Rozstanie z facetem -cz. XVII

[wandaweranda]

Napisane przez dewastacja

Myślę, że to zdecydowanie za mocne słowa. Ja też nie jestem święta i bez winy. Nie mam zamiaru go usprawiedliwiać, nie o to mi chodzi. Tylko boli mnie, że nie chciał o nas walczyć.

co to za różnica-boli i czujesz się ch...wo. A w ogóle, daj człowiekowi prawo do tego, by nie walczył.
Pierwszy krok-przestań idealizować-jego, Was.
Drugi-nie przeginaj z poczuciem winy.

trzeci-uświadom sobie, ze jesli sie posypało, to nie z błahego powodu.

[wypalona]

Napisane przez wandaweranda

w moim przypadku to była zwykła tęsknota za tym co było. Nie za tym konkretnym człowiekiem. Ale przecież co było, to było. Nie wróci. tez było jakies niejasne pragnienie-żeby odczarowac rzeczywsitość, żeby on wrócił na kolanach. Wyobrażałam sobie ten moment powrotu, ale nic poza tym. Dalej juz była czarna dziura. jeśli się posypało, to z jakiegoś dośc istotnego powodu, więc nie ma o co walczyć. Nie chciałam być z kims kto tak mnie potraktował, kto nie umie mnie docenić, kto do mnie az tak nie pasuje. To jest żal do kogoś za to, że tak debilnie się czuję z jego powodu, że muszę przez to przechodzić, że mam bajzel w głowie. Ten żal z czasem oczywiście blednie, aż w końcu w ogóle przestaje miec znaczenie.

U mnie też była tęsknota za tym co było, za wspomnieniami, miłymi chwilami, za tym jacy byliśmy kiedyś. Chciałam powrotu, wyobrażałam sobie jak by mogło być pięknie, bo przecież to rozstanie tyle rzeczy mi uświadomiło Ale jak po pół roku klęczał przede mną i płacząc prosił o szansę, wiedziałam że nie potrafiła bym już z nim być. Teraz wiem że była to tylko chwila słabości z jego strony, bo później nie zrobił już nic, żeby udowodnić że jestem dla niego najważniejsza. Dzisiaj wiem że nigdy nie była bym z nim szczęśliwa. Zrozumiałam że za dużo dla niego poświęciłam i zatraciłam samą siebie.

---------- Dopisano o 10:26 ---------- Poprzedni post napisano o 10:24 ----------

Napisane przez dewastacja

Boli wiem z chęcią wzięłabym od Ciebie choć połowę tego bólu Ale musisz sobie poradzić, musisz!

[Connff]

Napisane przez mimimka

Elfica, tez jest super Kojarzy mnie sie z Warhammerem

Pogrywalam w to ze zajomymi pare lat temu

---------- Dopisano o 06:43 ---------- Poprzedni post napisano o 06:31 ----------



Przeczytalam bo Elve stwierdzila, ze to podobny przypadek co moj eks.. Hmm, a moze to byl ten sam koles/?? Niech go prad kopnie

Nienawidze goscia

Jakby mi ktos placil 100000000 euro to nie chcialabym i tak miec z nim NIC wspolnego

Jakby moj obecny chlopak, cokolwiek zrobil mojemu psu to wiecej by jego noga w moim domu nie postala... Moj pies to swietoswc, nieraz jest wazniejszy niz chlopak... Pies to wierny przyjaciel, chlopak moze sie zmienic, wiec nie mam zamiaru go zaniedbywac
I musi zyc z tym, ze do mnie dzwoni, pyta czy przyjade, a ja mowie "Przyjade ale najpierw musze wyjsc z psem" :P

Też grałam w Warhammera ! Ale mi chęci narobiłaś, wstydź się!

