Ciąża

[annic]

Napisane przez ZamyslonaRoztargniona

Ja swojego starszego dziecka nie polubiłam od razu, mimo że było planowane. Nie było żadnej chemii, zakochania się w dziecku. Do tego nie był uroczym różowym bobasem, tylko drącym ryja gówniarzem z którym ciągle trzeba było po lekarzach jeździć.
Podeszłam do tematu zadaniowo. Karmiłam, przewijałam, ćwiczyłam, stymulowałam rozwój ale bez emocji.
Po 7 miesiącach słuchania jego darcia z radością wróciłam do pracy, a jego porzucałam w żłobku na 10h dziennie.
Miłość i radość ze wspólnego spędzania czasu przyszła później. Nie było żadnego przełomowego momentu.

Napisane przez ZamyslonaRoztargniona

Podejrzewam że pewnie dalej opiekowałabym się nim najlepiej jak potrafię, ale uczuć bym nie udawała, bo nie potrafię.

Nie miałam wyrzutów sumienia. Do miłości nie można nikogo ani siebie zmusić. Byłam zaskoczona, że uczucie się nie pojawiło po porodzie. Patrzyłam na męża ze zdziwieniem, że tak oszalał na punkcie niespełna 3kilogramowego ludka.

Czegoś takiego właśnie się obawiam. Niby ok, mówię że chcę kiedyś dziecko, że będzie, ale gdzieś z tyłu głowy jest ta panika: co jeśli urodzę, spojrzę na niego... i go nie polubię/nie pokocham? Co wtedy? Jak wytrzymam z tym dzieckiem przez następnych naście lat i nie zwariuję?

Pamiętam jak mój dużo młodszy brat w wieku kilku lat przechodził fazę pytania się o wszystko. Na każde pytanie odpowiadał "dlaczego?". Pamiętam, że szybko traciłam cierpliwość i po prostu zamykałam się przed nim w pokoju Pamiętam milion innych drobiazgów które mnie drażniły u niego jako dziecka. Nie dlatego że był jakiś problemowy, bo w porównaniu do innych dzieci (czy podobno mnie samej) był raczej spokojny - ale dlatego że był małym dzieckiem.

Czytam czasem wątki na wizażu, słucham znajomych które mówią jak już by chciały zajść w ciążę, instynkt i te sprawy, hormonalne parcie na dziecko... i dopada mnie panika. Bo ja tak nie mam i nigdy nie miałam (lat 25). Nie ma szału macicy, kwilenia nad noworodkami, nic. Chyba że można pod to podciągnąć zachwyt nad body dla niemowląt z kapturkiem z uszami - ale wątpię bo jest to ten sam poziom zachwytu co nad uroczym kotkiem na youtube. Boję się, że szał macicy nigdy nie przyjdzie a ja będę do własnego dziecka podchodzić jak do jeża.

Wiem że dużo osób mówi, że "z własnym dzieckiem jest inaczej" i "po urodzeniu się zmienia". Ale boję się że będę tym przypadkiem jednym na milion któremu szajba nie odbije na punkcie własnego dziecka. I zeżrą mnie wyrzuty sumienia. Jasne, mogę czekać aż mi się zmieni, będę miała mega parcie i dopiero się starać - ale mogę tak czekać do usr... śmierci A potem jak przyjdzie co do czego obudzić się z ręką w nocniku i będzie za późno na powiększanie rodziny.

Miało być krótko ale się rozpisałam - w sumie chyba dlatego, że nigdy nie miałam się za bardzo jak wygadać na ten temat, bo jak zaczynałam to szybko ucinano temat tekstem "przejdzie ci".

[201607040940]

[1=b82ed09e83d6cc96f3cec4b 39c6008ed9e8c5acd_5dd3308 25eb9e;48801725]Ale tutaj nawet na wizażu kiedyś dziewczyny pisały, że miłości nie było od razu, był strach, niewiedza jak się takim dzieckiem opiekować itp. Chyba gdzieś na dziale mama z klasą lub coś podobnego.[/QUOTE]

Zamyślona napisała że z czasem miłość pojawiła się.

A co jeżeli miłość nie przychodzi? Intryguje mnie to. Bo miłość macierzyńska to taka ikona.

