Byblos Cielo EDT 

Kupiłam kiedyś, skuszona pozytywnymi recenzjami, sugestiami, że to klon Angela. Nie podzielam tej opinii, chociaż nazwałabym Cielo jego "przyjacielem". Okropna szklana butelka przypomina prl-owski lakier do włosów, ale w środku kryje się ciekawa zawartość. Ta zawartość to echo muglerowskiego oryginału - pozbawiona tej charakterystycznej słodkiej nuty, mocno przyprawiona pieprzem i gałką muszkatołową, wygładzona wanilią i trochę syntetyczną gardenią. Paczula w Cielo jest mocno ziemista, przesadnie ziemista, smutna. Zdecydowanie wolę jej wersję w Angelu. Najbardziej Cielo podoba mi się po kilkugodzinnej projekcji, gdy już osiada na skórze i całkiem wtapia się w nią. Wtedy ziemistość paczuli odchodzi na drugi plan, przestaje przeszkadzać, a wszystkie składniki harmonijnie mieszają się, dając efekt lekkości. Cielo przy Angelu nie wypada źle, jest inne. Może pierwsza aplikacja daje wrażenie, że to te same zapachy, ale one naprawdę się różnią. Trwałość - na mnie niestety niewielka, 3 h i znika. Warto jednak poznać i przetestować.

Zaczynam w ten sposób swoją recenzję, ponieważ 'cielo' to z języka hiszpańskiego po prostu niebo. Wszystko tutaj tak się kojarzy - kolor pudełka, flakonu, nawet sam kolor wody toaletowej jest błękitny i spokojny, jakby nieco senny i znużony. Jednak nic z tych rzeczy, mili państwo - jeśli ktoś spodziewał się po Cielo leciutkiej jak morska bryza mgiełki, to się srodze zdziwi, z lekkimi i orzeźwiającymi mgiełkami ten zapach nie ma absolutnie nic wspólnego! Cielo ma za to wiele wspólnego z Angelem Thierrego Muglera, który powstał w 1992, a więc kilka lat wcześniej. Nie będę jednak sroga i nie oskarżę marki o podróbkę wielkiego dzieła Muglera, choć nie da się ukryć - podobieństwo jest i to ogromne, czuć że Angel i Cielo są bliską rodziną (nawet w nazwie ;)). Otwarcie Cielo to paczula, sypki, świdrujący w nosie pieprz, odrobina wanilii i mandarynki. Wszystko to w zgrabnie podanej, drzewno-korzennej bazie. W tle jest i kokos, który to czasem nieśmiało wyglądnie zza swoich potężnych koleżanek znanych z otwarcia i które wiodą prym w tym zgranym zespole. Konwalia nadaje chłodnego wydźwięku i skutecznie przełamuje ostrość i surowość całej kompozycji, zaś gardenia z jaśminem wzmacniają kwiatowe tło i wygładzają mu krawędzie swoją kremową słodyczą. Całość jest niezwykle dobrze ukręcona, wprawną ręką, jest bardziej przystępna i noszalna niż Angel. Paczula nie jest tutaj morderczo piwniczna, jest lżejsza i naprawdę przyjemna, momentami nieco ziemista, ale wierzcie mi, to tylko chwila, ulotna i przemijająca niemal tak szybko, jak się pojawiła. Cielo są słodkie, ale nie zabijają nas mdlącą słodyczą. Są ostre, ale nie wywołują kichania. Są korzenne, ale nie zabierają nam i otoczeniu powietrza. Są owocowe, ale nie landrynkowe. Są kwiatowe, ale nie kwiaciarniano-cmentarne. Przepiękne, angelowe, a i owszem - ale mają mimo to swój własny charakter, za to nie kapryszą tak jak Anioł. Lubią towarzyszyć nam w życiu codziennym, lubią być z nami na zakupach, na spotkaniach z przyjaciółkami, a może i nawet w pracy? Przecież są trwałe, pięknie projektują, naznaczając swoją słodyczą wszystko, czego tylko dotkną. Mimo, iż wiedzą, że ich niezbyt ładna butelka i podejrzanie niska cena mogą zniechęcać lub wręcz wywoływać pogardliwy uśmiech, to jednak udowadniają, by nie oceniać niczego i nikogo po 'okładce'. Cielo to rzeczywiście niebo, paczulowo-waniliowe, ostro-słodkie, rozgwieżdżone i nieskończenie piękne. Moje własne, osobiste. Nie oddam nikomu, kocham tak, jak Angel, noszę naprzemiennie i w obydwu czuję się doskonała. Tak pachnie niebo.