Zarobki w partnerstwie a podział kosztów

[201607040950]

Napisane przez stewardesa

Dobra, to Wy bierzecie zarobki planowanego partnera pod uwagę w planach na przyszłość? Zakładacie, że spoko, że zapowiada się, że przez dłuższy czas/całe życie będziecie może zarabiać tyle, ile nie wystarczy na wymarzony standard albo na życie, bo misio nigdy nie odejdzie ani nic mu się nie stanie? Przecież to przeczy wszystkim poradom wizażowym w wątkach typu "mam 30 lat, zostawił mnie z niczym". Może czegoś nie rozumiem.A ja bym śmiechem zabiła, gdyby mi facet wyskoczył z jakimikolwiek oczekiwaniami względem mojej kasy.

Bierzemy (mam wrażenie, że w liczbie mnogiej) pod uwagę planowanego partnera. Jeśli miłość nie jest na tyle szczera, żeby był gotów zrobić z siebie ostatniego durnia i nie tylko wszystkie pieniądze, ale i obie nerki opchnął żeby zdobyć środki na uszczęśliwienie ukochanej to niech się wali, bo nie wart ani miłości, ani robienia analogicznej głupoty dla jego szczęścia.

Bez oczekiwania, że on coś da - ale, żeby był gotów dać wszystko. I bez dawania czegokolwiek, bo on tego oczekuje, ale dlatego, że się ma ochotę to wszystko robić/dawać.
Love, unicorns... te sprawy.
A jak tej ochoty nie ma, a ludzie zaczynają sobie wzajemnie kasę liczyć i oczekiwać wymiany dóbr i usług to znak, że związek już się rypnął (albo jeszcze nie zaistniał).

Napisane przez stewardesa

Realia rynku są też chyba takie, że mogą mieć to samo za darmo/przy takim samym wkładzie finansowym z obu stron.

Nie.

[pin3ska]

Napisane przez stewardesa

Niby jak takie osoby miałyby być spłukane do zera jak zachorują, skoro liczą tylko na siebie?

Przecież nie mówię tu o grypie Serio mam Ci to tłumaczyc?

Można dzielić się kosztami nawet równo i przy okazji się kochac i wspierac w trudnych sytuacjach. Ale kiedy zawsze można liczyć tylko na siebie to rozumiem, że związek jest po to, żeby albo zaoszczedzic na płaceniu za seks, albo zaoszczedzic pieniędze który by się wydało na wyjścia w celu poszukania okazji? Bo innej przesłanki do bycia w związku to ja przy takim podejsciu nie widze

[stewardesa]

Napisane przez kennedy

? Ale ty jestes w zwiazku? Wiec czemu hcesz zyc jak singiel?

Dlaczego nie?

Napisane przez adeedra

Love, unicorns... te sprawy.

Aaa, no to się wyjaśniło.

Napisane przez pin3ska

Przecież nie mówię tu o grypie Serio mam Ci to tłumaczyc?

Serio nie, bo ja też nie piszę o grypie.

Napisane przez pin3ska

Można dzielić się kosztami nawet równo i przy okazji się kochac i wspierac w trudnych sytuacjach.

Dokładnie o tym piszę.

Napisane przez pin3ska

Ale kiedy zawsze można liczyć tylko na siebie to rozumiem, że związek jest po to, żeby albo zaoszczedzic na płaceniu za seks, albo zaoszczedzic pieniędze który by się wydało na wyjścia w celu poszukania okazji? Bo innej przesłanki do bycia w związku to ja przy takim podejsciu nie widze

Bo jej nie ma. Jest tylko czarne albo białe.

[Hoshiko]

