Wymarzony pierścionek część XVII :)- saga nie tylko o pierścionkach;)

[ButterBear]

Napisane przez miskowa

tylko, że ja bym chciała, żeby on to zrozumiał, żeby coś z tym zrobił dla siebie, bo inaczej nigdy w żadnym związku dłużej nikt z nim nie wytrzyma.
Ja nie potrzebuję żadnych zaświadczeń ani nie chcę go kontrolować.
Z drugiej strony myślisz, że co? Taki nacisk i się uda sprawę jakoś rozwiązać u takiego terapeuty? Że mam go nie wywalać i postawić taki warunek?



on niby rozumie, co i jak, ale zapomina w danym momencie. Może powinien po prostu przestać pić alkohol w ogóle, może to o to chodzi. Ale przecież nie będę go zamykać w domu, ma żyć normalnie i być normalny, tyle tylko wymagam

Misku, a ja w przeciwieństwie do reszty uważam, że to wcale do końca nie jest kwestia alko. Uważam, że to kwestia jego kompleksów, jego wizerunku w oczach kumpli...co o nim pomyślą, że się babie spowiada, że dzwoni do swojej kobiety, żeby mówić gdzie jest, kiedy wróci...przecież to nie jest męskie..w końcu w każdym porządnym domu chłop może robić co chce, bo jest głową rodziny.
Podejrzewam, że gdyby z takimi samymi ludźmi poszedł na kawę, albo grać w piłkę, to kończyłoby się tak samo!
Uważam, że to kwestia jego towarzystwa...tzn jego problemów powiązanych ze znajomymi jakich sobie wybrał. Sama pisałaś, że mu mówią, że jest papuciem, jak on chce wracać czy dawać Ci znać co z nim...
Myślisz, że zachowywałby się tak samo, jakby spotykał się z innymi ludźmi, którzy na jego stwierdzenie, 'idę (dzwonię), bo moja Miskowa się martwi' mówiliby 'ok, pewnie, stary nie ma sprawy, do nastepnego razu'...też wpadałby w ciągi?
I myślę, że tutaj trzeba powalczyć z jego kompleksami, samooceną...ale co by nie było wszystko sprowadza się jednak do pracy nad silną wolą i jego asertywnością...

Moje założenia maja szansę być w miarę prawdziwe, tylko jesli to, co on mówi Tobie, jest prawdziwe...

Aha i jeszcze jedno odnośnie pogrubionego.
Misku, masz w 100% rację. Jeśli on dalej będzie twierdził, że to nie jego wina tylko wszystkich dookoła, że on problemu nie ma, to nawet całe dzikie tabuny psychologów mu nie pomogą...
Bo najpierw trzeba zaakceptować to jakim się jest, to, że ma się problem, a dopiero potem można nad tym problemem pracować...a tak to będzie chodził do psychologa, byle chodzic, odhaczyć, ale będzie szedł w zaparte, że co złego to nie on...i nikt mu nie pomoże. Szczególnie, że psychologowie mało chetnie przyjmują pacjentów nasłanych przez kogoś, którzy przychodzą, bo muszą, na siłe,,,albo dostali taki nakaz.... Każdy 'szanujący się psycholog' przyjmie pacjenta, który chce przyjść, sam chce poddać się terapii... bo takiemu pacjentowi da się pomóc... w innym przypadku to strata czasu zarówno pacjenta, jak i pscyhologa...

[dorinka30]

Napisane przez Madlen__18

I co: koleżanka z mamą lewały sytuację, bo ojciec "szedł w tango"?
To już jest przecież regularny alkoholizm, a wyjazd nad morze to nic innego jak ciąg. W niektórych sytuacjach, trzeba też brać takie rzeczy pod uwagę, bo mamy straszne społeczne przyzwolenie dla picia.
"nic się nie dzieje, facet musi czasem zabalować.

Nie Madlen, może tak to brzmiało, bo opowiadane z perspektywy osoby już dorosłej-córki ta relacja. Matka nie zlała, po prostu rozwiodła się.
Ja poznałam kiedyś tego ojca przyjaciółki, oczarował mnie, wydawał mi się ideałem ....i wtedy koleżanka opowiedziała mi co w nim siedziało

Napisane przez miskowa

tylko, że ja bym chciała, żeby on to zrozumiał, żeby coś z tym zrobił dla siebie, bo inaczej nigdy w żadnym związku dłużej nikt z nim nie wytrzyma.
Ja nie potrzebuję żadnych zaświadczeń ani nie chcę go kontrolować.
Z drugiej strony myślisz, że co? Taki nacisk i się uda sprawę jakoś rozwiązać u takiego terapeuty? Że mam go nie wywalać i postawić taki warunek?


on niby rozumie, co i jak, ale zapomina w danym momencie. Może powinien po prostu przestać pić alkohol w ogóle, może to o to chodzi. Ale przecież nie będę go zamykać w domu, ma żyć normalnie i być normalny, tyle tylko wymagam

Co Cię przepraszam obchodzi inny związek, Ty walczysz przecież o swój z nim ?

Ja uważam, że Madlen dobrze radzi, na pozór wydaje się, że to taka dziecinada- ma Ci okazywać zaświadczenia, ale na dłuższą metę ma to sens....
Bo problem przerasta i jego i Ciebie/ bez psychologa/psychoanalityka/ czy terapeuty nie widzę rozwiązania tego problemu

Moim zdaniem alkohol ma to duże znaczenie, są tacy ludzie co nie mają umiaru i po voodzie odwala im woda sodowa, jemu odbija w ten właśnie sposób (inni awanturują się, biją rodziny), a on znika - moim zdaniem to jedyna różnica.

