Salvador Dali Dali Wild EDT 

Zapach jaśminowy ale podany w taki sposób, że mój żołądek nie wytrzymuje. Czuję ostrość pieprzu a nawet papryki, to wybija się bardzo mocno i męczy mnie niemiłosiernie. Opakowanie, flakon super ale sama kompozycja jest nie dla mnie...

Salvador Dali był postacią kontrowersyjną a jego zapach jest hm...dwubiegunowy. Gdy otrzymałam butelkę pierwsze wrażenie ach cóż to .....dziwak, panterka, brzydka butelka. Pierwsze psik, psik i otwarcie to syrop bananowy, ale taki dziwny jakby syntetyczny banan z drzewnym podbiciem. Nie to nie moja bajka. Minęło kilkanaście minut i zapach rozwija się w innym kierunku, zmienia się ten syrop bananowy w likier owocowo-kwiatowy, przebijają się nuty drzewne, mahoń i tuberoza. Ta faza jest taka balsamiczna, duszna tuberoza i ciepły kwiatowy bukiet z chropowatością mahoniu. Zapach intryguje i zmienia się. Jest słodko, drażniąco, cierpko, gorzko, w tle głębia - nuty drzewne. Trwałość przeciętna, nie obnoszą się ze swoją projekcją, dyskretnie towarzyszą. Warto dać mu szansę.

Perfumy naprawdę są dzikie ale w złym tego słowa znaczeniu. Czujemy tutaj jakąś nieokreśloną mieszankę wszystkiego która jest po prostu brzydka. Przede wszystkim czuć kwiaty. Pachną jak najtańsze perfumy z bazaru, tandetnie i bez klasy. Zapach nie jest mocny i szybko się ulatnia - na szczęście! Używam tego produktu od: paru dni Ilość zużytych opakowań: 1 duża próbka z atomizerem

Zaintrygowana buteleczką z motywem „panterki”, postanowiłam sprawdzić jakąż to wersję dzikości przygotowała marka perfum sławnego surrealisty. Salwador uwielbiał dzikie koty i nie jest to tajemnicą. Wystarczy przyjrzeć się jego pracom, by dostrzec z jaką pasją malował te piękne stworzenia (np. „Gala i tygrysy”, "Pięćdziesiąt... tygrysa królewskiego" ). Posiadał również wąsatego czworonoga na własność… pięknego ocelota imieniem Babou. Był to prawdziwy powiernik Dalego. Towarzyszył artyście prawie zawsze, począwszy od zagranicznych wojaży , kończąc na drogiej restauracji na Manhattanie. Czy taki kot był jednak dziki? W obroży wysadzanej kamieniami, leżący na jedwabnym posłanku pod kominkiem, obłapywany i głaskany przez okraszone złotem i diamentami łapy paryskich snobów? Niekoniecznie. Mimo kociego życia opływającego w luksusie, ocelot nie był wcale szczęśliwy. Wyrwany z naturalnego środowiska, najwyraźniej nie chciał wcale chadzać na smyczy, tylko zwinnie polować w gęstych lasach równikowych. Kolega Dalego, Carlos Lozano zapisał w swych pamiętnikach, że Babou uśmiechnął się tylko raz… w dniu, w którym uciekł. Wild nie porównałabym wcale do bezgłośnie skradającego się lamparta gotowego rzucić się do gardła, czy nawet sprytnie przyczajonego w krzakach rysia. Ten zapach jest właśnie jak udomowiony ocelot. Leżący na różowej podusi z mleczkiem w pozłacanej czarze. Skazany na noszenie pod pachą, przywdziewanie głupawych wstążeczek i bogato zdobionych obróżek. Gdzie wolność, dzikość i nieujarzmione pazury? W tych zmiażdżonych na papkę bananach, podrasowanej tuberozie i przejrzałym yuzu? Gdzie te zielone tony i drzewne akcenty z dziewiczej puszczy? Projekcja Wild być może zapowiada jakiś powiew dzikości, ale jest to bardzo złudne. Na otwarciu pobrzmiewają świeże tytoniowe liście i mokry mahoń, lecz jest to tak pospieszne, że nawet nie wiadomo kiedy dogasa. Późniejsza projekcja, to już tylko magnoliowo-tuberozowa równina i bananowy Vibowit (trwałość oczywiście godna pożałowania). Dzikość udomowiona, nanizana na smycz, stłamszona – tylko ona kryje się w głębi tego zapachu. Za taki „Wild” szczerze podziękuję. Wolę busz, splatane liany i bezszelestnych WOLNYCH zabójców, którzy czają się w dziewiczych zakamarkach dżungli. Używam tego produktu od: kilka mc-y Ilość zużytych opakowań: 2 próbki