---------- Dopisano o 21:12 ---------- Poprzedni post napisano o 21:07 ----------

Napisane przez annic

Czegoś takiego właśnie się obawiam. (..)
Miało być krótko ale się rozpisałam - w sumie chyba dlatego, że nigdy nie miałam się za bardzo jak wygadać na ten temat, bo jak zaczynałam to szybko ucinano temat tekstem "przejdzie ci".

no chyba właśnie nie zawsze przechodzi. Ktoś już tutaj napisał że gdyby tak było to tak wielu dorosłych nie lądowałoby na kozetce u lekarza mówiąc że "mamusia nie kochała".

[Mijanou]

Napisane przez Barbarella05

PS: Chodzi mi o wasze OBECNE sytacje. Jakbyście w tym momencie dowiedziały sie ,że jest prawdopodobieństwo badż pewność ,że macie w brzuszku dzidziusia , jaka byłaby reakcja waszych Tż-ów?

Czepnę się, bo z kolei ja dostaję wysypki i ataku nerwicy na taką infantylną semantykę stosowaną przez dorosłą kobietę. Określenie to może pobić jedynie "dzieciątko". Nie wiem, ale gdybym była facetem a moja partnerka (którą dotąd uważałam za dorosłą kobietę) oświadczyłaby mi, ze ma w brzuszku dzidziusia/ dzieciątko to zastanowiłabym się nad jej dojrzałością. A potem zwiewała, gdzie pieprz rośnie, bo życie pragnęłabym spędzić z partnerką a nie z dziewczynką, która traktuje macierzyństwo jak Bulbę (nie wiem, czy pamiętacie- Bulba miała w brzuszku drugą mniejszą bulbę).
Brrrrrrrr!

[201604181004]

Napisane przez mijanou

która traktuje macierzyństwo jak Bulbę (nie wiem, czy pamiętacie- Bulba miała w brzuszku drugą mniejszą bulbę).

;p

[zadziora85]

Mój mówi, że cieszyłby się i kochał by jak swoje raczej bez spiny, wiadomo że zmiana planów, szybkie organizowanie miejsca dla nas, ale mimo wszystko chciałby.

[annic]

Napisane przez Gosiaczek1969

no chyba właśnie nie zawsze przechodzi. Ktoś już tutaj napisał że gdyby tak było to tak wielu dorosłych nie lądowałoby na kozetce u lekarza mówiąc że "mamusia nie kochała".

Ja wiem że nie zawsze przechodzi. Ale pewnie wiesz jak zazwyczaj wygląda rozmowa z ludźmi którzy uważają że przechodzi i już. Automatycznie przechodzi ochota na tłumaczenie że się czegoś boisz, że małe dzieci to tak wątpliwie wdzięczne są, a generalnie jak myślisz o porodzie i zmienianiu pieluchy to cycki ci opadają. "Użalasz się nad sobą, przejdzie ci". Taaa...

[201607040940]

Napisane przez annic

Ja wiem że nie zawsze przechodzi. Ale pewnie wiesz jak zazwyczaj wygląda rozmowa z ludźmi którzy uważają że przechodzi i już. Automatycznie przechodzi ochota na tłumaczenie że się czegoś boisz, że małe dzieci to tak wątpliwie wdzięczne są, a generalnie jak myślisz o porodzie i zmienianiu pieluchy to cycki ci opadają. "Użalasz się nad sobą, przejdzie ci". Taaa...

kiedyś w wielopokoleniowych rodzinach taka nauka przychodziła bezboleśnie. Pomoc przy porodzie, karmienie, kąpanie, przewijanie - to przychodziło naturalnie.
A teraz kobieta nie dość że nie umie, nie potrafi to jeszcze zadręcza się że nie pokocha. Prawdopodobnie nauczysz się i pokochasz.

[Mijanou]

Napisane przez drabineczka

;p

Drabina, to nie jest Bulba

[201604181004]

You dont say _-_

[zielonkava]

Napisane przez Grin

to w ogóle jakiś kosmos, jak można wyskoczyć z tekstem na ojcostwo od własnej partnerki, z którą się jest

Dla mnie też kosmos, nie potrafię sobie nawet wyobrazić, żeby TŻ coś takiego do mnie powiedział. To jakbym dostała w twarz... Ale on to raczej z tych, co prędzej pomyślą, że to ciąża z palca, niż że się puściłam.