Edit
Ja bym jeszcze rozważyła to co napisała Butter, tylko jeden warunek- czy te jego wybryki zdarzają się również bez alku ? Wydaje mi sie, że nie.............
I jeśli kompleksy, towarzystwo- to jeśli na trzeźwo potrafi wrócić do domu, zadzwonić, a po alku nie to moim zdaniem alk ma tu zasadniczy zły wpływ.

[novocaine870]

Napisane przez ButterBear

Misku, a ja w przeciwieństwie do reszty uważam, że to wcale do końca nie jest kwestia alko. Uważam, że to kwestia jego kompleksów, jego wizerunku w oczach kumpli...co o nim pomyślą, że się babie spowiada, że dzwoni do swojej kobiety, żeby mówić gdzie jest, kiedy wróci...przecież to nie jest męskie..w końcu w każdym porządnym domu chłop może robić co chce, bo jest głową rodziny.
Podejrzewam, że gdyby z takimi samymi ludźmi poszedł na kawę, albo grać w piłkę, to kończyłoby się tak samo!
Uważam, że to kwestia jego towarzystwa...tzn jego problemów powiązanych ze znajomymi jakich sobie wybrał. Sama pisałaś, że mu mówią, że jest papuciem, jak on chce wracać czy dawać Ci znać co z nim...
Myślisz, że zachowywałby się tak samo, jakby spotykał się z innymi ludźmi, którzy na jego stwierdzenie, 'idę (dzwonię), bo moja Miskowa się martwi' mówiliby 'ok, pewnie, stary nie ma sprawy, do nastepnego razu'...też wpadałby w ciągi?
I myślę, że tutaj trzeba powalczyć z jego kompleksami, samooceną...ale co by nie było wszystko sprowadza się jednak do pracy nad silną wolą i jego asertywnością...

Moje założenia maja szansę być w miarę prawdziwe, tylko jesli to, co on mówi Tobie, jest prawdziwe...

OTÓŻ TO!!!!!!!!!!!
Wg mnie o to tu właśnie chodzi!!! Dlatego tak jak napisałam w poprzednim poście- tylko dobry psycholog może tu pomóc.

[hania811]

Napisane przez novocaine870

Ps. Dostałam pracę

Gratulacje.
Szybciorem
Już pracujesz czy dopiero zaczynasz??
Jak w ogóle samopoczucie??

[miskowa]

dzięki dziewczyny, kochane jesteście. Wydrukowałam listę miejsc, gdzie mógłby pójść na NFZ, jak się nie uda, niech szuka prywatnie i płaci, trudno, może zrezygnować z czegoś innego, jeśli mu zależy.
Macie absolutną rację we wszystkim. Pytanie tylko, jak to logistycznie rozwiązać jeszcze, bo jak się wyprowadzi, na bank nie będzie go stać na żadne terapie już, jak będzie płacił sam za mieszkanie, na mnie to też się nieźle odbije. No ale też nie chcę, żeby to było powodem tylko jego zostania, muszę z nim dziś pogadać, zobaczę, co on na to.

Novo, opowiadaj, co to za praca, bo znowu zdominowałam wszystko

[Madlen__18]

To nie chodzi o kontrolowanie. Wyprowadzka? Okej.
Ale sama mówisz, że życia sobie bez niego nie wyobrażasz, więc powrot pewnie będzie. Ale samo to, że Tż zmieni miejsce zamieszkania niczego nie rozwiąże. On chcac wrócić do Ciebie dopasuje się pod to czego oczekujesz, oczywiście znów do momentu kiedy sytuacja się powtorzy.
Nie ma się co czarować, że tak nie będzie.
A więc niech się wyniesie na jakiś czas, dostając d Ciebie info, że jeżeli w ogóle widzi szansę na wasz powrót to niech zajmie się równocześnie terapią.
Zaświadczenie to dziecinada?
Nie wiem, skoro dzięki temu w ogóle miałby tam pójść. O kartkę tu nie chodzi. Raczej o jego motywację, zrobić coś dla Ciebie, to on potrafi, dla siebie nie.
No więc niech ci przytacha tą kartkę i liczmy na to, że w trakcie sesji terapeuta wyciągnie wszystk to co powinien i Tż po takiej rozmowie sam będzie chciał przyjść na następne spotkanie. To jest cel. I Twój i terapeuty.
I nie mowię o kartce po każdej rozmowie. Niech przyniesie pierwszą, że był w ogóle.
A potem np po miesiącu, że nadal uczestniczy.
Często dla ludzi ta kartka jest jedyną motywacją, tak " na odczepnego", ale potem to się zmienia. O to mi chodzi, właśnie, żeby się zmieniło. Poszerzyło świadomośc Twojego Tżta, dopiero wtedy jest szansa na rozwiązanie.
Ja również nie lokuję tego w piciu bezpośrednio, ale terapeuta poznając Tżta będzie sprawdzał kryteria diagnostyczne [pod różnymi kątami i to też jest ważne.
Wcale nie trzeba być alkoholikiem czy być chorym psychicznie, żeby mieć terapeutę
I co ważne: jeśeli jeg problem skutkuje brakiem kontroli w różnych dziedzinach życia...no to takie popijawy za jakiś czas równiez mogś stać się problemem, może się przez przypadek wpędzić w uzależnienie.

