Oszukuję faceta w kwestii wieku.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez MartaMagda

Rozumiem, że analogicznie kobietą można się stać też tylko mając określoną liczbę lat.

Ciekawe ile trzeba mieć - zdaniem niektórych - żeby być kobietą

[paula78]

Koleś przez pół roku nie zorientował się, że go okłamujesz? i to w tak banalnie do sprawdzenia sprawie?

[mpt]

Aż chciałoby się zakrzyknąć "półmężczyzna!" w temacie faceta autorki Mam już swój wizażowy typ na Daenerys Shitstorm Targeryen, teraz Tyrion. Strach się bać smoków w tej bajce.

[Anastazja T]

Napisane przez Doris1981

Nie masz własnych znajomych, żadnych nie poznał, że nie może się domyślić Twojego wieku, statusu życiowego?

owszem, poznał, moich znajomych - z aktualnych studiów, czyli niektórzy jeszcze młodsi niż 22 lata, osoby które poznał wiedziały jak wygląda sytuacja

Jeśli chodzi o status życiowy jest to duży problem, bynajmniej nie dlatego, że ciężko go ukryć, ale z innego powodu.
Lubię luksusowe produkty, dobre wino, wracać do domu taksówką.
Tego wszystkiego muszę się przy nim wyrzec i pozwalać kupować sobie piwo z sokiem za 6,50.
To jest między innymi ten rozstrzał, który stanowi dla mnie problem w tym związku, to nie mężczyzna, ale studenciak, który ciagnie od rodziców kasę na browarka dla swojej dziewczyny.
Ja nie traktuje tego chłopaka z pogardą, lekceważąco, nie olewam go, jestem zaangażowana, bez wąpienia zauroczona/zakochana. Nigdy nie utrzymywałabym w innym wypadku kontaktu przez tak długi czas.
Jednak tym, co przeraża jest róznica etapów życia, własnie dlatego nie potrafię patrzec na niego jak na mężczyznę. Nie dlatego, że jest niemądry czy niedojrzały.

Autorko, ja od mojego TŻta jestem starsza o 5 lat, Ty o 8 i to nie o różnicę wieku chodzi, ale o podejście do siebie, do partnera i do związku.

a w jakim jesteście wieku ? bo co innego 30 i 35 a co innego studenciak i dorosła kobieta, znowu powraca kwestia roznicy etapów zycia, o której juz pisalam

[Minna]

[QUOTE=Anastazja T;48159084]owszem, poznał, moich znajomych - z aktualnych studiów, czyli niektórzy jeszcze młodsi niż 22 lata, osoby które poznał wiedziały jak wygląda sytuacja

Jeśli chodzi o status życiowy jest to duży problem, bynajmniej nie dlatego, że ciężko go ukryć, ale z innego powodu.
Lubię luksusowe produkty, dobre wino, wracać do domu taksówką.
Tego wszystkiego muszę się przy nim wyrzec i pozwalać kupować sobie piwo z sokiem za 6,50.
To jest między innymi ten rozstrzał, który sprawia problem w związku,
ja nie traktuje tego chłopaka z pogardą, lekceważąco, nie olewam go, jestem zaangażowana, bez wąpienia zauroczona/zakochana. Nigdy nie utrzymywałabym w innym wypadku kontaktu przez tak długi czas.
Własnie tym, co przeraża jest róznica etapów życia, własnie dlatego nie potrafię patrzec na niego jak na mężczyznę. Nie dlatego, że jest niemądry czy niedojrzały.
[QUOTE]


To daj mu spokój. Ciekawe jak zareaguje jak się dowie, że: okłamałaś go w kwestii wieku, ukrywasz fakt, że jesteś po rozwodzie, ukrywasz swój status majątkowy, nie traktujesz go jak mężczyzny, a jak niedojrzałego chłopca może się okazać, że to zbyt wiele

O ile rzeczywiście historia jest autentyczna

[mpt]

Napisane przez Anastazja T

[...]Lubię luksusowe produkty, dobre wino, wracać do domu taksówką.
Tego wszystkiego muszę się przy nim wyrzec i pozwalać kupować sobie piwo z sokiem za 6,50.[...]

