Prokrastynacja, czyli zgubne odkładanie na później... cz.IV

[isza89]

Napisane przez bura kocurka

Ja też Ale ja audiobooków słucham wyłącznie idąc gdzieś - wtedy mogę się skupić, bo i tak nie robię nic absorbującego

Ja tam wchodzę wtedy w słupy...

Napisane przez bura kocurka

Nie za bardzo podoba mi się ten artykuł...taki jakiś, no sama nie wiem. "Zrezygnuj z powieści, czytaj tylko wartościową literaturę" - a co z rozrywką? Nie przemawia do mnie coś, co jest napisane tak kategorycznie...

Mi też nieszczególnie się spodobał, ale fajne było to chińskie przysłowie: "Najlepszy moment, żeby zasadzić drzewo, był 20 lat temu. Drugi najlepszy moment jest teraz." Miewam momenty rezygnacji, kiedy powinnam to sobie powtarzać.

[fairytale]

Jeśli ktoś mi mówi "nie czytaj powieści" to mu odpowiadam "idź się chędożyć".
A dalej: Przykłady pożytecznych kategorii to: zdrowie, finanse, przedsiębiorczość, relacje międzyludzkie, biznes, samopomoc, duchowość, produktywność, sukces oraz inspirujące biografie.

WTF?

No powiedzcie mi, wtf? Jak można z taką arogancją wrzucać do kosza 200 lat jednego z fundamentów europejskiej kultury, a polecać w zamian, cytuję, inspirującą biografię?

Nie chcę robić przykrości nikomu, kto polubił takie rady, zwłaszcza żywczykowi, ale po przeczytaniu jednego akapitu przestaję ufać autorowi. Z resztą, rzadko ufam ludziom, którzy nie czytają powieści.

[zanini]

Napisane przez bura kocurka

Za to ten artykuł polecam - jestem pewna, że którą z Was go tu wklejała (Isza?), zapisałam go sobie w zakładkach na później i przeczytałam dopiero wczoraj...naprawdę dość dobre podejście do kwestii "życiowego celu"

http://markmanson.net/life-purpose

Przeczytałam. Podoba mi się zwrócenie uwagi na ponoszenie kosztów - że nie ma takiej rzeczy, która nie nie niosłaby za sobą jakichś skutków ubocznych. I że o tym się zapomina. A faktycznie, każdy duży sukces niesie ze sobą jakieś wyrzeczenia.
Może to jest odpowiedź / przyczyna odkładania wszystkiego na później? Wyznaczam cele, nie zastawiając się, czy faktycznie jestem w stanie (z różnych przyczyn) go zrealizować? Może dla mnie koszty są zbyt duże? Albo akurat są takiego rodzaju, że nie daję sobie z różnych przyczyn z nimi rady?
Muszę to sobie przeanalizować.
Dzięki!

[Patri]

Nie jest mi przykro, że artykuł dostał od Was krytyczne noty. Ja zabrałam z niego co dla mnie cenne. A powieści? Jeśli dobra, czemu nie, niekiedy powieścią nazywa się też coś, co jest stratą czasu - mojego czasu. Do poduszki czytam teraz "Feynmana wykłady z fizyki". A w kolejce stoi Dawkins. Polecam. Artykuł mówi o dążeniu do czegoś, stąd rady na nietracenie czasu m.in na powieści.
Z drugiej strony książki też piszą ludzie - niedoskonali jak to ludzie, a kolejny poradnik jest... też stratą czasu o ile nie wnosi czegoś istotnego do życia - tylko skąd to wiedzieć przed przeczytaniem? No i ten artykuł też napisał człowiek. Z większością punktów się zgadzam.
Punkt trzeci jest wyśmienity, a ten o piciu przed posiłkiem bzdurny.
Głównie książki powieściopodobne otwierały dla mnie światy, do których uciekałam, więc książki to świętość.

[zywieczdroj]

Napisane przez fairytale

Jeśli ktoś mi mówi "nie czytaj powieści" to mu odpowiadam "idź się chędożyć".
A dalej: Przykłady pożytecznych kategorii to: zdrowie, finanse, przedsiębiorczość, relacje międzyludzkie, biznes, samopomoc, duchowość, produktywność, sukces oraz inspirujące biografie.

WTF?

No powiedzcie mi, wtf? Jak można z taką arogancją wrzucać do kosza 200 lat jednego z fundamentów europejskiej kultury, a polecać w zamian, cytuję, inspirującą biografię?

Nie chcę robić przykrości nikomu, kto polubił takie rady, zwłaszcza żywczykowi, ale po przeczytaniu jednego akapitu przestaję ufać autorowi. Z resztą, rzadko ufam ludziom, którzy nie czytają powieści.

Właśnie dlatego napisałam, że NIEKTÓRE rady są w porządku, a nie że wszystkie i koniecznie trzeba wcielić w życie Ja zrozumiałam to trochę po swojemu - zafiksowałam się na "czytaj 10 stron dziennie" i to jest dla mnie bardzo dobra rada dla prokrastynujących/nie mających czasu. A to, że nie każą czytać powieści to tego już nie wzięłam do siebie.

