Balenciaga Le Dix EDT 

Byłam posiadaczką próbki Le Dix kilkanaście lat temu!Byłam wtedy niepełnoletnią smarkulą(w wieku 15-16 lat).Do dzisiaj noszę ten zapach ,,w głowie\'\',fiolka już dawno wywietrzała...Owszem,zapach starej daty,ale tego irysa nie sposób zapomnieć.Szukałam tego zapachu i nigdy nie znalazłam.Uśmiecham się na samo wspomnienie...smh Używam tego produktu od: kilkanaście lat temu Ilość zużytych opakowań: zaledwie próbka

Zaskoczyła mnie jego nietrwałość. Wąchnięty z atomizerka zapowiadał się killerowato i szyprowo. Na skórze szybko ukazuje łagodniejsze oblicze, typowe, aldehydowe, lekko sfermentowane owoce i kwiaty i bardzo szybko znika :kwasny: Generalnie jest miękki, cieply i elegancki, szkoda, że nie trwa dłużej. Buteleczka ładna Używam tego produktu od:- Ilość zużytych opakowań:test dzięki uprzejmości pewnej kochanej Wizazanki :cmok:

To fakt: z dawnych czasow to pachnidlo :) Jak dla mnie bomba, bo ostatnio uwielbiam taki antykwariat perfumeryjny. Poza tym to kolejny zapach, na ktory czekalam z racji tego, ze to aldehydek. Nie wiem, jak rozpoznac aldehydy, ale dotad zaden aldehydowy zapach mnie nie zawiodl: sa mieciutkie, okragle, zmyslowe i absolutnie niedzisiejsze. Dla osob, ktore szukaja ukojenia. To wszystko dotyczy w 100% Le Dix. Ja tez widze pewne, ale tylko w klimacie, podobienstwo do Chanel nr 5. Jednak Le Dix jest dla mnie bardzo slodki, bardzo miodowy. Nie rozumiem dlaczego, bo miodu nie widze w skladzie. Miodek jest apetyczny, nieduszacy. Chyba po wojnie takie perfumy musialy wywolywac slinotok przy brakach w zaopatrzeniu... Polecam poznac jako ciekawostke perfumeryjna, niekoniecznie nadaja sie te perfumy do biura :)Używam tego produktu od: kilku dni Ilość zużytych opakowań: miniaturka Edytuje, bo zmienilam zdanie co do uzywalnosci Le Dix na codzien. Mam juz wielka butle tego unikalnego zapachu i jestem coraz bardziej zachwycona. Odkrylam jego wlasciwosci aromaterapeutyczne: w chlodne, slotne, ponure dni nic nie daje takiego poczucia konfortu i przytulnosci! Nie czuje tez juz takiej slodyczy jak na poczatku. Zapach jest przytulny, intymny, niektorzy mowia o takich typach: jak miekki koc. Ale przypuszczam, ze nie na kazdym bedzie dobrze lezal.

1947 r- data powstania zapachu, mówi sama za siebie. Niedzisiejszy. Zjawiskowy i piękny, ale dla lubiących aldehydy, klasykę i zupełnie niewspólczesne klimaty. Jasne rozpoczęcie, bergamotkowo- cytrusowo- kwiatowe z wplecionymi aldehydani, dodającymi blasku, okrągłości no i specyficznej... trudno to określić, chyba maślaności. Pastelowy, choć mocny, pudrowy, choć nieduszący, pastelowe, ciepłe, delikatne kwiaty o rozmytych konutrach, zanurzone w jakimś zmysłowym olejku. Le Dix jest świetlisty, ale to światło przesiane przez mleczne chmury. Świetnie się go nosi- cały zapach jest jakby zawieszoną mgławicą, jest cielesny, nie można rozróżnić, gdzie zaczyna się na skórze. A przecież wciąż jest. Koncówka już dokumentnie się zespala z nosząca- przytula się idealnie, jest po prostu taką lekką smugą blasku.W charakterze przypomina mi 5 Chanel. Używam tego produktu od: jakiś czas Ilość zużytych opakowań: próbka i tęsknię za butelczyną

Po raz pierwszy miałam ten zapach, gdy byłam jeszcze w liceum. Z poczatku byłam nim zachwycona, wręcz odurzona. Jak zwykle skusił mnie przede wszystkim brak podobieństwa do innych znanych mi zapachów. Używałam więc maniacko, aż... coś się stało i nie mogłam go już znieść. Niestety często tak bywa u mnie z zapachami. I oto ostatnio przypomniałam sobie o nim po przeszło 10 latach, kupiłam i znowu czuję się odurzona. Zapach jest dość mocny, polecany niby na wieczór, ale ja używam go także na dzień. Ładnie się zmienia na skórze i nie stracił waloru oryginalności. I wcale nie czuć, że ma już 57 lat. Ponieważ zawsze byłam wielbicielką "starych" zapachów, więc na pewno będę go z przyjemnością używać, gdy za nim zatęsknię.