ciężki czas

[alicja3232]

Hej jestem tutaj nowa, nie wiem, czy umieszczam post w dobrym miejscu, ale zaryzykuję. Dwa lata temu poznałam faceta, bardzo mi się podobał, spotykaliśmy się 3 miesiące i on po tym bez żadnego wyjaśnienia zostawił mnie. Bardzo to przeżywałam,polubiłam go, długo się męczyłam, ale jakoś zaczęło przechodzić, choć ciągle tliło się gdzieś w mojej głowie. Wczoraj wyskoczył mi gdzieś w mediach społecznościowych więc weszłam na jego profil i zobaczyłam zdjęcie z nową dziewczyną. Zupełnie się rozkleiłam, nie mogę dojść do siebie, czuje aż ból fizyczny całego ciała. Przyszły do mnie pytania co ze mną nie tak, dlaczego mnie nie chciał i tym podobne...Napisałam to bo sama nie wiem czy chce dostać słowa jakiegoś pocieszenia czy po prostu wyrzucić to z siebie. Jeśli ktoś chciałby pogadać też na priv byłoby mi miło

[SallyMay]

Czyli po ponad półtora roku nadal rozdrapujesz trzymiesięczny związek? Ilu miałaś dotychczas partnerów?

[hasta_la_vista]

Skojarzył mi się wątek z filmu "Lepiej później niż wcale", może warto zobaczyć

Ból, pytanie czemu jesteś nie chciana, co z tobą nie tak brzmi jakby to zdarzenie miało związek z jakąś traumą relacyjną, z tym jak ukształtowały się twoje relacje z najbliższą rodziną, rodzicami.

[alicja3232]

Napisane przez hasta_la_vista

Skojarzył mi się wątek z filmu "Lepiej później niż wcale", może warto zobaczyć

Ból, pytanie czemu jesteś nie chciana, co z tobą nie tak brzmi jakby to zdarzenie miało związek z jakąś traumą relacyjną, z tym jak ukształtowały się twoje relacje z najbliższą rodziną, rodzicami.

Właśnie tutaj chyba doszliśmy do sedna sprawy. Niestety w zasadzie nie miałam ojca...Był w domu, ale na tym się kończyło, nigdy nie powiedzial mi dobrego słowa, umniejszał mi, traktował po prostu źle.Może dlatego mam teraz takie trudności w relacjach, ciężko reaguje na odrzucenie. Najgorsze jest to, jak widzę wśród znajomych, jak zapominają o przeszłości, odcinają się, zakończone relacje dla nich nie istnieją, a ja odgrzewam jakieś stare kotlety. Po tym jak mnie odrzucił tez bardzo długo dochodziłam do siebie. Myślę że osoby z normalnym stabilnym poczuciem własnej wartości już nawet nie pamiętałyby że coś takiego miało miejsce w ich życiu.

[skara]

To chyba bez pomocy profesjonalisty nie zmienisz tych schematów. Zastanów się nad terapią.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Aelora]

Napisane przez skara

To chyba bez pomocy profesjonalisty nie zmienisz tych schematów. Zastanów się nad terapią.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Zgadzam się z powyższym, rozważ terapię jeśli sama sobie z tym nie radzisz. Nie ma co brnąć w tłumaczenie "mam trudną relację z tatą więc po 2 latach dalej tak przeżywam paromiesięczną znajomość, że trudno mi się pozbierać". Może brutalnie to zabrzmi ale tamten facet też już dawno ułożył sobie życie z inną, po prostu szkoda czasu i lepiej myśleć o własnym szczesciu.
Pewnie jeszcze nie raz kogoś poznasz i spotkasz się z odrzuceniem albo sama kogoś odrzucisz. Samo życie, trzeba być na to po prostu gotowym.

[Bruma_w_Hogsmeade]

Opisz proszę jak wyglądało to zostawienie.

[alicja3232]

Napisane przez Bruma_w_Hogsmeade

Opisz proszę jak wyglądało to zostawienie.

Byliśmy wtedy na imprezie, zrobiliśmy sobie wspólne zdjęcie, on gdzieś je wysłał, potem dostał odpowiedź, nie wiem co tam było, ale zrobił się nieczuły, szorstki. Potem wróciłam do domu, nawet nie spytał czy dotarłam.Po południu napisałam podziękowanie za imprezę, on odpisał jedno słowo po 2 godzinach "luzik" i potem zero kontaktu, po 4 dniach odobserwował mnie w SM.

[Aelora]

Wybacz, ale trudno to nawet nazwać rozstaniem, raczej zwykłym ghostingiem. To niedojrzałe, ale niestety częste zachowanie w krótkich, niezaangażowanych znajomościach. On po prostu nie traktował tego poważnie, stąd jego postawa. Zdrowa reakcja to wkurzyć się, wzruszyć ramionami i iść dalej, a nie dwuletnia żałoba po kilku tygodniach relacji i załamanie się po przypadkowym kontakcie. Sam fakt, że po takim czasie nadal zakładasz wątek i szukasz osób do popisania o swoim bólu (bo znajomi pewnie popukaliby się w czoło że dalej to rozpamiętujesz), pokazuje, że rozdrapujesz ranę i masz problem z emocjami. To nie jest zdrowe rozpamiętywać coś tak płytkiego i rozwodzić się nad tym, przykro mi.

[Avixon]

Witam wszystkich, to jest też mój pierwszy post na tym forum.


