Szukam dziewczyn, które są chore i chcą z tego wyjść - część III

[EwelkaaS]

Napisane przez lovecassie

Ja o jedzeniu myślę non stop, 24h na dobę. Nie ma chwli, żebym nie myślała o tym co zjem, co zjadłam, czego nie zjadłam, co bym chciała zjeść ale "nie mogę" i tak w kółko. Czasami na lekcjach jestem nieobecna(myślami), bo MYŚLĘ O JEDZENIU. no przecież to żałosne jest.

Teraz mam ustaloną dietę przez dietetyka. Myślałam, że się choć trochę polepszy, że jak już będę miała wydzielony jadłospis na cały dzień, to nie będę tak się zajmować tym jedzeniem, obliczAniem kalorii, kombinowaniem czy nie za dużo, czy może ta bułka co ją jem ma 120g a nie 100.
Jest to samo, z tym że jem śniadanie, idę do szkoły i do 3godz. lekcyjnej myślę o 2śniadaniu (że za tłuste, że go nie chcę zjeść, zjeść nie zjeść?, a może wyrzucić, a może dwa gryzy i tak cały czas). Po 2śn. myślę cały czas o obiedzie (co zrobić, żeby zjeść mniej niż jest w diecie, czy nie za dużo i tak w kółko). Jedzenie w moim zyciu stało się najważniejsze. A raczej niejedzenie. Próbuję z tym walczyć, ale jak narazie efektów brak
Jak ja mam choć trochę przytyć, skoro jak zjem jakieś duże jabłko/banana etc i szaleję, bo wg mnie robi mi się drugi podbródek ;|
Jezuuuu dziewczyny, gdybym wiedziała ze odchudzanie ma takie konsekwencje, NIGDY w życiu bym się za to nie brała. Nigdy. Spaprana psychika.

Dziewczyny, wyjdzicie gdzieś ze znajomymi, znajdźcie sobie jakieś zajęcie, hobby, któremu 'oddawałybyście się' to naprawdę pomaga przestać myśleć o jedzeniu, chociaż na chwilę. Na początku też tak miałam i nadal tak mam, ale kiedy np. spotykam się ze znajomymi ani nie przyjdzie mi na myśl żeby o jedzeniu myślec myślicie, że dlaczego przestałam się w pierwszej klasie gim uczyc ? bo MYŚLAŁAM O JEDZENIU, o tym co zjem, co zjadłam, jak oszukac, jak wyrzucic, co ma mniej kcal i ćwiczyłam nałogowo. to był cały mój dzień.
ja sama sobie wmawiałam na początku choroby, że wyrzuty nie istnieją i tylko papram sobie życie, sama wszystko tłumaczyłam, sama dla siebie byłam jakby psychologiem (wkońcu chcę iść na psychologa) i pomagało, naprawdę...bo ja chciałam z tego wyjść i zdawałam sobie sprawę, że mam problem. i chociaż były kryzysy wiedziałam że je przetrwam, musiałam, dlatego dziewczyny działajcie jeśli nie chcecie żeby było jeszcze gorzej..uświadomcie sobie, że od jabłka nie da rady przytyc, a Wy nawet musicie przytyc.

[lovecassie]

Napisane przez EwelkaaS

Dziewczyny, wyjdzicie gdzieś ze znajomymi, znajdźcie sobie jakieś zajęcie, hobby, któremu 'oddawałybyście się' to naprawdę pomaga przestać myśleć o jedzeniu, chociaż na chwilę. Na początku też tak miałam i nadal tak mam, ale kiedy np. spotykam się ze znajomymi ani nie przyjdzie mi na myśl żeby o jedzeniu myślec myślicie, że dlaczego przestałam się w pierwszej klasie gim uczyc ? bo MYŚLAŁAM O JEDZENIU, o tym co zjem, co zjadłam, jak oszukac, jak wyrzucic, co ma mniej kcal i ćwiczyłam nałogowo. to był cały mój dzień.
ja sama sobie wmawiałam na początku choroby, że wyrzuty nie istnieją i tylko papram sobie życie, sama wszystko tłumaczyłam, sama dla siebie byłam jakby psychologiem (wkońcu chcę iść na psychologa) i pomagało, naprawdę...bo ja chciałam z tego wyjść i zdawałam sobie sprawę, że mam problem. i chociaż były kryzysy wiedziałam że je przetrwam, musiałam, dlatego dziewczyny działajcie jeśli nie chcecie żeby było jeszcze gorzej..uświadomcie sobie, że od jabłka nie da rady przytyc, a Wy nawet musicie przytyc.