Wg mnie powinno być procentowo wg zarobków. Niestety nierzadko jest tak, że mężczyźni zarabiają więcej na tym samym stanowisku co kobieta- mam przykład z kilku firm A co jeśli ludzie w związku decydują się na dziecko? To kobieta zachodzi w ciążę- a jeśli coś złego dzieje się ze zdrowiem to niestety ONA musi iść na ewentualne zwolnienie+koszty ewentualnych badań. ONA też spędza urlop macierzyński z dzieckiem w domu. Przypadki tatusiów idących na tacierzyński są incydentalne. W takim wypadku kariera kobiety stoi w miejscu. Jeszcze jak dziecko urodzi się chore albo wymaga rehabilitacji- to jest kosmos. Jeśli w takim związku dzieliliby WSZYSTKO po połowie jak tu niektórzy sugerują - a kobieta zarabia np 1/3 tego co jej TŻ/mąż to nawet na koszty rehabilitacji dziecka nie starczyłoby jej aby pokryć wymagane 50% I nie rozumiem - iść do sklepu po pieluchy i ups- na koncie już prawie pustka a TŻ dokłada tylko 50% do pieluszek. Co wtedy? Oczywiście jestem przeciwna żerowaniu na osobie lepiej zarabiającej ale nie da się związku przeliczać na kasę. Jeśli niektórzy tak boją się o swoje finanse i o wykorzystanie ich przez ewentualnego mniej zarabiającego partnera to może umawiając się na pierwszą randkę- pytać od razu o zarobki ?

[201607040950]

Napisane przez pin3ska

Ja mam nadzieję, że te wszystkie osoby, które tak skrupulatnie się liczą będą do końca życia zawsze zdrowe i samowystarczalne, bo w przeciwnym wypadku ich partner, jesli bedzie mial takie samo podejscie, to może wtedy nie zechciec sponsorować chorego i nierentownego darmozjada w czasie rekonwalescencji. I co wtedy bedzie?

Ale tego nie rozumiem. Skąd gwarancja, że choroba zaatakuje, kiedy partner będzie? Albo, że nie okaże się tak poważna, że partner oddali się w podskokach? Myślisz, że nie rozliczając się skrupulatnie zagwarantujesz sobie zwrot poniesionych kosztów w bliżej nieokreślonej przyszłości i zobowiążesz go do ponoszenia konsekwencji zdarzeń losowych nawet, gdyby nie chciał ich ponosić?
Toż to wyrachowanie + starannie zaplanowany szantażyk emocjonalny na wypadek nieszczęścia.

Tzn. postawa typu "wszystko nasze" jak najbardziej mi odpowiada.
Ale żeby twierdzić, że jak się ktoś skrupulatnie rozlicza, to nie inwestuje w przyszłość i nie będzie miał takich fajnych profitów jak osoby z podejściem "wszystko nasze"...
Cóż za szlachetne motywy. Prawie jak robienie sobie dziecka z nastawieniem, że się w ten sposób na starość zwróci koszt wynajęcia całodobowej pielęgniarki.

Napisane przez pin3ska

Przecież nie mówię tu o grypie Serio mam Ci to tłumaczyc?

Mnie to wytłumacz poproszę - jeśli źle zrozumiałam poprzedni post.

Napisane przez pin3ska

Można dzielić się kosztami nawet równo i przy okazji się kochac i wspierac w trudnych sytuacjach. Ale kiedy zawsze można liczyć tylko na siebie to rozumiem, że związek jest po to, żeby albo zaoszczedzic na płaceniu za seks, albo zaoszczedzic pieniędze który by się wydało na wyjścia w celu poszukania okazji? Bo innej przesłanki do bycia w związku to ja przy takim podejsciu nie widze

Jest różnica pomiędzy liczeniem przede wszystkim na siebie w każdej sytuacji, a oczekiwaniem wsparcia od partnera w każdej sytuacji.
Jak będziesz liczyć na siebie, to dasz sobie radę ze wszystkim - tylko łatwiej będzie, jeśli partner pomoże.
Jak będziesz liczyć na pomoc partnera, to jak wesprze będzie ok - jak nie wesprze, to ciemna d...
Jeszcze mi wytłumacz, że to w jakiś sposób bezinteresowny układ jest .
Nie widzisz przesłanki do bycia w związku, który nie jest nastawiony na emocjonalne szantażowanie i uzależnianie partnera od siebie, tudzież traktowania go PRZEDE WSZYSTKIM jako dodatkowego źródła kasy i wsparcia (terapeuta też bierze konkretne pieniądze)? Bo bez tego to już tylko seks ludzie mają sobie do zaoferowania?

A bycie ze sobą dlatego, że się chce ze sobą być i spędzać czas, kocha, lubi, szanuje, troszczy (ot tak, z naturalnej potrzeby, a nie w ramach gry na emocjonalnej giełdzie), lubi ze sobą rozmawiać i dobrze d*ma, to bajki dla dzieci są? Czy jak?

