Prawdziwe oblicze macierzyństwa

[golgie]

[1=daf502bc9430c04b8cbdbd9 4f51a8624bed02f84_61e0bd2 ac4d4e;51194285]Do założenia tematu 'natchnął' mnie niejako ten obrazek, na który dosłownie przedwczoraj trafiłam w internecie



Wśród komentarzy znalazłam kilka o treści ni mniej ni więcej, że jedna z pań od pięciu lat, czyli od kiedy ma dziecko, cytuję "(...) nie miała okazji posiedzieć sobie spokojnie na kibelku". Zastanawiam się jak to właściwie jest? Czy faktycznie mając dziecko nie ma się chwili wytchnienia, chwili dla siebie, żeby poćwiczyć/pomalować paznokcie/ogolić nogi/wyjść na spokojnie do toalety/obejrzeć film? Czy faktycznie tak trudno wrócić do kondycji sprzed porodu? Że problemy natury ginekologicznej 'po' są częste? A przede wszystkim - jak to jest z tą prywatnością? Już nie raz, nie dwa słyszałam, że psuje się życie seksualne (przez obecność dzieci, a także przez kwestie fizyczne, rozciągnięcie po porodzie), że właśnie nie można nawet samemu się wykąpać, czy iść do toalety, bo dziecko notorycznie jest obok, o każdej porze dnia i nocy i nie da się tego uniknąć. Że faktycznie po urodzeniu dziecka stajemy się przede wszystkim matkami, a nie kobietami i 'siebie' pozostawiamy gdzieś hen hen daleko i zamieniamy się prawie w stereotypowe potworki karmiące dwoma dosłownie wywalonymi z bluzki piersiami na raz i w międzyczasie obierające ziemniaki? Wiem, że macierzyństwo to nie reklama pampersów, ale jestem ciekawa prawdziwych historii jak to wygląda, szczególnie w kwestii prywatności.

Podejrzewam, że i tak nie dowiem się z tematu pełnej prawdy (jako że Wizażanki to zawsze idealne, szczęśliwe i spełnione matki, żony i kochanki), ale temat rzucam i tak [/QUOTE]
Życie z dziećmi nie jest i nigdy nie będzie już takie samo jak bez nich.
Sytuacje jak na załączonym obrazku zdarzają się ,ale to raczej kiedy ma się mniejsze dzieci. Moja córka w sierpniu skończy 4 lata i już od dłuższego czasu wie, że nie wchodzi się do toalety, kiedy ktoś w nie jest. Mam też niemowlaka i tu jest większy problem, bo potrafi się wszcząć alarm akurat kiedy jest się w trakcie, na kibelku i jest to sytuacja dość ehem stresująca, więc raczej nie ma mowy, by przeciągać takie posiedzenia
Jeśli chodzi o seks, to po okresie połogu i pierwszym ogarnięciu się w nowej sytuacji, nadal jest super). Rozciągnięcia absolutnie żadnego nie ma, wręcz przeciwnie, czasem potrafią tak zaszyć, że człowiek się czuje na początku, jakby to był pierwszy raz. W życiu seksualnym, dzieci nam w ogóle nie przeszkadzają. Odkąd mam dziecko nie mam czasu na rozleniwianie się, nicnierobienie, bo zawsze jest coś do zrobienia, wiele rzeczy robię też czasem z niemowlęciem na ręku, no ale okres niemowlęctwa trwa tylko rok i da się to wytrzymaćCzas dla siebie mogę mieć przed tym jak dzieci wstaną, po tym jak pójdą spać, lub kiedy młody śpi, choć nie jest go wiele i trzeba się streszczać z wszystkim
Wiem jedno-nie oddałabym doświadczenia macierzyństwa za nic innego, choć dzieci płaczą, marudzą, pochłaniają ogrom sił i czasu, przysparzają dużo stresu i ogólnie to nie jest piknik na trawce, jak się niektórym wydaje
Mimo tego wszystkiego mam czas i na makijaż i na umycie się i na oglądniecie z mężem filmu, na seks, na ćwiczenia ,ale tak jak wspomniałam-wiele zależy od wieku dziecka i jego charakterku
Piszę, oczywiście, jak to wygląda u mnie

---------- Dopisano o 06:06 ---------- Poprzedni post napisano o 05:59 ----------

Napisane przez tinpanalley

Teraz jest moda na to, żeby przedstawiac rodzicielstwo i rodzinę w samych minusach. Tak jakby człowiek kończył swój szczęśliwy pobyt na tym świecie wraz z założeniem rodziny i posiadaniem dziecka. Celebrytki prześcigają się w opowieściach o baby blusach, depresjach, bólach i innych cierpieniach związanych z byciem matką, żoną i kobietą w ogóle. No to ja pytam: jak nosze matki,babcie, prababcie przeżyły z tym "brzemieniem" kobiecości? Pewnie wszystkie były mega nieszczęśliwe, niespełnione, wykorzystywane, i pluły sobie w brodę (brody). a mogły robić kariery, być niezależne, silne, mieć "jaja"...

Zgadzam się ,ale prawdziwe jaja to trzeba mieć do macierzyństwa

---------- Dopisano o 06:32 ---------- Poprzedni post napisano o 06:06 ----------

Napisane przez Linka25

Mądry i dobry partner to połowa sukcesu.

