Prokrastynacja, czyli zgubne odkładanie na później... cz.IV

[Patri]

Napisane przez zywieczdroj

Mam bardzo podobne odczucia.
Zazwyczaj jak ktoś tutaj pisze o swoich problemach, trudnościach to właśnie po to, żeby dostać jakąś radę. Jeśli ktoś sobie tego nie życzy tak jak Ty to dobrze, że o tym piszesz. Na pewno nikt Ci nie będzie już doradzał. Myślę jednak, że wiele innych dziewczyn pisze tutaj właśnie po to by otrzymać jakieś wskazówki.

A ja sądzę, że każdy dobrze wie co ma robić, tylko z jakiegoś powodu tego nie robi. Dlatego porady można sobie wsadzić w buty, bo nie działają. Poza tym doradzacze myślą, że wiedzą lepiej niż ty z czym się mierzysz, czy to jest miłe, uprzejme i rozwojowe?

---------- Dopisano o 18:30 ---------- Poprzedni post napisano o 18:19 ----------

Napisane przez change

W razie czego to się nie gniewaj nie chciałam być nie miła czy coś tylko bronie osoby, która jest jeszcze młodym człowiekiem, ja też tworzę często wypowiedzi, które nie brzmią zachęcająco, ale wiem że nie ma w tym złych intencji...

Każdy musi znaleźć metodę dla siebie, Twoimi są uważność i brak doradzania (niezależność?), więc super... Bądźmy dla siebie bardziej wyrozumiali i tak ten świat jest wystarczająco skomplikowany

Intencje. Wpadłam na trop czegoś ważnego. Dzięki Change.

Jasne, nie mają złych intencji, tylko są nieświadome reguł, które sprzyjają dobrej komunikacji międzyludzkiej. Dlatego, chcąc być miłe doradzają, dają coś od siebie. OK, co kto lubi.

Ja jestem pikuś przy Uważności, i tak, zdaje się, że to u mnie zadziała.

[change]

Patri, ale to jest ciągle forum a nie prywatny pamiętnik liczymy się z uwagami czy ocenami, bo się na nie wystawiamy produkując tu swoje posty:P.

Druga sprawa kobiety wysilają się na doradzanie po to aby z drugą kobietą wejść w relacje, okazać empatie itd... to nie jest przestępstwo, jasne nie można generalizować, że na każdego coś podziała są tacy tak jak Żywiec mówi, którzy lubią jak im się doradza. Ja czasem też wolę jak ktoś mi poprzytakuje ale z reguły najbardziej tego potrzebuje w rozmowie i zawsze się zawodze na rozmowach z siostrą, bo ona mi wiecznie doradza

PS. Czy taka pogoda nie mogła by być zawsze (tylko cieplej troche) ja się o niebo lepiej czuje...

---------- Dopisano o 18:41 ---------- Poprzedni post napisano o 18:31 ----------

Napisane przez Patri

A ja sądzę, że każdy dobrze wie co ma robić, tylko z jakiegoś powodu tego nie robi. Dlatego porady można sobie wsadzić w buty, bo nie działają. Poza tym doradzacze myślą, że wiedzą lepiej niż ty z czym się mierzysz, czy to jest miłe, uprzejme i rozwojowe?

---------- Dopisano o 18:30 ---------- Poprzedni post napisano o 18:19 ----------


Intencje. Wpadłam na trop czegoś ważnego. Dzięki Change.

Jasne, nie mają złych intencji, tylko są nieświadome reguł, które sprzyjają dobrej komunikacji międzyludzkiej. Dlatego, chcąc być miłe doradzają, dają coś od siebie. OK, co kto lubi.

Ja jestem pikuś przy Uważności, i tak, zdaje się, że to u mnie zadziała.

Szacun, dla mnie to i tak totalna abstrakcja Takie zdjęcie słonecznika z tymi pyłkami na nim (z bloga) to moim zdaniem kwintesencja, coś czego się nie zauważa tak ładnie doceniać..



Intencje i w ogóle percepcja są bardzo ważne, lepiej czuję się ze sobą widząc świat i ludzi w pozytywnych barwach, dzisiaj postanowiłam sobie o tym przypomnieć.

[Patri]

Napisane przez change

Takie zdjęcie słonecznika z tymi pyłkami na nim (z bloga) to moim zdaniem kwintesencja, coś czego się nie zauważa tak ładnie doceniać..

Yyy, zwykłe zdjęcie, cyk. Tam nie ma artyzmu. Za to jest słonecznik. Mniam.
A propos słoneczników: Tygrys! Pożerasz słoneczniki?

