Pierre Guillaume Paris (Parfumerie Generale) Aomassai EDT 

W filmach Davida Lyncha często stosowany był taki zabieg: oko kamery patrzyło najpierw na przepiękną kobietę, aby w następnym kadrze pokazać coś obrzydliwego, krwawego, paskudnego- scenę przemocy, śmierci, czy choćby nawet człowieka z czarnymi, z do cna zepsutymi zębami. Piękno przed chwilą widziane smakuje lepiej. Piękno widziane później zachwyca. Aomassai korzysta z tego wzorca. W doskonały sposób. Na moją skórę wylewa się ciepły, złocistobrązowy ciągnący się karmel, który podszyty jest wonią lekko orzechowej, suchej spalenizny. Bardzo wyraźnej i bardzo paskudnej. Dzięki temu wiem, że karmel potrafi pachnieć ładnie, i jednocześnie boję się, że najlepsza część zapachu jest już za mną. Potem grzęznę w słodkich gumowych lukrecjowych cukierkach, których nie znoszę, podszytych z kolei wetiwerem, który chłodzi i nadaje swoistego wytrawnego sznytu wspomnianym wyżej czarnym żelkom. Konstrukcja, którą zastosował Pierre Guillaume w tych perfumach, wydaje się być jasna: dajmy coś brzydkiego i coś pięknego, a powstanie... poezja. Są takie twarze - z pewnego rodzaju skazą, defektem, nie mieszczące się w kanonie klasycznego piękna, od których nie można oderwać oczu. I tak jest z Aomassai. Po ewidentnie lepkim od karmelu, lukrecji i spalenizny początku w nucie serca zapach gęstnieje,ciemnieje, wyostrza się i zaczyna mnie fascynować, za co odpowiadają pospołu fałszywy heban, czyli drewno wenge, nieco przypraw, oraz nuty palonego siana. Zapach Afryki... Być może. Moja usłużna wyobraźnia podsuwa mi, jak zwykle, gotowy kadr: stoję na tarasie domu, wśród kolonialnych mebli z wenge i palisandru i w upalny dzień poprzez rozgrzane, falując powietrze patrzę na odległy pożar na sawannie. Jestem mokra od parującego w upale jedwabiu; ledwo mogę się poruszać w lepkim jak lukrecja, przejrzystym powietrzu, wśród traw mocno przeczesywanych wiatrem. W spękanych i wysuszonych ustach czuję jeszcze smak miejscowych, nieco prymitywnych, przysmaków z palonego cukru. Kiedy słodycz się ulotni, albo raczej osłabnie, ponieważ nigdy nie ustępuje nutom towarzyszącym całego pola, czuję bardzo delikatną miętę, której w nutach nie ma. Baza, oprócz tej zaskakującej, odświeżającej nuty, którą moze udawać zwietrzały wetiwer, pełna jest kadzidlano-żywiczno -przyprawowej głębi, nieustannie słodkawej, gęstej, stojącej w miejscu, jak powietrze w parny dzień. Jeśli chodzi o literackie konotacje, bardziej pachnie Karen Blixen, aniżeli Paulem Bowlesem. Trwałość całodzienna, oszałamiająca. To nie jest zapach dla wielbicielek ulepnej słodyczy, ani zapach dla tych, którzy słodyczy w perfumach nie zniosą. Jak filmy Davida Lyncha. To nie są filmy dla wielbicieli klasycznego piękna, ani dla entuzjastów eksponowania brzydoty. Ta kompozycja jest po prostu poza kategoriami. Prawdopodobnie nie byłabym w stanie codziennie spotykać się z Aomassai, ale warto było odbyć tą słodko-gorzką, pełną urody i brzydoty, afrykańską podróż. Jak napisała Karen: "Gdy człowiek raz uchwyci rytm Afryki, stwierdza potem, że powtarza się on w całej muzyce kontynentu". Pewnie nigdy się uwolnię i zawsze będę pragnęła choćby fragmentów tej muzyki. W formie odlewki:)