Zgadzam się w 100%, nie chciałabym mieć nic wspólnego z takim typem. Może ja głupia jestem, ale wydaje mi się, że po podejściu do zwierząt można poznać, jakim ktoś jest człowiekiem. I to się zwykle sprawdza. Do byłego akurat zarzutów nie mogę mieć pod tym względem. Lubił mojego psa, lubił swojego, jeździł ze mną na wystawy (chociaż ile musiałam błagać, to moje), wybrał się nawet do schroniska dwa razy. Szału takiego jak ja nie miał na zwierzaki, ale nie skrzywdziłby żadnego. No, kotów nie znosił. A to ciekawe zresztą, bo zawsze powtarzał, że jakbyśmy byli zwierzętami, to ja byłabym psem, a on kotem... :/

Napisane przez solideja

Cześć dawno mnie nie było Mam nadzieję, że u Was lepiej. Ja urwałam z eksem całkowicie kontakt, czy raczej wreszcie on ze mną (po powiedzeniu mu do słuchawki że chcę żeby zniknął z mojego życia i że go nienawidzę - drastyczne, ale podziałało w końcu. żadnych sms i tel po pijaku).

Aczkolwiek mam takie poranne przemyślenie, mijają dwa miesiące, z kimś tam się luźno spotykam, odwaliłam już jedną akcję (ale spokojnie, poza całowaniem nic nie było ) i tylko tak sobie myślę... Czy Wy też po rozstaniu patrzycie na facetów i jesteście przekonane że nie czeka Was od nich niczego dobrego? Ja się nie spodziewam niczego i nie czekam, zachowuję się trochę cynicznie, z dystansem, pewnie odstraszająco, ale nie potrafię na dzień dzisiejszy patrzeć na jakiegokolwiek samca ufnie. Nie to żebym patrzyła na nich jak na wrogów, czy jakby mi zagrażali, ale... po randce, czy coś nie spodziewam się sms, tel, następnej - jakbym zakładała, że im to zawsze możne coś odbić, odwidzieć się. Bo potrafią się zachowywać cudownie, chociaż w myślach knują że to ostatnie spotkanie

Ja też tak mam, dokładnie tak samo. U mnie już prawie 2,5 miesiąca. Na randki nie chodzę, jakoś nawet unikam tematu z kimkolwiek. Owszem, spotykam się z facetami na imprezie, mogę potańczyć, poflirtować - jest ok. Ale... boję się czegokolwiek więcej. Z jednej strony się boję, z drugiej strasznie tęsknię do jakiejś bliskości. Jedną akcję też odwaliłam, a nawet dwie (z tym samym facetem, nie tylko całowanie - niestety/stety), ale po bliższym poznaniu okazał się być tak przerażający, że wpadłabym z deszczu pod rynnę nawet w porównaniu z byłym. Więc nie, dziękuję bardzo. Chyba sobie jeszcze poczekam...

Napisane przez wandaweranda

w moim przypadku to była zwykła tęsknota za tym co było. Nie za tym konkretnym człowiekiem. Ale przecież co było, to było. Nie wróci. tez było jakies niejasne pragnienie-żeby odczarowac rzeczywsitość, żeby on wrócił na kolanach. Wyobrażałam sobie ten moment powrotu, ale nic poza tym. Dalej juz była czarna dziura. jeśli się posypało, to z jakiegoś dośc istotnego powodu, więc nie ma o co walczyć. Nie chciałam być z kims kto tak mnie potraktował, kto nie umie mnie docenić, kto do mnie az tak nie pasuje. To jest żal do kogoś za to, że tak debilnie się czuję z jego powodu, że muszę przez to przechodzić, że mam bajzel w głowie. Ten żal z czasem oczywiście blednie, aż w końcu w ogóle przestaje miec znaczenie.

Mnie też męczy tęsknota za tym co było kiedyś, jakieś pół roku temu i wcześniej. I też wiem, że to nie wróci. Chociaż... z drugiej strony cały czas zastanawiam się, czy nie mogłoby być nawet lepiej, jeśli tylko on wziąłby się za siebie :/.