---------- Dopisano o 10:46 ---------- Poprzedni post napisano o 10:35 ----------

Napisane przez Patri

Nie jest mi przykro, że artykuł dostał od Was krytyczne noty. Ja zabrałam z niego co dla mnie cenne. A powieści? Jeśli dobra, czemu nie, niekiedy powieścią nazywa się też coś, co jest stratą czasu - mojego czasu. Do poduszki czytam teraz "Feynmana wykłady z fizyki". A w kolejce stoi Dawkins. Polecam. Artykuł mówi o dążeniu do czegoś, stąd rady na nietracenie czasu m.in na powieści.
Z drugiej strony książki też piszą ludzie - niedoskonali jak to ludzie, a kolejny poradnik jest... też stratą czasu o ile nie wnosi czegoś istotnego do życia - tylko skąd to wiedzieć przed przeczytaniem? No i ten artykuł też napisał człowiek. Z większością punktów się zgadzam.
Punkt trzeci jest wyśmienity, a ten o piciu przed posiłkiem bzdurny.
Głównie książki powieściopodobne otwierały dla mnie światy, do których uciekałam, więc książki to świętość.

Ja również i właśnie o to mi chodziło
Punkt trzeci znałam już od dawna i wcielam go starannie w życie od jakiegoś czasu

[zetuzetia]

Dzień dobry Dziewczyny

Trochę miałam rano obsuwy z zebraniem się, ale jak w końcu usiadłam do nauki, to po odłożeniu komórki w daleki kąt i odstawieniu laptopa (zostawiłam sobie tylko cichą muzykę 'do nauki' ;-) ) uczyło mi się naprawdę dobrze, po raz pierwszy od bardzo dawna. Nie było jeszcze pełnego sukcesu, bo na chwilę weszłam na facebooka (czuję się usprawiedliwiona - mojego kociaka potrącił samochód i zdalnie pocieszam 12 letnią siostrę), ale to rozproszenie trwało góra 5 minut.
Teraz mam chwilę przerwy i za moment siadam do dalszej nauki.
Fajnie jest się przekonać, że jak chcę to MOGĘ ;-)

[bura kocurka]

Napisane przez zanini

Przeczytałam. Podoba mi się zwrócenie uwagi na ponoszenie kosztów - że nie ma takiej rzeczy, która nie nie niosłaby za sobą jakichś skutków ubocznych. I że o tym się zapomina. A faktycznie, każdy duży sukces niesie ze sobą jakieś wyrzeczenia.
Może to jest odpowiedź / przyczyna odkładania wszystkiego na później? Wyznaczam cele, nie zastawiając się, czy faktycznie jestem w stanie (z różnych przyczyn) go zrealizować? Może dla mnie koszty są zbyt duże? Albo akurat są takiego rodzaju, że nie daję sobie z różnych przyczyn z nimi rady?
Muszę to sobie przeanalizować.
Dzięki!

Też mi się to podobało I to, że tak naprawdę pytanie o cel życia jest źle sformułowanym pytaniem...i to, że najlepiej jak musimy się czasem trochę wstydzić, żeby później robić coś dobrze

Napisane przez HalinkaMalinka

Na powieściach nie zbudujesz żadnych kompetencji, no chyba że o samej literaturze. Oczywiście rozwiniesz swoją wrażliwość, słownictwo, wyobraźnię itp. ale w tym tekscie chodzi o coś zupełnie innego! Jeżeli chcesz zmienić coś istotnego w swoim życiu musisz dostrzec nowe możliwości. A żeby to umożliwić należy wzbogacić swoje kompetencje i przydatna wiedzę. Czytanie powieści nikomu nie zaszkodzi, a wręcz przeciwnie, ale jest przede wszystkim rozrywką. Zapewne o wiele wyższą i szlachetniejszą od większości, ale przede wszystkim rozrywką...

Dziewczyny, wiadomo, że ten tekst ma dobre rady, ja nie zaprzeczam. Ale np. to...ja rozumiem, że chodzi o to, żeby czytać wartościowe rzeczy, bo wtedy się rozwijamy. Ale ludzie czytają dla rozrywki, a tutaj tak jakby...kazali wyeliminować rozrywkę w ogóle. I to mi się nie podoba...być może nie o to im chodziło, ale jednak ma się takie niemiłe wrażenie, że już nic dobrego nas nie czeka, bo albo chcemy się rozwijać albo chcemy sobie poczytać kryminał dla frajdy, bo tych dwóch rzeczy się nie da połączyć Bardziej podoba mi się idea planowania rozrywki z góry, jak w przytaczanej przez Emi ostatnio książce

No i też ma rację Patri, że poradniki wcale niekoniecznie są rozwijające...ja czytając niektóre mam po kilku stronach poczucie straconego czasu, więc ich nie kończę. Ale nie wiemy tego, dopóki nie zaczniemy choćby czytać. A znowu niektóre powieści mają na tyle głębokie myśli zawarte w sobie, że naprawdę spokojnie można by je potraktować jak poradnik, bardzo życiowy. Ze względu na to, że porusza jakąś strunę w nas, w środku i skłania do przemyśleń (oczywiście nie wiemy tego, zanim nie przeczytamy...)

[czerwieclipiec]

Napisane przez HalinkaMalinka

Na powieściach nie zbudujesz żadnych kompetencji, no chyba że o samej literaturze. Oczywiście rozwiniesz swoją wrażliwość, słownictwo, wyobraźnię itp. ale w tym tekscie chodzi o coś zupełnie innego! Jeżeli chcesz zmienić coś istotnego w swoim życiu musisz dostrzec nowe możliwości. A żeby to umożliwić należy wzbogacić swoje kompetencje i przydatna wiedzę. Czytanie powieści nikomu nie zaszkodzi, a wręcz przeciwnie, ale jest przede wszystkim rozrywką. Zapewne o wiele wyższą i szlachetniejszą od większości, ale przede wszystkim rozrywką...