"To ja, Kasandra. A to jest moje miasto pod popiołem, A to jest moja laska i wstążki prorockie, A to jest moja głowa pełna wątpliwości". Wisława Szymborska Aomassai wcale nie przenosi mnie na afrykańskie sawanny, nie czuję na twarzy gorącego wiatru z nad pustyni, nie mam skojarzeń z afrykańską sztuką, nie porywają mnie egzotyczne rytmy tubylczej muzyki. Gdy zbliżam skropiony Aomassai nadgarstek do twarzy znajduję się nagle w ruinach splądrowanej Troi, na pogorzelisku, które zostało po gwarnym i ludnym mieście. Z daleka widzę przyodzianą w czerń kobiecą postać- to Kasandra, córka króla Troi, Priama. Kasandra była tak piękna, że zakochał się w niej sam Apollo. Królewska córka odrzuciła zaloty boga, bogowie zaś są mściwi. Kasandra otrzymała dar jasnowidzenia sam w sobie straszny i niszczący, a na mocy przekleństwa Apollina nikt nie wierzył w jej proroctwa i wizje. Świetnie wiedziała czym skończy się zatrzymanie Heleny, żony Menelaosa w Troi, widziała w swoich wizjach zagładę miasta, widziała rzeź, która spotka ich mieszkańców, widziała też jak dopełni się jej własny los. Ostrzegała, nikt jej nie słuchał. Wyśmiewano się z niej nazywając wariatką. I teraz spaceruje na pogorzelisku wszystkiego tego, co znała. W nosie wierci ją dym obróconego w niwecz splendoru i przepychu. Czuje zapach rozlanej krwi swoich bliskich. Słyszy jęki wciąż mordowanych, widzi zwycięzców wynoszących z upokorzonego miasta bogate łupy, cenne drewna, żywice, worki przypraw cenniejszych od złota. Wie też co stanie się z nią samą. Za chwilę Grecy zabiją jej jedynego syna a ona sama zostanie zgwałcona, pozbawiona wolności, wywieziona z ojczyzny jako ulubiona branka Agamemnona, dowódcy greckich wojsk. Już nie płacze, nie rozpacza, nie załamuje rąk. Trwa. Flakon ładny. Trwałość mniej więcej sześciogodzinna. Używam tego produktu od: kilku miesięcy Ilość zużytych opakowań: duża próbka

Aomassai to dla mnie nieudana próba połączenia sprzeczności. Otwiera się pikantną chmurą, która jest mieszanką pieprzu i ostrych gorzkich przypraw. A w niej... świdrujące goździki w skondensowanym mleku. Zapach stopniowo łagodnieje, ale duet i tak zdążył wywrócić mój żołądek do góry nogami. Używam tego produktu od: testy Ilość zużytych opakowań: testy

No niestety...nie odnajduje tutaj nic, co nawet na chwile pozwoliloby mi przeniesc sie z ponurej zimnej Warszawy na rozgrzane sloncem sawanny skad slychac dalekie nawolywania szamana na wieczorny rytual. Aomassai to gesty karmel, slodkosc, ktora zbyt mi sie kojarzy z Chypre Rouge Lutensa - zapachu, ktorego nie znosze. Nie wyczuwam tutaj balsamicznej zywicy, kadzidel, suchego drewna, kompletnie, ale to kompletnie nie kojarzy mi sie z dzikoscia afrykanskich plemion. Brak magii:(( Na mojej skorze to po prostu karmel i tyle, karmel, ktory w dodatku zanika po 2 godzinach. Nie bardzo w ogole lubie slodkie zapachy. Niektore jednak powalaja mnie swoim erotyzmem, jak na przyklad Cinema YSL, slodkosc wanilii,obrzydliwie przecukrzona herbata stojaca w szklance przez dni 3. Aomassai to dla mnie sztuka dla sztuki i zapach od czapy - ani zbytnio swiezy ani zbytnio rozerotyzowany. Zapoznalam sie wiec juz nie cierpie, ale od kupna jestem bardzo daleko. Używam tego produktu od:2 dni Ilość zużytych opakowań:testy