W ogóle ostatnio gadałam z kilkoma kumplami i oni twierdzą uparcie, że najlepiej by było, gdybym zerwała kontakt z byłym. Że wyjdzie nam to tylko na dobre itp. Że z tego, co oni widzą były dalej mnie kocha i tylko się męczy w takiej relacji. Ale cholera, on sam inicjuje kontakt, to nie jest tak, że wydzwaniam do niego i go męczę. Owszem, też czasami zadzwonię, ale inicjatywa jest raczej po jego stronie.

Nie wiem, co mam robić. Nie wyobrażam sobie braku kontaktu z nim . Z drugiej strony, jeśli to prawda, że on się z tym męczy... Tylko jak mam to zrealizować? :/

[elvegirl]

Napisane przez dewastacja

Tylko boli mnie, że nie chciał o nas walczyć.

I właśnie dlatego chcesz dzwonić, pisać, kontaktować się? I właśnie dlatego przeżywasz i zastanawiasz się co będzie, jak się odezwie?

Odezwie się najprawdopodobniej. No i co z tego.

[wypalona]

Elve przerażająca jesteś

[elvegirl]

Wiecie Dziewczyny...ja jestem w chwili obecnej mniej więcej na miejscu waszych eksów...i powiem wam, że ciężko jak jasna cholera. Facet zabiega o kontakt, stara się, uparł się, że będzie walczył do końca, nawet w szczytowym momencie swojej desperacji zaczął myśleć o pierścionku zaręczynowym...kombinuje jak koń pod górę, żebym tylko o nim nie zapomniała, żebym może zatęskniła, bo przecież byliśmy sobie bliscy, ważni dla siebie, bo przecież te wspólne chwile musiały coś znaczyć, bo było cudownie, bo mieliśmy plany na majówkę, bo to, bo tamto...a ja za każdym razem jak widzę smsa od niego, boję się sprawdzić co napisał. Z jednej strony męczą mnie wyrzuty sumienia, że przeze mnie chłop tak cierpi...w końcu był dla mnie ważny, boli mnie to, że jestem sprawczynią jego bólu...bardzo mu współczuję i chciałabym go przytulić, zabrać mu trochę tego cierpienia...z drugiej strony chodzi mi po głowie myśl, że chłopak jest po prostu zwyczajnie żałosny. Dostał po tyłku, widzi że nie podtrzymuję kontaktu, że mimo niedużej odległości jaka nas dzieli i wspólnych znajomych, nie wpadliśmy przez te 2 tygodnie na siebie, widzi i wie, że go unikam...a się stara, podkłada się mi pod nogi. Smutne...i żałosne. I nie nakłania mnie to w żaden sposób do powrotu.

Czy gdybym go zobaczyła w kwitnącym stanie, poczułabym ściskanie w dołku? Żal? Złość na siebie? Na bank.
A tak...czuję jedynie wyrzuty sumienia.

Nie walczcie w ten sposób, nie proście, nie poniżajcie się. To tylko pogarsza waszą sytuację...ewentualnie może doprowadzić do powrotu...z litości.

---------- Dopisano o 10:44 ---------- Poprzedni post napisano o 10:43 ----------

Napisane przez wypalona

Elve przerażająca jesteś

No taką rolę tutaj spełniam

[dewastacja]

Nie odezwę się, bez obaw. Mam możliwość wyjazdu do pracy jakieś 150 km od domu. Może to dobry pomysł?

[wandaweranda]

wow, elve.......to ten młodszy? nie wiedziałam...
się porobiło.........

[elvegirl]

Napisane przez dewastacja

Nie odezwę się, bez obaw. Mam możliwość wyjazdu do pracy jakieś 150 km od domu. Może to dobry pomysł?

To zależy czy będziesz miała tam do kogo dziobek otworzyć.