Jeżeli również rozrywką nazwiesz elegancki (lub jakikolwiek konkretny) styl ubierania się, savoir-vivre, harmonijne urządzanie wnętrz, rozmowy z ludźmi głębsze niż o pogodzie, wspólne jedzenie posiłków, wychowanie dzieci, podlewanie kwiatów, makijaż itd.
Damn, olejmy te nic nie wnoszące puste atrakcje, a w zaoszczędzonym czasie, słuchajmy motywacyjnych audiobooków podczas wypełniania testów kompetencji!

[zanini]

Napisane przez bura kocurka

Też mi się to podobało I to, że tak naprawdę pytanie o cel życia jest źle sformułowanym pytaniem...i to, że najlepiej jak musimy się czasem trochę wstydzić, żeby później robić coś dobrze

O to to też
Że w życiu chodzi o to, aby zapełnić je sprawami ważnymi dla nas, a co to są za rzeczy - to już indywidualna sprawa.

Podobało mi się też zwrócenie ku przeszłości. Faktycznie, gdybym jak, jako 13-18-latka dowiedziała się, że w przyszłości przestałam pisać, to chyba strasznie bym się na siebie dzisiejszą wkurzyła.
Nad tym też myślę...

[201609290900]

hej!
wiecie co mnie naszło po przeczytaniu tych 7 pytań?? że nie ma pasji w moim życiu. zawsze tak zreszta sądziłam. mam fajna pracę, ale nie jestem jej pasjonatką. pytanie czy może sie stać moją pasją? czuje że lepiej by mi sżła gdybym sie douczyła kilku rzeczy...
była jedna rzecz w życiu która mogłam robić bez opamiętania - organizowanie różnych ewentów. kiedys organizowałam kolonie dla dzieci, miałam wtedy 18-19 lat, obozy, wyjazdy, to mnie pochłaniało, lubiłam ich wdzięczność... ale nie pracuję z ludźmi.. dlatego tez myślałam że byłabym dobrą nauczycielką. może kiedys będe uczyć???

mam przed sobą nowe zadanie. które zaważy na całej mojej przyszłej karierze. czy dam radę ???????????????

[zanini]

Napisane przez MimiKuku

hej!
wiecie co mnie naszło po przeczytaniu tych 7 pytań?? że nie ma pasji w moim życiu. zawsze tak zreszta sądziłam. mam fajna pracę, ale nie jestem jej pasjonatką. pytanie czy może sie stać moją pasją? czuje że lepiej by mi sżła gdybym sie douczyła kilku rzeczy...
była jedna rzecz w życiu która mogłam robić bez opamiętania - organizowanie różnych ewentów. kiedys organizowałam kolonie dla dzieci, miałam wtedy 18-19 lat, obozy, wyjazdy, to mnie pochłaniało, lubiłam ich wdzięczność... ale nie pracuję z ludźmi.. dlatego tez myślałam że byłabym dobrą nauczycielką. może kiedys będe uczyć???

mam przed sobą nowe zadanie. które zaważy na całej mojej przyszłej karierze. czy dam radę ???????????????

A ja myślę, że to wcale nie jest źle nie mieć pasji. Choć jest to dla mnie osobiście myśl nowa
Pasjonowanie się czymś w bardzo intensywnym stopniu wydaje mi się nie być domeną większości ludzi a wmawianie nam, że posiadanie pasji decyduje o jakości naszego życia uważam nawet za szkodliwe.

Powoli podoba mi się różnorodność moich zainteresowań: lubię czytać książki i oglądać filmy, uwielbiam jeździć na rowerze, grywam w scrabble, chodzę po górach. W zimie pojeżdżę na nartach. Piszę trochę (za mało!) do szuflady.
Czasami podczas pracy zapominam o bożym świecie, ale to są momenty.
Kocham moją rodzinę i uwielbiam spędzać z nimi czas.
I chyba nie chciałabym, aby pasja przesłoniła mi wszystko inne. Więc wolę te moje różne przyjemności, które urozmaicają mi życie od tej Pasji przed duże P.

Coraz bardziej się przekonuję do tego artykułu - trzeba znaleźć, to co jest dla nas ważne i to robić. Czy to będzie zabawa z dziećmi czy żmudna praca nad projektami - stan flow to jednak tylko momenty nie ciągłość. A jeżeli w swoich różnych działaniach potrafimy zapomnieć czasami o całym świecie to może jednak dobrze wybrałyśmy?

Ale szukam, jeszcze szukam...

[fairytale]

Napisane przez HalinkaMalinka

Na powieściach nie zbudujesz żadnych kompetencji, no chyba że o samej literaturze. Oczywiście rozwiniesz swoją wrażliwość, słownictwo, wyobraźnię itp. ale w tym tekscie chodzi o coś zupełnie innego! Jeżeli chcesz zmienić coś istotnego w swoim życiu musisz dostrzec nowe możliwości. A żeby to umożliwić należy wzbogacić swoje kompetencje i przydatna wiedzę. Czytanie powieści nikomu nie zaszkodzi, a wręcz przeciwnie, ale jest przede wszystkim rozrywką. Zapewne o wiele wyższą i szlachetniejszą od większości, ale przede wszystkim rozrywką...