[pin3ska]

Napisane przez stewardesa

Dokładnie o tym piszę.Bo jej nie ma. Jest tylko czarne albo białe.

Przeczysz sama sobie.

[stewardesa]

Napisane przez pin3ska

Przeczysz sama sobie.

Bo wmawiasz mi coś, czego nie napisałam.

[cholernarejestracja]

No dobra, macierzyństwo swoją drogą, ale rozważmy taką sytuację.

Związek nieformalny, nie narzeczeństwo/małżeństwo. Wspólne mieszkanie. Brak dzieci, brak planów na dzieci (teraz ani kiedyś).

Ona zarabia dobrze, rozwija się, dokształca, pensja rośnie.

On - zarabia średnio, bez szaleństw, ale też nie minimalną. Nie ma ambicji na więcej, to co ma mu odpowiada, lubi to, co robi, nie chce nic zmieniać. Więc nie zapowiada się, żeby w przyszłości to się jakoś zmieniło. Po pracy chce odpoczywać i nic więcej nie robić.

Ona zarabia 2x tyle co on, plus dorabia wieczorami na dodatkowych zleceniach, chce podnieść swoją - ich - jakość życia (większe, wygodniejsze mieszkanie, oszczędności, lepsze jedzenie, fajniejsze wakacje).

Co w takiej opcji? Czy też ona powinna płacić partnerowi za wakacje, fajniejsze ciuchy, drogie jedzenie i dopłacać do większego mieszkania?

Byłam kiedyś w podobnej (nie identycznej) sytuacji i ciekawa jestem, co byście mi doradziły.

[201607040950]

Napisane przez stewardesa

Aaa, no to się wyjaśniło.

Bez jednorożców to się nie liczy.

[Kolor Bzu]

Napisane przez cholernarejestracja

No dobra, macierzyństwo swoją drogą, ale rozważmy taką sytuację.

Związek nieformalny, nie narzeczeństwo/małżeństwo. Wspólne mieszkanie. Brak dzieci, brak planów na dzieci (teraz ani kiedyś).

Ona zarabia dobrze, rozwija się, dokształca, pensja rośnie.

On - zarabia średnio, bez szaleństw, ale też nie minimalną. Nie ma ambicji na więcej, to co ma mu odpowiada, lubi to, co robi, nie chce nic zmieniać. Więc nie zapowiada się, żeby w przyszłości to się jakoś zmieniło. Po pracy chce odpoczywać i nic więcej nie robić.

Ona zarabia 2x tyle co on, plus dorabia wieczorami na dodatkowych zleceniach, chce podnieść swoją - ich - jakość życia (większe, wygodniejsze mieszkanie, oszczędności, lepsze jedzenie, fajniejsze wakacje).

Co w takiej opcji? Czy też ona powinna płacić partnerowi za wakacje, fajniejsze ciuchy, drogie jedzenie i dopłacać do większego mieszkania?

Byłam kiedyś w podobnej (nie identycznej) sytuacji i ciekawa jestem, co byście mi doradziły.

Jełi ona cały czas chce się rozwijać i polepszać standard a on nie. To albo ona będzie dokłądać więcej- fundować, albo stwoerdzi że do siebie nie pasują bo ona chce faceta, który jest ambitny.

Mnie bardziej ciekawi co z sytuacją, gdzie ona zarabia dużo, a on jest nauczycielem z pasji. Kocha tę pracę, kocha dzieci, spełnia się, no ale kokosów nie ma i szans na poprawę te nie, bo dokształcanie owszem, ale pensji mu to nie podniesie. I co wtedy? Mają się rozstać bo ona spełnia się w leiej płatnym zawodzie? Czy do końca żyć na innym poziomie?

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez cholernarejestracja

No dobra, macierzyństwo swoją drogą, ale rozważmy taką sytuację.

Związek nieformalny, nie narzeczeństwo/małżeństwo. Wspólne mieszkanie. Brak dzieci, brak planów na dzieci (teraz ani kiedyś).

Ona zarabia dobrze, rozwija się, dokształca, pensja rośnie.