Dokładnie tak, bo jak ktoś wziął za męża totalna pokrakę, nieudacznika i lenia, to życzę powodzenia, bo to kula u nogi

[_Supernova_]

U mnie ten obrazek to najprawdziwsza prawda

[ZamyslonaRoztargniona]

[1=b82ed09e83d6cc96f3cec4b 39c6008ed9e8c5acd_5dd3308 25eb9e;51199804]Na ile osob zdarzaja sie takie wypadki? Naprawde 7 latek to na tyle nierozumne dziecko, ze nie zapamieta, ze nie mozna otwierac okien? Przeciez to dziecko w wieku szkolnym, bez przesady. To nie jest wina dzieci, tylko tego, ze rodzice nigdy nie wpadli na to, zeby dziecku powiedziec nie baw sie pokretlami od kuchenki/nie otwieraj okien itp.[/QUOTE]
I myślisz że wystarczy powiedzieć nie otwieraj okien, nie kręć kurkami od gazu i dziecko posłusznie się do tego dostosuje?
Jasne że wie że nie wolno, ale nigdy nie wiesz kiedy wpadnie na pomysł żeby dany zakaz złamać.
Gdyby to było takie proste wszystkie dzieci grzecznie odrabiałyby lekcje, nie paliły, nie były się, wracały do domu o określonej godzinie.

[suszarka]

Od niedawna, bo od 3 miesięcy z kawałkiem jestem mama więc super doświadczenia nie mam, niemniej dwie rzeczy mogę już z pełnym przekonaniem rzecz:

- pierwszy miesiąc po urodzeniu to był koszmar, psychiczny jak i fizyczny, myślałam, ze wyskoczę z okna albo walnę sobie w łeb a dziecko oddam do okienka życia. nikt i nic nie przygotowuje na starcie z rozszalałym, ryczącym, wściekłym noworodkiem. Nic nie przygotowuje na to, że człowiek nagle z trybu wow śpię 8h dziennie zaczyna spać dwie, na to, że dziecko drze się jak opętanie i obdzierane ze skóry na raz a ty kompletnie nie wiesz co zrobić, na to, że nawet jak ktoś lubi bdsm to sutki od karmienia piersią bolą tak, że nie da się tego opisać i ogólnie człowiek zadaje sobie sto razy pytanie czy decydując sie na dziecko dopadła mnie pomroczność jasna. Nikt i nic nie przekona mnie, ze pierwsze tygodnie przy pierwszym dziecku to wspaniały i radosny czas.

- dziecko zmienia wszystko, kompletnie wszystko ale jest tez (chyba) najfajniejsza, najdłuższa i najwieksza przygoda w zyciu.

[elvegirl]

Napisane przez Fleur_D

Super, że mówi się też o ciemnych stronach macierzyństwa, ale poszło to znacznie za daleko.

A ja ciągle mam wrażenie, że za mało się o tym mówi. Moje koleżanki, które urodziły w zeszłym roku, namiętnie mi podsyłają poradniki w stylu "macierzyństwo non-fiction", bo są w TAKIM szoku, że jednak jest mniej różowo niż myślały. Wciąż gdzieś jeszcze drzemie przekonanie, że jak się ma ten szalenie rozbudzony instynkt macierzyński (czyt. dziką potrzebę posiadania dziecka), to wszystko się na kanwie tego instynktu samo poukłada. A tu zonk

Ja osobiście jestem za tym, żeby przedstawiać temat w mało kolorowych barwach, to się najwyżej potem człowiek pozytywnie zdziwi Ale to chyba kwestia charakteru

---------- Dopisano o 09:34 ---------- Poprzedni post napisano o 09:32 ----------

Napisane przez suszarka

- pierwszy miesiąc po urodzeniu to był koszmar, psychiczny jak i fizyczny, myślałam, ze wyskoczę z okna albo walnę sobie w łeb a dziecko oddam do okienka życia. nikt i nic nie przygotowuje na starcie z rozszalałym, ryczącym, wściekłym noworodkiem. Nic nie przygotowuje na to, że człowiek nagle z trybu wow śpię 8h dziennie zaczyna spać dwie, na to, że dziecko drze się jak opętanie i obdzierane ze skóry na raz a ty kompletnie nie wiesz co zrobić, na to, że nawet jak ktoś lubi bdsm to sutki od karmienia piersią bolą tak, że nie da się tego opisać i ogólnie człowiek zadaje sobie sto razy pytanie czy decydując sie na dziecko dopadła mnie pomroczność jasna. Nikt i nic nie przekona mnie, ze pierwsze tygodnie przy pierwszym dziecku to wspaniały i radosny czas.

- dziecko zmienia wszystko, kompletnie wszystko ale jest tez (chyba) najfajniejsza, najdłuższa i najwieksza przygoda w zyciu.

O, właśnie tak to widzę

[Luba]

Napisane przez elvegirl

A ja ciągle mam wrażenie, że za mało się o tym mówi. Moje koleżanki, które urodziły w zeszłym roku, namiętnie mi podsyłają poradniki w stylu "macierzyństwo non-fiction", bo są w TAKIM szoku, że jednak jest mniej różowo niż myślały. Wciąż gdzieś jeszcze drzemie przekonanie, że jak się ma ten szalenie rozbudzony instynkt macierzyński (czyt. dziką potrzebę posiadania dziecka), to wszystko się na kanwie tego instynktu samo poukłada. A tu zonk

Ja osobiście jestem za tym, żeby przedstawiać temat w mało kolorowych barwach, to się najwyżej potem człowiek pozytywnie zdziwi Ale to chyba kwestia charakteru

Ja juz to pisalam w innym watku ale po prostu dzieci rodzilam w innych czasach. Kiedy (przy pierwszym) internet dopiero raczkowal, gazety (jakies dziecko i ja) dopiero zaczely wychodzic a czlowiek wiedzial tylko tyle co sam widzial wsrod rodziny i znajomych. I moze to bylo lepsze, bo taka informacja jest bezcenna.
Ja od najmlodszych lat widywalam niemowlaki/noworodki z ich mamami wlasnie w swoim otoczeniu i nie mialam najmniejszych watpliwoci, ze rodzicielstwo to nie bulka z maslem.
Wiedzialam o tym, ze dziecko czasem wyje, ze rodzice maja ochote uciec z domu, ze sa kolki itd. I wszytskie moje kolezanki to wiedzialy, nie przypominam sobie ani jednej, ktora bylaby zdziwiona, ze nie jest "rozowo".
Skad sie wzial w dzisiejszym swiecie ten brak wiedzy na temat tego, jak wygladaja pierwsze dni/miesiace z dzieckiem? Zastanawia mnie to.