---------- Dopisano o 15:48 ---------- Poprzedni post napisano o 15:45 ----------

Napisane przez ButterBear

Misku, a ja w przeciwieństwie do reszty uważam, że to wcale do końca nie jest kwestia alko. Uważam, że to kwestia jego kompleksów, jego wizerunku w oczach kumpli...co o nim pomyślą, że się babie spowiada, że dzwoni do swojej kobiety, żeby mówić gdzie jest, kiedy wróci...przecież to nie jest męskie..w końcu w każdym porządnym domu chłop może robić co chce, bo jest głową rodziny.
Podejrzewam, że gdyby z takimi samymi ludźmi poszedł na kawę, albo grać w piłkę, to kończyłoby się tak samo!
Uważam, że to kwestia jego towarzystwa...tzn jego problemów powiązanych ze znajomymi jakich sobie wybrał. Sama pisałaś, że mu mówią, że jest papuciem, jak on chce wracać czy dawać Ci znać co z nim...
Myślisz, że zachowywałby się tak samo, jakby spotykał się z innymi ludźmi, którzy na jego stwierdzenie, 'idę (dzwonię), bo moja Miskowa się martwi' mówiliby 'ok, pewnie, stary nie ma sprawy, do nastepnego razu'...też wpadałby w ciągi?
I myślę, że tutaj trzeba powalczyć z jego kompleksami, samooceną...ale co by nie było wszystko sprowadza się jednak do pracy nad silną wolą i jego asertywnością...

Moje założenia maja szansę być w miarę prawdziwe, tylko jesli to, co on mówi Tobie, jest prawdziwe...

Aha i jeszcze jedno odnośnie pogrubionego.
Misku, masz w 100% rację. Jeśli on dalej będzie twierdził, że to nie jego wina tylko wszystkich dookoła, że on problemu nie ma, to nawet całe dzikie tabuny psychologów mu nie pomogą...
Bo najpierw trzeba zaakceptować to jakim się jest, to, że ma się problem, a dopiero potem można nad tym problemem pracować...a tak to będzie chodził do psychologa, byle chodzic, odhaczyć, ale będzie szedł w zaparte, że co złego to nie on...i nikt mu nie pomoże. Szczególnie, że psychologowie mało chetnie przyjmują pacjentów nasłanych przez kogoś, którzy przychodzą, bo muszą, na siłe,,,albo dostali taki nakaz.... Każdy 'szanujący się psycholog' przyjmie pacjenta, który chce przyjść, sam chce poddać się terapii... bo takiemu pacjentowi da się pomóc... w innym przypadku to strata czasu zarówno pacjenta, jak i pscyhologa...

butter : otóż to!. Bardzo dobra wypowiedź.
Weźmy też pod uwagę fakt, że ludzie którzy zostają naszymi znajomymi, tak na prawdę nigdy nie są przypadkowi. Dlaczego tacy a nie inni ludzie przylgnęli do Tżta Miśkowej?
Bo wyczuli w nim coś, co jest na tyle "atrakcyjne" by w tym zostać.
Być może właśnie to, że da się go zmanipulować.
Również sądzę, że kluczem jest samoocena, jego spjrzenie na siebie, wyuczone mechanizmy, czy brak poczucia wartości.
Do tego wszystkiego dojdzie na terapii, tylko najpierw jak zawsze - trzeba chciec się do tego przyznać, i uświadomić sobie, że zmiana tego - będzie z korzyścią dla całego późniejszego życia. Długoterminowo - nie tylko jako furtka do związku z Miskową.

[miskowa]

Napisane przez Madlen__18

To nie chodzi o kontrolowanie. Wyprowadzka? Okej.
Ale sama mówisz, że życia sobie bez niego nie wyobrażasz, więc powrot pewnie będzie. Ale samo to, że Tż zmieni miejsce zamieszkania niczego nie rozwiąże. On chcac wrócić do Ciebie dopasuje się pod to czego oczekujesz, oczywiście znów do momentu kiedy sytuacja się powtorzy.
Nie ma się co czarować, że tak nie będzie.
A więc niech się wyniesie na jakiś czas, dostając d Ciebie info, że jeżeli w ogóle widzi szansę na wasz powrót to niech zajmie się równocześnie terapią.
Zaświadczenie to dziecinada?
Nie wiem, skoro dzięki temu w ogóle miałby tam pójść. O kartkę tu nie chodzi. Raczej o jego motywację, zrobić coś dla Ciebie, to on potrafi, dla siebie nie.
No więc niech ci przytacha tą kartkę i liczmy na to, że w trakcie sesji terapeuta wyciągnie wszystk to co powinien i Tż po takiej rozmowie sam będzie chciał przyjść na następne spotkanie. To jest cel. I Twój i terapeuty.
I nie mowię o kartce po każdej rozmowie. Niech przyniesie pierwszą, że był w ogóle.
A potem np po miesiącu, że nadal uczestniczy.
Często dla ludzi ta kartka jest jedyną motywacją, tak " na odczepnego", ale potem to się zmienia. O to mi chodzi, właśnie, żeby się zmieniło. Poszerzyło świadomośc Twojego Tżta, dopiero wtedy jest szansa na rozwiązanie.
Ja również nie lokuję tego w piciu bezpośrednio, ale terapeuta poznając Tżta będzie sprawdzał kryteria diagnostyczne [pod różnymi kątami i to też jest ważne.
Wcale nie trzeba być alkoholikiem czy być chorym psychicznie, żeby mieć terapeutę
I co ważne: jeśeli jeg problem skutkuje brakiem kontroli w różnych dziedzinach życia...no to takie popijawy za jakiś czas równiez mogś stać się problemem, może się przez przypadek wpędzić w uzależnienie.

no więc właśnie, ja nie sądzę do końca, że tu o alkohol chodzi, ale może jest to jakaś inna forma. Mam nadzieję, że taka terapia mu pomoże w ogóle, ludzie mają prawo nie radzić sobie z życiem i ze sobą samym, a faceci zwłaszcza. Mam wrażenie, że kobietom jakoś łatwiej się zwierzyć, pogadać z kimś, a od facetów się oczekuje, że mają być silni i męscy, do tego dochodzą różne inne czynniki i być może się chłopak pogubił.
Bardzo jesteś mądra Madlen, ale już ci to kiedyś mówiłam.