Kobieto, czy Ty myślisz, że 22latka nie może sobie pozwolić na jazdę taksówką czy wino na imprezie? Ty masz ze sobą duży problem, bo jednak przy 24letnim facecie urąbać sobie w metryce 10 lat i liczyć, że tego nie widać, to trzeba być niezłą optymistką. Sama jestem w okolicach trzydziestki i wyglądam młodo, ale w najweselszym dniu tego roku nie dałabym sobie 19-22 lat. Jestem pewna, że facet wie o tym, żeś starsza panna. A jego mamusi już na bank nie umknęło, że jesteś dawno po pokwitaniu Uwierz mi, ludzie nie są ślepi. No ale jednak - nadal masz problem.

[Anastazja T]

Napisane przez Minna

nie traktujesz go jak mężczyzny, a jak niedojrzałego chłopca

Przecież napisałam, że nie uważam, że jest niedojrzały.

Po prostu ciągle nie jest mężczyzną, chciałabym zaczekać, aż się nim stanie.
Ale wiem, że takiej możliwości nie ma.

---------- Dopisano o 13:58 ---------- Poprzedni post napisano o 13:57 ----------

Napisane przez mpt

Kobieto, czy Ty myślisz, że 22latka nie może sobie pozwolić na jazdę taksówką czy wino na imprezie? .

Zależy jakie wino.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez Anastazja T

Lubię luksusowe produkty, dobre wino, wracać do domu taksówką.
Tego wszystkiego muszę się przy nim wyrzec i pozwalać kupować sobie piwo z sokiem za 6,50.

O jezuniu, zaraz się posikam

To znajdź sobie pana po 50tce, a 'chłopczykowi' daj spokój, stateczna, poważna matrono

[Minna]

Napisane przez Anastazja T

Przecież napisałam, że nie uważam, że jest niedojrzały.

Po prostu ciągle nie jest mężczyzną, chciałabym zaczekać, aż się nim stanie.
Ale wiem, że takiej możliwości nie ma.

No właśnie o to chodzi, nie jest niedojrzały, ma 24 lata, z opisu wychodzi, że traktuje Cię poważnie, nawet do rodziców zabrał, a Ty dalej uważasz, że nie jest mężczyzną, bo jest na innym etapie życia. Co jest dla Ciebie wyznacznikiem stania się mężczyzną?

[mpt]

Napisane przez Anastazja T

[...]Zależy jakie wino.

Tobie się chyba skale poprzesuwały. 22 lata to nie 12, a 24 to nie 14. Mam wrażenie, że piszesz o wczesnych nastolatkach. 22letnie kobiety często pracują i stać je na drogie wino, perfumy i taksówkę.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez Minna

Co jest dla Ciebie wyznacznikiem stania się mężczyzną?

Mężczyznę stać na taksówki i wino
A, i na luksusowe produkty

Dżizas, to wychodzi na to, że mało który polski emeryt jest mężczyzną.
Człowiek jednak uczy się każdego dnia.

[MartaMagda]

Napisane przez Anastazja T

a w jakim jesteście wieku ? bo co innego 30 i 35 a co innego studenciak i dorosła kobieta, znowu powraca kwestia roznicy etapów zycia, o której juz pisalam

On ma 25, więc jest niewiele starszy od Twojego partnera i myślę, że to nie kwestia etapów życia, ale własnych oczekiwań wobec związku i partnera.

Wydaje mi się, że dla Ciebie to przelotny romans i boisz się go zakończyć, bo Tobie jest dobrze. Pomyśl tylko o nim, jak się poczuje, kiedy wyjdzie na jaw, że ta 22 latka jest o 10 lat starsza, po rozwodzie z wysokim poziomem życia, którego nie chce porzucić.

Dla mnie to byłaby trauma dać się tak oszukać.

[Minna]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;4815933 9]Mężczyznę stać na taksówki i wino
A, i luksusowe produkty

Dżizas, to wychodzi na to, że mało który polski emeryt jest mężczyzną.
Człowiek jednak uczy się każdego dnia.[/QUOTE]

No właśnie też czuję, że tu o zera na koncie chodzi

[Anastazja T]

Napisane przez Minna

Co jest dla Ciebie wyznacznikiem stania się mężczyzną?

Myślę, że w tym przypadku stabilna sytuacja finansowa, samowystarczalność, niezależność, własne mieszkanie.

Brakuje mu jeszcze kilka lat z pewnością do mężczyzny wg tych kryteriów.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez Minna

No właśnie też czuję, że tu o zera na koncie chodzi

No jacha, jak nie wiadomo o co chodzi, to wiadomo o co chodzi.

[mpt]

Napisane przez Minna

No właśnie też czuję, że tu o zera na koncie chodzi

To "dojrzewanie do męskości" to pewnie właśnie robienie pieniędzy, ale głupio tak się wprost przed samą sobą przyznać.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez Anastazja T

własne mieszkanie.

