Psychiatra

[bini6]

Powiedzcie mi,jak myślicie,ile trzeba czasu by przyzwyczaić się do samotności?Czy naprawde na to trzeba lat...i to wielu?Czy można to osiągnąć w ogóle?

Madziu mozna przyzwyczaic sie do samotnosci ja sie przyzwyczailam i jest mi z tym dobrze kocham sobie faceta widuje go raz na rok czasami dzwonie ostanio dzwonilam i opowiedzialam mu ze choruje na depresje bardzo sie zmartwiz zapytal z kad sie pojawila mamy sie widziec 17 sierpnia wiec wszystko mu opowiem zreszta jak sie widujemy to duzo ze soba rozmawiamy zawsze jego glos jego slowa ze bedzie dobrze i dam rade dodaja mi skrzydel to wlasnie on uwierzyl pierwszy ze dam rade isc do szkoly i mnie do niej namawial i mial racje dalam zrobilam to dla niego bo wiem ze bardzo tego chcial osdtatnio rozmawialam z siostra ze zamieszkamy sobie razem same bez facetow ja nikim nie chce byc bo wiem ze nie bede szczesliwa tylko zaluje ze nie bede miala dzieci ale zseby wyjsc za maz zeby tylko miec dzieci NIGDY nie ich kosztem

[kiniaczeq]

Napisane przez side85

a mnie się wydaje że niekoniecznie trzeba tu psychologa. Spotkało cię coś bardzo przykrego w życiu, cios. To nei znaczy że wpadłaś w depresję.

ale psycholog mi tak powiedziała, i wszystkie mi tak mówią i wszystkie mi mówią o psychiatrze.. sama bym nigdy nie stwierdziła że to depresja, zresztą małe pojecie miałam o tym kiedyś, zdarza mi sie czasem pociąć... tylko prosze nie mysl ze ja chce ci na sile udowodnic ze mam depresje i uzalam sie nad sobą

[paolla]

Napisane przez side85

a ja podtrzymuję swoje zdanie. Ci, którzy faktycznie wymagają leczenia- do psychiatry nie pójdą nawet siła i kończy się często tragicznie. Ci, którzy tak na prawdę go niepotrzebują- idą. Spójrzcie na taki kraj jak USA: każdy tam ma swojego psychologa i ze wszystkim do niego leci. Nie chcę brzmieć jak kaznodzieja, bo daleko mi do tego ale ludzie dziwnie odchodzą od prostych wartości, przestają mieć wiarę w cokolwiek, a wierzą że psycholog ich uleczy. Ja wiem co to znaczy potrzebować pomocy, bo sama kiedyś jej wymagałam, szczególnie mając 16,17 lat jak niektóre dziewczyny które tu piszą. Zgadzam się z tym że to niesamowicie potrzebne, ale też dalej uważam że niektórzy zupełnie nie wiem skąd ubzdurali sobie że potrzebują pomocy z byle powodu, albo leków, a tak na prawdę spotykają ich zwyczajne rzeczy z którymi potrafią sobie radzić, tylko im się nie chce. Granica jest cienka, jednak coraz bardziej, każda przeciwność losu staje się dla ludzi gigantyczna i sięgają po pomoc farmakologiczną. Nie każdy człowiek cierpi na depresję. A najgorsze jest to, że właśnie ci którzy na nią cierpią pomocy nie chcą...

piszesz o USA, sytuacja w naszym kraju jest (póki co) daleka od tego obrazu.

stoję na stanowisku, że decyzję o tym, czy pomoc specjalisty jest potrzebna, czy nie, powinna podjąć sama osoba. czasem z pozoru błahe problemy przesłaniają człowiekowi wszytsko inne, znacząco wpływając na funkcjonowanie. wtedy wystarczyć może nawet jedna rozmowa, która pozwoli spojrzeć na sytuację z innej strony. nie muszą to od razu być leki.

co do wytłuszczonego fragmentu: uważam, że jeśli ktoś nie umie sobie poradzić z sytuacją, która go spotyka, to po prostu albo jego sposób radzenia jest nieadekwatny i trzeba go zmienić, albo wszytskie dostępne mu sposoby radzenia sobie nie odniosły skutku i zwyczajnie nie ma już nowych narzędzi, których można użyć. pójście do specjalisty jest poszukiwaniem nowego sposobu.