I dlatego tez, mimo tego, ze mam dwoje dzieci, nie moge napisac jak suszarka, ze mialam wrzeszczace, rozszalale noworodki, bo nie mialam, Albo moze mnie to nie dziwilo i uznalam za norme.
Jasne, bylam zmeczona, bylam czasem (czesto) niewyspana, ale ja wiedzialam wczesniej, ze tak bedzie, ponarzekalam i bylo mi lepiej
Piersi mnie nie bolaly, zreszta nie mialam z kp najmniejszego problemu

Wlasnie, przyznaje jedno. O tym, ze ktos moze miec klopoty z karmieniem piersia, to sie dowiedzialam dopiero z wizazu. Serio.
Jak zyje to nie spotkalam na zywo kobiety ktora mialaby z tym problem, a dodam, ze wszytskie kobiety w mojej rodzinie kp, wszystkie kolezanki takze. Raz tylko jedna z moich cioc miala obolale brodawki, to byl taki ewenement, ze wszystkie baby rodzinne sie zlecialy, zeby cos jej poradzic, pamietam to, chociaz bylam dzieckiem. Minelo jej

[cava]

Napisane przez elvegirl

A ja ciągle mam wrażenie, że za mało się o tym mówi. Moje koleżanki, które urodziły w zeszłym roku, namiętnie mi podsyłają poradniki w stylu "macierzyństwo non-fiction", bo są w TAKIM szoku, że jednak jest mniej różowo niż myślały. Wciąż gdzieś jeszcze drzemie przekonanie, że jak się ma ten szalenie rozbudzony instynkt macierzyński (czyt. dziką potrzebę posiadania dziecka), to wszystko się na kanwie tego instynktu samo poukłada. A tu zonk

Bo ludzie są teraz jacyś kompletnie odrealnieni.
Serio.
I ja nie wiem skąd to się bierze, przecież każdy ma jakąś bliższą i dalszą rodzinę i znajomych , gdzie na własne oczy widzi i słyszy najróżniejsze wersje rodzicielstwa, życia w rodzinie, życia przed, w trakcie, po ciąży.

Jakim cudem można nie wyciągnąć z tego żadnych wniosków i zderzyć się z rzeczywistością jakby się było pierwszą matką w historii świata i być w "takim szoku" ...?
Nie wiem.


Dla mnie zderzenie z macierzyństwem było przyjemnym zaskoczeniem po tym co mi otoczenie przed "opowiedziało".
Nie żeby płatki róż leciały z nieba i zawsze było z górki, ale gólnie było mniej męcząco, boląco, straszno i trudno niż się spodziewałam a ogólny bilans jest bardzo na plus i jakbym miała jeszcze raz podejmować decyzję, to bym się zdecydowała na wcześniejsze macierzyństwo, żeby wyrobić się z jeszcze jednym dzieckiem więcej.

Teraz z 2 nastolatkami to w ogóle jest fajnie.
Tylko nie wiem, kiedy te dzieci tak szybko urosły

[Luba]

Cavo, w tym samym momencie

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez ZamyslonaRoztargniona

I myślisz że wystarczy powiedzieć nie otwieraj okien, nie kręć kurkami od gazu i dziecko posłusznie się do tego dostosuje?
Jasne że wie że nie wolno, ale nigdy nie wiesz kiedy wpadnie na pomysł żeby dany zakaz złamać.
Gdyby to było takie proste wszystkie dzieci grzecznie odrabiałyby lekcje, nie paliły, nie były się, wracały do domu o określonej godzinie.

No pliz, na ile to matka 5-7 letniego dziecka musialaby wyjsc do wc, zeby nie zdarzyla zareagowac. Poza tym jak sie zna swoje dziecko to mozna sie spodziewac, ze na te 5 minut zostanie samo w pokoju i sie przy okazji nie zabije.

A co do kp - problem moze byc jak sie wda infekcja albo zatka jeden z przewodow mlekonosnych.

[cava]

Napisane przez Luba

Cavo, w tym samym momencie

No właśnie.
Az się uśmiałam.


Moje dzieci przez pierwsze miesiące to były anioły jakieś.
Serio.
Jak starszą przywieźliśmy do domu, to mąż musiał parę dni czekać aż usłyszał jak ona płacze.
Ale mnie mama jeszcze przed porodem powiedziałą: tylko nie naucz płakać.
I serio, moje córki do końca chyba nie ogarnęła, ze jak się chce jeść, to trzeba zacząć płakać.
Wierciły się , stękały i machały raczkami, wtedy wiedziałam co chcą i nie czekałam az się dziecko rozedrze.
Obie spały od początku bite 6 godzin, w nocy jadły ostatni raz koło 24 a pierwsze karmienie poranne koło 6- 7.
Tak samo jestem wrogiem metody: nie noś bo nauczysz.
Swoje nosiłam na początku wręcz obsesyjnie, albo kładłam blisko siebie, żeby mnie czuły i słyszały- to wykształca w dzieciach poczucie bezpieczeństwa i są wtedy spokojne i mało wrażliwe na "odcięcie" od matki, bo maja zakodowane, ze ta matka jest. Łatwiej takei zdiecko nauczyć potem ze matka odchodzi i wraca i świat się nie wali nie trzeba się drzeć.