Powinnaś jeszcze określić od jakiego metrażu własnego mieszkania zaczyna się mężczyzna.
I czy musi być spłacone, czy może jeszcze być w kredycie

Wiem, że robisz sobie jaja, nawet ci wychodzi

[Minna]

Napisane przez Anastazja T

Myślę, że w tym przypadku stabilna sytuacja finansowa, samowystarczalność, niezależność, własne mieszkanie.

Brakuje mu jeszcze kilka lat z pewnością do mężczyzny wg tych kryteriów.

Oj to wychodzi na to, że jak spojrzeć obiektywnie mało mężczyzn na tym świecie spora grupa odpada.

Coś ta Twoja miłość kiepska i interesowna, mówi się kocha to poczeka poczekaj aż stanie się mężczyzną i po kłopocie

A tak serio, jaja se robisz?

[Anastazja T]

Napisane przez Minna

o zera na koncie chodzi

Nie o zera na koncie.
O to, że nie chcę mieć utrzymanka.

Zresztą mało ważne, widzę, że temat zmierza w kierunku absurdu.
Miłego dnia.

[pearl126]

O rany, nie wierzę w to co czytam. Teraz pytanie, czy ja jestem kobietą? Mam 21lat studiuję i pracuję, zarabiam bardzo dobrze. Mogę pozwoloc sobie na taxi codziennie i dobre wino do kolacji, ale nadal jestem studenciakiem?

[397c2675f3cdfd9a8d969495a6edd4aafb32f2d2_655aa1f83943f]

Napisane przez Anastazja T

Nie o zera na koncie.
O to, że nie chcę mieć utrzymanka.

Zresztą mało ważne, widzę, że temat zmierza w kierunku absurdu.
Miłego dnia.

Często się tak zdarza, kiedy zbierze się parę wizazanek i wzajemnie siebie adorują.
Jak chcesz, to napisz na priv. Mogę o tym pogadać.

[nawiedzonanarzeczona]

co za głupia wypowiedź. znam wielu studentów, którzy pomimo wieku 20 lat mają całkiem niezły status społeczny, jeżdżą nowymi samochodami, niektórzy z nich mają własne mieszkania. tak- zasługa rodziców, ale jednak mają. Chyba jestem jakaś niepoważna albo nie z tego świata, ale dla mnie to, że ktoś ma więcej kasy nie oznacza, że ma ją ukrywać przed biedniejszym partnerem. To jakaś hipokryzja

[thirky]

Napisane przez Anastazja T

Nie o zera na koncie.
O to, że nie chcę mieć utrzymanka.

Zresztą mało ważne, widzę, że temat zmierza w kierunku absurdu.
Miłego dnia.

Ale jakiego utrzymanka? Skoro ma 24 lata to prawdopodobnie studia już kończy i niedługo zacznie pracować...
Zresztą jak o kimś z kim jesteś, kto przedstawia Cię rodzinie i wydaje się traktować poważnie mówisz "nie chcę mieć utrzymanka" to faktycznie daj sobie spokój z tym związkiem. Szkoda chłopaka.

[201803290936]

Napisane przez Anastazja T

Nie o zera na koncie.
O to, że nie chcę mieć utrzymanka.

Zresztą mało ważne, widzę, że temat zmierza w kierunku absurdu.
Miłego dnia.

Przeczysz sobie w tym momencie. Udając 22-latkę kogo liczyłaś, że spotkasz? No niestety, studenci, nawet Ci z lepiej sytuowanych rodzin, to nie jest super bogata nacja, nie są jeszcze dorobieni, ustawieni, rozwiedzeni... Cóż, wystarczyło przez jakieś 5 minut logicznie pomyśleć i powiązać jedno z drugim. A nie teraz wymyślać, głównie po to, aby wyszło na to, że kłamstwo to taki pikuś i zaraz się okaże, że to wszystko wina faceta. Tak, absurd - przez Ciebie wymyślony i odegrany. Trzeba było szukać sponsora - 22-letnia studentka pewnie by szanse miała.

[nawiedzonanarzeczona]

Napisane przez Anastazja T

Nie o zera na koncie.
O to, że nie chcę mieć utrzymanka.

Zresztą mało ważne, widzę, że temat zmierza w kierunku absurdu.
Miłego dnia.

a co kiedy twoj maz kika lat po slubie zacznie zarabiac najnizsza krajowa? wtedy tez go zostawisz, bo nie chcesz miec utrzymanka?

