chce. Widziec wyraznie swoj cel i z nim wiazac uczucia, a nie z tym co jest po drodze. Nie lubie sie pocic i meczyc, ale chce miec wysportowane cialo, wiec powinnam miec wizje siebie w bikini, a nie skupiac sie na tym, ze nie chce mi sie cwiczyc. Wtedy motywacja przyjdzie sama. Moze nie da sie polubic tego co po drodze, tych trudnosci i frustracji, ale mozna zyc wizja przyszlej satysfakcji. Nieudacznik to za mocne slowo, ale to kwestia mojego tlumaczenia. Moglam wstawic czlowiek niespelniony

TAK! Mądre i trafne. I trudne do zastosowania - ale kluczowe dla sukcesu.

Napisane przez Nebula

nie zgodzę się... niby widzę cel, niby robię coś by go osiągnąć, ale uciekam, wściekam się,boję się, przeklinam, rzucam papierami w domu, krzyczę, płaczę, ale cały czas staram się powracać myślami do tego celu. Bo jak nie ten to i tak będzie inny, który 'trzeba będzie' ogarnąć. z dwoja złego chyba wolę robić to co sama wybiorę, niż to co mi ktoś inny/los narzuci.

stąd chyba mimo zgrzytania zębami, płaczu i tragedii, nei rzuciłam doktoratu w cholerę tylko teraz grzecznie wprowadzam poprawki promotora. cały weekend ryczałam, żeby nie było, bo musiałam się za to zabrać... ech.

Doskonale Cię rozumiem.

Ślę pozytywne fluidy. Polecam coś na uspokojenie, mi bardzo, bardzo pomogły tabletki, o których pisała Cindy, te z labofarmu.

Elle, powodzenia!

[ellefant]

Napisane przez Patri

[/COLOR]
To jest zabójcze.
U mnie prowadzi do... braku jakiegokolwiek działania.

Coś w temacie nietolerowania niedoskonałości - zaniosłam coś takiego właśnie na terapię, opisałam w poście: http://matbaza.blogspot.com/2012/08/...n-pozniej.html

Przeczytałam. Mogę to odnieść również do siebie. Postanowiłam po wczorajszym niemal całodniowym użalaniu się nad sobą i własnymi niedostatkami pozbyć się tego. Cholera jasna, że tak powiem, chcę się pozbyć tego garba. Chcę przestać zamartwiać się tym, co inni powiedzą na mój temat i "czytać" w ich myślach. Widzieć cel, to co po drodze ważne to mój wysiłek i moje starania. Raczę się nagraniami Paula McKenny. Mam dość siebie rozmemłanej i płaczącej.

Napisane przez emi_lka

DZIĘKUJĘ

Częściowo jutro się dowiem, jak mój szafot, a częściowo za miesiąc, a ostatecznie za około 2 miesiące (jeśli częściówki pójdą pomyślnie, w co całkowicie wątpię). Ogólnie jestem zdruzgota i wyczerpana psychofizycznie. I okrutnie zła na siebie.

Emi, nadal trzymam kciuki. I nie bądź zła na siebie

Dziękuję za wszystkie kciuki, to już za tydzień.

[Patri]

Napisane przez emi_lka

Częściowo jutro się dowiem, jak mój szafot, a częściowo za miesiąc, a ostatecznie za około 2 miesiące (jeśli częściówki pójdą pomyślnie, w co całkowicie wątpię). Ogólnie jestem zdruzgota i wyczerpana psychofizycznie. I okrutnie zła na siebie.

Nadal więc będę trzymać kciuki - stres widzę się nie kończy!
Ale pewnego dnia...

(- Julciu co będziesz jeść na kolację?
- Wiedźmę w maśle... )


Inga, jaką książkę czytasz?

Ja dziś umyłam okna, upiekłam ciasteczka owsiane, zrobiłam zalewajkę i zeżarłam cały jej gar sama, pouczyłam się włoskiego i obejrzałam pierwszą część wykładu o komórkach, genach, o tym co na nie wpływa i że to nie geny, ale otoczenie. Jestem w trakcie oglądanie drugiej części. Wykłady długie, więc nie wiem czy Wam polecać, po angielsku z polskimi napisami i myślę że z ciekawym przekazem na temat przekonań.
http://www.youtube.com/watch?v=qy29WIZxUOU (prowadzący z długimi włosami sprawił, że miałam ochotę wyłączyć, ale na szczęście nie wyłączyłam )
Cz.II. Tu czekam na fragment dotyczący wpływu przekonań rodziców na ich dzieci, na nas jako dzieci gdy byliśmy pod wpływem swoich rodziców.
http://www.youtube.com/watch?v=gRvD7Xtw80Q

[isza89]

Napisane przez Patri

...upiekłam ciasteczka owsiane...

