Polecamy:

aniany · 2008-09-06, 23:57

Marta, piekna relacja, az sie troszeczke wzruszylam, czytajac z jaka czuloscia opisujesz swoj dzien. Gratuluje, i zycze szczescia !!!!!

agas · 2008-09-07, 00:18

Cytat:

Napisane przez lulucelo

agas swietne zdjecia z podrozy poslubnej , przyznaj sie zapakowalas fotografa do torby? ja tez tak chce ale nie wiem czy nam sie uda robic zdjecia tak piekne jak te wasze w srode wyjazd to sie przekonamy

Na pewno Wam się uda patrząc na Wsze atrakcje w trakcie wesela i Wasze zdjęcia ślubne nie mam wątpliwości. Z nas żadni fotografowie po prostu mieliśmy dużo czasu dla siebie, mase pomysłów i statyw

a mój mąż uwielbia pstrykać ale od strony technicznej wogóle się na tym nie znamy.

Malutka-24, Asiuk, Biedronka 19876 dziękuję za miłe słowa

.

M.a.r.t.a piękna relacja! Przyznam się szczerze, że jak ją czytam to tak chwilami czułam jakbym własną czytała

aniago25 · 2008-09-07, 05:50

hej dziewczyny już od tygodnia jestem mężatką więc i ja się podziele moja recenzjią z tego najpiękniejszego dnia

Wstałam już o 6.00 bo na 7.30 musiałam jechać zakręcić włosy, fryzura moja bardzo mi się podobała i trzymała aż do poniedziałku

już miałam wychodzić od fryzjera a tu tel.od mojego tż że pani która obiecała mu skrócił spodnie do ślubu odmówiła mu bo nie miała czasu, ja już czerwona z nerwów że tak go kobieta wyrolowała a obiecała że to zrobi, ale naszczęście moja teściowa uratowała spodnie i sama skróciła, później miałam makijaż moja mama śmiała się że mnie mąż nie pozna , bo troszke makijaż mnie zmienił ale wszystkim się podobał. Oczywiście miał przyjechać wcześniej kamerzysta filmować jak się ubieram ale się spóźnił, ale już nawet sie tym nie przejmowałam, czekałam gotowa na tż. Ja ogólnie o dziwo się nie stresowałam, ale jak zobaczyłam tż wchodzącego do mojego domu to zamarłam, był taki blady, zestresowany że wszyscy patrzyli na niego czy zaraz się nie przewróci, w życiu nie widziałam go w takim stanie, a dzień wcześniej był taki na luzie i śmiał się z nas że się denerwujemy. Błogosławieństwo poszło szybciutko, tylko mamusie się nam rozkleiły. Pojechaliśmy do kościoła, mój tż dalej w stresie próbowałam z druhną go rozweselić, cięzko było ale się nawet udało

W kościele ksiądz powiedział takie kazanie że ja już nie wytrzymałam, i łzy poszły same, mój tż tylko noskiem ciągną powiedział mi później że ledwo wytrzymał, goście poźniej mówili że ksiądz powiedział prosto z serca patrząc na nas i dlatego wyszło takie wzruszające. Na przysiędze uśmiechałam się do tż bo bałam się że znowu go stres złapie a jak już zaczeli bić brawo w kościele po przysiędze to oboje poczuliśmy jak stres mija i siedzieliśmy juz trzrymając się za ręce i uśmiechając do siebie

póżniej życzenia wszystko było ok, do momentu jak mój dziadzio rozpłakał się podchodząc do mnie, ja go jeszcze nigdy nie widziała płaczącego, oboje płakaliśmy trzymając się w obięciach. Na samą mysl o tym już płacze... Póżniej pojechaliśmy na salę, goście odśpiewali nam sto lat, podali obiad a my pojechalismy w plener, póżniej non stop zabawa, my bardzo mało siedzielismy i jedliśmy, moja suknia sprawdziła się w 100 % była bardzo wygodna, i strasznie byłam z niej zadowolona

przy podziękowaniach dla rodziców były kolejne łzy, ale byli wszyscy bardzo szczęśliwi.
To był mój najpiękniejszy dzień w życiu szkoda że tak szybko zleciał, i zazdroszcze dziewczynom które mają to jeszcze przed sobą

postaram się wkleić zdjęcia te które mam bo nie mam jeszcze wszystkich na komputerze.