On - zarabia średnio, bez szaleństw, ale też nie minimalną. Nie ma ambicji na więcej, to co ma mu odpowiada, lubi to, co robi, nie chce nic zmieniać. Więc nie zapowiada się, żeby w przyszłości to się jakoś zmieniło. Po pracy chce odpoczywać i nic więcej nie robić.

Ona zarabia 2x tyle co on, plus dorabia wieczorami na dodatkowych zleceniach, chce podnieść swoją - ich - jakość życia (większe, wygodniejsze mieszkanie, oszczędności, lepsze jedzenie, fajniejsze wakacje).

Co w takiej opcji? Czy też ona powinna płacić partnerowi za wakacje, fajniejsze ciuchy, drogie jedzenie i dopłacać do większego mieszkania?

Byłam kiedyś w podobnej (nie identycznej) sytuacji i ciekawa jestem, co byście mi doradziły.

zmieniłabym faceta na takiego z ambicjami.

części postów nie przeczytałam dokładnie, ale co do tego "jak żyją single" odpowiedź jest prosta. jeśli masz związek, który myśli o sobie poważnie to kupują razem większe mieszkanie. w takim przypadku singiel wynajmuje pokój albo kupuje coś mniejszego. skoro osoba w związku spłukała się na wkład w mieszkanie/kredyt, a nagle zachoruje to życzę powodzenia przy liczeniu się 50:50. tak samo życzę powodzenia jak straci pracę i przez x czasu nie będzie mogła znaleźć odpowiedniej, spełniającej konkretne wymagania.

[stewardesa]

Napisane przez skazana_na_bluesa

zmieniłabym faceta na takiego z ambicjami.

części postów nie przeczytałam dokładnie, ale co do tego "jak żyją single" odpowiedź jest prosta. jeśli masz związek, który myśli o sobie poważnie to kupują razem większe mieszkanie. w takim przypadku singiel wynajmuje pokój albo kupuje coś mniejszego. skoro osoba w związku spłukała się na wkład w mieszkanie/kredyt, a nagle zachoruje to życzę powodzenia przy liczeniu się 50:50. tak samo życzę powodzenia jak straci pracę i przez x czasu nie będzie mogła znaleźć odpowiedniej, spełniającej konkretne wymagania.

Raczej nie mogłaby się spłukać bardziej kupując mieszkanie na spółkę niż jako singiel, wręcz przeciwnie. A w wymienionych sytuacjach nie pomyślałabym, żeby liczyć na partnera.

[vouge13]

Nie za bardzo rozumiem o czym tak intensywnie dyskutujecie Przecież podział kosztów w związku to jest sprawa wyłącznie między dwojgiem ludzi i nie ma żadnego uniwersalnego sposobu na to. Niektóre pary dzielą się po połowie, niektóre procentowo a u innych partner który zarabia więcej ponosi wszystkie koszty i wszyscy są happy.

To nie jest tak, że ja mam postawę roszczeniową wobec mojego faceta i żądam, żeby płacił za wszystko i utrzymywał mnie jak księżniczkę, bo jak nie to foch Gdyby chciał dzielilibyśmy się 50/50 i nie mam z tym najmniejszego problemu, tylko zwyczajnie nie bylibyśmy w stanie zamieszkać razem. Jemu ponoszenie opłac nie sprawia większej różnicy finansowo, a kiedy zaoferowałam dokładanie się powiedział, że woli żebym te pieniądze odłożyła na konto oszczędnościowe, żebym miała zabezpieczenie finansowe na "czarną godzinę". Przed zgodzeniem się na taki układ upewniałam się pierdyliard razy czy na pewno mu to pasuje, bardzo obawiałam się też bycia "słabszą połówką", on nie miał żadnych wątpliwości. I wiecie co? Żyje nam się świetnie, nie mamy konfliktów i planujemy razem przyszłość. Ktoś nazwał to sponsoringiem i żerowaniem, czy to na serio tak wygląda?

Ktoś poruszył temat chorób, utraty pracy itp. Gdyby coś takiego się stało (nie daj borze zielony) to oczywistym dla mnie jest, że zrobiłabym co w mojej mocy, żeby zapewnić mu komfort, powrót do zdrowia/pomoc w szukaniu pracy, kwestie finansowe nie mają tu żadnego znaczenia, nieważne jak długo by to trwało.

