Jak wrócić do przeszłości? Pomocy!

[SekretnyWachlarz]

Po pierwsze uważam dziewczyny, że jesteście świetne w dawaniu rad.

A teraz do tematu. W wieku 16 lat sie odchudzałam, byłam dosyć gruba. Miałam raptem 152 cm wzrostu i ważyłam 60,5-61 kilogramów. Znajomi, mama, lekarz każdy mówił, że powinnam schudnąć. Nie wierzyłam w siebie, nie wierzyłam w cuda. Początkowo od tak przestałam jeść kolacje i ku mojemu zdziwieniu wchodząc na wagę kilka miesięcy później ważyłam 54,5 kilograma! Byłam zdziwiona i szczęśliwa. I wtedy się zaczęło... Przestałam jeść słodycze, przestałam wszędzie gdzie się dało używać cukru (do dzisiaj już nie słodzę herbaty, kwestia przyzwyczajenia). Zaczęłam ćwiczyć. Codziennie 20 minut biegania, 150 brzuszków (z czego większość powtarzałam, bo uważałam, że na pewno jakiś brzuszek został źle wykonany), przysiady, nawet pompki nie wiem, po co robiłam (te męskie). Moje dzienne zjadanie kcal spadło w końcu do 400-500. Pewnego dnia wchodząc na wagę ujrzałam 48-48,5 kilograma. Szczęścia nie da się opisać, wiadomo. Nie byłam anorektyczką, bo przy wzroście 154-155 (potem urosłam kilka cm) trudno nazwać to anoreksją. Oczywiście odbiło się to na moim zdrowiu. Spadł mi za bardzo cukier, ciśnienie, zaczęłam mdleć i ogólnie miałam słabszy organizm. Pewnego dnia, kiedy zemdlałam i wylądowałam w szpitalu zastanawiając się ile ta glukoza ma kcal i okłamując lekarzy, że wcale się nie odchudzam powiedziałam STOP.
Wszystko byłoby okay gdyby nie to, że wróciłam do starych nawyków. Cukier, słodycze, kolacje, jedzenie w nocy, zero ćwiczeń. Miałam szczęście, że nie dostałam efektu jojo. Jednak po trzech latach (obecnie mam 19 z hakiem) moja waga znów jest duża. Mam obecnie 155-157 (zależy od pory dnia) wzrostu i ważę ok. 58 kilogramów. Mam pytanie jak się znowu zmobilizować do odchudzania? Próbowałam już kilkanaście razy i nie wyszło, ciągle tylko jem, jem, jem, jem. A ciuchy z tamtego okresu leżą w szafie i są, co raz mniejsze, mniejsze, mniejsze. Wtedy moją mobilizacją było to, że każdy mnie wyzywał od grubej, nikt we mnie nie wierzył, nawet rodzice. Złość mnie ogólnie dobrze mobilizuje (tylko czy to dobry motywator?). Chcę być szczupła, chce znowu ważyć 48 kilogramów, ale nie tak drastyczną dietą. Nie chcę siedzieć, liczyć kalorii, unikać ludzi i 'przyjaźnić' się z wagą.
Moja prośba jest taka byście dziewczęta dały mi jakąś mobilizację, bo sama z siebie niestety jej nie znalazłam, ale też już na dzień dobry powiedziały: Nie waż się jeść tylko 400 kcal dziennie, bo to nie dieta, to prawie głodówka.

Z góry dziękuję i kłaniam się wszystkim tym aż do stópek które dotarły do końca tego, co napisałam.

[miiisiaa]

współczuję Ci twoich przeżyć ale nie jesteś sama! dużo dziewczyn miało takie problemy jak Ty i poradziły sobie z tym. Tobie tez się uda, zobaczysz a polecam Ci poczytać sobie wątki na wizażu. masz tu wszystko o zasadach zdrowego odżywiania, przykładowe jadłospisy (to naprawdę baaardzo ułatwia życie, szczególnie na początku ) poza tym, możesz przyłączyć się do jakiejś grupy wsparcia. zawsze łatwiej przejść przez coś takiego z osobami, które mają podobne problemy! ja przez wakacje schudłam, ale też niezbyt rozsądnie. potem przez 3 miesiące nie miałam okresu, osłabiły mi się włosy itd. następnie wróciłam do szkoły, i niestety też do starej wagi, nawet z nawiązką :x teraz znowu próbuję i wierzę, że tobie też się uda! NIE WOLNO SIĘ PODDAWAĆ! wierzę, że potrafisz osiągnąć swój cel nie szkodząc swojemu zdrowiu. powodzenia

[Wyrak]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Po pierwsze uważam dziewczyny, że jesteście świetne w dawaniu rad.