fotki

asiuk · 2008-09-07, 08:59

Cytat:

Napisane przez m.a.r.t.a

Moja relacja ślubna

Pogoda na sobotę 23.08.2008 zapowiadała się strasznie. Synoptycy nie dawali szans na słońce, zapewniali o deszczu, silnym wietrze i burzach. Jednak ja miałam ciągłą nadzieje, że w nasz dzień wszystko pójdzie po naszej myśli... W samą noc obudziła mnie ulewa, deszcz walił w szyby okien, posmutniałam. Przedślubny stres, brak apetytu powodował, że miałam trudności z ponownym zaśnięciem. Wstałam o 6.00 pierwsze co zrobiłam to luknęłam przez okno na ulice i poranne niebo. „Nie pada!” wykrzyczałam z wielkim uśmiechem sama do siebie. Z każdą kolejną godziną niebo robiło się coraz jaśniejsze, coraz błękitniejsze a ja jak opętana tylko sprawdzałam czy aby gdzieś nie zbliżała się ciemna chmura, która mogłaby zepsuć nam pogodę......Zrobiło się strasznie ciepło było około 25 stopni i wiał lekki wiatr, słońce mocno świeciło, świeciło pięknie aż do zachodu...

O 9.00 miałam umówioną wizytę u kuzynki - fryzjerki, zawiózł mnie do niej szwagier. Na miejscu gadka szmatka jak tam się czuje, następnie mycie włosów, nakładanie odżywek, masek, potem chwilkę posiedziałam w ręczniku i usiadłam ponownie na fotelu gdzie zaczęła nakręcać je na wałki. Potem długie dość suszenie włosów i z powrotem wróciłam na fotel. Fryzjerka zabiera się za układanie włosów. Próbuje zrobić mi górę taką o którą prosiłam. Minęło kilkanaście minut. To jednak nie to o co mi chodziło

. Kolejna próba, zaczęła się denerwować, że jej coś nie wychodzi. Mówię szczerze, że mam za nisko podniesione włosy, że muszę mieć miejsce na welon. Fryzjerka próbuje coś wymodzić, czas leci zaraz ma kolejną osobę do czesania. Zrobiła mi coś co przypominało moją wizje uczesania. Zachwala, że super wyglądam, z tyłu wszystko ładnie ułożone. W tym momencie przychodzi moja ciotka do salonu też się do niej czesać (jej mama) i po obejrzeniu mnie mówi do niej prosto z mostu: „Ale popraw Marcie tam z tyłu, nierówno lok jest spięty, ten obok jeszcze rozdziel....”. Te słowa spowodowały, że zaczęłam się stresować, wpadłam w małą panikę

, co tam z tyłu na głowie jest grane. Nałożyła multum lakierów, trochę brokatu i powiedziała, że jest super, ale ja i tak się w sobie źle czułam. Wróciłam do domu zobaczyłam siebie dokładnie w lustrze i wtedy łzy stanęły mi w oczach

. Było po 12.00 już dawno miałam zacząć swój malunek a ja załzawiona ściągam spinki które mi powpinała. Dzwonię do Filipa (w ten dzień spał u mamy, chcieliśmy siebie w dniu ślubu nie widzieć) i opowiadam mu o wszystkim, że ja już sama na co dzień potrafię się 100 razy lepiej uczesać. Zaczął mnie pocieszać, dodał mi niesamowitej otuchy i powiedział, żebym na spokojnie sama po swojemu się uczesała. Niestety to była jedyna osoba na którą mogłam w ten dzień liczyć. Nie mogłam liczyć na szczere słowo mojej mamy, która (przyjechała do mnie by pomóc mnie ubrać) zamiast mi pomóc w czesaniu, sztucznie mnie pocieszała, ze przecież tak do końca to źle w tych włosach nie wyglądam