---------- Dopisano o 10:56 ---------- Poprzedni post napisano o 10:56 ----------

Napisane przez wandaweranda

wow, elve.......to ten młodszy? nie wiedziałam...
się porobiło.........

Ten, niestety.

[wandaweranda]

Napisane przez dewastacja

Nie odezwę się, bez obaw. Mam możliwość wyjazdu do pracy jakieś 150 km od domu. Może to dobry pomysł?

tak misiu. To jest niezły pomysł.

---------- Dopisano o 10:58 ---------- Poprzedni post napisano o 10:56 ----------

Napisane przez elvegirl

To zależy czy będziesz miała tam do kogo dziobek otworzyć.

a teraz ma?
dobrze, że ma dziewczyna wizaz

Napisane przez elvegirl

Ten, niestety.

hm. smutno trochę. hm.

[dewastacja]

Napisane przez elvegirl

To zależy czy będziesz miała tam do kogo dziobek otworzyć.

Miałabym przy sobie najlepszą przyjaciółkę.

---------- Dopisano o 11:05 ---------- Poprzedni post napisano o 11:00 ----------

Napisane przez wandaweranda

a teraz ma?
dobrze, że ma dziewczyna wizaz

Teraz też mam. Mam wspaniałych przyjaciół, którzy mnie wspierają jak tylko mogą. Nie pozwalają mi spędzać wieczorów samej, ciągle piszą, pytają jak się czuję. Naprawdę nie mogłabym sobie wyobrazić lepszych. Tak właściwie to tylko dzięki nim i dzięki Wam jakoś się trzymam.

[elvegirl]

Napisane przez wandaweranda

hm. smutno trochę. hm.

Smutno, smutno, miałam nadzieję, że w końcu będzie normalność...radosna, spokojna...niestety...
Za szybko weszłam w poważny związek, rzuciłam się w normalność, zachłysnęłam się nią...a potem się okazało, że nie umiem się zaangażować tak mocno, jak bym chciała...on zrobił z tego poważną sprawę od początku, a mnie chyba trzeba było stopniowo do siebie przekonywać...a tak...wielki skok w duże zaangażowanie, od razu prawie, dosłownie pół kroku do zakochania pełną gębą...i niestety, tak już mi to "prawie" zostało...nie byłam w stanie iść dalej. Może gdyby on postarał się założyć w tym związku portki na swój zgrabny tyłeczek, gdyby chciał ze mną rozmawiać o tym co go boli, o swoich oczekiwaniach, pragnieniach...a tak mówiłam tylko ja, a on się dostosowywał..."będę szczęśliwy jeśli ty będziesz" - niestety, nie byłam szczęśliwa z facetem, który nie miał własnego zdania, który nie umiał walczyć z moim charakterem o swoje...no i nie wyszło.
A on walczy...jest gotów zmienić swój charakter o 180 stopni dla mnie...a sama wiesz jak to jest, jak się człowiek zmienia po to, żeby się podporządkować drugiemu. Dupa.

[Ofelia 20]

Napisane przez dewastacja

Nie odezwę się, bez obaw. Mam możliwość wyjazdu do pracy jakieś 150 km od domu. Może to dobry pomysł?

Jeżeli będziesz tam miala jakies towarzystwo, oprócz samej pracy, to myślę, że to dobry pomysł zarobisz sobie, oderwiesz myśli.

[elvegirl]

Napisane przez dewastacja

Miałabym przy sobie najlepszą przyjaciółkę.

To jedź. Tylko zadbaj o posiadanie neta

[pika87]

wypalona, przyszedł po pół roku??? wow!!! też tak mam. zawsze myslałam że porażkę można zmienić w sukces. że widząc co było źle można to poprawić i być mądrzejszym w tym związku. nawet widziałam to na własne oczy - znajoma rozstała się z facetem, po pół roku znów byli razem, mówi, że nie było łatwo znów zaufać i wogóle ale wiedziała że stasznie go kocha i on ją też i żyć bez siebie nie umieją. po jakimś czasie stwierdziłą, że jejst lepiej niż przedtem. że teraz to jest prawdziwy związek. i happy end!!!
ale to był wyjątek. dobra spadam troche popracować. jak wróce to się odezwę papapapapa

[wandaweranda]

Napisane przez dewastacja

Miałabym przy sobie najlepszą przyjaciółkę.