Z jakiego przepisu te ciasteczka?

[WomenInTheMirror]

Tez walcze z tym Dziewczyny...
Od kilku lat mam pewien pomysl na swoje życie, ale odkładam go bojąc się, że omamiona lepszymi perspektywami tylko zmarnuje czas i cofnę się. Teraz nie mam zbyt wiele, ale boję sie porażki i straty tej malutkiej stabilizacji, którą mam teraz.
Ale muszę w koncu zmienic to życie, które mam. Moze muszę w tym celu wywrócić wszystko do góry nogami. Oh czemu jestem takim cieniasem?

Wysyłane z mojego GT-I9001 za pomocą Tapatalk 2

[emi_lka]

Dzięki Dziewczyny
I - Elle, ja bym chciała tę książkę, o której pisałaś, w epub.
Prześlesz mi mailem?

[bura kocurka]

Emi

Elle - trzymam kciuki

Patri - włączyłam sobie te wykłady z zamiarem obejrzenia (w ramach praktykowania angielskiego ). Rzeczywiście długie...no ale może dam radę chociaż jedną część

Women - w zasadzie wiem co czujesz, ale też nie do końca. Tzn. rozumiem to poczucie "zmarnuję czas a może nic z tego nie będzie"...to jest trochę podobne do "jestem już na to za stara...teraz powinnam się zajmować czymś innym" (to jest u mnie super częste ).
Może jakieś rozważenie za i przeciw by pomogło? Albo pytanie "dlaczego chcę to coś robić" (czytam teraz o tym książkę, więc ciągle pytam "dlaczego" )

Ja natomiast jestem niczym chorągiewka na wietrze...w ciągu ostatnich 3 dni zmieniłam zdanie na temat swojej przyszłości i zamierzeń jakieś...20-25 razy. Budzę się myśląc: tak, to to! to zrobię! 15 minut później zapał opada...stwierdzam, że to bez sensu. Później przechodzę do planu B. Zaczynam się zabierać za załatwianie tegoż. Stwierdzam, że to bez sensu i nic z tego nie będzie i się nie nadaję...wracam do planu A. Za chwilę uznaję, że to nadal nie dla mnie, więc plan C. Później wszystko sie komplikuje...i zostaję bez planu. Powiem Wam, że moja przyszłość jawi mi się w wyobraźni jako...wielka, czarna dziura...nie wiem co o tym myśleć I nie wiem czym się zajmować, żeby było dobrze, więc zajmuję się tym, co mi wpadnie w ręce i co nic nie wnosi
Taki ze mnie muł...
Nie wiem jak wszyscy mogą trąbić o dążeniu do swoich celów, zapisywaniu kroków do ich realizacji...skoro nic nie jest ani trochę jasne. Jak ktokolwiek może mieć tak poukładane życie, że wie co ma robić To jest mój ból...póki nie będę wiedziała czego chcę, nie mam co walczyć z prokrastynacją - to nic nie da, bo z żadnego swojego działania nie będę zadowolona i do żadnego nie będę zmotywowana

[ellefant]

Napisane przez WomenInTheMirror

Tez walcze z tym Dziewczyny...
Od kilku lat mam pewien pomysl na swoje życie, ale odkładam go bojąc się, że omamiona lepszymi perspektywami tylko zmarnuje czas i cofnę się. Teraz nie mam zbyt wiele, ale boję sie porażki i straty tej malutkiej stabilizacji, którą mam teraz.
Ale muszę w koncu zmienic to życie, które mam. Moze muszę w tym celu wywrócić wszystko do góry nogami. Oh czemu jestem takim cieniasem?

Wysyłane z mojego GT-I9001 za pomocą Tapatalk 2

Może warto spróbować? Zrobić rozeznanie? Może nie trzeba od razu zamykać za sobą drzwi? Nie jesteś cieniasem.

Napisane przez isza89

Z jakiego przepisu te ciasteczka?

Iszka, o tych ciasteczkach Patri pisała ostatnio na swoim blogu.

