Dlaczego nie macie dzieci?

[201606270916]

Napisane przez drabineczka

niech z półmiesięcznego pisklęta robi się sześciolatek będę szczęśliwa

---------- Dopisano o 14:02 ---------- Poprzedni post napisano o 14:01 ----------

ale ja mam szał macicy ostatnio. dobrze że moje rodzeństwo postarało się teraz o malucha. mam w domu kilka siatek małych ubranek. będę miała kogo miętolić, a jak mi się znudzi to wróce do cichego domu

Jak w simsach

[201604181004]

najlepiej jakby się obkręcały, spadałyby gwiazdki i rosłyby magiczie
jak w simsach, dokładnie

[201607111028]

Napisane przez drabineczka

też tego nie znoszę xd dlatego im mniejsze niemowle tym lepsze, bo nie robi takich cudów i nie chodzi

drugie pogrubienie - hej xD no to to jest właśnie okres od roczku w górę. najobrzydliwsyz okres świata gdy człowiek już chodzi i wali kupy dorosłego robotnika ale nadal musisz mu pomagać

o mdłości

No racja xD W pierwszym poście chodziło mi o to, że dziecko powinno rodzić się jako już ogarnięty milusiński, który potrzeby swe załatwia samodzielnie.

- rodzi się
- level up: już chodzi
- level up: mówi "mama"
- level up: staje się samodzielnie w kwestiach załatwiania potrzeb fizjologicznych (pierwsze trzy levele zaliczone w tydzień )
- level up: idzie do przedszkola i szkoły, dziedziczy po mamusi gen geniuszu, zbiera nagrody, a ja dumna prężę pierś na akademiach (od tego momentu rośnie "normalnie")

Tak by było piknie.

[201604181004]

ja jeszcze kupkę niemowlaka zniosę
kupkę. bo to jest kupka najczęściej. kupka pisklaka który karmi się mlekiem matki. ale potem już jest o9ełbłębęłebłbęłeb <bełt>

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Napisane przez carolina662

No racja xD W pierwszym poście chodziło mi o to, że dziecko powinno rodzić się jako już ogarnięty milusiński, który potrzeby swe załatwia samodzielnie.

Najlepiej jako 16 latek, żeby jeszcze nie trzeba było tłumaczyć szkolnych rzeczy i mógł sam zostać w domu na kilka dni

[201604181004]

meeeh 16 latek to nie, a gdzie po drodze sukcesy małego człowieka taki szkolniak jest już samodzielny w wielu kwestiach i patrzysz jak osiąga kolejne sukcesy, uczy się tego, tamtego, to jest duża radość widzieć np progres po roku w dziedzinie sportowej albo języków obcych mnie to cieszy

[jaksy]

Chciałabym mieć kiedyś dziecko/dzieci. Kiedyś.
Wstrzymujemy się z dwóch powodów: materialnych i emocjonalnych.
Materialnych, bo choć oboje pracujemy, żyje nam się we dwoje całkiem dobrze, to ciągle mieszkamy na wynajmowanym, a wszystko co zaoszczędzimy odkładamy na własne mieszkanie... i wakacje. Nie chciałabym płodzić dziecka nie mając stabilizacji mieszkaniowej. A na to trzeba dużej kasy niestety.
Emocjonalnych, bo trochę przeraża mnie myśl że miałabym zrezygnować z jako takiej beztroski jaką teraz mam, z pospania dłużej kiedy mogę, spontanicznego wyjazdu, wypadu na miasto wieczorem. Świętego spokoju gdy wracam po pracy do domu. I przeraża mnie organizacja wszystkiego, gdy po macierzyńskim wracam do pracy. Ogarnięcie opieki. I gotowanie na bieżąco, by dziecko miało codziennie obiad. Już teraz jest z tym ciężko, bo z tż dużo pracujemy. I sami często widujemy się tylko rano i późnym wieczorem.
Także nie wiem kiedy to kiedyś nastąpi Z drugiej strony nie chciałabym umrzeć nie pozostawiając potomka