Jak mój by zareagował? Mieliśmy 2 razy podejrzenie wpadki, mimo zabezpieczenia. Kiedyś, jak o tym rozmawialiśmy, tzn. o ewentualnej wpadce, to oboje byliśmy za tym, że lepiej usunąć. A jak przyszło co do czego, to TŻ trochę zwątpił, ale powiedział, że by mnie nie namawiał, nie naciskał, a ostateczną decyzję pozostawił mnie, i nie ważne jaka by była- to by mnie z całych sił wspierał i razem byśmy przeżywali jej konsekwencje. Wiem, jaki on jest, nie podejrzewam, żeby mnie, a tym bardziej dziecko, olał czy migał się od alimentów i uczestniczenia w wychowaniu.

[201803290936]

Napisane przez tyene

Jasne, że nie przewidzimy w 100% jak ktoś się zachowa, ale nie ukrywajmy, że będąc z kimś w związki widzimy pewne rzeczy - np. to, czy jego poglądy i faktycznie zachowanie są ze sobą zgodne, czy gość dziobem kłapać lubi, ale życie według tych standardów jest za ciężkie, jak ktoś traktuje obowiązki, rodzinę etc.

Patrząc na mojego TŻ i jego stosunek do rodziny, wiary, swojej odpowiedzialności naprawdę nie wiem, co musiałoby się stać, żeby nagle magicznie zmienił się w nieodpowiedzialnego dupka. To nie jest tak, że nic w życiu nie da się przewidzieć i nikogo nie da się poznać. IMHO można poznać o wiele więcej niż część ludzi przyznaje - tylko często oni sami nie chcą zauważyć tego, co jest tuż przed ich oczami. Umiejętność patrzenia na drugiego człowieka takim, jak jest naprawdę to też umiejętność zauważania wad.
(...)

Plus jak komentuje rzeczywistość, to co się dzieje np. u znajomych, w pracy, czy jest uczciwy tak po prostu, w interesach itd.

[Mijanou]

Napisane przez annic

Czegoś takiego właśnie się obawiam. Niby ok, mówię że chcę kiedyś dziecko, że będzie, ale gdzieś z tyłu głowy jest ta panika: co jeśli urodzę, spojrzę na niego... i go nie polubię/nie pokocham? Co wtedy? Jak wytrzymam z tym dzieckiem przez następnych naście lat i nie zwariuję?

Pamiętam jak mój dużo młodszy brat w wieku kilku lat przechodził fazę pytania się o wszystko. Na każde pytanie odpowiadał "dlaczego?". Pamiętam, że szybko traciłam cierpliwość i po prostu zamykałam się przed nim w pokoju Pamiętam milion innych drobiazgów które mnie drażniły u niego jako dziecka. Nie dlatego że był jakiś problemowy, bo w porównaniu do innych dzieci (czy podobno mnie samej) był raczej spokojny - ale dlatego że był małym dzieckiem.

Czytam czasem wątki na wizażu, słucham znajomych które mówią jak już by chciały zajść w ciążę, instynkt i te sprawy, hormonalne parcie na dziecko... i dopada mnie panika. Bo ja tak nie mam i nigdy nie miałam (lat 25). Nie ma szału macicy, kwilenia nad noworodkami, nic. Chyba że można pod to podciągnąć zachwyt nad body dla niemowląt z kapturkiem z uszami - ale wątpię bo jest to ten sam poziom zachwytu co nad uroczym kotkiem na youtube. Boję się, że szał macicy nigdy nie przyjdzie a ja będę do własnego dziecka podchodzić jak do jeża.

Wiem że dużo osób mówi, że "z własnym dzieckiem jest inaczej" i "po urodzeniu się zmienia". Ale boję się że będę tym przypadkiem jednym na milion któremu szajba nie odbije na punkcie własnego dziecka. I zeżrą mnie wyrzuty sumienia. Jasne, mogę czekać aż mi się zmieni, będę miała mega parcie i dopiero się starać - ale mogę tak czekać do usr... śmierci A potem jak przyjdzie co do czego obudzić się z ręką w nocniku i będzie za późno na powiększanie rodziny.

Miało być krótko ale się rozpisałam - w sumie chyba dlatego, że nigdy nie miałam się za bardzo jak wygadać na ten temat, bo jak zaczynałam to szybko ucinano temat tekstem "przejdzie ci".

