Rozstanie z facetem, część XLI

[minttee]

Napisane przez Pedro94

Ja bym tego nie wiązał z płcią, mężczyźni przeżywają to samo często. Kryją się za maską kariery i sukcesu zawodowego, a ciągle oceniają się przez pryzmat tego, że nie potrafią zainteresować sobą fajnej kobiety. Na kobiecie jest presja tego, że powinna założyć rodzinę i być dobrą żoną, a na mężczyznach jest presja zdobywania kobiet i też niepowodzenia na tym polu często nas definiują jako w jakiś sposób wybrakowanych.

W punkt.

[tinkerver2]

Bardzo boję się, że wpakuję się w kolejny toksyczny związek przeraża mnie to

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[karamelli]

eh a ja juz myslalam ze mam z ex spokoj bo wszystko rozliczylismy. mialam nadzieje ze sie nie odezwie. a ten dzis mi pisze pytanie czy jestesmy juz rozliczeni , ze zrobil ostatnie oplaty i jezeli mam jakies pytania co do wyposazenia mieszkania zebym pisala.

masakra zero empatii, dobrze wie ze kontakt z jego strony mi wszystko utrudnia i niepotrzebnie pisze mi takie wiadomosci ktore nic nie wnosza.

[minttee]

Napisane przez karamelli

eh a ja juz myslalam ze mam z ex spokoj bo wszystko rozliczylismy. mialam nadzieje ze sie nie odezwie. a ten dzis mi pisze pytanie czy jestesmy juz rozliczeni , ze zrobil ostatnie oplaty i jezeli mam jakies pytania co do wyposazenia mieszkania zebym pisala.

masakra zero empatii, dobrze wie ze kontakt z jego strony mi wszystko utrudnia i niepotrzebnie pisze mi takie wiadomosci ktore nic nie wnosza.

To go zablokuj.

[tinkerver2]

Napisane przez minttee

To go zablokuj.

Dokładnie. Ja tak zrobiłam


Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[Marigold19]

Napisane przez tinkerver2

Bardzo boję się, że wpakuję się w kolejny toksyczny związek przeraża mnie to

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Dlatego dopóki nie zrobisz porządku ze sobą to nie powinnaś wchodzić w żaden związek.

[tinkerver2]

Napisane przez Marigold19

Dlatego dopóki nie zrobisz porządku ze sobą to nie powinnaś wchodzić w żaden związek.

Robię, robię, ale póki co zero efektów. Boję się, że nigdy nikogo nie pokocham tak jak jego. Ze będę samotna do końca życia.
Nigdy nie miałam powodzenia. On mi się trafił jak ślepej kurze ziarno.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[invisible_01]

Napisane przez tinkerver2

Robię, robię, ale póki co zero efektów. Boję się, że nigdy nikogo nie pokocham tak jak jego. Ze będę samotna do końca życia.
Nigdy nie miałam powodzenia. On mi się trafił jak ślepej kurze ziarno.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Dopóki nie zrobisz porządku ze swoją głową, to nigdy nie stworzysz zdrowego związku. Ja po latach niepowodzeń zrozumiałam, że toksyk może się połączyć tylko z toksykiem albo osobą zaburzoną, bo zdrowa osoba z poprawnymi wzorcami albo po terapii w żaden związek ze mną nie wejdzie. I szczerze mówiąc w pewnym momencie ja nie bałam się tego, że mnie nikt nie pokocha i nikt mnie nie będzie chciał, ja po prostu nie chciałam sama być ze sobą samą z tym, jaka byłam. U mnie to trwało długie lata, nadal dużo przede mną, ale naprawdę polecam. Bałam się samotności, a jak przestałam się bać, poczułam, że jestem warta miłości swojej i cudzej, to znalazłam tę miłość i to taką, jakiej nie zaznałam nigdy w życiu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chwast]