[stesia]

Napisane przez drabineczka

o nieeeeee

ja lubię dzieci 0-12 miesięcy a potem od 7 lat w górę
okres 1-7 dla mnie nie istnieje

niemowlaki są proste w obsłudze i bardziej bezproblemowe od dwulatków. a z siedmiolatkiem jesteś w stanie przeprowadzić już logiczną rozmowę

a jak dla mnie niemowlak jest skomplikowany w obsłudze taki 2 latek to już chyba powie o co mu mniej więcej chodzi, a taki niemowlak to tylko płacze i domyśl sie czy chce jeść, pić, ma mokro, czy coś je boli (no i co je boli) czy tylko chce żeby się z nim pobawić

o tak kupy i rozmowy o kupach są super nie wiem moze jak będę miała własne dziecko to nie będzie mnie to aż tak brzydzić ale teraz na samą myśl ze miałabym przewinąć dziecko które czasem robi bardziej śmierdzącą kupę od dorosłego czy podetrzeć większe dziecko bo samo jeszcze nie potrafi mam mdłości, i wkurzają mnie wszelkie rozmowy jaką to dzidziuś zrobił ładną kupę no ludzie oszczędźcie tego innym, ja tam w przyszłości nie zamierzam o kupach własnego dziecka z innymi dyskutować czy informować ich jakie to ładne robi szczególnie gdy ta druga osoba je

[201605090949]

Napisane przez beautyq

Mam tak samo, piona!

Z kolei mamy z OZM uwielbiają chyba ten okres kiedy dziecko robi kupy w pieluchy itp.

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Napisane przez drabineczka

meeeh 16 latek to nie, a gdzie po drodze sukcesy małego człowieka taki szkolniak jest już samodzielny w wielu kwestiach i patrzysz jak osiąga kolejne sukcesy, uczy się tego, tamtego, to jest duża radość widzieć np progres po roku w dziedzinie sportowej albo języków obcych mnie to cieszy

Ale mniejsze dzieci są głośne i piszczą Mam sześcioletniego sąsiada. Między mną a nim jest kawałek mojej posesji, mój płot, ulica, płot sąsiada, dość zadrzewiona działka sąsiada, wysoki żywopłot z tuj i dopiero podwórko następnego sąsiada z tym dzieckiem. Chłopak wydaje takie dźwięki, że czasem trudno mi usłyszeć własne myśli.

A jak widzę te przedszkolno-podstawówkowe wycieczki ładujące się do autobusu, którym jadę to mi słabo. Bo do końca kursu będzie hałas, chaos i przepychanki.

[201604181004]

to zależy od dzieci. tzn ja wiem, banał. ale są takie od których mózg pęka po godzinie i cierpliwości świętemu by nie starczyło, a są takie, normalnie las meninas damy dworu, które są cichsze od wyciszonego telefonu

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

No w sumie drugi znany mi dziecięcy egzemplarz mieszka naprzeciwko, ma 5 lat i się tak nie drze.

Ja ostatnimi laty jakoś tak mam, że na jesień włącza mi się tryb "fajnie byłoby mieć dziecko". Nie wiem czemu tak Ale zimą już wszystko znowu jest w normie Mnie taka wycieczka dzieci w autobusie jest w stanie wyleczyć z wszelkich okołomacierzyńskich chciejstw.

[margitta]

Nigdy dzieci nie lubiłam i do dziś omijam z daleka, ale czas leci i jak już uznałam, że w sumie to mogłabym mieć, to się okazało, że praca nie ta, facet nie ten, sytuacja nie ta i jeszcze w dodatku się kształcę nieustająco. No i lipa Na szczęście jeszcze nie umieram i jest nadzieja, że się ogarnę życiowo, ale moje koleżanki mają często już po dwójce

[awia]

A u mnie wiek sluszny jest, stan cywilny tez, mieszkanie na 20+ lat kredytu, w miare stabilna praca i przyzwoite warunki finansowe. Nic, tylko zaciążyć.