[Madlen__18]

Napisane przez miskowa

no więc właśnie, ja nie sądzę do końca, że tu o alkohol chodzi, ale może jest to jakaś inna forma. Mam nadzieję, że taka terapia mu pomoże w ogóle, ludzie mają prawo nie radzić sobie z życiem i ze sobą samym, a faceci zwłaszcza. Mam wrażenie, że kobietom jakoś łatwiej się zwierzyć, pogadać z kimś, a od facetów się oczekuje, że mają być silni i męscy, do tego dochodzą różne inne czynniki i być może się chłopak pogubił.
Bardzo jesteś mądra Madlen, ale już ci to kiedyś mówiłam.

Mam troszkę szersze spojrzenie, jestem własnie po warsztacie prac z klientem, gdzie pracowałam z pacjentem skierowanym, takim który własnie chciał zaświadczenie dostać i wiem co sie w takich sytuacjach robi.
A pacjentkę miałam taką, że uuu, kolezanka się nieźle spisala.

(obecnie mamy coś takiego, że pracujemy na rzeczywistych problemach, czyli np ja będąc pacjentem przychodzę z własnym problemem, stąd mogę wiedzieć jak się czuje pacjent, jak reaguje i jak pomóc.)

Dużooo mi to dało.

No ale tak poza tym to mam wielką nadzieję, że ci się to wszystko uda, Miskowa.

[dorinka30]

Najważniejsze aby on chciał zawalczyć i coś zrobić z tym problemem, bo same przeprosiny i kajanie nie wystarczą, Miśku dostałaś masę dobrych rad -powinno się przydać

Powoli się zbieram, miłego wieczoru dziewczyny

[L_V]

Novocaine - gratulacje!! Super wiadomość!

[ButterBear]

Misku, najważniejsze, żebyś Ty się teraz trzymała
Ale wierzę, że dasz radę, silna z Ciebie babka


Novo, opowiedz co to za praca

Dori, miłego wieczoru

[hania811]

Tak czytam czytam.. i cholernie smutno mi się zrobiło...bo ja robiłam dokładnie tak samo jak TŻ Miśkowej, tylko jak miałam naście lat i robiłam to rodzicom (których kochałam i kocham diabelnie mocno)
Co u mnie było czynnikiem..oczywiście niska samoocena, traumatyczne zdarzenie, nieśmiałość (o dziwo- teraz nikt by nie powiedział że kiedyś wstydziłam się poprosić o bułki w sklepie) . To wszystko sprawiło że byłam bardzo podatna na wpływ osób 3...a niestety przyciągałam i sama szukałam osób mocno odróżniających się od otoczenia, starszych, wpływowych, głośnych, rzucających sie w oczy frików. (zupełnie innych niż ja)
Towarzystwo i moja psycha powodowała ze piłam sporo alko, bo po tym puszczała moja nieśmiałość.
I trybiki się kręciły.
Wychodziłam z domu po lakier do paznokci i wracałm na 2 dzień po południu...bez znaku życia.
Była afera..ale krótko bo ja umiałam być "dobrym" dzieckiem....zakupy, obiadku, rozmowy z mamą..do czasu. W końcu spotkałam na drodze ze szkoły jednego ze znajomych..dostawałm zaproszenie na imprezę. Oczywiście szłam mówiłąc ze wrócę o 23-ale wracałam o 6 rano. O 22 miałm niby dzwonic ze nie wroce..ale nikt ze znajomych nie dzwonił, wiec czemu niby ja miałam..o 24 ruszało mnie sumienie..ale po co dzwonić o 24?! nie ma sensu! już pewnie śpią.
I tak się to ciągnęło .....raz mama nie wytrzymała i zamknęła drzwi przed nosem. Mi w to graj...posżłam do przyjaciółki....poimprezo wałam..po tygodniu wystarczyło pojśc do domu przeprosić, popłakać obiecać, zmianę i wszystko wracało do normy.

Wkońcu poszłam na terapię.
Byłam 10 razy....na odwal sie...bo przecież ja nie miałam problemu. Mama była po prostu upierdliwa.

(oczywiście wersją dla mamy było "tak ja wiem mam problem, muszę to rozwiązać..dla siebie")

Jedyne co mi pomogło to wiek, doświadczenia, spotkani na drodze ludzie. Jak już z tego wyrosłam to posżłam do psychologa na terapię( w innej sprawie) i dopiero wtedy dowiedziałm sie co ze mną jest nie halo.

[novocaine870]

Napisane przez hania811

Gratulacje.
Szybciorem
Już pracujesz czy dopiero zaczynasz??
Jak w ogóle samopoczucie??