[elvegirl]

Napisane przez stewardesa

Dobra, to Wy bierzecie zarobki planowanego partnera pod uwagę w planach na przyszłość?

Planowanego nie, ale obecnego na pewno. W końcu planujemy wspólne życie, więc chyba oczywiste, że bierzemy pod uwagę pomysły i środki na realizację obojga

---------- Dopisano o 17:19 ---------- Poprzedni post napisano o 17:17 ----------

Napisane przez cholernarejestracja

Związek nieformalny, nie narzeczeństwo/małżeństwo. Wspólne mieszkanie. Brak dzieci, brak planów na dzieci (teraz ani kiedyś).

Ona zarabia dobrze, rozwija się, dokształca, pensja rośnie.

On - zarabia średnio, bez szaleństw, ale też nie minimalną. Nie ma ambicji na więcej, to co ma mu odpowiada, lubi to, co robi, nie chce nic zmieniać. Więc nie zapowiada się, żeby w przyszłości to się jakoś zmieniło. Po pracy chce odpoczywać i nic więcej nie robić.

Ona zarabia 2x tyle co on, plus dorabia wieczorami na dodatkowych zleceniach, chce podnieść swoją - ich - jakość życia (większe, wygodniejsze mieszkanie, oszczędności, lepsze jedzenie, fajniejsze wakacje).

Co w takiej opcji? Czy też ona powinna płacić partnerowi za wakacje, fajniejsze ciuchy, drogie jedzenie i dopłacać do większego mieszkania?

No jeśli ona chce żeby oboje żyli na wyższym poziomie, a mają zaakceptowane, że on się zawodowo i finansowo rozwijać więcej nie będzie, to chyba innej opcji nie ma...

[201803080934]

z tym `brakiem ambicji`, to ja bym się np. w tej kwestii z facetem nie dogadała, jeśli przeszkadzałby mu mój `brak ambicji`, bo swoją pracę uwielbiam i to co robię, to jest właśnie to, co chcę w życiu robić
a że nie zarabiam wielkich pieniędzy, no cóż, jestem szczęśliwa, a to dla mnie ważniejsze niż największe pieniądze
jakby facet uważał inaczej, to bym się postukała w głowę

[201705042038]

Napisane przez stewardesa

To jak żyją single?

Jak ? Normalnie.
Wynajmują/kupują sobie takie mieszkanie, jak chcą, w lokalizacji, która ich interesuje i im odpowiada, nikomu innemu nie musi. Urządzają je sobie, jak uważają. Nie konsultują z nikim posiadania psa czy chomika. Liczą tylko na siebie, ale też nie biorą nikogo pod uwagę w swoich decyzjach.

Co do tematu - myślę, że podział 50/50 albo procentowy, ma sens w 2 przypadkach.
1. jedna lub obie strony nie są pewne, czy to jest to i ludzie chcą sobie oszczędzić problemów w razie rozstania.
2. dla obu stron jest to kwestia światopoglądowa, coś jak czekanie do ślubu dla pary katolików.

[kasiunia788742]

Napisane przez cholernarejestracja

No dobra, macierzyństwo swoją drogą, ale rozważmy taką sytuację.

Związek nieformalny, nie narzeczeństwo/małżeństwo. Wspólne mieszkanie. Brak dzieci, brak planów na dzieci (teraz ani kiedyś).

Ona zarabia dobrze, rozwija się, dokształca, pensja rośnie.

On - zarabia średnio, bez szaleństw, ale też nie minimalną. Nie ma ambicji na więcej, to co ma mu odpowiada, lubi to, co robi, nie chce nic zmieniać. Więc nie zapowiada się, żeby w przyszłości to się jakoś zmieniło. Po pracy chce odpoczywać i nic więcej nie robić.

Ona zarabia 2x tyle co on, plus dorabia wieczorami na dodatkowych zleceniach, chce podnieść swoją - ich - jakość życia (większe, wygodniejsze mieszkanie, oszczędności, lepsze jedzenie, fajniejsze wakacje).

Co w takiej opcji? Czy też ona powinna płacić partnerowi za wakacje, fajniejsze ciuchy, drogie jedzenie i dopłacać do większego mieszkania?

Byłam kiedyś w podobnej (nie identycznej) sytuacji i ciekawa jestem, co byście mi doradziły.