Z pierwszym zdaniem radykalnie sie nie zgodze- powiesci nauczyly mnie baaardzo wiele, od psychologii, historii, socjologii i antropologii po tak bzdurne rzeczy jak sposob zakladania biwaku. Ja sie na ksiazkach (w 95% powiesciach) doslownie wychowalam i nie moge zrozumiec jak mozna miec do nich taki stosunek jak Ty czy autor. To znaczy, ze albo nie wynosicie z nich zbyt wiele albo nie czytacie wartosciowych, albo... po prostu nie czytacie. No trudno mi rozwiazac te zagadke.

Caly tekst poruszyl mnie tym bardziej, ze stanowi dla mnie przyklad idiotycznej psychologii "pozytywnej" czy "rozwojowej", w ktorej jest miejsce na JA MNIE MOJE, ale brakuje miejsca na prawdziwa duchowosc, moralnosc, rozwoj, ktory ma doprowadzic do pogodzenia z soba i swiatem, a nie do zdobywania coraz to nowych punktow za☠☠☠istosci. W ostatnim punkcie autor pisze nawet, zeby czynic dobro, bo... to oplacalne! Pewnie pojcie na koncert czy do opery tez uznalby za strate czasu, o ile nie byloby to wynikiem jakiejs "pasji", ktora mozna sobie wpisac w cv w dziale zainteresowania.

Po prostu nie ufam czlowiekowi, ktory automatycznie klasyfikuje powiesci jako rozrywke, bo to oznacza, ze DLA NIEGO powiesci sa rozrywka, a to oznacza, ze nie mial w reku np Dostojewskiego, albo mial i nic nie zakumal. (Zreszta nie tylko Dostojewskiego, po co wyjezdzac z grubej rury, ja sie i od Sapkowskiego potrafie nauczyc kilku prawd o ludziach i swiecie).

[Patri]

Napisane przez zanini

A ja myślę, że to wcale nie jest źle nie mieć pasji. Choć jest to dla mnie osobiście myśl nowa
Pasjonowanie się czymś w bardzo intensywnym stopniu wydaje mi się nie być domeną większości ludzi a wmawianie nam, że posiadanie pasji decyduje o jakości naszego życia uważam nawet za szkodliwe.

Powoli podoba mi się różnorodność moich zainteresowań: lubię czytać książki i oglądać filmy, uwielbiam jeździć na rowerze, grywam w scrabble, chodzę po górach. W zimie pojeżdżę na nartach. Piszę trochę (za mało!) do szuflady.
Czasami podczas pracy zapominam o bożym świecie, ale to są momenty.
Kocham moją rodzinę i uwielbiam spędzać z nimi czas.
I chyba nie chciałabym, aby pasja przesłoniła mi wszystko inne. Więc wolę te moje różne przyjemności, które urozmaicają mi życie od tej Pasji przed duże P.

Coraz bardziej się przekonuję do tego artykułu - trzeba znaleźć, to co jest dla nas ważne i to robić. Czy to będzie zabawa z dziećmi czy żmudna praca nad projektami - stan flow to jednak tylko momenty nie ciągłość. A jeżeli w swoich różnych działaniach potrafimy zapomnieć czasami o całym świecie to może jednak dobrze wybrałyśmy?

Ale szukam, jeszcze szukam...

Dobrze się czyta Twoje posty, są mądre.
Ja sama nie wiem jaki mieć stosunek do pasji. Nie mam jej i myślę, że chciałabym mieć coś w czym mogłabym się zatracić w różnych swoich złych momentach. Uwielbiam stan flow, choć świadomie byłam w tym stanie może kilka razy w życiu. No i mam wrażenie, że ciągle czegoś szukam w życiu, bo nie mam takiego swojego punktu zaczepienia. Może to nie o pasję chodzi, a o coś innego. Póki co pasji nie mam i myślę, że gdyby była byłoby inaczej niż jest.

---------- Dopisano o 09:05 ---------- Poprzedni post napisano o 08:59 ----------

Napisane przez fairytale

Z pierwszym zdaniem radykalnie sie nie zgodze- powiesci nauczyly mnie baaardzo wiele, od psychologii, historii, socjologii i antropologii po tak bzdurne rzeczy jak sposob zakladania biwaku. Ja sie na ksiazkach (w 95% powiesciach) doslownie wychowalam i nie moge zrozumiec jak mozna miec do nich taki stosunek jak Ty czy autor. To znaczy, ze albo nie wynosicie z nich zbyt wiele albo nie czytacie wartosciowych, albo... po prostu nie czytacie. No trudno mi rozwiazac te zagadke.

Gratuluję konsekwentnej miłości do literatury. Można mieć do powieści taki stosunek jak autor. Różny stosunek można mieć do powieści. Nie każdy artykuł przypadnie Ci do gustu, nie każdy będzie dotykał duchowości i godzenia się jednostki ze światem. Artykuły są jak powieści. Są takie, z których czerpiesz i takie, na które tylko tracisz czas (i najwyraźniej nerwy).