---------- Dopisano o 11:05 ---------- Poprzedni post napisano o 11:00 ----------


Teraz też mam. Mam wspaniałych przyjaciół, którzy mnie wspierają jak tylko mogą. Nie pozwalają mi spędzać wieczorów samej, ciągle piszą, pytają jak się czuję. Naprawdę nie mogłabym sobie wyobrazić lepszych. Tak właściwie to tylko dzięki nim i dzięki Wam jakoś się trzymam.

no to powiem Ci, masz komfortowe warunki.
Nie wolno Ci się załamywać

Napisane przez elvegirl

Smutno, smutno, miałam nadzieję, że w końcu będzie normalność...radosna, spokojna...niestety...
Za szybko weszłam w poważny związek, rzuciłam się w normalność, zachłysnęłam się nią...a potem się okazało, że nie umiem się zaangażować tak mocno, jak bym chciała...on zrobił z tego poważną sprawę od początku, a mnie chyba trzeba było stopniowo do siebie przekonywać...a tak...wielki skok w duże zaangażowanie, od razu prawie, dosłownie pół kroku do zakochania pełną gębą...i niestety, tak już mi to "prawie" zostało...nie byłam w stanie iść dalej. Może gdyby on postarał się założyć w tym związku portki na swój zgrabny tyłeczek, gdyby chciał ze mną rozmawiać o tym co go boli, o swoich oczekiwaniach, pragnieniach...a tak mówiłam tylko ja, a on się dostosowywał..."będę szczęśliwy jeśli ty będziesz" -

kurcze, a masz pewność, ze wtedy był prawdziwy, a po zmianie o 180 st. byłby aktorem? a może było na odwrót-gdy byliście razem-udawał kogos kim nie jest i dopiero teraz ma odwage byc sobą?

[elvegirl]

Napisane przez wandaweranda

kurcze, a masz pewność, ze wtedy był prawdziwy, a po zmianie o 180 st. byłby aktorem? a może było na odwrót-gdy byliście razem-udawał kogos kim nie jest i dopiero teraz ma odwage byc sobą?

Nie, nie mam tej pewności.

Tym gorzej, jak mogę być z kimś, o kim nic nie wiem? A nie wiem, bo nie chce mi o tym nic powiedzieć...

Znam go od kilku lat, co prawda nie była to mega bliska znajomość, ale to co zobaczyłam w związku, mnie załamało. Facet zawsze radosny, zawadiacki, trochę wredny, bystrzak jakich mało, raptem w związku zamknął się w sobie. Do wszystkich był rozkoszny jak zawsze, do mnie był tak zdystansowany, że głowa mała...
Ja od samego początku, na etapie radosnych podchodów, powiedziałam czego oczekuję od związku, co mi się w nim podoba, dlaczego zawsze mnie do niego ciągnęło. Uprzedziłam jaki mam charakter, że ze mną trzeba stanowczo, że jeśli mi się pozwoli na za dużo, to w sekundzie wejdę na głowę, no dałam mu kompletną instrukcję obsługi. Mało tego, na bieżąco informowałam go co jest nie tak, z czym problem, nad czym według mnie powinniśmy popracować - rozmowa z nim to były moje monologi, jego przytakiwania, a potem czasem sms, który pokazywał, że on wcale się ze mną nie zgadza, ale będzie szczęśliwy dostosowując się. A po 5 miesiącach związku usłyszałam, że on w środku jest taki jak ja bym chciała, ale bał się to pokazać, bo bał się że go zostawię. Na taki brak logiki opadło mi wszystko po prostu.