[_Supernova_]

Napisane przez suszarka

Od niedawna, bo od 3 miesięcy z kawałkiem jestem mama więc super doświadczenia nie mam, niemniej dwie rzeczy mogę już z pełnym przekonaniem rzecz:

- pierwszy miesiąc po urodzeniu to był koszmar, psychiczny jak i fizyczny, myślałam, ze wyskoczę z okna albo walnę sobie w łeb a dziecko oddam do okienka życia. nikt i nic nie przygotowuje na starcie z rozszalałym, ryczącym, wściekłym noworodkiem. Nic nie przygotowuje na to, że człowiek nagle z trybu wow śpię 8h dziennie zaczyna spać dwie, na to, że dziecko drze się jak opętanie i obdzierane ze skóry na raz a ty kompletnie nie wiesz co zrobić, na to, że nawet jak ktoś lubi bdsm to sutki od karmienia piersią bolą tak, że nie da się tego opisać i ogólnie człowiek zadaje sobie sto razy pytanie czy decydując sie na dziecko dopadła mnie pomroczność jasna. Nikt i nic nie przekona mnie, ze pierwsze tygodnie przy pierwszym dziecku to wspaniały i radosny czas.

- dziecko zmienia wszystko, kompletnie wszystko ale jest tez (chyba) najfajniejsza, najdłuższa i najwieksza przygoda w zyciu.

Dobre 10 lat temu, ale wciąz pamiętam, ze miałam podobne wrazenia Moje pierwsze dziecko było własnie takie jak opisujesz , karmienie to było piekło, a on wiecznie nienajedzony i ciagle płaczacy. Drugie dziecko było całkowitym przeciwienstwem, spało, jadło i tak w kółko No cóz loteria

[wlosomaniaczkaaa]

Napisane przez suszarka

Od niedawna, bo od 3 miesięcy z kawałkiem jestem mama więc super doświadczenia nie mam, niemniej dwie rzeczy mogę już z pełnym przekonaniem rzecz:

- pierwszy miesiąc po urodzeniu to był koszmar, psychiczny jak i fizyczny, myślałam, ze wyskoczę z okna albo walnę sobie w łeb a dziecko oddam do okienka życia. nikt i nic nie przygotowuje na starcie z rozszalałym, ryczącym, wściekłym noworodkiem. Nic nie przygotowuje na to, że człowiek nagle z trybu wow śpię 8h dziennie zaczyna spać dwie, na to, że dziecko drze się jak opętanie i obdzierane ze skóry na raz a ty kompletnie nie wiesz co zrobić, na to, że nawet jak ktoś lubi bdsm to sutki od karmienia piersią bolą tak, że nie da się tego opisać i ogólnie człowiek zadaje sobie sto razy pytanie czy decydując sie na dziecko dopadła mnie pomroczność jasna. Nikt i nic nie przekona mnie, ze pierwsze tygodnie przy pierwszym dziecku to wspaniały i radosny czas.

- dziecko zmienia wszystko, kompletnie wszystko ale jest tez (chyba) najfajniejsza, najdłuższa i najwieksza przygoda w zyciu.

Aż mi ciary przeszły na samą myśl. Czy w tej sytuacji nie można mleka ściągnąć i karmić niemowlaka butelką? W imię czego trzeba tak cierpieć?

[elvegirl]

Napisane przez Luba

I dlatego tez, mimo tego, ze mam dwoje dzieci, nie moge napisac jak suszarka, ze mialam wrzeszczace, rozszalale noworodki, bo nie mialam, Albo moze mnie to nie dziwilo i uznalam za norme.

Albo faktycznie nie miałaś większych problemów Tak jak z kp

Napisane przez cava

Bo ludzie są teraz jacyś kompletnie odrealnieni.
Serio.
I ja nie wiem skąd to się bierze, przecież każdy ma jakąś bliższą i dalszą rodzinę i znajomych , gdzie na własne oczy widzi i słyszy najróżniejsze wersje rodzicielstwa, życia w rodzinie, życia przed, w trakcie, po ciąży.

Jakim cudem można nie wyciągnąć z tego żadnych wniosków i zderzyć się z rzeczywistością jakby się było pierwszą matką w historii świata i być w "takim szoku" ...?
Nie wiem.

No widzisz, ja właśnie nie mam bliższej i dalszej dzieciatej rodziny, moja kuzynka jest ode mnie starsza o 11 lat, kuzyn o 20, mieszkają 500km ode mnie i nie mam z nimi kontaktu częstszego niż pogrzeby w rodzinie A znajomi jakoś tak się składa, że starali się zawsze wszystko pokazać w tych słodkopierdzących klimatach, żebym jak najszybciej też się zdecydowała na ciążę i skończyła wesołe życie imprezowicza Serio serio, dzieciatych koleżanek mam mnóstwo, a tylko dwie przyznały wprost, że są ciężkie chwile. A zobaczyć ich codzienność też nie jest łatwo, bo spotkania nam wypadały jakimś takim dziwnym trafem jak dziecko spało albo ogólnie w godzinach dla dziecka niemarudnych. Tak to raczej matki wolą się spotykać we własnym gronie i nie dopuszczają do pogawędek bezdzietnych koleżanek.


Gdyby nie mój wrodzony realizm, zahaczający o pesymizm i zawód wyuczony, to ni cholery bym nie miała możliwości przypuszczać, jak wygląda to realne macierzyństwo. I sądząc po ilości negatywnie zdziwionych macierzyństwem kobiet, nie jestem odosobnionym przypadkiem.

[lilla77a]

Czasami bywa ciężko, pamietam, że początki były ciężkie, dziecko ciągle na mnie wisiało, przez pierwszy rok byłam niewyspana, ale z czasem sie poukładało teraz chodzę do kina, czytam książki itp.