A teraz do tematu. W wieku 16 lat sie odchudzałam, byłam dosyć gruba. Miałam raptem 152 cm wzrostu i ważyłam 60,5-61 kilogramów. Znajomi, mama, lekarz każdy mówił, że powinnam schudnąć. Nie wierzyłam w siebie, nie wierzyłam w cuda. Początkowo od tak przestałam jeść kolacje i ku mojemu zdziwieniu wchodząc na wagę kilka miesięcy później ważyłam 54,5 kilograma! Byłam zdziwiona i szczęśliwa. I wtedy się zaczęło... Przestałam jeść słodycze, przestałam wszędzie gdzie się dało używać cukru (do dzisiaj już nie słodzę herbaty, kwestia przyzwyczajenia). Zaczęłam ćwiczyć. Codziennie 20 minut biegania, 150 brzuszków (z czego większość powtarzałam, bo uważałam, że na pewno jakiś brzuszek został źle wykonany), przysiady, nawet pompki nie wiem, po co robiłam (te męskie). Moje dzienne zjadanie kcal spadło w końcu do 400-500. Pewnego dnia wchodząc na wagę ujrzałam 48-48,5 kilograma. Szczęścia nie da się opisać, wiadomo. Nie byłam anorektyczką, bo przy wzroście 154-155 (potem urosłam kilka cm) trudno nazwać to anoreksją. Oczywiście odbiło się to na moim zdrowiu. Spadł mi za bardzo cukier, ciśnienie, zaczęłam mdleć i ogólnie miałam słabszy organizm. Pewnego dnia, kiedy zemdlałam i wylądowałam w szpitalu zastanawiając się ile ta glukoza ma kcal i okłamując lekarzy, że wcale się nie odchudzam powiedziałam STOP.
Wszystko byłoby okay gdyby nie to, że wróciłam do starych nawyków. Cukier, słodycze, kolacje, jedzenie w nocy, zero ćwiczeń. Miałam szczęście, że nie dostałam efektu jojo. Jednak po trzech latach (obecnie mam 19 z hakiem) moja waga znów jest duża. Mam obecnie 155-157 (zależy od pory dnia) wzrostu i ważę ok. 58 kilogramów. Mam pytanie jak się znowu zmobilizować do odchudzania? Próbowałam już kilkanaście razy i nie wyszło, ciągle tylko jem, jem, jem, jem. A ciuchy z tamtego okresu leżą w szafie i są, co raz mniejsze, mniejsze, mniejsze. Wtedy moją mobilizacją było to, że każdy mnie wyzywał od grubej, nikt we mnie nie wierzył, nawet rodzice. Złość mnie ogólnie dobrze mobilizuje (tylko czy to dobry motywator?). Chcę być szczupła, chce znowu ważyć 48 kilogramów, ale nie tak drastyczną dietą. Nie chcę siedzieć, liczyć kalorii, unikać ludzi i 'przyjaźnić' się z wagą.
Moja prośba jest taka byście dziewczęta dały mi jakąś mobilizację, bo sama z siebie niestety jej nie znalazłam, ale też już na dzień dobry powiedziały: Nie waż się jeść tylko 400 kcal dziennie, bo to nie dieta, to prawie głodówka.

Z góry dziękuję i kłaniam się wszystkim tym aż do stópek które dotarły do końca tego, co napisałam.

400kcal dziennie, to nie prawie glodowka, to glodowka, tragedia i glupota.

Kolacje nie tylko mozesz, ale powinnas jesc. Zdrowe odchudzanie nie rowna sie glodzeniu sie. Nie wiem, czy Ty powinnas sie w ogole odchudzac, ja sie obawiam, ze znowu bys sobie zryla glowe

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez miiisiaa

współczuję Ci twoich przeżyć ale nie jesteś sama! dużo dziewczyn miało takie problemy jak Ty i poradziły sobie z tym. Tobie tez się uda, zobaczysz a polecam Ci poczytać sobie wątki na wizażu. masz tu wszystko o zasadach zdrowego odżywiania, przykładowe jadłospisy (to naprawdę baaardzo ułatwia życie, szczególnie na początku ) poza tym, możesz przyłączyć się do jakiejś grupy wsparcia. zawsze łatwiej przejść przez coś takiego z osobami, które mają podobne problemy! ja przez wakacje schudłam, ale też niezbyt rozsądnie. potem przez 3 miesiące nie miałam okresu, osłabiły mi się włosy itd. następnie wróciłam do szkoły, i niestety też do starej wagi, nawet z nawiązką :x teraz znowu próbuję i wierzę, że tobie też się uda! NIE WOLNO SIĘ PODDAWAĆ! wierzę, że potrafisz osiągnąć swój cel nie szkodząc swojemu zdrowiu. powodzenia

Na pewno przeczytam. Dziękuję za miłe słowa. Zresztą widzę, że ty także walczysz.


Do wyrak: Nie sądzę by mi to groziło. Jestem teraz dużo starsza, wiem czym takie coś grozi, nie chcę tego przeżyć ponownie. Gdyby mi zależało na byciu chudą, nie szczupłą to dawno bym ograniczyła jedzenie. Po prostu trudno mi znaleźć tzw. złoty środek oraz granicę pomiędzy odchudzaniem, dietą, a głodzeniem i wyniszczaniem organizmu.
Można to nazwać tak, że nie wierzę, że zdrowa dieta daje efekty, szybkie, zadowalające.

[kiciakasia]

rusz pupe!
jak zrobisz "troche miesnia", twoja ppm bedzie znacznei szybsza, to raz. dwa- bedziesz wygladac na smuklejsza.trzy- pracujesz na zdrowie