Łupież rumieniowy – co to jest, objawy choroby i jej leczenie [Zdjęcia]

Łupież rumieniowy jest dość częstą chorobą, ponieważ dotyczy nawet 20 proc. populacji. Sprzyja mu otyłość, nadmierna potliwość, obniżona odporność organizmu i cukrzyca. Właściwe leczenie polega przede wszystkim na miejscowym i – w razie dużego nasilenia – doustnym stosowaniu antybiotyku.

Spis treści:

1. Łupież rumieniowy – przyczyny i czynniki ryzyka
2. Objawy łupieżu rumieniowego
3. Diagnostyka łupieżu rumieniowego. Lampa Wooda
4. Metody leczenia łupieżu rumieniowego
5. Domowe sposoby na łupież rumieniowy

Łupież rumieniowy – przyczyny i czynniki ryzyka

Łupież rumieniowy (erythrasma) jest chorobą dermatologiczną wywołaną przez bakterie maczugowce Corynebacterium minutissimum. Są one naturalnym elementem fizjologicznej flory skóry, jednak w sprzyjających warunkach nadmiernie się namnażają, prowadzą do zachwiania mikrobiologicznej równowagi i powstania charakterystycznych zmian skórnych.

Do intensywnego wzrostu bakterii dochodzi u osób z cukrzycą i z nieprawidłowo funkcjonującym układem immunologicznym. Jednak zdecydowanie najłatwiej namnażają się wtedy, gdy skóra jest często wilgotna, w miejscach z utrudnionym dostępem do powietrza. Łupieżowi rumieniowemu sprzyjają też otarcia, które stanowią otwarte wrota dla wnikania bakterii. Zdarza się, że do zakażenia bakteryjnego dołącza się również nadkażenie grzybicze, co może utrudniać postawienie trafnej diagnozy.

Łupież rumieniowy występuje u obu płci, jednak najczęściej u starszych mężczyzn po 60. roku życia. Raczej nie pojawia się u dzieci.

Objawy łupieżu rumieniowego

Łupież rumieniowy charakteryzuje się nieregularnymi plamami początkowo o różowym, a następnie o czerwono-brązowym zabarwieniu. Kluczowa dla ustalenia diagnozy jest ich lokalizacja. Zmiany obecne są w fałdach skórnych, a więc głównie:

• pod pachami,
• między pośladkami,
• w pachwinach,
• w przestrzeniach międzypalcowych stóp,
• w pępku.

Co ważne, plamy występujące przy łupieżu rumieniowym łuszczą się, ale nie towarzyszą im żadne inne objawy. Nie wywołują więc pieczenia czy swędzenia.

Diagnostyka łupieżu rumieniowego. Lampa Wooda

W przypadku łupieżu rumieniowego tak naprawdę kluczowy jest pierwszy krok, czyli postawienie diagnozy. Bywa to trudne, ponieważ łupież rumieniowy często mylony jest z łuszczycą, atopowym zapaleniem skóry, grzybicą czy innymi rodzajami łupieżu, takimi jak łupież pstry czy łupież Gilberta. Dlatego bardzo istotna jest tu wspomniana cecha erythrasmy, a mianowicie – brak świądu, który z kolei występuje przy większości wymienionych schorzeń dermatologicznych.

Najważniejszym zabiegiem diagnostycznym jest badanie skóry za pomocą lampy Wooda, która bazuje na zjawisku fluorescencji. Emitowane przez nią światło sprawia, że zmiany chorobowe występujące na skórze przy łupieżu rumieniowym świecą na kolor malinowy. Uzupełnieniem diagnostyki może być badanie pobranych ze skóry zeskrobin.

Metody leczenia łupieżu rumieniowego

Ze względu na to, że erythrasma jest chorobą bakteryjną skóry, stosuje się leczenie bazujące na antybiotykach. Ich zadaniem jest zmniejszenie liczebności bakterii wywołujących łupież rumieniowy. W łagodniejszej postaci często wystarczy leczenie miejscowe za pomocą maści, które przy tendencji do nawrotów mogą być też używane profilaktycznie po zakończeniu leczenia, np. raz w tygodniu. Przy bardziej nasilonych i rozległych zmianach lekarz przepisuje antybiotyk doustny.

Jeśli łupieżowi rumieniowemu towarzyszy również zakażenie grzybicze, włączane jest leczenie preparatami przeciwgrzybiczymi, np. z ketokonazolem.

Choć łupież rumieniowy nie wywołuje uciążliwego świądu, to leczenie jest konieczne, ponieważ zmiany mogą się rozrastać i obejmować coraz większe powierzchnie skóry. Mogą np. z okolicy pachwin „przejść” na wewnętrzne strony ud. Trzeba też pamiętać, że jest to choroba bakteryjna, więc istnieje ryzyko – choć niewielkie – zarażenia drugiej osoby.

Zobacz także: Jak pozbyć się łupieżu? Domowe sposoby i polecane szampony na łupież [ranking]

Domowe sposoby na łupież rumieniowy

Domowe sposoby powinny stanowić jedynie uzupełnienie leczenia zaleconego przez dermatologa. Niezbędne jest ścisłe przestrzeganie zasad higieny i w miarę możliwości osuszanie (np. papierowym ręcznikiem) miejsc, które w ciągu dnia pokrywają się wilgocią. Należy też spróbować ograniczyć nadmierne wydzielanie potu. Koniecznie unikajcie ubrań nieprzewiewnych, ze sztucznych materiałów.

Jeśli zmagacie się z otyłością, warto podjąć próbę unormowania BMI. Odpowiedniego leczenia wymaga oczywiście cukrzyca. W przypadku gdy na waszej skórze często pojawia się łupież rumieniowy i nie znacie jego przyczyny, warto sprawdzać poziom cukru w celu jej wykluczenia.