---------- Dopisano o 19:24 ---------- Poprzedni post napisano o 19:20 ----------

Napisane przez change

Patri, ale to jest ciągle forum a nie prywatny pamiętnik.

Nie? O kurde.

---------- Dopisano o 20:14 ---------- Poprzedni post napisano o 19:24 ----------

Napisane przez change

lepiej czuję się ze sobą widząc świat i ludzi w pozytywnych barwach, dzisiaj postanowiłam sobie o tym przypomnieć.

No właśnie ludzie to dla mnie zbiór, nad interakcją z którym pracuję intensywnie. Asertywność nie jest moją mocną stronę. Nadal bronię się atakując, albo pieklę się nie zwracając komuś uwagi, że łazi po moim (psychicznym) terytorium, "bo może nie wypada". Zauważyłam też, że mam w sobie mnóstwo jadu w stosunku do ludzi, którzy korzystają ze wspólnej przestrzeni (publicznej) i zachowują się jakby byli sami. Częściej pieklę się w środku niż wyrażam swoją opinię. Chciałabym wiedzieć co się powinno a czego nie, żeby komunikacja z ludźmi, ale przede wszystkim z samą sobą była niezakłócona dziwnymi akcjami.

[WomenInTheMirror]

Heh, Patri aż zaczęłam zastanawiać się, czy przypadkiem kiedyś nie próbowałam dawać Ci jakiś złotych rad

Ale chyba trochę rozumiem, co chciałaś nam przekazać (przynajmniej odnosząc się do tamtej sytuacji, czasem ktoś chce dobrze, ale niechcący może wyskoczyć jak filip z konopii).
Tylko pytanie, jak okazać swoje zainteresowanie i pomóc drugiej osobie w sposób, który rzeczywiście pomoże, a nie wywoła niechęć i złość?
A z drugiej strony jak opowiedzieć o swoich przeżyciach i problemach, żeby otrzymać pomoc której rzeczywiście pragniemy? (A nie sytuację, że musimy opowiadać, dopowiadać i tłumaczyć się, bo zostaliśmy kompletnie nie tak zrozumiani).
Ciężka sprawa, może nie z każdym można znaleźć wspólną nić porozumienia?

[Patri]

Napisane przez WomenInTheMirror

Ciężka sprawa, może nie z każdym można znaleźć wspólną nić porozumienia?

Z całą pewnością nie z każdym, jeśli jest się w drodze do pełni świadomości.
Tym zupełnie świadomym podobno ludzie nie przeszkadzają w życiu .

---------- Dopisano o 20:57 ---------- Poprzedni post napisano o 20:56 ----------

Napisane przez WomenInTheMirror

czasem ktoś chce dobrze, ale niechcący może wyskoczyć jak filip z konopii

---------- Dopisano o 20:59 ---------- Poprzedni post napisano o 20:57 ----------

Napisane przez WomenInTheMirror

Tylko pytanie, jak okazać swoje zainteresowanie i pomóc drugiej osobie w sposób, który rzeczywiście pomoże, a nie wywoła niechęć i złość?

Czasem zapytać "jak pomóc?", "co mogę zrobić?".
A czasem być, zwyczajnie być i opisywać swój świat, zamiast usilnie próbować być pomocnym w świecie tej drugiej osoby.
Tak sądzę.

---------- Dopisano o 21:07 ---------- Poprzedni post napisano o 20:59 ----------

Napisane przez WomenInTheMirror

A z drugiej strony jak opowiedzieć o swoich przeżyciach i problemach, żeby otrzymać pomoc której rzeczywiście pragniemy? (A nie sytuację, że musimy opowiadać, dopowiadać i tłumaczyć się, bo zostaliśmy kompletnie nie tak zrozumiani).

Każdy jest światem w świecie. Każdy jest inny. Jeśli potrzebuje porady, musi opisać kłopot, problem. To normalne. I najlepiej tak opisać, żeby być dobrze zrozumianym.
Interpretacja, zrozumienie jest po stronie odbiorcy informacji. I nawet jeśli w moim odczuciu problem świetnie opisałam i powinnam spotkać się ze zrozumieniem, wcale nie oznacza, że faktycznie się spotkam. Bo to nie mój świat, tylko świat drugiej osoby - odbiorcy. A sterować mogę jedynie swoim światem. Tak to wszystko widzę (ostatnio).

[ellefant]

A ja z kolei lubię jak opisujecie swoje sposoby, przemyślenia dotyczące problemów i dylematów, które postuję. To jest taka bardziej dyskretna forma poradnictwa. Lubię czuć, że są osoby, które mają podobne do mnie problemy i przeżycia, i lubię wiedzieć, jakie mają na to spojrzenie.