Przed odchudzaniem miałam pasję, trenowałam siatkówkę w klubie, jeździłam na mecze, obozy. BYŁO fajnie. Teraz nie mam siły nawet, żeby przebić piłkę na drugą stronę zresztą nawet jak mnie najdzie ochota na granie, to przez ten cały czas myślę ile kalorii mogę spalić. czyli ogólnie znowu wszystko sprowadza się do jedzenia..

[EwelkaaS]

Napisane przez lovecassie

Przed odchudzaniem miałam pasję, trenowałam siatkówkę w klubie, jeździłam na mecze, obozy. BYŁO fajnie. Teraz nie mam siły nawet, żeby przebić piłkę na drugą stronę zresztą nawet jak mnie najdzie ochota na granie, to przez ten cały czas myślę ile kalorii mogę spalić. czyli ogólnie znowu wszystko sprowadza się do jedzenia..

ja też wszystko zaniedbałam przez odchudzanie..

no ale. potrafisz te myśli odpędzic, prawda ? musisz uwierzyć w siebie, naprawdę się da. wiele dziewczyn już z tego wyszło i Tobie się uda tylko główka do góry .

[Hypnotic Eyes]

Dziewczyny! Czuje się strasznie! Już nie wiem co mam robić ( Nie wiem czy przechodzić na to P czy nie Nie radzę już sobie z niczym. Próbuję jeść jak na P, ale tak naprawdę to wychodzi wyjątkowo marnie i beznadziejnie. Próbuję już od dwóch tygodni. Jadłabym więcej, ale mam znikomy apetyt. Zapycham się byle czym. Przetestowałam już leki na apetyt, ale musiałam odstawić ponieważ zachowywałam się po nich jak zombie i potrafiłam przespać cały dzień.
Na dodatek dzisiaj najadłam się na siłę (stosunkowo nawet nie tak dużo) i teraz umieram z bólu brzucha. Chce mi się płakać, nie mogę nawet wstać. To samo było po śniadaniu.
Już mam dość. Najchętniej przeszłabym na takie pożądne U, żeby jeść wszystko na co mam ochotę, ale nie zapychać się na siłę! Tak mi ciężko. No i na dodatek teraz czuje się potwornie gruba, mam wrażenie, że tłuszcz osadza mi się na udach, a mój brzuch jest tak wypięty i wypchany jedzeniem, że nie mogę na niego patrzeć. Nie jestem w stanie się skupić na nauce, ledwo co odrobiłam lekcje, a wszystko przez to jedzenie!
Ech, tak mi źle

Przepraszam, ale musiałam to jakoś z siebie wyrzucić...

[orzeszek01]

Napisane przez enex

Po tygodniach przykładowego jedzenia i pomimo tego biegunek na przemian z zaparciami i niekończącymi się wzdęciami...dziś kompuls...odchudzałam się ładnie przez 3tygodnie - do 2000kcal, dużo ruchu a waga poszalała w górę...sprawiedliwość niby...ostatnio chyba nie ma rzeczy, z którą bym nie musiała walczyć - tż mnie co chwila doprowadza do stanu takiego, że odechciewa się żyć - zachowuje chamsko, w szkole paranoja a ludzie, niby koledzy mają mnie głęboko gdzieś...
...i tak se żyję...

ale dzis jest juz lepiej prawda ?

[201801220933]

Ja juz wymiękam.. znowu będe musiała cały tydzien odpokutowac na warzywach kefirach i jabłkach...juz mam tego dosć..
trzy dni obżarstwa na rpzemian z wymiotami, ale i tak sporo ponad "zapotrzebowanie" wyszło (dla niewtajemnicoznych to "zapotrzebowanie" wynosi 1200kcal)
zre jak świnia i nawet sie tym nie ciesze..juz przede mna perspektywa tych 7 dni głodzenia, jedyne o cyzm marze to wreszcie poczuć sie głodna głodna bardzo głodna i napełnić zołądek lekkim kefirem albo jabłkiem i tka cały dzień.wtedy sie cuzje perfekcyjnie, i świetnie....to choooree!
To jest po prostu istny koszmar - już mnie to wykańcza, na rpzemian wymioty i głodówki...już bym chciała prędzej to wszystko skończyć, ale nie, nadal jest troszke nadzieji

[EwelkaaS]