Odniosę się do pierwszej wiadomości autorki tematu. Doskonale ją rozumiem. Jestem mężczyzną. U mnnie relacja także trwała około 3 miesiące z kobietą, a zakończyła się wielkim bólem w sercu. Było to wielkie zauroczenie, które nazywam zakochaniem. Źródła niepowodzenia upatruję na to co działo się w moim domu w dzieciństwie przez ojca. Nie potrafiłem sobie poradzić z rozstaniem. Dopiero po roku od rozstania zacząłem umawiać się z kimś innym. Zdarza się czasami gdy mam duży stres a przede wszystkim jakąś chwilową depresję to do tego wracam i co by było gdyby. Nie wiem czy terapia by coś pomogła. Zalecam odcięcie się całkowite i zablokowanie proflu Ex aby nie przywoływać niepotrzebnych wspomnień i nie próbować nawiązywać ponownego kontaktu. Trzeba być otwartym na nowe znajomości i za dużo nie mówić nowo poznanej osobie o swojej traumie z przeszłości(może to wykorzystać niekorzystnie). Wiele cennych wskazówek podali inni użytkownicy forum. Głowa do góry i o tym nie myśleć. Na pewno są inni meżczyźni, który chceliby cię poznać tylko trzeba stworzyć im dobre warunki do poznania i nie zamykać się.
Pozdrawiam.

[hasta_la_vista]

Napisane przez alicja3232

Właśnie tutaj chyba doszliśmy do sedna sprawy. Niestety w zasadzie nie miałam ojca...Był w domu, ale na tym się kończyło, nigdy nie powiedzial mi dobrego słowa, umniejszał mi, traktował po prostu źle.Może dlatego mam teraz takie trudności w relacjach, ciężko reaguje na odrzucenie. Najgorsze jest to, jak widzę wśród znajomych, jak zapominają o przeszłości, odcinają się, zakończone relacje dla nich nie istnieją, a ja odgrzewam jakieś stare kotlety. Po tym jak mnie odrzucił tez bardzo długo dochodziłam do siebie. Myślę że osoby z normalnym stabilnym poczuciem własnej wartości już nawet nie pamiętałyby że coś takiego miało miejsce w ich życiu.

No i widzisz, tak coś czułam, że skądś nauczyłaś się brać na siebie winę za to, że inni ludzie źle cię traktują, nadmiernie (2 lata...) roztrząsać co ty zrobiłaś, co z tobą nie tak. Zwłaszcza po tym ostatnim stwierdzeniu widać, że od innych za mocno uzależniasz swoją wartość, nawet jeśli to nowa, przelotna relacja.

Zdrowe poczucie własnej wartości to jeden z filarów zdrowia psychicznego. W miarę pozytywne (ale też nie wystrzelone w kosmos), adekwatne, stabilne poczucie własnej wartości. Jakbyś miała w miarę stabilne, stabilny a nie warunkowy obraz siebie, to jeden ghostujący chłystek nie zburzyłby tego. To trzeba w życiu sobie zbudować. Nawet jak rodzice nie dali ci dobrych fundamentów, to możesz budować to wszystko powolutku sama.
To znaczy nic nie trzeba. Możesz przeżywać latami każdego takiego chłystka i ogólnie podświadomie wybierać partnerów, relacje, które tak jakoś kojarzą się z domem rodzinnym, czyli pewnie jakichś niedostępnie emocjonalnie ludzi, unikających, znikających, źle traktujących i tkwić tak w swoich schematach.

Napisane przez Avixon

Nie wiem czy terapia by coś pomogła.

Musiałaby być to wyjątkowo nieudana, bezużyteczna terapia, żeby nie pomóc

[CharlieMorning]

Też sugerowałabym wybranie sie na terapie, zwłaszcza że z twojego opisu rozstania to nawet nie brzmi jak poważny związek.

[alicja3232]

Dziękuję wszystkim za mądre odpowiedzi. Czeka mnie ogromna praca nad sobą. Przede wszystkim muszę zająć się sobą i wybrać na terapię, to pewnie długa droga. Wierzę, że w końcu uda mi się odciąć od przeszłości, nie tylko chodzi o tego chłopaka, a może przede wszystkim o to, że zaakceptuję i zrozumiem swoją przeszłość, wybaczę sobie i ojcu, bo to wszystko zdeterminowało jak aktualnie wygląda moje życie, jak podchodzę do różnych kwestii, jak funkcjonuję. Czasu już nie da się cofnąć, żeby być kimś innym, postąpić inaczej, zmienić się, to co było już minęło i nie ma czym zawracać sobie głowy.

[CharlieMorning]

Napisane przez alicja3232

Dziękuję wszystkim za mądre odpowiedzi. Czeka mnie ogromna praca nad sobą. Przede wszystkim muszę zająć się sobą i wybrać na terapię, to pewnie długa droga. Wierzę, że w końcu uda mi się odciąć od przeszłości, nie tylko chodzi o tego chłopaka, a może przede wszystkim o to, że zaakceptuję i zrozumiem swoją przeszłość, wybaczę sobie i ojcu, bo to wszystko zdeterminowało jak aktualnie wygląda moje życie, jak podchodzę do różnych kwestii, jak funkcjonuję. Czasu już nie da się cofnąć, żeby być kimś innym, postąpić inaczej, zmienić się, to co było już minęło i nie ma czym zawracać sobie głowy.

Brawo, mam nadzieję że wszystko się ułoży