Napisane przez emi_lka

Dzięki Dziewczyny
I - Elle, ja bym chciała tę książkę, o której pisałaś, w epub.
Prześlesz mi mailem?

sprawdź pocztę

Patri, czy już wiesz o co chodzi z tą wiedźma?
Ależ Julka ma wyobraźnie :0

---------- Dopisano o 18:57 ---------- Poprzedni post napisano o 18:45 ----------

Napisane przez bura kocurka

Ja natomiast jestem niczym chorągiewka na wietrze...w ciągu ostatnich 3 dni zmieniłam zdanie na temat swojej przyszłości i zamierzeń jakieś...20-25 razy. Budzę się myśląc: tak, to to! to zrobię! 15 minut później zapał opada...stwierdzam, że to bez sensu. Później przechodzę do planu B. Zaczynam się zabierać za załatwianie tegoż. Stwierdzam, że to bez sensu i nic z tego nie będzie i się nie nadaję...wracam do planu A. Za chwilę uznaję, że to nadal nie dla mnie, więc plan C. Później wszystko sie komplikuje...i zostaję bez planu. Powiem Wam, że moja przyszłość jawi mi się w wyobraźni jako...wielka, czarna dziura...nie wiem co o tym myśleć I nie wiem czym się zajmować, żeby było dobrze, więc zajmuję się tym, co mi wpadnie w ręce i co nic nie wnosi
Taki ze mnie muł...
Nie wiem jak wszyscy mogą trąbić o dążeniu do swoich celów, zapisywaniu kroków do ich realizacji...skoro nic nie jest ani trochę jasne. Jak ktokolwiek może mieć tak poukładane życie, że wie co ma robić To jest mój ból...póki nie będę wiedziała czego chcę, nie mam co walczyć z prokrastynacją - to nic nie da, bo z żadnego swojego działania nie będę zadowolona i do żadnego nie będę zmotywowana

Dlaczego stwierdzasz, że to bez sensu? dlaczego zmieniasz zdanie? Twój cel wydaje ci się trudny? Boisz się porażek?

póki nie będę wiedziała czego chcę,

Przecież wiesz, czego chcesz, tylko czegoś się obawiasz. Spróbuj sobie wyobrazić swój cel i to jak go realizujesz mimo swoich obaw.
Jaka ja mądra jestem

Co czytasz Kocurze? Skończyłaś już Nawyk samodyscypliny?

[isza89]

Napisane przez ellefant

Iszka, o tych ciasteczkach Patri pisała ostatnio na swoim blogu.

Dokopałam się, dzięki.

[bura kocurka]

Napisane przez ellefant

Dlaczego stwierdzasz, że to bez sensu? dlaczego zmieniasz zdanie? Twój cel wydaje ci się trudny? Boisz się porażek?



Przecież wiesz, czego chcesz, tylko czegoś się obawiasz. Spróbuj sobie wyobrazić swój cel i to jak go realizujesz mimo swoich obaw.
Jaka ja mądra jestem

Co czytasz Kocurze? Skończyłaś już Nawyk samodyscypliny?

Właśnie, że nie wiem...i oczywiście w razie czego też się boję, ale to jakby swoją drogą Chodzi o to, że z jednej strony myślę sobie: "ok, dokształcę się - spróbuję się dostać tam czy gdzieś indziej". Później czytam i stwierdzam, że to mnie kompletnie nie ciekawi już (nie wiem czy kiedykolwiek ciekawiło...), może wcale tego nie chcę tylko się pcham, bo tak wypada, żeby mieć lepszą pracę później? (chociaż to przecież nic pewnego, mogę równie dobrze być bezrobotna i tylko zmarnuję czas...). Następnie stwierdzam, że powinnam się chyba w ogóle przekwalifikować (wiem, nie powinno się mówić "powinnam" ), ale nawet nie wiem na co...Po prostu...no nie wiem, nic mnie nie ciekawi do tego stopnia, żebym chciała to robić dłużej! Chyba coś ze mną nie tak...przecież każdy ma coś takiego, co go silniej interesuje, żeby chociaż wiedzieć w jakim kierunku iść

Zaczęłam czytać Nawyk samodyscypliny, ale później zobaczyłam, że u mnie na półce kurzą się książki z biblioteki, które za kilkanaście dni trzeba będzie oddać, więc wzięłam się za jedną z nich. Jest to "Motywacja błyskawiczna" M.Pantalon (śmieszne nazwisko ). Ponieważ przeczytałam darmowy fragment Nawyku gdzie było o zakazie mówienia do siebie w kategoriach "muszę" i "powinnam" to MUSZĘ stwierdzić, że w tej książce autor doradza dokładnie to samo...ogólnie jest to o poszukiwaniu motywacji wewnętrznej do wszystkiego...jak skończę to podzielę się wrażeniami
Chociaż mnie te porady na niewiele się zdadzą, bo nie wiem do czego u licha mam mieć tą motywację?

[emi_lka]

Napisane przez ellefant

sprawdź pocztę

Dziękuję, dostałam

[isza89]

Jestem pyłkiem we wszechświecie - jaką różnicę robi moja motywacja lub jej brak? Działanie lub jego brak? Brakuje mi sensu.