. W dodatku mnie zdenerwowała, bo bez mojego zdania/zgody zaprosiła mojego kuzyna na błogosławieństwo (jednocześnie jest moim chrzestnym). Spytałam ją po jaką cholerę, ma mi ojca zastępować czy co?

Nie pozwoliłam na to. Filip jak to ode mnie telefonicznie usłyszał, zdębiał. Dziewczyny ale co najważniejsze wzięłam zdjęcie te na którym miała bazować fryzjerka i próbowałam upiąć włosy. Udało się w taki sposób w jaki mi chodziło na samym początku

. Mając same loki (to jej się na szczęście udało) podpięłam górę włosów zrobiłam miejsce na welonik i dodatkowo umocniłam wszystko lakierem. Powpinałam spineczki różyczki i spoglądając na lustro w końcu się do siebie uśmiechnęłam! Kamień spadł mi z serca. W międzyczasie moja twarz od łez już nie była czerwona i mogłam zacząć się malować, choć miałam na to już mniej czasu. Makijaż wyszedł bardzo ładnie. Bazowałam na Max Factor, Lavertu, Inglot itp. Mocniejszy akcent postawiłam na oczy, więc usta tylko delikatnie podkreśliłam konturówką do ust, wyznaczyłam granice i wypełniłam je częściowo.

Nagle dzwoni do mnie Filip i mówi, że kamerzystki nie ma że się spóźnia 15 minut. Kolejny stres. Na szczęście to było jej tylko nieprzewidziane spóźnienie. Kiedy Pana Młodego kamerowała w domu mnie w tym czasie mama ubierała w sukienkę. Po pewnym czasie zjawiła się i u nas w mieszkaniu. Kobietka super wyluzowana, jak tylko zaczęłam z nią rozmawiać napełniła mnie pozytywna energią, uspokoiła niesamowicie. Potrafiła mnie podejść i odciągnąć od tych emocji. W pokoju zrobiła kilka ujęć jak mama wiąże mi gorset, nakłada bolerko, jak wkładam podwiązkę, nogę do buta itp. Także zwróciła uwagę na nasze wspólne zdjęcia, zrobiła ujęcie mojej biżuterii, butonierki.

Przyjeżdża Filip wchodzi niepewnie na przedpokój, ja czekam na niego w stołowym pokoju. Nagle wyjawia się zza drzwi z przepięknym bukietem, nasza wiązanka wyszła jak malowana z obrazka, strasznie mi się podobała. Lekko zestresowany podchodzi do mnie i czule całuje w usta. Spogląda na moje uczesanie, suknie, twarz i z delikatnie załzawionymi oczami mówi: „O takiej żonie marzyłem, wyglądasz pięknie”. Wtedy poczułam, że naprawdę ładnie się prezentuję

. Zarumieniłam się a jednocześnie nabrałam odwagi, pewności siebie.

Błogosławieństwo, mimo że przylazł kuzyn udzielały nam go same mamy. Pożyczyły nam wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia. Miła chwila. Nie popłakałam się.