[rocki]

A ja zauważyłam (oczywiście odnoszę się do sytuacji w Polsce), że jeśli ktoś zaczyna przebąkiwać na temat wizyty u psychologa, to znaczy że naprawdę taka wizyta jest mu potrzebna. Bo u nas w dalszym ciągu istnieje tabu związane ze zdrowiem psychicznym, jesli ktoś przestaje uważać wizyte u psychologa/psychiatry za coś złego/śmiesznego, to znaczy, że naprawdę nie potrafi już sobie sam ze sobą poradzić...

[side85]

swoją pierwszą wypowiedź zaczęlam od : zbaczając z tematu i to odnosiło się bezpośrednio do postu kliniaczeq, absolutnie nie mówiłam o jej przypadku. Być może patrzę z innej perspektywy, bo chodziłam do psychologa i pomógł mi a potem gdy mieszkałam w Stanach nie mogłam patrzeć na to że ludzie biegają do niego z każdą najdziwniejszą sprawą. Punkt widzenia zawsze zależy od punktu siedzenia. Kropka

kliniaczq: jak pisałam: najgorsze wydaje mi się za tobą. Teraz dojdziesz do siebie czy to z pomocą specjalisty i przyjaciół czy rodziny. Ja trzymam kciuki!

[_Magda]

Napisane przez bini6

Madziu mozna przyzwyczaic sie do samotnosci ja sie przyzwyczailam i jest mi z tym dobrze kocham sobie faceta widuje go raz na rok czasami dzwonie ostanio dzwonilam i opowiedzialam mu ze choruje na depresje bardzo sie zmartwiz zapytal z kad sie pojawila mamy sie widziec 17 sierpnia wiec wszystko mu opowiem zreszta jak sie widujemy to duzo ze soba rozmawiamy zawsze jego glos jego slowa ze bedzie dobrze i dam rade dodaja mi skrzydel to wlasnie on uwierzyl pierwszy ze dam rade isc do szkoly i mnie do niej namawial i mial racje dalam zrobilam to dla niego bo wiem ze bardzo tego chcial osdtatnio rozmawialam z siostra ze zamieszkamy sobie razem same bez facetow ja nikim nie chce byc bo wiem ze nie bede szczesliwa tylko zaluje ze nie bede miala dzieci ale zseby wyjsc za maz zeby tylko miec dzieci NIGDY nie ich kosztem

bini
Ja też się powolutku przywyczajam.Jakoś damy rade
Ja też myślę o dzieciach,ale planuje,że najwyżej zaadoptuje.Żeby po prostu komuś mój nędzny żywot się przydał.
Jeszcze raz i dzięki

Napisane przez rocki

A ja zauważyłam (oczywiście odnoszę się do sytuacji w Polsce), że jeśli ktoś zaczyna przebąkiwać na temat wizyty u psychologa, to znaczy że naprawdę taka wizyta jest mu potrzebna. Bo u nas w dalszym ciągu istnieje tabu związane ze zdrowiem psychicznym, jesli ktoś przestaje uważać wizyte u psychologa/psychiatry za coś złego/śmiesznego, to znaczy, że naprawdę nie potrafi już sobie sam ze sobą poradzić...

Zgadzam się.W Polsce nawet ludzie "światli" boją się iść do psychologa,o psychiatrze nie mówiąc.Zbyt ytarte stereotypy.Jak się decydują to już naprawde sami nie dają rady.Ja studiuje psychologie,ale też wzbraniałam się rzed wizytą.Aż przyszedł moment,że wszystko mi było jedno,żeby tylko poczuć się lepiej,bo już nie dawałam rady...

[bini6]

Napisane przez bess

chcialam was zapytac czy maciemoze tak jak ja.Czy jest w tygodniu taki dzien ,w ktory czujecie sie ow iele gorzej niz w pozostale????
Ja tak mam i wlasnie jest to niedziela,nie wiem czemu bo wlasciwei nie rozni sie od pozostalych a czuje sie co tydzien najgorzej.
Jutro ide ,boje sie az mi sie rece trzesa jak sobie pomysle,ale nie mam wyjscia ,nie mamjak uciec.Poniekad zostalam zmuszona i mysle,ze dobrze sie stało ,bo nigdy chyba bym sie nie odwazyla.
Nie wiem jak to jutro rano bedzie

Ja mam taki dzien i jest to rowniez niedziela dobija mnie ten dzien bo wtedy wszyscy ida na spacer z ze swoimi rodzinami na lody a ja nie mam z kim tzn mam rodzicow ale z nimi nie chce bo jestsmy ze soba 24 godziny na dobe

[Ines-ka]

Napisane przez _Magda

Zgadzam się.W Polsce nawet ludzie "światli" boją się iść do psychologa,o psychiatrze nie mówiąc.Zbyt ytarte stereotypy.Jak się decydują to już naprawde sami nie dają rady.Ja studiuje psychologie,ale też wzbraniałam się rzed wizytą.Aż przyszedł moment,że wszystko mi było jedno,żeby tylko poczuć się lepiej,bo już nie dawałam rady...