[Joanna XL]

Napisane przez fairytale

Z pierwszym zdaniem radykalnie sie nie zgodze- powiesci nauczyly mnie baaardzo wiele, od psychologii, historii, socjologii i antropologii po tak bzdurne rzeczy jak sposob zakladania biwaku. Ja sie na ksiazkach (w 95% powiesciach) doslownie wychowalam i nie moge zrozumiec jak mozna miec do nich taki stosunek jak Ty czy autor. To znaczy, ze albo nie wynosicie z nich zbyt wiele albo nie czytacie wartosciowych, albo... po prostu nie czytacie. No trudno mi rozwiazac te zagadke.

Caly tekst poruszyl mnie tym bardziej, ze stanowi dla mnie przyklad idiotycznej psychologii "pozytywnej" czy "rozwojowej", w ktorej jest miejsce na JA MNIE MOJE, ale brakuje miejsca na prawdziwa duchowosc, moralnosc, rozwoj, ktory ma doprowadzic do pogodzenia z soba i swiatem, a nie do zdobywania coraz to nowych punktow za☠☠☠istosci. W ostatnim punkcie autor pisze nawet, zeby czynic dobro, bo... to oplacalne! Pewnie pojcie na koncert czy do opery tez uznalby za strate czasu, o ile nie byloby to wynikiem jakiejs "pasji", ktora mozna sobie wpisac w cv w dziale zainteresowania.

Po prostu nie ufam czlowiekowi, ktory automatycznie klasyfikuje powiesci jako rozrywke, bo to oznacza, ze DLA NIEGO powiesci sa rozrywka, a to oznacza, ze nie mial w reku np Dostojewskiego, albo mial i nic nie zakumal. (Zreszta nie tylko Dostojewskiego, po co wyjezdzac z grubej rury, ja sie i od Sapkowskiego potrafie nauczyc kilku prawd o ludziach i swiecie).

Zgadzam się Faktycznie ubogi byłby świat w którym każde działanie ocenialibyśmy po względem przydatności dla samorozwoju etc
Powieści mogą być niebezpieczne - jeśli za bardzo się zatracamy w nierealnym świecie, przedkładamy je nad realną egzystencję. Ale to samo można powiedzieć o seksie, religii czy sztuce - generalnie co za dużo to nie zdrowo i należy szukać harmonii...We mnie osobiście podobne odczucia budzą poradniki/artykuły "samorozwojowe" etc - wierzę że niektórym osobom pomagają, ale powiedzmy sobie szczerze większości jednak nie bardzo ... Sama czasem czytam, kiwam głową, czuję zrozumienie i entuzjazm dla proponowanych zmian - a potem on i tak gdzieś ulatuje i życie toczy się jak dotąd (plus frustracja że znowu nawaliłam(. Tak naprawdę udają się tylko te zmiany, których dokonuję w zgodzie ze sobą i do których dojrzałam
Ale to moje osobiste zdanie

[zanini]

Napisane przez Patri

Może to nie o pasję chodzi, a o coś innego.

O to to to

A może pasją jest po prostu to co robimy od zawsze i będziemy robić zawsze? Jakaś stałość w naszym życiu, czynność do której zawsze powracamy?

U mnie to jest na przykład pisanie opowiadań. Zaczęłam w wieku 10 lat i do tej pory, choć bardzo nieregularnie, często z wielomiesięcznymi przerwami ale zawsze do tego wracam. Czy to jest pasja, jeżeli potrafię nie pisać rok czy półtora? Czy może jednak jest to pasja, jeżeli od 27 lat bezustannie do tego wracam?

Rozumiem Cię Patri bardzo dobrze, bo we mnie też są takie wątpliwości - że nie mam takiego punktu zaczepienia, że się nie określam przez coś. Chociaż nie wiem, czy po prostu zbyt dużo od siebie nie wymagamy? Jak przypominam sobie siebie samą dużo młodszą (20-25 lat) to odnoszę wrażenie, że więcej wiedziałam o sobie i bardziej siebie ceniłam niż teraz, choć paradoksalnie mam aktualnie więcej powodów do zadowolenia z siebie.
Porównywałam się sama do siebie i siebie samej (wewnętrznej) słuchałam. A teraz?...

[Cindy28]

To ja - mam nadzieję - zmienię trochę atmosferę moją sytuacją piątkową . Otóż byłam u kręgarza, bo łupie mnie okrutnie między łopatkami i kręgosłup szyjny [zapewne od rozmiaru biustu ]. Gdyby nie fakt, że koleś sprawdzony i fachowiec z krwi i kości, to bym się zastanowiła nad postawioną diagnozą .
Bowiem :
- kręgosłup prosty,
- ile mam lat?
- wow!, jestem niezwykle elastyczna,
- czy posiadam może wschodnie korzenie?,
- nie, nie robi masaży, ale jeśli się go namówi, to kto wie ,
- z zaleceń : skłony.




Tym oto sposobem zaczęłam zabierać się do moich żab zdrowotnych , a zaczęłam od tej, które sprawiła mi przyjemność .
Teraz w kolejce : okulista, dentysta, gin i na deser lekarz pierwszego kontaktu z pakietem badań i rentgenem, a następnie na deser deserów reumatolog - jeśli będzie to konieczne .

W kwestii długich list - na mnie działają jak najbardziej motywująco, lubię odhaczać .

I od zawsze byłam jednowątkowcem . Ucząc się czegokolwiek musiałam mieć ciszę, spokój, wyłączone wszystkie możliwe grające maszyny i stopery w uszach . Jest tak do dziś .