Napisane przez invisible_01

Dopóki nie zrobisz porządku ze swoją głową, to nigdy nie stworzysz zdrowego związku. Ja po latach niepowodzeń zrozumiałam, że toksyk może się połączyć tylko z toksykiem albo osobą zaburzoną, bo zdrowa osoba z poprawnymi wzorcami albo po terapii w żaden związek ze mną nie wejdzie. I szczerze mówiąc w pewnym momencie ja nie bałam się tego, że mnie nikt nie pokocha i nikt mnie nie będzie chciał, ja po prostu nie chciałam sama być ze sobą samą z tym, jaka byłam. U mnie to trwało długie lata, nadal dużo przede mną, ale naprawdę polecam. Bałam się samotności, a jak przestałam się bać, poczułam, że jestem warta miłości swojej i cudzej, to znalazłam tę miłość i to taką, jakiej nie zaznałam nigdy w życiu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja podobnie tylko ja trafiałam akurat na serio złych ludzi - z drugiej strony jak mogłabym przyciągnąć prawidłowe wzorce skoro sama miałam skopane.
Zakończenia takich związków zawsze po mnie spływały, ale z dwa razy w życiu to na pewno miałam mega załamanie, ze będę sama, njkt mnie nie pokocha, bo sama jestem taka i siana, bla bla bla.
Ruszyłam tyłek, zobaczyłam problem w sobie, zrozumiałam dlaczego przyciągałam w większości takich a nie innych partnerów, pobylam trochę sama, co tez nie było łatwe na początku - a później zupełnie się nie spodziewając, nie szukając, znalazłam tak wspaniałą osobę, z która zaczęłam się spotykać, że… no jestem z tego wszystkiego nawet i dumna, bo wiem, ze gdyby nie zmiany w mojej głowie - to najpewniej odrzuciłabym tę osobę albo robiłabym ciagle self sabotage i ona by mnie odrzuciła. Wiec poukładanie siebie to priorytet…


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Pedro94]

Napisane przez invisible_01

Dopóki nie zrobisz porządku ze swoją głową, to nigdy nie stworzysz zdrowego związku. Ja po latach niepowodzeń zrozumiałam, że toksyk może się połączyć tylko z toksykiem albo osobą zaburzoną, bo zdrowa osoba z poprawnymi wzorcami albo po terapii w żaden związek ze mną nie wejdzie. I szczerze mówiąc w pewnym momencie ja nie bałam się tego, że mnie nikt nie pokocha i nikt mnie nie będzie chciał, ja po prostu nie chciałam sama być ze sobą samą z tym, jaka byłam. U mnie to trwało długie lata, nadal dużo przede mną, ale naprawdę polecam. Bałam się samotności, a jak przestałam się bać, poczułam, że jestem warta miłości swojej i cudzej, to znalazłam tę miłość i to taką, jakiej nie zaznałam nigdy w życiu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Też miałem dokładnie takie same przemyślenia w ostatnim związku. Gdyby ktoś był zdrowy i miał zdrowe podejście to dawno kopnąłby mnie w dupę po tym jak się zachowywałem. Natomiast ona za każdym razem mi wybaczała. Tak samo jak ja nie byłbym w stanie znosić fochów mojej partnerki i na wczesnym etapie zakończyłbym znajomość. A taki związek tylko rani dwie osoby, każdy ciągnie w swoją stronę i relacją próbuje wypełnić jakieś braki, które ma.

[tinkerver2]

Myślicie, że kiedyś pokocham jeszcze kogoś tak bardzo? Nie wyobrażam sobie.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[invisible_01]

Napisane przez tinkerver2

Myślicie, że kiedyś pokocham jeszcze kogoś tak bardzo? Nie wyobrażam sobie.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