[fairytale]

Mam kilka przemyslen:

1) Troche mnie przeraza to, ze kazdy w dzisiejszych czasach musi wiedziec czego chce, a raczej musi wiedziec czego KONKRETNIE chce. Nie, że np. ciekawej pracy, zdrowej rodziny... Konkretnie jakiej pracy, gdzie i za ile. Przeciez mozliwosci sa szerokie jak morze i glebokie jak Bajkal, mozna nawet nie wiedziec, ze sie czegos chcialo, poki sie nie sprobowalo. Moim zdaniem probowanie roznych rzeczy to nic zlego, pulapka moze byc co najwyzej ciagla zmiana i brak poczucia, ze cos jest wystarczajaco dobre, by sie tym przez jakis czas zajac.
Te pulapke moze zobrazowac moje czytanie ksiazek. Sytuacja ta powtarza sie tak czesto, ze az boli. Np.
- czerwiec: czytam ze w sierpniu wyjdzie dlugo oczekiwana ksiazka X
- czekam w napieciu
- sierpien: kupuje ksiazke X, czytam pierwsze 10 stron
- wrzesien: ksiazka X stoi na polce, jestem tak zachwycona, ze w koncu ja mam, ze chce miec jakas spokojna chwile na czytanie
- pazdziernik: dokanczam jeszcze ksiazki Y i Z, zeby nic nie odciagalo mnie od ksiazki X
- listopad - grudzien: co prawda nie mam czasu na czytanie, bo akurat duzo sie dzieje w pracy i w domu, ale ciagle nosze ze soba ksiazke X, na wypadek, gdybym jednak chciala ja czytac
- ale nie czytam, bo nie mam wolnej chwili, a tak dlugo czekalam na ksiazke X, ze chce sie nia delektowac
- styczen: w rece wpadla mi ksiazka W i ksiazka U, ktore czytam na szybciacha, ale wciaz nosze w torebce ksiazke X
- luty: troche mi zmalalo cisnienie na ksiazke X, zwlaszcza, ze czytam wiadomosc, ze dlugo wyczekiwana ksiazka ABC ma zostac wydana juz w marcu
...
I tak te dlugo wyczekiwane przeze mnie ksiazki, ktore musialam miec dzien po premierze, kurza sie potem u mnie na polkach. I moim zdaniem ludzie tak czesto robia, ze swoimi aktywnosciami - maja jakas aktywnosc X, ktorej z roznych wzgledow nie realizuja, ale rownoczesnie nie cieszy ich realizacja aktywnosci Y, Z, W, U i ABC. A w sumie nie wiadomo, czy aktywnosc X na pewno bedzie lepsza niz wszystkie inne.

Bardziej bym wolala NIE WIEDZIEC ze cos jest takie super i po prostu zaangazowac sie w to, jak mi wpadnie w rece i mi sie spodoba. Jakos nie napompowywac w sobie balona, ze musze, ze chce, ze powinnam, ze to przeciez moj cel, itd. Mam takie jedno marzenie, ktorego nie realizuje, bo zawsze jest jakies ale (mam za male kwalifikacje, nie mam czasu, merytorycznie nie mam pomyslu, trzeba by bylo to opracowac, przygotowac itp itd) i przez fakt, ze tyle lat o tym mysle, a w sumie niewiele robie, to to marzenie zdazylo zmalec przez ten czas i juz sama nie wiem czy chce je realizowac.

Mysle, ze bardziej od tego, czego chemy konkretnie, wazniejsze jest to, ile w stanie jestesmy zainwestowac w robote, ktora nas interesuje, i ktora moze przyniesc jakies profity. Ile pracy, czasu i energii. Mam wrazenie, ze jest mnostwo poradnikow na temat tego, jak odkryc w sobie talenty, spelnic marzenia itd, a malo tym jak znalezc motywacje do ciezkiej pracy.

2) Po raz pierwszy od kilku lat musze napisac cos po angielsku, cos, co bedzie mnie reklamowac. Odkladam bardzo zabranie sie do pracy, nie lubie tego typu dokumentow tworzyc, no ble po prostu. Nienapisanie bedzie grozic blamazem wobec obcych ludzi (najgorszy bat) i ewentualnym brakiem fajnych, aczkolwiek nie niezbednych mi do przezycia profitow (fajny wyjazd ). Napisanie - moge sie na rzeczony fajny wyjazd dostac.

zauwazylam zmiane w stosunku do tego co bylo kiedys, jesli chodzi o moja prokrastynacje. Po pierwsze, mam w sobie poczucie, ze po prostu trzeba to napisac i juz, po co w ogole rozgrzebywac temat. Powiedzialam komus, ze to napisze, zobowiazalam sie, to trza teraz zobowiazanie wypelnic. Po drugie, mam poczucie, ze jestem w stanie szybko i sprawnie wypelnic zadanie, ze mam w razie czego odpowiednia pomoc (przyjaciolka sprawdzi jezykowo), i ze zrobie to dokladnie tak, jak chce, tak, abym byla z tego zadowolona, a nie na odwal sie, oby bylo. Ze to lezy w moim interesie, niktmi tym krzywdy nie robi przeciez. Dlaczego wiec jeszcze tego nie napisalam? (Mialam czas od 14 dzisiaj tak naprawde.)
Nie wiem.
Chyba z lenistwa.