Problem w tym że nie chcę, nie czuje potrzeby miec wlasnych dzieci.

W tym momencie dużo bardziej mnie kręci poprawienie jeszcze sytuacji materialnej tak bym mogla wreszcie spelnic swoje (drogie) marzenie i w nim się realizowac.

Mam bratanka, obecnie rok, lubimy sie, rozczula mnie on, uważam ze jest naprawdę fajnym dzieckiem i nie mogę sie doczekac az bedzie jeszcze bardziej kontaktowy. Ale nijak mnie to nie mobilizuje do posiadania wlasnego.

Odstrasza mnie ciaza, poród, ale najbardziej mnie przeraza odpowiedzialnosc za to by nie wpoic takiemu malemu czlowiekowi wlasnych lęków, kompleksów, problemów. Widze jaka jestem podobna do wlasnych rodzicow, albo jeszcze gorzej - zachowuje sie jak oni i nie wyobrazam sobie tego wszystkiego "podac dalej"

Wiem, ze ludzie nie patrzą w ten sposób, dla mnie to jednak jest chyba główny argument. Ludzi i tak jest za duzo na tym swiecie, a do tego mało kto nie ma zrytego beretu.

[Plotkarrra]

mam 29 lat, meza i wlasne mieszkanie, ale nie czuje jeszcze potrzeby macierzynstwa, moze za 2-3 lata tak...a moze nie

[_Matilde_]

Napisane przez invisible_01

Zainspirowana wątkami o dziecku pomimo wszystkiego i tym z pytaniem, czy któraś z nas obudziła się za późno i stwierdziła, że jednak chciałaby mieć dzieci, pytam teraz ja Wątek skierowany jest do nieposiadających dzieci, ale oczywiście wypowiedzieć się może każdy.

No więc - dlaczego nie macie (póki co) dzieci? To Wasza świadoma decyzja i nie miałybyście ich zarabiając 100.000 zł miesięcznie, czy też chciałybyście je już mieć, ale coś Was hamuje (np. brak odpowiedniego partnera, kiepskie zarobki, brak pracy, śmieciowa umowa)?

Ja teoretycznie dziecko mogłabym już mieć, bo jestem już po studiach, mam dość dobrze płatną pracę. Nie czuję jednak póki co takiej potrzeby i nie sądzę, żeby w obecnym wieku cokolwiek skłoniło mnie do posiadania dzieci, czuję się po prostu nadal totalnie niegotowa na to i póki mogę chcę się zająć innymi rzeczami, choćby stażami i szkoleniami zagranicznymi, oprócz tego chcę póki co żyć jednak o ile to możliwe dość beztrosko, nie bać się zmiany pracy i podejmowania pewnych nowych wyzwań. Nie wiem również jeszcze na pewno, czy w ogóle chcę zostać mamą. Inna sprawa, że nawet, gdybym chciała, to nie miałabym z kim tego dziecka mieć.

A jak jest z Wami?

Może bym wcześniej miała dzieci gdybym się tak nie napatrzyła na bratanków i siostrzeńców, nie zajmowała nimi. Dzieci są trudnym obowiązkiem którego nie chcę na razie na siebie brać. Kiedyś bym chciała mieć dziecko, ale nie wiem jeszcze kiedy. Tak naprawdę wypadałoby mieć już, mam 28 lat, pracę, warunki, ale najzwyczajniej na razie nie chcę się pakować w dziecko

[apple1602]

Ja mówię wprost, nie chcę mieć dzieci, nie lubię ich.
Boję się rozstępów, kłopotów z wagą, braku zainteresowania ze strony partnera po urodzeniu dziecka, odpowiedzialności, wstawania w nocy, rezygnowania ze swojego życia, ograniczenia wydatków na siebie czy partnera. Tego, że już zawsze BĘDĘ MATKĄ, ze świadomością, że urodziłam kolejnego człowieka.
Jestem leniwa, wykonuję codzienne obowiązki, ale sama nie lubię sobie "dokładać".