[dewastacja]

Napisane przez elvegirl

Może gdyby on postarał się założyć w tym związku portki na swój zgrabny tyłeczek, gdyby chciał ze mną rozmawiać o tym co go boli, o swoich oczekiwaniach, pragnieniach...a tak mówiłam tylko ja, a on się dostosowywał..."będę szczęśliwy jeśli ty będziesz" - niestety, nie byłam szczęśliwa z facetem, który nie miał własnego zdania, który nie umiał walczyć z moim charakterem o swoje...no i nie wyszło.

Dokładnie takie same zarzuty otrzymałam pod swoim adresem. Że nie rozmawiam, nie mówię o swoich potrzebach...i on tak samo próbował rozmawiać ze mną ale ja nie chciałam mówić...Teraz mogę jedynie żałować.

[elvegirl]

Napisane przez dewastacja

Dokładnie takie same zarzuty otrzymałam pod swoim adresem. Że nie rozmawiam, nie mówię o swoich potrzebach...i on tak samo próbował rozmawiać ze mną ale ja nie chciałam mówić...Teraz mogę jedynie żałować.

Z tego, co pisałaś mi na pw, odnoszę nieco inne wrażenie...

[wandaweranda]

oj elve.... jak mu zaserwowałaś taki instruktaż, to się chłopak wystraszył, że nie sprosta, że sie nie wpasowuje...czasem jest tak, ze zapominamy, ze przed sobą mamy żywego człowieka, a nie idealnie dopracowany program komputerowy, który spełni nasze oczekiwania. Nie da się wszystkiego zaplanować.

[dewastacja]

Napisane przez elvegirl

Z tego, co pisałaś mi na pw, odnoszę nieco inne wrażenie...

PW czeka

[elvegirl]

Napisane przez wandaweranda

oj elve.... jak mu zaserwowałaś taki instruktaż, to się chłopak wystraszył, że nie sprosta, że sie nie wpasowuje...czasem jest tak, ze zapominamy, ze przed sobą mamy żywego człowieka, a nie idealnie dopracowany program komputerowy, który spełni nasze oczekiwania. Nie da się wszystkiego zaplanować.

Skąd, jakie się przestraszył, przez dobre kilka miesięcy (od czerwca do października) mi udowadniał, że się nie boi, że chce, że się idealnie nadaje. Po czym od momentu, kiedy padło hasło "związek", cały jego charakter szlag trafił.

Facet chyba po prostu ma zakodowane, że związek = podporządkowanie. On nie rozumie pojęcia "partnerstwo", nie wiedział w ogóle o co mi chodzi. A ja już kuźwa trochę za stara jestem jednak na wychowywanie, czas żeby w końcu to mnie ktoś wychował

[wandaweranda]

Napisane przez elvegirl

Po czym od momentu, kiedy padło hasło "związek", cały jego charakter szlag trafił.

tzn, z której strony padło słowo związek?

Napisane przez elvegirl

Facet chyba po prostu ma zakodowane, że związek = podporządkowanie. On nie rozumie pojęcia "partnerstwo", nie wiedział w ogóle o co mi chodzi. A ja już kuźwa trochę za stara jestem jednak na wychowywanie, czas żeby w końcu to mnie ktoś wychował

no to daj się wychować. A nie zaraz ze startu elve z musztrą jak w wojsku: definicja dobrego związku, instruktaż postępowania, nauka rozmowy. Przeciez to Ty bierzesz ster w swoje ręce. Sama. A facet chce byc facetem. Może psychicznie urżnęłaś mu klejnoty? Intencje miałaś jak najbardziej chwalebne...ale...

może Ty za bardzo stwardniałaś dziewczyno?