3) Prokrastynacja niestety mnie nie opuscila. Mam do zrobienia dwa bardzo wazne zdrowotne badania i o nich zapominam. Mam nadzieje, ze mi w cycku siedzi torbiel, a nie rak, bo cos wyczulam. Odkladam usg.

[bura kocurka]

Napisane przez fairytale

Mam kilka przemyslen:

1) Troche mnie przeraza to, ze kazdy w dzisiejszych czasach musi wiedziec czego chce, a raczej musi wiedziec czego KONKRETNIE chce. Nie, że np. ciekawej pracy, zdrowej rodziny... Konkretnie jakiej pracy, gdzie i za ile. Przeciez mozliwosci sa szerokie jak morze i glebokie jak Bajkal, mozna nawet nie wiedziec, ze sie czegos chcialo, poki sie nie sprobowalo. Moim zdaniem probowanie roznych rzeczy to nic zlego, pulapka moze byc co najwyzej ciagla zmiana i brak poczucia, ze cos jest wystarczajaco dobre, by sie tym przez jakis czas zajac.
Te pulapke moze zobrazowac moje czytanie ksiazek. Sytuacja ta powtarza sie tak czesto, ze az boli. Np.
- czerwiec: czytam ze w sierpniu wyjdzie dlugo oczekiwana ksiazka X
- czekam w napieciu
- sierpien: kupuje ksiazke X, czytam pierwsze 10 stron
- wrzesien: ksiazka X stoi na polce, jestem tak zachwycona, ze w koncu ja mam, ze chce miec jakas spokojna chwile na czytanie
- pazdziernik: dokanczam jeszcze ksiazki Y i Z, zeby nic nie odciagalo mnie od ksiazki X
- listopad - grudzien: co prawda nie mam czasu na czytanie, bo akurat duzo sie dzieje w pracy i w domu, ale ciagle nosze ze soba ksiazke X, na wypadek, gdybym jednak chciala ja czytac
- ale nie czytam, bo nie mam wolnej chwili, a tak dlugo czekalam na ksiazke X, ze chce sie nia delektowac
- styczen: w rece wpadla mi ksiazka W i ksiazka U, ktore czytam na szybciacha, ale wciaz nosze w torebce ksiazke X
- luty: troche mi zmalalo cisnienie na ksiazke X, zwlaszcza, ze czytam wiadomosc, ze dlugo wyczekiwana ksiazka ABC ma zostac wydana juz w marcu
...
I tak te dlugo wyczekiwane przeze mnie ksiazki, ktore musialam miec dzien po premierze, kurza sie potem u mnie na polkach. I moim zdaniem ludzie tak czesto robia, ze swoimi aktywnosciami - maja jakas aktywnosc X, ktorej z roznych wzgledow nie realizuja, ale rownoczesnie nie cieszy ich realizacja aktywnosci Y, Z, W, U i ABC. A w sumie nie wiadomo, czy aktywnosc X na pewno bedzie lepsza niz wszystkie inne.

Bardziej bym wolala NIE WIEDZIEC ze cos jest takie super i po prostu zaangazowac sie w to, jak mi wpadnie w rece i mi sie spodoba. Jakos nie napompowywac w sobie balona, ze musze, ze chce, ze powinnam, ze to przeciez moj cel, itd. Mam takie jedno marzenie, ktorego nie realizuje, bo zawsze jest jakies ale (mam za male kwalifikacje, nie mam czasu, merytorycznie nie mam pomyslu, trzeba by bylo to opracowac, przygotowac itp itd) i przez fakt, ze tyle lat o tym mysle, a w sumie niewiele robie, to to marzenie zdazylo zmalec przez ten czas i juz sama nie wiem czy chce je realizowac.

Mysle, ze bardziej od tego, czego chemy konkretnie, wazniejsze jest to, ile w stanie jestesmy zainwestowac w robote, ktora nas interesuje, i ktora moze przyniesc jakies profity. Ile pracy, czasu i energii. Mam wrazenie, ze jest mnostwo poradnikow na temat tego, jak odkryc w sobie talenty, spelnic marzenia itd, a malo tym jak znalezc motywacje do ciezkiej pracy.