Wiesz, ale to nie jest tak, że każda kobieta ma niejako 'wbudowany' przez naturę instynkt macierzyński. Niektóre (w tym moja skromna ruda osoba) po prostu go nie mają. I nie ma co liczyć na to, ze "ze swoim będzie inaczej". Nie lubię niemowląt, nigdy ich nie lubiłam, sama myśl, że mogę być w ciąży napawa mnie wstrętem. I nie jest to wada, czy zło. Po prostu takie jesteśmy i już. I nie ma się co pchać do macierzyństwa "bo zegar tyka", "bo potem się obudzę z ręką w nocniku". Chyba lepiej nie mieć dzieci, niż unieszczęśliwiać i siebie i swoje ewentualne dziecko brakiem akceptacji tegoż dziecka. Nie każda kobieta powinna zostać matką, bo nie każda ma do tego predyspozycje. To tak samo, jakby powiedzieć, że każdy facet ma naturę wojownika, bo jest facetem. A nie jest tak. To mit.
Dla mnie pozytywny jest fakt, że zdaję sobie sprawę z braku wyżej wymienionego instynktu. Tak więc muszę szukać partnera, który to zaakceptuje lub nie szukać wcale. Trudno. C'est la vie.

BTW
kociakami się zachwycam. Niemowlętami nie.

[kalincia]

Pierwsza reakcja mojego faceta byłaby taka, jak moja: "O, k...!". Potem wpólnie zajęlibyśmy się problemem. Czyli znalezieniem kasy i najlepszej kliniki na Słowacji.

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Napisane przez drabineczka

;p

o kurcze, matrioszka to najbardziej fascynujący przedmiot z mojego dzieciństwa był u mojej ciotki w domu. Zawsze go zazdrościłam, uwielbiałam to składać i rozkładać xD

[Mijanou]

Napisane przez kalincia

Pierwsza reakcja mojego faceta byłaby taka, jak moja: "O, k...!". Potem wpólnie zajęlibyśmy się problemem. Czyli znalezieniem kasy i najlepszej kliniki na Słowacji.

No to masz, Kalinciu szczęście. Mój eks TŻ już wybiegał myślą do ołarza i wspólnego potomstwa i był przeciwnikiem aborcji. Często na tym tle dochodziło do ścierania światopoglądowego (choć nie były to kłótnie, po prostu dyskusja).
Gdzie Ty taki skarb znalazłaś?

[annic]

Napisane przez Mijanou

Wiesz, ale to nie jest tak, że każda kobieta ma niejako 'wbudowany' przez naturę instynkt macierzyński. Niektóre (w tym moja skromna ruda osoba) po prostu go nie mają. I nie ma co liczyć na to, ze "ze swoim będzie inaczej". Nie lubię niemowląt, nigdy ich nie lubiłam, sama myśl, że mogę być w ciąży napawa mnie wstrętem. I nie jest to wada, czy zło. Po prostu takie jesteśmy i już. I nie ma się co pchać do macierzyństwa "bo zegar tyka", "bo potem się obudzę z ręką w nocniku". Chyba lepiej nie mieć dzieci, niż unieszczęśliwiać i siebie i swoje ewentualne dziecko brakiem akceptacji tegoż dziecka. Nie każda kobieta powinna zostać matką, bo nie każda ma do tego predyspozycje. To tak samo, jakby powiedzieć, że każdy facet ma naturę wojownika, bo jest facetem. A nie jest tak. To mit.
Dla mnie pozytywny jest fakt, że zdaję sobie sprawę z braku wyżej wymienionego instynktu. Tak więc muszę szukać partnera, który to zaakceptuje lub nie szukać wcale. Trudno. C'est la vie.

BTW
kociakami się zachwycam. Niemowlętami nie.

Ja wiem że nie wszystkie mają instynkt. Trochę liczę na to, że może gdzieś się we mnie ukrył, błędnie odczytuję to co nazwałam sobie instynktem albo po prostu to jaka jestem wystarczy - że może nie muszę być szalejącą za swoim dzieckiem matką. Że może wystarczy że będę dobrą, uczciwą, chcącą wychować dziecko na dobrego człowieka matką. Bo to nie jest tak, że dzieci czy bycie w ciąży napawają mnie wstrętem. Aż tak to nie. Po prostu (trochę panicznie) boję się tego wszystkiego, w przeciwieństwie do koleżanek nie pcham się do brania maluchów na ręce, nie fantazjuję jak to wspaniale byłoby mieć swojego, nie omdlewam z zachwytu na widok wózków. Najlepiej dogaduję się z dziećmi od podstawówki wzwyż.