Nie jest to jakaś super praca- jako sprzedawca w znanym sklepie odzieżowym. cieszę się, że w końcu wpadnie jakiś grosz, dodatkowo jest to mój ulubiony sklep, więc z miłą chęcią skorzystam ze zniżek, tym bardziej,że mogę je wykorzystać w pozostałych kilku ulubionych sklepach .
Na pracę biurową nie mam narazie co liczyć- wysłałam multum CV - odpowiadając zarówno na oferty na portalach( zdarzało się, że na 1 ofertę odpowiadało 600 osób, a raz nawet widziałam 900 zgłoszeń ), jak i wysyłając oferty do firm, które nie dawały nigdzie swoich ogłoszeń.
Odwiedziłam też PIP, ale niestety to wszystko kosztowałoby mnie więcej nerwów i pieniędzy niż to wszystko warte, także dałam sobie spokój. Wnioski wyciągnęłam i nie dam się już więcej nabić w taki sposób.
Ogólnie samopoczucie kiepskie, terapia stoi w miejscu ( w połowie sieprnia byłam u psychiatry, dopstałam skierowanie do psychologa - czekałam ponad miesiąc na wizytę- za pierwszy razem wypytywała o ogólniki, za kolejnym kazała przyjść na test( test dla mnie był nie jasny- moim skromnym zdaniem ktoś powinien przy tym być, by w razie czego wyjaśnić wątpliwości - a tak, zostawiłam z kilkadziesiąt znaków zapytania), a wczoraj powiedziała mi, że nie widzi nic niepokjącego i że być może brakuje mi stabilizacji, a jak teraz znalazłam pracę to mam się poobserwować miesiąc, dwa i jak coś będzie nie tak mam się zgłosić- bez komentarza. Powiedziałam jej co myślę, podałam jej przykłady i spytałam czy to dla niej nie jest niepokojące. Zrobiła lemoorka, coś tam zaczęła tłumaczyć, przerwałam jej i powiedziałam, że nie jest osobą, która może mi pomóc. Tym sposobem znowu jestem na etapie szukania psychologa, a terminy mnie przerażają

[ButterBear]

Novo, gratuluję znalezienia pracy!! Co z tego, że nie biurowa. Praca to praca, tym bardziej w ulubionym sklepie

Co p. psycholog, to lepiej chyba tego nawet nie komentować. Niestety to taki rodzaj profesji, do której trzeba mieć specjalne predyspozycje, a nie wszyscy je posiadają...niektórzy po prostu przedarli się przez studia i tyle. Przykro mi, że akurat na kogoś takiego trafiłaś Ale szukaj dalej, może na jakichś forach, zasięgnij opinii o jakimś dobrym psychologu ze swojego rejonu...
Życzę Ci powodzenia i wszystkiego dobrego

[Madlen__18]

Novocaine: przypomnij mi w jakim mieście ty szukasz psychologa???
No i znowu to na co uczulam...szukajmy terapeutów, lub certyfikowanych psychologów. Sam mgr z psychologii to za mało, tam nie ma kontaktu z pacjentem.
Gdybyś chciała się kiedyś ze mną spotkać : jestem do dyspozycji.

[ButterBear]

Napisane przez Madlen__18

Novocaine: przypomnij mi w jakim mieście ty szukasz psychologa???
No i znowu to na co uczulam...szukajmy terapeutów, lub certyfikowanych psychologów. Sam mgr z psychologii to za mało, tam nie ma kontaktu z pacjentem.Gdybyś chciała się kiedyś ze mną spotkać : jestem do dyspozycji.

Pomimo naszej wcześniejszej dyskusji na ten temat jakiś czas temu...dalej mnie zastanawia i dziwi Twoje zdanie na ten temat...

[sanetka]

Napisane przez Madlen__18

Novocaine: przypomnij mi w jakim mieście ty szukasz psychologa???
No i znowu to na co uczulam...szukajmy terapeutów, lub certyfikowanych psychologów. Sam mgr z psychologii to za mało, tam nie ma kontaktu z pacjentem.
Gdybyś chciała się kiedyś ze mną spotkać : jestem do dyspozycji.

Napisane przez ButterBear

Pomimo naszej wcześniejszej dyskusji na ten temat jakiś czas temu...dalej mnie zastanawia i dziwi Twoje zdanie na ten temat...

a ja twierdzę że czasem zamiast psychologa, terapeuty o wiele bardziej może pomóc zwykła osoba, niekoniecznie po studiach, z papierkiem że jest terapeuta
bo czasem o wiele cenniejsze jest doświadczenie życiowe, to że się przeżyło "cos" samemu, i potrafi sie podzielić wsparciem i wiedzą jak sobie z tym poradzić z drugą osobą.

piszę to na wlasnym przykladzie

[jodie]

Napisane przez sanetka

a ja twierdzę że czasem zamiast psychologa, terapeuty o wiele bardziej może pomóc zwykła osoba, niekoniecznie po studiach, z papierkiem że jest terapeuta
bo czasem o wiele cenniejsze jest doświadczenie życiowe, to że się przeżyło "cos" samemu, i potrafi sie podzielić wsparciem i wiedzą jak sobie z tym poradzić z drugą osobą.

piszę to na wlasnym przykladzie

popieram


a tak poza tym to dobry wieczór!!

novo - gratuluję pracy!!

miskowa - dużo rad już zapewne usłyszłaś i przeczytałaś. ja Ci życzę abys podjęła decyzję zgodną z sumieniem i była konsekwentna w działaniu

[Madlen__18]

Butter: Dlaczego Cię dziwi moje zdanie???

I Sanetka: tutaj również się zgadzam, sama rozmowa z drugim człowiekiem, wygadanie się i wsparcie może być bardzoo lecznicze (również znam to na własnym przykładzie), ale czasem tak poza tym warto sięgnać po pomoc.
No i taki psycholog/terapeuta to też człowiek jest, ma swój sposób bycia itp, rzeczy które widać na pierwszy rzut oka w kontakcie z nim - czasem jak w życiu jakas osoba nam " nie leży".
Ale szukać warto.