Zasadniczo się z Tobą zgadzam
Wiesz jaki ja mam problem z myśleniem o tym? Bo ogólnie to pewnie, trzeba próbować...w zasadzie to bym brała nawet to co mi życie (z moją pomocą oczywiście) przyniesie...tylko nie mogę, po prostu nie mogę się oprzeć wrażeniu, że czas na takie zastanawianie się czy tu się sprawdzę czy może gdzie indziej...czy to mnie kręci, a może nie kręci, już minął. Teraz to ja już mam skończone JAKIEŚ studia, w tym wieku to się zakłada dom i rodzinę i już się POWINNO wiedzieć gdzie usiąść na doopie i pracować. Po czym to zrobić. I robić przez następne długie lata (Czego oczywiście też sobie nie mogę wyobrazić...). A ja mam wrażenie, że gdzieś po drodze zgubiłam czas na zastanawianie się nad sobą i próbowanie różnych rzeczy (to chyba gdzieś między liceum a studiami...tak podejrzewam ) i teraz to już na ramieniu mam tykający zegar i nie wiem w co wsadzić ręce, żeby było dobrze. To znaczy, żebym po roku pracy nad czymś nie stwierdziła znowu: "ło jezuuu...to jest beznadziejne, nie chcę tego robić, po co mi to było?" i wpadła w kolejny dół egzystencjalny, że znowu zrobiłam coś nie tak ze swoim życiem i poszłam nie tą drogą, a wszyscy naokoło uważają, że zatrzymałam się w rozwoju na początku liceum

Napisane przez fairytale

3) Prokrastynacja niestety mnie nie opuscila. Mam do zrobienia dwa bardzo wazne zdrowotne badania i o nich zapominam. Mam nadzieje, ze mi w cycku siedzi torbiel, a nie rak, bo cos wyczulam. Odkladam usg.

Zapominasz z premedytacją?
Co powiesz na to, żeby tak np. sprawdzić dzisiaj kiedy przyjmuje lekarz i zapisać sobie numer pod który zadzwonić?

[isza89]

Napisane przez bura kocurka

Zapominasz z premedytacją?
Co powiesz na to, żeby tak np. sprawdzić dzisiaj kiedy przyjmuje lekarz i zapisać sobie numer pod który zadzwonić?

Popieram futrzaka!

[ellefant]

Napisane przez bura kocurka

Zasadniczo się z Tobą zgadzam
Wiesz jaki ja mam problem z myśleniem o tym? Bo ogólnie to pewnie, trzeba próbować...w zasadzie to bym brała nawet to co mi życie (z moją pomocą oczywiście) przyniesie...tylko nie mogę, po prostu nie mogę się oprzeć wrażeniu, że czas na takie zastanawianie się czy tu się sprawdzę czy może gdzie indziej...czy to mnie kręci, a może nie kręci, już minął. Teraz to ja już mam skończone JAKIEŚ studia, w tym wieku to się zakłada dom i rodzinę i już się POWINNO wiedzieć gdzie usiąść na doopie i pracować. Po czym to zrobić. I robić przez następne długie lata (Czego oczywiście też sobie nie mogę wyobrazić...). A ja mam wrażenie, że gdzieś po drodze zgubiłam czas na zastanawianie się nad sobą i próbowanie różnych rzeczy (to chyba gdzieś między liceum a studiami...tak podejrzewam ) i teraz to już na ramieniu mam tykający zegar i nie wiem w co wsadzić ręce, żeby było dobrze. To znaczy, żebym po roku pracy nad czymś nie stwierdziła znowu: "ło jezuuu...to jest beznadziejne, nie chcę tego robić, po co mi to było?" i wpadła w kolejny dół egzystencjalny, że znowu zrobiłam coś nie tak ze swoim życiem i poszłam nie tą drogą, a wszyscy naokoło uważają, że zatrzymałam się w rozwoju na początku liceum



Zapominasz z premedytacją?
Co powiesz na to, żeby tak np. sprawdzić dzisiaj kiedy przyjmuje lekarz i zapisać sobie numer pod który zadzwonić?

Kocurko nigdy nie jest za późno, bo ja jestem trochę starsza od ciebie. Faktycznie założenie rodziny oddaliło mnie nieco od myślenia o rozwoju zawodowym, pewnie i finanse, bo jak się ma rodzinę i ograniczony budżet priorytety siłą rzeczy zmieniają się. Myślę, że gdybym w niektórych momentach swojego życia była bardziej uparta moje życie zawodowe potoczyłoby się inaczej.