Póki co odkładam to na za 4 lata o ile nie wpadniemy. Może szał macicy się obudzi, może nie. Wiem, że o dziecko będziemy się kiedyś starać. Mój Tż chce dzieci więc będzie przynajmniej jedno, może tylko jedno. Raczej opcja że świadomie dziecka nie będzie wcale nie wchodzi w grę.

[Malla]

Napisane przez Mijanou

BTW kociakami się zachwycam. Niemowlętami nie.

Od kociaków nie pękają bębenki

[kalincia]

Napisane przez Mijanou

No to masz, Kalinciu szczęście. Mój eks TŻ już wybiegał myślą do ołarza i wspólnego potomstwa i był przeciwnikiem aborcji. Często na tym tle dochodziło do ścierania światopoglądowego (choć nie były to kłótnie, po prostu dyskusja).
Gdzie Ty taki skarb znalazłaś?

On mnie znalazł...
Wracając do tematu - ważne jest, żeby właśnie w tej kwestii dogadać się na początku związku, żeby potem nieszczęścia nie było.
Ja nigdy nie chciałam, narzeczony ma dwoje dorosłych z poprzedniego związku, mój pogląd zna i ma podobny. Oczywiście - zabezpieczamy się, ale jakby co, wiemy co zrobić.

[Mijanou]

Napisane przez annic

Ja wiem że nie wszystkie mają instynkt. Trochę liczę na to, że może gdzieś się we mnie ukrył, błędnie odczytuję to co nazwałam sobie instynktem albo po prostu to jaka jestem wystarczy - że może nie muszę być szalejącą za swoim dzieckiem matką. Że może wystarczy że będę dobrą, uczciwą, chcącą wychować dziecko na dobrego człowieka matką. Bo to nie jest tak, że dzieci czy bycie w ciąży napawają mnie wstrętem. Aż tak to nie. Po prostu (trochę panicznie) boję się tego wszystkiego, w przeciwieństwie do koleżanek nie pcham się do brania maluchów na ręce, nie fantazjuję jak to wspaniale byłoby mieć swojego, nie omdlewam z zachwytu na widok wózków. Najlepiej dogaduję się z dziećmi od podstawówki wzwyż.

Póki co odkładam to na za 4 lata o ile nie wpadniemy. Może szał macicy się obudzi, może nie. Wiem, że o dziecko będziemy się kiedyś starać. Mój Tż chce dzieci więc będzie przynajmniej jedno, może tylko jedno. Raczej opcja że świadomie dziecka nie będzie wcale nie wchodzi w grę.

No to trochę Cię pocieszę. U Ciebie być może jeszcze się nie odezwał, bo nie jesteś gotowa. Zresztą w tej sytuacji jakąś więź z dzieckiem można już "wypracować" w czasie ciąży.

Zresztą- każdy ma tam jakąś własną drogę. Tak, czy inaczej- życzę Ci, żeby kiedyś tam, kiedy już będziesz gotowa, Ci się wszystko udało

[201604181004]

Annic ale chyba wiele koniet tak ma xd jedne rozplywaja sie nad noworodkami jak ja ale brzydza sie 2-3 letnich. Inne na odwrot. I tak dalej. Pewne etapy zycia dziecka trzeba bedzie przezyc i tyle no xD

---------- Dopisano o 22:39 ---------- Poprzedni post napisano o 22:35 ----------

Ja lubie noworodki i takie jeszcze male do kilku miesiecy - bo sa takie bezbronne i zdane na laske czlowieka. Potem tak do 5 zycia dzieci dla mnie nie istnieja. NIE daj boze zmienianie pieluchy takiemu chodzacemu - w ogole pomysl ze duzy chodzacy dzieciak nosi pieluche czyli taki np 2-3 latek automatycznie sprawia ze nie mam ochoty go dotykac co dziwne hahahha bo czeciej kobiety boja sie noworodkow bojac sie ze je uszkodza. Inne z kolei mowia ze wygladaja jak jaszczurki dlatego im sie nie widza - ja mysle ze sa urocze ale takie 2-3-4 latki to przerazajace sikajace miniatury ludzi.
Potem 5-6 lat jak dziecko robi sie komunikatywne i wyzej to juz bajka dla mnie:P

[GrumpyCat]

Napisane przez annic

Czegoś takiego właśnie się obawiam. Niby ok, mówię że chcę kiedyś dziecko, że będzie, ale gdzieś z tyłu głowy jest ta panika: co jeśli urodzę, spojrzę na niego... i go nie polubię/nie pokocham? Co wtedy? Jak wytrzymam z tym dzieckiem przez następnych naście lat i nie zwariuję?