Ta redukcja chyba wszystko pogarsza. Ale ja nie potrafię siebie zaakceptowac ;( to niewazne ze wczoraj uslyszalam, że szkielet jestem..każdy mówi co innego, a ja w lustrze też widzę co innego niż szkielet. jestem smiesznie zaokrąglona na dole i wogole jakaś taka szeroka w barach i klacie..albo mi sie wydaje, nie wiem. czuje sie okropnie i jak jem i jak nie jem bo przecież jesli nie jem to dlatego ze jestem gruba ;( ladne dwa dni R, spodnie juz luzniejsze (bo tak puchlam po tym jedzeniu) a u dziadkow zjadlam ok. 10ciu ciastek, cukierka i ziemniaki z obiadu osmażane na patelni.. to nie byl kompuls, ale mialam mega ochote, a teraz tak czuje ;/ i jeszcze sie poplakalam bo skonczyl mi sie razowy chleb a chcialam juz tego tosta bo zjadlam ciastka i ziemniaki to co mi tam, od jutra znow bym zaczela... a dzis juz nigdzie nie kupie bo u mnie w miasteczku ostatnio wogole prawie nie ma razowego () a bialego przeciez nie zjem, chociaz mam ochote teraz wlasnie... jeszcze jutro na technice mamy robic jakas salatke owocowa, nie bede jej robila bo trzeba bedzie jesc, a ja nawet nie mam ochoty na to. Boże, to wszystko zaczyna wracac. nie wiem juz jak mam jesc ; ( .

[orzeszek01]

Napisane przez "niusia"

Ja juz wymiękam.. znowu będe musiała cały tydzien odpokutowac na warzywach kefirach i jabłkach...juz mam tego dosć..
trzy dni obżarstwa na rpzemian z wymiotami, ale i tak sporo ponad "zapotrzebowanie" wyszło (dla niewtajemnicoznych to "zapotrzebowanie" wynosi 1200kcal)
zre jak świnia i nawet sie tym nie ciesze..juz przede mna perspektywa tych 7 dni głodzenia, jedyne o cyzm marze to wreszcie poczuć sie głodna głodna bardzo głodna i napełnić zołądek lekkim kefirem albo jabłkiem i tka cały dzień.wtedy sie cuzje perfekcyjnie, i świetnie....to choooree!
To jest po prostu istny koszmar - już mnie to wykańcza, na rpzemian wymioty i głodówki...już bym chciała prędzej to wszystko skończyć, ale nie, nadal jest troszke nadzieji

No i po co Ci to? Po co głodzenie sie?co Ci to da? Nakręcanie blednego kola Ci da tylko.Zamiast pozwalac sobie w tygodniu na małe co nieco,zeby sie nie rzucac w weekend na jedzenie to Ty jesz w weekend a w tyodniu głodujesz.i na doatek wymiotujesz. Dlaczego tego nie zmieniasz ?

[201801220933]

Napisane przez orzeszek01

No i po co Ci to? Po co głodzenie sie?co Ci to da? Nakręcanie blednego kola Ci da tylko.Zamiast pozwalac sobie w tygodniu na małe co nieco,zeby sie nie rzucac w weekend na jedzenie to Ty jesz w weekend a w tyodniu głodujesz.i na doatek wymiotujesz. Dlaczego tego nie zmieniasz ?

Niby próbuje. Chce z tym skończyć. A z drugiej strony tak sobie mówie - od teraz już będzie dobrze nie będe wymiotować będę sie trzymać i chce sobie dowieść tego, że potrafię to zrobić. No ale własnie, wystarczy jedno niepowodzenie a wszystko szlag trafia. Np dzisiaj dowiedziałam sie ze mam 2 z chemii i pierwsza myśl jak usłyszałam ocene - najem sie i zwymiotuje, od razu automatycznie. Z tym, że to nie była dla mnie "az taka tragedia" wiec powstrzymałam ta mysl po jakims czasie i w domu było już prawie ok, ale dałam rade chociaż pojawiały sie nawroty tej myśli.
I znowu sobie mówie -juz będzie ok już niez zwymiotuje....i tak w kółko.