Patrząc z perspektywy lat wyjdzie Ci to na plus. Sięgnęłaś dna, przekonałaś się na własnej skórze co to depresja. Łatwiej będzie Ci pomóc kiedyś takiej osobie.
Na pewno będzie z Ciebie świetna psycholożka.

Schowam swoją wrażliwość do szafy. Będę używała jej od większej okazji. Świat lubi wykorzystywać ten mój czuły punkt...

[bini6]

Napisane przez _Magda

Atko,zgadzam się z Nemnezją.Ja żałuje,że zgłosiłam się do psychologa tak późno,w sumie ponad 2 miesiące męczyłam się w fatalnym stanie nim się zdecydowałam.Im prędzej tym lepiej.

ZXgadzam sie z dziewczynami ja tez zaluje ze zwlekalam tyle lat

[_Magda]

Napisane przez Ines-ka

Patrząc z perspektywy lat wyjdzie Ci to na plus. Sięgnęłaś dna, przekonałaś się na własnej skórze co to depresja. Łatwiej będzie Ci pomóc kiedyś takiej osobie.
Na pewno będzie z Ciebie świetna psycholożka.

Schowam swoją wrażliwość do szafy. Będę używała jej od większej okazji. Świat lubi wykorzystywać ten mój czuły punkt...

Nie będę terapeutkąPo 3 roku poszlam na psychologie pracy,co jest w ogóle nie związane z psychologią jako taką.Ale myślę,że dobrze,bo chyba za bardzo bym się przejmowała swoimi pacjentami

Ines-ka,niestety wrażliwi cierpią więcej.Ale jednak uważam lepiej być wrażliwym niż nie

[bini6]

Napisane przez Nemezja

Ee,ja bym się zraziła do takiej.Ale może też przez to,że ja dosyć obrażalska jestem - jak ktoś coś nie tak to od razu nie lubię

Nemezja mam tak samo ale to sie tyczy tlko lekarzy nie wiem dlaczego moze dlatego ze w przeszlosci od paru lekarzy uslyszalam nie mile slowa lub nie udzielili mi pomocy wiec u mnie lekarz troche sie musi napocic zeby zdobyc moje zaufanie

[kiniaczeq]

Napisane przez side85

w Stanach nie mogłam patrzeć na to że ludzie biegają do niego z każdą najdziwniejszą sprawą.
kliniaczq: jak pisałam: najgorsze wydaje mi się za tobą. Teraz dojdziesz do siebie czy to z pomocą specjalisty i przyjaciół czy rodziny. Ja trzymam kciuki!

tak tu sie z tobą zgodze moja mama mówila mi to samo, jak była w Stanach to tam wszyscy latali z byle powodu do psychologa.
Dzieki

Napisane przez bini6

wiec u mnie lekarz troche sie musi napocic zeby zdobyc moje zaufanie

mam to samo, przynajmniej musze mieć świadomość że traktuje mnie jako osobe, a nie któregoś z koleji pacjenta .....

[bini6]

Napisane przez atka83

A to ile kuzynka ma lat,że stara panna???
Udanej końcówki wypoczynku Bini.

Kuzynka ma 57 lata

[Ines-ka]

Napisane przez _Magda

Nie będę terapeutkąPo 3 roku poszlam na psychologie pracy,co jest w ogóle nie związane z psychologią jako taką.Ale myślę,że dobrze,bo chyba za bardzo bym się przejmowała swoimi pacjentami

Ines-ka,niestety wrażliwi cierpią więcej.Ale jednak uważam lepiej być wrażliwym niż nie

Aha.. Szkoda.
Ja się wybieram na medycynę. Specjalizacja bliżej niesprecyzowana.

Muszę sobie tą wrażliwość znieczulić. Przynajmniej w przypadku kiedy to mi się obrywa od świata.