Pamiętam jak mój dużo młodszy brat w wieku kilku lat przechodził fazę pytania się o wszystko. Na każde pytanie odpowiadał "dlaczego?". Pamiętam, że szybko traciłam cierpliwość i po prostu zamykałam się przed nim w pokoju Pamiętam milion innych drobiazgów które mnie drażniły u niego jako dziecka. Nie dlatego że był jakiś problemowy, bo w porównaniu do innych dzieci (czy podobno mnie samej) był raczej spokojny - ale dlatego że był małym dzieckiem.

Czytam czasem wątki na wizażu, słucham znajomych które mówią jak już by chciały zajść w ciążę, instynkt i te sprawy, hormonalne parcie na dziecko... i dopada mnie panika. Bo ja tak nie mam i nigdy nie miałam (lat 25). Nie ma szału macicy, kwilenia nad noworodkami, nic. Chyba że można pod to podciągnąć zachwyt nad body dla niemowląt z kapturkiem z uszami - ale wątpię bo jest to ten sam poziom zachwytu co nad uroczym kotkiem na youtube. Boję się, że szał macicy nigdy nie przyjdzie a ja będę do własnego dziecka podchodzić jak do jeża.

Wiem że dużo osób mówi, że "z własnym dzieckiem jest inaczej" i "po urodzeniu się zmienia". Ale boję się że będę tym przypadkiem jednym na milion któremu szajba nie odbije na punkcie własnego dziecka. I zeżrą mnie wyrzuty sumienia. Jasne, mogę czekać aż mi się zmieni, będę miała mega parcie i dopiero się starać - ale mogę tak czekać do usr... śmierci A potem jak przyjdzie co do czego obudzić się z ręką w nocniku i będzie za późno na powiększanie rodziny.

Miało być krótko ale się rozpisałam - w sumie chyba dlatego, że nigdy nie miałam się za bardzo jak wygadać na ten temat, bo jak zaczynałam to szybko ucinano temat tekstem "przejdzie ci".

Nawet nie wiesz jak bardzo cię rozumiem, jakbym czytała swoje myśli... (lat 26)

[201604181004]

Ja inaczej do tegi podchodze. Owszem istnieja idealne matki pt dziecko tylko dziecko wciaz dziecko i dla dziecka. Tak jak w szkole istnialy prymusy ktore wszystko robily na szoste z plusem. Ale nie potrzebuje taka byc. Jedna matka bedzie zamykac sie na kibelku z telefonem zeby miec chwilne wolnego od "dlaczego czemu po co" a inna bedzie przewijac dziecko w rekawiczkach xd zdarza sie. Ale nie to jest najwazniejsze. Jak czytam czasem mamowe to mi slabo jakie cisnienie jes na bycie idealna matka ktora w kazdej chwili i w kazdym mozliwym oddechu poswieca sie dziecku. Ja tam mam zamiar wszystko robic instynktownie. Kazde dziecko jest inne jak i kazda matka jest inna. A jak sie ktos do czegos bedzie zmiszac wbrew sobie to w koncu oszaleje. I potem bede z niecierpliwoscia oczekiwac 5-6 urodzin dziecka

[Mijanou]

Napisane przez kalincia

On mnie znalazł...
Wracając do tematu - ważne jest, żeby właśnie w tej kwestii dogadać się na początku związku, żeby potem nieszczęścia nie było.
Ja nigdy nie chciałam, narzeczony ma dwoje dorosłych z poprzedniego związku, mój pogląd zna i ma podobny. Oczywiście - zabezpieczamy się, ale jakby co, wiemy co zrobić.

Oczywiście, że od początku trzeba ważne dla związku sprawy stawiać jasno i tak też uczyniłam. Nie wiem, może mój eks TŻ liczył, że mi przejdzie, czy z tego wyrosnę-trudno powiedzieć.