[Hypnotic Eyes]

niusiu ja tylko nie rozumiem czemu ty narzucasz sobie ten limit, 1200 kcal ? Przecież nawet jeśli w ogóle nie miałabyś ruchu to powinnaś spożywać jakieś 1800 kcal MINIMUM!
Po co to wszystko? Nie lepiej jeść sobie 2000 kcal codziennie i nie mieć napadów? Ja wiem, że to łatwo powiedzieć, no ale tak naprawdę ta granica 1200 jest w twojej głowie i nie jest poparta żadnymi naukowymi argumentami. Nawet na zwykły ludzki rozsądek to jest po prostu głupie Więc ogarnij się i zrób coś ze swoim życiem!

Ech... A u mnie beznadziejnie. Szkoda gadać Jestem tak rozdarta między tym U a P. Jednego dnia sobie mówię, że dzisiaj jest P a potem dręczona wyrzutami sumienia i bolącym mnie żołądkiem, rezygnuję i mówię: od jutra normalne U bez napychania się etc.
Z tym, że ja nie wiem czy ja potrzebuję tego P. Zazdroszczę dziewczynom na P, że mogą jeść takie pyszności i że mają taką silną wolę i ich żołądki nie dają im tak popalić jak mój. Bo ja byłam nawet gotowa na to P. Tylko jest ta blokada, że ja po prostu wtedy cierpię. Mój brzuch woła POMOCY! czemu napchałaś mi tyle jedzenia? Choć to wcale nie było jakoś dużo . I ja się nawet nie bałam kalorii, ale jedzenie samych słodyczy to nie jest dobry wybór, a ja tylko tak byłabym wstanie dobić do 2500 kcal. Generalnie jestem jakaś ospała i czuję się potwornie. Jak wiekie NIC! (

[Kawwaa]

Hypnotic wiem co czujesz, ja mam dokładnie to samo. Dwa dni czułam się super, wreszcie wyplątałam się z koła 1200 kcal i zaczęłam jeść 1300, chciałam zwiększać co kilka dni. A dziś... Dziś wyjdzie mi ponad 1400 kcal i wyrzut na sumieniu ma wielkość Mount Everesta. Boli mnie brzuch, chociaż wcale objętościowo za dużo nie zjadłam, normalne porcje tyle tylko, że więcej kalorii. Czasami mam już wszystkiego serdecznie dość. Chce mi się wyć, to nawet nie płacz a już krzyk rozpaczy

[Hypnotic Eyes]

Wiesz, rozumiem o czym mówisz Tylko, że u mnie to działa trochę inaczej. Ja wiem, że powinnam być na P, ale mam zakodowany chory schemat w głowie, że jem tylko jak jestem głodna. No i mnie nie przerażają kcal. Gdybym miała apetyt to mogłabym i nawet zaakceptować to, że zjadłam 3000 kcal tylko chodzi o to, że ja się przejadam nawet grahamką na II śniadanie. Dlatego jem tyle słodyczy, żeby nabić kalorie i nie słyszeć tych wyrzutów sumienia. Bo po nich jest zawsze płaski brzuszek. Nie mają nic objętości i jak to zjem to nabiję dużo kalorii i mam spokój od jedzenia. Nie muszę się martwić tym, że znów się przejadłam. No, a to wszystko moja wina, bo zamiast utrzymać tą wagę po dawnym P to ja schudłam powtarzając sobie: jak schudniesz to najwyżej dotyjesz, fajnie być na P
G***o prawda! Wcale nie fajnie. Przynajmniej dla mnie narazie nie przyjemnie :/

Wybaczcie dosadność, ale mam kiepski dzień

[Kawwaa]

Hypnotic ja też powinnam być na P i to takim dużym P, tylko widzisz we mnie ciągle tkwi ten strach, że zacznę tyć za szybko. Nie wiem jak się go pozbyć U mnie problem polega na tym, że ja nie przepadam za słodyczami, więc muszę te kalorie uzupełniać w inny sposób. Ciężko

[Hypnotic Eyes]

Wiem, przechodziłam to samo rok temu. Miałam naprawdę duże wyniszczenie organizmu. No i obiecywałam mamie, że już od jutra będę jeść, a tak naprawdę przerażało mnie zjedzenie czegokolwiek co nie było serkiem wiejskim, albo warzywem. No i tak wegetowałam. W ostatnim momencie nie miałam nawet siły, żeby wstać z łóżka, iść do szkoły. Po prostu leżałam cały dzień w łóżku, myśląc o tym, że następnego poranka czeka mnie nowa porcja serka wiejskiego z ogórkiem. I potem znowu trzeba będzie czekać. Teraz moja niedowaga nie jest już tak znaczna, bo moje bmi wynosi jakieś 15,5 czyli całkiem znośnie w porówananiu do tego co było kiedyś. Problem w tym, że ja podświadomie nie chcę tego zmieniać. Ja się sobie podobam. Szkoda tylko, że to nie zdrowo tak. No i chciałabym być w końcu szczęśliwa...