[cava]

Napisane przez elvegirl

Albo faktycznie nie miałaś większych problemów Tak jak z kp


Ale dziecko nie tylko dlatego ryczy, czy matka ma pod górkę bo problemy z karmieniem.
Moja starsza miała zwyczaj "wypłakiwania dnia".
Ryczała przez jakiś czas (kilka miesięcy)_codziennie_ zaczynając ryczeć punkt 17ta.
czasami trwało to 5 minut, czasami 3 godziny.
Ale w każdej książce na temat malutkich dzieci JEST napisane co to za zjawisko, skąd się bierze, a jak się wie, to się jest przygotowanym na to, jak sobie radzić.



No widzisz, ja właśnie nie mam bliższej i dalszej dzieciatej rodziny, moja kuzynka jest ode mnie starsza o 11 lat, kuzyn o 20, mieszkają 500km ode mnie i nie mam z nimi kontaktu częstszego niż pogrzeby w rodzinie A znajomi jakoś tak się składa, że starali się zawsze wszystko pokazać w tych słodkopierdzących klimatach, żebym jak najszybciej też się zdecydowała na ciążę i skończyła wesołe życie imprezowicza Serio serio, dzieciatych koleżanek mam mnóstwo, a tylko dwie przyznały wprost, że są ciężkie chwile. A zobaczyć ich codzienność też nie jest łatwo, bo spotkania nam wypadały jakimś takim dziwnym trafem jak dziecko spało albo ogólnie w godzinach dla dziecka niemarudnych. Tak to raczej matki wolą się spotykać we własnym gronie i nie dopuszczają do pogawędek bezdzietnych koleżanek.


Gdyby nie mój wrodzony realizm, zahaczający o pesymizm i zawód wyuczony, to ni cholery bym nie miała możliwości przypuszczać, jak wygląda to realne macierzyństwo. I sądząc po ilości negatywnie zdziwionych macierzyństwem kobiet, nie jestem odosobnionym przypadkiem.

I to mnie właśnie dziwi.
Skąd w erze informacji dostępnych łatwo jak nigdy jeszcze, takie odrealnienie.
Chyba właśnie nadmiar informacji których nie da się zweryfikować, skutkuje tak wypaczonym obrazem rzeczywistości
Już odbiegając od tego co widziałam w rodzinie jako dziecko, to potem widziałam _na co dzień_ macierzyństwo dziewczyn np. w akademiku, czy "wczesnych" mężatek ze studiów.
Nie raz nosiłam czy pilnowałam którejś niemowlaka, czy młodszego kilkulatka.
Nie wiem jak miałyby ukryć jak to wygląda "w praniu" jak zdarzało nam się razem wyjeżdżać


Z tym kreowaniem odrealnionego świetlanego obrazu macierzyństwa w celu złośliwego (?) nakłonienia koleżanki do urodzenia dziecka to w życiu się nie spotkałam.
Może jakiś nowy trend, którego wcześniej nie było.

[suszarka]

Napisane przez Luba

Ja juz to pisalam w innym watku ale po prostu dzieci rodzilam w innych czasach. Kiedy (przy pierwszym) internet dopiero raczkowal, gazety (jakies dziecko i ja) dopiero zaczely wychodzic a czlowiek wiedzial tylko tyle co sam widzial wsrod rodziny i znajomych. I moze to bylo lepsze, bo taka informacja jest bezcenna.
Ja od najmlodszych lat widywalam niemowlaki/noworodki z ich mamami wlasnie w swoim otoczeniu i nie mialam najmniejszych watpliwoci, ze rodzicielstwo to nie bulka z maslem.
Wiedzialam o tym, ze dziecko czasem wyje, ze rodzice maja ochote uciec z domu, ze sa kolki itd. I wszytskie moje kolezanki to wiedzialy, nie przypominam sobie ani jednej, ktora bylaby zdziwiona, ze nie jest "rozowo".
Skad sie wzial w dzisiejszym swiecie ten brak wiedzy na temat tego, jak wygladaja pierwsze dni/miesiace z dzieckiem? Zastanawia mnie to.

I dlatego tez, mimo tego, ze mam dwoje dzieci, nie moge napisac jak suszarka, ze mialam wrzeszczace, rozszalale noworodki, bo nie mialam, Albo moze mnie to nie dziwilo i uznalam za norme.
Jasne, bylam zmeczona, bylam czasem (czesto) niewyspana, ale ja wiedzialam wczesniej, ze tak bedzie, ponarzekalam i bylo mi lepiej
Piersi mnie nie bolaly, zreszta nie mialam z kp najmniejszego problemu

Wlasnie, przyznaje jedno. O tym, ze ktos moze miec klopoty z karmieniem piersia, to sie dowiedzialam dopiero z wizazu. Serio.
Jak zyje to nie spotkalam na zywo kobiety ktora mialaby z tym problem, a dodam, ze wszytskie kobiety w mojej rodzinie kp, wszystkie kolezanki takze. Raz tylko jedna z moich cioc miala obolale brodawki, to byl taki ewenement, ze wszystkie baby rodzinne sie zlecialy, zeby cos jej poradzic, pamietam to, chociaz bylam dzieckiem. Minelo jej

Zazdroszczę, ja miałam ultra problem z karmieniem na początku, nie umiałam go przystawić, byłam tragicznie obolała po cc, panie położne to brak słów, babska bez jakiejkolwiek empati i po prostu nie szło. Na szczęście miałam namiary na super doradcę laktakcyjnego i po początkowym bólu ala zaraz odpadną mi cycki jakoś to poszło.

Napisane przez _Supernova_

Dobre 10 lat temu, ale wciąz pamiętam, ze miałam podobne wrazenia Moje pierwsze dziecko było własnie takie jak opisujesz , karmienie to było piekło, a on wiecznie nienajedzony i ciagle płaczacy. Drugie dziecko było całkowitym przeciwienstwem, spało, jadło i tak w kółko No cóz loteria

U nas po pierwszy miesiącu sie uspokoilo, młody chyba wyczuł, ze jeszcze chwila i matkę na oddziale zamkniętym zakładu psychiatrycznego zamkną.