BTW
to ja też sobie poczekam aż sam się znajdzie. Tym bardziej, ze wcale się nie spieszę

[201604181004]

No wlasnie mijanou moze myslal jak niektore wizazanki - ze jak urodzisz to jednak zmienisz zdanie

[kasztanka3]

Napisane przez GrumpyCat

Nawet nie wiesz jak bardzo cię rozumiem, jakbym czytała swoje myśli... (lat 26)

Też się w dużym stopniu mogę pod tym podpisać.
Jakoś poza chwilowym szałem macicy w wieku lat 22 nigdy dzieci nie lubiłam i mieć nie chciałam. "Szał" nagle się pojawił i po kilku miesiącach zniknął bez śladu.
Z TŻtem zabezpieczamy się. Gdybyśmy wpadli, ja byłabym przerażona. On, jak sam twierdzi, w pierwszej chwili by się cieszył, bo świadoma decyzja o staraniu się o dziecko mogłaby u mnie nigdy nie nastąpić. Potem przyszłoby zmartwienie, czyli "czy damy sobie radę" i martwienie się o moje bardzo marne zdrowie.
Ja ze względu na zdrowie właśnie nie chciałabym kontynuować nieplanowanej ciąży.

[GrumpyCat]

Napisane przez drabineczka

Annic ale chyba wiele koniet tak ma xd jedne rozplywaja sie nad noworodkami jak ja ale brzydza sie 2-3 letnich. Inne na odwrot. I tak dalej. Pewne etapy zycia dziecka trzeba bedzie przezyc i tyle no xD

---------- Dopisano o 22:39 ---------- Poprzedni post napisano o 22:35 ----------

Ja lubie noworodki i takie jeszcze male do kilku miesiecy - bo sa takie bezbronne i zdane na laske czlowieka. Potem tak do 5 zycia dzieci dla mnie nie istnieja. NIE daj boze zmienianie pieluchy takiemu chodzacemu - w ogole pomysl ze duzy chodzacy dzieciak nosi pieluche czyli taki np 2-3 latek automatycznie sprawia ze nie mam ochoty go dotykac co dziwne hahahha bo czeciej kobiety boja sie noworodkow bojac sie ze je uszkodza. Inne z kolei mowia ze wygladaja jak jaszczurki dlatego im sie nie widza - ja mysle ze sa urocze ale takie 2-3-4 latki to przerazajace sikajace miniatury ludzi.
Potem 5-6 lat jak dziecko robi sie komunikatywne i wyzej to juz bajka dla mnie:P

Zapomniałaś o hektolitrach śliny lejących się po brodzie i wszystkim wokół

[Mijanou]

Napisane przez drabineczka

No wlasnie mijanou moze myslal jak niektore wizazanki - ze jak urodzisz to jednak zmienisz zdanie

Nie mam pojęcia, co on sobie myślał, Drabina
Tak, czy inaczej - nigdy już się tego nie dowiem a teraz już za późno by to rozkminiać, c'nie?^^

[201604181004]

Nooo dlatego miedzy 1 a 5 rokiem zycia postaram sie zacisnac zeby po prostu. Nie jest to moj ukochany okres w rozwoju czlowieka niektorzy majac problemy z nastolatkiem tesknja do czasow jego malenkosci. Ja chyba wole najgorsze nastolatkowe problemy niz oslinione chodzace dziecko z pelna pielucha :P

[kalincia]

Napisane przez Mijanou

Oczywiście, że od początku trzeba ważne dla związku sprawy stawiać jasno i tak też uczyniłam. Nie wiem, może mój eks TŻ liczył, że mi przejdzie, czy z tego wyrosnę-trudno powiedzieć.

BTW
to ja też sobie poczekam aż sam się znajdzie. Tym bardziej, ze wcale się nie spieszę

Pewnie, na to nigdy nie jest za późno.
A temu eksowi trzeba było powiedzieć, że z pragnienia dziecka wyrośnie i do tego dojrzeje. Wtedy może wrócić.

[GrumpyCat]

No i wyznaję zasadę: małe dziecko mały kłopot, duże dziecko duży kłopot :P Bo czym jest wrzeszczący maluch przy trudnym dorastającym nastolatku, co pali po kątach i krzyczy ze chce conversy