[women101]

Napisane przez Kawwaa

Hypnotic ja też powinnam być na P i to takim dużym P, tylko widzisz we mnie ciągle tkwi ten strach, że zacznę tyć za szybko. Nie wiem jak się go pozbyć U mnie problem polega na tym, że ja nie przepadam za słodyczami, więc muszę te kalorie uzupełniać w inny sposób. Ciężko

a orzechy ,są kaloryczne i zdrowe...

[Hypnotic Eyes]

Napisane przez women101

a orzechy ,są kaloryczne i zdrowe...

Tak wiem, że są kaloryczne i zdrowe, ale nie mogę jeść samych orzechów, zresztą nie o to chodzi. Bo ja chętnie bym wszystko jadła, mam ochotę np. na grahamki, spaghetti etc. Tylko nie mam na to miejsca w brzuchu. A chciałabym jeść tyle tych smacznych rzeczy. Równie dobrze mogę sobie kupić nutridrinki, też są zdrowe. Tylko to mnie nie nauczy odczuwać głodu i jeść jak normalny człowiek. Moje koleżanki mówią, że mi zazdroszczą, bo mogę sobie jeść i mam tą świadomość, że jak przytyję to się nic nie stanie, ale ja jakoś nie potrafię...

[Kawwaa]

Hypnotic, mam identycznie jak Ty To jest straszne. Czasami czuję się jak dziecko na nowo uczące się jeść. Też myślałam o nutridrinkach ale to przecież nie ma sensu. Jak patrzę na jadłospis Izy czy Kiki to tak bardzo bym chciała, ale nie potrafię. Moje BMI to 14 Tylko, że u mnie jest tak, że ja mam siłę a energia mnie rozpiera jednakże zdaję sobie sprawę, iż to wszystko tylko do czasu. Moje ciało jest wyniszczone od środka i bardzo chcę to zmienić. A powiedz mi kochana jak udało Ci się trochę przytyć? Byłaś na P czy co???
Pocieszmy się tym, że jutro też jest dzień!!!! Oby był lepszy DAMY RADĘ!!!!!!

[inc0rrect]

Witam wszystkich.
Ja próbuję przytyć od 3,5 roku. Nie udaję mi się. Nie potrafię przekroczyć określonej wagi, nawet jak przekroczę to szybko do niej wracam. Robię to, bo wiem, że wyglądam koszmarnie. bardzo niska i szczupła...jak dziecko. Żaden facet nie pokocha takiego dziecka, płaskiego, małego.
Ale za badzo kocham siebie tą maleńką...może nie siebie, ale to, że niektórzy nie potrafią być chudzi a mi sie to udało...tyle wysiłku mnie to kosztowało.
To siedzi w nas głeboko, ja Was rozumiem. Tutaj nie można postawić grubej krechy i przekreślić to co było, to będzie się ciągło i siedziało w nas. Minie na dłuższy czas, później wróci. Przynajmniej do mnie wróciło, chociaż było tak dobrze, pozornie.Mam wątpliwości, czy komukolwiek udało sie z tego całkowicie wyjść? Może znacie takie przypadki, to będzie jakimś pocieszeniem. Nie mówie z anoreksji, bo z tego wiem, że można ale co z obsesją na punkcie wagi? Czy mozna się jej na zawsze pozbyć?
Pozdrawiam gorąco

[Hypnotic Eyes]

Wiesz, ja byłam bardzo wyniszczona. W krótki dość czasie schudłam 17 kilo i miałam bmi 13,2 i wtedy moja mama powiedziała STOP! i zawiozła mnie do szpitala. To była jednak tylko podtuczalnia. Nie wyleczyło mi to w żaden sposób psychiki. Jedynie podtuczyli mnie o 10 kg i wypuścili. Potem niby była jakaś terapia, ale to wszystko takie bez chęci.
No, a wiadomo, że jak nie ma motywacji to nici z tego.
Zrób coś ze swoim życiem, proszę! Dla własnego dobra!
Ja wiem, że to dziwnie brzmi w moich ustach, taka rada, kiedy ja sama nie wiem co mam ze sobą zrobić, ale cóż. Musisz uwierzyć, że to co robisz, zwiększanie kcal itp. to dla twojego dobra. To są przebłyski świadomości, tej starej Ciebie, która próbuje powrócić .