Jeżeli kobiecie to bardzo przeszkadza to najlepszym wyjściem byłoby rozstać się i poszukać kogoś kto także ma ten sam cel w życiu.

To także zależy od sytuacji, czy facet może się rozwijać, ale nie chce i mu to wisi, bo tak wygodnie, czy on lubi swoją pracę, czuje się spełniony zarabiając tyle ile zarabia, wystarcza mu taki komfort życia i nie wymaga więcej. Czy to od razu jest brak ambicji? Można być spełnionym nie zarabiając kokosów, bo można lubić to, co się robi i chcieć żyć, a nie czekać aż nadejdzie życie.

[gumka24]

Napisane przez kasiunia788742

Jeżeli kobiecie to bardzo przeszkadza to najlepszym wyjściem byłoby rozstać się i poszukać kogoś kto także ma ten sam cel w życiu.

To także zależy od sytuacji, czy facet może się rozwijać, ale nie chce i mu to wisi, bo tak wygodnie, czy on lubi swoją pracę, czuje się spełniony zarabiając tyle ile zarabia, wystarcza mu taki komfort życia i nie wymaga więcej. Czy to od razu jest brak ambicji? Można być spełnionym nie zarabiając kokosów, bo można lubić to, co się robi i chcieć żyć, a nie czekać aż nadejdzie życie.

Mi sie wydaje ze jakbym miala partnera zarabiajacego duzo wiecej i takiego wg. ktorego koszty powinny byc dzielone na pół, ciagle bym miala kompleks ze malo zarabiam, i bylabym zalezna bo nie mialabym nic na swoje rzeczy, zadnych oszczednosci,(jakbym zarabiala malo naprawde) wiec genaralnie i tak przy np. wakacjach, czy jakis wiekszych nieprzewidzianych wydatkach musialabym liczyc na partnera,
Wiec pewnie ciagle bym dazyla do tego by zarabiac tyle co partner, zeby czuc ze wklad jest sprawiedliwy, bo tak bym nie miala takich odczuć.
Analogicznie jakbym wiecej zarabiala na pewno bym finansowala wiecej,zeby partner nie czul sie zle , zyjac na moim poziomie .

[cholernarejestracja]

Napisane przez kasiunia788742

Jeżeli kobiecie to bardzo przeszkadza to najlepszym wyjściem byłoby rozstać się i poszukać kogoś kto także ma ten sam cel w życiu.

To także zależy od sytuacji, czy facet może się rozwijać, ale nie chce i mu to wisi, bo tak wygodnie, czy on lubi swoją pracę, czuje się spełniony zarabiając tyle ile zarabia, wystarcza mu taki komfort życia i nie wymaga więcej. Czy to od razu jest brak ambicji? Można być spełnionym nie zarabiając kokosów, bo można lubić to, co się robi i chcieć żyć, a nie czekać aż nadejdzie życie.

Lubi swoją pracę, spełnia się w niej, nie ma możliwości rozwoju. Po prostu - w tej branży nie płacą więcej. Coś jak...przedszkolanka, załóżmy. No nie płacą więcej i już.

Chętnie korzysta z wyższego standardu życia zapewnianego przez partnerkę, uważa, że ona powinna procentowo płacić więcej za wszystko, bo zarabia.

Jednocześnie obowiązkami domowymi i tak dalej chce się dzielić po połowie.

[gumka24]

Napisane przez cholernarejestracja

Lubi swoją pracę, spełnia się w niej, nie ma możliwości rozwoju. Po prostu - w tej branży nie płacą więcej. Coś jak...przedszkolanka, załóżmy. No nie płacą więcej i już.

Chętnie korzysta z wyższego standardu życia zapewnianego przez partnerkę, uważa, że ona powinna procentowo płacić więcej za wszystko, bo zarabia.

Jednocześnie obowiązkami domowymi i tak dalej chce się dzielić po połowie.

Co z tego , ze mniej ktos zarabia? skoro lubi swoja prace i nie ma mozliwosci rozwoju? Przeciez wartosciowy partner nie rzuci kogos dla tego ze lubi zawod , w ktorym nie ma wspinaczki po szczeblach kariery. I przede wszytskim pracuje jak drugi partner zalozmy tez po 8 godzin, nie siedzi, dzieli obowiazki domowe?Uwazam ze wklad powinien byc proporcjonalny, chyba ze ktos dobiera partnera dla zarobkow i wysokiego komfortu zycia, to chyba faktycznie nie powinni być razem.