Wiem też, że są wśród nas dziewczyny, które potrzebują i chcą porad. Ale myślę, że znamy już się na tyle, że wiemy kiedy i która takiej pomocy oczekuje. Dziewczyny, które dołączają do nas mogą tego nie wiedzieć, bo to jakoś tak samo wychodzi.

Słowo "musieć" nie powinno istnieć w naszym słowniku. Jeśli chcemy pozbyć się prokrastynacji wykreślmy je. My chcemy i możemy, ale nic nie musimy

[Patri]

Napisane przez WomenInTheMirror

Heh, Patri aż zaczęłam zastanawiać się, czy przypadkiem kiedyś nie próbowałam dawać Ci jakiś złotych rad

Wiesz, zależy jeszcze, kto te rady daje. Są tacy, których spojrzenie na świat mi się podoba i których ja sama się radzę, bo wiem, że od nich dostanę sensowną radę, dopasowaną do mnie, bo trochę mnie znają. Do takich osób należy Emi. Niektórych posty poruszają we mnie struny zrozumienia, bo opisują słowami stany jakich sama doświadczam. Do takich osób należysz Ty i Kocurka. Są takie osoby, które podziwiam i takie, które mnie drażnią.
Ostatnio w świecie realnym zaproponowałam znajomej, żebyśmy nie kontynuowały znajomości. Zrobiłam to pierwszy raz, czułam się dziwnie, ale jestem zadowolona, bo nie dałam sobie wejść na głowę. Myślę, że uzyskałam moc decydowania, kto będzie przebywał w moim świecie, a kto nie. Dlatego tez daję sobie przyzwolenie na nie odpisywanie na posty, jeśli nie czuję, że chcę.

---------- Dopisano o 21:24 ---------- Poprzedni post napisano o 21:16 ----------

Napisane przez ellefant

A ja z kolei lubię jak opisujecie swoje sposoby, przemyślenia dotyczące problemów i dylematów, które postuję. To jest taka bardziej dyskretna forma poradnictwa. Lubię czuć, że są osoby, które mają podobne do mnie problemy i przeżycia, i lubię wiedzieć, jakie mają na to spojrzenie.

Ja też.

[change]

Napisane przez Patri

Yyy, zwykłe zdjęcie, cyk. Tam nie ma artyzmu. Za to jest słonecznik. Mniam.
A propos słoneczników: Tygrys! Pożerasz słoneczniki?

Artyzm polega na tym, że uważasz słonecznik za na tyle interesujące zjawisko, żeby cyknąć zdjęcie, zachwyt zwykłymi rzeczami jest piękny :P ja słonecznika kupuje zjadam i wyrzucam do kosza gdzieś mi ten zachwyt nad drobnymi sprawami umknął

[Elfia4]

Napisane przez change

PS. Czy taka pogoda nie mogła by być zawsze (tylko cieplej troche) ja się o niebo lepiej czuje...

O tak U mnie wiatr nieco ustał, słoneczko wyszło i aż chciało się działać. Jednak pogoda mnie nakręca. Zrobiłam dzisiaj małe zamieszanie na rabacie bylinowej, poprzesadzałam co nieco, a przed wieczorem zgarnęłam rodzinkę do pracy, więc uporaliśmy się z uporządkowaniem miejsca, które od lat było zbieraniną gratów, desek, zbędnych rurek itd. Na koniec przekopałam ten fragment ogrodu, a wkrótce mama planuje przesadzić tam kilka piwonii. Szybkie i pozytywne efekty działania mobilizują mnie do działania, więc gdyby mnie zapadający zmrok, to biegałabym dalej po ogrodzie i robiła rewolucje

[Karola 87]

Napisane przez Patri

No właśnie ludzie to dla mnie zbiór, nad interakcją z którym pracuję intensywnie. Asertywność nie jest moją mocną stronę. Nadal bronię się atakując, albo pieklę się nie zwracając komuś uwagi, że łazi po moim (psychicznym) terytorium, "bo może nie wypada". Zauważyłam też, że mam w sobie mnóstwo jadu w stosunku do ludzi, którzy korzystają ze wspólnej przestrzeni (publicznej) i zachowują się jakby byli sami. Częściej pieklę się w środku niż wyrażam swoją opinię. Chciałabym wiedzieć co się powinno a czego nie, żeby komunikacja z ludźmi, ale przede wszystkim z samą sobą była niezakłócona dziwnymi akcjami.