incorrect Właśnie mam dokładnie to samo! Ja wiem, że wyglądam jak dziecko. Jestem niska, chuda, bez biustu. Nigdy nie spodobam się żadnemu normalnemu facetowi, chyba, że będzie pedofilem. Jednak mimo to ja podświadomie chcę tak wyglądać. To jest właśnie mój ideał. Nóżki jak patyczki, przerwa między udami i wystające żebra. Za bardzo siebie taką pokochałam, żeby teraz z tego zrezygnować. Najgorsze jest to, że tak uważałam, ważąc 30 kg, tak uważałam ważąc 39 kg i tak uważam też teraz, ważąc 37 kg. I w każdym z tych przypadków bałam się przytyć. Paradoks, prawda?

[Cerseanne]

witam Was kochane
teraz ja podzielę się swoją historią. Jestem obecnie na psychoterapii [chodze do psychiatry i psychologa] jestem na leczeniu farmakologicznym psychotropami (masakra). Przez ostatni etap moich głodówek nie jadłam nic. Teraz kiedy jestem pod okiem rodziców zaczęłam jeść. Doszłam już do 800kcal. Jednak stasznie utyłam w tym czasie przybyło mi 7,5 kg to dla mnie cios prosto w serce. Tak bardzo chciałabym być chuda... marzę o tym nieustannie. Dzień i noc. Wszystko kręci się wokół wagi i kalorii. A ja po prostu chciałabym siebie zaakceptować. Z każdy mkilogramem mi trudniej to właściwie już niemożliwe

[Kawwaa]

Napisane przez Cerseanne

witam Was kochane
teraz ja podzielę się swoją historią. Jestem obecnie na psychoterapii [chodze do psychiatry i psychologa] jestem na leczeniu farmakologicznym psychotropami (masakra). Przez ostatni etap moich głodówek nie jadłam nic. Teraz kiedy jestem pod okiem rodziców zaczęłam jeść. Doszłam już do 800kcal. Jednak stasznie utyłam w tym czasie przybyło mi 7,5 kg to dla mnie cios prosto w serce. Tak bardzo chciałabym być chuda... marzę o tym nieustannie. Dzień i noc. Wszystko kręci się wokół wagi i kalorii. A ja po prostu chciałabym siebie zaakceptować. Z każdy mkilogramem mi trudniej to właściwie już niemożliwe

Mi moja mama schowała wagę, więc na razie się nie ważę i czuję się o wiele pewniej psychicznie. Przynajmniej mój humor nie jest uzależniony od tego czy waga rano pokaże 100g więcej czy mniej.
Boże, dziewczyno doszłaś do 800 kcal??? Więc ile jadłaś (przepraszam, nie jadłaś)???? Nie, no chociaż chyba coś tam jadłaś??? 200, 300 kcal????
Dziewczyny opamiętajmy się!!!!! I weźmy się wszystkie w garść. Jesteśmy młode, piękne Mamy przed sobą całe życie .... A przede wszystkim jesteśmy silne!!!!! Nie dajmy się pokonać tej IDIOTCE..... Życie nie jest tego warte.
A teraz pewnie sobie zadajecie pytanie... I kto to mówi? HA!!!! Mówię to JA!!!! I od jutra będę to sobie codziennie powtarzać, obiecuję

[Kawwaa]

Napisane przez Hypnotic Eyes

Wiesz, ja byłam bardzo wyniszczona. W krótki dość czasie schudłam 17 kilo i miałam bmi 13,2 i wtedy moja mama powiedziała STOP! i zawiozła mnie do szpitala. To była jednak tylko podtuczalnia. Nie wyleczyło mi to w żaden sposób psychiki. Jedynie podtuczyli mnie o 10 kg i wypuścili. Potem niby była jakaś terapia, ale to wszystko takie bez chęci.
No, a wiadomo, że jak nie ma motywacji to nici z tego.
Zrób coś ze swoim życiem, proszę! Dla własnego dobra!
Ja wiem, że to dziwnie brzmi w moich ustach, taka rada, kiedy ja sama nie wiem co mam ze sobą zrobić, ale cóż. Musisz uwierzyć, że to co robisz, zwiększanie kcal itp. to dla twojego dobra. To są przebłyski świadomości, tej starej Ciebie, która próbuje powrócić .