[czarodziejka18]

U mnie wczoraj minęły 4 miesiące. W dalszym ciągu zero kontaktu i tak jest lepiej,choć nie mam ostatnio humoru przez to,ze przyszły w końcu zdjęcia ze studniówki.Jak je obejrzałam to przypomniałam sobie jakim koszmarem był ten wieczór

[_MagdaM_]

dzień dobry! czy Wam też się nic nie chce?

btw. wczoraj wyjęłam z dna szafy pudełko, z wszystkimi rzeczami od Exa i bez bólu pocięłam je i wyrzuciłam wszystko do kosza. Został tylko pierścionek i zastanawiam się czy go wyrzucić, bo podoba mi się, jest złoty, i jeśli mam być szczera, to zupełnie nie kojarzy mi się z Exem. Jak myślicie?

---------- Dopisano o 12:07 ---------- Poprzedni post napisano o 12:04 ----------

Napisane przez czarodziejka18

U mnie wczoraj minęły 4 miesiące. W dalszym ciągu zero kontaktu i tak jest lepiej,choć nie mam ostatnio humoru przez to,ze przyszły w końcu zdjęcia ze studniówki.Jak je obejrzałam to przypomniałam sobie jakim koszmarem był ten wieczór

Oooo.. Twój Ex też zepsuł Ci studniówkę?
to miał być dzień, który będę wspominać cudnie, a przez Niego... wrrr... zła jestem, że zepsuł mi ten dzień i ostatnie dwa lata.

to już nie smutek, nie rozpacz, ja po prostu mam ochotę go pobić.

Jakieś pomysły na zemstę?

[ver_million]

nie wyrzucaj jak Ci sie podoba ja bez bolu wyjme wszystko po wakacjach, teraz to za swieze, ale za 2 miesiace to czas w sam raz, zeby wyladowalo w dobrym miejscu

[Ofelia 20]

Napisane przez wandaweranda

tzn, z której strony padło słowo związek?

no to daj się wychować. A nie zaraz ze startu elve z musztrą jak w wojsku: definicja dobrego związku, instruktaż postępowania, nauka rozmowy. Przeciez to Ty bierzesz ster w swoje ręce. Sama. A facet chce byc facetem. Może psychicznie urżnęłaś mu klejnoty? Intencje miałaś jak najbardziej chwalebne...ale...

może Ty za bardzo stwardniałaś dziewczyno?

Zgadzam się z Tobą, bo mi przeszło przez myśl to samo. Może następnego partnera nie warto uświadamiać, jak Cię pozna będzie wiedział jaką osobą jesteś Elve. Wtedy zobaczysz co z tym zrobi, czy będzie umiał z Tobą rozmawiać i być dla Ciebie partnerem. A nie na wstępie instukcja obsługi jak napisała wandaweranda.

---------- Dopisano o 12:11 ---------- Poprzedni post napisano o 12:08 ----------

Napisane przez _MagdaM_

dzień dobry! czy Wam też się nic nie chce?

btw. wczoraj wyjęłam z dna szafy pudełko, z wszystkimi rzeczami od Exa i bez bólu pocięłam je i wyrzuciłam wszystko do kosza. Został tylko pierścionek i zastanawiam się czy go wyrzucić, bo podoba mi się, jest złoty, i jeśli mam być szczera, to zupełnie nie kojarzy mi się z Exem. Jak myślicie?

Nie wyrzucaj pierścionka, jak Ci sie podoba to go noś jeżeli nie kojarzy Ci się z nim a skoro jest złoty, i przyszedłby czas żebyś go już nie chciała, to go sprzedaj, złoto jest w cenie możesz sobie za to kupić coś innego

[_MagdaM_]

otworzyłam okno i czuję wiosnę! a już niedługo moje ukochane Święta!