Chyba rozumiem co masz na mysli Patri
W pracy jestem asertywna za to w życiu no cóż tak jak ty Patri bronię się atakując zwykle przynosi kiepskie efekty tzn ranie nawet tych na ktorych mi zależy bo jestem wtedy złośliwa. Za to tym co zakłocają przestrzen zwracam kąśliwie i głośno uwagę
taka paskuda ze mnie jest
dzis niestety tylko połowę zaplanowanych rzeczy po parcy udało mi się zrealizowac:d


czy może mi ktoś uswiadomic czemu tak dziwnie wskoczył mi cytat? obiecuję się poprawic w pisaniu

[Patri]

Napisane przez change

Artyzm polega na tym, że uważasz słonecznik za na tyle interesujące zjawisko, żeby cyknąć zdjęcie, zachwyt zwykłymi rzeczami jest piękny :P ja słonecznika kupuje zjadam i wyrzucam do kosza gdzieś mi ten zachwyt nad drobnymi sprawami umknął

No nie zgodzę się, że na tym polega artyzm. To było zdjęcie słonecznika, to nie było artystyczne zdjęcie słonecznika. Tu też się obijamy o intencje. Uznałaś, że robiąc to zdjęcie miałam intencję jakiej wcale nie miałam. Uchwycić piękno słonecznika, tak? Nie taka była intencja pstryknięcia fotki mojemu smakołykowi. No ale mniejsza z tym.

Napisane przez Karola 87

czy może mi ktoś uswiadomic czemu tak dziwnie wskoczył mi cytat? obiecuję się poprawic w pisaniu

Spokojnie
W pierwszym kwadratowym nawiasie wpisz quote=Patri i powinno być ok.

---------- Dopisano o 10:36 ---------- Poprzedni post napisano o 10:33 ----------

Napisane przez Elfia4

Zrobiłam dzisiaj małe zamieszanie na rabacie bylinowej, poprzesadzałam co nieco, a przed wieczorem zgarnęłam rodzinkę do pracy, więc uporaliśmy się z uporządkowaniem miejsca, które od lat było zbieraniną gratów, desek, zbędnych rurek itd. Na koniec przekopałam ten fragment ogrodu, a wkrótce mama planuje przesadzić tam kilka piwonii. Szybkie i pozytywne efekty działania mobilizują mnie do działania, więc gdyby mnie zapadający zmrok, to biegałabym dalej po ogrodzie i robiła rewolucje

Ogród: !

---------- Dopisano o 10:37 ---------- Poprzedni post napisano o 10:36 ----------

Napisane przez Karola 87

dzis niestety tylko połowę zaplanowanych rzeczy po parcy udało mi się zrealizowac:d

Połowa to więcej niż zero.

---------- Dopisano o 10:39 ---------- Poprzedni post napisano o 10:37 ----------

Napisane przez ellefant

Słowo "musieć" nie powinno istnieć w naszym słowniku. Jeśli chcemy pozbyć się prokrastynacji wykreślmy je. My chcemy i możemy, ale nic nie musimy

Zgadzam się.

[zywieczdroj]

Napisane przez change

PS. Czy taka pogoda nie mogła by być zawsze (tylko cieplej troche) ja się o niebo lepiej czuje...

Dla mnie jest stanowczo za zimno, ja potrzebuję słońca i ciepła A dzisiejszy deszcz to już w ogóle nie nastraja pozytywnie.

Napisane przez ellefant

A ja z kolei lubię jak opisujecie swoje sposoby, przemyślenia dotyczące problemów i dylematów, które postuję. To jest taka bardziej dyskretna forma poradnictwa. Lubię czuć, że są osoby, które mają podobne do mnie problemy i przeżycia, i lubię wiedzieć, jakie mają na to spojrzenie.

Ja też to lubię

Napisane przez Elfia4

O tak U mnie wiatr nieco ustał, słoneczko wyszło i aż chciało się działać. Jednak pogoda mnie nakręca. Zrobiłam dzisiaj małe zamieszanie na rabacie bylinowej, poprzesadzałam co nieco, a przed wieczorem zgarnęłam rodzinkę do pracy, więc uporaliśmy się z uporządkowaniem miejsca, które od lat było zbieraniną gratów, desek, zbędnych rurek itd. Na koniec przekopałam ten fragment ogrodu, a wkrótce mama planuje przesadzić tam kilka piwonii. Szybkie i pozytywne efekty działania mobilizują mnie do działania, więc gdyby mnie zapadający zmrok, to biegałabym dalej po ogrodzie i robiła rewolucje

Nasz ogród też czeka na porządki, ale nie ma kiedy się za to zabrać, a należałoby zmienić całą działkę i najlepiej posadzić wszystko od nowa. Póki co tylko trawę koszę. Myślimy o tym, żeby zatrudnić kogoś do zrobienia projektu ogrodu od nowa.
Piwonie Mam u siebie i uwielbiam

[change]

tu były jakieś głupoty

[zanini]

Pamiętacie, jak pisałam o ustalaniu priorytetów w moim życiu jako sposobie na prokrastynację? Póki co działa. Nie za dużo spraw, jedynie te, których realizacja spowoduje polepszenie mojego życia. Przestałam się skupiać na drobiazgach, takich na przykład jak perfekcyjny dom i jakoś samo się tak robi, że jest perfekcyjny.