incorrect Właśnie mam dokładnie to samo! Ja wiem, że wyglądam jak dziecko. Jestem niska, chuda, bez biustu. Nigdy nie spodobam się żadnemu normalnemu facetowi, chyba, że będzie pedofilem. Jednak mimo to ja podświadomie chcę tak wyglądać. To jest właśnie mój ideał. Nóżki jak patyczki, przerwa między udami i wystające żebra. Za bardzo siebie taką pokochałam, żeby teraz z tego zrezygnować. Najgorsze jest to, że tak uważałam, ważąc 30 kg, tak uważałam ważąc 39 kg i tak uważam też teraz, ważąc 37 kg. I w każdym z tych przypadków bałam się przytyć. Paradoks, prawda?

To pomyślcie jak ja muszę wyglądać. Przynajmniej jesteście malutkie i drobniutkie, a ja??? Boże, właśnie sobie uświadomiłam jak ja muszę wygladać Nie, nie, nie, nie chcę tak.
Mnie chłopak zostawił przez to po 5 latach związku.

Przepraszam za post pod postem...

[Citynight]

Dlugo sie zastanawialam, czy tutaj napisac, ale potrzebuje Waszej pomocy...
Moja historia jest dosc pospolita, wiec nie bede sie rozpisywac. Po prostu chcialam schudnac, ale wymknelo sie to spod kontroli... Po wyjsciu ze szpitala (gdzie tez tylko mnie utuczyli, nie mialam zadnej terapii) moj chlopak mial mi pomagac zaakceptowac siebie- zamiast tego zostawil mnie.
Nikt z otoczenia nie wie, co czuje i jak trudno jest mi jesc...
Znowu schudlam, ja juz nad tym nie panuje- tak bardzo boje sie przytyc.
Staram sie jesc normalnie, ale moje posilki nie przekraczaja 1000 kcal... zjem bulke ze serem, mala babeczke, 2 ziemniaki i licze, czy to aby nie za duzo, czy nie przytyje.
Nikt mnie nie wspiera i jest mi ciezko samej, bo zamiast sie wyleczyc, to wpadam w coraz wieksze bagno, a nie chce znow trafic do szpitala
Mam nadzieje, ze razem jakos sobie pomozemy...

[Hypnotic Eyes]

Oj. Wiem jak to jest, kiedy nawet najbliżsi mają Ciebie już dość. To boli, ale czasem to może być też taki kop motywacyjny. Pokaż swojemy byłemu, że to źle, że się od Ciebie odwrócił. Zostawił, kiedy go najbardziej potrzebowałaś. Wyrównaj wagę, ciesz się życiem, śmiej...
Tak, jak łatwo to powiedzieć

[Kawwaa]

Tak, rodzina ma Cię dość.... Łzy w oczach matki i jej spuszczony wzrok, kiedy sąsiedzi tak dziwnie patrzą Jestem pieprzoną egoistką. Co musi czuć kobieta która mnie urodziła? Wychowała? Co czuje mój ojciec?
Zastanawiałyście się dziewczyny co oni przeżywają? A dla nas najważniejsze jesteśmy MY same. Chyba nadszedł czas aby to zmienić.
Co do chłopaka, cały czas trzyma się blisko, mówi, że wciąż czeka. Chyba moja choroba go przerosła A z drugiej strony, jeśli przerosła jego, to co ja mam powiedzieć?

[Citynight]

Tak, to trudne dla naszych bliskich, bo widza, ze nie potrafimy sobie z tym poradzic- a oni tez niewiele moga zrobic.
Mnie rodzina nie odpycha, ale ciagle slysze jakies uwagi na temat tego, ile waze. W ogole nie zauwazaja, jak bardzo sie staram.
Dla ludzi wyjsc z anoreksji=przytyc... zupelnie nie biora pod uwage czegos takiego jak psychika.

Dziekuje, ze ktos odpisal na moja wiadomosc to naprawde duzo dla mnie znaczy.

[Hypnotic Eyes]

Napisane przez Kawwaa

Tak, rodzina ma Cię dość.... Łzy w oczach matki i jej spuszczony wzrok, kiedy sąsiedzi tak dziwnie patrzą Jestem pieprzoną egoistką. Co musi czuć kobieta która mnie urodziła? Wychowała? Co czuje mój ojciec?
Zastanawiałyście się dziewczyny co oni przeżywają? A dla nas najważniejsze jesteśmy MY same. Chyba nadszedł czas aby to zmienić.
Co do chłopaka, cały czas trzyma się blisko, mówi, że wciąż czeka. Chyba moja choroba go przerosła A z drugiej strony, jeśli przerosła jego, to co ja mam powiedzieć?