[Elfia4]

Napisane przez Gosiaczek1969

Nie mam dzieci bo jak byłam piękna, młoda i płodna to nie miałam z kim się rozmnażać. A teraz nadal jestem piękna, mam z kim ale biologia upomniała się o swoje. Brak dzieci nie jest dla nas problemem.

Podpisuję się pod tym, chociaż mam nadzieję, że biologia jeszcze długo nie upomni się o swoje i może jeszcze się uda. Póki co nie ma z kim. Aż tyle i tylko tyle, bez żadnej ideologii. Ten sam powód przytacza wiele koleżanek. Żadne tam kariery czy brak warunków, tylko zwykły prozaiczny brak faceta.

[Mileva_]

Z bardziej abstrakcyjnych powodów, których nie podałam wcześniej (ale i też i które nie są decydujące), a które mi przypomniał post awii - świadomość, że żyjemy w dość paskudnym świecie, pełnym zła, konfliktów, wyścigu szczurów. I w coś takiego pakować niewinne dziecko, które niekoniecznie okaże się dość silne i odporne i będzie cierpieć? Eeee ;/

[VampIrzyca]

Nie mam przede wszystkim przez brak faceta , ale nawet gdybym była teraz w związku, to i tak nie zdecydowałabym się na dziecko z takich powodów:
- brak możliwości finansowych
- brak chęci zrezygnowania z beztroskiego życia (w sensie braku nocnych i porannych pobudek, chodzenia spać, o której chce, wydawania pieniędzy na siebie, słuchania głośno muzyki, kiedy mam na to ochotę)
- brak chęci brania na głowę nowych obowiązków i zmartwień (mam ich wystarczająco dużo)
- ogólna niechęć do małych dzieci
- brak cierpliwości do dzieci, niechęć do odpowiadania na ich miliony pytań
- niechęć do zajmowania się "dziecięcymi" sprawami (zabawy, zabawki, ciumkanie, przedszkola, żłobki - wszystko to mnie odpycha)
Nie wykluczam, że kiedyś mi się odmieni, mam dopiero 24 lata. Może pod wpływem odpowiedniego faceta zmienię zdanie i zachce mi się dziecka

[201607040940]

Napisane przez Elfia4

Podpisuję się pod tym, chociaż mam nadzieję, że biologia jeszcze długo nie upomni się o swoje i może jeszcze się uda. Póki co nie ma z kim. Aż tyle i tylko tyle, bez żadnej ideologii. Ten sam powód przytacza wiele koleżanek. Żadne tam kariery czy brak warunków, tylko zwykły prozaiczny brak faceta.

Ponieważ większość moich bezdzietnych znajomych też tak ma więc irytują mnie reklamy "żeby nie czekać z macierzyństwem". Może warto by zainicjować akcję "nie czekaj z tacierzyństwem" bo nie doczekasz matury swojego dziecka, wychowa je jakiś obcy facet, nie wesprzesz dziecka swoim doświadczeniem....

[201605090949]

Napisane przez Elfia4

Podpisuję się pod tym, chociaż mam nadzieję, że biologia jeszcze długo nie upomni się o swoje i może jeszcze się uda. Póki co nie ma z kim. Aż tyle i tylko tyle, bez żadnej ideologii. Ten sam powód przytacza wiele koleżanek. Żadne tam kariery czy brak warunków, tylko zwykły prozaiczny brak faceta.

Coraz więcej osób się decyduje na samotne rodzicielstwo z wyboru.

[201607040946]

Nie kocham dzieci, nigdy nie będę ich mieć. Tylko tyle.