Mam takie wrażenie, że to dlatego, iż poziom zadowolenia z określenia ważnych celów w życiu i skupienie się na nich powoduje, że więcej mi się chce.

Jedyne co mnie dziś zniechęca to zakupy. Bardzo nie lubię odwiedzać supermarketów

Pozdrawiam już słonecznie (w końcu przestało padać!).

[Patri]

Napisane przez zanini

Nie za dużo spraw, jedynie te, których realizacja spowoduje polepszenie mojego życia. Przestałam się skupiać na drobiazgach, takich na przykład jak perfekcyjny dom i jakoś samo się tak robi, że jest perfekcyjny.

Brzmi dobrze.

[Karola 87]

Dziękuje Patri teraz juz bede umiałacytowac

Napisane przez zywieczdroj

Dla mnie jest stanowczo za zimno, ja potrzebuję słońca i ciepła A dzisiejszy deszcz to już w ogóle nie nastraja pozytywnie.

ja też potrzebuję ciepła i słonca

U mnie dziś leniwie odespałam i przed pracą to tylko pazury sobie zdążyłam zrobic
za to jutro mnie czeka bieganie
Trzymajcie się ciepło

[Patri]

Napisane przez Karola 87

Dziękuje Patri teraz juz bede umiałacytowac

W każdym poście w rogu po prawej stronie masz "karteczkę" z napisem cytuj albo samą "karteczkę".
Jak wciśniesz karteczkę z cytuj, to przejdziesz do odpowiedzi na post, a tam cytat już będzie załączony.
A samą karteczkę wciskasz, gdy chcesz zaznaczyć więcej postów, których cytaty mają się pojawić w Twoim oknie odpowiedzi. Popróbuj, będziesz wiedziała.

[Joanna XL]

Iszka popieram - w "spaniu i świętym spokoju" i dla mnie zawiera się wszystko Tylko chyba za dużo wrzucam w ten święty spokój

Teraz wyznanie - uwielbiam Twoje posty i sposób bycia/pisania ...

Napisane przez ellefant

A ja z kolei lubię jak opisujecie swoje sposoby, przemyślenia dotyczące problemów i dylematów, które postuję. To jest taka bardziej dyskretna forma poradnictwa. Lubię czuć, że są osoby, które mają podobne do mnie problemy i przeżycia, i lubię wiedzieć, jakie mają na to spojrzenie.

Wiem też, że są wśród nas dziewczyny, które potrzebują i chcą porad. Ale myślę, że znamy już się na tyle, że wiemy kiedy i która takiej pomocy oczekuje. Dziewczyny, które dołączają do nas mogą tego nie wiedzieć, bo to jakoś tak samo wychodzi.

Słowo "musieć" nie powinno istnieć w naszym słowniku. Jeśli chcemy pozbyć się prokrastynacji wykreślmy je. My chcemy i możemy, ale nic nie musimy

Ja też to lubię Poza tym jak o czymś piszę publicznie to liczę się z odzewem - nawet nietrafionym - ale zawsze może on coś dać, pobudzić do refleksji ... Nawet w poście omawianym - zaczęłam się zastanawiać czym jest dla mnie ten mityczny święty spokój

Ktoś trafnie zauważył że kobiety mają w sobie pewną tendencję do doradzania - słyszą że ktoś ma problem i automatycznie szukają wyjścia (i równie automatycznie się nim dzielą z rozmówcą) ... Mój mąż mi uświadomił, że on oczekuje wsparcia i zrozumienia a nie rad (te zna sam) - twierdzi nawet że to męski punkt widzenia i kobiety ze swoim doradzaniem często partnerów denerwują (ale to akurat wydaje mi się sztucznym podziałem) .