Napisane przez fairytale

Mam kilka przemyslen:

1) Troche mnie przeraza to, ze kazdy w dzisiejszych czasach musi wiedziec czego chce, a raczej musi wiedziec czego KONKRETNIE chce. Nie, że np. ciekawej pracy, zdrowej rodziny... Konkretnie jakiej pracy, gdzie i za ile. Przeciez mozliwosci sa szerokie jak morze i glebokie jak Bajkal, mozna nawet nie wiedziec, ze sie czegos chcialo, poki sie nie sprobowalo. Moim zdaniem probowanie roznych rzeczy to nic zlego, pulapka moze byc co najwyzej ciagla zmiana i brak poczucia, ze cos jest wystarczajaco dobre, by sie tym przez jakis czas zajac.
Te pulapke moze zobrazowac moje czytanie ksiazek. Sytuacja ta powtarza sie tak czesto, ze az boli. Np.
- czerwiec: czytam ze w sierpniu wyjdzie dlugo oczekiwana ksiazka X
- czekam w napieciu
- sierpien: kupuje ksiazke X, czytam pierwsze 10 stron
- wrzesien: ksiazka X stoi na polce, jestem tak zachwycona, ze w koncu ja mam, ze chce miec jakas spokojna chwile na czytanie
- pazdziernik: dokanczam jeszcze ksiazki Y i Z, zeby nic nie odciagalo mnie od ksiazki X
- listopad - grudzien: co prawda nie mam czasu na czytanie, bo akurat duzo sie dzieje w pracy i w domu, ale ciagle nosze ze soba ksiazke X, na wypadek, gdybym jednak chciala ja czytac
- ale nie czytam, bo nie mam wolnej chwili, a tak dlugo czekalam na ksiazke X, ze chce sie nia delektowac
- styczen: w rece wpadla mi ksiazka W i ksiazka U, ktore czytam na szybciacha, ale wciaz nosze w torebce ksiazke X
- luty: troche mi zmalalo cisnienie na ksiazke X, zwlaszcza, ze czytam wiadomosc, ze dlugo wyczekiwana ksiazka ABC ma zostac wydana juz w marcu
...
I tak te dlugo wyczekiwane przeze mnie ksiazki, ktore musialam miec dzien po premierze, kurza sie potem u mnie na polkach. I moim zdaniem ludzie tak czesto robia, ze swoimi aktywnosciami - maja jakas aktywnosc X, ktorej z roznych wzgledow nie realizuja, ale rownoczesnie nie cieszy ich realizacja aktywnosci Y, Z, W, U i ABC. A w sumie nie wiadomo, czy aktywnosc X na pewno bedzie lepsza niz wszystkie inne.

Bardziej bym wolala NIE WIEDZIEC ze cos jest takie super i po prostu zaangazowac sie w to, jak mi wpadnie w rece i mi sie spodoba. Jakos nie napompowywac w sobie balona, ze musze, ze chce, ze powinnam, ze to przeciez moj cel, itd. Mam takie jedno marzenie, ktorego nie realizuje, bo zawsze jest jakies ale (mam za male kwalifikacje, nie mam czasu, merytorycznie nie mam pomyslu, trzeba by bylo to opracowac, przygotowac itp itd) i przez fakt, ze tyle lat o tym mysle, a w sumie niewiele robie, to to marzenie zdazylo zmalec przez ten czas i juz sama nie wiem czy chce je realizowac.

Mysle, ze bardziej od tego, czego chemy konkretnie, wazniejsze jest to, ile w stanie jestesmy zainwestowac w robote, ktora nas interesuje, i ktora moze przyniesc jakies profity. Ile pracy, czasu i energii. Mam wrazenie, ze jest mnostwo poradnikow na temat tego, jak odkryc w sobie talenty, spelnic marzenia itd, a malo tym jak znalezc motywacje do ciezkiej pracy.

2) Po raz pierwszy od kilku lat musze napisac cos po angielsku, cos, co bedzie mnie reklamowac. Odkladam bardzo zabranie sie do pracy, nie lubie tego typu dokumentow tworzyc, no ble po prostu. Nienapisanie bedzie grozic blamazem wobec obcych ludzi (najgorszy bat) i ewentualnym brakiem fajnych, aczkolwiek nie niezbednych mi do przezycia profitow (fajny wyjazd ). Napisanie - moge sie na rzeczony fajny wyjazd dostac.

zauwazylam zmiane w stosunku do tego co bylo kiedys, jesli chodzi o moja prokrastynacje. Po pierwsze, mam w sobie poczucie, ze po prostu trzeba to napisac i juz, po co w ogole rozgrzebywac temat. Powiedzialam komus, ze to napisze, zobowiazalam sie, to trza teraz zobowiazanie wypelnic. Po drugie, mam poczucie, ze jestem w stanie szybko i sprawnie wypelnic zadanie, ze mam w razie czego odpowiednia pomoc (przyjaciolka sprawdzi jezykowo), i ze zrobie to dokladnie tak, jak chce, tak, abym byla z tego zadowolona, a nie na odwal sie, oby bylo. Ze to lezy w moim interesie, niktmi tym krzywdy nie robi przeciez. Dlaczego wiec jeszcze tego nie napisalam? (Mialam czas od 14 dzisiaj tak naprawde.)
Nie wiem.
Chyba z lenistwa.