Butter jeszcze: mam kontrowersyjne zdanie, bo kiedy leżałam w klinice trafiłam na psychologa świeżo po studiach bez szkoleń/certyfikatów z psychoterapii czyli de facto doświadczenie w kontakcie z pacjentem miał żadne.
I dostał sobie mnie za pacjentkę, pracował w placówce NFZ więc pod jej skrzydłem mógł pracowac z pacjentami i prowadzić krótkoterminową terapię.
(normalnie psycholog może zajmować się poradnictwem psychologicznym czy interwencją kryzysową, czyli kilka spotkan i the end. Terapii mu prowadzić nie wolno), właśnie dlatego że na studiach nie ma przygotowania do tego, ćwiczeń, warsztatów, terningów itp.
U mojego psychologa z kliniki jak na dłoni wyszło, że jest niestety trochę zielony jeszcze.

Psycholodzy są okej, ale certyfikowani z PTP. Wtedy masz pewnośc, że ktoś ma uprawnienia i faktycznie "wie co robi".
Dlatego ja zawsze doradzam, żeby jeśli ktoś ma głębiej lezący problem, który przejawia się we wszystkich dziedzinach życia jak np brak poczucia własnej wartości, problem którym zajmujesz się dłużej, żeby efekt był trwały - idź do terapeuty.
Jeśli masz problem z teściową i tylko z tym, nie przewija się nic powazniejszego - idź do psychologa. Tutaj zadziała wygadanie się.
Terapia jest głębsza.
Miałam psychologa i terapeutę. Z tym pierwszym pudło właśnie dlateg, że nie znał technik. Drugi robił coś, co się nie mieściło w głowie. I mimo, że blało to miałam to poczucie bezpieczeństwa, czułam się dobrze przy kimś kto miał niesamowity warsztat pracy i doświadczenie.
Nie ma sensu eksperymentować z takimi rzeczami.
Bo się można zniechęcić i nigdy więcej nie przyjść.

[novocaine870]

Madlen -W Krakowie - dostałam od Ciebie i od takiej babki namiary na psychologa, ale w obu przypadkach okazało się, że jestem za "stara".
Dzięki za propozycję

Co do kwestii kto może pomóc ...myślę, że dużo też zależy od tego jaki to problem.
w moim otoczeniu nie widzę osoby, która mogłaby mi pomóc na dłuższą metę- rozmawiałam z paroma osobami i to pomagało na góra kilka miesięcy, a potem wszystko wracało od początku. Mam strasznie zmienne nastroje- czuję się świetnie przez max kilka tygodni, wtedy pojawia się tysiące planów, problemy wydają się malutkie, uczę się angielskiego, pochłaniam książki, jakieś filmiki i pisma edukacyjne , ściągam filmy, mam ochotę biegać , skakać , poznawać nowych ludzi... a potem to wszystko stopniowo trafia szlag i staczam się w dół, sięgam psychicznego dnia by któregoś dnia ot, tak znowu się odbić i zacząć walkę od nowa i tak w kółko. Zrobię pół kroku w przód, a potem 3 kroki w tył W ciągu roku są może łącznie 4 miesiące, kiedy funkcjonuję całkiem ok - chce mi się żyć, a reszta to taka nijakość, beznadzieja.Mam problemy z koncentracją- czasem aż do takiego stopnia,że nie potrafię powiedzieć zdania - totalna pustka w głowie, przez to dodatkowo się wkurzam, wiem co chce powiedzieć, ale słowa gdzieś mi uciekają...To tak w wieeeelkim skrócie.

[sanetka]

Napisane przez Madlen__18

Butter: Dlaczego Cię dziwi moje zdanie???

I Sanetka: tutaj również się zgadzam, sama rozmowa z drugim człowiekiem, wygadanie się i wsparcie może być bardzoo lecznicze (również znam to na własnym przykładzie), ale czasem tak poza tym warto sięgnać po pomoc.
No i taki psycholog/terapeuta to też człowiek jest, ma swój sposób bycia itp, rzeczy które widać na pierwszy rzut oka w kontakcie z nim - czasem jak w życiu jakas osoba nam " nie leży".
Ale szukać warto.

Butter jeszcze: mam kontrowersyjne zdanie, bo kiedy leżałam w klinice trafiłam na psychologa świeżo po studiach bez szkoleń/certyfikatów z psychoterapii czyli de facto doświadczenie w kontakcie z pacjentem miał żadne.
I dostał sobie mnie za pacjentkę, pracował w placówce NFZ więc pod jej skrzydłem mógł pracowac z pacjentami i prowadzić krótkoterminową terapię.
(normalnie psycholog może zajmować się poradnictwem psychologicznym czy interwencją kryzysową, czyli kilka spotkan i the end. Terapii mu prowadzić nie wolno), właśnie dlatego że na studiach nie ma przygotowania do tego, ćwiczeń, warsztatów, terningów itp.
U mojego psychologa z kliniki jak na dłoni wyszło, że jest niestety trochę zielony jeszcze.

Psycholodzy są okej, ale certyfikowani z PTP. Wtedy masz pewnośc, że ktoś ma uprawnienia i faktycznie "wie co robi".
Dlatego ja zawsze doradzam, żeby jeśli ktoś ma głębiej lezący problem, który przejawia się we wszystkich dziedzinach życia jak np brak poczucia własnej wartości, problem którym zajmujesz się dłużej, żeby efekt był trwały - idź do terapeuty.
Jeśli masz problem z teściową i tylko z tym, nie przewija się nic powazniejszego - idź do psychologa. Tutaj zadziała wygadanie się.
Terapia jest głębsza.
Miałam psychologa i terapeutę. Z tym pierwszym pudło właśnie dlateg, że nie znał technik. Drugi robił coś, co się nie mieściło w głowie. I mimo, że blało to miałam to poczucie bezpieczeństwa, czułam się dobrze przy kimś kto miał niesamowity warsztat pracy i doświadczenie.
Nie ma sensu eksperymentować z takimi rzeczami.
Bo się można zniechęcić i nigdy więcej nie przyjść.

