Nasomatto Absinth Extrait de Parfum 

Nasomatto, Absinth to małe dzieło sztuki, począwszy od opakowania, flakonu, po zjawiskową ziołowo-kadzidlaną zawartość. Swój flakonik 30 ml otrzymałam od osoby, która zawsze zaskakuje mnie wyszukanymi prezentami doprowadzającymi moją dusze do orgazmu. Tak było również z Absinthem. To zapach niełatwy i nieoczywisty. Wąchając go można dostać konwulsji, popaść w ekstazę lub psychozę. Trzeba nauczyć się go nosić, oswoić potwora, aby odkryć jego niedwuznaczne wnętrze. To zapach raczej dla osób trudnych w obsłudze, specyficznych, dla tych, którzy lubią wziąć duży haust szaleju do ust. Gorycz zielonego piołunu przyjemnie podcina gardło, drzewno-ziemiste akcenty sprawiają, że przed oczami maluje się październikowy las, mroczny i deliryczny. Mrok, histeryczny śmiech i błogostan, a wszystko spowite tym jakże niecodziennym aromatem... Absinth to płomienne zioła, mokre zamszowe drewno, aromatyczne korzenne przyprawy i nuta miodowej, konwulsyjnej słodyczy. Zapach jest mocny, dosadny i króluje w otoczeniu jak domina w lateksowych ciuchach z kolczastym pejczem. Tak mogłyby pachnieć obłąkane bohaterki filmów Żuławskiego... Mała kropla za uchem potrafi wytworzyć ziołową aurę tajemnicy wokół, zmusić niczego nie podejrzewające nosy do brutalnej refleksji. Większa ilość może unicestwić, wywołać lawinę absurdalnych zachowań, a nawet krwotok z nosa. To aromat na specjalne, dziwacznie wyjątkowe okazje. Używany codziennie raczej stałby się dokuczliwy, wyprany ze swej magii i przybijający. Absinth bawi się z moim nosem w kotka i myszkę, na przemian inspiruje, albo drapie pazurami, zdzierając moje złudzenia. Odpycha i przyciąga. Ciągle się z nim oswajam, ale lubię go za pełen wachlarz dwuznaczności, butną oryginalność i korek z oliwnego drzewa, którym można bez trudu komuś przyłożyć w ciemię. Odnajdą się w nim zarówno panie jak i panowie. Trwałość zatrważająca.