Podobnie jak Woman zastanawiam się czy ja aby Patri nie doradzałam (pewnie tak )... No ale już nie będę

W obronie doradzania powiem jeszcze - że jest ono dowodem na to że ktoś przeczytał nasz tekst, spróbował się wczuć w sytuację i podzielić doświadczeniem własnym czy zebranym /wyczytanym. Efekty bywają różne (bo i poziom znajomości jest różny, empatia różna) ale jednak świadczy to o poświęceniu czasu i zaangażowaniu - ja osobiście piszę na forum bo muszę pewne rzeczy z siebie wyrzucić , zobaczyć czarno na białym ale bardzo cenię sobie odzew (łącznie z doradzaniem

Tymczasem zabieram się do działania bardziej energicznego niż klikanie

[isza89]

Jedno zdanie rzucone dla żartu, a tu taka dyskusja. Tyle przespać. Porady rzeczywiście nietrafione i nie spodziewałam się ich po tak luźnym wtrąceniu, ale (przynajmniej aktualnie) nie wywołuje to we mnie jakichś negatywnych reakcji. Ktoś wyskakuje ze słabymi radami - spoko. Ja to olewam - też spoko. Wszystko jest spoko - if you know what i mean. Patri, wydaje mi się, że trafiłaś z tą hierarchią potrzeb, a mój niepokój bierze się z kojarzenia takiego zupełnego ograniczenia aktywności z najgorszymi momentami choroby. Dlatego czuję przymus robienia czegoś, żeby nie mieć przygnębiającego wrażenia, że dotykam już dna. Ale chyba powoli z tego lęku wychodzę. Z nicnierobienia też. Co prawda nieco przeczy temu fakt, że przez ostatnie dwie doby nie opuściłam łóżka na dłużej niż 5 minut, ale ojtamojtam - samopoczucie ważniejsze.

Joanna XL, czekam na więcej uwielbienia.

[Karola 87]

Wczoraj dzień na 100 % za to dziś nic nie ruszone tylko praca ( tam tez kiepsko mi szło) a tak to dzień lenia:d

Mam problem z porannym wstawaniem. Jestem totalną sową. Do pracy nie zaspałam jeszcze nigdy ale jak mam wolne i planuje wcześnie wstac żeby coś zrobic to zawsze wstaje dużo później niż bym chciała Którą z Was może też tak ma?

[Joanna XL]

Napisane przez isza89

Jedno zdanie rzucone dla żartu, a tu taka dyskusja. Tyle przespać. Porady rzeczywiście nietrafione i nie spodziewałam się ich po tak luźnym wtrąceniu, ale (przynajmniej aktualnie) nie wywołuje to we mnie jakichś negatywnych reakcji. Ktoś wyskakuje ze słabymi radami - spoko. Ja to olewam - też spoko. Wszystko jest spoko - if you know what i mean. Patri, wydaje mi się, że trafiłaś z tą hierarchią potrzeb, a mój niepokój bierze się z kojarzenia takiego zupełnego ograniczenia aktywności z najgorszymi momentami choroby. Dlatego czuję przymus robienia czegoś, żeby nie mieć przygnębiającego wrażenia, że dotykam już dna. Ale chyba powoli z tego lęku wychodzę. Z nicnierobienia też. Co prawda nieco przeczy temu fakt, że przez ostatnie dwie doby nie opuściłam łóżka na dłużej niż 5 minut, ale ojtamojtam - samopoczucie ważniejsze.

Joanna XL, czekam na więcej uwielbienia.

Iszko póki co w ramach stawiania na piedestale skopiowałam wczoraj twój modus operandi - z łóżka wypełzałam do lodówki a jedyna większa wyprawa to kąpiel

Też kojarzę nicnierobienie z niezdrowym, depresyjnym stanem , poczuciem własnej beznadziejności ... Więc efekt jest taki że jeden dzień jest na 90% a drugi na 0% jeśli chodzi o aktywność ... W obecnym stanie niby wiem że powinnam odpoczywać itd- jest to potrzeba nadrzędna - i właśnie jakiś czas temu zdałam sobie sprawę że nie do końca wiem co jest faktycznie potrzebą odpoczynku sygnalizowaną przez organizm a co sygnałem popadania w stan ameby

Zresztą podobnie jest z jedzeniem - w którym miejscu zdrowy apetyt przechodzi w obżarstwo Choć tutaj lepiej sobie radzę - zdroworozsądkowo (apetyt na zdrowe jedzenie to apetyt a zachcianki na słodycze, fasty już nie)

A może ja za dużo analizuję? Niektórzy poprostu żyją (bezrefleksyjnie, przynajmniej w temacie codzienności)- czasem im zazdroszczę