Podobnie z zajęciami domowymi - mogę robić kilka rzeczy na raz, ale nie zawsze jest to możliwe. I jest mi ciężko połączyć to z aktywnością, pt. nauka. Najpierw więc robię obiad na tydzień, porcjuję, mrożę etc. Robię zakupy, ogarniam co jest do ogarnięcia, a następnie mogę coś zgłębiać wiedząc, że nic nade mną nie wisi i nie wyrwie mnie ze stanu, w który ciężko się wchodzi .

Od wczoraj zaś relaksuję się w towarzystwie 'Jeżycjady' oraz szarych renet .

Miłego dnia!

[Bonjour_tristesse]

Napisane przez bura kocurka

A co to zaproszenie? Nie wiem czy się znam, żeby coś doradzać

Kochana, czy nadal masz ochotę dać się wykorzystać?
Nie trzeba się znać, żeby ocenić jak to brzmi i czy zachęca czy przeciwnie - odpycha

Nie mogę już patrzeć na ten plik i całość, w miarę postępów w poprawianiu, wydaje się coraz bardziej żałosna...

Może ktoś jeszcze się skusi na dokonanie oceny? W zamian oferuję swoją pomoc, we wszystkim

[emi_lka]

Napisane przez fairytale

Z pierwszym zdaniem radykalnie sie nie zgodze- powiesci nauczyly mnie baaardzo wiele, od psychologii, historii, socjologii i antropologii po tak bzdurne rzeczy jak sposob zakladania biwaku. Ja sie na ksiazkach (w 95% powiesciach) doslownie wychowalam i nie moge zrozumiec jak mozna miec do nich taki stosunek jak Ty czy autor. To znaczy, ze albo nie wynosicie z nich zbyt wiele albo nie czytacie wartosciowych, albo... po prostu nie czytacie. No trudno mi rozwiazac te zagadke.

Caly tekst poruszyl mnie tym bardziej, ze stanowi dla mnie przyklad idiotycznej psychologii "pozytywnej" czy "rozwojowej", w ktorej jest miejsce na JA MNIE MOJE, ale brakuje miejsca na prawdziwa duchowosc, moralnosc, rozwoj, ktory ma doprowadzic do pogodzenia z soba i swiatem, a nie do zdobywania coraz to nowych punktow za☠☠☠istosci. W ostatnim punkcie autor pisze nawet, zeby czynic dobro, bo... to oplacalne! Pewnie pojcie na koncert czy do opery tez uznalby za strate czasu, o ile nie byloby to wynikiem jakiejs "pasji", ktora mozna sobie wpisac w cv w dziale zainteresowania.

Po prostu nie ufam czlowiekowi, ktory automatycznie klasyfikuje powiesci jako rozrywke, bo to oznacza, ze DLA NIEGO powiesci sa rozrywka, a to oznacza, ze nie mial w reku np Dostojewskiego, albo mial i nic nie zakumal. (Zreszta nie tylko Dostojewskiego, po co wyjezdzac z grubej rury, ja sie i od Sapkowskiego potrafie nauczyc kilku prawd o ludziach i swiecie).

Ja oczywiście zgadzam się z Fairy odnośnie do wagi powieści. Ja zbudowałam sobie wizję siebie, dookreśliłam wyznawane wartości, poznałam różne "rzeczywistości" i "światy" i nauczyłam wypowiadać się dzięki czytaniu. Ale oczywiście nie czytałam, ze względu na te korzyści, one są całkowicie wtórne. Najważniejsze jest doznanie estetyczne i możliwość przeniesienia w czasie i przestrzeni.
Czytanie to kwestia niepoliczalnych korzyści. Takich, których nawet do końca nie da się zaprojektować. I to jest najfajniejsze.

Choć pomyślałam sobie, że zmorą naszych czasów może być kompulsywne czytanie kryminałów, sensacji itp. To jest jak fastfood. Kiedyś trafnie to Aper określiła. Nie wartościuję, tylko szukam adekwatnego porównania. I - żeby nie było - sama mam takie kompulsy, więc znam z autopsji (dziś kupiłam sobie nowego Krajewskiego, który zdanie po zdaniu mnie rozczarowuje...).

Wobec tego - taki imperatyw "nie czytaj" - może się odnosić do tych dziwnych nawyków czytelniczych, które pewnie warto regulować. Tu widzę szansę na przełknięcie tego "zalecenia".

[fairytale]

Napisane przez emi_lka

Choć pomyślałam sobie, że zmorą naszych czasów może być kompulsywne czytanie kryminałów, sensacji itp. To jest jak fastfood. Kiedyś trafnie to Aper określiła. Nie wartościuję, tylko szukam adekwatnego porównania. I - żeby nie było - sama mam takie kompulsy, więc znam z autopsji (dziś kupiłam sobie nowego Krajewskiego, który zdanie po zdaniu mnie rozczarowuje...).

Wobec tego - taki imperatyw "nie czytaj" - może się odnosić do tych dziwnych nawyków czytelniczych, które pewnie warto regulować. Tu widzę szansę na przełknięcie tego "zalecenia".

To prawda. Ale nadal- gdybym byla kotem, to robilam na autora glosne khjaaaa + wyszczerz klow i pokaz pazurow.

