Elie Saab Le Parfum Royal EDP 

Śmiać mi się chce, bo jak bardzo gusta potrafią się różnić. Dziewczyny pode mną zjechały te perfumy na maxa, a ja się nimi zachwycam. Po prostu je uwielbiam! Są tak inne, tak charakterne, zadziorne, piękne, niedzisiejsze. Mistrzostwo perfumiarstwa. Na ogół nie lubię słodkich woni, a w tej się wręcz zakochałam. Myślę, że fanki wytrawnych perfum powinny ich spróbować jako taką odmianę. Są dość słodkie, ale w inny, nietypowy sposób. To trochę taki zapach retro kojarzący się z baśniami, ogromnymi sukniami balowymi, taki barokowy przepych. Trochę też nawiązują do klimatu świąt, bo mono czuć tu mandarynki dosłodzone słodkim syropem, czuć wanilię (ale nie taką jadalną), bursztyn, pudrowość, kremowość. Cieszę się, że zdecydowałam się na flakon o pojemności 90ml. Już ma spore zużycie. Kocham te perfumy w mroźne dni, albo takie oszronione, mgliste, nieprzyjemne, chłodne. Na jesienną chandrę są idealne. Non stop je od siebie czuję. Pięknie się rozwijają. Po czasie cytrusowość maleje, a do głosu dochodzą nuty cieplejsze, otulające. Trwałość i projekcja super. Cena ok. Polecam testy.

Jeżeli to coś miało zabijać owady i wszelkie inne żywe istoty, to autor osiągnął cel. Nie wiem, czy czułam coś brzydszego. Tandetna buteleczka z plastiku uwieńcza dzieło. Nigdy więcej nie chcę tego czuć.

Elie Saab złamał mi serce, ponieważ w mojej ocenie ta kompozycja jest okropna, a jeśli tak ma pachnieć "królewskość", to chyba wolę swoją skromną chawirkę i jeszcze skromniejsze biuro. Próbkę otrzymałam w ramach jakiejś akcji promocyjnej, i w pierwszej chwili nawet się ucieszyłam, ponieważ choć nie porwały mnie wcześniejsze perfumy Projektanta, uwielbianego przez saudyjską Rodzinę Królewską, i hollywoodzkie Gwiazdy (Kto pamięta cudo, w którym Halle Berry odbierała Oscara?), a w każdym bądź razie nie aż tak, jak Jego oszałamiająco przepiękne suknie - i to nie tylko na czerwony dywan, ale również dla zwyczajnych, choć bogatych Pań, to zaciekawiło mnie bardzo, czym pachnie "Royal". Niemal samymi moimi ulubionymi nutami: neroli, które zawsze "rozzłaca" i rozświetla perfumy, przytulnie cieplutkim drewnem sandałowym, mrocznie seksowną paczulą, bursztynem i wanilią, czyli komponentami w większości obecnymi w moich uwielbianych klasykach od Chanel, z domieszką akordów cytrusowych i różanych, za którymi szczególnie nie przepadam, ale w konfrontacji z pozostałymi wspaniałymi nutami, nie przypuszczałam, że miałyby mi przeszkadzać. I mi faktycznie nie przeszkadzają li tylko owe aromaty mandarynek i róż, których w perfumach nie da się jakoś szczególnie wyodrębnić i obwinić, a kompozycja jako całość. Jest nieznośnie mocna, ostra, dusząca, drażniąca i migrenogenna, a skądinąd przepięknie wonnych komponentów użyto w niej chyba w stężeniach przywodzących mi na myśl bardziej rafinerię, niż eleganckie laboratorium. "Królewskość" w złym rozumieniu tego słowa - oparta na sprawiającym bardzo tanie wrażenie, choć niewątpliwie kosztownym, kiczowatym rozbuchaniu, a nie na wysmakowanej elegancji, i klasie, której nie trzeba nikomu na siłę udowadniać. Suknie od Pana Elie Saaba ją mają, te perfumy - niestety nie.