[zlotniczanka]

ja się wyżalę tutaj, bo w sumie jestem zła na siebie od paru dni. Jestem freelancerem, pracuję w domu w niewymiarowych godzinach, większość czasu pochłania mi praca - w sumie na własne życzenie, bo rozciągam swoje zadania w nieskończoność, wstaję o 10 i do 12 jem śniadanie, udając, że pracuję. Zamiast skupić się na pracy robię sobie przerwy na fejsa, wizaż, pocztę i milion bzdur. Cierpi na tym mój czas wolny i nierealizowane plany. Ostatnio odkryłam, że list, który miałam wysłać w czerwcu, nadal leży na stercie...
Jestem zła na siebie, bo wiem, co chciałabym robić, wiem co mogę osiągnąć... Ale odkładam, a później użalam się nad sobą i marudzę, że nie mam fajnego życia. Nie mam złudzeń, wiem, że nic nie zrobi się samo i jak się nie wezmę w garść, to nikt inny tego za mnie nie zrobi. Ale chyba boję się iść do przodu, wygodnie tak brodzić przy brzegu, niż rzucać się w oceany. Boję się porażki, boję się nadmiaru pracy i obowiązków, boję się, że się nie sprawdzę. Więc odkładam i przelewam sobie wodę w kałuży... Brakuje mi jakiegoś takiego kopa, motywacji...
Ehh...

[isza89]

Napisane przez Joanna XL

Iszko póki co w ramach stawiania na piedestale skopiowałam wczoraj twój modus operandi - z łóżka wypełzałam do lodówki a jedyna większa wyprawa to kąpiel

Też kojarzę nicnierobienie z niezdrowym, depresyjnym stanem , poczuciem własnej beznadziejności ... Więc efekt jest taki że jeden dzień jest na 90% a drugi na 0% jeśli chodzi o aktywność ... W obecnym stanie niby wiem że powinnam odpoczywać itd- jest to potrzeba nadrzędna - i właśnie jakiś czas temu zdałam sobie sprawę że nie do końca wiem co jest faktycznie potrzebą odpoczynku sygnalizowaną przez organizm a co sygnałem popadania w stan ameby

Zresztą podobnie jest z jedzeniem - w którym miejscu zdrowy apetyt przechodzi w obżarstwo Choć tutaj lepiej sobie radzę - zdroworozsądkowo (apetyt na zdrowe jedzenie to apetyt a zachcianki na słodycze, fasty już nie)

A może ja za dużo analizuję? Niektórzy poprostu żyją (bezrefleksyjnie, przynajmniej w temacie codzienności)- czasem im zazdroszczę

Gratuluję - diagnozuję iszowatość II stopnia. Hmm, kąpiel... wiedziałam, że coś pominęłam.

[Flai]

Napisane przez zlotniczanka

Zamiast skupić się na pracy robię sobie przerwy na fejsa, wizaż, pocztę i milion bzdur. Cierpi na tym mój czas wolny i nierealizowane plany. Ostatnio odkryłam, że list, który miałam wysłać w czerwcu, nadal leży na stercie...

Skąd ja to znam. Najgorsze, że w takim wypadku człowiek ani nie odpoczywasz, ani nie pracuje. Też mam taki rozciągający się koszmarek "nie pracy" A motywacje można dać tylko samemu sobie I to jest w tym wszystkim najgorsze.
Karola ja jestem mistrzem późnego wstawania: 11-14 w weekend to norma, nie pomaga osiem budzików nastawionych jeden po drugim Najgorszy to jest taki półsen, że człowiek nie myśli do końca logicznie. Zaczynam chodzić spać przed 12 i zobaczymy co z tego wyjdzie. Trochę pomaga jak ustawię budzik tak aby do niego wstać i po kilku razach może się zwlokę o ile za pierwszym nie wyłączę wszystkich

[Karola 87]

Napisane przez Flai

Skąd ja to znam. Najgorsze, że w takim wypadku człowiek ani nie odpoczywasz, ani nie pracuje. Też mam taki rozciągający się koszmarek "nie pracy" A motywacje można dać tylko samemu sobie I to jest w tym wszystkim najgorsze.
Karola ja jestem mistrzem późnego wstawania: 11-14 w weekend to norma, nie pomaga osiem budzików nastawionych jeden po drugim Najgorszy to jest taki półsen, że człowiek nie myśli do końca logicznie. Zaczynam chodzić spać przed 12 i zobaczymy co z tego wyjdzie. Trochę pomaga jak ustawię budzik tak aby do niego wstać i po kilku razach może się zwlokę o ile za pierwszym nie wyłączę wszystkich

Flai pomysł z budzikiem świetny. Ponoc są też latające budziki nawet kiedyś się zastanawiałam nad kupnem takiego choc z drugiej strony potrafię dźwięk budzika ignorowac tzn. wszystkich budzi a ja dalej śpię Ja jutro muszę wstac o 6 jeśli mam zdążyc się ogarnąc i zrobic makijaż zanim wyjde do pracy Zobaczymy jak mi to wyjdzie.
Patri, Dziewczyny dzięki Wam łatwiej mi się zmotywowac do działania dzisiejszy plan na dzień wolny wykonany w 90%

[Joanna XL]

Napisane przez isza89

Gratuluję - diagnozuję iszowatość II stopnia. Hmm, kąpiel... wiedziałam, że coś pominęłam.