[bura kocurka]

Napisane przez Bonjour_tristesse

Kochana, czy nadal masz ochotę dać się wykorzystać?
Nie trzeba się znać, żeby ocenić jak to brzmi i czy zachęca czy przeciwnie - odpycha

Nie mogę już patrzeć na ten plik i całość, w miarę postępów w poprawianiu, wydaje się coraz bardziej żałosna...

Może ktoś jeszcze się skusi na dokonanie oceny? W zamian oferuję swoją pomoc, we wszystkim

Jasne Prześlesz mi to skopiowane na pw czy jakiegoś maila podać?

[isza89]

Napisane przez Joanna XL

Tak naprawdę udają się tylko te zmiany, których dokonuję w zgodzie ze sobą i do których dojrzałam
Ale to moje osobiste zdanie

Podpisuję się pod nim wszystkimi kończynami.

---------- Dopisano o 22:15 ---------- Poprzedni post napisano o 22:14 ----------

Napisane przez Bonjour_tristesse

Kochana, czy nadal masz ochotę dać się wykorzystać?
Nie trzeba się znać, żeby ocenić jak to brzmi i czy zachęca czy przeciwnie - odpycha

Nie mogę już patrzeć na ten plik i całość, w miarę postępów w poprawianiu, wydaje się coraz bardziej żałosna...

Może ktoś jeszcze się skusi na dokonanie oceny? W zamian oferuję swoją pomoc, we wszystkim

Możesz słać bez obaw.

[Bonjour_tristesse]

Dzięki dziewczyny za pomoc

Właściwie to wysłałam już ten tekst, ale znając życie jutro dostanę go do poprawki Każda kolejna wersja jest coraz gorsza.. Jestem dość konkretna, a to nie do końca mnie przekonuje, ale muszę zaspokajać gusta przełożonych Ten przydługi wstęp na przykład - kogo to interesuje?

Przekopiuję Wam na pw, chyba będzie najprościej

[change]

Napisane przez Cindy28

To ja - mam nadzieję - zmienię trochę atmosferę moją sytuacją piątkową . Otóż byłam u kręgarza, bo łupie mnie okrutnie między łopatkami i kręgosłup szyjny [zapewne od rozmiaru biustu ]. Gdyby nie fakt, że koleś sprawdzony i fachowiec z krwi i kości, to bym się zastanowiła nad postawioną diagnozą .
Bowiem :
- kręgosłup prosty,
- ile mam lat?
- wow!, jestem niezwykle elastyczna,
- czy posiadam może wschodnie korzenie?,
- nie, nie robi masaży, ale jeśli się go namówi, to kto wie ,
- z zaleceń : skłony.




Tym oto sposobem zaczęłam zabierać się do moich żab zdrowotnych , a zaczęłam od tej, które sprawiła mi przyjemność .
Teraz w kolejce : okulista, dentysta, gin i na deser lekarz pierwszego kontaktu z pakietem badań i rentgenem, a następnie na deser deserów reumatolog - jeśli będzie to konieczne .

W kwestii długich list - na mnie działają jak najbardziej motywująco, lubię odhaczać .

I od zawsze byłam jednowątkowcem . Ucząc się czegokolwiek musiałam mieć ciszę, spokój, wyłączone wszystkie możliwe grające maszyny i stopery w uszach . Jest tak do dziś .

Podobnie z zajęciami domowymi - mogę robić kilka rzeczy na raz, ale nie zawsze jest to możliwe. I jest mi ciężko połączyć to z aktywnością, pt. nauka. Najpierw więc robię obiad na tydzień, porcjuję, mrożę etc. Robię zakupy, ogarniam co jest do ogarnięcia, a następnie mogę coś zgłębiać wiedząc, że nic nade mną nie wisi i nie wyrwie mnie ze stanu, w który ciężko się wchodzi .

Od wczoraj zaś relaksuję się w towarzystwie 'Jeżycjady' oraz szarych renet .

Miłego dnia!

Jeżycjada ode mnie proposy

Btw skłony skłonami,ale możliwe, że oprócz faszerowania się lekami to właśnie masaże i jakieś ćwiczenia rozciągające mogłby przynieść ulge...

[Cindy28]

Napisane przez Bonjour_tristesse

Może ktoś jeszcze się skusi na dokonanie oceny?

Ślij do mła .

Napisane przez change

Jeżycjada ode mnie proposy

Btw skłony skłonami,ale możliwe, że oprócz faszerowania się lekami to właśnie masaże i jakieś ćwiczenia rozciągające mogłby przynieść ulge...

Kończę 'Opium' .

Rozmawiałam z nim na temat prostotrzymaczy, masaży etc. Z tego co napisałaś, to jeno ćwiczenia rozciągające [jakby nie było skłony do nich należą] & samodzielne trzymanie odpowiedniej postawy, co u mnie kulało zawsze, ale poprawiam się .

[bura kocurka]

http://www.focus.pl/czlowiek/negatyw...11784?strona=1

Podoba mi się ten artykuł...może dlatego, że jestem nieugiętą pesymistką i przez to żadne te poradnikowe czary-mary nigdy na mnie nie działały...Za to myślę, że akurat wiara w siebie, jeśli nie przesadna, to jednak pomaga w życiu

[emi_lka]

Napisane przez bura kocurka

http://www.focus.pl/czlowiek/negatyw...11784?strona=1

Podoba mi się ten artykuł...może dlatego, że jestem nieugiętą pesymistką i przez to żadne te poradnikowe czary-mary nigdy na mnie nie działały...Za to myślę, że akurat wiara w siebie, jeśli nie przesadna, to jednak pomaga w życiu

Rzeczywiście ten tekst dobrze rozprawia się z poppsychologią, jest interwencyjno-weryfikacyjny, piętnuje powierzchowność rad i zaleceń poradnikowych.