[Ingrid80]

Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie małżeństwa dzielacego wydatki w jakikolwiek sposób: 50:50, procentowo itp... Jeżeli zwiazek jest partnerski i oparty na trwalych podstawach i do tego dochodzą dzieci to na prawdę nie wyobrazam sobie takiego wyliczania :-/

[kennedy]

Napisane przez cholernarejestracja

Lubi swoją pracę, spełnia się w niej, nie ma możliwości rozwoju. Po prostu - w tej branży nie płacą więcej. Coś jak...przedszkolanka, załóżmy. No nie płacą więcej i już.

Chętnie korzysta z wyższego standardu życia zapewnianego przez partnerkę, uważa, że ona powinna procentowo płacić więcej za wszystko, bo zarabia.

Jednocześnie obowiązkami domowymi i tak dalej chce się dzielić po połowie.

?Dokladnie tak. No obowiazkow domowych sie nie kupuje w sensue: ja zarabiam wiecej, daje wiecej na dom to juz nie musze nic robic. Sorry to tekst z lat 50tych?

[zdradzo]

My na samym początku 50:50 jeśli chodzi o wynajem mieszkania i rachunki. Jedzenie kupowaliśmy różnie, na zasadzie "komu po drodze", za wyjścia płacił raczej tż. Terazza wszystko płaci tż, bo ja rozkręcam firmę. Generalnie płaci ten, kto akurat ma, kto akurat sięgnie do portfela. Szczerze mówiąc nigdy nie rozmawialiśmy o podziale kosztów, wszystko wyszło spontanicznie. Nie wyliczamy sobie kasy, nie dzielimy się co do grosza, bo na dłuższą metę jest to uciążliwe.

[elvegirl]

Napisane przez kennedy

? Dokladnie tak. No obowiazkow domowych sie nie kupuje w s3nsue: ja zarabiam wi3cej, daje wiecej na dom to juz nie musze nic robic. Sorry to tekst z lat 50tych?

Też mnie zastanowiła opcja uzależniania wkładu w obowiązki domowe od wysokości wypłaty

[cholernarejestracja]

Ona wraca po pracy i siada do zleceń.

On wraca po pracy i siada do gier komputerowych.

[201607040950]

Napisane przez cholernarejestracja

Ona wraca po pracy i siada do zleceń.

On wraca po pracy i siada do gier komputerowych.

Nie jest przypadkiem pracoholiczką?

[cholernarejestracja]

Napisane przez adeedra

Nie jest przypadkiem pracoholiczką?

Jeżeli mówimy o sytuacji abstrakcyjnej, to cóż, jest abstrakcyjna

Jeżeli mówimy o mnie, to nie uważam się za patologiczną pracoholiczkę, ale często biorę na siebie więcej, niż powinnam. Co wynika głównie z tego, że uparcie dążę do swoich celów

[201607040950]

Napisane przez cholernarejestracja

Co w takiej opcji? Czy też ona powinna płacić partnerowi za wakacje, fajniejsze ciuchy, drogie jedzenie i dopłacać do większego mieszkania?

Byłam kiedyś w podobnej (nie identycznej) sytuacji i ciekawa jestem, co byście mi doradziły.

Niczego nie "powinna". Zależy od tego, czego chce.

Ja zarabiałam minimalną, facet naście minimalnych. Nie wiem ile dokładnie, bo przez 2 lata związku nie poczuliśmy potrzeby wymiany wyciągami z konta. Były jednorożce, bo chciał płacić za wszystko, obopólne, bo ja nie chciałam, żeby płacił. On sobie żył za swoje, ja pasożytowałam siedząc u niego 6 razy w tygodniu przez pół dnia. Kwestii jedzenia nie było, bo on jadał zupełnie inne rzeczy niż ja. No, wykosztowywał się niezmiernie, bo zaczął kupować sok pomidorowy, żebym nie targała swojego w torebce.
Z wyjazdami i ciuchami wychodziłam z obrzydliwego, roszczeniowego i księżniczki godnego założenia, że to nie jest mój problem, że on ma potrzebę pojechania gdzieś ze mną, albo zawleczenia mnie na jakąś imprezę firmową w charakterze d*py ozdobnej. Ani jedno ani drugie mi do szczęścia potrzebne nie było, a wydanie całej pensji na jeden weekend albo pół kiecki nie mieściło mi się w głowie, więc wtedy za takie fanaberie z moim udziałem płacił on.