Napisane przez novocaine870

Madlen -W Krakowie - dostałam od Ciebie i od takiej babki namiary na psychologa, ale w obu przypadkach okazało się, że jestem za "stara".
Dzięki za propozycję

Co do kwestii kto może pomóc ...myślę, że dużo też zależy od tego jaki to problem.
w moim otoczeniu nie widzę osoby, która mogłaby mi pomóc na dłuższą metę- rozmawiałam z paroma osobami i to pomagało na góra kilka miesięcy, a potem wszystko wracało od początku. Mam strasznie zmienne nastroje- czuję się świetnie przez max kilka tygodni, wtedy pojawia się tysiące planów, problemy wydają się malutkie, uczę się angielskiego, pochłaniam książki, jakieś filmiki i pisma edukacyjne , ściągam filmy, mam ochotę biegać , skakać , poznawać nowych ludzi... a potem to wszystko stopniowo trafia szlag i staczam się w dół, sięgam psychicznego dnia by któregoś dnia ot, tak znowu się odbić i zacząć walkę od nowa i tak w kółko. Zrobię pół kroku w przód, a potem 3 kroki w tył W ciągu roku są może łącznie 4 miesiące, kiedy funkcjonuję całkiem ok - chce mi się żyć, a reszta to taka nijakość, beznadzieja.Mam problemy z koncentracją- czasem aż do takiego stopnia,że nie potrafię powiedzieć zdania - totalna pustka w głowie, przez to dodatkowo się wkurzam, wiem co chce powiedzieć, ale słowa gdzieś mi uciekają...To tak w wieeeelkim skrócie.

bo to jest tak jak ogólnie z ludźmi:
możne się trafić terapeuta który zrobił papierek i pracuje "na odwal" (bo nie oszukujmy się ze tacy się nie trafiają)
równie dobrze możemy trafic "tylko" do psychologa ktory nam pomoze (ok, nie jest terapeuta z roznych powodow np. zyciowych itp ale wie co robi)
i mozemy spotkac w zyciu zwykla osobe, w temacie psychologii i terapii "zielona", ktora okaze sie niezastapiona

Novocaine to co piszesz to dokładnie tak jak u mnie, doskonale Cię rozumiem. sporo sie dzieje w życiu a przez to w mojej głowie, nie mogę się pozbierać. sa takie dni, czasem tygodnie ze funkcjonuje normalnie-ale jest ich zdecydowanie za mało.
powiem szczerze że sama przymierzam sie do poszukania terapii. raczej na zasadzie że zaszkodzić nie zaszkodzi a może dowiem sie czegoś nowego, zdobędę jakieś nowe doswiadczenie życiowe. ale jak sie okaże że to nie to, bedę szukać dalej...

[miskowa]

dzień dobry

[ButterBear]

Dzień dobry

Napisane przez Madlen__18

Butter: Dlaczego Cię dziwi moje zdanie???
...

Butter jeszcze: mam kontrowersyjne zdanie, bo kiedy leżałam w klinice trafiłam na psychologa świeżo po studiach bez szkoleń/certyfikatów z psychoterapii czyli de facto doświadczenie w kontakcie z pacjentem miał żadne.
I dostał sobie mnie za pacjentkę, pracował w placówce NFZ więc pod jej skrzydłem mógł pracowac z pacjentami i prowadzić krótkoterminową terapię.
(normalnie psycholog może zajmować się poradnictwem psychologicznym czy interwencją kryzysową, czyli kilka spotkan i the end. Terapii mu prowadzić nie wolno), właśnie dlatego że na studiach nie ma przygotowania do tego, ćwiczeń, warsztatów, terningów itp.
U mojego psychologa z kliniki jak na dłoni wyszło, że jest niestety trochę zielony jeszcze.

Psycholodzy są okej, ale certyfikowani z PTP. Wtedy masz pewnośc, że ktoś ma uprawnienia i faktycznie "wie co robi".
Dlatego ja zawsze doradzam, żeby jeśli ktoś ma głębiej lezący problem, który przejawia się we wszystkich dziedzinach życia jak np brak poczucia własnej wartości, problem którym zajmujesz się dłużej, żeby efekt był trwały - idź do terapeuty.
Jeśli masz problem z teściową i tylko z tym, nie przewija się nic powazniejszego - idź do psychologa. Tutaj zadziała wygadanie się.Terapia jest głębsza.
Miałam psychologa i terapeutę. Z tym pierwszym pudło właśnie dlateg, że nie znał technik. Drugi robił coś, co się nie mieściło w głowie. I mimo, że blało to miałam to poczucie bezpieczeństwa, czułam się dobrze przy kimś kto miał niesamowity warsztat pracy i doświadczenie.
Nie ma sensu eksperymentować z takimi rzeczami.
Bo się można zniechęcić i nigdy więcej nie przyjść.

Madlen, a propos Twojej wypowiedzi, a głównie pogrubionego...uważam, że jako osoba nie będąca nawet w zawodzie jeszcze, dopiero student, nie powinnaś ferować takich opinii, szczególnie, że mówisz to na swoim przykładzie...nie jesteś ani obiektywna, ani szczerze powiedziawszy sprawiedliwa....
Wiesz co, powiedzenie, że człowiek po 5 latach studiów psychologicznych nadaje się do rozmów o problemach z teściową... no coż nie skomentuję tego... żeby się wygadać, to można iść do sąsiadki na kawę, do psychologa idzie się w innym celu...
Przepraszam, że to powiem, ale uważam, że powinnaś się nauczyć trochę samokrytyki w stosunku do swojego przyszłego zawodu i tego kim będziesz po swoich studiach...