[bini6]

Napisane przez Nemezja

Przestanę już się tyle użalać,bo do niczego to nie prowadzi.A przynajmniej nie tyle.Ale korzystając z okazji może ostatni raz.
Mam plan,który szlag trafi tak jak wszystikie podejmowane przeze mnie działania.Jeśli w ogóle podejmę próbę wykonania tego planu,w najlepszym razie znowu będę się czuć jak wypluta ,a w najgorszym wyjdę na debila.
Problem,który mam od roku,czy nawet ok.dwóch przybiera na sile.Zajmuje to moje myśli przez całe dnie,nie ma ani chwili,żebym o tym nie myślała.Nie pisałam o tym nigdzie ani nie mówiłam nawet psychologowi.To wykańcza mnie z psychicznego punktu widzenia,ale inaczej nie mogę i nie chcę.Jak powiem to na pewno każe mi z tego zrezygnować.Potrafię czuć się różnie przez cały dzień w zależności od czynników zewnętrznych,a przecież nic nie powinno mieć wpływu na samopoczucie.Ten problem ogranicza mnie strasznie i z tego co czyta i obserwuję,to nikt nie ma podobnego.Wszystko jest do kitu,nie mam przez to sensu nic robić tylko spać całe dnie.Nie mam nigdy siły ani chęci nic zrobić,nie chcę tych wakacji To nie jest dla nikogo groźne,tylko dla mnie wykańczające.I gdybym miała swoje żale pisać,to by zajęło ho ho i jeszcze trochę.

Nemezja a moze zaloz sobie blooga a i pisz tam o wszystkim co cie martwi cieszy mi np pisanie bardzo pomaga mam zalozone w nim haslo i jesli nie chce to nikt go nie zobaczy

[QUOTE]

Napisane przez Nemezja

Bess,mam tak samo ja Ty...z tym zachowaniem.Do tego też potrafię grać-jesli trzeba wysilę się na skrzywiony usmiech,rozmowę,ale tylko poza domem.W domu jestem jaka jestem,jestem sobą,a kto by mnie poznał od domowej strony to by się mocno zdziwił.To wychodzi samo z siebie,w domu nie umiem być taka jak poza domem i vice versa.

To ja za nim zaczelam leczenie to gralam zawsze bylam brana za osobe szczesliwa z zycia usmiechnieta a dopiero w domu bylam soba i gdy bylam sama bo przed rodzicami tez gralam teraz juz nie gram przed nikim zazwyczaj mam swoj swiat w domu komputer a po za domem mp3 i muzyka i moje wasne mysli sa ze mna

Napisane przez bess

no nie wiem mam inna definicje zainteresowan zdjae sie.To ze sie codziennie ubieram i maluje nie oznacza ,ze wpisze makijaz i mode jako swoje zainteresowania.
Rocki dobrze powiedziane,o tym machaniu rekami mnie rozsmieszylo,a moze nie powinno

Dokladnie zgadzam sie tak samo mnie to rozsmieszylo

[bess]

a jak???wiem co jest pewne,znalam 2 osoby ktore tak zrobily i niestety sie udalo.Ale ci nie powiem

[bess]

heh nie powiem ,bo to byloby ewidentne podżeganie do samobojstwa co jest w naszym kraju karalne.Wolnosc jest mi jeszcze miła.
Kobiety najczesciej stosuja przedawkowanie leków zdaje sie
Potraktuj to jako znak ,tak widac mialo byc i masz zyc.Koniec kropka

[bini6]

[QUOTE]

Napisane przez _Magda

bini
Ja też się powolutku przywyczajam.Jakoś damy rade
Ja też myślę o dzieciach,ale planuje,że najwyżej zaadoptuje.Żeby po prostu komuś mój nędzny żywot się przydał.
Jeszcze raz i dzięki

No ja na adopcje sobie nie pozwole bo nie byloby mnie stac zeby go wychowac nie ma za co

[bess]

zawsze mozna to robic "zawodowo" np w wiosce dzieciecej.
http://swdwsiedlcach.republika.pl/cotojest.htm
ew.rodzina zastepcza,cos w rodzaju pogotowia,panstwo daje na to pieniadze

[bini6]

Nadrobilam zalegosci przeczytalam to co mialam przeczyczytac zmeczylam sie troche

[kiniaczeq]

Napisane przez seemore

No ale dlaczego ? Kilkanascie tabletek to malo ? Myslalam ze chociaz bede sie zle czula... :/

przestań myśleć o tym żeby przedawkować

Napisane przez bess

Potraktuj to jako znak ,tak widac mialo byc i masz zyc.