3) Prokrastynacja niestety mnie nie opuscila. Mam do zrobienia dwa bardzo wazne zdrowotne badania i o nich zapominam. Mam nadzieje, ze mi w cycku siedzi torbiel, a nie rak, bo cos wyczulam. Odkladam usg.

Nie napisałaś, bo z góry skazałaś ten biedny tekst na bycie ropuchem?
Fajne przemyślenia

biegusiem na badania

---------- Dopisano o 21:45 ---------- Poprzedni post napisano o 21:42 ----------

Napisane przez isza89

Jestem pyłkiem we wszechświecie - jaką różnicę robi moja motywacja lub jej brak? Działanie lub jego brak? Brakuje mi sensu.

Mnie robi różnicę, wysyłam ci sens

[isza89]

Napisane przez ellefant

Mnie robi różnicę, wysyłam ci sens

Fenkju. Wysnuwam wniosek, że z gładszą twarzą łatwiej o sens życia. Albo jego brak mniej wtedy doskwiera. Albo po prostu wieczorne leki zaczęły działać. Minął mi trochę ten bezsensowy nastrój.

[ellefant]

Schowaj kulę do drugiej kieszeni (bo w pierwszej siedzi Stefan) i nie waż się wyjmować.

Ja pewnie jutro będę szukała swojej kuli.Coś za dobrze mi dzisiaj...

[Cindy28]

Napisane przez isza89

Fenkju. Wysnuwam wniosek, że z gładszą twarzą łatwiej o sens życia. Albo jego brak mniej wtedy doskwiera. Albo po prostu wieczorne leki zaczęły działać. Minął mi trochę ten bezsensowy nastrój.

Dość to przyziemne, ale bardzo prawdziwe.
Z gładszą twarzą, błyszczącymi włosami, chudszym tyłkiem - duuużooo łatwiej. Dla mnie również.

[Elfia4]

Napisane przez fairytale

...
I tak te dlugo wyczekiwane przeze mnie ksiazki, ktore musialam miec dzien po premierze, kurza sie potem u mnie na polkach. I moim zdaniem ludzie tak czesto robia, ze swoimi aktywnosciami - maja jakas aktywnosc X, ktorej z roznych wzgledow nie realizuja, ale rownoczesnie nie cieszy ich realizacja aktywnosci Y, Z, W, U i ABC. A w sumie nie wiadomo, czy aktywnosc X na pewno bedzie lepsza niz wszystkie inne.

Masz rację z tym nakręcaniem się i odkładaniem tej ważnej rzeczy na odpowiednią chwilę. Czasem zauważam to u siebie - zajmuję się pobocznymi, mało ważnymi sprawami, a to, co ważne odkładam, bo chwila nie taka, okoliczności nie te, pogoda za brzydka na tak ważne sprawy i zmęczenie odbiera mi chęć. W gruncie rzeczy czas upływa, ja się zajmuję tym, co ma mi wypełnić czas, chociaż ma niski priorytet, zamiast zająć się tym, co ważne dla mnie. To tak jak z wyczekiwaną książką, którą ty odkładasz, bo zawsze chwila jest nieodpowiednia na jej czytanie, a jednocześnie idealna na czytanie czegoś obiektywnie mniej ciekawego i ważnego.
Dla mnie to takie pozorne uzasadnianie i szukanie wymówek. Bo po co zająć się tym co ważne, skoro można okłamywać samą siebie, że mam tyle bieżących drobnostek przykuwających uwagę i absorbujących umysł, że tę ważną sprawę muszę odłożyć na inną, spokojniejszą chwilę, później znowu ją odkładam i tak w kółko, aż spadnie grom z jasnego nieba i będę musiała spiąć tyłek (klnąc, że nie zajęłam się ważną sprawą wcześniej, bo miałabym na nią więcej czasu, zrobiłabym to lepiej, inaczej, przemyślałabym może itd.)

Z pozytywów miałam dzisiaj niespodziewaną wizytę dawno nie widzianej koleżanki A w ramach unikania zaległości upiekłam babeczki, które jutro muszę komuś podrzucić, bo obiecałam.
Tylko znowu zapomniałam o praniu... no cóż, może jutro się tym zajmę