A czy Ty szczerze kochałaś jego? Jego, a nie to, że po prostu był i że był Twoim mężem? Jego, a nie tę wizję bycia z kimś? Według mnie po terapii kocha się mniej szaleńczo, ale lepiej, głębiej i spokojniej, bo kochasz też tak samo mocno samą siebie i nie przelewasz całego uczucia świata na jedną osobę. Byłam zakochana jako osoba mocno problemowa i wtedy myślałam, że nie wytrzymam rozstania, że przecież kocham go tak mocno, że bez niego nic mi nie zostanie. Teraz, gdyby TŻ, odszedł, miałabym nadal swoją pracę, znajomych, seriale, a przede wszystkim siebie. Nie boje się tego, że mnie zostawi, a jednocześnie wiem, że to się może stać i wiem, że sobie poradzę. Kocham go bardzo, ale druga osoba już nigdy nie stanie się dla mnie całym życiem i jest to dla mnie ogromna zmiana na plus.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Milagros_90]

Napisane przez invisible_01

A czy Ty szczerze kochałaś jego? Jego, a nie to, że po prostu był i że był Twoim mężem? Jego, a nie tę wizję bycia z kimś? Według mnie po terapii kocha się mniej szaleńczo, ale lepiej, głębiej i spokojniej, bo kochasz też tak samo mocno samą siebie i nie przelewasz całego uczucia świata na jedną osobę. Byłam zakochana jako osoba mocno problemowa i wtedy myślałam, że nie wytrzymam rozstania, że przecież kocham go tak mocno, że bez niego nic mi nie zostanie. Teraz, gdyby TŻ, odszedł, miałabym nadal swoją pracę, znajomych, seriale, a przede wszystkim siebie. Nie boje się tego, że mnie zostawi, a jednocześnie wiem, że to się może stać i wiem, że sobie poradzę. Kocham go bardzo, ale druga osoba już nigdy nie stanie się dla mnie całym życiem i jest to dla mnie ogromna zmiana na plus.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Brawo! Pięknie napisane ️ I mnie udało się osiągnąć taki stan, co uważam za swój mały duży sukces

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tinkerver2]

Napisane przez invisible_01

A czy Ty szczerze kochałaś jego? Jego, a nie to, że po prostu był i że był Twoim mężem? Jego, a nie tę wizję bycia z kimś? Według mnie po terapii kocha się mniej szaleńczo, ale lepiej, głębiej i spokojniej, bo kochasz też tak samo mocno samą siebie i nie przelewasz całego uczucia świata na jedną osobę. Byłam zakochana jako osoba mocno problemowa i wtedy myślałam, że nie wytrzymam rozstania, że przecież kocham go tak mocno, że bez niego nic mi nie zostanie. Teraz, gdyby TŻ, odszedł, miałabym nadal swoją pracę, znajomych, seriale, a przede wszystkim siebie. Nie boje się tego, że mnie zostawi, a jednocześnie wiem, że to się może stać i wiem, że sobie poradzę. Kocham go bardzo, ale druga osoba już nigdy nie stanie się dla mnie całym życiem i jest to dla mnie ogromna zmiana na plus.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Oszalalam na jego punkcie. I wiem, że zaraz mi ktoś wypomni, że przecież w wątku pisałam, że robiłam mu awantury i obrażałam - tak. Robiłam to i nie ma na to usprawiedliwienia. Ostatnio przeczytałam książkę o współuzależnieniu i było tam napisane, że w związku z czyimś nałogiem i współuzależnieniem drugiej osoby może dojść do kłótni, wyzwisk, a nawet przemocy.
Ale tak - kochałam go niemożliwie. Przez związkiem z nim byłam szczęśliwą singielką kilka lat, raczej nie było w moim życiu takiego "muszę mieć faceta bo skisne". Kochałam jego takim jakim był, ze wszystkimi jego wadami i niedoskonałościami. Patrzyłam na niego i wiedziałam, że to jest ta osoba, z którą chcę się zestarzeć. Ale nie kochałam jego uzależnienia od alkoholu.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[this_witch]