Przemawia do mnie widzenie "w prawdzie" różnych zdarzeń - porażka to porażka - tak. Ale gdy weźmie się pod uwagę ilość perspektyw, z których można oglądać różne sytuacje, to przestaje być oczywiste, czy to coś jest rzeczywiście "porażką", czy jednak nie.

Tak więc, ten wąziutki program pozytywny, który wyłania się z lektury artykułu, też jakoś nie porywa + z moimi osobistymi doświadczeniami, częściowo się kłóci...

[bura kocurka]

Napisane przez emi_lka

Rzeczywiście ten tekst dobrze rozprawia się z poppsychologią, jest interwencyjno-weryfikacyjny, piętnuje powierzchowność rad i zaleceń poradnikowych.

Przemawia do mnie widzenie "w prawdzie" różnych zdarzeń - porażka to porażka - tak. Ale gdy weźmie się pod uwagę ilość perspektyw, z których można oglądać różne sytuacje, to przestaje być oczywiste, czy to coś jest rzeczywiście "porażką", czy jednak nie.

Tak więc, ten wąziutki program pozytywny, który wyłania się z lektury artykułu, też jakoś nie porywa + z moimi osobistymi doświadczeniami, częściowo się kłóci...

No ja też się całkowicie, jak ze wszystkim, nie mogę zgodzić...bo jednak np. pewność siebie bardzo pomaga, nawet jeśli jest trochę przesadzona, to i tak jest lepsza od kompletnego braku wiary we własne możliwości. I czasem porażka może się przeistoczyć w coś dobrego, ale ciężko jest patrzeć na wszystko jak na "możliwość"...bo to nie zawsze jest możliwość.

Tak mi się wydaje, że wszystko z umiarem i rozsądkiem jest ok. Nie lubię hurra-optymizmu i namawiania do niego, ale też nie lubię totalnego pesymizmu (bardziej mam odchył w stronę pesymizmu, ale jednak nie jest on AŻ tak nieznośny).

[zanini]

Napisane przez bura kocurka

http://www.focus.pl/czlowiek/negatyw...11784?strona=1

Podoba mi się ten artykuł...może dlatego, że jestem nieugiętą pesymistką i przez to żadne te poradnikowe czary-mary nigdy na mnie nie działały...Za to myślę, że akurat wiara w siebie, jeśli nie przesadna, to jednak pomaga w życiu

Ja jestem za, jeżeli chodzi o pkt. 6. Złości mnie wmawianie nam, że wszystko od nas zależy. Bez społecznego wsparcia i sprzyjających okoliczności super umiejętności nie wystarczą. Jest o tym bardzo ciekawa książka "Poza schematem".

[isza89]

Napisane przez zanini

Złości mnie wmawianie nam, że wszystko od nas zależy.

True! Wszystko zależy od Halinek z dziekanatu - przynajmniej w moim przypadku.

[bura kocurka]

Napisane przez zanini

Ja jestem za, jeżeli chodzi o pkt. 6. Złości mnie wmawianie nam, że wszystko od nas zależy. Bez społecznego wsparcia i sprzyjających okoliczności super umiejętności nie wystarczą. Jest o tym bardzo ciekawa książka "Poza schematem".

Słuchałam kiedyś audiobooka "Jak przestać się martwić i zacząć żyć" - oczywiście też poradnik jakby nie patrzeć i też nie mogłam się tam ze wszystkim bezkrytycznie zgodzić, ale ta książka miała z założenia uspokoić...tzn. tam dla urozmaicenia nie było przebojowości i łapania byka za rogi, tylko właśnie jak to zrobić, żeby się aż tak nie martwić wszystkim. I jedną z rad było wprost...zrzucenie odpowiedzialności za wszystko ze swoich barków. Przykłady były dosadne, tzn. że ktoś przestał się dosłownie umartwiać stwierdzając, że tak chciał Bóg np. Autor chyba nie jest wybitnie religijny, ale popierał i modlitwę (do czegokolwiek...) i to zrzucenie częściowej odpowiedzialności na siłę wyższą, jako dobre uspokajacze.

Z drugiej strony, wiele poradników bazuje na tym, że właśnie masz tę siłę sprawczą i żeby właśnie nie zrzucać odpowiedzialności na inne czynniki, bo lepiej mieć poczucie sprawstwa. I sama nie wiem...chyba jednak skłaniam się ku pierwszej, nieprzesadzonej wersji, bo co Ci z Twojej siły sprawczej, jeśli odbijasz się gdzieś "o ścianę"? Wiara w to, że wszystko zależy od Ciebie jest bardzo szkodliwa dla poczucia własnej wartości w momencie gdy przestaje Ci się wszystko udawać. A z drugiej strony wiara tylko w siłę wyższą często jest świetnym powodem do marudzenia: "nic mi się nie udaje, bo świat jest zły i niesprawiedliwy". Znowu umiar jest tu jakimś kluczem

To się rozpisałam

Napisane przez isza89

True! Wszystko zależy od Halinek z dziekanatu - przynajmniej w moim przypadku.

Och Iszko Grunt, że znalazła się ta jedna, dobra Halinka