Żeby mnie gnał do roboty po godzinach celem przyspieszenia podwyżki i przejścia do lepszej pracy sobie nie wyobrażam.

[cholernarejestracja]

Napisane przez adeedra

Niczego nie "powinna". Zależy od tego, czego chce.

Ja zarabiałam minimalną, facet naście minimalnych. Nie wiem ile dokładnie, bo przez 2 lata związku nie poczuliśmy potrzeby wymiany wyciągami z konta. Były jednorożce, bo chciał płacić za wszystko, obopólne, bo ja nie chciałam, żeby płacił. On sobie żył za swoje, ja pasożytowałam siedząc u niego 6 razy w tygodniu przez pół dnia. Kwestii jedzenia nie było, bo on jadał zupełnie inne rzeczy niż ja. No, wykosztowywał się niezmiernie, bo zaczął kupować sok pomidorowy, żebym nie targała swojego w torebce.
Z wyjazdami i ciuchami wychodziłam z obrzydliwego, roszczeniowego i księżniczki godnego założenia, że to nie jest mój problem, że on ma potrzebę pojechania gdzieś ze mną, albo zawleczenia mnie na jakąś imprezę firmową w charakterze d*py ozdobnej. Ani jedno ani drugie mi do szczęścia potrzebne nie było, a wydanie całej pensji na jeden weekend albo pół kiecki nie mieściło mi się w głowie, więc wtedy za takie fanaberie z moim udziałem płacił on.

Żeby mnie gnał do roboty po godzinach celem przyspieszenia podwyżki i przejścia do lepszej pracy sobie nie wyobrażam.

Super, bajka, drogie kiecki, luksusowe wyjazdy.

Ale my tu mówimy o dwukrotności niskich zarobków, czyli, przykładowo, 1500 on i 3000 ona i szaleństwach typu lepszej jakości jedzenie

[201607040950]

Napisane przez cholernarejestracja

Jeżeli mówimy o sytuacji abstrakcyjnej, to cóż, jest abstrakcyjna

Jeżeli mówimy o mnie, to nie uważam się za patologiczną pracoholiczkę, ale często biorę na siebie więcej, niż powinnam. Co wynika głównie z tego, że uparcie dążę do swoich celów

Może być abstrakcyjna, ale sprecyzowana .
Ja bym się nie czuła komfortowo garnąc się do części zarobków partnera, podobnie jak gdyby on mi się do nich garnął. Z zarabiającym znacznie mniej facetem nigdy nie byłam, ale przyjaciołom zdarzało mi się np. fundować wyjazd, kiedy miałam ochotę pojechać z nimi i wiedziałam, że ich nie stać (+ opcjonalnie kłamstwo, że to wszystko w ekstremalnej promocji), albo czuć się ok z tym, że któryś dzień z rzędu jedzą u mnie. Ale jakby mi się ktoś zaczął domagać postawienia byle piwa dlatego, że mnie stać, a jego niespecjalnie to bym za jasny szlag nie kupiła.
Póki to wynika jakoś naturalnie, względnie jest efektem wcześniejszych ustaleń to ok., ale żądanie, że skoro on ma, to ma mi dać jednak nie. Przynajmniej do momentu wejścia w poważną fazę związku, ślub czy rozmnożenie.

Chociaż ja mimo wszystko jednak raczej z tych, którzy preferowaliby namiot obok *****-gwiazdkowego hotelu. Właściwie to chętnie bym się wybrała, mogłoby być ekscytująco (ale nie wyobrażam sobie, żeby ktoś siłą zmuszony do takiego rozwiązania mógłby się nie czuć źle/skrzywdzony/zdeprymowany).
Nie każdy ma za cel permanentny rozwój i pięcie się w górę. Albo się taki stan rzeczy akceptuje, albo prędzej czy później dojdzie do rozstania - im później tym boleśniej mam wrażenie.