[Marguerite]

Napisane przez Anastazja T

Zdaję sobie sprawę, że moje zachowanie nie jest godne pochwały, ale liczę na najbardziej bezbolesny pomysł wybrnięcia z sytuacji.
Jeśli taki istnieje, w co szczerze wątpię.

W zeszłym roku rozpoczęłam drugie studia - stacjonarne.
Spodobały mi się wypady na imprezy z moją grupą, poczułam się jakbym miała 10 lat mniej. Zresztą nikt z roku nie chciał wierzyć w to ile lat mam naprawdę.
Trzymam się dobrze a dodatkowo jestem bardzo drobna, bez problemu można dać się oszukać, że jestem w wieku studenckim.

Mojego obecnego faceta poznałam na jednej z imprez, na które wyciągnęła mnie moja grupa do klubu.
Okłamałam go wtedy, że mam 22 lata, sam ma 24.
Nie podejrzewałam, że zaczniemy się umawiać regularnie, więc było to dla mnie bez znaczenia. Dobra zabawa.

Spotykamy się już pół roku. Dalej myśli, że mam 22 lata.
Poznałam jego znajomych, wszystko wygląda tak jakbyśmy byli studiującą parą dwudziestolatków.

Niestety, mam 32 lata, własną działalność gospodarczą, jestem po rozwodzie, całkowicie ustatkowana finansowo.
Zaangażowałam się w ten związek, ale nie jestem pewna czy to związek o którym chcę w ogóle myśleć w kategoriach przyszłości, nawet gdyby chłopak wybaczył mi kłamstwo. Jesteśmy na innych etapach życia.
Mam wrażenie, że ta znajomość realizuje jakąś moją potrzebę poczucia się znowu młodą.
Jest to jednak na tyle uzależniające, że nie umiem się z tego wycofać i boję się go stracić.

W ten weekend poznałam jego rodziców, było bardzo miło, polubili mnie, pytali jakie mam plany na przyszłość, gdzie wynajmuję teraz stancję etc. Poczułam się zażenowana i zawstydzona.
To spotkanie było motorem do podjęcia jakiejś decyzji. Wyznaczyłam sobie termin do końca września.

Czy uważacie, ze ta znajomość nie ma absolutnie żadnych perspektyw ?

Najchętniej ciągnęłabym ją jak najdłużej w takiej formie w jakiej jest teraz, bez żadnych planów, licząc, że może coś się zmieni, chłopak dojrzeje, znajdzie pracę i zacznę traktować go jak prawdziwego mężczyznę a nie młodego chłopca.

A ilu facetów oszukuje kobiety w różnych kwestiach???

Myślę, że sytuacja zaczyna być jednak niezręczna i męcząca dla Ciebie.
Jest wiele związków, gdzie istnieje różnica wieku. Osiem lat to niewiele. Dlaczego przyjęło się, że mężczyzna ma być starszy od kobiety?! Jest to już nieaktualny stereotyp.
Pracujemy, jesteśmy ambitne, uprawiamy sport i wyglądamy młodziej niż wcześniejsze pokolenia. Czy musimy wiązać się z panami w wieku naszych ojców?
Nie!!!

Powiedz jednak prawdę, bo brnąc w kłamstwo, będziesz się wypalać. Spokojnie wytłumacz, że nie było to zabawą nim, ani kpiną z niego. Nie wiem na ile jest on dojrzały i na ile jest w stanie to przyjąć, ale nie przedłużaj tego niedomówienia.
Powodzenia.

Napisane przez Anastazja T

Zdaję sobie sprawę, że moje zachowanie nie jest godne pochwały, ale liczę na najbardziej bezbolesny pomysł wybrnięcia z sytuacji.
Jeśli taki istnieje, w co szczerze wątpię.

W zeszłym roku rozpoczęłam drugie studia - stacjonarne.
Spodobały mi się wypady na imprezy z moją grupą, poczułam się jakbym miała 10 lat mniej. Zresztą nikt z roku nie chciał wierzyć w to ile lat mam naprawdę.
Trzymam się dobrze a dodatkowo jestem bardzo drobna, bez problemu można dać się oszukać, że jestem w wieku studenckim.

Mojego obecnego faceta poznałam na jednej z imprez, na które wyciągnęła mnie moja grupa do klubu.
Okłamałam go wtedy, że mam 22 lata, sam ma 24.
Nie podejrzewałam, że zaczniemy się umawiać regularnie, więc było to dla mnie bez znaczenia. Dobra zabawa.