Napisane przez wlosomaniaczkaaa

Aż mi ciary przeszły na samą myśl. Czy w tej sytuacji nie można mleka ściągnąć i karmić niemowlaka butelką? W imię czego trzeba tak cierpieć?

W imię macierzyństwa. a tak serio to chciałam karmić piersia wiec musiałam przez to przejśc. I nie żałuję, choć najgorszemu wrogowi tego nie życzę.

[Karena 73]

Napisane przez Dotka90

Ciekawy temat, jako że ostatnio też o tym rozmawiałam

Mam przykład pewnej mamy, która nie pracuje, ma dwoje dzieci, jedno w wieku szkolnym, drugie niedługo pójdzie do przedszkola. I otóż co ja słyszę? No jedno wielkie pasmo nieszczęść: tak ciężko, bo zakupy trzeba zrobić, bo pranie codziennie, bo lekcje odrobić, a to trwa 3 godziny (z pierwszakiem!), bo posprzątać, bo odebrać ze szkoły, bo na plac zabaw iść. Ma do pomocy babcię, która przyjeżdża kilka razy w tygodniu, a i tak wielki problem. Ma też partnera i to nie takiego, który ma dwie lewe ręce, ale zakupy zrobi, naczynia pozmywa, dziećmi się zajmie..

Pytałam kiedyś z ciekawości mojej mamy jak to jest z dwójką małych dzieci, czy to faktycznie taki koszmar? A ona mówi, że wcale nie. Że jak ja byłam mała, a mój brat był przedszkolakiem, to ona normalnie miała czas i na zabawę i na zakupy i na obiad, sprzątanie, ba, jeszcze na ploty z koleżanką! I że wcale tak ciężko nie było, wszak też wtedy nie pracowała. Wszystko jest kwestią organizacji. O ile rozumiem codzienne pranie, bo brakuje ciuchów, o tyle codzienne odkurzanie jest już zbędne.


Tak samo, co do tego, że sikanie bez dziecka to nie ma szans, to ja dodam - zjedzenie śniadania. Nieraz widzę obrazek, że dziecko je śniadanie, a matka tu ze szmatą, tu z telefonem, tu z laptopem, a śniadania brak. A potem płacz, bo gruba, płacz bo dziecko nie chce jeść. No a sorry, nawyki wynosimy z domu.

Pożyjemy zobaczymy. Łatwo jest krytykować kiedy się jeszcze smaku macierzyństwa nie poznało.
Miałam szczęście, że mój synek był spokojny i nie męczyły go kolki. Mąż wiecznie w pracy więc sama taszczyłam wózek na 3 piętro razem z zakupami. Sprzątałam z dzieckiem, jadłam z dzieckiem, odpoczywałam z dzieckiem. Sama farbowałam włosy w domu. Zgadnij? Tak, z dzieckiem. Kwestia organizacji czasu.
Natomiast jedna z moich koleżanek nie miała kiedy umyć zębów mimo, że mąż też w tym czasie nie pracował i mieli tylko to jedno dziecko. Inna z powodu kolek musiała czasem podrzucać dziecko do mamy, żeby choć od czasu do czasu się przespać.

Nie krytykuj więc, bo nie wiesz jakie będzie Twoje dziecko i w jaki sposób będzie wyglądał Twój dzień. Przy alergiku codzienne sprzątanie to też norma, więc zastanów się co piszesz.
No, ale nawyki wynosimy z domu, więc chyba nie musisz się martwić, co nie?
I tak 3 godziny z pierwszakiem przy lekcjach to też norma. Skąd się biorą takie panie mądralińskie...

[elvegirl]

Napisane przez cava

Ale w każdej książce na temat malutkich dzieci JEST napisane co to za zjawisko, skąd się bierze, a jak się wie, to się jest przygotowanym na to, jak sobie radzić.

Teoria sobie, praktyka sobie, o czym się nauczyłam w pierwszej pracy po studiach Jak się nie ma otrzaskania w praktyce, to się po prostu nie wie i tyle.

Napisane przez cava

Nie raz nosiłam czy pilnowałam którejś niemowlaka, czy młodszego kilkulatka.
Nie wiem jak miałyby ukryć jak to wygląda "w praniu" jak zdarzało nam się razem wyjeżdżać

Ja kilkulatków pilnowałam, z niemowlakiem nigdy nie miałam styczności bliższej niż oglądanie leżącego w bujaczku albo trzymaniu przez 5 minut.
Wyjazd z małym dzieckiem mi się nie zdarzył nigdy.

No niestety, nie każdy ma możliwość nabrania choćby minimum doświadczenia zanim się dorobi własnego dziecka. Szkoła rodzenia trochę pokazuje, ale to ułamek przecież.

[Luba]

Napisane przez elvegirl

Albo faktycznie nie miałaś większych problemów Tak jak z kp

No raczej nie, moje dzieci nie byly tak bezproblemowe jak np cavy, ale nie uwazalam tego za cos dziwnego, bo to znalam i widzialam u innych

Napisane przez cava

I to mnie właśnie dziwi.
Skąd w erze informacji dostępnych łatwo jak nigdy jeszcze, takie odrealnienie.
Chyba właśnie nadmiar informacji których nie da się zweryfikować, skutkuje tak wypaczonym obrazem rzeczywistości
Już odbiegając od tego co widziałam w rodzinie jako dziecko, to potem widziałam _na co dzień_ macierzyństwo dziewczyn np. w akademiku, czy "wczesnych" mężatek ze studiów.
Nie raz nosiłam czy pilnowałam którejś niemowlaka, czy młodszego kilkulatka.
Nie wiem jak miałyby ukryć jak to wygląda "w praniu" jak zdarzało nam się razem wyjeżdżać


Z tym kreowaniem odrealnionego świetlanego obrazu macierzyństwa w celu złośliwego (?) nakłonienia koleżanki do urodzenia dziecka to w życiu się nie spotkałam.
Może jakiś nowy trend, którego wcześniej nie było.