Na szczęście w nowym mieszkaniu też będzie wanna - gorzej że powierzchnia większa to i wszędzie z łóżka będzie dalej

Wczoraj było lepiej - jasne mogłam zrobić więcej (drzemke po lunchu można by wykluczyć) ale ... po raz pierwszy od bardzo dawna wysiedziałam dzienny limit nad pracą i niemieckim (to nic że miałam nad to robić cały miesiąc a zebrałam się niespełna na tydzień przed początkiem kursu)

Zobaczymy jak długo potrwa dobra faza Póki co siadam do pisania ...

[Nameria]

Zawsze miga mi przed oczami ten temat ale nie odważyłam się wejść. Jednak dziś przyznałąm się sama przed sobą, że mam problem i trzeba zacząć coś robić i zacząć się ogarniać bo życie przez palce mi ucieka.
Kolega od jakiegoś czasu prosił mnie o podpisanie pewnego dokumentu i odesłanie, to zajmuje 5 min. Odkładałam, odkładałam, nawet nie umiem odpowiedzieć dlaczego. Dziś wzięłam się w sobie, podpisałam, odesłam. Wiecie kiedy on mnie o to prosił 19.08. Trzeba mi było 9 dni, żeby zeskanować dokument i go wysłać. To jest straszne.
Nie wspomne już o moim dyplomie z drugiego kierunku który leży w dziekanacie od lutego bo nie mogę się wziąć w garść i pójść do bibiloteki z obiegówką
aaaa i od czterech dni przekładam umycie podłogi na jutro. Trzeba kogoś zaprosić, to umyje się w przeciągu pół godziny.

[zlotniczanka]

ja mam dwa budziki - jeden 1m od łóżka, drugi zostawiam w kuchni - mam wyrzuty sumienia, że może kogoś obudzić,ale co z tego, lece do kuchni, wyłączam go, kręcę się 5 minut i nagle znowu jestem w łóżku zasypiam w sekundę i budzę się o 10...

[zanini]

Napisane przez Karola 87

Wczoraj dzień na 100 % za to dziś nic nie ruszone tylko praca ( tam tez kiepsko mi szło) a tak to dzień lenia:d

Mam problem z porannym wstawaniem. Jestem totalną sową. Do pracy nie zaspałam jeszcze nigdy ale jak mam wolne i planuje wcześnie wstac żeby coś zrobic to zawsze wstaje dużo później niż bym chciała Którą z Was może też tak ma?

Zgłaszam się
Ale ja już przestałam się oszukiwać, że wstanę, jak wiem, że nie wstanę

Uznałam (po latach), że po prostu najwidoczniej nie ma takiej potrzeby, żebym wstawała wcześniej - takiej palącej potrzeby albo faktycznej wielkiej chęci.
Bo cóż, nie oszukujmy się - jak musimy (praca na etacie) albo bardzo chcemy (samolot na Karaiby ) to wstaniemy i już.
Priorytety bardzo w takich sytuacjach pomagają.

I dzięki temu bez wyrzutów sumienia śpię w weekendy do południa.
Czego i Wam życzę

[Patri]

Napisane przez Karola 87

Mam problem z porannym wstawaniem. Jestem totalną sową. Do pracy nie zaspałam jeszcze nigdy ale jak mam wolne i planuje wcześnie wstac żeby coś zrobic to zawsze wstaje dużo później niż bym chciała Którą z Was może też tak ma?

Raz sobie obiecałam, że będę wstawać o 6:00.
No dobra. Długo nic z tego nie wychodziło, ale wreszcie wyszło. Raz drugi trzeci, ja pełna szczęścia, w końcu dnia pewnego siadłam na łóżku i myślę: po cholerę ja tak wcześnie wstaję. Książka mnie uśpi, gimnastyka - brrr, zimno, prysznic, ubranie i co? Lampienie się na śpiącą córkę?
Trzeba doszlifować ten plan wstawania. Powodzenia!

---------- Dopisano o 19:38 ---------- Poprzedni post napisano o 19:29 ----------

Napisane przez Nameria

aaaa i od czterech dni przekładam umycie podłogi na jutro. Trzeba kogoś zaprosić, to umyje się w przeciągu pół godziny.

No jak tam podłoga? Lśni? Mam się zapowiedzieć?