Jezu, czuję dokładnie to samo! Zresztą mama w chwilach złości, gdy nie mogła już wytrzymać, też kiedyś powiedziała mi, że jestem egoistką, myślę tylko o sobie. Oczywiście później przeprosiła, ale myślę, że trochę w tym prawdy jest. Chociaż z drugiej strony nie możesz tak myśleć. To nie zmienia naszego postępowania, a jedynie nas dołuje. Zrób coś, żeby odwdzięczyć się swojej mamie, a przede wszystkim zmień coś DLA SIEBIE! Ja też spróbuję. Może przejdźmy razem na P ? Będzie nam raźniej? Wtedy będziemy, ja, ty i Wiosenka, która nas wspiera i jest dzielna i bardzo jestem jej wdzięczna za to, że poświęca mi czas ! Nieważne jaką decyzję podejmiesz, pamiętaj KIERUJ SIĘ DOBREM SWOIM I SWOICH BLISKICH

[Kawwaa]

Citynight całkowicie się z Tobą zgadzam. Moja rodzina też jest cały czas ze mną i mnie wspierają ale właśnie tak jak piszesz, chyba nie dociera do nich, że ich "idealne" dziecko, może mieć spapraną psychikę, że siedzi to we mnie głęboko, a każdy dzień jest wyzwaniem i walką. I ja walczę, staram się. Szkoda, że czasami tego nie dostrzegają
Hypnotic, ja też kiedyś usłyszałam takie słowa. Bolało.
Nie wiem czy jestem gotowa na P. Ale spróbuję. Dla siebie, moich bliskich i dla Ciebie też, bo jeśli Ty będziesz się starać to ja również będę..... Będziemy się wspierać. Uśmiechniemy się ładnie do Izy (którą muszę przyznać podziwiam) i mam nadzieję, że ona też nam pomoże Razem damy radę

[Hypnotic Eyes]

Napisane przez Kawwaa

Citynight całkowicie się z Tobą zgadzam. Moja rodzina też jest cały czas ze mną i mnie wspierają ale właśnie tak jak piszesz, chyba nie dociera do nich, że ich "idealne" dziecko, może mieć spapraną psychikę, że siedzi to we mnie głęboko, a każdy dzień jest wyzwaniem i walką. I ja walczę, staram się. Szkoda, że czasami tego nie dostrzegają
Hypnotic, ja też kiedyś usłyszałam takie słowa. Bolało.
Nie wiem czy jestem gotowa na P. Ale spróbuję. Dla siebie, moich bliskich i dla Ciebie też, bo jeśli Ty będziesz się starać to ja również będę..... Będziemy się wspierać. Uśmiechniemy się ładnie do Izy (którą muszę przyznać podziwiam) i mam nadzieję, że ona też nam pomoże Razem damy radę

Rozumiem, że to trudna decyzja, ale uwierz RAZEM DAMY RADĘ! Bo w grupie jest raźniej Chcę to zrobić dla mamy, DLA SIEBIE, dla rodziny. Chcę być szczęśliwa, roześmiana, jak moje koleżanki. Znowu zbierać dobre oceny, uczyć się z chęcią! To wszytko jest możliwe, jeśli tylko zechcemy Będą wzloty i upadki, to pewne, nikt nie jest idealny. Jednak właśnie to czyni nas na swój sposób wyjątkowymi, każdy ma swoje wady. Wystarczy tylko potrafić podnieść się z tego dołka.

[Kawwaa]

Napisane przez Hypnotic Eyes

Rozumiem, że to trudna decyzja, ale uwierz RAZEM DAMY RADĘ! Bo w grupie jest raźniej Chcę to zrobić dla mamy, DLA SIEBIE, dla rodziny. Chcę być szczęśliwa, roześmiana, jak moje koleżanki. Znowu zbierać dobre oceny, uczyć się z chęcią! To wszytko jest możliwe, jeśli tylko zechcemy Będą wzloty i upadki, to pewne, nikt nie jest idealny. Jednak właśnie to czyni nas na swój sposób wyjątkowymi, każdy ma swoje wady. Wystarczy tylko potrafić podnieść się z tego dołka.

Właśnie, więc My jako silne kobiety, pokonamy to dziadostwo
A więc od jutra P???