[ladylajla]

Obserwowanie macierzyństwa kuzynek czy koleżanek nie zawsze daje ogląd sytuacji, zwłaszcza jeśli są to spotkania co jakiś czas, od okazji do okazji.
Wielopokoleniowych i wielodzietnych rodzin już prawie nie ma i często pierwszym trzymanych na rękach dzieckiem jest nasze własne W uprzywilejowanej pozycji są te dziewczyny, które mają na tyle młodsze rodzeństwo, żeby pamiętać jak to jest mieć w domu 24/7 niemowlę.
Cała reszta wie tyle, ile się dowie z mediów albo z subiektywnych spostrzeżeń innych.

[Ingel]

bylo kiedys na watku o OZM - mamy uwazaly, ze to normalne z dzieckiem chodzic do kibelka, nie zamykac drzwi do lazienki, bo nuz dziecie kilkuletnie ma ochote wejsc kiedy mama sie kapie itd. Dla mnie to gruba przesada. Nie mam dzieci, aczkolwiek dzieckiem bylam i to nieznosnym, w pierwszym roku ryczalam bez przerwy - ale mama jakos mnie do kibelka nie brala. Przezylam te minuty bez mamy.
Nie wyobrazalm sobie miec towarzystwo w czasie wycierania tylka, niezaleznie czy to pielegniarka w szpitalu czy wlasne dziecko.


co do meki macierzynstwa - zawsze mysle o pokoleniu babc, ktore nie mialy pralki zmywarki elektronicznej niani a czesto nawet i lazienki w domu, a dzieci byly najedzone i czyste. Poza tym, nikt chyba nie jest zmuszony do posiadania dzieci, wiadomo, ze macierzynstwo to nie rozowy domek , kokardki i laleczki, ale duze wyzwanie (do tego nigdy nie wiadomo jakie problematyczne dziecko bedzie). Tak to widze, nie czuje sie gotowa na to wyzwanie i pomimo posiadania wspanialego partnera dziecka nie planuje.

Nie trafiaja do mnie teksty mamusiek "och jak ciezko, pranie musze zrobic, dziecko placze, ja w ciazy i wlosow nie moge umyc bo czasu nie mam "- no kobieto, a kto Cie zmuszal do dzieci?

i tak, rozumiem ze moze byc ciezko i mama narzeka, ale robienie z macierzynstwa meki i misji - przesada.

[Luba]

Napisane przez ladylajla

Obserwowanie macierzyństwa kuzynek czy koleżanek nie zawsze daje ogląd sytuacji, zwłaszcza jeśli są to spotkania co jakiś czas, od okazji do okazji.
Wielopokoleniowych i wielodzietnych rodzin już prawie nie ma i często pierwszym trzymanych na rękach dzieckiem jest nasze własne W uprzywilejowanej pozycji są te dziewczyny, które mają na tyle młodsze rodzeństwo, żeby pamiętać jak to jest mieć w domu 24/7 niemowlę.
Cała reszta wie tyle, ile się dowie z mediów albo z subiektywnych spostrzeżeń innych.

W sumie to ja nie wmam w rodzinie wielodzietnych par, najwiecej to trojka dzieci, mieszkalismy tez w jakiejs tam odleglosci od siebie, a nie "wszyscy na kupie".

Mysle, ze problem jest w czym innym po prostu, ludzie sie jednak kiedys chetniej spotykali, rozmawiali ze soba twarza w twarz, telefony byly nie w kazdym domu, o komorkach to sie nikomu nie snilo, tak samo jak o komputerze.

Poza tym teraz obseruje tez zachowania pt "co ta matka wie, ona calkiem sie nie zna na wychowywaniu dzieci", "moja rodzina to janusze, nie chce mi sie z nimi gadac" itd.

[elvegirl]

Napisane przez ladylajla

Obserwowanie macierzyństwa kuzynek czy koleżanek nie zawsze daje ogląd sytuacji, zwłaszcza jeśli są to spotkania co jakiś czas, od okazji do okazji.
Wielopokoleniowych i wielodzietnych rodzin już prawie nie ma i często pierwszym trzymanych na rękach dzieckiem jest nasze własne W uprzywilejowanej pozycji są te dziewczyny, które mają na tyle młodsze rodzeństwo, żeby pamiętać jak to jest mieć w domu 24/7 niemowlę.
Cała reszta wie tyle, ile się dowie z mediów albo z subiektywnych spostrzeżeń innych.

Dokładnie

Napisane przez Ingel

i tak, rozumiem ze moze byc ciezko i mama narzeka, ale robienie z macierzynstwa meki i misji - przesada.

Męki nie, ale misja to jest owszem, duża.

[cava]

Napisane przez Karena 73

I tak 3 godziny z pierwszakiem przy lekcjach to też norma. Skąd się biorą takie panie mądralińskie...

Nie, to nie ejst norma.
To ejst coś nie tak.
Moze dziecko za szybko poszło do szkoły i jeszcze nie dojrzało do tego zęby go w ten kierat wciskać, moze potrezbuje specjalistycznej diagnozy i prowadzenia, a moze coś nie halo ze szkołą.