Napisane przez invisible_01

A czy Ty szczerze kochałaś jego? Jego, a nie to, że po prostu był i że był Twoim mężem? Jego, a nie tę wizję bycia z kimś? Według mnie po terapii kocha się mniej szaleńczo, ale lepiej, głębiej i spokojniej, bo kochasz też tak samo mocno samą siebie i nie przelewasz całego uczucia świata na jedną osobę. Byłam zakochana jako osoba mocno problemowa i wtedy myślałam, że nie wytrzymam rozstania, że przecież kocham go tak mocno, że bez niego nic mi nie zostanie. Teraz, gdyby TŻ, odszedł, miałabym nadal swoją pracę, znajomych, seriale, a przede wszystkim siebie. Nie boje się tego, że mnie zostawi, a jednocześnie wiem, że to się może stać i wiem, że sobie poradzę. Kocham go bardzo, ale druga osoba już nigdy nie stanie się dla mnie całym życiem i jest to dla mnie ogromna zmiana na plus.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja również się z tym zgadzam w 100%.

Sent from my SM-G996B using Tapatalk

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez invisible_01

A czy Ty szczerze kochałaś jego? Jego, a nie to, że po prostu był i że był Twoim mężem? Jego, a nie tę wizję bycia z kimś? Według mnie po terapii kocha się mniej szaleńczo, ale lepiej, głębiej i spokojniej, bo kochasz też tak samo mocno samą siebie i nie przelewasz całego uczucia świata na jedną osobę. Byłam zakochana jako osoba mocno problemowa i wtedy myślałam, że nie wytrzymam rozstania, że przecież kocham go tak mocno, że bez niego nic mi nie zostanie. Teraz, gdyby TŻ, odszedł, miałabym nadal swoją pracę, znajomych, seriale, a przede wszystkim siebie. Nie boje się tego, że mnie zostawi, a jednocześnie wiem, że to się może stać i wiem, że sobie poradzę. Kocham go bardzo, ale druga osoba już nigdy nie stanie się dla mnie całym życiem i jest to dla mnie ogromna zmiana na plus.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Zgadzam się Nie raz, nie dwa wylewałam swoje żale na tym wątku. Wiem, jak boli złamane serce. Wiem, jaką krzywdę można zrobić sobie samej przez złe mechanizmy. Poznawałam facetów i nic, nic, nic. Porażka za porażką, az wstyd to opisywać. Ogarnęłam się, pogodziłam się ze sobą, stałam się dla siebie bardziej wyrozumiała, skupiłam się na sobie - życie nabrało innego smaku. Teraz mam kogoś i mogę się jedynie cieszyć, że poznałam go, kiedy lubię siebie i NIE POTRZEBUJĘ Z NIM BYĆ. Ja wybieram bycie z nim, tak samo, jak on ze mną. Nie uzalezniam swojego być albo nie być od tego, czy on dalej mnie kocha. Tak samo ja nie twierdzę, że będę z nim na dobre i na złe. Nie wierzę w 'na zawsze'; teraz ciesze się chwilą, ale wiem, ze różnie w zyciu bywa, dlatego w tym wszystkim, przede wszystkim, dbam o siebie.

[invisible_01]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;89280407]Zgadzam się Nie raz, nie dwa wylewałam swoje żale na tym wątku. Wiem, jak boli złamane serce. Wiem, jaką krzywdę można zrobić sobie samej przez złe mechanizmy. Poznawałam facetów i nic, nic, nic. Porażka za porażką, az wstyd to opisywać. Ogarnęłam się, pogodziłam się ze sobą, stałam się dla siebie bardziej wyrozumiała, skupiłam się na sobie - życie nabrało innego smaku. Teraz mam kogoś i mogę się jedynie cieszyć, że poznałam go, kiedy lubię siebie i NIE POTRZEBUJĘ Z NIM BYĆ. Ja wybieram bycie z nim, tak samo, jak on ze mną. Nie uzalezniam swojego być albo nie być od tego, czy on dalej mnie kocha. Tak samo ja nie twierdzę, że będę z nim na dobre i na złe. Nie wierzę w 'na zawsze'; teraz ciesze się chwilą, ale wiem, ze różnie w zyciu bywa, dlatego w tym wszystkim, przede wszystkim, dbam o siebie.[/QUOTE]Piękne słowa, zgadzam się.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nimve]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;89280407]Zgadzam się Nie raz, nie dwa wylewałam swoje żale na tym wątku. Wiem, jak boli złamane serce. Wiem, jaką krzywdę można zrobić sobie samej przez złe mechanizmy. Poznawałam facetów i nic, nic, nic. Porażka za porażką, az wstyd to opisywać. Ogarnęłam się, pogodziłam się ze sobą, stałam się dla siebie bardziej wyrozumiała, skupiłam się na sobie - życie nabrało innego smaku. Teraz mam kogoś i mogę się jedynie cieszyć, że poznałam go, kiedy lubię siebie i NIE POTRZEBUJĘ Z NIM BYĆ. Ja wybieram bycie z nim, tak samo, jak on ze mną. Nie uzalezniam swojego być albo nie być od tego, czy on dalej mnie kocha. Tak samo ja nie twierdzę, że będę z nim na dobre i na złe. Nie wierzę w 'na zawsze'; teraz ciesze się chwilą, ale wiem, ze różnie w zyciu bywa, dlatego w tym wszystkim, przede wszystkim, dbam o siebie.[/QUOTE]