Pod Kościołem przywitaliśmy się z gośćmi, każdy się do nas uśmiechał. Niektórzy już gratulowali. Byliśmy tacy szczęśliwi, zero stresu a w zamian czysta radość, że są z nami najbliżsi, z którymi możemy się dzielić naszym szczęściem. Uśmiechnięci od ucha do ucha weszliśmy do Kościoła na podpisanie papierów, moja siostra świadkowa nieco się spóźniła, więc na nią musieliśmy trochę poczekać. Zdziwił nas jeden fakt, że jest z nami nie ten Ksiądz o którym była mowa

. Troszkę się przestraszyliśmy jak poprowadzi mszę, bo na pierwszy rzut oka wydawał się taki surowy, niedostępny. Ale co najważniejsze pojawił się organista

, więc mogliśmy odetchnąć z ulgą. (pamiętacie te przeboje o których wcześniej pisałam, że na 3 ślubach pod rząd nie przyjechał bez słowa).
Cofnęliśmy się do drzwi Kościoła, Ksiądz po nas wyszedł i ruszyliśmy.... Patrzyliśmy prosto przed siebie czując, że wszyscy na nas serdecznie patrzą. To naprawdę było miłe.

Cała ceremonia odbyła się w niesamowitym klimacie. Na cały Kościół padały promienie słońca, przez co było bardzo jasno i ciepło. Przysięga małżeńska najcudowniejsza chwila jaką mogłam w życiu przeżyć. Kiedy Ksiądz podszedł do Filipa z mikrofonem poczułam mały dreszczyk, serce zaczęło mi mocniej bić. Filip tylko przez chwilę był w stanie mówić i patrzeć mi głęboko w oczy, później wzruszony szukał innego punktu zaczepienia. Kiedy przyszła moja kolej miałam wrażenie, że jestem tylko ja, Filip i Bóg który jest świadkiem naszego połączenia. Nabrałam niesamowitego spokoju i prosto z serducha patrząc na wybranka powtarzałam słowa przysięgi. Nałożenie obrączek odbyło się bez wpadek.
Przepraszam, że tak się rozpisuję, ale jestem bardzo wrażliwa i uczuciowa i wspominanie ze szczegółami tego co było pozwala mi na nowo odczuć to co czułam właśnie w tym niesamowitym momencie.

Kiedy już mieliśmy zejść z krzesełek pomyliły nam się tylko strony (ja stanęłam po lewej stronie partnera),ale kamerzystka szybko nam ręką dała znać.
Pod Kościołem obsypano nas ryżem i pieniążkami, ale było radochy. Śmialiśmy się razem z gośćmi. Później życzenia, prezenty i na klaksonach prosto na sale.

Zabawa była niesamowita, na pierwszy taniec mieliśmy Kancelarię „Zabiorę Cię właśnie tam”, kiedy go tańczyliśmy zebrani goście stworzyli kółko trzymając się za ręce. Orkiestra dała takiego czadu, że niektórych tak bolały nogi, że ściągali butami i dalej wywijali na parkiecie. Nawet nie wiecie jacy byliśmy szczęśliwi, że parkiet kipi uśmiechami, ochotą do zabawy. W międzyczasie wyrwaliśmy się na zewnątrz sali i zrobiliśmy sobie mały plener z kamerzystką i znajomym fotografem. Było śmiesznie.

Tort był smaczny, ja nie zjadłam, ja zeżarłam kilka kawałków

.
Oczepiny podobały się gościom, welon i musznik złapali nasi znajomi. Nowa para miała kilka zadań do wykonania, które wcześniej były przygotowane przez orkiestrę. To była taka chwila na odsapnięcie po wywijasach na parkiecie.

Większość gości, około 90% dotrwała do samiuteńkiego końca. Cały czas byłam w swojej sukni, tylko jak już goście pojechali przebrałam się w sukienkę letnią.
W domu jak zdjęłam buty dopiero zobaczyłam jakie mam bąble, ale stóp nie miałam obtartych. Pończochy Gatty spisały się na 6

, nie zjeżdżały, nie podziurawiły się. Ja nawet zapomniałam, że je mam na sobie.

Nasz ślub wspominam bardzo mile, a co najważniejsze cieszę się, że mam tak kochanego męża.