2 razy się tylko spotkałam z takim cudem:
- chłopiec maił problemy z bardzo nasilonymi dysfunkcjami typu dysgrafia i pochodne i wymagał specjalnego toku douczania żeby nadążać za rówieśnikami w pisaniu i czytaniu (Za to liczył jak kalkulator i ma genialna pamieć)

2. matka sama sobie wypracowała taki styl "odrabiania lekcji"
To była codzienna meka, orka, pańszczyzna, przepisywanie tegos amego po raz 15ty, "odrabianie" rysunkó z plastyki po raz 5ty zeby były wg. mamusi odpowiednio dopracowane cudowanie, wymyślanie. Dzieciak juz na samo hasło "lekcje", dostawał niemocy umysłowo-fizycznej. Serio, siedział jak kukłą, nic do niego nie docierało, pustka w oczach, senność- chyba zwykły mechanizm obronny przed tą katorga którą mu matka fundowałą.
Przykro było patrzeć, ale ona nie przyswajała informacji, ze robi krecia robotę. "Rysunki musiały być odrobione, w zeszycie bez skreśluchów i wychodzenia z alinię a świadectwo z paskiem" i już

Niestety- nie każde dziecko to geniusz wszechstronny i nie ma co na siłę wymagać samych piątek. czasami warto żeby oberwał pałę i kilka razy z rzędu i tym sposobem się nauczył odpowiedzialności i samodzielności.
A czasami wystarczy jak z czegoś jedzie na słabych trójach.

[Dotka90]

Napisane przez Karena 73

Pożyjemy zobaczymy. Łatwo jest krytykować kiedy się jeszcze smaku macierzyństwa nie poznało.

Haha, czekałam na naczelny argument 'nie masz dziecka, co Ty możesz o tym wiedzieć!'

Natomiast jedna z moich koleżanek nie miała kiedy umyć zębów mimo, że mąż też w tym czasie nie pracował i mieli tylko to jedno dziecko.

To jest dla mnie akurat chore, jeśli mąż zdrowy i nic anormalnego się nie działo, to nie wiem, jak można nie mieć 2-3 minut na szybkie mycie zębów. Ale tak jak któraś tu pisała - podstawa to fajny partner.

Nie krytykuj więc, bo nie wiesz jakie będzie Twoje dziecko i w jaki sposób będzie wyglądał Twój dzień. Przy alergiku codzienne sprzątanie to też norma, więc zastanów się co piszesz.

Akurat żadne ze znajomych mi dzieci nie jest alergikiem, także stąd piszę o tym, że wcale 3x dziennie te mamy nie odkurzają.

No, ale nawyki wynosimy z domu, więc chyba nie musisz się martwić, co nie?

No nie muszę, bo moja mama nie musiała odkurzać 3x dziennie. Całe szczęście.

I tak 3 godziny z pierwszakiem przy lekcjach to też norma.

Jesli jest dużo zadane, to oczywiście. Ale na tę ilość zadań, którą widziałam to jest zdecydowanie jest to bardzo długo.

Napisane przez Karena 73

Skąd się biorą takie panie mądralińskie...

A ja nie wiem skąd się biorą takie zgorzkniałe
Mam nadzieję, że to nie przez macierzyństwo

[robcia]

Jak się codziennie człowiek naogląda reklam z wypacykowanymi, uśmiechniętymi mamusiami i takimiż bobasami to mu się koduje ,że tak ma być. Odbiór podprogowy A potem szok. W ogóle kiedy ja byłam nastolatką ,nikt nie pytał czy mam ochotę poniańczyć dużo starszej siostrze dziecko.Niańczyło się i już,jakoś poczucia krzywdy nie było ale za to nie było potem niespodzianek.
Moje pierwsze dziecko w niemowlęctwie miało wszystkie cechy dziecka szatana a ja chodziłam jak zombie ale wiedziałam,że to minie. Teraz tęsknię do moich dzieci kiedy były małe.Ten czas tak szybko minął.Gdybym wtedy to wiedziała,cieszyłabym się nimi jeszcze bardziej.

[cava]

Napisane przez robcia

Gdybym wtedy to wiedziała,cieszyłabym się nimi jeszcze bardziej.

Tak. Były momenty które chciało się tylko przetrwać, a potem się żałuje ze się nie umiało wyluzować, docenić i nie "zanurzyło w nich" cała sobą.
Bo tak szybko czas leci.

[elvegirl]

Dziewczyny, spokojnie, wojnę "bezdzietne vs matki" przenieście gdzieś indziej

Napisane przez Luba

Mysle, ze problem jest w czym innym po prostu, ludzie sie jednak kiedys chetniej spotykali, rozmawiali ze soba twarza w twarz, telefony byly nie w kazdym domu, o komorkach to sie nikomu nie snilo, tak samo jak o komputerze.

To na pewno.

Napisane przez robcia

Jak się codziennie człowiek naogląda reklam z wypacykowanymi, uśmiechniętymi mamusiami i takimiż bobasami to mu się koduje ,że tak ma być. Odbiór podprogowy A potem szok.

Bardzo możliwe

[_Supernova_]

Napisane przez Dotka90

Haha, czekałam na naczelny argument 'nie masz dziecka, co Ty możesz o tym wiedzieć!'

D

To fakt, a nie argument Tez mi sie wydawało kiedyś, jak odwiedzałam siostrę i sobie myslałam, ze to wszystko taka proscizna i z palcem w ... bym zrobiła to wszystko lepiej. Stąd wielce pobłazliwie odnosze sie do takich wypowiedzi No ale Ty jasna sprawa i tak wiesz lepiej

[Ingel]

brak czasu na umycie zebow? a co z toaleta, kobieta chodzila w pieluszce?
Matka z ojcem chodza z brudnymi zebami bo maja niemowlaka w domu.
Absurd

nic sie dziecku nie stanie, jak mama zniknie na 10 minut, z tym ze nirktorzy jak widac dostaja obsesje na punkcie dziecka. Stad sie biora rodzice lecacy do lekarza 3 razy w tygodniu bo dziecko ma za rzadka kupe za rzadko sika w ogole nie kicha nie lubi warzyw itd itd