[wypalona]

Napisane przez elvegirl

Wiecie Dziewczyny...ja jestem w chwili obecnej mniej więcej na miejscu waszych eksów...i powiem wam, że ciężko jak jasna cholera. Facet zabiega o kontakt, stara się, uparł się, że będzie walczył do końca, nawet w szczytowym momencie swojej desperacji zaczął myśleć o pierścionku zaręczynowym...kombinuje jak koń pod górę, żebym tylko o nim nie zapomniała, żebym może zatęskniła, bo przecież byliśmy sobie bliscy, ważni dla siebie, bo przecież te wspólne chwile musiały coś znaczyć, bo było cudownie, bo mieliśmy plany na majówkę, bo to, bo tamto...a ja za każdym razem jak widzę smsa od niego, boję się sprawdzić co napisał. Z jednej strony męczą mnie wyrzuty sumienia, że przeze mnie chłop tak cierpi...w końcu był dla mnie ważny, boli mnie to, że jestem sprawczynią jego bólu...bardzo mu współczuję i chciałabym go przytulić, zabrać mu trochę tego cierpienia...z drugiej strony chodzi mi po głowie myśl, że chłopak jest po prostu zwyczajnie żałosny. Dostał po tyłku, widzi że nie podtrzymuję kontaktu, że mimo niedużej odległości jaka nas dzieli i wspólnych znajomych, nie wpadliśmy przez te 2 tygodnie na siebie, widzi i wie, że go unikam...a się stara, podkłada się mi pod nogi. Smutne...i żałosne. I nie nakłania mnie to w żaden sposób do powrotu.

Czy gdybym go zobaczyła w kwitnącym stanie, poczułabym ściskanie w dołku? Żal? Złość na siebie? Na bank.
A tak...czuję jedynie wyrzuty sumienia.

Nie walczcie w ten sposób, nie proście, nie poniżajcie się. To tylko pogarsza waszą sytuację...ewentualnie może doprowadzić do powrotu...z litości.

Dziękuję Ci że to napisałaś, może teraz dziewczyny zastanowią się zanim znowu zaczną pisać do miśków Szkoda tylko że w czerwcu czegoś takiego nie przeczytałam i wtedy taka mądra nie byłam, ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło

Napisane przez elvegirl

No taką rolę tutaj spełniam

No tak Ale spełniasz tu jeszcze jedną ważną rolę POMAGASZ i dlatego jesteś moim miszczuniem

[elvegirl]

Napisane przez wandaweranda

tzn, z której strony padło słowo związek?

Z jego. Po dość przyjemnym wieczorze, zapytał czy może byśmy spróbowali być razem.

Napisane przez wandaweranda

no to daj się wychować. A nie zaraz ze startu elve z musztrą jak w wojsku: definicja dobrego związku, instruktaż postępowania, nauka rozmowy. Przeciez to Ty bierzesz ster w swoje ręce. Sama. A facet chce byc facetem. Może psychicznie urżnęłaś mu klejnoty? Intencje miałaś jak najbardziej chwalebne...ale...

Możliwe. Pytał, to odpowiadałam. Wiele było ogniskowych rozmów na temat tego jak ja widzę układy damsko - męskie. Była analiza mojego poprzedniego układu, jego związku...oczywiście moja analiza, bo on głównie słuchał i przytakiwał.

Wiesz, ja myślę, że problem nie leżał w tym, że urżnęłam mu klejnoty, tylko że niewielu facetów wierzy, jak mówię na starcie, że mam ciężki charakter. On nie uwierzył. "Ty? niemożliwe!"

Nie pokazał mi w żadnym momencie, że chce być facetem. No, poza stanowczym żądaniem przyjazdu na randkę w totalną ślizgawicę i śnieżycę

Napisane przez wandaweranda

może Ty za bardzo stwardniałaś dziewczyno?

To na bank. Dlatego ostatnie czego mi trzeba, to wrażliwiec, który nie umie powiedzieć czego ode mnie oczekuje.

To jest cudowny człowiek, serio. Po prostu nie dla mnie...i bardzo tego żałuję.