Martuś, sama sie wzruszyłam, czytając Twoją relację

Tych komplikacji z fryzjerką nie zazdroszczę, przyznam Ci się, że jak pisałaś o tej swojej kuzynce (i braku fryzury probnej), nieco się zaniepokoiłam. Na szczęście potrafiłaś wyjść z opresji

Czekam na więcej fotek. Mam nadzieję, że pokażesz nam swoją buzię

TŻ możesz zawsze zakryć, a zdjęcia - zabezpieczyć

Cytat:

Napisane przez aniago25

hej dziewczyny już od tygodnia jestem mężatką więc i ja się podziele moja recenzjią z tego najpiękniejszego dnia

Wstałam już o 6.00 bo na 7.30 musiałam jechać zakręcić włosy, fryzura moja bardzo mi się podobała i trzymała aż do poniedziałku

już miałam wychodzić od fryzjera a tu tel.od mojego tż że pani która obiecała mu skrócił spodnie do ślubu odmówiła mu bo nie miała czasu, ja już czerwona z nerwów że tak go kobieta wyrolowała a obiecała że to zrobi, ale naszczęście moja teściowa uratowała spodnie i sama skróciła, później miałam makijaż moja mama śmiała się że mnie mąż nie pozna , bo troszke makijaż mnie zmienił ale wszystkim się podobał. Oczywiście miał przyjechać wcześniej kamerzysta filmować jak się ubieram ale się spóźnił, ale już nawet sie tym nie przejmowałam, czekałam gotowa na tż. Ja ogólnie o dziwo się nie stresowałam, ale jak zobaczyłam tż wchodzącego do mojego domu to zamarłam, był taki blady, zestresowany że wszyscy patrzyli na niego czy zaraz się nie przewróci, w życiu nie widziałam go w takim stanie, a dzień wcześniej był taki na luzie i śmiał się z nas że się denerwujemy. Błogosławieństwo poszło szybciutko, tylko mamusie się nam rozkleiły. Pojechaliśmy do kościoła, mój tż dalej w stresie próbowałam z druhną go rozweselić, cięzko było ale się nawet udało

W kościele ksiądz powiedział takie kazanie że ja już nie wytrzymałam, i łzy poszły same, mój tż tylko noskiem ciągną powiedział mi później że ledwo wytrzymał, goście poźniej mówili że ksiądz powiedział prosto z serca patrząc na nas i dlatego wyszło takie wzruszające. Na przysiędze uśmiechałam się do tż bo bałam się że znowu go stres złapie a jak już zaczeli bić brawo w kościele po przysiędze to oboje poczuliśmy jak stres mija i siedzieliśmy juz trzrymając się za ręce i uśmiechając do siebie

póżniej życzenia wszystko było ok, do momentu jak mój dziadzio rozpłakał się podchodząc do mnie, ja go jeszcze nigdy nie widziała płaczącego, oboje płakaliśmy trzymając się w obięciach. Na samą mysl o tym już płacze... Póżniej pojechaliśmy na salę, goście odśpiewali nam sto lat, podali obiad a my pojechalismy w plener, póżniej non stop zabawa, my bardzo mało siedzielismy i jedliśmy, moja suknia sprawdziła się w 100 % była bardzo wygodna, i strasznie byłam z niej zadowolona

przy podziękowaniach dla rodziców były kolejne łzy, ale byli wszyscy bardzo szczęśliwi.
To był mój najpiękniejszy dzień w życiu szkoda że tak szybko zleciał, i zazdroszcze dziewczynom które mają to jeszcze przed sobą

postaram się wkleić zdjęcia te które mam bo nie mam jeszcze wszystkich na komputerze.

Kolejna sympatyczna para

Widać, że jesteście razem szczęśliwi

Gratuluję!

TŻ był wczoraj na kawalerskim od kumpla

Miała być jakaś panienka. Ciekawe, jak się chłopcy bawili

biedronka19876 · 2008-09-07, 09:24

Witam