[dorinka30]

Napisane przez miskowa

dzień dobry

Cześć

gadaliście wczoraj ?

[sanetka]

Napisane przez ButterBear

Dzień dobry



Madlen, a propos Twojej wypowiedzi, a głównie pogrubionego...uważam, że jako osoba nie będąca nawet w zawodzie jeszcze, dopiero student, nie powinnaś ferować takich opinii, szczególnie, że mówisz to na swoim przykładzie...nie jesteś ani obiektywna, ani szczerze powiedziawszy sprawiedliwa....
Wiesz co, powiedzenie, że człowiek po 5 latach studiów psychologicznych nadaje się do rozmów o problemach z teściową... no coż nie skomentuję tego... żeby się wygadać, to można iść do sąsiadki na kawę, do psychologa idzie się w innym celu...
Przepraszam, że to powiem, ale uważam, że powinnaś się nauczyć trochę samokrytyki w stosunku do swojego przyszłego zawodu i tego kim będziesz po swoich studiach...

zgodze sie z Toba

Napisane przez Madlen__18

Butter jeszcze: mam kontrowersyjne zdanie, bo kiedy leżałam w klinice trafiłam na psychologa świeżo po studiach bez szkoleń/certyfikatów z psychoterapii czyli de facto doświadczenie w kontakcie z pacjentem miał żadne.

ale przecież taki świeżo upieczony psycholog musi od czegoś zacząć, mieć kontakt z pacjentem żeby się uczyć, nabierać doświadczenia. same papierki i teoria na szkoleniach to nie wszystko

[miskowa]

Napisane przez dorinka30

Cześć

gadaliście wczoraj ?

tak, TŻ wszystko rozumie, na wszystko się zgadza, ale nadal błaga, żeby mógł mieszkać u mnie - obojętnie na jakich warunkach.
Twierdzi, że jak się wyprowadzi, stracimy kontakt i już nigdy nie będziemy razem.
Ja mu nie mogę powiedzieć, wyprowadź się - na pewno do siebie wrócimy
także nadal nie wiem, co dalej.
obawiam się, że nawet jak pójdzie na terapię ale zostanie w domu, to mało go to zaboli i nie zrozumie tego, co ma zrozumieć

[ButterBear]

Napisane przez sanetka

zgodze sie z Toba

Napisane przez sanetka

ale przecież taki świeżo upieczony psycholog musi od czegoś zacząć, mieć kontakt z pacjentem żeby się uczyć, nabierać doświadczenia. same papierki i teoria na szkoleniach to nie wszystko

Dokładnie. to nie wina młodego człowieka zaraz po studiach, że się nie zna. Lekarza po studiach też nikt samego nie wpuszcza na salę operacyjną, żeby operował... Wszystkiego można sie nauczyć...
Madlen, sorry, ale Ty kontaktu z pacjentem też się nie nauczysz na warsztatach, ćwicząc na koleżankach...

Kontaktu z pacjentem zarówno psycholog, jak i psychoterapeuta uczy się dopiero, jak zaczyna karierę zawodową.

[jodie]

cześć!

[dorinka30]

Napisane przez miskowa

tak, TŻ wszystko rozumie, na wszystko się zgadza, ale nadal błaga, żeby mógł mieszkać u mnie - obojętnie na jakich warunkach.
Twierdzi, że jak się wyprowadzi, stracimy kontakt i już nigdy nie będziemy razem.
Ja mu nie mogę powiedzieć, wyprowadź się - na pewno do siebie wrócimy
także nadal nie wiem, co dalej.
obawiam się, że nawet jak pójdzie na terapię ale zostanie w domu, to mało go to zaboli i nie zrozumie tego, co ma zrozumieć

Wiesz już tak dokładnie co robić to pewnie żadna z nas nie da Ci wskazówki, musisz sama podjąć decyzję co chcesz i dasz radę zrobić w tej sytuacji ...

Masz wrażenie, że on zrozumiał, że ma problem ?

Haniu doczytałam o Tobie, ale suma sumarum wiem, że kiedyś trafiłaś do psychologa w innej sprawie i wtedy wyszedł ten problem....zbieżny z problemem Tża Miśkowej ....Ale zrozumiałam, że ten Twój problem nie został rozwiązany psychologicznie ale sam się rozwiązał życiowo poprzez wiek i doświadczenie, po prostu minęło ?

[miskowa]

Napisane przez dorinka30

Wiesz już tak dokładnie co robić to pewnie żadna z nas nie da Ci wskazówki, musisz sama podjąć decyzję co chcesz i dasz radę zrobić w tej sytuacji ...

Masz wrażenie, że on zrozumiał, że ma problem ?

Haniu doczytałam o Tobie, ale suma sumarum wiem, że kiedyś trafiłaś do psychologa w innej sprawie i wtedy wyszedł ten problem....zbieżny z problemem Tża Miśkowej ....Ale zrozumiałam, że ten Twój problem nie został rozwiązany psychologicznie ale sam się rozwiązał życiowo poprzez wiek i doświadczenie, po prostu minęło ?

tak, ja wszystko wiem - póki co, serce mówi co innego niż rozum, ale nie chcę zmarnować czasu i życia sobie później z kimś, kto tak mnie będzie traktował (a będzie). Na razie zamykam temat, nie będziemy smęcić kolejny dzień o tym samym.

dzieki w każdym razie za wszystko, naprawdę jesteście niezastąpione dziewczyny