O właśnie, to powinno się wyryć na jakichś tablicach: Twoje i invisible_01 słowa, jako podsumowanie tego co najważniejsze w zdrowym związku: upewnienie się, że kocha się konkretnie daną osobę, a nie wizję i bycia z kimś i to co pogrubione. Miłość ma być wyborem, a nie przymusem i ślepym ubezwłasnowolnieniem, wtedy jest faktycznie coś warta. I nie zaprowadzi nad przepaść.

[tinkerver2]

Ogarnęłam sobie terapię dla współuzależnionych w Katowicach. Chociaż nie wiem, czy powinnam iść na taką dla współuzależnionych, czy może bardziej dda?
U mnie pokoleniowo wszystkie jesteśmy współuzależnione, mamy takie same schematy, z pokolenia na pokolenie.


Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[chwast]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;89280407]Zgadzam się Nie raz, nie dwa wylewałam swoje żale na tym wątku. Wiem, jak boli złamane serce. Wiem, jaką krzywdę można zrobić sobie samej przez złe mechanizmy. Poznawałam facetów i nic, nic, nic. Porażka za porażką, az wstyd to opisywać. Ogarnęłam się, pogodziłam się ze sobą, stałam się dla siebie bardziej wyrozumiała, skupiłam się na sobie - życie nabrało innego smaku. Teraz mam kogoś i mogę się jedynie cieszyć, że poznałam go, kiedy lubię siebie i NIE POTRZEBUJĘ Z NIM BYĆ. Ja wybieram bycie z nim, tak samo, jak on ze mną. Nie uzalezniam swojego być albo nie być od tego, czy on dalej mnie kocha. Tak samo ja nie twierdzę, że będę z nim na dobre i na złe. Nie wierzę w 'na zawsze'; teraz ciesze się chwilą, ale wiem, ze różnie w zyciu bywa, dlatego w tym wszystkim, przede wszystkim, dbam o siebie.[/QUOTE]


Mądrze napisane.
Powiem Ci, że mój facet zawsze miał takie podejście i kiedyś w ogóle ciężko było mi to zrozumieć. Odbierałam to jako - nie zależy mu na tyle - albo - mnie zależy bardziej.

Dziś już rozumiem :p


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Milagros_90]

Napisane przez tinkerver2

Ogarnęłam sobie terapię dla współuzależnionych w Katowicach. Chociaż nie wiem, czy powinnam iść na taką dla współuzależnionych, czy może bardziej dda?
U mnie pokoleniowo wszystkie jesteśmy współuzależnione, mamy takie same schematy, z pokolenia na pokolenie.


Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Jak dla mnie to dobry specjalista powinien pomóc Ci wybrać terapię taką, jakiej potrzebujesz.

Jak poszła przeprowadzka, zmiana pracy?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[invisible_01]

Napisane przez tinkerver2

Ogarnęłam sobie terapię dla współuzależnionych w Katowicach. Chociaż nie wiem, czy powinnam iść na taką dla współuzależnionych, czy może bardziej dda?
U mnie pokoleniowo wszystkie jesteśmy współuzależnione, mamy takie same schematy, z pokolenia na pokolenie.


Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Przede wszystkim znajdź dobrego psychiatrę. U mnie wizyta u psychiatry to był przełom, nikt mnie nigdy nie wysłuchał jak ona i nie pokierował, co mam dalej ze sobą robić. Nie powinnaś się kierować na nic sama, umów się do psychiatry i on Cię odpowiednio pokieruje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[lubiekielbase]

Napisane przez invisible_01

Przede wszystkim znajdź dobrego psychiatrę. U mnie wizyta u psychiatry to był przełom, nikt mnie nigdy nie wysłuchał jak ona i nie pokierował, co mam dalej ze sobą robić. Nie powinnaś się kierować na nic sama, umów się do psychiatry i on Cię odpowiednio pokieruje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

+1.



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez invisible_01

Przede wszystkim znajdź dobrego psychiatrę. U mnie wizyta u psychiatry to był przełom, nikt mnie nigdy nie wysłuchał jak ona i nie pokierował, co mam dalej ze sobą robić. Nie powinnaś się kierować na nic sama, umów się do psychiatry i on Cię odpowiednio pokieruje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Zgadzam się, psychiatria dobierze odpowiednią firmę terapii

Sent from my BV9800Pro using Tapatalk

[tinkerver2]

Mam świetna psychiatre, ale w Kielcach i po raz pierwszy od wielu lat jestem ustabilizowana lekami. Jako jedyna przeprowadziła pełną diagnostykę. Zasugerowała mi właśnie terapię dla współuzależnionych, ale wspomniała, że dda też będzie dobrym wyjściem.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[invisible_01]

Napisane przez tinkerver2

Mam świetna psychiatre, ale w Kielcach i po raz pierwszy od wielu lat jestem ustabilizowana lekami. Jako jedyna przeprowadziła pełną diagnostykę. Zasugerowała mi właśnie terapię dla współuzależnionych, ale wspomniała, że dda też będzie dobrym wyjściem.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Ja osobiście bym zaczęła od DDA, ale mogę mówić tylko o sobie. Mnie nigdy nikt nie doradzał terapii dla współuzależnionych, skoro jestem DDA, bo zawsze słyszałam, że współuzależnienie to jest stały element bycia DDA.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[minttee]

Napisane przez tinkerver2

Mam świetna psychiatre, ale w Kielcach i po raz pierwszy od wielu lat jestem ustabilizowana lekami. Jako jedyna przeprowadziła pełną diagnostykę. Zasugerowała mi właśnie terapię dla współuzależnionych, ale wspomniała, że dda też będzie dobrym wyjściem.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

A na jaką chodziłaś do tej pory?

[tinkerver2]

Napisane przez minttee

A na jaką chodziłaś do tej pory?

Na taką ogólną, do zwykłego ośrodka zdrowia, nie miałam żadnej sprecyzowanej nazwy typu "dla dda"

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[minttee]

Napisane przez tinkerver2

Na taką ogólną, do zwykłego ośrodka zdrowia, nie miałam żadnej sprecyzowanej nazwy typu "dla dda"

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Jeśli jesteś dda to nic dziwnego, że wybrałaś partnera z uzależnieniami i popadłaś we współuzależnienie. Wybrałabym terapię dda bo to tutaj leży sedno problemu.

[tinkerver2]

Wiecie, boję się bo wewnętrznie nic nie czuje. Ani radości, ani złości, ani żalu, po prostu nic. Jakby te wszystkie emocje się zblokowały. Nie płaczę, nie rozpaczam, za to mam różne obsesyjne myśli, np. To, że nigdy nikogo nie pokocham, nigdy nikt nie pokocha mnie, nie zaakceptuje mnie, no po prostu nie będę z nikim tak blisko... Budzę się z tą myślą, zasypiam, mam to ciągle w głowie, nie potrafię przestać o tym myśleć.


Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka