Być może London EDP 

Postanowiłam sobie sprawdzić całą linię Być Może. Zapewne duży udział ma w tym sentyment do wersji Paris, której używała moja mama gdy sięgam pamięcią do najwcześniejszych lat dziecięcych, bardzo mi się podobał wtedy ten flakonik :) Plus jestem ciekawa jak nasz tradycyjny rodzimy producent zapachowo widzi najsłynniejsze miasta mody oraz kultury. Czytałam opisy zapachów oraz nut, długo debatowałam po który wariant sięgnąć. Miałam już Tokyo(które bardzo mnie zaintrygowały i chociaż to nie jest totalnie mój typ to zużyłam z sympatią), postanowiłam w następnej kolejności udać się na wycieczkę do Londynu jako fanka angielskiej pogody, starej obsady Top Geara oraz obowiązkowej popołudniowej herbaty :D Mój pierwszy kontakt z tym zapachem udany nie był. Zdążyłam wrócić z pracy, byłam podziębiona, zmęczona i głodna, z wizją pełnego kosza na pranie w głowie(zwłaszcza jeśli to kosz na pranie pary, która regularnie kilka razy w tygodniu ćwiczy i trenuje) oraz obiadu do zrobienia, ale chciałam od razu rozpakować zamówienie(gdyż Być Może London dla mnie jest dostępne jedynie przez internet). Hiacynt, mimoza(coraz bardziej dochodzę do wniosku, że się za bardzo nie lubimy z tym składnikiem perfum) i turbo geranium prawie mnie wtedy przyprawiły o mdłości. Na mojej skórze London ułożyło się wtedy w mdłe, słodkie mydło-takie pachnące zleżałym pudrem oraz zwietrzałymi ubraniami, które przejęły aromat kulek na mole. Także trwałość mnie wtedy zmęczyła-kilkugodzinna, do tego z całkiem wyrazistą projekcją. Na szczęście następne testy poszły już lepiej. Przy lepszym samopoczuciu zaczęłam już wyczuwać klasyczną bazę Być Może, czyli konwalie, fiołki oraz różę, które ratują mój nos od mimozowej apokalipsy. Nadal nie jest to mój zapach-jest bardzo, bardzo retro. Retro z kategorii tych, które warto wypróbować, ale nie zawsze okażą się noszalne. Być Może London od razu mi przypomina jedno z dosyć charakterystycznych wspomnień z dzieciństwa. Wczesne lata 2000, ja mam spinki-motylki i białe rajstopki, zaś moja mama ma wtedy futro. Takie prawdziwe, z nutrii-wisiało w szafie nienoszone czekając aż bezpowrotnie miną czasy jego świetności. Wciąż pamiętam to dziwne, śliskie i jednocześnie sztywne włosie, jego zapach-kurzu, mijających lat i zwietrzałych perfum, gdzieś w tle błąka się jeszcze zapach męskich perfum oraz bydlęcej skóry, której źródłem była ciężka skórzana kurtka mojego taty. Moja mama zawsze dumnie i z uśmiechem opowiadała mi o tym jak kupiła to futro-w drugiej połowie lat 80tych, za swoją pierwszą wypłatę. Aby uczcić swoje pierwsze samodzielnie zarobione pieniądze(pamiętajcie, że mówię o czasach twardego wiejskiego PRL gdzie liczono każdy grosz) pojechała na zakupy aż do Radomia-w tamtych czasach dla młodej kobiety z malutkiej odludnej wioski(na dawnej ziemi stężyckiej) wyprawa pociągiem na zakupy do takiego miasta to było święto, które dokładnie i z wyprzedzeniem się planowało :)

Niestety, nie przypadły mi do gustu. Kilka dni się do niego przekonywałam, w końcu ze zrezygnowaniem stwierdziłam- Nie. Zapach zbyt mydlany i drażniący nos. Taki płyn do kąpieli ale nie zbyt ciekawy. Wolę inne wersje Być Może... Paris, Rome, New York i Tokyo, są o wiele ciekawsze, bardziej przypadają mi do gustu; ten, niestety jest bardzo nieudany, a szkoda miałam duże nadzieje, że będzie bardzo ładny. Trwałość- w zależności aplikacji; użyjesz więcej będziesz dłużej pachnieć, ale to niestety, dla mnie, nie jest plus. Więcej nie kupię. Na pewno polecam sprawdzić czy komuś pasuje, za tę cenę można kupić, zaryzykować, 6 zł to nie dużo, ja kupiłam na allegro.

W czasach kiedy kobietę w Lany Poniedziałek delikatnie oblewano perfumami, a nie spuszczano napełnione balony z wodą z wysokiego piętra, perfumy te świeciły triumfy. Wybierano Być Może Londyn lub wodę kwiatową, gdyż były tanie i przyjemne.Każdy miał choć jedną buteleczkę. Londyn jest lekki, choć trwały. Mydlany, ale nie duszący. Kąpielowy, soczysty. Jak sok owocowy. W kompozycji mocno wybija się róża, fiołek, konwalia. Pachną bardzo przyjemnie. Lubię ich towarzystwo. Może dziś?

Według mnie jest to jeden z przyjemniejszych wariantów legendarnych polskich perfum. Wyraźnie wyczuwam w nim różę wyłaniającą się spośród innych kwiatów. Zapach jest całkiem ciekawy, według mnie przypadnie do gustu młodszym kobietom, niekoniecznie tym starszym. Jak wszystkie inne "Być Może..." jest bardzo trwały. Jedynie flakonik jest niezbyt wygodny, ryzykujemy przy tym wylanie na siebie zbyt dużej ilości. Używam tego produktu od: dawna Ilość zużytych opakowań: jedno