[bini6]

Napisane przez kiniaczeq

przestań myśleć o tym żeby przedawkować

Dlaczego nie podjelas leczenia przeciez podobno powiedzialas jakies osobie i miala ci pomoc i gdzie ona jest

[kiniaczeq]

Napisane przez seemore

krzyczy na mnie i dostaje nerwicy na moj widok :/ nie wiem, moze pomoze jak sie oswoi

to chyba nieodpowiednia osoba

[bess]

a co krzyczy????

[_Magda]

Bini,ale ja o adpocji myślę jak już będę bogata.No,a tak na serio to jak już będe sobie spokojnie poracowac i zarabiać i będe mogła sobie pozwolić na wychowanie dziecka.

[bini6]

Napisane przez _Magda

Bini,ale ja o adpocji myślę jak już będę bogata.No,a tak na serio to jak już będe sobie spokojnie poracowac i zarabiać i będe mogła sobie pozwolić na wychowanie dziecka.

No ja moze tez kiedys bede miala wogole prace i takie zarobki ktore pozwola mi zapewnic dziecku dobrobyt

[Kawuśka]

Napisane przez seemore

Zmieniam zdanie, nie zabije sie tabletkami, to jest zbyt niepewne

W Twoim stanie powinnaś być pod stałą obserwacją. Jeśli się nie zgłosisz do szpitala, a nadal będziesz tu wysyłać takie posty,spodziewaj się, że pewnego dnia lekarze zawitają do Twojego domu i wezmą Cię do szpitala siłą

[moren]

A ja sie boję 1 (jeśli mogę się wygadać).Biorę ten seronil,jest za***iście.Już dawno nie miałam takiego humoru,tryskam energią,jestem szczęśliwa.Ale mam świadomość,że moje szczęście jest syntetyczne Moje stracho-lęki się skończyły,mam siłę,jestem wręcz pobudzona.Ale boję się,że po odsatwieniu leków to się skończy I co wtedy?Zowu będę smutna,zmulona i zlękniona? Teraz wiem,że to co biorę,to PROZAC.W sumie,to niby nie jestem chora,a biorę tak silny lek Do tego chudne bez przerwy (to też lek dla bulimiczek,hamuje apetyt).I nie mam orgazmów (chyba njamniejszy z tego wszystkiego problem).I boję się.Ale nie tego,czego zawsze się bałam.Boję się,co będzie,jak odstawię leki

[kiniaczeq]

Napisane przez moren

A ja sie boję 1 (jeśli mogę się wygadać).Biorę ten seronil,jest za***iście.Już dawno nie miałam takiego humoru,tryskam energią,jestem szczęśliwa.Ale mam świadomość,że moje szczęście jest syntetyczne Moje stracho-lęki się skończyły,mam siłę,jestem wręcz pobudzona.Ale boję się,że po odsatwieniu leków to się skończy I co wtedy?Zowu będę smutna,zmulona i zlękniona? Teraz wiem,że to co biorę,to PROZAC.W sumie,to niby nie jestem chora,a biorę tak silny lek Do tego chudne bez przerwy (to też lek dla bulimiczek,hamuje apetyt).I nie mam orgazmów (chyba njamniejszy z tego wszystkiego problem).I boję się.Ale nie tego,czego zawsze się bałam.Boję się,co będzie,jak odstawię leki

nie bój sie bedzie dobrze, pozytywne nastawienie

http://www.insomnia.pl/np._prozac-t206959.html tu znalazłam wątek o tym leku na jakimś innym forum

[Ines-ka]

Napisane przez moren

A ja sie boję 1 (jeśli mogę się wygadać).Biorę ten seronil,jest za***iście.Już dawno nie miałam takiego humoru,tryskam energią,jestem szczęśliwa.Ale mam świadomość,że moje szczęście jest syntetyczne Moje stracho-lęki się skończyły,mam siłę,jestem wręcz pobudzona.Ale boję się,że po odsatwieniu leków to się skończy I co wtedy?Zowu będę smutna,zmulona i zlękniona? Teraz wiem,że to co biorę,to PROZAC.W sumie,to niby nie jestem chora,a biorę tak silny lek Do tego chudne bez przerwy (to też lek dla bulimiczek,hamuje apetyt).I nie mam orgazmów (chyba njamniejszy z tego wszystkiego problem).I boję się.Ale nie tego,czego zawsze się bałam.Boję się,co będzie,jak odstawię leki

I dlatego nie chcę żadnych leków psychotropowych. Po co mi złudne szczęście? Przecież gdzieś głęboko będę miała żal do świata..

Na pewno będzie dobrzej. Może przejdziesz na lżejsze leki?