Spotykamy się już pół roku. Dalej myśli, że mam 22 lata.
Poznałam jego znajomych, wszystko wygląda tak jakbyśmy byli studiującą parą dwudziestolatków.

Niestety, mam 32 lata, własną działalność gospodarczą, jestem po rozwodzie, całkowicie ustatkowana finansowo.
Zaangażowałam się w ten związek, ale nie jestem pewna czy to związek o którym chcę w ogóle myśleć w kategoriach przyszłości, nawet gdyby chłopak wybaczył mi kłamstwo. Jesteśmy na innych etapach życia.
Mam wrażenie, że ta znajomość realizuje jakąś moją potrzebę poczucia się znowu młodą.
Jest to jednak na tyle uzależniające, że nie umiem się z tego wycofać i boję się go stracić.

W ten weekend poznałam jego rodziców, było bardzo miło, polubili mnie, pytali jakie mam plany na przyszłość, gdzie wynajmuję teraz stancję etc. Poczułam się zażenowana i zawstydzona.
To spotkanie było motorem do podjęcia jakiejś decyzji. Wyznaczyłam sobie termin do końca września.

Czy uważacie, ze ta znajomość nie ma absolutnie żadnych perspektyw ?

Najchętniej ciągnęłabym ją jak najdłużej w takiej formie w jakiej jest teraz, bez żadnych planów, licząc, że może coś się zmieni, chłopak dojrzeje, znajdzie pracę i zacznę traktować go jak prawdziwego mężczyznę a nie młodego chłopca.

Musisz jak najszybciej powiedzieć mu prawdę. Myślę, że się zaangażowałaś w ten związek skoro już tyle trwa, więc warto stawić czoła prawdzie.
Nie warto ciągnąć kłamstwa w nieskończoność. Pamiętaj, że kłamstwo ma krótkie nogi

[Minna]

Napisane przez Doris1981

Przeczysz sobie w tym momencie. Udając 22-latkę kogo liczyłaś, że spotkasz? No niestety, studenci, nawet Ci z lepiej sytuowanych rodzin, to nie jest super bogata nacja, nie są jeszcze dorobieni, ustawieni, rozwiedzeni... Cóż, wystarczyło przez jakieś 5 minut logicznie pomyśleć i powiązać jedno z drugim. A nie teraz wymyślać, głównie po to, aby wyszło na to, że kłamstwo to taki pikuś i zaraz się okaże, że to wszystko wina faceta. Tak, absurd - przez Ciebie wymyślony i odegrany. Trzeba było szukać sponsora - 22-letnia studentka pewnie by szanse miała.

[Marguerite]

Napisane przez Minna

Oj to wychodzi na to, że jak spojrzeć obiektywnie mało mężczyzn na tym świecie spora grupa odpada.

Coś ta Twoja miłość kiepska i interesowna, mówi się kocha to poczeka poczekaj aż stanie się mężczyzną i po kłopocie

A tak serio, jaja se robisz?

24-latek, student, może podjąć pracę, choćby drobne zlecenia. Chcąc zapraszać dziewczynę (przyjąć, że wierzy w Twoje 22 lata) do kina, kawiarni, nie musi brać pieniędzy od swoich rodziców. 24-latek to nie gimnazjalista.

Natomiast, nie każdy mężczyzna, który pracuje, może oferować luksus swojej wybrance. To już jednak inna kwestia.

[Minna]

Napisane przez Marguerite

24-latek, student, może podjąć pracę, choćby drobne zlecenia. Chcąc zapraszać dziewczynę (przyjąć, że wierzy w Twoje 22 lata) do kina, kawiarni, nie musi brać pieniędzy od swoich rodziców. 24-latek to nie gimnazjalista.

Natomiast, nie każdy mężczyzna, który pracuje, może oferować luksus swojej wybrance. To już jednak inna kwestia.

Tutaj pewnie o ten luksus chodzi. Powiedzmy wprost, że absolwent od razu kokosów nie będzie zarabiał i nie dorobi się luksusów w trybie ekspresowym. Normalna rzecz. Problem jest z autorką, która uważa to za wadę, kiedy to zwykła kolej rzeczy. Widzi w nim utrzymanka, a nawet nie wie jakby się facet ustosunkował do całej sytuacji, gdyby poznał te wszystkie kwiatki, które ona chowa w zanadrzu. Mógłby nawet nie chcieć z nią więcej rozmawiać.