Aomassai jest bardzo oryginalny. I ta cała Afryka, która miała w nim siedzieć, faktycznie siedzi... Ale może od początku. Pierwszy kontakt z nosem? FUUUJ!!! Co to za tłuste, spalone ohydztwo? Czegoś tak paskudnego jeszcze w życiu nie czułam... Naprawdę. Do tego stopnia, że nie potrafię w tych pierwszych momentach wwąchać się, żeby wyczuć co tak śmierdzi. Odrzuca mnie od własnego nadgarstka. Na szczęście ten etap nie trwa na tyle długo, abym zdążyłą nabawić się niestrawności. A później jest już tylko lepiej. Zapach staje się karmelowo słodki, balsamicznie gęsty. A "spod spodu" fantastycznie przbija się zapach suchych traw. I to wcale nie żart! Mój mózg od razu przetwarza ten zapach na obraz. Skąpana w afrykańskim słońcu sawanna, nagrzana ziemia. I spalona promieniami trawa. Potem słodycz staje się wręcz męczaca. Wysuszone od upału powietrze powoduje, że nie ma czym oddychać. Słodycz oblepia się i męczy, jak przyklejony do ciała piasek zdmuchnięty z wysuszonej słońcem ziemi. A najmocniej jego afrykański klimat odczułam, gdy wybrałam się na Święta Wielkanocne do domu. Samochodem. Pomysł był głupi, bo prawie całą drogę stałam w korku. A żar lał się z nieba niemiłosiernie. Dopasowane spodnie w gorącu prawie stapiały się z nogami, słońce raziło w oczy, pas powodował, że ciężko się oddychało, a korek na drodze znęcał się nad psychiką. I w taki obraz Aomassai wpasowywał się doskonale. Takie "dalekie" piękno. Bo dzień był piękny, jednak przez zaistniałą okoliczność ciężki do zaakceptowania. Cóż, zapach na pewno jest wielowarstwowy i niezwykły. Ma w sobie coś niezwykłego (ja to nazywam "charakterem"), przez co nie zostaję na niego obojętna. Obdarzony niebywałym pięknem trudnym do zdefiniowania. Ale potrafi też się "przylepić" do tego stopnia, że jego piękno zaczyna męczyć. Wszystko zależy od dnia. Używam tego produktu od: testy Ilość zużytych opakowań: narazie próbka

Dla mnie ten zapach jest jednoczesnie piekny, jak i niewypowiedzianie ohydny. Piekny jest raczej potencjalnie, czuje w nim mozliwosci bycia bosko pieknym, gestym, czekoladowo-orzechowo-karmelowym i namietnie przyprawowym zapachem, mrocznym i egzotycznym, aaach. Niestety taki nie jest - na mojej skorze te niesamowicie fajne skladniki niemal calkowicie przeslania straszliwie odrzucajaca won, won kojarzaca mi sie z mocno przypalonym, tlustawym karmelem, won mdlaca i powodujaca dzikie harce mojego zoladka. Gdyby nie ta tlusta, nieziemsko ohydna spalenizna, pewnie bylby nastepny MUST HAVE - a tak jest niestety MUST TRZYMAC SIE Z DALEKA, ech ;-))). Używam tego produktu od: testy Ilość zużytych opakowań: probka

Boska nazwa. Już samo brzmienie tej nazwy jest zapowiedzią czegoś niezwykłego ;) Zapowiedź jest słuszna. Ten zapach jest tak bogaty, złożony i wieloelementowy, że najchętniej tkwiłabym z nosem przy nadgarstku przez cały kilkugodzinny okres rozwoju zapachu. Początkowo jest suchy i egzotyczny - przywodzący na myśl tłuczone łupinki orzecha w otoczeniu dzikich traw. Wyczuwam też minimalną cierpkość - jak smak rozgryzionego źdźbła trawy. Potem akcja przenosi się na sawannę (ewidentnie czuję Afrykę ;) ). Czuję rozgrzaną w palącym słońcu ziemię,snujący się z daleka dym z paleniska oraz zapach leniwie tlących się podczas rytuału kadzidełek. Powoli tracę nadzieję na wywąchanie ogłuszającej słodyczy, ale już po chwili czuję, że się zbliża :D To jak egzotyczny poczęstunek. Tamtejszy specjał - karmelizowane owoce pomarańczy (karmel nie jest tak przesadny i dosłowny, jak ten, który jest typowy w Europie - tu to po prostu surowy, palony cukier) i suszony korzeń lukrecji. Jednak cały czas czuję w tym zapachu suche trawy kołyszące się za sprawą bardzo delikatnych podmuchów gorącego powietrza. Ten zapach ma w sobie tajemnicę. A je chcę więcej tych perfum żeby chociaż trochę ją rozwikłać. Od dawna marzy mi się wyprawa na Czarny Ląd. Okazja do poznania organlopetycznego pojawiła się niespodziewanie w Aomassai Parfumerie Generale ;) Używam tego produktu od: testy Ilość zużytych opakowań: ...