[kaledonia]

Na razie nie mamy, ale może kiedyś się uda.

Jednak nie czuję presji mimo wieku, ciśnienie braku raczej niskie. Im dalej tym mniej się tym przejmuję. Dzieci lubię takie małe,a im starsze i wymądrzające się bardziej mnie denerwują. Jak dziecko grzeczne w wózku jedzie jest ok,ale później robią się nieznośne.
Kiedyś sądziłam,że urodzę i będę w domu z dzieckiem nim nie pójdzie do szkoły,a teraz jakbym miała wybór to od roku poślę tak jak jest tutaj w Norwegii przyjęte (z początku mnie dziwiło, teraz nie) do przedszkola.

[kennedy]

Po prostu nie lubię dzieci

[201606270916]

Mnie przeraża wychowanie. I ze dziecko to z jednej strony zależna od rodziców osoba a z drugiej jednak osobny człowiek. Moi rodzice w bardzo błahych sprawach wciskaja mi swoje zdanie: czemu długie spodnie, czemu do zmywania używasz gąbki a nie ścierki itd. a jednocześnie olali wszystkie moje ważniejsze wybory typu np. szkoła bo to przecież mój wybór. Boję się ze miałabym z tym problem, bo też lubię jak coś jest po mojemu. Boję się ze dziecko będzie do mnie podobne z wyglądu, nie ma to jak kompleksy, i pod względem najgorszych cech charakteru Stabilny psychicznie ojciec to na pewno minimum żebym w ogóle zastanawiała się nad dzieckiem Boję się ze mając jedno dziecko byłoby za bardzo na celowniku. Więcej ze któreś byłoby lepsze i fajniejsze. W sumie chyba jednak dzieci nie są dla mnie

[201604181004]

ja się nie mogę doczekać wychowania. to najbardziej fascynująca rzecz. to jak od zera wyrabia się człowiek, pełnoprawny człowiek z własnym charakterem i upodobaniami. jak od samego zera, masz wielki wpływ na jego rozwój. na jego stymulację. to jest po prostu piękne i bardzo satysfakcjonujące, kiedy widzisz coś w sumie jednak stworzonego na swój kształt i podobieństwo ale funkcjonujace jako całkowicie osobna jednostka, z własnym zdaniem. słowa i zachowania rodziców, wychowawcow mają spory wpływ na dziecko - i to jest właśnie fascynujące, od nas zależy jak tym pokierujemy i co osiągniemy. czy nasze dziecko będzie szczęśliwe i czy otrzyma wszystko żeby w pełni rozwinąć atuty. nie wiem, moze to troche zboczenie zawodowe, ale zdolnosci intelektualne dzieci i rozwój emocjonalny to jest po prostu niesamowite.

[eibhlin87]

Nie stać nas A tak serio, na razie remontujemy mieszkanie (własne bez hipoteki) i jeśli nasze zarobki dobiją do min. stałych 5tys miesięcznie to w końcu się zdecydujemy ( na razie mamy raz więcej, raz mniej).

[Hibiku]

Nigdy nie czułam do dzieci nic pozytywnego, tak jest do dziś. Przeszkadzają mi dziecięce zachowania, głosy, potrzeby, to jak musiałabym zmienić swoje życie, wieczna odpowiedzialność (serio wystarczy mi moja zwierzęca menażeria), noszenie "czegoś" w sobie i wszelkie przyległości. Dziećmi zająć się umiem, umiem je czymś zająć, zabawić, wytłumaczyć opowiedzieć - po prostu tego serdecznie nie znoszę i unikam jak tylko mogę. W wieku około licealnym niektóre jednostki zaczynają być przyjemne, baaaardzo nieliczne w wieku gimnazjalnym, jako że kontynuacja moich genów nigdy nie była dla mnie kusząca, nie widzę powodu dla cierpienia tych nastu lat z irytującym bytem.

[Rena]

Mi sie nie spieszy.